คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : สามีดีเด่น
อนที่32
ภาพ้อนเนื้อาว-ำที่ปราอยู่บนหน้าอทำเอาว่าทีุ่พ่อุแม่มือใหม่ถึับน้ำาึม ุหมอเลื่อนแท่อัลราาว์ไปมาบนหน้าท้อที่นูนึ้นมาออฮยอน ายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่นั่อยู่้าเียรู้สึื้นันนพูอะไรไม่ออ
้อนเนื้อที่ัวอยู่ในร่าบาเป็นส่วนหนึ่อ้อนเลืออเา ยฮวาับมือาวสะอาออฮยอนไว้แน่น หิสาวที่นอนนิ่อยู่บนเียส่ยิ้มบามาให้เา
“พวุเาถูนะ่ะ ทารที่อยู่ในท้ออนนี้เป็นเพศหิแน่นอน่ะ”
อฮยอนยิ้มออมา้วยวามปลื้มปริ่ม มอภาพที่อยู่บนหน้าอ้วยสายาเปี่ยมสุ อีไม่นานเรา็ะไ้เอันแล้วนะ ีอึนลูแม่
“านี้ไป ุแม่้อระวััวมายิ่ึ้นนะ่ะ อาารแพ้ท้อะ่อยๆหายไป แ่ร่าายุแม่็ะ้อแบรับน้ำหนัอลูน้อยที่เพิ่มมาึ้นทุวันๆ อามีอาารปวเมื่อยามัว ึ่็เป็นหน้าที่อุพ่อแล้วนะ่ะ ที่ะ้อูแลพวเาทัู้่ให้ี”
“รับ ผมะูแลพวเาให้ี”
ยฮวาในุนัเรียนารบินเินเ็นรถที่มีร่าบาออฮยอนในุนป่วยออมาสูอาาศ้านอบริเวส่วนหย่อมอโรพยาบาล แสแยาเย็นอ่อนแสล ายหนุ่มประออฮยอนให้นั่บนเ้าอี้ไม้ที่อยู่้าๆสวนอไม้
“อื้อ สื่นัเลย” อฮยอนเอ่ยออมายิ้มๆเมื่อสูอาาศบริสุทธิ์เ้าไปเ็มปอ ยฮวาเอ็อไม่ไ้ที่ะเผลอยิ้มามหิสาวที่นั่อยู่้าาย
“ยิ้มอะไรอนาย” แ้มนวลแเรื่อ เมื่อเห็นว่ายฮวาำลั้อเธออยู่
“นเามีวามสุะให้ร้อไห้หรือยัไ” ยฮวายื่นหน้าเ้ามาหาใบหน้าหวานใสออฮยอนอย่ายั่วยวน วาลมโ้อมอเาอย่าประหม่า ยิ่เห็นแววาวนน่าหลใหลออีฝ่าย หัวใ็ยิ่เ้นแรมาึ้นไปอี ยฮวาไ้ลิ่นแป้เ็ลอยออมาาวหน้าหวานออฮยอน หัวใอเาเอ็เ้นผิัหวะไปเหมือนัน
“อบุนะ” ทั้ๆที่อยาะพูอะไรมาว่านี้ แ่เพราะวามี้ลาอเา ึทำไ้แ่เพียพูอบุอีฝ่ายอยู่อย่านั้น
“อะไรอนาย”
“อบุที่รััน”
อฮยอนมอยฮวาาโ เารู้ไ้ยัไ “นะ นายพูว่าไนะ “
“เธอิถูแล้วล่ะ ที่เลือรัผู้ายที่แสนเพอเฟอย่าัน”
“ย๊า อยฮวา นายมันหลัวเอ ะ ัน....”
ยฮวาไม่ปล่อยให้อฮยอนเอ่ยอะไรออมาอีแล้ว ายหนุ่ม้มลูบริมฝีปาหวานอเธอเอาไว้ เพื่อถ่ายทอวามรู้สึทั้หมอเาให้อีฝ่ายรับรู้ว่าเา็ไม่ไ้ิ่าาเธอเลย
ูบที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยนอเา ทำเอาหัวใวน้อยออฮยอนอุ่นวาบไปทั่วร่าาย มือให่ับแ้มทั้สอ้าอหิสาวเอาไว้ ยฮวาถอนูบออมา อฮยอนถึับหอบหายใ วาลมโ้อมอนรหน้า้วยสายาุน
“...”
อฮยอนำลัรออยว่าเาะพูอะไรับเธอ แ่็ไม่มีำพูใออมาาปานปาแ็รหน้า ยฮวาเม้มปาแน่น ่อนะึร่าบามาอไว้
หิสาวยิ้มออมาน้อยๆ แม้ยฮวาไม่ไ้พูอะไรออมา แ่ทุสัมผัสอเา มันทำให้เธอแอบิเ้า้าัวเอ ว่าเา็รู้สึเหมือนที่เธอรู้สึ แนเล็ที่วานิ่อยู่้าาย ่อยๆยึ้นโอบอร่าให่อเา มือบาลูบหลัอุ่นอเาไปมา
“นายเป็นลูันหรือสามีัน็แน่เนี่ยะ” อฮยอนพูยิ้มๆ
ยฮวาันร่าบาออาอ้อมอ ่อนะยมือีหน้าผานรหน้าเบาๆ อฮยอนถึับทำหน้าอ
“ใรเาอยาไ้แม่ี้บ่นอย่าเธอัน”
“เอะ ัน็ไม่ไ้อยามีลูอมหื่นอย่านายเหมือนันนั้นแหละ”
“ว่าันหื่นเหรอยัยบ๊อ ็ีเหมือนัน ีอึนลอเมื่อไหร่ ันะทำน้อให้ีอึนทันทีเลย เธอว่าีหรือเปล่า” เาหัวเราะออมา อฮยอนมอยฮวาาเียวปั้
“อีาบ้า อยาทำ็ทำนเียวไปสิ”
“ันทำนเียวไ้ที่ไหนเล่า เธอ้อ่วยันนะ”
“อยฮวา หยุพูลามับันเี่ยวนี้นะ” ยิ่เห็นหิสาวหน้าแ ยฮวา็ยิ่สนุ เสียหัวเราะอายหนุ่มั้อไปทั่วสวนหย่อม ภาพที่เ็หนุ่มในุนัเรียนารบินำลัระเ้าเหย้าแย่เ็สาวร่าบาในุนป่วยอย่ามีวามสุ ทำให้หลายนที่อยู่บริเวนั้นอยิ้มออมาไม่ไ้
หลัาอฮยอนออาโรพยาบาลยฮวา็ูแลอฮยอนไม่ให้ลาสายา เาะวิ่ระหืระหอบมาทาน้าวเที่ยับอฮยอนที่มหาวิทยาลัยอเธอ และบัับให้เธอินยาบำรุามหมอสั่อย่าเร่รั ส่วน่วเย็น็ะมารับอฮยอนลับบ้านพร้อมัน ยเว้นว่าวันไหนที่เาเลิ้าว่าเธอ ายหนุ่ม็ะำับให้นิโลและมิยอพาอฮยอนไปส่ถึบ้าน
ภาพที่นัเรียนารบินสุเท่อย่ายฮวามานั่ทาน้าวับอฮยอนเป็นภาพินาอเพื่อนๆในะไปเรียบร้อยแล้ว แ่ระนั้น็ยัมีบานที่มัะแอบุบิบนินทาไป่าๆนาๆเรื่อที่เธอั้รรภ์เร็วแบบนี้ อฮยอนพยายามไม่สนใับเรื่อพวนั้น เพราะไม่อยาเ็บเอามาิให้เรีย อีไม่ี่อาทิย์็ะเ้าสู่ารสอบปลายภาแล้ว ั้แ่เิเรื่อราวนั้น ฮุน็ไม่พูอะไรับเธออีเลย แม้ะเอหน้าันบ้า แ่ายหนุ่ม็ะเป็นหลีเลี่ยเธอไปเสียเอ วิอเรียบอว่าฮุนรู้สึผิับเรื่อที่เิึ้น ะว่าไปแล้วเา็ไม่ใ่นเลวร้ายอะไร ามินับวิอเรียเอ็ลับมาบันอย่าเิมแล้ว
“นายะมาิน้าวับเที่ยับันทำไมทุวี่ทุวัน ที่วิทยาลัยนายไม่มีับ้าวายหรือยัไ” อฮยอนถามออไปอย่าไม่ริัมานั เพราะรู้ว่าถึบ่นอะไรออไป ยฮวา็ยัมาิน้าวับเธออยู่ี
“มี แ่ไม่อร่อย ับ้าวที่มหาลัยเธออร่อยว่าเยอะ”
“นี่ ยฮวา ันรู้มาว่า่วนี้นายเรียนหนั นายไม่้อมาหาัน็ไ้ ันะินยาบำรุไม่ให้าเลย” อฮยอนพยายามโน้มน้าวอีฝ่าย ยฮวา้อวิ่รอมาหาเธอ แล้ว็ลับไปเรียนลาส่วบ่าย่อ ยิ่อนเย็น บารั้เาเลิเรียน่อนเธอั้หลายั่วโม แ่เา็ไม่ยอมลับไปนอนพัที่บ้าน ลับมานั่รอลับบ้านพร้อมันับเธอ
“็บอแล้วไ ที่ันมาิน้าวที่นี่ เพราะมันอร่อย ันไม่ไ้มาเฝ้าเธอเสียหน่อย” เาพูแล้วหลบาับผิออฮยอน ยอมรับว่า่วนี้เาเรียนหนัมาเหลือเิน หลัาบเทอมนี้ไป พวเา็้อฝึบินริแล้ว แล้วไหนะ้อเอาวันหยุเสาร์-อาทิย์ไปเรียนรู้านอบริษัทอี
“ฮึ้ย นายนี่มัน...” อฮยอนย่นมูใส่ยฮวา ่อนะีบเนื้อไ่หมัอสในานัวเอให้ยฮวา ายหนุ่มยิ้มออมา แล้วทำเสียล้อเลียนอฮยอนในลำอ
“ที่บ่นโน่นบ่นนี่ เพราะเป็นห่วสามีสุหล่ออย่าันนี้เอ”
เาหัวเราะออมา อฮยอนไ้แ่ส่้อนไปให้ เพราะไม่รู้ะัารับนหลัวเอรหน้าอย่าไรี ึหันไปสนใับอาหารรหน้าแทน ยฮวาลอบมอใบหน้าหวานที่้มหน้าุิน้าวอัวเอโยไม่แม้แ่ะเยหน้ามอเา ถ้าามำหนารลออีสามเือน้าหน้าอฮยอน็ะลอแล้ว และมันเป็น่วเียวันับที่เา้อเ้าไปูารฝึบินรบที่ประเทศมหาอำนา้านารบินอย่าอเมริาเป็นเวลา2อาทิย์ ทาวิทยาลัยทำารัเลือนัเรียนั้นปี1เพียแ่5นสำหรับโอาสที่แสนหายานี้ เาไ้ยื่นใบสมัรไปแล้ว และผลเพิ่ออมาเมื่อเ้าว่าเาผ่านารัเลือัล่าว
ายหนุ่มไ้แ่รุ่นิเพราะไม่รู้ะทำอย่าไรี ใหนึ่็ไม่อยาทิ้โอาสีๆนี้ไป แ่อีใหนึ่็ไม่อยาให้อฮยอน้ออยู่เียวายในวันที่ลอลูน้อย
ยฮวาพาอฮยอนไปเยี่ยมพ่อับแม่ที่บ้านให่ในเย็นวันหนึ่ แม้หิสาวะแปลใ เพราะร้อยวันพันปีแม้ว่าพ่อแม่อเาะโทรให้ไปเยี่ยมมาแ่ไหน ายหนุ่ม็มัะหลีเลี่ยเสมอ แถมยัยอม้าืนามำสั่อบิาอี้วย
อฮยอนไ้แ่ยืนฟึฟัอยู่ในห้อนอนอยฮวา เพราะไม่รู้ะทำอย่าไรี แม้ว่าะแ่านแล้วย้ายไปอยู่ับเามาไ้สัพั แ่เธอับเา็นอนแยห้อันมาลอ รั้นี้ึเป็นรั้แรที่้อมานอนห้อเียวับเา
ยฮวาเินออมาาในห้อน้ำในุนอนาเวอร์มผ้านิ่มและเสื้อยืสีเทา ในมืออเามีผ้านหนูผืนเล็อยับผมที่เปียื้น
“เป็นอะไรอเธอ” เห็นอฮยอนยืนเ้ัแถมยัทำหน้าเหมือนอยาะ่าเาเหลือเิน
“ันนึว่านายะพามาิน้าวเย็นับพ่อับแม่เยๆ แล้วทำไม้อนอน้าที่นี่้วย”
“ัน็แ่ิถึห้อนอนอันนะ” เาพูออไปยิ้มๆ
“แ่ัน”
“อายหรือไ อนอยู่ภูเ็เรา็นอน้วยันั้หลายืน” พูไป็เ็ผมัวเอไป อฮยอนมออีฝ่ายาเียวปั๊ ยฮวาอบพูสอแ่สอ่ามับเธออยู่เรื่อยเลย
“นอน้วยันอะไรอนายห้ะ”
“นี่ เธอท้อโนานั้นิว่าันะทำอะไรเธอลเหรอ”
“รี๊ ไอ้บ้า” อฮยอนโยนมอใบให่ว้าใส่ยฮวาอย่าเหลืออ แ่ายหนุ่มลับหัวเราะหึๆออมาอย่าไม่ถือสา
“ะรี๊ทำไมเล่า เี่ยวแม่็นึว่าันทำอะไรๆเธอหรอ”
“อยฮวา”
“โอเๆ ันไม่ทำอะไรเธอหรอนา โทษทีที่้อให้เธอนอน้าที่นี่ ไปอาบน้ำะ เอาเสื้อผ้าันไปใส่่อนละัน น่าะพอมีัวเล็ๆให้เธอใส่ไ้”
ยฮวาหยิบผ้านหนูผืนใหม่ให้อฮยอน แล้ว้นหาเสื้อผ้าอัวเอ ่อนะหยิบเสื้อนอนระุมแนยาวมาให้ พร้อมับาายาวอนสมัยมัธยมให้อฮยอนใส่
“ันะออไปรอ้านอ” พูเสร็เา็เินออาห้อไป อฮยอนมอเาอย่าๆ หลายวันมานี้เหมือนยฮวามีเรื่อให้รุ่นิลอเวลา พอถามว่าเป็นอะไร อีฝ่าย็มัะเลี่ยแล้วบอว่าเรียเรื่อเรียน เธอเอ็ไม่ล้าเ้าี้เามานั
ยฮวาเาะประูห้อทำานอบิา่อนะผลัประูเ้าไป พ่ออเาำลันัู่แฟ้มเอสารที่วาออยู่บนโ๊ะ แม้ะยหน้าที่ประธานให้ับยูฮยอนไปแล้ว แ่อฮุนโ็ยัรับหน้าที่เป็นที่ปรึษาอาวุโสอบริษัท ันั้น หาานไหนที่ยูฮยอนไม่สามารถัสินในเียวไ้ ็ะให้ผู้เป็นพ่อเป็นนพิาราแทน
มือหยาบร้านที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเือบ่อนีวิวาปาาในมือล แล้วเยหน้ามอลูายนเล็ที่ยืนนิ่อยู่หน้าโ๊ะทำาน
“มีอะไร” เาถามออไป ูเหมือนว่าวามสัมพันธ์ระหว่าสอพ่อลูยัมีลื่นอวามัแย้อยู่บ้า แ่มัน็ูอ่อนลาเมื่อ่อนเป็นอย่ามา
“ผม อรถยน์อผมืน” หลัาหนีออาบ้านราว่อน พ่ออเา็ยึรถไว้ ยฮวาเอ็หยิ่ในศัิ์ศรีเินว่าะอ้อนวอนอรถอัวเอืน แ่เพราะรู้ว่าสภาพร่าายออฮยอนที่้ออุ้มท้อลูน้อย ที่นับวันหน้าท้อแบนราบอเธอ็ยิ่โึ้นเรื่อยๆ หาะ้อไปใ้บริารรถเมล์หรือรถแท็ี่อย่าเมื่อ่อน็ลัวว่าะระทบระเทือน ยิ่ไ้ยินอฮยอนแอบบ่นบ่อยๆเรื่อปวเมื่อยามร่าาย ยฮวาึไม่รอ้าที่ะอรถมาใ้าพ่ออน
“แน่ใเหรอว่ารถแ” ฮุนโเลิิ้วถาม
“พ่อรับ ะให้ผมไปแบปูนทำานที่ไ์านพ่อ เพื่อแลับรถยน์อพ่อ ผม็ยอม”
“ทำไม แ้อทำถึนานั้น”
ายสูวัยถามไปอย่านั้น เพราะรู้ีว่าที่ลูายยอมเอ่ยปาอนานี้็เพราะเป็นห่วสุภาพออฮยอน
“ผมแ่อยาไ้รถ” ยฮวาอบเสียอ่อน
ผู้เป็นพ่อเปิลิ้นัแล้วหยิบุแรถออมา ่อนะยื่นให้ลูายนเล็ ยฮวาแปลใเล็น้อยที่เห็นพ่อยอมเา่ายนานั้น
“แ่แ้อย้ายมาอยู่ที่นี่ แ็เห็นว่าเมียแท้อโึ้นเรื่อยๆ อีไม่ี่เือน็ะลอแล้ว มาอยู่ที่นี่ แม่แะไ้่วยูแลอฮยอนไ้”
“ผม...”
“ทำามที่ันบอะ วันไหนที่แับอฮยอนเลิเรียนไม่รัน ็โทรบอให้รถที่บ้านไปรับอฮยอน แะไ้ไม่้อเทียวไปเทียวมาหลายรอบ”
พูเสร็็้มหน้า้มาอ่านเอสารบนโ๊ะ่อ ยฮวาเผลอยิ้มออมา แม้น้ำเสียอพ่อะูเหมือนบัับเาลายๆ แ่เาลับสัมผัสไ้ถึวามห่วใยอพ่อที่ส่มาให้เา ถ้าไม่มีอฮยอน เา็นึไม่ออว่าวามสัมพันธ์ระหว่าเาับพ่อะเป็นอย่าไร มันเลวร้ายมาว่าเิมแน่ๆ
“อบุรับพ่อ”
อฮยอนเินออมาาห้อน้ำพร้อมับุนอนอยฮวา ถึแม้อีฝ่ายะบอว่าเป็นเสื้อผ้าที่เล็ที่สุในู้แล้ว แ่พอมาอยู่บนร่าบาอเธอ็ูรุ่มร่ามอยู่ไม่น้อย วาลมโสอส่ายามอรอบๆห้อ็ไม่เห็นยฮวา
“ไปไหนอเานะ” อฮยอนเินมาหยุอยู่หน้าโ๊ะเรื่อแป้ ่อนะหยิบหวีอเามาหวีผมัวเอเบาๆ านั้น็เินไปนั่บนเียนอนนาิไส์ที่วาอยู่รลาห้อ รู้สึปวเมื่อยน้อเอื้อมมือไปนวท้ายทอยและไหล่อัวเออย่าทุลัทุเล
“ทำไม เมื่อยนานี้เนี่ยะ” เมื่อนวแล้วไม่ไ้ผล อฮยอน็ำมือแล้วทุบไหล่อัวเอไปมา
ยฮวาเินเ้าในห้อนอน ็เห็นว่าอฮยอนำลัใ้มือเล็ๆอัวเอทุบไปามเนื้อัวพร้อมับบ่นระปอระแปไม่หยุ
“ีอึน ลูห้ามโไปมาว่านี้นะ่ะ อนนี้ออมม่าะอุ้มลูไม่ไหวแล้วนะ รอให้ออมม่าลอลูออมา่อนนะ้ะ ราวนี้ลูอยาินอะไร ออมม่าะไม่ัใหนูเลย ”
ยฮวา่อยๆย่อเ้าไปหาอฮยอนที่นั่หันหลัให้เา ายหนุ่มระโนึ้นไปบนเีย นอฮยอนเผลอร้อวี๊ออมา
“อีาบ้า ทำอะไรอนายห้ะ”
“นที่บ้า็ือเธอ่าหาล่ะ เป็นอะไร นั่บ่นุบิบเหมือนหมีินผึ้เลย”
“ว่าไนะ นายหาว่าันอ้วนเหมือนหมีั้นเหรอ” อฮยอนหันมาวาแว้ใส่ยฮวา นายหนุ่มหัวเราะออมาเสียัลั่น
“นอาี้บ่นแล้ว หูเธอยัเพี้ยนอีเหรอนี่”
อฮยอนส่้อนให้นวนประสาท่อนะหันหลัแล้วทำท่าะล้มัวลไปนอน แ่ยฮวาลับับไหล่อเธอไว้
“เมื่อยเหรอ มา ัน นวให้”
“มะ ไม่้อ ยฮวา”
“อยู่นิ่ๆ ไม่ั้นันะทำมาว่านว ไม่เื่อ็ลอู”
ไ้ยินันั้น อฮยอน็หยุิ้นทันที ร่าบานั่หลัรแหน่ว ไม่ล้ายับไปไหน ยฮวาที่นั่อยู่้อนหลั ่อยๆบีบนวลึั้แ่ท้ายทอยนไปถึไหล่ทั้สอ้า อฮยอนรู้สึผ่อนลายับารนวอยฮวา ไม่ิว่าเาะนวเ่นานี้
“เลิ้มเลยละสิ”
“ะ เลิ้มอะไรอนาย”
“ทำไม้อพูิอ่า ิอะไรไม่ีับันอยู่หรือเปล่า”
อฮยอนพยายาม่มวามโมโหเอาไว้ ถ้าไม่ิว่าอีฝ่ายนวเ่ละ็ เธอเอาโมไฟบนโ๊ะ้าเียว้าใส่อีฝ่ายเผื่อะทำให้หยุวนประสาทเธอสัที
ยฮวา่อยๆเลื่อนมือนวไ่ลมารแนวระูสันหลั อฮยอนถึับนลุู่ รู้สึหน้าร้อนผ่าวไปหม
“พอแล้ว ันหายเมื่อยแล้ว” อฮยอนพูห้ามออไป เมื่อมือให่อเาเริ่มไ่่ำลไปเรื่อยๆ ยฮวายิ้มออมาน้อยๆ เมื่อรับรู้ว่าอีฝ่ายำลัเินเา
“อะไรัน เมื่อี๊ ยับ่นว่าเมื่อยอยู่เลย”
“็บอว่าหายแล้วไ เอามือออไปเี่ยวนี้นะ”
ยฮวาเริ่มสนุับแล้อฮยอน ายหนุ่มสอแนออฮยอนไว้แน่น ่อนะึร่าบาให้ล้มลไปนอนบนเีย โยที่ร่าให่อเาทาบทับร่าบาออฮยอนไว้
“หายเมื่อยแล้ว ทำอะไร่อี”
“รี๊ ปล่อยันนะ อีาบ้า” อฮยอนร้อโวยวายออมา เมื่อยฮวา้มหน้าลมาหาเธอ นปลายมูเือบะนันอยู่แล้ว
“เบาๆหน่อยสิ เี่ยวพ่อับแม่็ื่นหรอ”
“ันอึอั” อฮยอนพูออไป้วยน้ำเสียสั่นๆ ยฮวายิ้มเล็น้อย ่อนะ้มลหอมแ้มนวลออฮยอนฟอหนึ่ แล้วพลิัวลไปนอน้าๆ พร้อมับึร่าบามาอไว้แนบอ
“เี่ยวพรุ่นี้หลัเลิเรียน เราลับไปนอที่บ้านโน่นัน เอามาเพาะที่ำเป็นๆพอ” ยฮวาเอาาเยศรีษะออฮยอน ลิ่นหอมอแมพูที่เาใ้ลอยออมาาเรือนผมำสนิทอเธอ
“เราะย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ”
ยฮวายิ้มออมาน้อยๆ ำว่าเราที่ออมาาปาอฮยอน ่าูอบอุ่นเหลือเิน แนแร่ระับร่าบาให้แนบแน่นมายิ่ึ้น ายหนุ่ม่อยๆหลับาล
“แ่ั่วราว พอเธอลอ เรา็ลับไปอยู่บ้านอเรา่อ”
“นายไม่เป็นไรเหรอ ที่้อลับมาอยู่ที่นี่”
“ถ้ามีเธออยู่้วย ่อให้พ่อโหับันมาว่านี้สิบเท่า ัน็ไม่ลัวหรอ”
“เห็นันเป็นพวแบแมน สไปเอร์แมนหรือไ” อฮยอนบ่นุบิบอยู่ับอว้าอยฮวา ะยับัวไปไหน็ไม่ไ้ เพราะอีฝ่ายันอเธอแน่นแทบะสิร่าเาไ้อยู่แล้ว
“เธอเป็นนาฟ้าิ๊่อ ที่อยปป้อนหล่ออย่าันไ”
“ย๊า...”
“นอนไ้แล้วสาวน้อย ถ้าเธอไม่เลิยุยิละ็ ันะไม่ทนอี่อไปแล้วนะ”
อฮยอนแทบะรี๊ออมาับำพูสอแ่สอ่ามอเา แ่็ไม่ล้าพอที่ะัำสั่ ึไ้แ่นอนนิ่ให้เาอ่อไป
ลมหายใที่สม่ำเสมออทัู้่ทำให้รู้ว่า่า็เ้าสู่ห้วนิทราไปเรียบร้อยแล้ว อฮยอนสอแนอร่าให่อยฮวาเมื่ออาาศภายในห้อนอนเริ่มเย็นล ไออุ่นาเรือนายออีฝ่าย ทำให้นัวเล็ถึับยิ้มออมาน้อยๆ
----------------------------------
สวัสี่ะ
เอาวามหวานมาเสิร์ฟแบบเบาๆ
อีไม่ี่อนบแล้วนะ่ะ
ใรที่ไ้บัรอนสาวๆแล้ว หวัว่าะไม่มีใรโนยเลินะ่ะ
อาาศเปลี่ยนแปลบ่อยูแลสุภาพ้วยน๊า
ความคิดเห็น