คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ซอจูฮยอนฉันรักเธอ
อนที่31
ร่าบาไร้สิออฮยอนถูเ็นเ้าไปในห้อุเิน พยาบาลเินมาบอให้ยฮวาและยูฮยอนรออยู่้านอ สอพี่น้อ่าพยายามะเ้อมอเ้าไป้าใน ยฮวาูร้อนรน ผิับยูฮยอนที่มือ้าหนึ่ล้วอยู่ในระเป๋าาเมอริยาอน้อาย้วยวามสบนิ่ หลัาารแ่ันบล เา็ไม่เห็นอฮยอนอีเลย ็พอะเาออว่าเธอไปหายฮวาเพราะเา็ไม่เห็นยฮวาในสนามเ่นเียวัน แ่ในะที่เาำลัะึ้นรถ็เห็นยฮวาอุ้มร่าบอบบาออฮยอนที่หมสิวิ่ระหืระหอบ้วยท่าทีร้อนรน และนั่นเป็นสาเหุว่าทำไมเาถึมาอยู่ที่นี่ับน้อายในสถานาร์อย่านี้
“แ็วรให้พยาบาลเาทำแผลให้สัหน่อยนะ” ยูฮยอนเอ่ยออมา เมื่อเห็นเลือึมออมาาผ้าพันแผลสีาวที่ทาบปิหาิ้วอีฝ่ายเอาไว้ ยฮวามอหน้าพี่าย ่อนะยมือึ้นแะผ้าผันแผลฝีมืออฮยอนที่ทำแผลให้เาเมื่อสัรู่ ็เห็นรอยเลือิอยู่รปลายนิ้วอนเอ
“ผมไม่เป็นไร” ยฮวาอบพี่ายออไป ยูฮยอนไ้ยินันั้น็ไม่ไ้เ้าี้อะไรอี ยฮวาลอบมอใบหน้าเียบรึมอยูฮยอน ในะที่ำลัะอ้าปาว่าทำไมอีฝ่ายถึไ้มาูารแ่ันพร้อมับอฮยอนไ้ ุหมอในุเสื้อาวน์สีาว็วิ่หน้าั้เ้ามาโยมีินเฮามอยู่ทา้านหลั ผู้มาใหม่ทั้สอนะัเมื่อเห็นสอพี่น้อยืนนิ่อยู่หน้าห้อุเิน ยูฮยอน้มหัวทัทายุหมอสาวรุ่นพี่ที่เาุ้นเยในะที่ยัเรียนหมอ ินเฮปรายามอยฮวาและยูฮยอนสลับไปมา
“สวัสีรับ รุ่นพี่โบยอ”
“สวัสี้ะ นายมาทำอะไรรนี้” ุหมอสาวสวยเลิิ้วถาม เธอเพิ่ถูเรียัวาห้อุเินเพราะมีนไ้ที่ั้รรภ์เป็นลมหมสิไป
“อาารย์่ะ เราไม่มีเวลาแล้วนะ่ะ” ินเฮพูเือน แม้ลึๆ็อยารู้ว่าทัู้่มาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไร แ่นไ้ที่นอนรออยู่ในห้อ็ย่อมสำัว่า ินเฮเห็นรอยเลือรหาิ้วอยฮวา็ใอยู่ไม่น้อย
“นไ้อนูนาะเป็นน้อสะใภ้ผม ฝาูแล้วยนะรับ”
ุหมอิมโบยอแพทย์ผู้เี่ยวา้านสูินรีเวมอหน้าายหนุ่มอีรุ่นน้อที่ะ ่อนะปรายามอเ็หนุ่มอีนที่ยืนอยู่ไม่ห่า ยฮวา้มหัวให้เธอ
“ฝาภรรยาผม้วยรับุหมอ ฝาูแลอฮยอน้วยนะินเฮ”
ุหมอส่ยิ้มให้ทัู้่แล้วรีบผลัประูเ้าไปในห้อ ินเฮเินผ่านยูฮยอนโยไม่พูอะไรสัำ เธอไม่แม้แ่ะเยหน้ามอเา้วย้ำ หิสาวรู้สึเ็บแปลบในอ ไม่แปลที่ะเห็นยฮวาที่นี่ในเมื่อ้าในมีร่าบาออฮยอนนอนรอรับารรัษาอยู่ แ่สำหรับยูฮยอน ูเหมือนู่หมั้นอเธอะเป็นห่วภรรยาอน้อายมาไป้วย้ำ
รึ่ั่วโม่อมา
ร่าบาที่นอนหมสิออฮยอนในุผู้ป่วยนอนนิ่อยู่บนเียสีาวในห้อพัวีไอพีอโรพยาบาล ุหมอโบยอหันไปพูอะไรบาอย่าับินเฮ ่อนะเินออาห้อไป ินเฮเอื้อมมือไปปรับสายน้ำเลือเมื่อเห็นเลือไหลย้อนเ้ามาในสายน้ำเลือ
“อฮยอนเป็นไบ้าินเฮ” ยฮวาเินมาหยุอยู่้าเีย ินเฮที่ยืนอยู่อีฝั่ส่ยิ้มบาๆให้อีนรั ไม่เยเห็นยฮวาเป็นห่วใรเท่านี้มา่อน
“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ที่เธอเป็นลมหมสิไปเป็นเพราะร่าายอ่อนแอ นอนหลับไม่เพียพอ เรียนะ ร่าายเลยรับไม่ไหว”
ยูฮยอนเินมาวยาร์นไ้ในมืออินเฮ เาหมั่นไส้เ็มทน สอนนี้ทำเหมือนว่าเาไม่ไ้ยืนอยู่ในห้อนี้ ินเฮมอารระทำอันไร้มารยาทออีฝ่าย้วยสายาโรธๆ
“นีุ่ อย่ามาเสียมารยาทแถวนี้นะ เอาืนมา” ินเฮพยายามแย่าร์นไ้ืนมา แ่็ทำไม่สำเร็ ยูฮยอนวาามอาร์เร็วๆ
“มีภาวะโลหิา้วยเหรอ” ยูฮยอนมวิ้วเมื่อเห็น ผลารรวเลือหาวามเ้ม้นอเลือมี่าวามเ้ม้นอเลือ่ำ ยฮวามอหน้าินเฮ้วยวามสสัยว่าพี่ายอเาหมายถึอะไร ินเฮว้าาร์ในมืออยูฮยอนมาไ้ ่อนะพูอธิบายับยฮวาถึภาวะโลหิาในหิั้รรภ์ ึ่เิึ้นเพราะในะที่เราั้รรภ์ร่าายะสูเสียธาุเหล็ให้ับเ็ทารที่อยู่ในท้อ ันั้นหาแม่เ็ไ้รับธาุเหล็ไม่เพียพอ็ะทำให้เิภาวะโลหิาไ้
“ันไม่แน่ใว่าในรีออฮยอนเป็นเพราะเธอไม่ไ้ทานยาบำรุธาุเหล็หรือเปล่า”
ยฮวามอใบหน้าีเียวออฮยอนอย่าเป็นห่ว รู้สึผิที่เาูแลอีฝ่ายยัไม่ีพอ เาไม่รู้้วย้ำว่า้อทำอย่าไร เาไม่รู้อะไรเลยเี่ยวับเรื่อพวนี้ แล้วยาอะไรนั่นที่ินเฮบอเา็ไม่รู้ว่าอฮยอนทานหรือเปล่า เาละเลยอฮยอนมานานั้นเียวหรือ แ่เรื่อ่ายๆเา็ไม่รู้
“เ๊ ใเย็นๆ่อนเ่”
“เย็นบ้าเย็นบออะไรเล่า อยูนะ ันะเอาเลือออาหัวเพื่อนนายให้ไ้ ูแลน้อสาวันยัไถึเป็นลมเป็นแล้เ้าโรบาลแบบนี้ไ้ห้ะ”
เสียเถียันโหวเหวหน้าห้อพันไ้ ทำให้ทั้หม้อมอไปยัประูห้อ ภาพที่เห็นือหิสาวร่าเล็เินเ้ามาในห้อ้วยสีหน้าบูบึ้โยมีร่าสูออีุนอยุระาอีฝ่ายไม่ให้ระโนเ้าใส่ยฮวา
แ่เมื่อเห็นว่าในห้อนี้มีท่านประธานผู้เร่รึมอยู่้วย ยอนอถึับ้มหัวทำวามเารพแทบไม่ทัน และหันไป้มหัวให้ินเฮ้วยเ่นัน เพราะเธอำไ้ว่าอนานแ่านอน้อสาว หิสาวร่าเล็ในเสื้อาวน์สีาวนนั้นถูแนะนำว่าเป็นู่หมั้นอท่านประธาน
ยฮวาอยาหัวเราะออมาเสียให้ไ้ ทีับเายอนอมอราวับะินเลือินเนื้อ ถ้าไม่มีพี่ายเาอยู่ในห้อนี้ เาอาโนอีฝ่ายทุ่มลพื้น็เป็นไ้ อีุนที่อยู่ในุวอร์มมอเพื่อนรั้วยสายาลุแ่โทษ หลัายฮวาโทรไปบอว่าอฮยอนอยู่โรพยาบาล เา็รีบโทรไปบอยอนอทันที แ่็ไม่ิว่าอีฝ่ายะพรวพราที่โรพยาบาลเร็วนานี้ เพราะอนนี้ยัอยู่ในเวลาาน้วย้ำ
“นูนาโานเหรอรับ” ยฮวาไม่ปล่อยให้ยอนอเล่นานเา่อน ทันทีที่ยอนออ้าปาะเล่นานเา ายหนุ่ม็รีบพูแทร่อน ยอนอถึับอ้าปา้า
“ผมบอแล้วไ ่อยมาอนเย็น็ไ้ โานโยพละารแบบนี้ ฮยอไล่ออเลยรับ” อีุนเอ็ไม่ปล่อยให้โอาสามๆอย่านี้ หลุลอยไปไ้่ายๆ ยอนอยื่นมือไปหยิเอวอีุน นอีฝ่ายร้อ๊าออมา
“ย๊า ไอ้เ็บ้า” ยอนอ่าลอไรฟัน ่อนะหันไปแ้ัวับยูฮยอน ยูฮยอนยัทำหน้านิ่ เาส่ายหัวให้ับวามี้แล้อน้อายและอีุน
“ามสบายเถอะรับุยอนอ ุไปทำเรื่อลาย้อนหลั็ไ้” ยูฮยอนพูับอีฝ่ายอย่าสุภาพ เพราะถึอย่าไรรอบรัวออฮยอนับรอบรัวอเา็ถือว่าเป็นรอบรัวเียวันแล้ว
“อฮยอนะื่นอีที็่ำๆ ันะมาูอาารเธออีทีอนเธอฟื้น ถ้ามีอะไรระหว่านี้็แ้พยาบาลไ้ลอเวลาเลยนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ันอัวไปทำาน่อนะ่ะ” ินเฮเินออาห้อไป ยูฮยอนเอ็อัวเ่นเียวัน เพราะหมหน้าที่อเาแล้ว ายหนุ่มว้าแนอินเฮเอาไว้ในะที่อีฝ่ายำลัะเินเลี้ยวไปยัเาท์เอร์พยาบาล
“มีอะไร่ะ” ินเฮสะบัแนให้หลุาารเาะุมอเา พยาบาลที่ผ่านไปมา มอร่าสูอยูฮยอนในุสูทหรู้วยสายาื่นม
“เธอั้ใปิบัเรื่อผลเลือออฮยอนับยฮวาใ่มั้ย” ยูฮยอนเริ่มล่าวหาอีฝ่าย นร่าเล็เยหน้ามอใบหน้าหล่อเหลาอยูฮยอนอย่าัพ้อ เาเห็นเธอเป็นนยัไ
“ทั้ๆที่มันเป็นเรื่อสำั ยฮวาวรรู้เรื่อนี้เพราะเามีหน้าทีู่แลอฮยอน หาผลเลือออฮยอนยั่ำอย่านี้่อไปเรื่อยๆ เธอ็รู้ว่ามันะเิอะไรึ้น อฮยอนอาะแท้ หรือเ็ที่เิออมาะไ้รับอันรายไ้ ถ้าอยาให้อฮยอนับเ็ในท้อไ้รับอันรายั้นเหรอ”
เพี้ยะ
ินเฮฟาฝ่ามือเล็บเสี้ยวหน้า้าน้าอยูฮยอนเ้าอย่าั วาลมโลอหน่วยไป้วยหยาน้ำา ยูฮยอนพูใใส่ร้ายเธอมาไปแล้ว เธอั้ใะบอเรื่อนั้นับยฮวาทีหลั เพราะเห็นยฮวาทำหน้าหมอาลัยายอยาอนเห็นอฮยอนไม่ไ้สิ เธอ็ไม่อยาให้อีฝ่าย้อเป็นทุ์หนัึ้นไปอี
“ุำลัล่าวหาันอย่าร้ายาที่สุ ่อนที่ะว่านอื่น ุเยหัูัวเอบ้ามั้ย ทีุ่ปิบัเรื่อที่อฮยอนท้อับยฮวาั้แ่แร ารทีุ่ั้ใส่เธอไปเมือนอ เป็นเพราะอะไรล่ะ เพราะ้อารแยพวเาออาัน แล้วสัวันอฮยอนะหันมามอุอย่านั้นเหรอ”
“ปาร์ินเฮ” ยูฮยอนเรียื่ออีฝ่ายอย่าโรธๆ
“ทำไม? ันพูแทใำุหรือไ ถึยฮวาะหมรัันไปแล้ว แ่อนนี้เรา็ลายเป็นเพื่อนันไ้ แล้วุล่ะ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น อฮยอน็เป็นไ้แ่น้อสะใภุ้เท่านั้น”
ินเฮพูเสร็็หันหลัเินาไปทั้น้ำา ทำไมทุอย่า้อเป็นแบบนี้้วย เลียัวเอที่้อร้อไห้เพราะนใร้ายอย่าเา พยายามบอัวเอไม่ให้ถลำลึไปมาว่านี้ เธอะรันใร้ายอย่ายูฮยอนไม่ไ้เป็นอันา เมื่อไหร่เธอถึะหลุไปาวโรบ้าๆนี่เสียที
ยฮวายืนนิ่อยู่้าเียที่มีร่าบาออฮยอนนอนไม่ไหวิอยู่บนนั้น ยอนอับอีุนลับไปไ้สัพัแล้ว ยฮวาถอนหายใออมา ยอนอยืนยันว่าะเป็นนเฝ้าอฮยอนเอ แ่เาสัาับัวเอไว้แล้วว่า หาอฮยอนื่นึ้นมาะ้อเห็นเาเป็นนแร เาะไม่ยอมไปไหนทั้นั้น อีุนไ้ทีึลายอนอไปเยี่ยมามินที่บัเอิว่าอีฝ่าย็เ้ารับารผ่าัที่โรพยาบาลนี้เ่นเียวัน เพราะืนให้ยอนออยู่ในห้อนี้่อไป ไ้เอาอะไรฟาหัวยฮวาแน่ๆ เพราะ่าฝ่าย็่าื้อหัวแ็ทัู้่
ยฮวายับผ้าห่มลุมร่าบาอฮยอนอย่าอ่อนโยน ัหวะหน้าอที่ึ้นลอย่าสม่ำเสมอทำให้เารับรู้ไ้ว่า หิสาวำลัหลับลึ นาฬิาบนฝาผนับอเวลาเือบหนึ่ทุ่มแล้ว ินเฮบอว่ายาสลบะหมฤทธิ์อนหัว่ำ แ่นป่านนี้อฮยอน็ไม่มีท่าทีว่าะื่นเลย มีรอยยิ้มเล็ๆแะรมุมปาอยฮวา เมื่อเานึึ้นไ้ว่าอีฝ่ายนอนี้เามานาไหน นิ้วเรียวยาวอยฮวาเอื้อมไปปัปอยผมออาใบหน้าหวานอเธอ ยฮวาลูบไล้้าแ้มนวลออฮยอนอย่าอ่อนโยน ริมฝีปาบาีเียว
“ันรัเธอนะ”
ยฮวาบอรัิริมฝีปาอเธอ ่อนะโมยูบออฮยอนอีรั้ นร่าบาราอือออมาเล็น้อย วามทอมออีฝ่าย้วยสายาอ่อนโยน
“บอรัและแอบูบนไ้อันอนหมสิแบบนี้ ไม่ี้ลาไปหน่อยเหรอ ยฮวา” ยฮวาะัเล็น้อย พอเอี้ยวมอทา้านหลั็เห็นินเฮยืนมอเาอยู่่อนแล้ว ใบหน้าอีนรัมีแววล้อเลียน นเา้อเาท้ายทอยแ้เ้อ
“ันมาทำแผลให้นายนะ” ยฮวาเพิ่สัเเห็นว่าินเฮถือถาุทำแผลมา้วย ายหนุ่มยมือแะหาิ้วัวเออีรั้ เลือหยุไหลแล้ว ายหนุ่มเินไปนั่บนโฟามุมห้อ ินเฮวาถาทำแผลบนโ๊ะเล็้าโฟาัวยาว ่อนะนั่ล้าๆยฮวา
“ไปฟัับอะไรมาเนี่ยะ แผล้ำเ็มไปหม” ินเฮบ่นไปพร้อมับล้าแผลให้อีฝ่ายไป้วย ยฮวาลอบมอใบหน้าหิสาว เห็นอีฝ่ายทำหน้าเหมือนอมทุ์ลอเวลา แม้ะปิาปิหูไม่อยารับรู้่าวราวอเธอับพี่ายัวเอ แ่เา็พอรู้มาบ้าว่าารหมั้นอทัู้่ไม่ไ้ราบรื่นเลยสันิเียว
“ฮยอูแลเธอีมั้ย” มือที่ำลัะแปะปลาสเอร์ปิแผละั ินเฮ่มวามอ่อนแออัวเอเอาไว้สุำลั
“...” ไม่รู้ะอบออไปว่ายัไี เธอไม่มีสิทธิในัวเาแล้ว น้ำาที่พยายามลั้นเอาไว้ไหลออมาเป็นทา ยิ่ิถึยูฮยอนน้ำา็ยิ่ไหลออมาไม่หยุ ยฮวาึร่าบาอินเฮมาอไว้ แม้ว่าอนนี้ในหัวใอเามีอฮยอนมาแทนที่อีฝ่ายหมทุห้อหัวใ แ่ถึอย่าไร ินเฮ็ือรัแรอเา และอนนี้เา็รู้ีว่าัวเอ็มีส่วนที่้อรับผิอบับวามรู้สึเ็บปวอเธอ
“เาใร้ายเหลือเิน” ินเฮปล่อยโฮออมา ยฮวาอปลอบินเฮ โยไม่ทันสัเว่าร่าบาที่นอนนิ่อยู่บนเียเมื่อสัรู่ ำลัมอไปยัพวเาทัู้่ผ่านม่านน้ำา มือเล็ำแน่นอยู่้าลำัว
อฮยอนไม่ิว่าะื่นมาเห็นารัอพวเา รู้สึปวหัวน้อ่มาลอีรั้ หัวใวน้อยบีบรันปวไปหม
ี้ๆ
เสียเือนัึ้นเมื่อน้ำเลือหยสุท้ายไหลออาถุไปามสายยาระโยระยาที่อยู่รหลัมือออฮยอน ินเฮเ็น้ำา่อนะเ้ัวไปูหิสาวที่อยู่บนเีย ยฮวาามมาิๆ
“น้ำเลือหมนะ” ินเฮบอยฮวา อฮยอนยัแล้หลับ่อไป ไม่รู้ว่าถ้าื่นมาเห็นพวเา น้ำามันะไหลออมาอีหรือเปล่า
“ทำไม อฮยอนยัไม่ื่น” ยฮวาถาม ินเฮ้มลมอนาฬิาเรือนเล็บน้อมือ ถ้านับามฤทธิ์ยาสลบที่ให้ไป อฮยอน็น่าะื่นไ้แล้ว
“นั่นนะสิ แ่ไม่้อห่วหรอ อฮยอนเพลีย เี่ยวันออไปเอาน้ำเลือถุใหม่มาให้”
ินเฮเินออาห้อไปแล้ว ยฮวาออมออฮยอน ิ้วทั้สอ้ามวเ้าหาัน เมื่อเห็นราบน้ำารหาาที่ปิสนิทอเธอ อฮยอนพยายามนอนนิ่ให้เหมือนนที่ำลันอนหลับมาที่สุ แ่เพราะัหวะารหายใที่ไม่สม่ำเสมอ ทำให้ยฮวาพอะเาออว่าอีฝ่ายำลัแล้หลับ แล้วเรื่อน้ำานั่น ไม่ใ่ว่าร้อไห้เพราะเห็นเธออปลอบินเฮนะ ยฮวายิ้มมุมปา
“ื่นไ้แล้ว อูฮยอน” ยฮวาแล้ยั่วอีฝ่ายออไป อฮยอนเผลอเม้มปาแน่น อยาะลุึ้นไปบีบออีฝ่ายเหลือเิน
“ันรู้นา ว่าเธอื่นแล้ว ทำไม้อแล้หลับ้วย”
อีาบ้า อย่ามาทำน้ำเสียวนประสาทใส่เธอแบบนี้นะ ไม่้อลืมา็รู้ว่ายฮวาำลัส่ยิ้มวนโอ๊ยมาให้เธออยู่
ินเฮเินเ้ามาพร้อมับถุน้ำเลือถุใหม่ หิสาวมวิ้วเมื่อเห็นยฮวาำลัมออฮยอนยิ้มๆ
“เป็นอะไรอนาย ยิ้มอยู่ไ้”
ยฮวาไม่อบอะไรำลัรอูว่าอฮยอนะแล้หลับไปอีนานเท่าไหร่
“เรียบร้อย ัน้อลเวรแล้ว ถ้ามีอะไรเรียพยาบาลไ้เลยนะ” ินเฮหันมาพูับยฮวา
“อบใมาินเฮ”
“เป็นหน้าที่ันอยู่แล้ว อ่อ อย่าแอบโมยูบนไ้อันอีนะยะ”
ประโยสุท้ายอินเฮที่ทิ้ท้าย่อนะเินออาห้อไป เล่นเอายฮวาสำลัน้ำลายัวเอน้อไอ่อแ่ออมา ายหนุ่มำลัะะโน่อว่าอีฝ่าย ที่บัอาพูเรื่อน่าอายแบบนั้น แ่ินเฮลับปิประูใส่หน้าเาพร้อมับรอยยิ้มล้อเลียน
“ายแน่ไอ้ย๊เอ๊ย”
ยฮวาสบถับัวเอเบาๆ หันลับมาอีที ็เห็นอฮยอนำลัมอเาาลุวาว
“ื่นทำไม แล้หลับ่อไปเ่” ายหนุ่มพาลใส่อฮยอนเสียอย่านั้น รู้สึอายนแทบอยาแทรแผ่นินหนี
อฮยอนอยาหัวเราะแ่็หัวเราะไม่ออ
“นะ นายว่าไนะ” ให้ายสิ โมยูบนอื่นแล้วมาทำลอยหน้าลอยาไม่สำนึแบบนี้ไ้อย่าไรัน อฮยอนอยาวาแว้ใส่อีฝ่ายให้ัว่านี้ แ่เรี่ยวแรลับมีไม่พอ
“นายแอบูบันแล้วยัไปอับินเฮอี นายมันเหลือเื่อริๆเลย อยฮวา”
เป็นอย่าที่เาาไว้ริๆ ยฮวาลอามอเพาน เาทำอฮยอนร้อไห้ทันที ที่อีฝ่ายลืมาเลยเหรอนี่
“ันับินเฮเป็นแ่เพื่อนันเท่านั้น” เาพูเสียอ่อน แ่อฮยอน็ยัมอเาาวาว
“มันเรื่ออนาย มาบอันทำไม”
“เพราะัน...เอ่อ...ร...” ยฮวารู้สึเหมือนำลัะาหายใ ทำไมอนยัยนั่นหลับ ถึไ้บอรัเธอออไป่ายายเหลือเิน แ่พออฮยอนื่นเาลับรู้สึอแห้ไปหม
“เป็นบ้าอะไรอนาย ไปไลๆันเลยนะ ันะนอน” ยฮวาัฟันรอเมื่อถูนร่าบาไล่เสียอย่านั้น
“ลอนอนอีสิ ราวนี้เธอะโนันโมยูบอนหลับเป็นรั้ที่สามแน่ๆ”
“รั้ที่สาม?” อฮยอนมอยฮวาาโ นายนั่นโมยูบเธออนหลับไปแล้วี่รั้ันแน่ อฮยอนนึึ้นไ้ว่าอนที่เธอเผลอหลับบนโฟาที่บ้านแล้วยฮวา็เป็นนอุ้มเธอพาไปส่ที่ห้อนอน ้อเป็นอนนั้นแน่ๆ าบ้านี่ โริหรือยัไนะ
“ันะไปามพยาบาลมาให้ ิน้าวินยา่อนแล้ว่อยนอน” ประโยสุท้ายอีฝ่ายพูแล้วหลบาเธอ้วย พูเสร็ยฮวา็เินออาห้อไป อฮยอนเผลอยิ้มให้ับท่าทาเหมือนเ็น้อยอเา
เฮ้อ...บาทียฮวา็อารม์แปรปรวนมาว่านท้ออย่าเธอเสียอี
“รับ แม่ไม่้อห่วหรอ ผมะเฝ้าอฮยอนเอ อ่อ พรุ่นี้แม่่วยเอาุฟอร์มผมมา้วย”
ยฮวาวาสาย พ่อับแม่อเาเพิ่ลับมาาเาะเู ทราบเรื่อที่อฮยอนเ้าโรพยาบาลาพี่ายอเา อันที่ริพวท่านะมาเยี่ยมืนนี้ แ่เาเห็นว่ามันึแล้ว ็เลยให้มาพรุ่นี้
อฮยอนำลัทาน้าว้มอยู่บนเียนอนสีาว รู้สึพะอืพะอมเหมือนะอาเียนออมาน้อวา้อนลในถ้วยามเิม
“เพิ่ินไปไม่ี่ำเอ อิ่มแล้วเหรอ” ยฮวาเินมาหยุ้าเีย แม้ใบหน้าหวานะเริ่มเห็นเป็นสีเลือไม่ไ้ีเียวเหมือน่อนหน้า แ่็ยัูอิโรยอยู่ี หิสาวส่ายหน้า พยายามลั้นไม่ให้อาเียนออมาอนนี้
“เป็นอะไร” ยฮวาสีหน้าื่นเมื่อเห็นสีหน้าออีฝ่ายไม่่อยสู้ีนั ร่าบาำลัะเินลาเียเมื่อรู้สึว่าลั้น่อไปไม่ไหวแล้ว เธอไม่อยาอาเียน่อหน้าเา ไม่อยาให้เาเห็นภาพที่มันไม่น่าูแบบนั้น
ยฮวาว้าร่าบาเอาไว้ “ะไปไหน อยาไ้อะไรบอัน เี่ยวไปหยิบมาให้” ายหนุ่มถามออไปอย่าเป็นห่ว
“ันะไปห้อน้ำ” ไ้ยินันั้นยฮวา็รีบประอร่าบาไปยัห้อน้ำทันที เห็นอีฝ่ายทำท่าพะอืพะอม็พอะเ้าใว่าอฮยอนอยาอาเียน
“อะ ออไปสิ” อฮยอนไล่เมื่อเห็นยฮวาไม่ยอมออาห้อน้ำเสียที นอาไม่ฟัที่เธอพูแล้ว ยฮวายัมายืน้าเธอรอ้าล่าหน้า้วย มือให่เอื้อมมือไปวาบนหลับอบบาอเธอ
อฮยอนทนไม่ไหวอี่อไป หิสาวอาเียนออมาอย่าหนั มืออุ่นอเายัลูบอยู่ทา้านหลั ยฮวาไม่ไ้รัเียเลยสันิเียว
วามมอร่าบา้วยสายาเป็นห่ว อีฝ่ายอาเียนนแทบไม่มีแร หาเาไม่ประออยู่แบบนี้ อฮยอนอาล้มลไปอับพื้น็ไ้ วามรู้สึผิแล่นวาบเ้ามา อฮยอน้อทุ์ทรมาน็เพราะเา
“ีึ้นมั้ย” เาถามออมาเสียแผ่ว เมื่อหิสาวหยุอาเียน วาลมโแ่ำ น้ำาลออยู่เ็มหน่วย เธออาเียนนหมแร ยฮวาึระาษทิู่มาเ็ปาหิสาว อฮยอนสะุ้ับารระทำอเา
“อยู่นิ่ๆ”เาุอย่าไม่ริันั อฮยอนระพริบาไล่หยาน้ำาออไป เมื่อ่อนเวลาเธออาเียน หลายรั้ที่เธอแทบะไม่มีแรยืน แ่ราวนี้มัน่าออไป แนแร่อเาำลัโอบประอเธออยู่ไม่ห่า รู้สึอุ่นนไปถึั้วหัวใ
ยฮวาประอร่าบาอย่าทะนุถนอมนอีฝ่ายลไปนอนนิ่บนเีย เาแวนถุน้ำเลือไว้ามเิม ่อนะึผ้าห่มมาลุมัวอีฝ่ายไว้
“านี้ไปหาเธอเป็นอะไร ไม่สบาย เ็บรไหน ้อบอให้ันให้หม” เามอลึลไปในวาลมโอหิสาว
“แม้ะไม่สามารถแบ่เบาวามเ็บปว ทรมานอเธอไ้ แ่อไ้มั้ย อให้ันไ้รับรู้วามรู้สึเหล่านั้นบ้า วามรู้สึอนที่ำลัลายะเป็นพ่อน”
ยฮวาพูประโยสุท้าย้วยน้ำเสียสั่นๆ อฮยอนเม้มปาแน่น น้ำาหยหนึ่ไหลออมาอย่าห้ามไว้ไม่หยุ ใบหน้าหวานพยัหน้าให้เา
“อบุมา”
แสแอ่อนๆส่อทะลุเ้าในห้อสี่เหลี่ยม นร่าให่ที่นอนอยู่บนเียสีาว้อระับอ้อมแนึร่าบาเ้ามาหาเพื่อหลีหนีไอแยามเ้าที่มาพร้อมับวามหนาวเย็น ไออุ่นานในอ้อมแนทำให้ยฮวาไม่อยาะลืมาึ้นมาเลย
หลัาเมื่อืนที่เาใ้มารยาายร้อยเล่มเวียนพร้อมับัแม่น้ำปิ วั ยม น่าน ทั้สี่สายเพื่อให้อฮยอนเห็นใว่า ผู้ายบอบบาอย่าเาไม่วรไปนอนัวบนโฟานั่น นหิสาวใอ่อนยอมให้เาึ้นมานอนบนเียนี้ไ้
“อื้อ”
เสียละเมอราวับลูแมวัวน้อยๆ ทำให้ยฮวา้อลืมาึ้น เมื่อเห็นอฮยอนยันอนหลับุอว้าอเา ใบหน้าม็ยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
“ี้เาไม่เปลี่ยนเลยยัยโู”
เาระับอีฝ่ายเ้ามาอให้แน่นึ้น เพิ่หโมเอ เามีเวลาีบอีสัหน่อย ่อนที่พยาบาละเ้ามาวัวามันลูแมวี้เาที่อยู่ในอ้อมอเาอนนี้
เฮยอนและยอนอ สอแม่ลูยืนัวลีบอยู่ในลิฟ์ เพราะอนนี้พวเธอำลัใ้ลิฟ์ร่วมับพ่อแม่อยฮวา ยอนอไม่่อยถูะาับมาราอยฮวามานั เพราะอีฝ่ายอบแ่ัวหรูหรา ทำัวราวับนาพา อที่เิอยู่ลอเวลาแบบนั้น ไม่เมื่อยบ้าหรืออย่าไร ่าาอฮุนโผู้เป็นสามีที่ปิบัิับพวเธอเหมือนนในรอบรัวเียวันริๆ
“นั่น ุเฮยอนทำ้าวเ้ามาฝาเ็สอนนั้น้วยเหรอรับ” ฮุนโถามออไปอย่าอารม์ี เมื่อเห็นอีฝ่ายถือล่อับ้าวอยู่ในมือ เฮยอนยิ้มออไปอย่าเร็ๆ
“เอ่อ ่ะ ูฮยอนไม่่อยอบทานอาหารโรพยาบาลเท่าไหร่ ัน็เลยทำับ้าว่ายๆมาให้นะ่ะ”
เธออบนายให่แห่อรุ๊ปอย่าสุภาพ แ่พอเห็นิมฮวาอนผู้เป็นภรรยาทำปามุบมิบเหมือนแอบเยาะเย้ยเธอ เฮยอน็อไม่ไ้ที่ะถลึาใส่อีฝ่ายลับไป ทั้สอนไม่่อยถูะาัน ั้แ่อนเรียมานแ่าน ทัู้่็มัะเถียันบ่อยๆ ิมฮวาอนไม่อบในวามอวีอเฮยอน ในะที่เฮยอน็รัเียับวามเ้ายศเ้าอย่าออีฝ่าย
“ับ้าวอโรพยาบาลที่นี่สั่รมาาโรแรมห้าาวเลยนะ่ะ ุเฮยอนไม่น่าลำบาทำอาหารพวนั้นมาเลย”
เฮยอนอยาเอา อาหารพวนั้น สาใส่หน้าอีฝ่ายเหลือเิน แ่เพราะเรใอฮุนโ ็เลย้อเ็บอาารไม่พอใไว้ในใ
ยัยุนายนี่ หนอย ถ้าุฮุนโไม่อยู่ เธอเละามือันแน่
“ุฮวาอน พูอะไรน่าเลียอย่านั้น ุล่ะเป็นแม่สามีประสาอะไรล่ะ ไม่เห็นะเรียมอะไรมาเยี่ยมพวเาเลย”
“เอ๊ะ ุมาว่าันไ้ยัไ่ะ”
ผู้เป็นภรรยาหันมาเล่นานสามีแทน ฮุนโส่ายหน้าับนิสัยเ็ๆออีฝ่าย ยอนอสบาับมาราัวเอยิ้มๆ
ประูลิฟ์เปิออเมื่อมาถึั้นที่อฮยอนพัฟื้นอยู่ ทั้หมเินไปยัห้อพัออฮยอน ในะที่ิมฮวาอนยับ่นระปอระแปใส่สามีไม่หยุ ยอนอเป็นนเปิประูเมื่อเินมาถึห้อผู้ป่วยวีไอพีที่เป็นห้อพัฟื้นอน้อสาว ทันทีที่เินเ้าไปในห้อ ทั้หม็้อใาโ เมื่อเห็นยฮวานอนออฮยอนอยู่บนเีย
“ว๊าย” ิมฮวาอนอุทานออมา
“ย๊า อยฮวา นายทำอะไรน้อสาวันห๊า” ยอนอแผเสียออมาเสียัลั่นห้อ ยฮวาับอฮยอนลืมาึ้นมาอย่าๆ แ่พอื่นเ็มาทัู้่็รีบผละออาันทันที ยฮวา้าวลาเียอย่าทุลัทุเล ในะที่อฮยอน็่อยๆพยุัวเอให้ลุึ้นนั่ แ่อฮุนโห้ามไว้เสีย่อน
“ไม่้อลุหรอหนู”
“เอ่อ สวัสี่ะุพ่อ ุแม่” แม้ะระาอายแ่็้อ้มหัวทัทายทุนออไป ในใ็เอาแ่าโทษยฮวา เธอแ่ยอมให้อีฝ่ายึ้นมานอนบนเียเยๆ ไม่ไ้ให้มานอนอเธอเสียหน่อย
“สวัสีรับแม่ สวัสีรับนูนา” ยฮวา้มหัวทำวามเารพเฮยอนและยอนอ
“นี่ มันโรบาลนะ หัหัห้ามใมั่สิ” ิมฮวาอนเินเ้าไปหยิแนลูายสุที่รั นยฮวาร้อโอ๊ยออมา
“ผมไม่ไ้ทำอะไรแบบนั้นสัหน่อย”
“เอาเถอะ แไปอาบน้ำ แ่ัวะ มีเรียนไม่ใ่เหรอ ันับแม่แไปเอาเสื้อฟอร์มแมาให้แล้ว”
“อาบน้ำแ่ัวเสร็แล้วมาทาน้าว้วยัน แม่ทำับ้าวมาแล้ว” เฮยอนเอ่ยับลูเยที่ผมเผ้ายุ่เหยิ นึถึเมื่อรั้ที่อฮยอนพายฮวาไปที่บ้าน อนนั้นอะไรบาอย่าทำให้เธอรู้สึว่าะไ้พบอีฝ่ายอี แ่็ไม่ิว่าะไ้เอันในานะเ้าบ่าวอลูสาวนเล็ ยฮวาเป็นเ็น่ารั แม้ะเิบโในรอบรัวที่ร่ำรวยเป็นอันับ้นๆอประเทศ แ่เ็หนุ่มลับไม่เยปิบัิัวเหมือนพวนอบอวรวยพวนั้นเลยสันิ
ยฮวาเินออมาาห้อน้ำอีรั้พร้อมับุฟอร์มอวิทยาลัย อฮุนโมอลูาย้วยสายาที่แปลออไป ลอระยะเวลาที่ผ่านที่เาั้านลูายไม่ให้เรียนนับิน มันเป็นารระทำที่โ่เลา พอเห็นลูายในุฟอร์ม เาถึไ้รู้ว่ายฮวาเิมาเพื่อเป็นนับินริๆ
เาละสายาายฮวา เมื่อลูายสบาเาลับมา
“ออาโรพยาบาลเมื่อไหร่ พาหนูอฮยอนไปพัที่บ้านให่ละัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไร่ะุพ่อ” อฮยอนรีบปิเสธ เพราะรู้ว่ายฮวาไม่ยอมแน่ หา้อลับไปอยู่ับพ่อแม่
“ไม่เป็นไรไ้อย่าไร หาเิเป็นอะไรไปอีะทำยัไ ยฮวามันะูแลหนูไ้เหรอ แล้วที่เป็นลมเป็นแล้้อเ้าโรพยาบาลแบบนี้ ็เพราะมันไม่ใ่เหรอ”
ยอนอับเฮยอนที่ำลััับ้าวใส่านหันมามอหน้าัน ทั้ๆที่รู้มาลอว่ายฮวาับพ่อไม่่อยถูันเท่าไหร่ แ่พออยู่ในเหุาร์ริๆ ็รู้สึเห็นใยฮวาอยู่ไม่น้อย ูเหมือนอฮุนโะใีับทุนยเว้นลูายัวเอ
“ุ่ะ ทำไม้อล่าวหาลูนานั้น้วย”
“ผมูแลภรรยาและลูผมไ้ พ่อไม่้อห่วหรอ”
“หนูไม่เป็นไรริๆ่ะุพ่อ ที่หนูเป็นลม็ไม่เี่ยวับยฮวาหรอ่ะ ือ ใล้สอบแล้ว หนูหัโหมอ่านหนัสือมาไปหน่อย” อฮยอนเห็นท่าไม่ี ึ้อพูห้ามทัพเสีย่อน
“แม่เห็น้วยับุพ่อเานะลู อฮยอน็ท้อโมาึ้นเรื่อยๆ ไปอยู่ันามลำพัแบบนั้น หาเิอะไรึ้นใระ่วยล่ะ พี่ายเรา็ใ่ว่าะไปนอนที่นั่นบ่อยๆ”
เฮยอนลอบมอหน้าฮวาอน ถึแม้ะไม่ถูะาเรื่ออุปนิสัยบาอย่าออีฝ่าย แ่็อปิเสธไม่ไ้ ว่าุนายให่ออรุ๊ป็เป็นนิใีนหนึ่ ถ้าลวามเ้ายศเ้าอย่าลมาหน่อย เธอ็น่าะบเป็นเพื่อนันไ้
“เอาอย่านี้็ไ้ ถ้าเิอฮยอนท้อใล้ลอเมื่อไหร่ ยฮวา่อยพาูฮยอนไปอยู่บ้านุพ่อุแม่ละัน” เฮยอนแทรึ้นมา ืนปล่อยให้พูเรื่อนี้่อไป เถียันไม่บแน่ๆ
“ยฮวามานี่มา มาิน้าวินปลา่อน แล้ว่อยไปเรียน เี่ยว วันนี้แม่ะเฝ้ายัยูฮยอนเอ”
ยฮวาเลิเรียนเสร็ ็ึ้นรถแท็ี่มาที่โรพยาบาลทันที ท้อฟ้า้านอเริ่มมื ่วนี้เาเลิเรียน่อน้า้าเพราะใล้สอบภาทฤษีแล้ว เาผลัประูเ้าไปในห้อพัฟื้นออฮยอน ็เห็นว่าเฮยอนำลัห่มผ้าให้อฮยอนพอี ายหนุ่มพยายาม้าวเท้าเินให้เบาที่สุ เพราะไม่อยารบวนนบนเียที่ำลันอนหลับสนิท
“ลับมาแล้วเหรอ”
“สวัสีรับแม่”
เฮยอนส่ยิ้มบาๆให้ลูเย “ืนนี้ เราลับไปนอนที่บ้านเถอะ แม่ะเฝ้าอฮยอนให้”
“ไม่เป็นไรรับ แม่นั่นแหละ รีบลับไปพัไ้แล้ว เี่ยวผมโทรให้พ่อส่นมารับไปส่ที่หอพี่ยอนอ”
“แม่ลับเอไ้้ะ” เฮยอนรู้ีว่า ่อให้พูอย่าไร ยฮวา็ไม่ยอมให้เธอเฝ้าอฮยอนหรอ ยฮวารัลูสาวเธอมานาไหน ทำไมเธอะไม่รู้
“แม่รับ ผมอโทษ ทีู่แลอฮยอนไม่ีพอ” เฮยอนเินไปหาลูเย ่อนะเอื้อมมือไปบบ่าอีฝ่ายเบาๆ
“ถ้าแม่ไม่มั่นใว่าเธอะูแลลูสาวแม่ไ้ แม่็ไม่ยอมใหู้ฮยอนแ่านับเธอั้แ่แรแล้ว”
เป็นอีรั้ที่ยฮวารู้สึไ้ถึำว่ารอบรัว เฮยอนทำให้เารู้สึว่าัวเอโีที่สุ ที่ไ้อีฝ่ายเป็นแม่นที่สอ
“แม่ลับแล้ว ไม่้อไปส่หรอ พรุ่นี้แม่ะเอาอาหารเ้ามาให้”
“อบุรับ อบุริๆ”
______________________________________________
สวัสี่ะ
ารเมือร้อนแรัเลย เอาฟิมาับวามร้อนรุ่มละัน
เหมือนฟิะใล้บล่ะ หรือยัไ นเียนเอ็
เรื่อรวมเล่ม อยารวมนะ่ะ แ่็้อู่อนว่ามีนะื้อหรือเปล่า อิๆ
หาเียนผิพลาไปรนี้ ้อออภัย้วยน๊า
ยอลอไป
ความคิดเห็น