ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ความฝันอันแสนหวาน
"เพทรา เดี๋ยวฉันจะออกไปเยี่ยมเอิร์ธหน่อยนะ... เห็นว่าแฟฟนเจ้านั่นมันคลอดแล้ว.."
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอยู่ตรงทางเข้าหน้าบ้านหลังเล็ก
กลิ่นขนมปังหอมหวนอบอวลไปทั่ว...
เจอกับเสียงเด็กทารกคนนึงกำลังหัวเราะ..
ดวงตาสีดำสนิทที่ได้มาจากหัวหน้า...
แล้วก็ ผมสีทองดุจแสงตะวันที่ได้มาจากฉัน..
คิก.. ใช่แล้ว
ตั้งแต่สงครามไททันจบลง ฉันกับหัวหน้าก็แต่งงานกัน เรามีชีวิตที่สุขสบาย การต่อสู้จบลงในการออกสำรวจครั้งที่ 57 ประตูกำแพงเปิดออก ประชาชนวิ่งออกมาอย่างเสรี..
ฉันยังจำวันนั้นได้ดี..
"เพทรา!! ที่สองนาฬิกา!!"
เสียงหัวหน้าเออร์วินตะโกน ระหว่างนั้นฉันก็ขี่ม้าวนอยู่แถวนั้นคอยสอดส่องไททันตัวอื่น
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก ฉันจำได้แค่ว่า มีเสียงดังโครมครามเต็มไปหมด
แล้วฉันก็ถูกตบปลิวกระเด็นไปอีกฝากนึง ตกกระแทกพื้น
ร่างหมุนคว้างกลิ้งคลุกๆลงที่พื้นอย่างอนาถสุดๆ...
หัวหน้ารีไวล์อยู่ตรงไหนซักที่นึง.. แต่ตอนนี้ทั้งตัวฉันชาไปหมด..
พื้นสั่นสะเทือน ฝีเท้าเข้ามาใกล้จากด้านหลัง
..
อีกนิดนึง.
ตึง...
อีกนิด...
ตอนนี้ล่ะ!!!!
พรึ่บ!!!
ตึง!!!!!!!!!!!!
ฉันพลิกตัวหลบฝ่าเท้ามรณะของเจ้าไททันตัวหนึ่งมาได้...
ฉัวะ!!!
เสียงฟันดังขึ้นครั้งนึง..
แล้วร่างไททันก็ล้มลง..
เสียงใครคนนึงเข้ามาใกล้...
"เพทรา ลุกไหวมั้ย..."
เป็นเสียงที่ฉันอยากได้ยินที่สุด.....
"ไหวค่ะ.. โอ๊ะ..."
ฉันพูดพลางค่อยๆลุกขึ้น แต่ซี่โครงกลับเจ็บปวดสุดทานทนได้..
ฉันจึงต้องจำยอมนอนอยู่บนพื้นเหมือนเดิมแต่โดยดี..
"หึ มาให้ฉันอุ้มซะดีๆเลยยัยโง่"
ว่าแล้วหัวหน้ารีไวล์ก็ประคองฉันไว้ในอ้อมกอด...
สร้อยคอมรกตแสดงยศดันโจวของหัวหน้าแปะที่แก้มฉัน..
ให้ความเย็นที่ทำให้รู้สึกดีขึ้น..
"อย่าเพิ่งกินสร้อยของเจ้าบ้าเออร์วินล่ะ...."
หัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเจอหัวเราะ
ฉันได้เพียงแต่ยิ้มรับไป..
"ยิ้มอะไรของเธอ... แล้วเจ็บมากมั้ยนั่น.."
หัวหน้าพูดพลางชี้มาที่แผลและร่องรอยกระดูกหักจากการถูกตบกระเด็นเมื่อกี้บนตัวฉัน..
"ซี่โครงหักแน่ๆเลยยัยเบื๊อกเอ๊ย.."
เขาพูดพลางกระชับอ้อมกอดอีก..
ดวงตาของฉันปรือลงทุกทีเพราะความง่วงและความเจ็บปวดถาโถม
"ทำไมถึงรู้ล่ะค่ะ.."
ฉันแค่ขยับปากโดยไม่ออกเสียงเพราะ
ฉันกลัวเหลือเกินว่าถ้าพูดอะไรออกไปซักคำมันอาจจะหักอีกซี่นึง ฮ่าๆ...
"เพราะฉันเคยทำมันหักมาสองสามครั้งน่ะสิ... อา..เจ็บไม่น้อยเลยแฮะ..."
หัวหน้าทำหน้าตาเหยเกตอนนึงถึงเวลาที่ตัวเองซี่โครงหัก ฮะๆ.. น่ารักจริงๆ...
"ก็แค่ทุกครั้งที่หายใจเข้าค่ะ.. คิก.."
หัวหน้ารีไวล์เพียงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมาเท่านั้น..
"จบแล้วนะเพทรา..."
เขายิ้มกว้างออกมา ฉันเองก็เพิ่งจะรู้สึกได้เช่นกัน..
ว่ารอบๆตัวเรา มันมีเสียงอึกทึกครึกโครม ประตูเมืองเปิดออก
ชาวบ้านวิ่งกรูกันออกมาในโลกภายนอก ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินต่างโห่ร้องดีใจ
เด็กหลายคนเดินเอาพวงดอกไม้มาคล้องคอให้วีรบุรุษ
น้ำตาของฉันเอ่อขึ้นมาคลอเบ้า ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ..
ในที่สุดเปลสนามก็มา... หัวหน้ารีไวล์วางฉันลงบนเปลนั่นอย่างแผ่วเบา
"ไง.. ไหนใครว่าจะวิ่งไปเรื่อยๆในวันที่กำแพงเปิดไง.."
เขาพูดติดตลกแล้วก็เอาหลังมือไล้ข้างแก้มฉัน..
"สภาพนี้คงวิ่งไม่ได้หรอกค่ะ..."
ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้ยินแล้วถอนหายใจเบาๆ..
"เธอนี่น้า.."
.................
เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง ไม่กี่เดือนต่อมาฉันก็ฟื้นตัวและหายดีในที่สุด...
"พร้อมรึยัง!!!"
หัวหน้าจูงมือฉันมาจนถึงประตูกำแพง ฉันอ้าแขนโอบกอดอากาศที่พัดโชยเข้ามา
กลิ่นหญ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด สายลมอบอุ่น เสียงสัตว์ร้อง
ฉันแกะผ้าปิดตาออก มองโลกกว้างอย่างไม่สิ้นสุด
รอยยิ้มฉาบไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวผู้ไม่เคยได้รับอิสระ..
หัวหน้ารีไวล์เพียงแค่หัวเราะกับท่าทีของฉันแล้วคว้าเอวฉันขึ้นม้า..
เราควบม้าไป.. มีแต่สัตว์ที่ฉันไม่เคยเห็น สายลมโอบกอดรอบตัว...
ใบไม้หลากสีปลิวไปมา แล้วเราก็มาถึง..
"ทะเล.."
ฉันพึมพำเบาๆ เพียงแค่มองสายน้ำอันกว้างใหญ่มากจนไม่มีที่สิ้นสุด...
ฉันถกชายกระโปรงขึ้นวิ่งลงน้ำไป เริงร่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด..
"หัวหน้าคะ มาทางนี้เร็ว!!"
ฉันกวักน้ำสาดไปที่หัวหน้านิดนึง เขาเพียงแค่ยิ้มๆแล้วสาดกลับมา
"เพทรา.."
"คะ?"
"แต่งงานกันนะ..."
..................
เฮือก!!!!!!!!!!
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา น้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาไม่หยุด
คร่ำครวญถึงความฝันที่โหยหามาตลอดชีวิต..
หลังมือทั้งสองข้างมีเข็มแทงอยู่..
คุณฮันจิบอกว่ามันเป็นหนึ่งในขั้นตอนการรักษาแบบใหม่...
ฉันไม่ได้รับอิสระมาห้าวันเต็มๆ...
ได้แต่นอนพักอยู่ในห้อง..
นอกจากจะไข้ขึ้นสูงแล้ฉันยังมีภาวะทุกข์โภชนา...
ซึ่งฉันสมัครใจเป็นเหยื่อเอง..
เขาเรียกว่าอะไรนะ..
น้ำเกลือ?
...........
"เพทรา...?"
เสียงของหัวหน้านั่งอยู่ข้างๆ
ใช่แล้ว...
เขาไม่เคยห่างไปไหนเลย..
นั่งเฝ้าฉันทั้งวัน...
เขาควรจะไปเที่ยวเล่น..หรืออะไร..
"คะ..?"
"ร้องไห้อีกแล้วนะ..."
"ฝันดีน่ะค่ะ.."
ฉันตอบยิ้มๆ
"แล้วจะร้องไห้ทำไม.."
"มันดีมากจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย......"
ฉันยิ้มแล้วเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้ม...
"ฉันฝันว่า ฉันกับหัวหน้าไปทะเล.. เรามีลูกสาวตัวเล็กๆ..บ้านน่ารักๆ.."
ไททันหมดไป... เราไปทะเลด้วยกัน.."
"ในตอนท้ายหัวหน้าขอฉันแต่งงานด้วยนะคะ..."
อา..
อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกรอบ....
"ฉันเป็นคนขี้ขลาดเพทรา.."
"ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันตายรึเปล่า.."
"ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะตายยังไง.."
"ฉันไม่อยากเอาเธอไปเสี่ยงกับสถานการ์ณแบบนั้น.."
"ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ...."
"ฉะนั้น ฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ...."
เขากล่าวหน้าตาย
"ถ้าไททันหมดไปแล้ว... ถ้าตอนนั้นหัวหน้ายังโสดแล้วไม่รังเกียจล่ะก็..."
"ถ้า..ฮึก หัวหน้ายังรักฉันอยู่.."
น้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกรอบ...
"แน่นอนสิ... ถึงตอนนั้นฉันจะแต่งงานกับเธอเอง..."
เขาจับคางฉัน..
แล้วเราก็จูบกันเนิ่นนาน...
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอยู่ตรงทางเข้าหน้าบ้านหลังเล็ก
กลิ่นขนมปังหอมหวนอบอวลไปทั่ว...
เจอกับเสียงเด็กทารกคนนึงกำลังหัวเราะ..
ดวงตาสีดำสนิทที่ได้มาจากหัวหน้า...
แล้วก็ ผมสีทองดุจแสงตะวันที่ได้มาจากฉัน..
คิก.. ใช่แล้ว
ตั้งแต่สงครามไททันจบลง ฉันกับหัวหน้าก็แต่งงานกัน เรามีชีวิตที่สุขสบาย การต่อสู้จบลงในการออกสำรวจครั้งที่ 57 ประตูกำแพงเปิดออก ประชาชนวิ่งออกมาอย่างเสรี..
ฉันยังจำวันนั้นได้ดี..
"เพทรา!! ที่สองนาฬิกา!!"
เสียงหัวหน้าเออร์วินตะโกน ระหว่างนั้นฉันก็ขี่ม้าวนอยู่แถวนั้นคอยสอดส่องไททันตัวอื่น
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก ฉันจำได้แค่ว่า มีเสียงดังโครมครามเต็มไปหมด
แล้วฉันก็ถูกตบปลิวกระเด็นไปอีกฝากนึง ตกกระแทกพื้น
ร่างหมุนคว้างกลิ้งคลุกๆลงที่พื้นอย่างอนาถสุดๆ...
หัวหน้ารีไวล์อยู่ตรงไหนซักที่นึง.. แต่ตอนนี้ทั้งตัวฉันชาไปหมด..
พื้นสั่นสะเทือน ฝีเท้าเข้ามาใกล้จากด้านหลัง
..
อีกนิดนึง.
ตึง...
อีกนิด...
ตอนนี้ล่ะ!!!!
พรึ่บ!!!
ตึง!!!!!!!!!!!!
ฉันพลิกตัวหลบฝ่าเท้ามรณะของเจ้าไททันตัวหนึ่งมาได้...
ฉัวะ!!!
เสียงฟันดังขึ้นครั้งนึง..
แล้วร่างไททันก็ล้มลง..
เสียงใครคนนึงเข้ามาใกล้...
"เพทรา ลุกไหวมั้ย..."
เป็นเสียงที่ฉันอยากได้ยินที่สุด.....
"ไหวค่ะ.. โอ๊ะ..."
ฉันพูดพลางค่อยๆลุกขึ้น แต่ซี่โครงกลับเจ็บปวดสุดทานทนได้..
ฉันจึงต้องจำยอมนอนอยู่บนพื้นเหมือนเดิมแต่โดยดี..
"หึ มาให้ฉันอุ้มซะดีๆเลยยัยโง่"
ว่าแล้วหัวหน้ารีไวล์ก็ประคองฉันไว้ในอ้อมกอด...
สร้อยคอมรกตแสดงยศดันโจวของหัวหน้าแปะที่แก้มฉัน..
ให้ความเย็นที่ทำให้รู้สึกดีขึ้น..
"อย่าเพิ่งกินสร้อยของเจ้าบ้าเออร์วินล่ะ...."
หัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเจอหัวเราะ
ฉันได้เพียงแต่ยิ้มรับไป..
"ยิ้มอะไรของเธอ... แล้วเจ็บมากมั้ยนั่น.."
หัวหน้าพูดพลางชี้มาที่แผลและร่องรอยกระดูกหักจากการถูกตบกระเด็นเมื่อกี้บนตัวฉัน..
"ซี่โครงหักแน่ๆเลยยัยเบื๊อกเอ๊ย.."
เขาพูดพลางกระชับอ้อมกอดอีก..
ดวงตาของฉันปรือลงทุกทีเพราะความง่วงและความเจ็บปวดถาโถม
"ทำไมถึงรู้ล่ะค่ะ.."
ฉันแค่ขยับปากโดยไม่ออกเสียงเพราะ
ฉันกลัวเหลือเกินว่าถ้าพูดอะไรออกไปซักคำมันอาจจะหักอีกซี่นึง ฮ่าๆ...
"เพราะฉันเคยทำมันหักมาสองสามครั้งน่ะสิ... อา..เจ็บไม่น้อยเลยแฮะ..."
หัวหน้าทำหน้าตาเหยเกตอนนึงถึงเวลาที่ตัวเองซี่โครงหัก ฮะๆ.. น่ารักจริงๆ...
"ก็แค่ทุกครั้งที่หายใจเข้าค่ะ.. คิก.."
หัวหน้ารีไวล์เพียงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมาเท่านั้น..
"จบแล้วนะเพทรา..."
เขายิ้มกว้างออกมา ฉันเองก็เพิ่งจะรู้สึกได้เช่นกัน..
ว่ารอบๆตัวเรา มันมีเสียงอึกทึกครึกโครม ประตูเมืองเปิดออก
ชาวบ้านวิ่งกรูกันออกมาในโลกภายนอก ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินต่างโห่ร้องดีใจ
เด็กหลายคนเดินเอาพวงดอกไม้มาคล้องคอให้วีรบุรุษ
น้ำตาของฉันเอ่อขึ้นมาคลอเบ้า ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ..
ในที่สุดเปลสนามก็มา... หัวหน้ารีไวล์วางฉันลงบนเปลนั่นอย่างแผ่วเบา
"ไง.. ไหนใครว่าจะวิ่งไปเรื่อยๆในวันที่กำแพงเปิดไง.."
เขาพูดติดตลกแล้วก็เอาหลังมือไล้ข้างแก้มฉัน..
"สภาพนี้คงวิ่งไม่ได้หรอกค่ะ..."
ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้ยินแล้วถอนหายใจเบาๆ..
"เธอนี่น้า.."
.................
เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง ไม่กี่เดือนต่อมาฉันก็ฟื้นตัวและหายดีในที่สุด...
"พร้อมรึยัง!!!"
หัวหน้าจูงมือฉันมาจนถึงประตูกำแพง ฉันอ้าแขนโอบกอดอากาศที่พัดโชยเข้ามา
กลิ่นหญ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด สายลมอบอุ่น เสียงสัตว์ร้อง
ฉันแกะผ้าปิดตาออก มองโลกกว้างอย่างไม่สิ้นสุด
รอยยิ้มฉาบไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวผู้ไม่เคยได้รับอิสระ..
หัวหน้ารีไวล์เพียงแค่หัวเราะกับท่าทีของฉันแล้วคว้าเอวฉันขึ้นม้า..
เราควบม้าไป.. มีแต่สัตว์ที่ฉันไม่เคยเห็น สายลมโอบกอดรอบตัว...
ใบไม้หลากสีปลิวไปมา แล้วเราก็มาถึง..
"ทะเล.."
ฉันพึมพำเบาๆ เพียงแค่มองสายน้ำอันกว้างใหญ่มากจนไม่มีที่สิ้นสุด...
ฉันถกชายกระโปรงขึ้นวิ่งลงน้ำไป เริงร่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด..
"หัวหน้าคะ มาทางนี้เร็ว!!"
ฉันกวักน้ำสาดไปที่หัวหน้านิดนึง เขาเพียงแค่ยิ้มๆแล้วสาดกลับมา
"เพทรา.."
"คะ?"
"แต่งงานกันนะ..."
..................
เฮือก!!!!!!!!!!
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา น้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาไม่หยุด
คร่ำครวญถึงความฝันที่โหยหามาตลอดชีวิต..
หลังมือทั้งสองข้างมีเข็มแทงอยู่..
คุณฮันจิบอกว่ามันเป็นหนึ่งในขั้นตอนการรักษาแบบใหม่...
ฉันไม่ได้รับอิสระมาห้าวันเต็มๆ...
ได้แต่นอนพักอยู่ในห้อง..
นอกจากจะไข้ขึ้นสูงแล้ฉันยังมีภาวะทุกข์โภชนา...
ซึ่งฉันสมัครใจเป็นเหยื่อเอง..
เขาเรียกว่าอะไรนะ..
น้ำเกลือ?
...........
"เพทรา...?"
เสียงของหัวหน้านั่งอยู่ข้างๆ
ใช่แล้ว...
เขาไม่เคยห่างไปไหนเลย..
นั่งเฝ้าฉันทั้งวัน...
เขาควรจะไปเที่ยวเล่น..หรืออะไร..
"คะ..?"
"ร้องไห้อีกแล้วนะ..."
"ฝันดีน่ะค่ะ.."
ฉันตอบยิ้มๆ
"แล้วจะร้องไห้ทำไม.."
"มันดีมากจนไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย......"
ฉันยิ้มแล้วเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้ม...
"ฉันฝันว่า ฉันกับหัวหน้าไปทะเล.. เรามีลูกสาวตัวเล็กๆ..บ้านน่ารักๆ.."
ไททันหมดไป... เราไปทะเลด้วยกัน.."
"ในตอนท้ายหัวหน้าขอฉันแต่งงานด้วยนะคะ..."
อา..
อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกรอบ....
"ฉันเป็นคนขี้ขลาดเพทรา.."
"ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันตายรึเปล่า.."
"ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะตายยังไง.."
"ฉันไม่อยากเอาเธอไปเสี่ยงกับสถานการ์ณแบบนั้น.."
"ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ...."
"ฉะนั้น ฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ...."
เขากล่าวหน้าตาย
"ถ้าไททันหมดไปแล้ว... ถ้าตอนนั้นหัวหน้ายังโสดแล้วไม่รังเกียจล่ะก็..."
"ถ้า..ฮึก หัวหน้ายังรักฉันอยู่.."
น้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกรอบ...
"แน่นอนสิ... ถึงตอนนั้นฉันจะแต่งงานกับเธอเอง..."
เขาจับคางฉัน..
แล้วเราก็จูบกันเนิ่นนาน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น