[Levi x Petra Attack on titan] "Attack on my heart"

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 รักเก่ารอเล่าใหม่กับรีไวล์ที่เฝ้ารอ...

"นี่ เพทรา หัวหน้ารีไวล์จะเรียกประชุมหน่วยที่ห้องโถงนะ... ห้ามออกไปไหน"
เสียงนุ่มของเอิร์ธดังขึ้นข้างหลังฉัน ทำเอาฉันที่เดินเช็ดกระจกตามทางเดินอยู่สะดุ้งจนเซ

"หวา ไม่เป็นไรแน่นะ..." 
เขาเข้ามาประคองฉัน...
อ้อ.. ฉันลืมไปเสียสนิท..
ข้อเท้าของฉันอักเสบเมื่อสองสามวันก่อน....
ไม่เจียมตัวเลยเรา...
ฉันรีบขยับตัวหนีโดยอัตโนมัติ..
"อะ... ฉ ฉันไม่เป็นไร...ขอบใจนายมากนะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ละ.." 
ว่าแล้วฉันก็รีบหยิบผ้าขี้ริ้วละถังเดินหนีไป...
เพราะอะไรฉันถึงเขินเอิร์ธมากขนาดนี้น่ะเหรอ...
เพราะว่า ฉันกับเอิร์ธน่ะ.....
เคยมีเซ็กซ์กันมาก่อน.......
มันเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับนายทหารนะ...
ที่มีเพื่อนร่วมหน่วยผู้หญิงแค่คนเดียว...
ถึงตัวเอิร์ธเองจะมีคู่หมั้นอยู่แล้ว....
แต่ฉันก็มาก่อนยัยนั่นด้วยซ้ำ....
ฉันเคยไปกินข้าวกับพพ่อแม่เอิร์ธที่บ้าน...
เรารักกัน..
จนกระทั่งฉันหวังมากเกินไป.... 
ฉันแค่อยากจะมีคนรักอยู่ข้างกายตลอดเวลา..
ฉันวาดฝันไว้ ทุกอย่างช่างสวยงามในความคิด...
ออกไปในที่ๆเรียกว่าทะเลด้วยกัน....
ถ้าไททันหมดไป....ถ้ากำแพงเปิดละก็...
ฉันจะวิ่งออกนอกกำแพง จะวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนตายกันไปข้าง...
แต่เอิร์ธไม่ใช่คนแบบนั้น เขาสุขุม ลุ่มลึก นุ่มนวล...
ชอบกินอาหารรสจัด...
และเขาติดบ้าน.....
เราเข้ากันไม่ได้ จนต้องเลิกกัน..
ความเจ็บปวดนครั้งนี้ทำให้ฉันกับเขาห่างเหินกันไปมากพอสมควร...
ทั้งๆที่ฉันเย็บชุดแต่งงานเตรียมไว้ตั้งนานแล้วแท้ๆ...
แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องฉีกมันทิ้งด้วยมือของตัวเอง...
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกมาไม่หยุด...
ฉันขังตัวเองอยู่ในห้องเจ็ดวัน..
มีบ้างที่ปีนออกนอกหน้าต่างไปหาอะไรกินในป่า...
ไม่พูดกับใคร และไม่มีใครให้พูดด้วย... บางครั้งก็เจอหมี
ฉันแอบมองทุกคนอยู่ห่างๆเสมอ...
ทุกคนตามหาฉัน เอิร์ธเป็นห่วงและรู้สึกผิดอย่างมาก...
มีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจ และไม่ออกตามหาฉันเหมือนใครๆ....
มีบ้างที่ถามหา...
แต่ก็ไม่แสดงอาการเป็นห่วงเลยซักนิด...
จนกระทั่งวันที่แปด....
ไม่มีใครหาฉันเจอ...
จนกระทั่งฉันกลับไป แล้วบอกทุกคนว่าฉันหลงป่า...
เอิร์ธพร่ำขอโทษเป็นพันครั้ง...
ออลโอ้ร้องไห้แล้ววิ่งเข้ามากอด..
......
ฉันรู้ว่าหัวหน้ารีไวล์เป็นคนรักลูกน้องมาก...
ฉันไม่อยากให้เขาเป็นห่วง...
....
"ทรา..."
"เพทรา...."
"เพทรา!!!!"
เสียงตะคอกดุดันทำเอาฉันสะดุ้ง หัวหน้ารีไวล์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกฟากเรียกชื่อฉันเสียงดัง
ฉันเพิ่งสังเกตได้ว่า...
การประชุมจบไปนานแล้ว...
มีเพียงเขากับฉันที่นั่งอยู่คนละฟากของโต๊ะ...
"เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน...."
เขาถามเสียงเรียบเฉย....
"ฉันคิดว่าฉันเป็นทหารหญิงในหน่วยสำรวจคนนึ่งเท่านั้นค่ะ..."
ฉันตอบหน้าเรียบเช่นกัน ...
"เธอไปเจอเรื่องอะไรมากัน..."
เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบแล้วเปิดประเด็นสนทนา...
"ฉันคิดว่าฉันไม่ควรเพิ่มเรื่องหนักใจให้หัวหน้าค่ะ..."
ฉันค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะทำความเคารพแล้วจะหมุนตัวเดินออกไป
หมับ...
มือแกร่งหนาคว้าข้อมือฉันไว้ มืออีกข้างท้าวคางอย่างสบายใจ..
ในขณะที่ฉันพยายามออกแรงดึงมือของตัวเองออกมาสุดแรง แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลย..
"ถ้าอยากจะร้อง... ก็ร้องสิ..."
เขาพูดเรียบๆ... ร่างกายของฉันแทบจะหยุดทำงาน...
"ถ้าอยากจะร้อง..ก็ร้อง... ถ้าอยากจะยิ้ม..ก็ยิ้ม...ไม่เอาแบบนี้"
เขาชี้มาที่หน้าของฉัน..
ริมฝีปากที่กำลังจะหัวเราะเบาๆแก้เก้อ...
กลับสั่นระริก...
น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาได้ซะนี่...
"อ...อะไรกัน..."
ฉันค่อยๆเอานิ้วสั่นระริกขึ้นลูบแก้มของตัวเอง..
น้ำตาไหลเป็นทาง...
ราวกับน้ำตก....
"เธอไปเจอเรื่องอะไรมากัน..."
"ทำไมถึงได้มีสภาพนี้..."
ฉันทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา...
มือทั้งสองข้างกุมขมับ... ปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า..
เป็นเครื่องบอกเล่า...
"ฉนจะเริ่มยังไงดีล่ะคะ..." 
ฉันหันมายิ้มทั้งน้ำตาให้เขาแบบติดตลก....

"ชีวิตของฉัน...เต็มไปด้วยน้ำตา.. ตั้งแต่จำความได้มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว..."
"คุณแม่เสียตั้งแต่เด็ก... คุณพ่ออยากให้แต่งงานกับคนที่ไม่รัก... แต่ก็ปฎิเสธมาจนได้.."
"ตลอดชีวิตฉันมีแต่คนปิดประตูใส่หน้า..."
"พอผันตัวมาเป็นทหาร ก็เกือบถูกไล่ออกจากบ้าน..."
"พอหาคนรักได้.. เขาก็ทิ้งฉัน..."
"ไปมีคนอื่น...หมั้นกันเลยด้วยซ้ำค่ะ..."
"ทั้งๆที่เขาก็ขอแต่งงานฉันเหมือนกัน...."
"ทั้งๆที่ฉันเองก็..อยากแต่งงานมาตลอด..."

น้ำตาพรุ่งพรูออกมาจนหมดทั้งหัวใจ หัวหน้ารีไวล์เพียงรับฟังเงียบๆเท่านั้น...
"เธอเจอเรื่องแบบนั้นมาคงเจ็บปวดมากสินะ..."
เขาทำเพียงแค่เอื้อมมือมาจับมือของฉันแล้วบีบเบาๆ
"เอิร์ธเป็นผู้ชายที่โง่ที่สุดในโลก..."
เขากระซิบเบาๆด้วยหน้าปลาตายกว่าเก่า เสียงหัวเราะออกมาจากปากฉันเบาๆ..
"แต่ก็เป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก..."
ตาของฉันเบิกกว้างแล้วหันไปมองหัวหน้ารีไวล์...
"จนกว่าเธอจะรู้ตัว..."
เขาเอ่ยแล้วก็ลุกขึ้นมาลูบหัวฉัน
"ฉันจะรอคำตอบล่ะ..."
เขาเดินออกไป...
แล้วฉันก็อึนไปเป็นสิบนาที...
รอ..
คำ..
ตอบ..
งั้นเหรอ....

ฉันแทบจะไม่ต้องคิด...
ยังไงคืนนี้ฉันก็....
ทันใดนั้นฉันผุดลุกขึ้น.. วิ่งไปด้วยความเร็วมากที่สุดที่เคยวิ่งมา...
จะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปอีกแล้ว..
ฉันจะไม่วิ่งตามเอิร์ธอีก...
ฉันจะวิ่งไปกับเขา...
หัวหน้ารีไวล์...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
ที่ฉันเริ่มชอบเขา...
ไม่รู้สิ... ตั้งแต่วันแรกที่เข้าหน่วยเลยมั้ง..
แต่พอมีเอิร์ธเข้ามา...
ฉันก็ทรยศหัวใจตัวเอง
ฉันเสแสร้งคิดว่าตัวเองรักเอิร์ธ...
เอิร์ธไม่ผิดเลย... ฉันต่างหากที่ไม่จริงใจตั้งแต่แรก..
วางแผนอนาคต ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตเพื่อจะแต่งงาน..
แต่กลับลืมเติมความหวานให้กัน..
จนมันกลายเป็นความรักที่ลวงโลกไปตั้งแต่แรกแล้ว....
ตอนนี้ขาของฉัน... กำลังเรียกร้องความสนใจ...
มันพับลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว....
ฉันนั่งจุ้มปุ๊กลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม..
ฉันต้องรีบไปบอกให้เขารู้...
ว่าฉันแทบจะไม่ได้คิด...
ว่าฉันก็รอคำตอบของเขาอยู่เหมือนกัน!!!!!
"หัวหน้ารีไวล์!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงแหบจากการร้องไห้ของฉันตะโกนจากชั้นหนึ่งไปยังชั้นสองที่เป็นห้องพักของเขา...
"ฉัน....!!!! ฉันชอบหัวหน้าค่ะ!!!"
"ชอบมาตลอด!!!! ชอบมาตั้งนานแล้ว!!!!"
"ฉันฝึกอย่างหนัก!!! พยายามทำความสะอาดให้ดี!! ทำตัวให้สวย ก็เพื่อหัวหน้า!!!!"
"ฉันคิดว่าฉันรักเอิร์ธ แต่หัวใจของฉัน!!!"
"มันหยุดอยู่ที่หัวหน้าตั้งแต่แรกแล้ว"
.........
ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงแค่รอบข้างที่วังเวง กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง..
นั่งกองกับพื้น หมดเรี่ยวหมดแรง... น้ำตานองหน้า... 
ตาก็ใกล้จะปิดลงทุกทีเพราะความเหนื่อยล้า...
อากาศรอบข้างก็เย็นเหลือเกิน...
หัวหน้าก็ดันมานอนไม่ตื่นอีก...
ขาก็เจ็บจนไม่มีความรู้สึกไปเสียแล้ว...
การจะลุกขึ้นนั้นเป็นไปไม่ได้แน่..
น่าสมเพชจัง..
ไม่เห็นเหมือนในนิยายเลยซักนิด...
อา... หน้าต่างเปิดแล้ว... และฉันก็ลงไปนอนกับพื้นอย่างสมบูรณ์แบบเรียบร้อยแล้ว...
"เฮ้ย เพทรา!!"
เขาตะโกนออกมานอกหน้าต่างอย่างตกใจสุดขีด...
ฉันตาปิดเรียบร้อยแล้ว...
เข้าสู่ห้วงนิทรา....
.............................................................

ฉันลืมตาขึ้นมา...
รอบข้างมีแต่สีขาวโพลนไปหมด...
มีแสงสว่างแรงมากจนแสบตา...
และหัวหน้านั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ...
ในขณะที่ฉัน..
นอนอยู่บนเตียง...
ข้อเท้าเปลี่ยนไปใช้เฝือกอย่างสมบูรณ์....
ฉันจะปลุกหัวหน้าดีมั้ยนะ...
แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน.....
"หวะ.."
เอ๊ะ...
เสียงของฉัน... 
หายไปไหน
"หะน่ะ..ค่ะ"
โอ๊ย... ชีวิตของเพทรา.... จะแค่พูดคำว่า หัวหน้าคะ ยังไม่ชัดเลย...
"หะน่ะริไว..."
....
เงียบ...
เรียกแล้วไม่ตื่น....
แล้วทำไมเขามานอนเฝ้าฉันล่ะเนี่ย...
"หะน่ะริไวค่ะ..."
จิ้ม... 
ฉันเอานิ้วไปจิ้มแขนหัวหน้า เขารีบตื่นขึ้นแล้วจ้องมาที่ฉันอย่างมึนๆ...
"อรุณสวัสดิ์เพทรา..."
แล้วเขาก็นอนต่อ...
"หะน่ะริไว..."
"หืม...?"
ยังจะมาหืมอีกนะแหม่....
"ฉะ ยุ ทีไน..."
"ห้องฉัน.." 
แล้วเขาก็หลับต่อ....
"แค่ก.."
ฉันกระแอมไอเล็กน้อยเผื่อคอจะดีขึ้น...
แต่ก็เหมือนเดิมเป๊ะ...
เปลี่ยนไปนิดนึงคือ หัวหน้าเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเอามือขึ้นทาบหน้าผากฉัน...

"เธอคงจะถามอะไรในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า... เธอไม่สบาย เป็นไข้เนื่องจากเมื่อคืนก่อนกลายเป็นผู้หญิงสติเสียวิ่งข้ามตึกมาฝั่งนี้ตะโกนอะไรก็ไม่รู้ที่บ้ามากๆปาวๆแล้วก็นั่งรอฉันลงมาเป็นชั่วโมงๆตอนกลางดึกในหน้าหนาว... ไข้ขึ้นสูงมาก..เสียงหาย.. ข้อเท้าแพลง"

อะไรก็ไม่รู้ที่บ้ามากๆ...
"หะน่ะ รู้..แค่ก... มั้ยคะ..ที่พูด"
"ก็รู้เรื่องสิ..."
"แล้ว...ที่เมื่อคืนก่อนพูดไป... แค่กๆ ได้ยินมั้ย..."
"ได้ยินสิ... ตั้งแต่ต้นเลย.."
แล้วฉันก็ทำหน้าปลาตายใส่ไป..
ทำไมได้ยินตั้งแต่แรกแล้วทำไมไม่ลงมาหาล่ะ... TT
หัวหน้าใจร้าย...
"ขอโทษ... ไม่คิดว่าเธอจะบ้าขนาดนั่งรอฉัน..."
เขาตอบแล้วทำหน้าตาย....
แล้วฉันก็ไออีกรอบ...
"รู้แล้วๆ...จะไปเอายามาให้.."
แล้วเขาก็ลุกออกไป
ปล่อยให้ฉันนั่งจิกผ้าห่มควันแทบขึ้น...

"นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่....."

"อ้อ.."

"ฉันควรจะทำในสิ่งที่ผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกทำ..."