[Fic HP] Me and You. My Brother. (FW/GW)

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

INTRO

 

"พร้อมมั้ยเฟร็ดดี้?"

 

เสียงนุ่มโทนทุ้มต่ำแบบผู้ชายของแฝดผมแดงพูดขณะมองตรงไปทางเกราะป้องกันฮอกวอตส์ที่เหล่าอาจารย์ร่วมกันใช้คาถาเสกขึ้นมาจนมันคลุมได้ทั้งปราสาทก่อนจะหันไปทางแฝดอีกคนของตน

 

"ใช่"

 

"เหมือนกัน"จอร์จใช้ศอกกระทุ้งแขนอีกคนเบาๆ

ก่อนที่ทั้งสองจะยกยิ้มมุมปากส่งให้กันแล้วเบือนสายตาไปทางหน้าปราสาทเหมือนเดิมเตรียมตัวรอรับการโจมตีที่อาจจะทะลุผ่านเข้ามาได้ทุกเมื่อ ขณะที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคุมและทั้งสองที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนหน้าก่อนที่เฟร็ดจะพูดอีกครั้งเป็นคำถามที่ไม่ค่อยจะเหมือนคำถามนักสายตายังไม่ละจากข้างหน้า

"แผลเป็นไงมั่ง จอร์จจี้"

 

คำถามนั้นทำให้เจ้าของชื่อเหลือบตามามองเล็กน้อยก่อนหันกลับไปทางเดิมแล้วตอบคำถามอีกฝ่าย

"ดีขึ้นแล้ว แต่คงใช้การไม่ได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ"

 

เฟร็ดหันมามองอีกฝ่ายมองไปที่แผลที่หูด้านซ้ายของเขาที่ไม่สดแต่ก็ไม่เก่าทั้งๆที่ผ่านมาร่วมครึ่งปีแล้วแท้ๆแต่แผลกลับยังไม่ได้ปิดดีนักแม้ภายนอกจะค่อยๆคืนสภาพ(ไม่)เหมือนเดิมแต่ภายในกลับไม่เป็นอย่างงั้น มันไม่เหมือนก่อนหน้าที่จะได้แผล

 

"ถ้าตอนนั้นพวกเราไม่แยกกันหรือไปด้วยกันนายคงไม่เจ็บตัวขนาดนี้....." พูดพลางระบายยิ้มที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดไปให้

 

ตอนนั้นที่พวกเขาดื่มน้ำยาสรรพรสเพื่อเปลี่ยนเป็นแฮร์รี่พร้อมกับจับคู่ซึ่งเฟร็ดไปกับอาเธอร์ วีสลีย์พ่อของเขาส่วนจอร์จไปกับรีมัส ลูปินซึ่งได้ผลตอบรับที่ดีเกินคาดเพราะหลังจากออกมาลอยบนฟ้าได้ไม่นานก็ถูกโจมตีเข้าอย่างจังพวกเขาที่รวมกลุ่มในตอนแรกแตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทางต่างเสกคาถาป้องกันและโต้กลับจากผู้เสพความตายพวกเขาไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นยังไงบ้างจากการที่ต้องแยกกันไปไกลในช่วงแรกๆ

แต่ที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจคือการที่คลาดกับน้องชายฝาแฝดแม้จะรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าจะต้องเจอแบบนี้(แยกกัน)เขาพยายามไม่คิดไปในทางร้ายในขณะที่มากับอีกคนซึ่งก็คือพ่อของเขาเองพอถึงพื้นจากการหายตัวก็รีบมองหาทันทีโดยมีพ่อเป็นคนถามถึงจอร์จปรากฏว่าทุกคนพากันเงียบเฟร็ดจึงวิ่งเข้าไปในบ้านพ่อตามหลังมาติดๆก่อนที่จะเดินเข้าประตูบ้านไปก่อนและเฟร็ดเดินตามหลังเข้ามา ก่อนที่เขาจะเดินพ้นแผ่นหลังของพ่อก็เห็นน้องชายฝาแฝดที่กลับคืนสภาพเดิมแล้วนอนตะแคงข้างบนโซฟาให้ด้านที่เลือดไหลอยู่ข้างบนโดยมีผู้เป็นแม่คอยลูบหัวเบาๆอยู่ใกล้ๆ เธอหันมามองพวกเขาที่เดินเข้ามาก่อนจะมองไปทางจอร์จซึ่งเจ้าตัวไม่ได้มองตอบกลับมองไปที่อีกร่างบนโซฟาแทน ดวงตาปิดสนิทริมฝีปากเรียบเฉยใบหน้าซีดเผือดเรียกให้คนมองใจตกไปอยู่ตาตุ่มแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรนักก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปใกล้ทรุดนั่งคุกเข่ากับพื้นข้างโซฟาหน้าจอร์จแล้วเอ่ยถามเสียงเบา

ตอนนั้นบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำหน้าหรือเสียงยังไงไป

 

"นายเป็นยังไงบ้างจอร์จจี้?"

 

 

".........เชื่..นง่า..." คำตอบที่นึกว่าจะไม่ได้ยินถูกส่งมาก่อนคนถูกถามจะลืมตาซะอีกบวกกับเสียง แหบพร่าที่เขาฟังไม่ชัดจึงต้องถามซ้ำ

 

"ว่าไงนะ?"

 

ก่อนจอร์จจะค่อยๆปรือตามองพร้อมรอยยิ้มแกนๆคนกึ่งหลับกึ่งตื่น

"เชื่อคนง่าย...ฉันหูเบา หูเบาไงเฟร็ดเข้าใจป่ะ?"เขาตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบพร่ามือซ้ายยกขึ้นมาชี้ที่ใบหูที่อาบเลือด(และดูเหมือนจะแหว่งไปด้วย)ของตนเหมือนคนไม่มีแรงก่อนจะปล่อยแขนลงกับโซฟาดังเดิม

 

เฟร็ดเลียปากที่รู้สึกว่าแห้งผากของตัวเองหลุบตาลงต่ำปรับสีหน้ากับมุขของอีกฝ่ายไม่ถูกจึงทำได้แค่ยิ้มแปร่งๆแล้วเงยหน้ามองฝาแฝดตัวป่วนไปให้พร้อมกับพูดตอบ "มีมุขตลกเกี่ยวกับหูตั้งเยอะในโลกนี้ แต่นายกลับเรียกฉันหูเบาเนี่ยนะ น่าสมเพชจังเลย"

 

คนถูกหลอกด่ากลายๆยิ้มอ่อนๆทั้งๆปรือตาแบบเดิมมาให้ก่อนจะตอบอีกครั้ง "ฉันก็ยังหล่อกว่าแกอยู่ดีล่ะน่า"

 

แล้วก็หลับไปทั้งอย่างงั้น.......

 

นึกถึงตอนนั้นมันก็อดยิ้มไม่ได้ทุกทีขนาดเจ็บตัวยังมีหน้ามาเล่นอีกบอกได้ตามตรงตอนนั้นเขาไปไม่ถูกเลยทีเดียว

เพราะถึงแม้จะได้ชื่อว่าแฝดวีสลีย์ตัวป่วนแต่เขากับจอร์จก็มีข้อที่แตกต่างกันอยู่ 1 ในนั้นคือคนที่หน้าเหมือนเขาราวส่องกระจกมักไม่จริงจังกับเรื่องแบบนี้และมองว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆและเขาเองก็ไม่เคยคิดจะขัดเลย

 

 

"เฮ้ อย่าพูดอย่างงั้นสิเฟร็ดดี้ฉันอาจจะเจ็บตัวได้ทุกเมื่อนั่นแหละแม้จะตอนที่มีนายอยู่ด้วยก็เถอะ.....แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นา"จอร์จหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์

 

เฟร็ดมองรอยยิ้มนั่นก่อนจะหลับตาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่ทั้งสองจะเงยหน้ามองออกไปทางเกราะป้องกันอีกครั้งที่เริ่มพังเพราะ'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร'ถึงกับลงมือเองเฟร็ดขยับไปใกล้จอร์จแล้วเปลี่ยนมือข้างที่จับไม้กายสิทธิ์อยู่ไปอีกข้างมือขวาที่ปัจจุบันว่างอยู่เลื่อนมือไปจับมือของอีกฝ่ายที่วางอยู่บนอิฐของปราสาทแน่นซึ่งจอร์จเองก็ไม่ได้โต้แย้งหรือดึงมือกลับทั้งสองประสานมือกันสายตายังไม่ละจากภาพเกราะป้องกันที่เริ่มลุกเป็นไฟและพังทลายลงก่อนที่ทั้งสองจะเลื่อนมือที่ประสานกันอยู่มาไว้ข้างๆลำตัวหัวใจเต้นดังอยู่ในอกอย่างลุ้นระทึกมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาข้างขมับของทั้งสองก่อนจะเริ่มเห็นว่าศัตรูเริ่มโจมตีกันอีกครั้งซึ่งตอนนี้ฮอกวอตส์ไม่มีเกราะป้องกันแล้วแต่ก่อนที่การโจมตีจะอยู่ในระยะของพวกเขาเฟร็ดก็พูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังเหมือนตะโกนเพราะรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงระเบิด

 

"ศึกนี้จบเมื่อไหร่ฉันมีอะไรจะบอกนาย!"

 

จอร์จเองก็ตะโกนตอบด้วยน้ำเสียงพอๆกัน

 

"บอกตอนนี้เลยไม่ได้เหรอไง!"

 

"ไม่ได้หรอกต้องบอกตอนศึกจบเท่านั้น!"

 

"พวกเราจะรอดรึเปล่ายังไม่รู้เลยนะเฟร็ดดี้!!"

 

การโจมตีเริ่มเข้ามาใกล้ทั้งสองชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่ต้องเพิ่มระดับความดังมากขึ้น

 

"เราจะต้องรอด! จอร์จจี้"

 

เขาตอบเรียกชื่ออีกฝ่ายเป็นคำสุดท้ายมือพลางกระชับแน่นขึ้นก่อนจะหันมาทางจอร์จ จอร์จเองก็สบตาตอบอย่างรู้ความหมายก่อนทั้งสองจะร่ายคาถาใส่ศัตรูที่มุ่งตรงมาทางพวกเขาจากท้องฟ้า

 

"สตูเปฟาย!"

 

--------------------------------------

 

Body :: เรียกน้ำย่อยก่อนน้อยๆ=v=.....

(เพราะอาจจะได้ดราม่ายาว)