คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
ตึกตึกตึกตึก
เสียงฝีเท้าอย่างรีบร้อนของคนๆหนึ่งดังไปทั่วบริเวณไม่แปลกเพราะคนส่วนใหญ่ต่างก็เข้าไปข้างในโรงยิมกันหมดแล้ว พวกที่เหลืออยู่ด้านนอกบางคนก็มองตามเธอด้วยเอกลักษณ์ที่ดูโดดเด่น บวกกับไอ้อาการรีบร้อนเหงื่อโทรมกายอย่างงั้นด้วยแล้ว....
“เฮ้! รีบๆหน่อย เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี!”เสียงทุ้มใหญ่ๆที่ฟังก็รู้ว่าเสียงของผู้ชายพลันดังขึ้น ด้วยระยะทางที่เธอกำลังวิ่งอยู่กับที่ๆเกิดเสียงบวกกับที่เห็นเธอรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงกำลังหงุดหงิดเพราะใบหน้าที่เห็นแล้ว(เพราะมองได้ไกลกว่าคนปกติเลยเห็นหน้าได้) อ่านถึงตรงนี้อาจมีคนเข้าใจผิดว่าคนคนนั้นพูดกับเธอ คำตอบคือ ผิด เขาไม่ได้กำลังพูดกับเธอ
“รุ่นพี่ดูกระตือรือร้นดีนะครับ....อ่ะ ขอโทษครับๆๆ”เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วจู่ๆคำขอโทษก็พุ่งพรวดออกมาจากปากแทบจะป็นน้ำพุก่อนอีกเสียงหนึ่งที่เธอจำได้ว่าเป็นเสียงแรกดังขึ้นอีกครั้ง
“ก็เออสิ! งานนี้น้องสาวฉันมาแข่งด้วยเลยนะ! พลาดไม่ได้หรอก”ก่อนที่เสียงเร่งจะดังขึ้นอีกครั้ง
“ฮ่า....ฮ่า....ฮ่า”เสียงหอบหายใจดังออกมาจากปาก เธอรีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นอีกจนใกล้จะถึงประตูทางเข้าที่กลุ่มคน6 – 7 ยืนอยู่
จนในที่สุดเธอก็วิ่งผ่านคนพวกนั้นไป เป็นจังหวะพอดีกับเจ้าของเสียงแรกหันมาแน่นอน เธอวิ่งเฉียดเขามาก่อนจะได้ยินเสียงเฮ้ยดังตามหลัง จนเธอต้องหยุดชะงักเท้าค่อยหันกลับไป แต่เธอไม่ได้หันกลับไปเพราะเสียงร้องเฮ้ยที่ว่านั่น....มีบางอย่างที่ทำให้เธอมองผ่านแว๊บเดียวแล้วต้องหันกลับไปดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
เจ้าของเสียงเฮ้ยชะงักก่อนจะถามว่ามีอะไรด้วยเสียงติดอ่าง
แต่เธอไม่ได้สนใจเขา....คนข้างหลังต่างหาก
“รุ่นพี่...รุ่นพี่อาโอมิเนะ!”พึมพำเสียงแผ่วเบาก่อนจะดังขึ้นเมื่อมองเห็นชัดเจน
เจ้าของชื่อหันมาเหมือนจะงงๆที่ได้ยินใครก็ไม่รู้เรียกชื่อตน เธอวิ่งเข้าไปใกล้
“รุ่นพี่อาโอมิเนะ! รุ่นพี่อาโอมินะจริงๆด้วย! จำฉันได้รึเปล่า!”เหมือนไม่ใช่ประโยคคำถาม เพราะเธอพูดเหมือนจะตะโกนทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆ อาโอมิเนะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะค่อยทำตาโตแล้วเอ่ยชื่อเธออกมา
“กะ....กิงกะ!”
“ฮ่าๆๆ จำได้ด้วยไม่เจอกันนานเลยนะพี่ ดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลยนะ อ๊ะ! สูงขึ้นรึเปล่าเนี่ย”เธอถามเสียงร่าเริงลืมความเหนื่อยในตอนแรกไปหมดสิ้น เมื่อเจอคนสำคัญกว่า
“อะ..อา แต่เธอดูเปลี่ยนไปเยอะนะ.....โดยเฉพาะแผลนั่น”เขาพูดก่อนจะเหลือบมองแผลยาวที่หางตาขวาของเธอ
“ฮะๆเนี่ยเหรอ...อุบัตติเหตุน่ะ! ว่าแต่รุ่นพี่มาทำไรที่นี่เหรอ?”เธอยิ้มร่าเริงให้เขาดูไม่ค่อยสนใจเรื่องแผลนั่นเท่าไหร่
“มาดูการแข่งน่ะ....แล้วเธอหละ”อาโอมิเนะพูดยิ้มๆก่อนถามอีกฝ่าย
“ฉันมาแข่ง....! เฮ้ย!ลืมไปเลย ฉันไปก่อนนะรุ่นพี่ สายแล้ว ยังไงรุ่นพี่ก็คอยดูฉันด้วยนะ ว่าฉันพัฒนาฝีมือไประดับไหนแล้ว รอบแรกเลย!ไปหละ!”พูดจบก็โบกมือให้ก่อนจะวิ่งไปทันที โดยไม่รอให้เขาพูดอะไร
เขามองแผ่นหลังที่เริ่มห่างออกไป หายไปในทางมืดๆจนลับสายตา
“เฮ้ย! อาโอมิเนะ รู้จักคนตะกี้ด้วยเหรอ?”วากามัตสึ โคสุเกะ ถามเขาเสียงดัง
“เออ”เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินไปทันที เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องโดนถามอีกเขาจึงตัดปัญหาด้วยการเดินหนีมันซะเลย
ไปดูยัยนั่นดีกว่า....
ณ ข้างสนามแข่ง
“มาสาย!!!”
โพล๊ะ!
เสียงพัดกระดาษกระทบหัวชี้ๆของเด็กสาวหัวเงินดังลั่นไปทั่วบริเวณจนคนที่วอร์มอัพอยู่ในสนามยังต้องหันมามอง
“....ขอโทษค่า....”เด็กสาวก้มหน้าสำนึกผิด
“เอาเถอะ วอร์มอัพซะ”เสียงโค้ชสาวที่เป็นรุ่นพี่ของเธอบอก ถึงเธอจะนึกแปลกใจว่าทำไมรุ่นพี่ถึงยอมปล่อยง่ายๆแต่ก็ไม่นึกอยากถาม จนกระทั่ง....
“งั้นหนูลงสนามเลยนะค่ะ!”เด็กสาวว่าพลางกำลังจะลงไปแจมกับตัวจริงในสนามก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของรุ่นพี่คนเดิม
“ไม่ต้อง!!!”เสียงดังพอๆกับตอนแรกเลย
“เอ๋?”แต่ก่อนจะได้ถามว่าทำไม รุ่นพี่สาวสุดโหดก็เป็นคนตอบทั้งหมดในทันที
“SS6 100 ร้อยครั้ง! ปฏิบัติ!”SS6 ที่ว่าคือรหัสย่อๆในการฝึกซ้อมของพวกเธอ นั่นคือท่าที่ คล้ายๆวิดพื้นแต่โหดกว่า....นั่นคือการให้เอาแขนทั้งสองข้างยันกับพื้นแล้วให้เอาขาชี้ฟ้า แล้ววิดพื้น....เธอจึงเผลอไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกไป
“หา!!!”จริงๆก็ไม่ใช่แค่เธอ คนที่อยู่ใกล้แล้วได้ยินแถมยังรู้ว่ารหัสนั่นหมายถึงอะไรก็ต้องร้องออกมาเหมือนกัน ณ ตอนนี้พวกเขาจึงเป็นจุดสนใจไป ใบหน้าที่ยิ้มตลอดเวลาของกิงกะมีอันต้องยิ้มค้างตั้งแต่ได้ยินคำสั่ง
“อะ...เอาจริงดิรุ่นพี่ ฉันพึ่งวิ่งมานะ”เธอลองถามดูอีกครั้งเพื่อให้รุ่นพี่สาวเปลี่ยนใจ แน่นอน.....รุ่นพี่เธอโหดกว่าที่เห็นยิ่งนัก
“ไม่ฟัง ไม่สน ต่อรอง 200 ครั้ง ปฏิบัติ!”โค้ชรุ่นพี่แสยะยิ้มอย่างคนมีชัย
“อึก...”เธอมีอันต้องกลืนน้ำลายดังอึก เพื่อนๆพากันเหงื่อตกเป็นแถวไม่รู้ควรจะช่วยยังไงดี จนในที่สุดมีหน่วยกล้าตายคนนึง
“ระ...รุ่นพี่ค่ะ”เพื่อนสาวคนหนึ่งของกิงกะเดินเข้าไปหารุ่นพี่ด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ
“อ้อ! แล้วก็อีกอย่างใครอยาก SS6 เป็นเพื่อนกิงกะบอกฉันได้”เธหันไปยิ้มให้ทั่ว หาเหยื่อรายต่อไป ก่อนจะหันมาหารุ่นน้องที่เรียกเธอเอาไว้ “หืม?”
“นะ...น้ำมั้ยค่ะ?”พูดพลางส่งแก้วน้ำให้ด้วยสีหน้าอยากร้องไห้
“โอ้ ขอบใจนะ”เธอกล่าวด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ก่อนหันมาหาเด็กสาวผมเงินอีกครั้ง “อ้าว ยืนนิ่งทำไมหละ ทำสิ หรืออยาก 300...”
“200 ค่ะ 200!”เธอรีบลนลานตอบก่อนจะเดินไปข้างๆม้านั่ง แล้วเริ่มทำท่า SS6....
ต่อหน้าคนทั้งโรงยิม....
เอาเถอะ...ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว
“เสียงดังๆ!!”โค้ชรุ่นพี่สุดโหดเริ่มตะโกนอีกครั้ง
“1!”เธอเริ่มนับเสียงดังตามคำสั่งรุ่นพี่
.
.
.
การกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของผู้ชมด้านบนแทบจะทุกๆอย่าง จนคนดูยังอดคิดไม่ได้ว่าจะโหดไปไหน พลันได้ยินเสียงจากเด็กสาวคนเดิมพูดว่า “ปกติมากว่านี้ยังได้ แค่วิ่งมาไม่กี่โลฯก็ถึงกับหอบทำไม่ไหวงั้นเรอะ!อย่าทำให้ขำหน่อยเลย นี่แค่ 200 ฉันหยวนให้สุดๆแล้วนะ!”ยิ่งทำให้พวกเขาคิดว่าปกติเด็กสาวพวกนี้ฝึกกันยังไงกันแน่
แน่นอนกลุ่มคน 6-7 นั่นก็คิดเช่นกัน...
“โอะ...โอ้ว โหดไป”วากามัตสึดที่จะพูดออกมาไม่ได้
“โหว...ฉันยังทำได้ไม่เท่าไหร่เลย”อิมาโยชิ โชอิจิ พูดยิ้มๆพลางเหงื่อตกมองเด็กสาวที่ถูกทำโทษแกมวอร์มอัพ(?)เขาเองก็ทำได้ไม่เท่าไหร่หรอกเพราะปกก็ซ้อมโดยใช้ขา ไม่ค่อยต้องทำอะไรแบบนี้ ถึงบางครั้งเขาจะไปออกกำลังกายบ้างเองก็เถอะ
“.....ยัยนั่น....คนรึเปล่าเนี่ย?”ทั้งอดีตและปัจจุบันทีมโทโอต้องหลุดพรืดออกมาเมื่อได้ยินอาโอมิเนะพูดอย่างงั้นเพราะไม่รู้ว่าหมายถึงเด็กสาวโค้ชรุ่นพี่สุดโหด(ยาวไปหละ)หรือเด็กสาวผมสีเงินกันแน่ที่ทนการลงโทษแบบนั้นได้
ยังอึด...ทึก เหมือนเดิม
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดได้
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วกับบทนำ
เฮ้อ ค่อนข้างสั้นเพราะเวลาไม่ค่อยมี
แทบจะบรรยายไม่ถูก
เป็นไงกันมั่งอ่า เอาไว้เดี๋ยวมาลงอีกแล้วกันนะ
คราวนี้ต้องไปจริงๆหละ ตี 3 แล้ว
3:01
21/3/2557
ความคิดเห็น