คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
The Cupid Radio Chapter 5
ในซอยคับแคบที่เงียบสงัดมีเพียงแต่เสียงสองฝีเท้าที่ดังสลับไปมาอย่างเป็นจังหวะ...
"ไหวมั้ยริท ไป..เราต้องไปให้ไกลจากที่นี่ ! " เสียงแข็งของคนเป็นพี่พูด ฝ่ามืออบอุ่นที่คุ้นเคยฉุดรั้งพาคนตัวเล็กข้างกายวิ่ง..วิ่งแบบไม่คิดชีวิต
"พี่โน่ผมว่าพวกนั้นคงไม่ตามเรามาแล้ว แฮ่กก" คนเป็นน้องพูดเสียงสั่นด้วยความเหนื่อย..
"งั้นเราพักกันตรงนี้ก่อนที่พวกมันจะตามมา ริทเข้าไปหลบในถังขยะ !!"
"ห๊ะ ถังขยะไม่เอาอ่ะพี่ ขยะเปียกด้วย ไม่ๆๆ" คนน้องงอแงเสียงดัง จะบ้ารึไงหลบแก๊งค์นักเลงในถังขยะเนี่ยนะ
"กูบอกให้มึงเข้าไปหลบในนั้นไง เร็วดิวะก่อนที่พวกมันจะตามมา !!"
"ไม่เอาอ่ะ ผมว่าเปลี่ยนที่หลบเหอะพะ.."
"พูดมากจังมึงเนี่ย !!"
ตุ้บ! .. แล้วพี่โน่ก็ถีบหนูริทลงถังขยะเปียก -___-
Ritz :
"โอ๊ะ.. ไอ้พี่โน่ไอ้บ้าเอ๋ย ถีบลงมาได้ถังขยะ.. เอิ่ม.." ผมกวาดสายตามองไปรอบๆถังขยะใบใหญ่ ชีวิตแอดเวนเจอร์บุกป่าฝ่าขยะแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว
"เฮ้ยย ไอ้สองคนนั้นมันไปไหนวะ พวกมึงค้นให้ทั่ว"
เสียงไอ้หัวหน้าแก๊งค์ร่างยักษ์สั่งการลูกน้องดังไปทั่วบริเวณ.. อื้ออมันตามมาแล้วริทกลัว อย่าเปิดถังขยะนะเฟร่ยยแง้งงงงง T__T
"ฮะเฮ้ยยย ไอ้ตี๋นั่นวิ่งไปนู่นแล้ว ตามมันไป!!!"
เฮ้ยพี่โน่ป่าววะ..
ปั้งงงง !
"พี่โน่ !!!"
ร่างบางบนเตียงสะดุ้งสุดตัว เสียงปืนที่ดังขึ้นเมื่อครู่ทำให้ใจของเขาแทบสลาย.. "นี่เราฝันไปหรอเนี่ย.."
เรืองฤทธิ์เป่าลมปากอย่างโล่งอก เขาหลับตาตั้งสติก่อนที่จะขยับตัวขึ้นมาพิงบนหัวเตียง สองมือน้อยๆปาดเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วใบหน้าหวาน "ฝันร้ายอีกแล้ว.." น้ำเสียงสั่นในลำคอเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
ดวงตาใสสั่นระริกคิดไปต่างๆนานา ความเป็นห่วงมากมายก่อตัวขึ้นทุกครั้งที่เขาฝันร้าย ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนตั้งแต่วันนั้น..จนถึงวันนี้ เขาไม่เคยลืม วันที่พี่ชายพาเขาวิ่งหนีพวกนักเลงหัวไม้แล้วต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา มันคือฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ทุกครั้งที่เขาหลับตาภาพพี่ชายที่ถูกยิงต่อหน้าต่อตาเขายังฝังลึกในปมจิตใจ เขาไม่เคยลืมอุปสรรค์ต่างๆที่เขาและพี่โน่ผ่านมันมาด้วยกัน เขาไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ แต่เขาสามารถทำทุกๆอย่างเพื่อกันและกันได้ และพร้อมที่จะตายแทนกันได้ด้วยซ้ำ.. คนตัวเล็กค่อยๆลุกเดินจากเตียงออกไปยังห้องนอนของพี่ชาย เขาทั้งสองอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน บ้านที่สร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเขา
บ้านหลังนี้อาจจะไม่ใช่บ้านหลังใหญ่โตแต่มันคือ 'บ้านของเรา' บ้านที่คนสองคนจะอาศัยอยู่ร่วมกันด้วยความรักและความเข้าใจ..แบบพี่น้องพี่โน่มักจะพูดกับริทเสมอ
คนตัวเล็กหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนสักพัก...มือน้อยค่อยๆบิดกลอนประตูอย่างเบามือ เขาไม่อยากจะรบกวนให้พี่ชายต้องตื่น เขาเพียงแค่อยากจะเห็นใบหน้าพี่ชาย อยากรู้ว่าคนพี่ยังปลอดภัยดี ยังอยู่กับเขาไม่จากไปไหนเหมือนกับในฝันบ้าๆที่ตามหลอกหลอน..
'ผมเดินย่องเบาเข้าไปในห้องพี่โน่เพียงแต่ต้องการจะเห็นหน้าพี่เค้า มันยังพอทำให้ผมอุ่นใจทุกทีที่รู้ว่ามีพี่เค้าอยู่ข้างๆ..'
"อื้ออ..พี่โน่อย่าสิคะ"
"อย่าดิ้นสิหนู"
ภาพพี่ชายที่มีความสัมพันธ์กับหญิงสาวบนเตียงอย่างสุขใจทำให้เขาแทบจะทรุดลงตรงนั้น
ใบหน้าหล่อที่ซุกไซ้ซอกคอสาวสวยบนเตียงมันเป็นอีกครั้งที่ทำให้เค้าต้องยืนชากับการกระทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะนี่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ภาคินพาเข้ามามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงในบ้าน บ้านที่เขาสร้างมันมาด้วยความลำบากแต่กลับต้องมาเป็นที่เสวยสุขของพี่ชายกับหญิงสาวที่ไร้ค่าพวกนี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บช้ำแต่เขาไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไร เพราะมันคือความสุขของพี่ชายคนเป็นน้องอย่างเขาก็ขัดไม่ได้..เรืองฤทธิ์ได้แต่ยืนอึ้งสักพักก่อนที่สองร่างบนเตียงจะรู้ตัวว่ามีคนจ้องมองพวกเขาอยู่
"ริท..นายเข้ามาทำไม" น้ำเสียงแข็งของพี่ชายที่ตวาดลั่นทำให้เรืองฤทธิ์สะดุ้ง ดวงตาใสสั่นระริกด้วยความกลัว..
"เอ่อ.. ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่ ว่าจะมาถามเรื่องงานแต่พี่ติดธุระก็ไม่เป็นไร ตะ..ตามสบายครับ"
"มีไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดิวะ ไปๆออกไป หมดอารมณ์จริงๆเลยมึงเนี่ย" ภาคินพูดเอ็ดน้อง ดวงตาคมหลับลึกพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แทบอยากจะฆ่าไอ้น้องชายตัวดีนี่ทิ้งจริงๆที่มาขัดเวลาแห่งความสุขของเขา..
"ขอโทษครับพี่..โว๊ะะ !! ทีหลังก็หัดล็อคประตูบ้างสิ ไปแล่วเดี๋ยวล็อคประตูให้ ตามสบายเลยคร้าบบ"
ร่างบางหันหลังให้พร้อมเดินออกจากห้องด้วยคำพูดติดตลกตามสไตล์ของเขา
น้ำเสียงที่พูดขำขันอาจจะสื่อความหมายไม่ชัดเท่ากับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบเต็มแก้ม ทั้งเจ็บ ทั้งจุก..อยากจะไล่ออกไปให้พ้นๆ สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือผู้ชายขี้หลีที่เอาผู้หญิงไม่เลือกหน้า เขาไม่อยากให้คนพวกนี้อยู่รอบตัวด้วยซ้ำแค่เห็นก็สะอิดสะเอียดเต็มทน..และเมื่อภาคินมีส่วนที่เขาเกลียดแต่ถ้าคิดดูแล้วข้อดีในตัวพี่ชายคนนี้ยังมีอีกมากมายมันจึงลบข้ออคติในใจได้ของเขาได้จนหมด..
เรืองฤทธิ์ก้าวท้าวเดินออกมาจากห้องพี่โน่ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือคู่สวยปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นระยะ..
..ทำไมต้องร้องด้วยนะเค้าจะมีความสุขมันก็เรื่องของเขาสิ..
ร่างบางเดินตรงเข้ามานั่งบนเตียงนอนสีขาวสะอาดตา ครุ่นคิดทบทวนกับเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อสักครู่ ทำไมต้องรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่พี่ชายมีอะไรกับพวกผู้หญิงพวกนั้น ทำไมกัน..เราก็เป็นแค่น้องชายทำไมต้องแคร์..หรือบางทีผมอาจจะหวงและห่วงพี่ชายคนนี้มากเกินไป
เรืองฤทธิ์ข่มตาให้หลับเพราะไม่อยากจะคิดถึงกิจกรรมแห่งความสุขของห้องข้างๆที่ขั้นกลางแค่กำแพง เขาอยากจะหลับๆไปจะได้ไม่ต้องคิดไม่ต้องมาเจอเรื่องจริงที่เจ็บซะยิ่งกว่าฝันร้าย..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
"ไอ้ริท ตื่นนนนนน !! "
เสียงตะโกนที่ปลายเตียงทำให้คนตัวเล็กหรี่ตามองอย่างงัวเงีย "อื้ออ.."
"นอนกินบ้านกินเมือง วันนี้มีโปรโมทรายการแต่เช้านะเว้ย ลุกเลยๆ" คนเป็นพี่กระชากผ้าห่มอย่างแรงเพื่อต้องการให้เจ้าน้องชายตัวเล็กตื่นจากอาการงัวเงีย
เด็กน้อยหน้าหวานบนเตียงไม่เถียงต่อแต่กลับตอบโต้ด้วยสายตาเหวี่ยงๆ เขาใช้สองมือรีบคว้าผ้าห่มในมือพี่ชายมาคลุมตัวและนอนต่ออย่างสบายใจ
"เตี้ย..ตื่น !! " โตโน่พูดพร้อมเดินไปขยี้ไรผมของคนตัวเล็กที่นอนคลุกอยู่ในผ้าห่ม
"หึ ! เด็กของพี่กลับไปแล้วรึไงฮะ"
"แตงโมอ่ะหรอ กลับไปแล้วเมื่อกี๊พี่พึ่งไปส่งน้องเค้ามา.."
"อื้มม.." ริทตอบสั้นๆ ร่างบางรีบลุกจากเตียงนอนเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
"หึงหรือไงเตี้ย" คนเป็นพี่พูดขบขันกะหยอกน้องชายขี้นอยด์คนนี้เล่น เขารู้อยู่แก่ใจว่าริทไม่ชอบการกระทำที่เขาทำ
การเที่ยวกลางคืนสามาเรเทเมาและยังพาสาวๆเข้าบ้านอีก เขาทราบดีว่าน้องชายเกลียดการกระทำเหลวแหลกนี่สิ้นดีแต่เขาก็ยังจะทำด้วยสัญชาติญาณของเสือ จะให้หยุดล่าเหยื่อและถอดเขี้ยวเล็บง่ายๆได้ยังไงกัน..
เมื่อคนน้องที่ได้ยินคำหยอกเย้าของพี่ชายที่ชอบกวนประสาท จึงเปิดประตูห้องน้ำมาตอบโต้พี่ชายทันควัน..
"จะแตงมงแตงโมอะไรก็เรื่องของพี่เหอะ มันก็ไม่เกี่ยวกับริทนี่ !!!"
ปั้ง!
แล้วเรืองฤทธิ์ก็กระแทกประตูห้องน้ำเข้าอย่างจัง พร้อมเสียงบ่นพึมพรำที่ตามมาในห้องน้ำอย่างไม่ขาด นี่แหละจ่ะอาการคนไม่หึง.. - -
★☆★☆★☆
ณ "บ้านเด่นดวงขนมไทย"
Hunz :
ผู้คนมากมายแห่กันเข้าร้านขนมของคุณป้าอย่างไม่ขาดสาย เพราะร้านนี้เป็นตำนานของขนมหวานที่เลื่องลือชื่อ
ไม่แปลกที่ผู้คนมากมายจะต้องการมาลิ้มลองแต่นั่นก็พาทำให้อิสริยะ เด็กเสิร์ฟรูปหล่อต้องยุ่งจนหัวปั่น ตั้งแต่เปิดร้านจนตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นแล้วเขายังไม่ได้พักเลยสักนาที ชายร่างใหญ่ปาดเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งใบหน้าก่อนที่จะใช้มือทั้งสองพิงร่างตนเองไว้กับเคาวเตอร์บริเวณกลางร้าน..
"ฮั่น มึงไปพักก่อนไป เดี๋ยววันนี้กูช่วยป้าเก็บร้านเอง" นัทธพงศ์พูดพร้อมเดินตรงเข้ามาแตะไหล่ผมเบาๆด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อ๊าว กลับมาแล้วหรอพ่อซุปตาร์เทวดาของผม " อิสริยะพูดหยอกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงกวนๆของเขา
"ใช่ เค้ากลับมาแล้ว ไหนคิดถึงเค้าเปล่า มาหอมแก้มทีซิครับที่รัก ม๊วฟฟฟ ><" เมื่อฮั่นเป็นฝ่ายหยอกก่อน นายดิวจึงจัดการตอกกลับด้วยสไตล์ของเขาโดยไม่สนใจสายตาสาวๆนับสิบคู่ภายในร้านที่จ้องมาที่เขาทั้งสอง
"เฮ้ยๆๆๆ ไอ้ดิว ไอ้บ้า หึยปล่อยกู๊!!!" ฮั่นเบนหน้าหนีไอ้เพื่อนหน้าหนวดที่ทำปากจู๋และโอบกอดเขาไว้แน่น
ไอ้ดิวนี่มันโรคจิตจริงๆชอบทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดตลอด สาวๆที่เข้ามาในร้านเค้าดูจะปลื้มผม แต่ก็ถอยทุกรายเพราะการกระทำแบบนี้ของมัน แหม่..ถ้าไม่ติดว่าคนในร้านเยอะนี่ผมสอยมันร่วงคาร้านแล้วเนี่ย -/-
ท่ามกลางความเงียบและทุกสายตาที่จับจ้องมาที่ผมกับไอ้ดิวมีหนึ่งเสียงที่กรีดร้องดังขึ้นจากมุมหนึ่งของร้านในการกระทำของพวกเรา ผมและไอ้ดิวหันไปยังต้นเสียงนั้นที่เล็ดลอด...
แม้หญิงสาวผู้นั้นจะเก็บอาการฟินของเธอด้วยการกัดผ้าเช็ดหน้าเอาไว้แต่เสียงกรีดร้องก็ยังทำให้ผมได้ยินอยู่ดี ผมทอดมองไปยังสาวสวยคนนั้น ท่าทางของเธอเรียกว่าเป็นผู้หญิงที่สวยและดูดีมากในระดับนึง เส้นผมยาวหนาหยิกลอนสีน้ำตาลเป็นประกายที่รับกับโครงหน้า แก้มสีชมพูที่ถูกปัดและแต่งเติมมาอย่างพอดิบพอดีพร้อมทั้งการแต่งตัวที่ดูจะเลิศหรูมีรสนิยมไม่แพ้ใคร บวกกับผิวขาวโอโม่ของเธอที่แสนดึงดูดให้มองและดวงตาตี่แต่ซ่อนความสดใสและความกลมของนัยต์ตาคู่นี้ทำให้ผมรู้สึกคุ้น.. คุ้นมากจริงๆ ยัยซิ่มนี่คับคล้ายคับคลาเหมือนใครน้อออออ -.-
ใครว้าาา..
มัน..คุ้น
เหมือน
"แกรนด์ !!!"
ผมตัดสินใจร้องทักเพื่อนสาวแบบไม่แคร์สายตาลูกค้าท่านอื่นในร้าน ผมมั่นใจว่านี่คือเพื่อนผมถึงไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบๆปีแต่ผมก็ยังจำเธอได้..
หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอจ้องหน้าผมและคิดทบทวนสักพัก.. เหมือนว่าเธอก็คุ้นๆหน้าผมเหมือนกัน..
"ฮั่น !!!" หญิงสาววิ่งมาจากโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว เธอโผเข้ากอดผมอย่างเต็มแรง
"ฮื้ออ ไอ้หมีแกเป็นไงบ้างไม่เจอกันตั้งนาน" แกรนด์พูดพร้อมหยิกแก้มผมเบาๆ ผมกับแกรนด์สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เราสนิทกันตั้งแต่เด็กจนถึงสมัยมัธยมต้นมีเรื่องราวของเราเกิดขึ้นมากมาย แต่ก็ช่างมันเถอะ..อดีตมันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป ขอจดจำแค่เพียงมิตรภาพความทรงจำของเพื่อนก็พอ แต่หลังจากที่ผมเรียนจบชั้นมัธยมต้นครอบครัวของผมประสบปัญหาบางอย่างที่เกือบทำให้พวกเราทั้งสี่ชีวิตเกือบเอาชีวิตไม่รอด พ่อและแม่ตัดสินใจให้ผมและไอ้ฮัทย้ายออกจากโรงเรียนเพื่อหลบหลีกไอ้พวกแก๊งค์มาเฟียแก๊งค์อริที่มันคิดจะเอาชีวิตคนทั้งครอบครัวของผม
ทั้งพ่อ แม่ ผมและฮัท ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ถูกล่าพวกเราต้องหนีแล้วหนีอีก หนีแบบไม่มีจุดจบ..
ป่านนี้พวกมาเฟียแก๊งค์นั้นก็คงตามล่าหาตัวพวกเราอยู่ ตลอด 10 กว่าปีที่พวกเราต้องหนี ผมยังข้องใจจนถึงทุกวันนี้เพราะเหตุผลอะไรกันที่ทำให้ครอบครัวเราถึงต้องหนี.. ไอ้พวก “แก๊งค์ C A..” #อ่านว่าซีเอนะคะ
เหตุการณ์เหล่านั้นจึงทำให้ผมไม่ได้พบเธออีกเลย จนวันนี้ได้มาพบเพื่อนคนนี้อีกครั้งเหมือนได้ย้อนวัยคิดถึงเรื่องในอดีต..
"ฮั่นสบายดี แล้วแกรนด์อ่ะ"
"โอ้ยยฉันสบายมากย่ะเพิ่งรู้นะว่าแกมาอยู่ที่นี่ เอ้อว่าแต่ เนี่ย..แฟนแกหรา" แกรนด์พูดพลางชี้นิ้วไปทางดิวอย่างยิ้มๆ
(ไรท์ : ไรท์สัมผัสได้ว่าเจ้แกเป็นสาววายนะคะ !!!! - -)
"ไม่ใช่ !! บ้าแล่ว นี่ไอ้ดิวเพื่อนฮั่นเอง เป็นหลานคุณป้าเจ้าของร้านน่ะ" ผมพูดยิ้มพลางส่งสายตาให้ไอ้ดิวที่ยืนตะลึงในความสวยเป๊ะเว่อร์ของเพื่อนสาวคนนี้
"เอ่อ..สวัสดีครับ"
"สวัสดีค้าบบ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะเพื่อนฮั่นนี่หล่อกว่าไอ้ฮั่นเยอะเลยเน้อะ^^"
โถ่..ไอ้ซิ่มพึ่งเจอกันก็จิกกัดเลยนะแหม่..มันน่ามั้ยเนี่ย !!
"แกสั่งอะไรยังล่ะ เอ้อไปนั่งที่โต๊ะก่อนไปเดี๋ยวให้ไอ้เด็กเสิร์ฟสุดหล่อคนนี้ไปบริการถึงโต๊ะเล๊ย" ผมพูดจบแกรนด์ก็เดินกลับไปที่โต๊ะตามติดไปด้วยเพื่อนรักของผมเอง ผมพูดเปิดทางให้ไอ้ดิวมันอย่างงั้นแหละ ดูก็รู้ว่ามันท่าทางจะปลื้มแกรนด์ไม่ใช่น้อย มองตาไม่กระพริบขนาดนั้น หนอย..อยากมาเล่นเป็นคู่เกย์กะกู เจอสาวๆนี่หงอยเลยสิ หึหึหึ ส่วนผมอ๊ะบอกตรงๆเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับแกรนด์แล้วนะ เรื่องบางเรื่องที่ผมคิดย้อนกลับไปมันอาจทำให้ผมเจ็บแต่ถ้าความรู้สึกตอนนี้ ผมกับแกรนด์คงเป็นเพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ
หลังจากที่ส่งลูกค้าคนพิเศษให้กับเพื่อนรักแล้วผมตัดสินใจเดินออกมายังบริเวณสวนดอกไม้ด้านหน้าร้านเพื่อพักผ่อนสักนิดนึงก่อนที่จะเข้าไปช่วยงานในร้านต่อ การเดินชมสวนดอกไม้และสูดอากาศในยามเย็นแบบนี้ก็ทำให้เราผ่อนคลายขึ้นคุณป้าแกตั้งใจทำไว้เพื่อรับรองลูกค้าหลายๆคนที่นั่งทานขนมหวานเสร็จก็จะออกมาเดินมาถ่ายรูปร่วมกับสวนนี้ที่คุณป้าตั้งใจจัดไว้ให้ ผมได้แต่เดินวนไปวนมาเพื่อคลายความเหนื่อยล้าของวันนี้
ขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับเข้าไปในร้านผมก็ได้ยินเสียง !!!!!!
สะ..เสียง
ของ
คะ..คน
"ฮื้อออ ฮรึกๆ ฮื้อออออออ~"
นั่นไง..ได้ยินมั้ย... ชัดเลย
เสียง
คน
ร้อง
ไห้
วร้ากกกกกกกกกกกผีหลอกรึเปล่าใครมาร้องไห้อะไรตอนเน้ครับ
ผมตัดสินใจมองไปรอบๆบริเวณแต่มันก็..ไม่มีใคร..
ครื่ออ..ครื่ออ เสียงพุ่มไม้ที่ขยับไปมาตามความแรงของลมทำให้ผมเริ่มหวั่นๆ เสียงกิ่งไม้ขยับไปมาราวกลับมีคนแกล้งเขย่าต้นไม้ผมได้แต่มองไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ที่คิดว่าเป็นต้นกำเนิดของเสียง..
ผมตัดสินใจเดินไปยังหลังต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น..
ผมเดินเข้ามาใกล้ขึ้น...ใกล้ขึ้น
และผมก็เจอ !!!!!!!!!
‘เหมียว ~’
แมว..เจ้าออดี้แมวหลังร้านที่คุณป้าเลี้ยงไว้
โถ่ ไอ้ออดี้ไอ้แมวบร้าาาาาา อยากจะทุบหัว แม่ม มาร้องไห้อะไรตอนนี้วะ...
(ไรท์ : เดี๋ยวค่ะพี่ฮั่น แมวบ้านป้าแกร้องไห้ได้หรืองายย ? จะตบพระเอกก็วันนี้อ่ะนะ-/- )
เออว่ะ !!! ไรท์คนสวยพูดถูก แมวบ้านป้ากูร้องไห้ได้หรืองายยย
มันต้องเป็นคนสิ..หรือถ้าไม่ใช่คนก็ ผอ สระ อี น่ะ T__T
ผมหันหลังอย่างช้าๆเตรียมตัวใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าร้าน โอ้ยยฮั่นจะวิ่งแล้วนะ งื้ออออ
“ฮื้อ ฮื้ออออ”
เสียงเริ่มเข้ามาใกล้ไล่หลังผมทุกที ใครมาร้องไห้ตอนนี้ฟระ เย็นย่ำแล้วด้วย มืดก็มืดบรรยากาศโพล้เพล้ โอ๊ะ...ขาแข็งครับจะวิ่งจะวิ่ง แต่วิ่งไม่ออก
“ฮรึก ฮรึก”
เสียงสะอื้นด้วย ไม่ไหวแล้ว..ผมจะวิ่งละนะ ตะ..แต่
ฟั่บ! ผมสัมผัสได้ถึงฝ่ามือเย็นเฉียบที่สัมผัสบนไหล่ลูบไล้ลงมาถึงกลางแผ่นหลัง ความรู้สึกมันซึมทราบผ่านไปยังผิวหนังทำให้ผมเสียวซ่านขนลุกขนพองไปทั่วตัว.. มือเย็นขนาดนี้คงไม่ใช่คนแล้วล่ะ...วิ่งกันเถอะเรา อยู่ต่อทำไมอ่ะช่ะช่ะช่าา #ยังจะเล่นอี๊กก..
“อร๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!” สัมผัสนั้นทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวและกรีดร้องออกมาดังลั่น (ไรท์ : ต๊าย พระเอกกรีดร้องไม่ลืมหูลืมตา แหม่..ลืมตาแล้วหันไปมองก่อนสิว่าใคร ไม่ใช่ผีซะหน่อย โว๊ะ!! = =)
.
.
.
.
“ฮึ ฮื้ออพี่ฮั่น”
วร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกผีเรียกชื่อ !!
กูไม่อยู่แล้วว้อยยยยยยย ฮั่นอดีตสมาชิกแก๊งค์เต่าน้อยดีกรีระดับแชมป์นักวิ่งเยาวชนเหรียญทองนะเว้ยบอกก่อน อย่ามาแหยม
ไปล่ะเหวยย บายส์..
"พะ..พี่ฮั่น จะหนีแกงไปไหน ฮรึกๆฮื้ออออ"
โอ้ยย มะ...เมื่อกี๊
เดี๋ยวนะ..
หนีแกง..
แกง
แกงงงง
แกงงงงงงงงงงงงงงง!!! ( ไรท์ : เออ น้องแกงไง -___- !!)
"แกงส้ม!!!"
ผมเดินไปหาใบหน้าหวานที่กำลังเปื้อนใบด้วยคราบน้ำตา.. "แกง เป็นอะไร?"
"ฮื้อออออออพี่ฮั่น"
เด็กหน้าหวานไม่ตอบได้แต่ยืนร้องไห้.. ไอ้เด็กน้อยเอ๋ยนี่แกอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ยห๊ะ
ผมคิดในใจพลางดึงน้องมากอดเพื่อปลอบใจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องไปเจอเรื่องอะไรมา แต่ตอนนี้ผมรู้สึก..ดีมาก โอ้ยแกงตัวหอมจัง นิ่มๆบอบบางเหมือนผู้หญิงเลยนะเนี่ย โอ้ยยไหล่ก็นุ๊มนุ่มหลังก็นิ๊มนิ่มคงจะเนียนน่าดู #เฮ้ย.. แต่ดูท่าทางคนในอ้อมกอดผมจะหายร้องไห้แล้วนะ ดีเลยงั้นกอดนานๆเลยดีกว่า แอร้ ได้ทีแล้วขอเถอะ >~<
ผมกระชับอ้อมกอดคนตรงหน้าให้แน่นขึ้น แน่นขึ้น แน่นขึ้น ดูท่าทางแกงก็จะชอบอยู่นะครับยืนแข็งเลย
อุว่ะอุว่ะอุว่ะ วันนี้พระเอกฟิน -.,-
"อยู่ แบบนี้ก็ดีเน้อะ อบอุ่นดี..ไหน เป็นอะไรร้องไห้ทำไมอ่ะแกง.." ผมกระซิบข้างๆใบหูร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ แอร้ยโรแมนติกว่ะเฮ้ย กำลังได้ฟิล..
"พี่ฮั่น..คือ คือว่า.."
"คือว่าอะไรครับ" ป๊าดดดดดแอ็คเสียงอย่างเท่ครับ..
"คือปะ..ปล่อยโผมมมม หายใจไม่ออกแล้วโว้ย กอดแน่นๆทำไม !!!!" อ่าวเพล้ง..โหยยยกำลังได้ฟิลเลย ปล่อยก็ได้แหม่..
"ตกลงมีเรื่องอะไรล่ะ หืม ?"
"พี่ รู้มั้ย ผมเสียใจมาก ผมแทบจะพลิกแผ่นดินหา แต่ผมว่ามันต้องอยู่กับพี่ !!!!" น้ำเสียงจริงจังและดวงตากลมนั้นยังจ้องมองอิสริยะอย่างเค้นหาความจริง.. นี่มันเรื่องอะไรกัน ฮั่นงง -__-
"แกงพูดเรื่องอะไร.."
"พี่อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ !!!" อ่ะ..อ่าวมีดุครับมีดุ เรื่องอะไรของน้องมันวะ ท่าทางจะเรื่องใหญ่น้ำเสียงจริงจังขนาดนี้ -___-
"ก็พี่อ๊าาา !!!"
"พี่..พี่ทำไม ?"
"แง้งงงงงงงงง T____T" อ่าวร้องไห้ซะงั้น น้องแกงของเพ่..
"แกง ใจเย็นๆนะมีอะไรค่อยๆพูดนะ โอ๋~ อย่าร้องๆๆๆ" ผมพูดพลางลูบหัวน้องเบาๆ นี่ผมกำลังปลอบเด็กป.2 อยุ่ป่ะครับไรท์คนสวยบอกฮั่นที -..-
"ฮื้อ ฮื้อออออออออออออออออออ TT__TT" น้ำตาหลั่งริน.. โอ้ยยิ่งปลอบยิ่งร้องหนักกว่าเดิมแกจะเอายังงาย
...
ผมตัดสินใจรอจนเสียงร้องไห้หมดลง..
"แกง..ตกลงจะบอกพี่ได้รึยังว่ามีเรื่องอะไร หืม ?" มีอะไรแกก็พูดเถ๊อะ จุดนี้พี่หวั่นไรท์คนสวยโดนรีดตื้บมากน้องแกงเอ๋ย
“พี่ ฟัง นะ..” น้ำเสียงแข็งจากคนหน้าหวานเอ่ยกำชับและจ้องตาคนตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด ด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ดูจริงจังบอกได้เลยว่าเรื่องใหญ่ค่ะไรท์คอนเฟิร์ม -//-
..อิสริยะตั้งใจฟังคนเป็นน้องที่กำลังจะปริปากบอก..
โอ้ยยยเรื่องอะไรล่ะว้าาา
“กระเป๋าสตางค์ผมหายครับ อ๊ากกกกกกกกวร๊ากกกฮื้ออๆๆ ใบนี้ใบโปรดด้วย ฮื้อออๆๆ” อ๋ออ..แค่กระเป๋าสตางค์หาย เออๆๆ ร้องซะเรื่องใหญ่ปัดโถ่ !!
เออว่าแต่ กระเป๋าสตางค์แกง.. ก็อยู่กับเราไงเมื่อคืนยังนอนดมอยู่เลย อืมๆๆ -///-
เห้ยยยยยย
“แกง..คือกระเป๋าแกงอยู่กับพี่เอง ไม่ต้องร้องแล้ว โอ๋..พี่ขอโทษน้าา แค่กระเป๋าสตางค์หายร้องไห้ซะใหญ่โตเลย”
“นั่นไงผมว่าแล้ว พี่เก็บไว้ให้ก็ไม่บอกปล่อยให้หาพี่รู้มั้ยผมแทบพลิกแผ่นดินหาอ่ะ หึ!!” โอ่ย..รู้สึกผิดทันทีครับ
แต่ดูหน้าแกงตอนนี้สิบูดบึ้งเลย หน้าเหวี่ยงๆชักสีหน้าแบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนแฮะ แต่มันดูน่ารักมากเลยนะ
คนคนนี้จะมองมุมไหนก็น่ารัก น่ารักจนผมห้ามใจไว้ไม่อยู่จริงๆสินะ..
..
“อ่ะ..พี่ขอโทษนะที่ลืมบอกนายวันนี้ที่ร้านก็ยุ่งๆ ลืมไปเลย..เหอะๆ”
ผมยื่นกระเป๋าสตางค์คืนให้เจ้าของกระเป๋าแต่โดยดี แต่ใบหน้าของผู้รับกระเป๋ายังคงบูดบึ้งตะบึงตะบอนแบบไม่สนใจแถมไม่สบสายตาผมสักนิด สงสัยน้องคงงอนผมสินะ.. เฮ้ออแบบนี้ต้องง้อ !!!!!!
ว่าแต่จะเริ่มยังไงดีล่ะ เอ้อ..
“เอ่อ แกงเข้าไปนั่งในร้านก่อนมั้ย ตรงนี้มืดค่ำแล้ว อีกอย่างเดี๋ยวผิวขาวๆเนียนๆแบบบแกง ถ้ายุงกัดมันจะไม่ดีนะ -..-"
“….” เงียบครับ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก แถมส่งสายตาพิฆาตมาด้วย แง้สงสัยคำพูดเรามันดูหื่นกามไป เอาใหม่ๆ #โถ่ว -..-
“แกงกินอะไรมารึยัง เอ่อ..เข้าไปในร้านก่อนมั้ย แกงยังไม่เคยลองชิมฝีมือคุณป้าเลยน้า” เออ อันนี้ได้อยู่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว” ชับ..ตัดบทพระเอกซะงั้น.. โอ้ยยยพี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ทำไมต้องงอนเก๊าด้วย
ผมขอเวลาร้องไห้แป๊ปนะครับ TT___TT
..
"อ๊าวว หนูส้มของป้า ไปยืนตรงนั้นทำไมล่ะลูกเข้ามาในร้านก่อนสิ.."
นั่นไง !!!
และแล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น คุณป้าแง้มประตูร้านจากด้านบนบ้านทรงไทยตะโกนทักพวกเราด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แวร้กกกขอบคุณนายหญิงเด่นดวงมากฮะ ฮั่นเลิฟป้าที่สุด ณ เวลานี้
คุณหญิงป้าสาววายช่วยฮั่นได้จริงๆ T_T
"อ่าวยืนงงทำไมกันอยู่จ๊ะ ไอ้ฮั่นแกพาน้องขึ้นมาสิ มาขึ้นมาก่อนหนูส้มของป้า" คุณป้าพูดพร้อมส่งซิกขยิบตาปิ๊ปๆให้ผม
โฮร้ยยซึ้งใจคุณป้าครับ
ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ผมยอมให้หักเงินเดือนทุกเดือนเลย -/-
"คร้าบบ..คุณป้า" แหมทีคุณป้าชวนนะยอม เดินนำเข้าไปในร้านไม่รอด้วยนะครับ หมันไส้จริงๆ ไอ้เด็กแสบหึหึ
"สวัสดีคร้าบคุณป้า" ธนทัตเอ่ยทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"โอ้ยย แหมคิดถึงจังเลยลูก นี่ๆวันนี้ป้าทำวุ้นผลไม้ด้วยนะเอาไปลองทานนะลูกนะ" พูดเสร็จคุณป้าก็กล่องขนมให้กับแกงส้ม ธนทัตไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อมก่อนที่จะรับขนมนั้นไว้มือ
"ขอบคุณมากครับคุณป้า ของโปรดผมเลยนะครับเนี่ย ^^"
"จ้าๆ เอ้อ..ไอ้ฮั่นวันนี้เสร็จงานแกแล้วหนิ แกจะไปพักก็ไปเดี๋ยววันนี้ป้าให้ไอ้ดิวมันช่วยป้าเก็บของ แกบอกอยากดูหนังไม่ใช่หรอ ไปๆ รีบไปดูสินี่ก็ค่ำแล้วด้วยนะ"
ห๊ะะวันนี้หิมะจะตกมั้ยครับป้าแกให้ผมเลิกงานก่อนเวลา เออว่าแต่ผมอยากดูหนังอะไรฟระ ไม่เคยบอกอยากดูอ๊ะ .__.
"อ่าวไอ้ฮั่นทำเป็นงง ก็เรื่องรักจับใจไงที่พี่บี้ไอดอลของแกแสดงน่ะแกพลาดตั้งแต่มิวสิคัลแล้ว ครั้งนี้เค้าทำเป็นภาพยนต์แล้วแกยังจะพลาดอีกเรอะ ?" เอิ่ม..งง พี่บี้อะไรของป้า พูดอารายย ..
ห๊ะ คุณป้าขยิบตาส่งซิกให้ผมอีกละ.. อ๋ออออ รู้แล้ว..หึหึ ^^
"อ๋อออ.." ผมได้แต่ตอบไปแบบงงๆตามน้ำไป ผมเชื่อว่าป้าแกมีแผนเด็ด กรั่กๆๆ
"งั้นแกก็พาหนูส้มไปดูด้วย ป้าอนุญาติ 1 วันคริคริ"
"ห๊ะะ // ห๊ะ !!" ทั้งสองคนเปล่งเสียงและอึ้งไปพร้อมๆกัน
"เอิ่ม..ไม่เป็นไรครับป้าให้พี่ฮั่นเค้าไปดูเถอะเดี๋ยวผมก็กลับบ้านแล้ว.." ธนทัตรีบปฏิเสธ
"ว๊าาา หนูส้มปฏิเสธหลานป้าแบบนี้ ป้าน้อยใจแย่.." เหยยยคุณป้าเล่นใหญ่มากครับ ปรบมือๆๆ
"คิดซะว่าเห็นแก่คนแก่ไม่ได้หรอลูก..ป้าก็อยากให้หนูไปกับไอ้ฮั่นด้วยนะ.." อั้ยย้ะประโยคนี้แอตติ้งเอาไปเต็มร้อยครับ
เอาอีกๆป้าเอาอีกก ผมส่งสายตาให้คุณป้ารัวรัว ;)
"เฮ้ออ..ถ้าหนูส้มไม่สงสะ.."
"เอ่อ..งั้นผมไปกับพี่ฮั่นก็ได้ครับ"
เยสสสสสสส !! รักป้าที่สุด รักอ่ะรักอ่ะ งื้ออออยากจะกระโดดกอด .. เฮ้ออกว่าจะยอมไปทำเอาซะเหนื่อย
เอาล่ะวะ ที่เจอกันตอนดินเนอร์ครั้งแรกแพ้กุ้งจนสลบ ครั้งนี้ไม่พลาดแน่นอน ..
จะได้อยู่กับแกงส้มแบบสองต่อสองอีกครั้ง แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว บ้าจริงพระเอกเพ้อ..
ปะ !! ไปดู "รัก จับ ใจ" กันเถอะะะะะ ~
★☆★☆★☆
ตอนนี้เราก็อยู่ที่หน้าโรงหนังแล้ว.. ผมกับแกงส้มกำลังรอเวลาหนังเข้าอยู่ครับ อีกสัก 10 กว่านาทีได้ ตื่นเต้นนะเนี่ยใจสั่นมาก..แกงส้มก็ดูท่าทางจะอารมณ์ดีขึ้นละ ผมถามอะไรก็ตอบยิ้มแย้มแจ่มใสน่ารักเหมือนเดิมโกรธง่ายหายเร็วจริงๆ ความจริงวันนี้ต้องขอบคุณคุณป้าจริงๆนะเนี่ยที่เอื้ออำนวยการสวีทกับน้องให้ผม
เชื่อมั้ย..เมื่อคืนผมนอนคิดทั้งคืนเลยนะเรื่องความรู้สึกของตัวเอง วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมควรจะทำยังไง ผมจะไม่ปิดกั้นหัวใจตัวเอง ผมจะลองปล่อยให้มันเป็นเรื่องของความรู้สึึก ผมเองก็ไม่รู้ว่าน้องคิดยังไงกับผม..แต่ตอนนี้ผมกล้าพูดครับว่า .. ผมชอบแกงส้ม ผมชอบแกงส้ม ผมชอบแกงโส้มมม อร้ากกกดิ้นๆๆยิ่งพูดยิ่งเขินอ่ะ ><..
"พี่ฮั่น !"
"หะ..ห๊ะ ครับๆ" เสียงทักของแกงส้มกระชากวิญญาณผมกลับมาอีกแล้วครับ โอ้ยย..
"ผมอยากกินป๊อปคอนอ่ะ.." เด็กน้อยหน้าหวานที่นั่งข้างๆเขาพูดและชี้นิ้วไปยังร้านขายป๊อปคอร์น..
"จัดไป..เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง ฮ่าๆ" พูดจบผมก็พาแกงส้มมายังร้านขายป๊อปคอร์น..
"อยากกินรสอะไร..แกงเลือกเลย" รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นป๋าครับหุหุ มีเด็กหน้าหวานคอยยืนข้างกาย คนแถวนั้นเขาก็มองและก็ซุบซิบกันนะ หึ..สงสัยจะมองที่ผมเดินโอบน้อง ทำไมอ่ะ !! อิจฉาอ่ะดิตัวเองไม่มีคนให้ทำใช่ป่ะล่ะ โด่ว..ไฟว่ป่าว (ไรท์ : อิคุณป๋าใจเย็น แหม..จะชวนเค้าไฟว่อีก -.- )
ตอนนี้ต่อให้ใครมองยังไงผมก็ไม่สนแล้วครับ เพราะนี่คือความสุขของผม สุขที่ไม่มีคำอธิบายได้ ไม่ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้แกงส้มจะเป็นแบบน้องชายหรือแบบไหนก็ตาม ผมก็รักเขาไปแล้ว... และผมก็แอบคิดอยู่เหมือนกันนะว่าน้องก็รักผมเหมือนกัน..
เพราะสิ่งที่ทำให้ผมเข้าข้างตัวเองก็คือ..เวลาที่ผมกอดคอน้อง..น้องก็โอบเอวผมกลับ เหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้ :)
"ปะ..ไปกันเถอะแกง หนังจะเข้าแล้ว.."
"โอเคครับ.. ^^ "
(ไรท์ : เย้ ! ไปกันเถอะ)
เดี๋ยวๆ ไรท์คนสวย..
(ไรท์ : หือ ?)
รออยู่นี่แหละจะเข้าไปทำไม.. คนเค้าจะสวีทกันมุ้งมิ้งๆงุ้งงิ้งๆกัน ป้านี่ไม่รู้เรื่องเล๊ยย
(ไรท์ : โหยยใจคอจะให้เค้ากับรีดนั่งตบยุงรอหน้าโรงเนี่ยหรอ ใจร้ายชะมัด ชิชิไปสวีทกันเลยไป๊ หมันไส้!!)
ฮ่าๆๆ เก๊าไปละน้าา บายส์ ~
(ไรท์ : ย่ะ คิดซะว่าปล่อยคนแก่ไปจีบเด็ก .__.)
.
.
.
.
ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ หนังจบแล้วครับ จบไวไปเน้อะความจริง..เวลาที่ผมเห็นแกงส้มมีเสียงหัวเราะมีรอยยิ้มทีไรผมก็อดยิ้มตามไม่ได้ ถึงวันนี้จะได้แต่แอบมองทุกๆอิริยาบทของเขาผ่านแค่ลำแสงรำไร แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมาก.. "รัก จับ ใจ" เลยจริงๆครับ (ไรท์ : ป๊าดดดดด*0*..)
แล้วผมก็พาน้องเดินไปที่รถเพื่อที่จะไปส่งแกงที่บ้าน ตั้งแต่รู้จักกันมาความสัมพันธ์ก็ค่อยๆเริ่มพัฒนาทีละขั้น ทีละขั้น วันนี้เลยถือโอกาสไปส่งที่บ้านซะเลย..
"บ้านแกงอยู่ไหนหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"อ๋อ..ผมอยู่คอนโดน่ะครับ เดี๋ยวผมบอกทางพี่ก็ได้ครับ" น้ำเสียงหวานของธนทัตตอบพร้อมกับรอยยิ้ม วันนี้คงเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดเพราะการที่เขาได้อยู่กับพี่ชายคนนี้ มันทำให้เขามีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้ตลอด
'ทุกครั้งที่อยู่กับพี่ฮั่นมันทำให้ผมอบอุ่นมาก..อยากจะขอบคุณพี่ฮั่นสำหรับความสุขที่มอบให้ผมวันนี้ ผมจะไม่ลืมเลย..'
.
.
.
บนถนนกลางกรุงยามค่ำคืน..แสงไฟต่างๆจากริมฝั่งถนนบวกกับเสียงเพลงจากวิทยุก็ทำให้บรรยากาศบนรถดูไม่เงียบเหงาเพราะมีน้ำเสียงใสของธนทัตคอยขับกล่อมร้องเพลงคลอไปกับเสียงวิทยุที่ดังอย่างสบายใจ..ท่าทางชิลๆของคนเป็นน้องและการโยกย้ายร่างกายตามจังหวะเพลงอย่างได้อารมณ์ก็ทำให้อิสริยะอดยิ้มตามไม่ได้...
"ยิ้มอะไรพี่ฮั่น ? " แกงส้มเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"ป๊าว..ไม่ได้ยิ้ม"
"หราา.. เข้าใจผมนิดนึงพี่ นี่แหละที่เค้าเรียกว่าอินเนอร์ของนักร้อง ฮ่าๆ"
"คร้าบ พ่อศิลปินอินเนอร์แรงไป๊.." ฮั่นพูดแซวแกงส้มด้วยน้ำเสียงติดตลก
.
.
.
Radio :
R "สวัสดีคุณผู้ฟังทั่วประเทศไทยกระผมดีเจริทแห่ง 68.28 The Cupid Radio มารายงานแล้วครับ เป็นยังไงกันบ้างครับสำหรับบทเพลงที่เพิ่งจบไป โดนใจใครหลายๆคนเลยสิท่า..ถ้าอยากฟังเพลงไหนก็ SMS มาขอกันได้ที่เบอร์ 2828688 ครับ รับรองว่าได้ฟังกันอย่างแน่นอน..แล้วเบรคหน้าพี่ริทจะกลับมาตอบคำถามใน SMS ที่ถามกันมานะคร้าบ"
.
.
.
"พี่ฮั่น..ชอบฟังคลื่นนี้เหมือนผมเลยเน้อะ"
"ใช่..พี่ยังจำวันแรกที่เราคุยกันได้อยู่เลย"
"เอ่อ..ผมก็จำได้ แล้วตอนนั้นพี่รู้สึกยังไงบ้าง"
"ก็..รู้สึกดี"
ประโยคสนทนาสั้นๆแต่มีผลกระทบต่อจิตใจคนทั้งคู่ หัวใจของเขาทั้งสองกำลังเต้นแบบไม่เป็นจังหวะ นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้... ความสัมพันธ์และความรู้สึกของเขามันจะเรียกว่ามากขึ้นกว่าเดิมได้มั้ยถ้านับตั้งแต่ก้าวแรกที่เลือกจะศึกษาดูใจกันมามันคงสัมผัสไม่ได้..ในเมื่อทั้งสอง ไม่เคยจะพูดเลยสักครั้งว่ารู้สึกต่อกันเช่นไร..
การกระทำที่สื่อความหมายมันน่าจะทำให้อีกฝ่ายรับรู้แต่ก็คงไม่ชัดเจนเท่าคำพูดว่า "รัก" ที่ควรจะบอกกัน..
Radio :
R "อ่า..สำหรับหลายๆ SMS ที่ถามกันมา .. วันนี้พี่โน่ไปไหนคะ ทำไมไม่มาจัดเลยคิดถึงพี่โน่.. นะครับ จะบอกว่าคุณโตโน่คนโก้กำลังติดพันสาวอยู่ครับตอนนี้ มันน่าน้อยใจมั้ยให้น้องมาจัดรายการคนเดียวเนี่ย ห๊ะ ! 555 เฮ้ย ริทล้อเล่นนะครับ เห็นเค้าบอกว่าติดภารกิจนะคร้าบ มาจัดไม่ได้แต่ก็ฝากความคิดถึงมาถึงคุณผู้ฟังทุกๆคนเลยนะจ๊ะ อีกไม่นานริทจะไปลากคอคุณโตโน่คนโก้มาจัดรายการให้ได้แน่นอนครับ
มา..เรามาเริ่มตอบประเด็นคำถามจาก SMS กันดีกว่า คำถามประจำค่ำคืนนี้คือ "รักหรือแค่รู้สึกดี"
ความจริงเนี่ย..คำว่ารักกับคำว่ารู้สึกดีมันมีเส้นบางๆกั้นอยู่นะครับ บางทีเรายังแยกไม่ออกเลยว่าคนนี้เรารักเขาหรือเราแค่รู้สึกดีกับเขา การที่เราจะรู้ว่าเรารักใครสักคนนะครับ..ผมว่าตัวเรานี่แหละคือคำตอบ ถ้าพูดว่ารู้สึกดีแต่ในใจมันคือคำว่ารักก็เหมือนคุณโกหกตัวเอง...แนะนำนะครับ พูดไปเลยครับความรักเป็นสิ่งสวยงามอย่างที่ริทบอก ไม่มีอะไรหน้าอาย คำว่ารักอาจจะกลั้นความรู้สึกให้พูดยากไปหน่อยแต่ถ้าคุณเลือกจะเก็บมันไว้ต่อไปมันอาจจะกลายเป็นความทุกข์ก็ได้..ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับใจของเราแล้วครับ หัวสมองอาจจะสั่งให้ทำทุกอย่างได้แต่หัวใจของเราเท่านั้นคือตัวตัดสินความรัก.."
.
.
.
หลังจากฟังเหตุผลของดีเจพี่ริท บรรยากาศบนรถก็เงียบเฉียบแตกต่างจากเมื่อตอนแรกอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศบนรถเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ เงียบ..จนได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของตัวเอง
"เอิ่ม เมื่อกี๊เราคุยกันถึงตรงไหนแล้วนะ.." อิสริยะตัดสินใจเริ่มบทสนทนาขึ้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศบนรถเงียบจนเกินไป..
"ไม่รู้สิ.."
"แกง.." ผมตัดสินใจจะบอกความจริงกับน้องละ อย่างที่ดีเจพี่ริทบอกเก็บไว้ก็ไม่สบายใจ งั้นพูดเลย !!
"หือ ?"
"เอ่อ..ไม่มีไรหรอก" อ่าวปากนะปาก เฮ้อ..จะให้พูดว่ารักหรอ ไม่ดีกว่า ผมยังไม่พร้อม.. ( แพลนไปที่สีหน้าไรท์และรีด .__. // =__=)
"อ่าว.."
เฮ้ยแต่ถ้าเก็บไว้มันก็ไม่ได้อะไรนะเว้ย..โอกาสดีมาถึงแล้วนะไอ้ฮั่น พูดเถอะ.. เออ พูดก็พูดวะ !!!..
"แกงๆ.."
"ครับ ?"
"เอ่อ คือว่า.." (ไรท์ : โอ้ยยยใจเย็นๆ สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆค่ะพี่ฮั่น ไรท์ก็ลุ้นจนม้ามหดแล้วเนี่ย -..-)
"ที่พี่บอกว่ารู้สึกดี คือจริงๆ มัน..เอ่อ พี่รู้สึกดีกับแกงนะ แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าแกงคิดยังไง"
"อืม แล้วถ้าผมคิดยังไงรู้สึกยังไงมันสำคัญกับพี่ตรงไหน ?"
"พี่จะได้รู้ไง..ว่าพี่สมควรพูดว่ารักกับแกงได้รึยัง"
อิสริยะหันมองคนข้างกายด้วยสายตาที่จริงใจ เขาไม่รู้ว่าการที่เขาพูดออกไปมันจะทำให้คนเป็นน้องรู้สึกยังไง น้องจะรู้สึกแบบที่เขารู้สึกรึเปล่า...ตอนนี้ความรู้สึกมันสั่นสะท้านไปหมด แม้อุณหภูมิบนรถจะเย็นแต่ความร้อนในร่างกายมันทำให้ทั้งใบหน้าหล่อทุกพื้นที่เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาสบตากับใบหน้าหวานตรงหน้าสักพักเพื่อรอคำตอบ ในใจก็สั่นระทึก..รอลุ้นคำตอบที่จะได้จากแกงส้ม ..
"พี่อยากรู้คำตอบมั้ย"
อิสริยะพยักหน้ารับเป็นเชิงตอบ..
ใบหน้าหวานค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้ๆคนที่รอฟังคำตอบ..เขาขยับเข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น..จนระยะห่างไม่ถึงเซนต์..มันยิ่งทำให้ใจของทั้งคู่เต้นประสานกันอย่างไม่เป็นจังหวะ..
ริมฝีปากสีสวยกรดจูบลงบนกรีบปากเรียวของใบหน้าหล่ออย่างแผ่วเบา ปลายลิ้นเล็กสอดแทรกหาความหวานและความอบอุ่นจากโพรงปากนั้น รสจูบแรกแห่งความรักซึมทราบผ่านไปทั้งโพรงปาก รสจูบแสนหวานอันอ่อนละมุนจากแกงส้มทำให้เขาไม่อาจจะถอนใจจากเด็กคนนี้แล้ว ธนทัตใช้ฟันขบเม้มกรีบปากเรียวนั้นเบาๆ..รอยขบเม้มห้อเลือดบริเวณริมฝีปากทำให้อิสริยะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่คนตัวเล็กจะถอนริมฝีปากออก...
"รู้คำตอบรึยังครับ ?" แกงส้มเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบข้างใบหูคนรักเบาๆ
"ระ..รู้แล้วครับ...แต่อยากรู้อีกอ่ะ ขออีกได้ป่าว"
"ทะลึ่ง -//-"
"พี่รักแกงนะครับ"
"อืม.."
"พี่รักแกงนะครับ"
"อื้ออ.."
"พี่ฮั่นรักแกงส้มนะครับ"
"อื้ออ รู้แล้วไอ้บ้าาา ><"
(ไรท์ : แอร้กกกกกก *อัดยาดม*)
**กรี้ดดดดดดดดดแกฉันทำอะไรลงไปเขินตัวเองแป้ป คือมันมาจากฟิลลิ่งล้วนๆนะเธอ ..
นั่นแหละ โอ้ยยยฮั่นแกงคบกันแล้วเว้ยลุ้นจนไส้ติ่งจะพัง 55555555
มารอติดตามนะว่าความรักของเขาจะเป็นยังไงต่อไปคริคริ
ฝากด้วยนะคะมีข้อติชมคอมเม้นมาได้เลย นับต่อจากนี้จะมี NC เข้ามาเกี่ยวข้องละ #ห๊ะ 55555
ไปล้าา บ๊ายบายขอบคุณที่ติดตามกันมา.. พบกันใหม่ตอนหน้านะก๊าบ 
ความคิดเห็น