คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
The Cupid Radio Chapter 3
Hunz :
มันไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยย มันไม่ใช่ที่เห็นนนนน ~ *เพลงน้องนทลอยขึ้นหัวทันที*
.
.
.
.
"สวัสดีครับ..นี่คงจะเป็นคุณฮั่นใช่มั้ยครับ ^^" หนุ่มร่างอ้วนเอ่ยทักและยิ้มอย่างมีไมตรี
"..." ฮื้ออออออพูดไม่ออก อึ้งอยู่
"เอ่อ..คุณครับ ฟังอยู่ป่ะครับเนี่ย นี่คุณฮั่นใช่มั้ย ?"
"ชะ..ใช่ครับ นะ..นั่น คะ..คุณแกงส้มใช่มั้ยครับ^^" เอ้ออยิ้มเข้าไว้ไอ้ฮั่น ต้องผูกมิตรไว้ก่อน
" ฮ่าๆๆๆ ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า" ไอ้อ้วนดำมันขำไรมันว้ะ ขำอารมณ์ดีแบบนี้สงสัยใช่แหงๆ -___-"
"ไม่ใช่หรอกครับ.." หืมมมมมม ห๊าาาา กรี้ดดดดดไม่ใช่คุณแกงส้มว่ะเฮ้ยยย เย้ !! โล่งอก..นึกว่าจะได้มาเดทกะช้างน้ำซะละกู (ไรท์ : ดูอิพี่ฮั่นเปรียบพี่โดมดั่งช้างน้ำ..เอาแค่ลูกหมูก็พอกำลังน่ารัก -.- )
"ผมอ่ะ..ชื่อโดมครับ เป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมนี้ ยินดีที่ได้รู้จักคุณฮั่นนะครับ .. งั้นขอเชิญคุณฮั่นด้านในก่อนนะครับ คุณแกงส้มมารอสักพักแล้ว" ร่างอ้วนผายมือเชิญให้ผมเข้าไปด้านในห้อง..
"อ๋ออ ครับๆ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ ^^"
ผมเดินเข้ามาภายในห้องตามคำเชิญของนายโดม..
เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องกลิ่นหอมของดอกไม้และสเปรย์ปรับอากาศคุ้งไปทั่ว ผมมองไปบริเวณรอบๆห้องนั้นจัดด้วยซุ้มดอกไม้สีต่างๆมากมาย ประกอบกับเสียงดนตรีคลอเบาเบากะแสงไฟสลัว บรรยากาศแบบนี้โรแมนติกสุดๆไปเลย
"นั่นคงจะเป็น..คุณฮั่นใช่มั้ยครับ ? " ผมมองไปยังต้นเสียงใสนั่น เด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทักพร้อมกับเผยรอยยิ้มหวานออกมา ความรู้สึกครั้งแรกที่เห็น สัมผัสได้ว่า "หวาน.." ผู้ชายคนนี้ดูหวานมากจริงๆทั้งหน้าหวาน ตาหวาน ยิ้มหวาน เสียงหวานด้วย ดูหวานไปซะทุกอย่าง.. เฮ่ยยยนั่นมันผู้ชายรึป่าวว้ะเนี้ย น่ารัก..น่ารักมากจริงๆ นี่คุณแกงส้มจริงๆหรอ ผิดจากที่คิดไว้เลยแฮะ
"อ่ะ..เอ่อ..ใช่ครับ"
"เชิญนั่งก่อนสิครับ .. " มือคู่สวยผายออกไปยังโซฟาตรงหน้าเขา
"คุณฮั่นมาเหนื่อยๆจะสั่งอะไรก่อนมั้ย .." ใบหน้าหวานตรงหน้ายังคงส่งยิ้มให้ไม่ห่าง
"เอ่ออ..ไม่เป็นไรครับคุณแกงส้ม ผมยังไม่หิวน่ะครับ" อิ่ม..อิ่มเลย อิ่มทันที แค่ได้เห็นใบหน้าหวานๆ รอยยิ้มหวานๆแบบนี้ เค้าดูเป็นคนเรียบร้อย ใส่ใจคนรอบข้างเน้อะ ผิวขาวเนียนแล้วยิ่งแก้มใสใสนั่นคงจะนุ่มนิ่มมากอยากสัมผัส เหมือนโลกหยุดหมุนทุกทีที่สบตา ใจเต้นแรง .. วร้ากกกกกกนี่ไอ้ฮั่นหวั่นไหวหรือนี่ ไม่ไม่ ข่มใจไว้ เค้าเป็นผู้ชายท่องไว้ ไม่ ไม่ชอบ ชิลๆหายใจเข้าลึกลึ๊กก ..
"โหยยมาเดทกับผมทั้งทีน้าาา งั้นผมสั่งอาหารให้แล้วเราจะได้มาคุยกันเน้าะ พี่โดมคร้าบบ"
"ครับๆๆ คร้าบบ" นายโดมตั้งใจรับออร์เดอร์ที่คุณแกงส้มสั่ง แต่ผมน่ะหรอ .. นั่งจ้องหน้าหวานๆเป็นอาหารสายตา คนอะไรรรรร๊ น่ารักขนาดนี้โว้ยยยยย
"โอเค สั่งแค่นี้ก่อนนะครับ ^^ " โอ้ยยยยิ้มอีกแล้ว ไอ้ฮั่นแทบจะละลายยย
"งั้นผมขอตัวไปส่งออเดอร์นะครับ คุยกันให้สนุกนะครับคิกๆๆ" นายโดมพูดไปพลางหัวเราะเบาเบา..
"เอ่ออคุณฮั่น แล้วนี่คุณอายุเท่าไหร่แล้วครับเนี้ย ผมว่าเรียกคุณๆกัน มันดูไม่สนิทกันเลยเน้อะ"
"ก็ปีนี้ 25 แล้วครับ"
"อ๋อออ งั้นคงต้องเป็นพี่ฮั่นแล้วล่ะครับ ^^" นั่น..ยิ้มอีก ไม่กล้าสบตาครับ เขินนนจุงเบยย ><
"คะ..ครับ”
ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมง.. สองเสียงในห้องยังคงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแลกเปลี่ยนความคิดทัศนคติอะไรหลายๆอย่าง สำหรับฮั่นเขาไม่เคยมีความรัก ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนมีความรัก ตลอดเวลาเขาไม่เคยหมกมุ่นกะเรื่องพันธ์นี้ ก็คงไม่แปลกใช่มั้ย..เมื่อเขาเจอคนที่พูดคุยให้คำปรึกษา คนที่เข้าใจเราในทุกๆเรื่อง ก็คงไม่ผิดถ้าเขาจะเกิดความรู้สึกดีกะ “แกงส้ม”เด็กหนุ่มวัย 21 ปี คนที่เชื่อมั่นและซื่อสัตย์ในความรัก เขาถูกเลี้ยงดูด้วยความดูแลเอาใจใส่จากคนในครอบครัวมาเสมอ แกงส้มจึงมองความรักเป็นสิ่งที่สวยงามไม่ว่าจะรูปแบบใด และเขาเชื่อว่าคนเราจะขาดความรักและความเอาใจใส่ไม่ได้..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
“อาหารมาแล้วคร้าบบบบบบบบ ขออนุญาตเสิร์ฟครับ .. กุ้งมังกร ต้มยำกุ้งหม้อไฟสูตรเด็ด สลัดกุ้ง กุ้งชุปแป้งทอด กุ้งอบวุ้นเส้น กุ้งบลาบลาบลา ~ ” โดมจัดการนำอาหารที่สั่ง จัดเรียงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ
“เรียบร้อยแล้ว งั้นผมขอตัวนะครับ รับประทานอาหารให้อร่อยครับผม"พูดเสร็จนายโดมก็หันหลังกลับออกไปรอประจำการเฝ้าหน้าประตูห้องที่เดิม ตอนนี้ด้านในห้องบริเวณโต๊ะอาหารมีเพียงแค่เขาทั้งสอง..
“พี่ฮั่นทานเลยครับเต็มที่ๆ นี่ผมตักให้ต้มยำกุ้ง ส่วนนี่กุ้งชุปแป้งทอดตัวใหญ่มากเลย นี่ก็สลัดกุ้ง มีผักด้วยทานเยอะๆนะครับ ^^” แกงส้มพูดพร้อมตักเมนูอาหารใส่จานพี่ฮั่นเต็มไปหมด เพราะด้วยความที่เค้าเป็นคนเอาใจใส่ดูแลคนรอบข้างเสมอจนเป็นนิสัย จึงทำให้หลายๆคนตกหลุมรักเขาแบบง่ายๆ และหนึ่งในนั้นก็น่าจะรวมถึง "ฮั่น” ด้วย ..
“ครับ ขอบคุณครับคุณแกงส้ม ^^”
“อะไรกันพี่ฮั่น พี่อย่าเรียกผมว่าคุณสิมันดูห่างเหินไป เรียกผมว่า แกงส้ม ก็พอพี่ฮั่น ^^” แกงส้มยกยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้า
เคร้งงงงงงงงง ! เสียงช้อนส้อมกระทบจาน (ไรท์ : อ่ะ..อ่าว ใจเย็นพ่อคนหล่อมาดดีของไรต์ไหวมั้ยเนี่ยยยยย ? เจอรอยยิ้มน้องแกงถึงกะมือไม้อ่อน -.- )
“เอ่ออ ขอโทษครับๆ แหะๆ” ฮั่นพูดพลางเอามาเกาหัวแกรกๆ ตอนนี้ใบหล่อแดงและรู้สึกชาใบทั้งหน้าซึ่งก็เค้าไม่เคยรู้สึกกะใครแบบนี้มาก่อน หัวใจเต้นแรง ยิ้มทุกที่มองหน้าเค้า อยากสบตานานๆแต่ไม่กล้า อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรกันนะ......
“พี่ฮั่น ไหวป่ะครับเนี่ย หน้าแด๊งแดงไม่สบายเปล่า ?” ฝ่ามือสวยเอื้อมมาแตะหน้าผากของคนตรงหน้า...
โอ้ยยมือนิ่มเหลือเกินแค่แตะเบาเบาก็สัมผัสได้แล้ว.. ฮั่นได้แต่อมยิ้มมองใบหน้าหวานอย่างไม่ละสายตา ทำไมน่ารักอะไรอย่างงี้ครับ
“เอ่ออ.. ผมว่าพี่ตัวร้อนนะครับ”
“ไม่นะครับ พี่ว่าพี่สบายดี”
“แต่หน้าพี่แดง หูแดงด้วยนะครับ” ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าหล่อย่างสงสัย โว้ยยยยบอกว่าสบายดีไงสบ๊ายสบายเลยแหละ ตะเองมองอะไรหนักหนาคร้าบบบบเก๊าไม่ได้ป่วยเก๊าเขินที่ตะเองจ้องเก๊าาา ><
“เอาหน่าา พี่สบายดี แกงส้มกินข้าวเถอะครับ.. "
“พี่ฮั่นครับ ผมว่าหน้าพี่แดงเกินนะครับ”
ปั๊ดดโธ่ไอ้เด็กนี่ก็ทักอยู่นั่นแหละเว้ยยยยยยยย ว่าแต่หน้าผมแดงมากเลยหรอไรท์ (ไรท์ : มากกกก อย่างที่น้องแกงบอกอ่ะ -.-)
เอ..อะไรจะขนาดนั้นวะ นี่เราเขินหรอ เขินหน้าแดงขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้ละๆต้องเก็บอาการ ฮึบบ..
“แล้วผมก็ว่า..หน้าพี่มันมีตุ่มขึ้นเต็มเลยด้วยครับ” นิ้วเรียวจิ้มลงบนใบหน้าของฮั่น “นี่ๆ ตุ่มไร เต็มเลยครับพี่”
ตุ่มมม.. ห๊ะะะตุ่มอะไรรรรรรรรรรร (ไรท์ : อ่ะ..นี่กระจกส่องซะ )
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
วร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยว่าแล้วชียว..
ผม..ผม..
..ผม แพ้ กุ้ง.. << เน้นให้ตัวใหญ่ๆ = =
อร้ากกกกกกกกกกกไอ้แกงส้มไอ้เด็กบ้าสั่งแต่อาหารมีแต่กุ้งมาเต็มโต๊ะ โว้ยยยยยยยยยยยยยทำหน้าหล่อๆของผมเป็นตุ่มความน่ารักลดลง 80 % !!! (ไรท์ :เยอะไป๊.. 28% พอ) ฮึ่ยยยยยยยยยยยยย
“พี่ฮั่น พี่โอเคป่ะครับ”
“โอเคอะไรล่ะ พะ..พะ..พะ..พี่ แพ้ กะ..”
ตึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!~
ร่างใหญ่ฟุบลงกะโต๊ะอาหาร.. “พี่ฮั่นๆ พี่ฮั่นเป็นไรครับพี่” แกงส้มเขย่าร่างใหญ่ที่นอนฟุบลงกะโต๊ะอาหาร
“พี่โดมครับพี่โดม พี่โดมมมมมม” เสียงใสตะโกนดังลั่นแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ..
“พี่โดมครับพี่โดมมมมมมมมม เรียกรถพยาบาลทีสิ”
(ไรท์ : น้องแกงคะ...) ไรท์พี่ฮั่นเป็นไรไม่รู้ครับบบบบ “พี่โดมมมมมมมมมมม เรียกรถพยาบาลให้หน่อยยยยยยยยยย”
“ฮื้ออออพี่ฮั่นเป็นไรครับ พี่ฮั่นๆตื่นสิ”
(ไรท์ : ไรต์ช่วยได้นะ .__.) งั้นไรท์ช่วยเรียกพี่โดมให้ผมหน่อยสิครับ บอกพี่โดมรีบตามรถพยาบาลให้ผมด้วยถ้าพี่ฮั่นเป็นไรไปเราจะแย่เอานะครับ
(ไรท์ : แป๊ปปนึงลูก.. *ใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาพี่โดม* )
“พี่ฮั่นๆ อย่าเป็นไรนะพี่อื้ออออ หายใจไว้ หายใจไว้ก่อนพี่"
(ไรท์ : น้องแกงขา..พี่โดมเค้า เค้า..) เค้าทำไมครับ ?
(ไรท์ : เค้าหลับง่ะ ไรต์สะกิดเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ._.) ห๊ะะะ !! ฮื้อออแล้วเราจะทำยังไงกันดีครับไรท์
(ไรท์ : อ๋อออ คิดออกแล้ว พี่ฮั่นคงไม่เป็นไรมากหรอกฮิฮิ ) แล้วผมจะทำยังไงดีครับไรท์
(ไรท์ : ก็..ทำตามที่ไรท์บอกละกันนะ อย่างแรก..น้องแกงต้องพาพี่ฮั่นเข้าไปในห้องนอน..)
“ปะ..พี่ฮั่น” ร่างบางใช้แรงทั้งหมดที่มีแบกร่างใหญ่เข้ามาจนถึงห้องนอน.. (ไรท์ : อื้ออหือ ว่านอนสอนง่ายนะเด็กคนนี้) .. แล้วไงต่อครับไรท์
(ไรท์ : ต่อไป.. น้องแกงต้องถอดเสื้อให้พี่ฮั่น =.,=) เอาจริงหรอไรท์? โอ้โหน่าไรท์นี่ดูเหมือนอยากถอดมาก มะ..มาถอดแทนผมเลยดีกว่า
(ไรท์ : ไม่ด้ายยยยยบ้าหราาา ฉันเป็นผู้หญิงยิงเรือ น้องแกงแหละถอด ดีที่สุดแล้วเชื่อสิ..) เอออๆ ก็ได้ครับๆ
นิ้วเรียวบรรจงปลดกระดุมเสื้อให้กับคนบนเตียงทีละเม็ด ทีละเม็ด ทีละเม็ดจนหมด.. ภายใต้เสื้อนั้นน.. แล้วไงต่อครับไรท์ๆๆ ภายใต้เสื้อนั้นเผยให้หะ.. ไรท์ !!! ช่วยพี่ฮั่นก่อนสิ (ไรท์ : เอ่อ..น้องแกงนางกดดันไรท์ง่ะ ขอโทษรีดด้วยเค้าไม่สามารถบรรยายภายใต้เสื้อนั้นได้ โอเค เราต้องช่วยชีวิตพระเอกกันก่อนค่ะ -/- ) .. แล้วต่อไปผมต้องทำไงต่ออ่ะไรท์
(ไรท์ : หนูต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่เค้าลูก เออใกล้อีกๆ อ่าห้ะแบบนั้นแหละลูก .. แล้วก็จัดการเป่าปากเม้าส์ทูเม้าส์เลยลูก) อ๋อครับ.. ฮะ..เฮ้ยยยยยยยยยยยไรท์ไม่ใช่แล่วพี่ฮั่นเค้าไม่ได้เป็นไรไม่ต้องเม้าส์ทูเม้าส์หรอกแหม่ - - (ไรท์ : แหม น้องแกงก็เคลิ้มเชียว.. ก็ไรต์ไม่รู้นึกว่าต้องเม้าส์ทูเม้าส์ไรงี้ .. #หราาา แต่ไรท์ว่าน้องแกงควรเช็ดตัวให้พี่ฮั่นนะเห็นว่าตัวร้อนหนิ) อื้มม..ผมก็ว่างั้นแหละ
แกงส้มจัดการนำผ้าขาวชุบน้ำและบรรจงเช็ดตัวให้กับคนบนเตียง.. มือน้อยค่อยๆนำผ้าชุปน้ำเช็ดลงบนใบหน้าหล่อและไล่ลงไปตามลำตัว..เมื่อได้จ้องมองใบหน้าพี่ฮั่นอย่างชัดๆรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานพร้อมความรู้สึกถูกชะตากะผู้ชายคนนี้ ส่วนตัวเขาก็ไม่ใช่พวกรักร่วมเพศแบบนั้นหรอกนะ แต่เขาแค่รู้สึกดีกะผู้ชายคนนี้มากๆแบบไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน..
“วร้ากกกกก คุณแกงส้ม !!" นายโดมที่เปิดประตูห้องเข้ามาถึงกับอ้าปากหวอและอุทานออกมา..
“อ่ะ เอ่อออ..ตะ ตะตามสบายเลยครับ ผมขอโทษครับผมไม่เห็นอะไรเลยครับคุณแกงส้ม ผะ..ผมขอตัวนะครับคิกๆๆ” ร่างอ้วนหมุนตัวกลับออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวพี่โดม มานี่ก่อนครับพี่อย่าพึ่งไป” แกงส้มส่งเสียงเรียกร่างอ้วนที่เดินออกไป
“หืออ มีไรครับ .__.”
“ผมฝากดูแลพี่ฮั่นด้วยนะครับ เมื่อกี๊ผมพึ่งเช็ดตัวไป เดี๋ยวอีกสักพักก็คงตื่นแล้ว”
“อ่าว คุณฮั่นเป็นอะไรครับ”
“ไม่สบายนิดหน่อยมั้งครับ เดี๋ยวให้พี่เค้านอนสักพัก พอพี่เค้าตื่นแล้วผมฝากเอายาให้พี่เค้ากินด้วยนะครับ”
“ได้ครับๆ” โดมพยักหน้ารับคำสั่ง “แล้วคุณแกงส้มจะไปไหนครับ ?"
“ผมมีธุระต่ิอน่ะครับ ยังไงก็ฝากพี่ดูแลด้วยนะครับ ถ้าพี่ฮั่นเค้าตื่นแล้วก็ช่วยพาเค้าไปส่งที่บ้านที พี่เค้ายิ่งไม่สบายอยู่ด้วย ผมฝากด้วยนะครับพี่โดม"
“ได้ครับคุณแกงส้ม ผมจัดการให้ครับ “ นายโดมพยักหน้ารับคำสั่ง
“ขอบคุณมากๆครับพี่ สักวันเราคงได้พบกันอีกแน่นอน ^^” แกงส้มนำมือมาแตะบ่าพี่โดมเบาๆ ก่อนที่จะก้าวเดินออกจากห้องไป...
เวลา.. 20.00 น.
ร่างหนาที่นอนซมอยู่บนเตียงด้วยอาการแพ้กุ้งเริ่มขยับตัว ดวงตาคมค่อยๆเปิดขึ้นและมองไปรอบๆห้องนอน... ไม่มีใครเลยนอกจากเขา เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นมาพิงบนหัวเตียง มือหนากุมศรีษะไว้ด้วยอาการเพลีย.... แต่ทว่า..
จัน..ทำไมฉันหนาวแบบนี้นะ... ( ไรท์ : เอาน้ำแข็งมาถูหลังมั้ยคะพี่ฮั่น..) รีด//มันใช่เวลาเล่นมั้ย -___-
ร่างหนาบนเตียงคิดในใจและพบว่า.. ว่า...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสื้อผ้าของเขาถูกปลดออก .. ได้ยังไง นี่ไอ้ฮั่นสูญเสียความเป็นชายแล้วหรอนี่ ม่ายยยยยยยยยยยแม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยยย T.T
ขณะที่ฮั่นกำลังเอะอะโวยวายเขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโพดอิทสีส้มที่ติดอยู่บนโคมไฟข้างเตียง..
นี่กระดาษอะไร.. มือหนาหยิบมาอ่านข้อความบนกระดาษ
‘ ตื่นแล้วหรอพี่ฮั่น แหนะ..อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ !! ผมยังไม่ได้ทำอะไรพี่เลย เดี๋ยวก็จะโวยวายอีก..
ผมแค่เช็ดตัวให้พี่เฉยๆ ก็พี่อ่ะแหละเป็นไรไม่รู้ยังไม่ทันได้คุยกันเลยก็สลบไปซะแล้ว ป่วยก็ไม่บอกกัน..
งั้นพักผ่อนเยอะๆดูแลตัวเองดีดีนะครับ ยาวางอยู่บนหัวเตียงแล้วกินด้วยล่ะ แล้วเดี๋ยวไว้คุยกันนะครับ ^^
KS”
น่ารักชะมัด.. อิสริยะคิดในใจและได้แต่ยิ้ม น่ารักอะไรอย่างนี้นะ พึ่งเจอกันครั้งแรกก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ ><
.
.
“ตื่นแล้วหรอ คุณฮั่น” ฮั่นหันไปมองตามเรียกทัก...
“อ่าว โดม.. แล้วแกงส้มล่ะ ?”
“อ๋อ.. คุณแกงส้มกลับไปแล้วครับเห็นบอกมีธุระ ว่าแต่คุณฮั่นโอเครึยังครับเนี่ย ให้ผมพาไปโรงพยาบาลมั้ย ?”
“ไม่เป็นไรครับๆ ผมโอเคแล้วแค่แพ้กุ้งน่ะครับ แหะๆ” ฮั่นพูดพลางเอามือเกาผื่นแดงตามร่างกาย..
“ดะ..เดี๋ยวนะครับ แพ้กุ้งแล้วสลบหรอครับ ?”
“อื้มม ผมเป็นงี้ตั้งแต่เด็กละครับ"
เอ้อ..จะว่าไปผมนี่ก็แปลกเน้อะแพ้กุ้งแบบประหลาดๆ นี่ขอเม้าส์กะรีดหน่อยเถอะ รู้มั้ยตอนเด็กๆนะถ้าผมดื้อแม่ชอบขู่จะเอาให้ผมกินกุ้งตลอดเลย 55555 (ไรท์ : พี่ฮั่นแพ้กุ้งแล้วสลบนี่ประหลาดจริงๆ.....อืม แล้วอีไรต์มันคิดได้ไงว้ะ ความคิดล้ำเลิศโลดแล่นพิลึกพิไลที่สุดในโลกา พอเถ๊อะะ ต่อๆ = =)
“โอ๊ะ 5555 แปลกดีนะครับเนี่ย ตอนแรกนึกว่าจะแพ้แกงส้มซะอีก แอร้ยยยยย ”
..ผมได้แต่ยืนบิดไปมาเกาหัวแกรกๆด้วยความเขิน แต่ผมว่าไอ้อ้วนโดมก็พูดตรงจุด... ความจริงอาจจะไม่ได้แพ้กุ้งแต่แพ้แกง แต่ถ้าแพ้แกงจริงๆคงไม่ใช่แพ้ธรรมดานะครับ คงจะ..แพ้ใจ.. (ไรท์: แหวะะะะ !!) โหยยไรท์อย่าขัดฟิลดิ..
“นั่นแน่ เขินๆๆ คุณแกงส้มน่ารักขนาดนั้นเป็นใครใครก็ชอบผมยังชอบเลย เหอะๆๆ”
หืมม.. ไอ้อ้วนนนนนนนนนนแกว่าไงนะ !!
..นายโดมสัมผัสได้ถึงพลังสายตาอาฆาตที่มองจ้องมาที่เขาแบบแทบจะกินเลือด กินเนื้อ..
“ชะ..อุ้ย ผมล้อเล่นคร้าบ แหม่ๆแซวเล่นหน่าา ว่าแต่บ้านคุณฮั่นอยู่ไหนครับ คุณแกงส้มสั่งผมไว้ว่าถ้าคุณตื่นเมื่อไหร่ให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน คุณฮั่นรู้มั้ยคุณแกงส้มน่ะเขาเป็นห่วงคุณมากเลยครับ ^^ ”
“อ๋ออหรอ อื้มๆ”
ฮั่นตอบโดมไปสั้นๆแต่ใครจะรู้ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ทำไมเด็กแกงส้มนั่นน่ารักขนาดนี้นะ เพียงแค่เจอครั้งแรกก็ทำให้ประทับใจในตัวเขาหลายๆอย่าง ทำไมเขาคอยดูแลเทคแคร์เอาใจใส่เราขนาดนี้ทำไมเขาต้องเป็นห่วงเรามากขนาดนี้..ทำไมรู้สึกดีจังเวลาอยู่ใกล้ๆเด็กนั่น.. ทำไมกันนะ ความรู้สึกมากมายบวกกับคำถามยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองแต่สิ่งที่เขาคิดเพียงอย่างเดียวคือ... เรื่องของเขาและแกงส้มควรจบกันซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะเขาเองเป็นแค่ตัวแสดงแทน ความจริงต้องเป็นไอ้ฮัทต่างหากที่สมควรได้รับความรู้สึกดีๆแบบนี้..คนคนนั้นไม่ใช่เขา
บนถนนที่รถแล่นด้วยความเร็ว แสงไฟจากตึกสูงๆกลางเมืองบวกกับบรรยากาศแสงไฟยามราตรีก็พอทำให้ฮั่นคิดเรื่องอะไรต่างๆไปมากมาย.. รวมถึงเรื่องของ “แกงส้ม” พยายามจะไม่คิดถึงเรื่องนี้แล้วจริงๆแต่มันก็ทำไม่ได้ทั้งรอยยิ้มหวานๆ ใบหน้าหวานๆ เสียงหวานๆนั้นยังคอยวนเวียนอยู่ข้างใน... “เฮ้อออ” ฮั่นถอนหายใจเบาเบาพร้อมกับทิ้งตัวลงเอนเบาะบนรถตู้รับส่งของโรงแรม
“เป็นอะไรไปครับคุณฮั่น” ร่างอ้วนผู้ขับรถร้องทักเสียงถอนหายใจนั่น
“ป่าวหรอกโดม”
“สีหน้าคุณฮั่นดูเครียดๆนะครับ มีอะไรคุณฮั่นก็ปรึกษาผมได้นะ คิดซะว่าผมเป็นน้องชายพี่ก็ได้ “ ซึ้งใจ ซึ้งใจจริงๆ ร่างอ้วนที่พึ่งพบเจอเมื่อตอนเย็นเอ่ยทัก แถมยื่นคำปรึกษาและเสนอตัวเป็นน้องชาย แม้ฮั่นยังไม่ทันเอ่ยปากว่าไม่สบายใจแต่โดมกลับรับรู้ได้ และพร้อมที่จะให้คำปรึกษา..
“อื้ม ขอบใจนะน้องชาย.. ความจริงนายไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณหรอกเรียกพี่ฮั่นก็พอ” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่ออีกครั้งด้วยความรู้สึกเป็นมิตรไมตรี ดีใจจริงๆที่ได้น้องชายอ้วนๆกลมๆคนนี้มาเป็นน้องชายอีกคน..
“ โดมช่วยเปิดวิทยุให้พี่หน่อยสิ.. “ ร่างอ้วนที่กำลังขับรถกดเปิดวิทยุตามคำขอของพี่ชายไม่แท้ของเขา เขารู้สึกดีกับทั้งพี่ฮั่นและแกงส้ม อาจเป็นเพราะเมื่อเจอพี่ฮั่นและแกงส้มก็ทำให้โดมคิดถึงครอบครัวของเขาที่ต่างจังหวัด.. เขามาทำงานเพื่อหารายได้ช่วยครอบครัวแต่อาชีพที่ทำก็มักดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นแค่ บ๋อย คนขับรถต่างๆนานา แต่เมื่อพบเจอพี่ฮั่นและแกงส้มก็ทำให้คิดถึงพี่ชายและน้องชายแท้ๆของเขาถ้าเทียบแล้วอายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ฮั่นและแกงส้ม ซึ่งเขาเองก็ทราบว่าวันนี้เป็นวันที่รายการ Club Sunday พาพี่ฮั่นและแกงส้มมาเดท เพราะเขาก็ติดตามรายการพี่โน่พี่ริทเช่นกัน.. โชคดีแล้วเนอะที่คนน่ารักๆนิสัยดีสองคนนี้มาเจอกันความรักของเขาคงจะแฮปปี้มากๆเลย..โดมได้แต่ใช้ร่วมยิ้มร่วมยินดีกะความรักของพี่ฮั่นและแกงส้ม
.
.
.
Radio :
R “มาถึงช่วงทอล์คช่วงสุดท้ายของรายการ Club Sunday วันนี้นะครับกับประเด็นคำถามจาก SMS ที่ว่า .. รักแรกพบจะคบหรือจะปล่อย .. ผมขอถามพี่ก่อนประสบการรักแรกพบของพี่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับพี่โน่ ?”
N“เท่าที่จำความได้ก็ตั้งแต่ประมาณป.2 ได้อ่ะนะ หึหึหึ งี้แหละคนมันเฟี้ยวแต่เด็ก”
R“โอ้โหพี่ ป.2 นี่ถามจริงฟันแท้ขึ้นรึยังครับ ? 5555555”
N“อย่าๆ อย่าดูถูกคนหล่อมากแบบพี่นะริท พี่นี่เฟี้ยวแต่เด็ก ฮอตที่สุดในโรงเรียนแล้ววว"
R“ ถามตรงๆที่พี่พูดมานี่จริงหรือหลอก ?"
N“หลอก.. 555555”
R“โว๊ะะะะ และปูเรื่องมาซะดีเลยนะพี่นะ 5555555 .. มาๆเรามาเข้าเรื่องสักทีเน้อะ แล้วถ้าพี่โน่เจอรักแรกพบเนี่ยพี่จะคบหรือจะปล่อย”
N“พี่ว่า..รักแรกพบเราก็ต้องดูอ่ะนะว่าคนคนนั้นใช่สำหรับเรามั้ย ถ้าใช่ก็เดินหน้าต่อ แต่ถ้าไม่ใช่เราก็ต้องดูดีๆคิดดีๆนะ พี่ว่าเรื่องแบบนี้มันก็พูดยากต้องใช้ความรู้สึก..”
R“ใช่ครับ เราต้องใช้ความรู้สึกตัดสินอย่างที่พี่โน่ว่าเลย แล้วอีกอย่างคือเราต้องใช้ตัวเราตัดสินดีที่สุดครับ เชื่อมั่นในความรู้สึกตัวเองเน้าะ”
N“อื้ม..แบบพี่เนี่ย..ถ้าใช้ความรู้สึก เอาง่ายๆ พี่รักริทอ่ะ..เพราะความรู้สึกพี่มันบอกไง”
R“นั่นไง..เอ้ออพี่จะเล่นตัวเองทำไมเนี่ยห๊ะ 555555555 “
N“ก็นี่พูดตามความรู้สึกไงจะเขินทำไมล่ะเฮ่ย อ่ะ..แล้วริทรักพี่ป่ะล่ะ ?”
R“รักดิ..พี่โน่ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว เดี๋ยวๆๆเฮ้ยยยนี่พี่น้องนะเว้ยเฮ้ย บอกรักกันขนาดนี้เสียวมดจะกัดคุณผู้ฟังนะพี่ 555 ”
N“คำเตือนนะครับ ถ้าฟังรายการพี่โน่พี่ริทควรนำไบกอนสูตรกำจัดมดมาวางไว้ข้างกายด้วยนะครับ เพราะดีเจคู่นี้หวานมากนะครับ แอร้ยยย 55555 เอ้อ..พี่ว่าจบเรื่องความรู้สึกของเราเถอะไว้หลังไมค์เน้อะริท ... ยังไงวันนี้รายการ Club Sunday ของเราก็ฝากเอาไว้นะครับสำหรับประเด็นเรื่องรักแรกพบจะคบหรือจะปล่อย อย่างที่พี่โน่พี่ริทบอกอย่าไปกลัวกับความรู้สึกของตัวเอง ใจบอกว่ายังไงก็ทำตามที่ใจสั่งดีที่สุดครับ.. “
R“ใช่แล้วครับ อยากให้ทุกคนเชื่อมั่นและมั่นคงในความรักนะครับพี่โน่พี่ริทเองจะคอยเป็นที่ปรึกษาให้เน้อะ ยังไงทางรายการต้องขอขอบคุณทุก SMS ที่ร่วมส่งความคิดเห็นแชร์ความรู้สึกกันในวันนี้นะครับ คืนนี้อยากจะฟังเพลงอะไรก็ส่งมาขอกันได้ที่ SMS 2828688 นะคร้าบบ สำหรับคืนนี้นอนหลับฝันดีทั้งคุณผู้ชมทาง ON TV และคุณผู้ฟังทั่วประเทศเลยนะคร้าบบ”
N“พี่โน่พี่ริทจะอยู่กับคุณผู้ฟังทั้งคืนเช่นเคยครับ ^^”
.
.
.
“รายการพี่โน่พี่ริทนี่เค้าดีเน้อะพี่ฮั่น..” โดมเอ่ยทักขึ้นมา
“อื้ม..ทำให้คิดอะไรหลายๆอย่างได้เยอะ.." ใช่ คิดอะไรหลายๆอย่างได้เยอะ ที่พี่โน่พี่ริทพูดก็ถูกนะ ต้องใช้หัวใจของเราเป็นเกณฑ์ตัดสิน แล้วไงล่ะ..ถ้าใช้ใจตัดสินผมก็คงบอกว่าผมปลื้มไอ้เด็กแกงส้มนั่นมากๆ แต่ติดที่ว่า..เด็กนั่นเป็นผู้ชาย ซึ่งผมไม่ใช่พวกรักร่วมเพศพันธุ์นั้น แล้วอีกอย่างแกงส้มคือคนของฮัท ค่ำคืนนี้จบลงเรื่องของผมกะแกงส้มก็จบ เลิกฟุ้งซ่านเรื่องเด็กนี่ซักทีเถอะสักวันเด็กแกงส้มนั่นก็จะรู้ความจริงเองว่าผมไมได้เป็นคนโทร ผมไม่ได้ต้องการความรัก และผมก็ไม่ได้ต้องการเขา...
“พี่ฮั่น แล้วไปไงต่อเนี่ยพี่ ?" เสียงของโดมทักขึ้นทำให้ฮั่นเรียกสติกลับมาจากเรื่องซุ่งซ่านนั่น
“อ๋อ เลี้ยวซ้ายแล้วจอดข้างหน้าเลยครับ”
.
.
“ขอบคุณมากนะโดม พี่เชื่อว่าเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน โชคดีน้องชาย” ฮั่นพูดพร้อมกับแตะบ่าโดมเบาๆ
“ครับพี่ฮั่น ผมขอให้ความรักของพี่กะแกงส้มไปได้ดีนะครับพี่กะแกงส้มเหมาะสมกันมาก แล้วเราคงได้พบกันอีกนะครับพี่ชาย^^”
ความรักของพี่กะแกงส้มไปได้ดีงั้นหรอ เฮ้อ..บอกแล้วว่ามันต้องจบลงอีกไม่นานนี่ รอแค่คุยกะไอ้ฮัทแล้วก็คงหมดหน้าที่ของผมแล้วจริงๆ ฮั่นเดินตรงเข้ามาในบริเวณบ้านและใช้มือหนาเปิดกลอนประตู..
“อ่าวเฮ้ยยยยยยยย มาแล้วหรอพี่ฮั่นไหนๆไปเดทมาเป็นไง คุณแกงส้มน่ารักป่ะพี่” น้องชายที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทักพี่ชายด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ก็..น่ารักดี” ฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ..ร่างหนาทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยท่าทีตึงเครียด
“เป็นไรป่ะพี่ ?” ฮัทรู้ถึงอาการกังวลและไม่สบายใจของพี่ชาย พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้อาการแบบนี้คือไม่สบายใจชัวร์ๆ ว่าแต่มันเรื่องอะไรกัน จิรวิชญ์ไม่ทันได้เอ่ยถามแต่กลับมีคำถามจากพี่ชายถามกลับมาก่อน..
“แคนเค้าว่าไงมั่ง ?”
“เค้ายอมคืนดีกะผมแล้วพี่ ผมกะแคนสัญญากันแล้วว่าตลอดเวลาที่แคนไปผมจะไม่มีใคร แล้วแคนก็จะไม่มีใครเหมือนกัน ผมเชื่อในสัญญาที่เราให้กัน ผมรักแคนมากจริงๆพี่ฮั่น” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของฮัท เขามีความสุขจริงๆที่ยังมีแคนอยู่เคียงข้างๆ..ถึงต้องไกลกันแต่ระยะทางมันไม่ใช่อุปสรรค์ของความรักสักนิด
“แล้วแกงส้มล่ะ ? แกจะปล่อยทิ้งเค้าแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ในเมื่อแกตกลงคบกะเค้าไปแล้วจะทำแบบนี้ไม่ได้ ยังไงต้องเคลียให้จบ" น้ำเสียงแข็งของอิสริยะที่พูดด้วยอารมณ์โมโหอ่อนๆ เพราะไอ้น้องชายตัวดีคนเดียว มันจะทิ้งคนดีๆแบบแกงส้มไม่ได้ ในเมื่อน้องชายตัวดีมันเป็นคนก่อเรื่องมันต้องเคลียให้จบ จะทิ้งแกงส้มเค้าไว้แบบนั้นไม่ได้..
“จะเคลียอะไรอีกพี่..แคนยอมคืนดีกับผมแล้วหนิ”
“มึงช่วยจริงจังกะแกงส้มเค้านิดนึง ในเมื่อมึงเป็นคนโทรไปรายการนั้นแล้วบอกว่าต้องการความรัก .. ก็นี่ไงความรักดีๆคนดีๆเค้ามาแล้วนี่ไง จะปล่อยเค้าไปง่ายๆแบบนี้ได้ไงวะ”
“คุณแกงส้มเค้าก็น่ารัก พี่ก็บอกเองหนิ พี่ก็เอาไปดิ เอาไปเล๊ยผมยกให้..” ฮัทตวาดด้วยเสียงแข็งและดังกว่า เขาเองก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เหมือนกันที่พี่ชายเป็นฝ่ายขึ้นเสียงแข็งใส่เขาก่อน..
“มึงพูดงี้ได้ไงวะ” ร่างใหญ่ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อคนเป็นน้องอย่างแรง..
“ตอนนั้นมึงบอกมึงต้องการเค้าแล้วไหงมาทิ้งเค้าง่ายๆแบบนี้วะ มึงทำงี้ได้ไงไอ้ฮัท แกงส้มเค้าเป็นคนดีมากมึงควรรู้ไว้ว่ามึงจะเสียใจมากที่มึงทิ้งเค้า !”
ฮั่นสะบัดคอเสื้อของฮัททิ้งก่อนจะรีบตัดบทเดินขึ้นมาบนห้องนอนของเขา . . ขืนอยู่ต่อมีหวังน้องชายคนที่เขารักและดูแลมาดั่งชีวิตอีกชีวิตของเขาต้องเจ็บตัวแน่ๆ เพราะน้องชายตัวดีแท้ๆเลยเขาไม่ได้โกรธที่น้องชายกลับไปคบกะแคนแต่เขาแค่สงสารคนอีกคนมากกว่า ทั้งที่แกงส้มเป็นคนดีดูแลเทคแคร์คนรอบข้างจนทำให้เขาหลงรักเด็กคนนี้ แต่ทำไมไอ้ฮัทจะปล่อยแกงส้มทิ้ง... ใช่สิ น้องมันบอกว่ายกแกงส้มให้ผม แล้วไงอ่ะ ผมไม่ได้ต้องการซะหน่อย บอกกี่ทีว่าไม่ได้ชอบไม่ได้ชอบผู้ชายอ๊าาาาาาาฮื้ออออออออ .. ‘ผมแค่เช็ดตัวให้พี่เฉยๆ’ อร้ากกกกกกกกกกกกคำนี้ผุดขึ้นมาในสมองทันทียังจะคิดถึงอี๊กกก งั้นเด็กแกงส้มนั่นต้องเห็นสัดส่วนอันเซ็กซี่ของผมแล้วงั้นสิ โฮร้ยยยยยยยยบ้าบ้าบ้าเขินจุง ><
ฮั่นเอาหมอนปิดหน้านอนกลิ้งไปมาบนเตียงเผื่อจะทำให้อะไรอะไรดีขึ้น ผมว่าผมควรหยุดคิดเรื่องฟุ้งซ่านอะไรต่างๆที่มันไม่เกี่ยวกะผมเน้อะ (ไรท์ : แล้วเมื่อกี๊นี่ใครคิดอะไร เขินอะไร ? ..) หยุดเลยไรท์ !! เมื่อกี๊ผมก็คิดไปเรื่อยแหละน่าา (ไรท์ : จ้า พ่อคุณ)
ตึ่งตึ๊ง ~ เสียง Line เข้า..
(ไรท์ : พี่ฮ่านนนนน ไม่ดูหน่อยหรอใครไลน์มาา) ไม่อ่ะง่วงแล้วจะนอนเดี๋ยวฟุ้งซ่านอีก นอนเถอะ ส่วนไรท์ก็กลับบ้านไปๆ คนจะนอนแล่ว (ไรท์ : ไม่ดูก็ตามใจ นี่ฉันบอกแกแล้วนะ เชอะ..) เอ้อ..อ่าวไรท์ สะบัดตูดหนีไปซะละจะมางงมางอนกันอีก เอออๆ ผมดูก็ได้เดี๋ยวไรต์คนสวยแกงอนแต่งไม่จบเรื่องอีก..
มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง..
KS : ‘ฟื้นยังเนี่ยพี่ฮั่น ? ถ้าฟื้นแล้วก็นอนต่อซะ เอ๊ะยังไง 555555 พักผ่อนเยอะๆ ฝันดีนะครับ ^^’
หืออออ ห๊าาาเฮ้ยยยยไลน์เคเอส !!!! นี่ผมตาฟาดป่าวเนี่ยยยยยยยย *แงะขี้ตารัวรัว*
HUNZ : เฮ้ยยย นายมีไลน์พี่ได้ไงเนี่ย ?
KS : เรื่องแค่นี้ไม่ยากเกินความสามารถผมหร๊อก 55555 :P
HUNZ : แอบมาแอดตอนพี่สลบหรอ ร้ายนะเราเนี่ย -.-
KS : ก็ผมอยากคุยกะพี่นี่นาา.. :D
บทสนทนาผ่านทางโซเชี่ยลของทั้งคู่ยังคงยาวนานผ่านมาหลายชั่วโมงจนตอนนี้เป็นเพลา 2 นาฬิกาตามเวลาท้องถิ่น..
HUNZ : ดึกมากแล้ว งั้นพี่ไปนอนก่อนนะคุยกะนายจนเพลินเลยลืมว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน 5555
KS : คร้าบบบ งั้นฝันดีอีกรอบนะพี่ฮั่น ^^
HUNZ : ฝันดีก๊าบพี่แกง ;)
ใบหน้าหวานยิ้มออกมาทันทีที่เห็นข้อความ ‘ฝันดีนะก๊าบพี่แกง ;)’ ถึงจะพึ่งรู้จักกันไม่ครบสี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ตามแต่เขาก็สัมผัสได้เลยว่า... พี่ฮั่นนี่น่ารักเนอะเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจริงๆเลย คุยด้วยแล้วมีความสุข คุยด้วยแล้วสบายใจแบบที่ไม่เคยเป็นกะใครมาก่อน บางทีอาจจะมีมุมขี้อ้อนเล็กๆ มันน่ารักจริงๆนะเนี่ย (ไรท์ : น่ารักก็รักสิคะ แอร้ยยย -/-) อะไรล่ะไรท์ก็..มารงมารัก โฮ่ยยผมนอนดีกว่า (ไรท์ : อิอิเขินล่ะสิ ฝันดีก๊าบพี่แกง แบร่ :P ) ไรท์อ่ะอย่าแซวดิ.. ไม่เอาไม่คุยด้วยแล่ว นอนดีกว่า ><
ธนทัตข่มตาหลับพร้อมกับยิ้มบางๆบนใบหน้า คืนนี้คงเป็นคืนที่เขานอนหลับฝันดีที่สุดแน่ๆเพราะผู้ชายชื่อ “ฮั่น” คนเดียว คนที่คุยด้วยแล้วทำให้ดอกไม้ในใจของเขากลับมาเบ่งบานอีกครั้ง...
*** อร๊ายยยย Chapter 3 ยาวนานเป็นหางว่าวเจ้าค่าาา มาต่อละน้าอ่านกันเพลินมั้ยจ๊ะ #ไม่ !! ถามเองตอบเองแม่ม 5555555555555555 แช้ปนี้ยาวยาวยาวย่าวย๊าวยาวย่าว #มึงเล่นอะไร *โดนตบ* เข้าเรื่องเถ๊อะ เอ้อเรื่องมีอยู่ว่า .. ว่า .. ว่า แหนะลุ้น .. ว่า .. โอ้ยยยพอเถอะอีไรท์มันไร้สาระ 555555555
อ่ะแฮ่ม.. ความจริงไม่มีอะไรหรอกจะมาบอกว่าขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ชอบหรือไม่ชอบจะชมจะด่าอีไรท์ก็คอมเม้นมาจ้า ยังคงต้องการคอมเม้นของทุกๆคนอยู่เพราะนี่คือฟิคเรื่องยาวเรื่องแรกไม่รู้ที่แต่งไปนี่เป็นยังไงบ้าง 55555 แนะนำได้เสมออ่านหมดทุกคอมเม้นจริงๆ แค่นี้แหละเจ้าค่ะ กู๊ดบายซียูเบบี้ :D
ความคิดเห็น