คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter9 {30%}
Chapter9
แรฟิฟัานเอาแ่ใอย่าบยอนแบฮยอนทำให้านยอลนึำ
ร่าสูนั่รอนัวเล็ไปเอาล่อยาับแม่บ้าน
ส่วนผู้ให่ที่เี้ยมให้แบฮยอนับานยอลอยู่้วยันนั้นหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้
ร่าเล็ๆนั่ลบนโฟาที่ห้อรับแ
ระแทล่อพยาบาลใส่ลบนโ๊ะระบ่บอถึวามไม่พอใ
แผลระิ๊แ่นี้้อไปยล่อพยายามมาเลยรึไฟร้ะ!
สาบานไ้เลยว่าถ้าไม่ใ่เพราะม๊าให้ทำอย่าหวัว่าะไ้มานั่อยู่รนี้เลย
“ไม่พอใเี๋ยวทำเอ็ไ้รับ”
“มามารับ
สะเอียนบ้าม้ะ? ไม่ไ้อยู่่อหน้าม๊า็อย่ามาอแหล”
“เี๋ยวูทำเอ”
“สัส!” นัวเล็ไม่ไ้สนใำพูออีน ยาทาแ้ฟ้ำำลัถูบีบลบนนิ้วเรียว “ถามริเหอะ มึะวนประสาทูไปอีนานแ่ไหน-_-“
แบฮยอนว่า่อนะเยิบไปใล้ๆนัวสู
เพื่อให้ทายาไ้ถนั านยอลยื่นหน้าลมาให้อีนป้ายยาสีาวให้
สัมผัสนุ่มนิ่ม่อยๆบรรวนไปวนมาที่แผลเียวๆเล็ๆบนในหน้าม
“นว่าะไม่มีโอาสอีแล้วมั้”
“อยู่อย่าสบสุันเถอะ
อย่า้อให้ม๊ามาปิวัิเลย”
“อันนั้น้อถามม๊ามึแล้วนะ”
นัวเล็ถอนหายพรืให่รวเียว
นิ้วเรียววนอยู่ที่แผลอยู่สอสามรอบ่อนะเน้นย้ำๆลไป
“โอ้ย!”
“อแหลลลลลลลลลลลลลอ๊ะ
แผลเท่าิ๋มม”
ว่าแล้ว็แลบลิ้นปริ้นาใส่อีนเหมือนเ็น้อย
แบฮยอนเ็บอเ้าล่อยาแล้วหยิบพลาสเอร์ลายลิลัุมะในอเลั่นออมา
“ปาีนะรับน้อแบฮยอน”
“มานมาน้อเี๋ยวูโบ”
“อ๊าว ม๊ามาพอี…”
ห่า!
แบฮยอนหันวับไป้สนหลัามานยอล
ายแน่ๆถ้าม๊ารู้ว่าบทสนทนาระหว่าเาับไอ้เ้นี่เป็นยัไ
ริๆานยอลมันไม่ไ้อายุเยอะว่าเลยนะ เิปีเียวัน้วย
แบฮยอนไม่เ้าใม๊าเลยอ่ะ!
แ่แล้ว็้อบฟันแน่นเมื่อหันไปเอแ่วามว่าเปล่า
วามหุหิฟิฟัลับมาอีรั้เมื่อโนหลอ่ายๆ
เรียนโ่ไม่พอยัเสือปัาอ่อนไปับมันอี
“…วนีน” สายาิัปาร์านยอล่าน่าลัวเหลือเิน - - ประน่ะ
านยอลแทบไม่เห็นาเลย้วย้ำ มีแ่เปลือาีๆในาร์ูนี่ปุ่นอะไรแบบนั้น
แบฮยอนยื่นพลาสเอร์ิแผลให้อีนิเอ หมอารม์ะทำี้วยแล้ว - - “ิเอเลยมึ ูรำ”
“ทำแล้ว็ทำให้เสร็ิ
มัน้าๆาๆ” เี๋ยวนะ ำพูำวมนี่มัน.. –
ปาร์านยอลอแหลหน้า้านไม่พอเสือัไร้วยอีหรอ!
“ทำเอิ
หน้ามึไม่ใ่หน้าู”
“่วยหน่อย”
“มีมือ็่วยัวเอไปิ”
เออ! ให้ายเถอะบทสนทนาที่โระิเรท้วยวามไม่ไ้ั้ใ
ปาร์านยอลยิ้มรุ้มริ่มเมื่อนัวเล็เผลอพูอะให้ิไปทาอื่นนอาารทำแผลบนในหน้านั่น
นัวเล็ไ้แ่ถอนหายใแล้วำใทำให้
แบฮยอนแะสพลาสเอร์ออ่อนที่านยอละยื่นหน้าลมาอีรั้
สิ้เอร์ลายลิลัุมะบนในหน้าหล่อเหลาทำให้แบฮยอนอยาะำให้ลั่นบ้าน
มันโระไม่เ้าันเลยันิ
“ุ๊เหี้ยๆ”
“ปาีอีละ” นัวสูยื่นหน้าเามาใล้ แบฮยอนหอเ้าหาัวเอ
สาบานไ้ว่าเสียึัในหัวใอนนั้นมันเิึ้นเพราะหน้าเราแล้ันเินไป
ไมไ้มีารหวั่นไหวอะไรทั้นั้น “ลืมไปว่ะ
นอาปาีแล้วยัปาหวาน้วย”
“ไอ้….” เสีย๊วบทำเอาแบฮยอนสะุ้
ภาพรหน้ามันรวเร็วไปหมเหมือนวิิโอเร่วามเร็ว ไอ้เยี่ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย มันูบเ้าอีแล้วอ่ะม๊า
ม๊า้อเห็น ม๊า้อมาเห็นว่าลูัวเอโนอะไรเพราะไอ้เย์นี่บ้า แบฮยอนะบ้า! แบฮยอนะร้อ! “ไอ้…เหี้ย...”
“ทำพี่เ็บแล้ว็้อรับผิอบ
ริป่ะ?”
านยอลยยิ้มแม่มเหมือนในาร์ูนที่แบฮยอนเยอ่านอนเ็ๆแล้วลุาโฟาออาบ้านไป
ปล่อยให้นวิาหลุออาร่านั่นิ่อยู่ที่เิม
มีอีรัู้่ามึแน่…
---------
เอาไป่อนสามสิบ55555555555 ถ้าหายนาน็ามเราไ้นะ ิเลย เี๋ยวเลามา! อิ้อิ้
ความคิดเห็น