ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : last love CH.2
“โอ้ย ดงแฮนายทำอะไรเนี่ย” ดงแฮคลานไปคลานมาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่บนเตียง
อึนฮยอกโดยคนร่างสูงกำลังดูทีวีอย่างไม่มีสมาธิเพราะดงแฮเล่นอะไรอยู่ไม่รู้
“ปล่าวนี่ ก็แค่เดินเล่น”
“นายเดินเล่นในผ้าห่มได้ด้วยรึไงฮะ เฮ้ อย่าบังสิ มองไม่เห็นแล้ววว”
“แบร่!” ดงแฮโผล่ออกมาจากผ้าห่มแกล้งให้ตกใจเล่นแต่คนตรงหน้าไม่ได้สะเทือนแม้แต่น้อย
“ฉันไม่กลัวหรอกนะ นายเล่นอะไรเนี่ย”
“โธ่ ก็นึกว่าจะตกใจ” ดงแฮพูดอย่างไม่สนใจ แล้วกลับเข้าไปในผ่าห่มใหม่อีกครั้ง เริ่มคิดวิธีจะหยอกอึนฮยอกเล่นได้
“โอ้ยๆ ในทำอะไรกับขาฉันเนี่ยยยย เจ็บๆ” อึนฮยอกโวยวายด้วยความตกใจ
“ฮ่าๆ ไหนบอกไม่กลัว”
“ไม่กลัวนาย แต่นี่มันเจ็บ นายทำอะไรน่ะ กัดขาฉันหรออ โอ้ยๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ใช่แล้ว”
“โอ้ยๆๆๆๆ เล่นอะไรเนี่ยยย”
“แบร่ๆๆๆๆ” ดงแฮโผล่ออกมาให้ตกใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ใกล้กว่าเก่า... หน้าเขาเกือบจะติดกันอยู่แล้ว... ทั้งสองหยุดนิ่งในความเงียบ...
“เฮ้ยยยยย เลิกเล่นได้แล้ว” อึนฮยอกทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน “ไปเลย กลับเตียงไปเลย ไม่ต้องเล่นแบบนี้อีกแล้วนะ ทำเป็นเด็กไปได้ ฉันรำคาญแล้ว” สิ้นเสียงดงแฮก็ค่อยๆเดินกลับเตียงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะโดนดุขนาดนี้... เขาแค่จะแกล้งหยอกเล่นๆเอง.... ทำไมต้องดุกันขนาดนี้ด้วย
โอ้ย ดงแฮบ้านั่นเล่นอะไรก็ไม่รู้ ทำเอาใจเต้นไปหมดเลย ถ้าเขาได้ยินเสียงหัวใจขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย โอ้ยยยยย หงุดหงิดชะมัดเลย
“นี่ ถ้าจะนอนแล้วก็ปิดไฟสิ!” อึนฮยอกก็ยังไม่วายจะเอ็ดคนตัวเล็กต่อ
“ฮึ” ดงแฮเดินกระแทกเท้าไปปิดไฟ
“เดินเบาหน่อยสิ! เดี๋ยวคนอื่นก็แตกตื่นหมดหรอก” อึนฮยอกพูดเสียงดัง ทำเอาคนที่ได้ยินสะดุ้ง แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเพื่อไม่ให้เห็นว่าตัวเองอ่อนแอ เขาเดินกลับมาที่เตียงแล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม ไม่สนใจคนที่นอนดูทีวีอยู่
อึนฮยอกเห็นอย่างนั้นแล้วก็หมั่นไส้ขึ้นมา เร่งเสียงทีวีขึ้นเรื่อยๆเพราะไม่อยากให้ดงแฮนอนเงียบๆแบบนี้ มันอึดอัดแปลกๆ
“พี่ฮะ... เบาเสียงนิดนึงได้มั้ย”
“ทำไม ทำไม ฉันไม่ได้ยิน” อึนฮยอกแกล้งแหย่ดงแฮโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าดงแฮเริ่มเสียใจ ว่าเขาทำอะไรผิดถึงต้องโดนแกล้งแบบนี้ด้วย
“ม.. ไม่เป็นไรครับ” ดงแฮนอนลงอีกครั้ง เริ่มคิดกับตัวเองเงียบๆใต้ผ้าห่ม เขาทำอะไรลงไปนะ... พี่อึนฮยอกก็บอกให้ไปป้วนเปี้ยนได้ แต่อยู่ๆกับมาว่าอย่างนี้ ทำอะไรก็ผิดไปหมดหมายความว่าไงกัน
ส่วนอึนฮยอกที่นั่งมองทีวีอยู่บนเตียงก็ไม่ได้มีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ภาพฉายอยู่เลยแม้แต่น้อย เค้ามัวแต่คิด... ทำไมคนอย่างเขาถึงอยู่ๆก็หวั่นไหวโดนที่แค่ดงแฮเอาหน้าเข้ามาใกล้แค่นี้ แล้วเค้าก็กลบเกลื่อนด้วยการไปว่าดงแฮแบบนั้นมัน... เขาจะเสียใจมั้ยนะ ยิ่งเป็นคนอ่อนไหวง่ายๆอยู่ด้วยสิ... แต่ อย่าไปคิดให้มากเลย เฮ้อ...
“ดงแฮไปเรียนก่อนนะ” ดงแฮโบกมือเบาๆให้อึนฮยอกหน้าห้องแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป
“ดงแฮ อรุณสวัสดิ์” ซันนี่กล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีซันนี่”
“ถ้าฉันเป็นเพื่อนที่ดีแบบว่า ดีม๊ากกกกมาก แล้วฉันจะได้อะไรจากพี่อึนฮยอกมั้ยอะ”
“ไม่รู้สิ ไปถามเขาสิ”
“บ้าหรอ ใครจะกล้าเข้าไปถามรุ่นพี่อึนฮยอกล้ะ นายนี่..”
“ทำไมหรอ อึนฮยอกทำไม?” ดงแฮถามด้วยความสงสัย
“ก็พี่อึนฮยอกน่ะนะ... เค้าทั้ง..”
“ดงแฮ!!” ก่อนที่ซันนี่จะบรรยายว่าทำไมอึนฮยอกจะดีนักหนาอึนฮยอกก็เรียกเขาออกไปหาหน้าห้องซักก่อน
“มีอะไรหรอ”
“คืนนี้ฉันกลับไปห้องดึกนะ ต้องไปซ้อมเต้นกับชินดงน่ะ”
“อ๋ออ”
“นายอย่าพึ่งล็อคประตูไปก่อนล่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปนอนไม่ได้”
“โอเคฮะ”
“อื้ม บ๊ายบาย” ก่อนที่อึนฮยอกจะได้ไปดงแฮก็เรียกเขาขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวฮะ”
“ว่าไง?”
“พี่มีดียังไงหรอ” อึนฮยอกกับคำถามที่สื่อความหมายด้านเยอะของดงแฮ
“มีดีหมายความว่าไงน่ะ”
“ก็แบบ ซันนี่เค้า...”
“อ๋ออ การที่รุ่นน้องจะพร่ำเอถึงอึนฮยอกน่ะ มันไม่ใช่เรื่องแปลก” ชินดงพูด“เพราะ....”
“หุบปากไปเลยเพื่อนรัก” อึนฮยอกขัด “ไม่มีอะไรหรอกมั้ง นายอาจจะฟังผิดก็ได้”
อึนฮยอกยิ้มให้ดงแฮก่อนจะเดินจากไป
“นี่ ทำไมนายถึงไม่ให้ฉันพูดถึงนายล่ะ”
“ไม่รู้สิ แค่ไม่อยากให้ดงแฮรู้...”
“รู้อะไร รู้ว่านายน่ะโคดจะป๊อปปูล่าเนี่ยนะ นายเพี้ยนไปแล้วรึไง”
“.......”
“เฮ้ ฉันว่ามันเริ่มแปลกๆแล้วนะฮยอก ตั้งแต่นายไม่ให้เขาเรียกว่าพี่ แล้วยังจะไม่ให้เค้ารู้เรื่องแบบนี้อีก นี่นายคิดอะไรอยู่รึปล่าว”
“อืม.... ฉันคิด แต่ขอให้ฉันแน่ใจก่อน”
“ดงแฮฮฮฮฮฮฮ รุ่นพี่อึนฮยอกมาหานายทำไมน่ะ”
“ไม่มีอะไรนี่”
“ไม่จริงหรอก บอกฉันหน่อยสิ เขามาหานายทำไมอะ”
“เค้าบอกว่า คืนนี้จะกลับห้องดึก”
“นายอยู่หอห้องเดียวกับเค้าหรอ!!!!” ซันนี่พูดขึ้นอย่างตกใจ
“อื้ม ทำไมน่ะ”
“อ้อ... มิน่า ทำไมรุ่นพี่ถึงมาส่งนายทุกเช้า เพราะอยู่หอเดียวกันนี่เอง”
หลังเลิกเรียนดงแฮเดินกลับหอคนเดียว พอเขาเดินเข้าห้องไป ก็นึกอะไรสนุกๆได้ เขาจัดเตียงเอาไว้ให้อึนฮยอกพร้อมจะนอนเมื่อกลับมา เค้าอาบน้ำเรียบร้อย แล้วก็ไม่ลืมที่จะต้มมาม่าเอาไว้ให้รูมเมทของเค้า เผื่อว่าจะหิวหลังจากกลับจากซ้อมเต้น
ดงแฮเช็คความเรียบร้อยของ ของที่เค้าเตรียมเอาไว้ แล้วก็ขึ้นไปนั่งดูทีวีบนเตียงรออึนฮยอกกลับมา
1 ทุ่มผ่านไป...
3 ทุ่มผ่านไป...
“เฮ้อออ ง่วงจังเลย....” เค้านั่งอยู่บนเตียงและเผลอหลับไปโดยที่นั่งอยู่อย่างนั้น ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว
แกร๊ก.
เสียงประตูปิดลง อึนฮยอกแปลกใจว่าทำไมไฟยังเปิดอยู่ เขามองไปรอบๆ เห็นเตียงที่ถูกจัดให้อย่างน่านอน เห็นมาม่าที่ต้มเอาไว้แล้ว เมื่อเขามองไปรอบๆก้เห็นดงแฮนั่งหลับอยู่บนเตียง เขาแปลกใจ ทำไมคนตัวเล็กถึงต้องทำให้เขาขนาดนี้... เพื่ออะไรกัน....
คิดไปคิดมาใจก็เริ่มเต้นแปลกๆ นี่เขาหวั่นไหวกับดงแฮอีกแล้วหรอ....
“อ้าว ฮยอกแจ กลับมาแล้วหรอ” ดงแฮขยี้ตาอย่างขี้เซา
“นาย....”
“ดงแฮเตรียมของไว้ให้น่ะเห็นมั้ย น่ากินมั้ยล่ะ” เมื่ออึนฮยอกเห็นสายตาอ่อนโยนและรอยยิ้มที่ทอดมาให้ก็อดไม่ได้ที่จะก่อกำแพงกั้นคั่นเอาไว้ระหว่างเขากับคนตัวเล็กที่
ปารถนาดี
“มันอืดแล้วไม่เห็นรึไง”
“....” ดงแฮได้แต่ตกใจกับคำพูดของอึนฮยอกที่พูดเสียงแข็ง
“ฉันไม่ได้บอกให้นายทำอะไรแบบนี้ซักหน่อย แล้วมาทำทำไม ฉันไม่ได้ขอ”
“ก...” ปากเล็กๆอยากจะอธิบายแต่ก็พูดอะไรไม่ออก เขานึกว่า ฮยอกแจจะดีใจเสียอีก แต่นี่... นี่มันอะไรกัน ทำไม... ฮยอกแจไม่ดีใจบ้างเลยหรอ ทั้งที่เขาอุส่าห์เตรียมอะไรไว้
“ฉันไม่ได้ออกปากขอร้อง วันหลังไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้”
ก่อนที่อึนฮยอกจะพูดอะไรออกมาอีก ดงแฮก็รีบซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเช่นเคย
เขา... เขาไม่อยากเห็นหน้าฮยอกแจอีกแล้ว ทำไมกัน ทั้งทั้งที่หวังดี ทำอะไรไว้ให้เพราะเป็นห่วง แต่ทำไมถึงเอาแต่ว่ากันอย่างนี้นะ...คนตัวเล็กได้แต่เก็บเสียงสะอื้นไม่ให้ลอดออกจาก ผ้าห่มผืนหนา น้ำตาที่ไหลออกมาก็ห้ามไม่ได้เสียแล้ว
อึนฮยอกตกใจกับภาพที่เห็น... ก่อนที่คนตัวเล็กจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม... เขาก็เห็น.. เห็นแววตาที่เจ็บปวด และน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองไม่น่าไปว่าดงแฮอย่างนั้นเลย... ไม่ใช่เพียงสิ่งนี้ที่เขาแน่ใจ การที่เห็นน้ำตาของคนตัวเล็กนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างแปลกประหลาด ทำให้เขาสามารถแน่ใจในความรู้สึกของตนเองแล้ว ต่อจากนี้เขาจะไม่สร้างกำแพงขวางกั้นความรู้สึกเหล่านี้อีกแล้ว แต่... มันจะสายเกินไปรึยัง.....
-----------
ฮู่ว เมื่อมือมากๆ
เม้นกันหหน่อยนะ
ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ
ขอบคุณรีดเดอร์ที่มาอ่านจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น