ยัยตัวแสบแอบขโมยหัวใจนายยากูซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : 2

"อ้ากกก"

"เฮ้ย!ตามไป"

เสียงที่ร้องลั่นอาคารของพวกปีหนึ่งในช่วงเช้าของโรงเรียนนานาชาติโมตะรุไม่ใช่เสียงใครที่ไหนมันเป็นเสียงร้องของฉันเองจะไม่ให้ร้องได้ไง ก็เมื่อเช้าหลังจากรถของพ่อขับออกไปแล้วก็มีไอ้หน้าวอกสามตัวมาฉุดกระชากลากถูฉันไปไหนก็ไม่รู้ แต่พอดีหลุดมาได้เลยวิ่งอย่างสุดแรงเกิด

"หายไปไหนแล้ววะ"

"เออ นั่นดิ่ ไวจริงๆยัยลิงนี่"

"อย่ามัวเสียเวลากันเลยรีบไปตามหาแล้วจัดการยัยลิงนั่นดีกว่า อย่าลืมว่าท่านโชเซ็นให้เวลาแค่ก่อนเข้าแถวเท่านั้นโว้ย"

"เออๆ"

เสียงพูดคุยของไอ้วอกสามตัวนั่นเงียบลงแล้ว เสียงฝีเท้าของพวกมันก็เดินห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อรู้สึกปลอดภัยแล้วฉันก็เลยออกมาจากที่ซ่อนนั่นก็คือหลังถังขยะใบใหญ่ที่ตั้งเรียงไว้สามใบ หึ่มมม โชเซ็นเหรอเขาคือใครกันนะ กล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้ เราได้เห็นดีกันแน่ โชเซ็นเอ๋ย แต่ตอนนี้...

"แหวะ เหม็นอ่ะT..T"

~~ณ ห้องเรียน~~

"หืม โชเซ็นเหรอ"

"อืมๆ ใช่ๆเขาเป็นใครกันเหรอ"

เสียงของ 'ริกะ' เหยี่ยวข่าวสุดเฉิ่มแต่ฉลาดล้ำโลกเอ่ยถามฉันอย่างฉงน เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะฉันไปถามยัยนี่ว่ารู้จักไอ้คนที่ชื่อโชเซ็นหรือเปล่า หลังจากที่ฉันรอดมาจากเงื้อมมือของไอ้หน้าวอกสามตัวนั่นได้น่ะสิ

"นี่เธอไม่รู้จักเหรอ" ริกะพูดกลั้วหัวเราะเหมือนมันเป็นเรื่องที่ตลกมาก

"อืม ก็ใช่น่ะสิ"ฉันตอบไปอย่างใสซื่อ ก็คนไม่รู้นี่นา

"เธอจำคนที่เธอทะเลาะเมื่อวานได้รึเปล่า"

"อ้อ เฮ้ยอย่าบอกนะว่าเป็นไอ้นั่น"

"แล้วถ้าบอกว่าใช่ล่ะ" ยัยริกะถาม

"อ้ากกก ใช่จริงเหรอ โชเซ็นคือไอ้หล่อนั่นน่ะเหรอ OoO"

"อืม -_-"

ฉันอึ้งไปได้หนึ่งวินาที แล้วอารมณ์โกรธก็เข้ามาเติมเต็มจนหมด คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเจ้านั่น ชิ บังอาจมามีเรื่องกับยัยมิอุผู้นี้ หึๆๆ 

"โชเซ็น เราได้เห็นดีกันแน่" 

ฉันแสยะยิ้มอย่างมีแผนการอยู่ในสมอง แต่ที่จริงแล้วมันไม่มีเลยอ่ะ หัวสมองขี้เลื่อยแบบนี้คงต้องไปนั่งเอาเท้าก่ายหน้าผากคิดอีกแล้วล่ะ แต่!! ยังไงซะฉันกับนายต้องมีคนใดคนหนึ่งที่ต้องพ่ายแพ้ไป โชเซ็น!!! 
********************************************
~ณ ห้องเก็บของที่รกร้าง~

"พวกแกว่าไงนะ พวกแกจัดการยัยนั่นไม่ได้งั้นเหรอ"

เสียงทุ้มต่ำที่เยือกเย็นแต่ก็แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมถาม ชายสามคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าอย่างเก็บอารมณ์โกรธที่พลุกพล่านอยู่ในกาย

"คะ ครับ ท่านโชเซ็น"

เสียงประสานที่ตอบกันอย่างพร้อมเพียงด้วยความกลัว ในตัวของบุคคลที่นั่งตระหง่านอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้า นี่คงเป็นวาระสุดท้ายแล้วสินะ แต่!!!พวกเขาต้องอ้อนวอนขอชีวิตจากท่านเจ้าชายยากูซ่าที่นั่งยู่ตรงหน้าให้ได้ เพื่อตัวของพวกเขาเอง

"พวกผมขอเวลา..."

"เวลาเหรอ หึ"เขาหัวเราะกับข้อเสนอที่เรียกว่าอ้อนวอนของคนทั้งสาม

 "มันไม่มีสำหรับพวกแกอีกต่อไปแล้ว เซจิ!!!" เขาตวาดลั่นก่อนจะเรียกลูกสมุนคนโปรด

"ครับ!!!"

"เอาพวกมันไปจัดการซะ!!!"

สิ้นเสียงคำสั่งนั้นเหล่าชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังต่างเข้ามาจับชายทั้งสามเอาไว้ก่อนจะลากออกไป ทั้งสามอ้อนวอนขอชีวิตจาก เขา'โชเซ็น' แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะว่าเขาไม่สนใจอะไรนอกจาก ยัยน้ำลายยืดคนนั้น

"หึ ยัยน้ำลายยืด วันนี้เธอรอดไปได้แต่วันอื่นเธอไม่รอดแน่!!!"