คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : STEWARD : C3 : ฝาแฝด (50%)
เจ้าของบ้าน : ทำไมบ้านนี้เริ่มเสียงดัง ฉันไม่ค่อยชอบเสียงดังเท่าไหร่หรอกนะ !
----- s t e w a r d -----
“พ่อบ้านแจ็คสันนี้ไม่ใช่เรื่องตลกนะ !”
ให้ตายสิ แจ็คสันคงจะกินอะไรที่ผิดไปแน่ๆเลย อะไรกัน ‘เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น’ เจ้าเตี้ยนั้นมันคิดอะไรของมันอยู่กันแน่
บรรยากาศตอนนั้นทำใหผมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจะว่าไปก็ได้เวลาที่ต้องไปกินข้าวเย็นกับจูเนียร์แล้วนี้
“พี่มาร์คคึ” ผมเห็นไปตามเสียงเรียกก็ไปเจอกับน้องชายฝาแฝดของจูเนียร์ที่ชื่อว่า ‘จินยอง’ น้องชายของมันเดินมาอ้อนผมใหญ่เลย อืม..จะว่าไปดูดีๆน้องชายของจูเนียร์ก็น่ารักนะ
“จินยองมาที่นี้ทำไม” เอาแล้วไงจูเนียร์ลงมากินข้าวเย็นกับผมพร้อมกับพ่อบ้านที่ผมพึ่งรับมา อืม..ชื่ออะไรนะ เจบีใช่ไหม ? แล้วทำไมเหมือนจูเนียร์ไม่ได้ติดกระดุมตั้งสามเม็ด ?
“มากินข้าวกับพี่มาร์คคึนะสิพี่จูเนียร์ก็เห็นอยู่แล้วจะมาถามจินยองทำไม” จูเนียร์ทันหน้าไปมองพ่อบ้านของเขาทันที เหมือนกับว่าพ่อบ้านเจบีสงสัยมาก
‘นั้นน้องชายฝาแฝดของคุณเหรอ’
น่าแปลก ทำไม ? ผมถึงได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านเจบีถามเพื่อนของผม..
“เอาเถอะๆ มากินข้าวได้แล้วหิวจะตายรู้แล้วรู้รึยัง ?” ก่อนที่จะมีเรื่องให้เหม็นขี้หน้าไปมากกว่านี้ ผมจึงจัดการห้ามทัพของพี่น้องฝาแฝดคู่นี้กันก่อน ทั้งที่เป็็นพี่น้องกันแท้ๆ ทำไมถึงไม่ถูกกันละ
น่าสงสัย...
“อาหารวันนี้มีสิ่งที่คุณชายทุกท่านชอบครับ” พ่อบ้านเจบีก้มหัวให้เล็กน้อย ว่าแต่..พ่อบ้านเขารู้เหรอว่าผมชอบอะไร และฝาแฝดคู่นี้ชอบอะไร
“โหยยยยยย จะกินข้าวทั้งทีก็ไม่รอพี่ยองแจเลยนะครับ ฮอลล” นั่นพี่ยองแจที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งนานนี่น้า
ตั้งแต่ที่ไม่ได้เจอกันก็ประมาณตอนนี้ผมต้องไปเรียนต่างประเทศมั้งตอนที่ผมยังอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข
“อ้าวน้องมาร์คกลับมาแล้วเหรอ พี่ยองแจคิดถึงจังเลยยย” พี่ยองแจทำท่าทางจะเข้้ามากออดผมแต่ก็ไม่ทันที่จะได้กอดกลับมีพ่อบ้านที่ผมคุ้นเคยมายืนบังผมไว้
“นั่งรออาหารกับของว่างเงียบๆเถอะนะครับรบกวนสมาธิของพ่อบ้านหมด” แจ็คสันมองหน้าพี่ยองแจของผมอย่างนิ่งๆ ทำให้พี่ยองแจหันหน้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างข้างจินยอง
“อ้าวจูเนียร์ไม่คิดจะนั่งรึไง” จูเนียร์มองผมอย่างขัดใจเล็กน้อยก่อนที่จะไปนั่งตรงข้ามกับจินยอง
ทันทีที่จูเนียร์นั่งก็เหมือนจะมีพลังงานไปฟ้าอะไรสักอย่างแผ่รังสีออกมาจนทำให้พี่ยองแจที่โดนพ่อบ้านแจ็คสันดุไปนั่งนิ่งเล่นโทรศัพท์ยิ่งกว่าเดิม
จะว่าไปก็สงสารพี่เขานะ โดนดุไม่พอแถมยังต้องมานั่งคนเดียวเงียบๆเหงาๆ
“อ้าวนี้นั่งกินข้าวไม่รออาเลยเหรอเนี่ย”
“เสื…..ก”
“พูดอะไรนะหลานมาร์ค”
“ใครหลานมึง” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ทุกคนบนโต๊ะอาหารหวาดกลัว กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีก
ก่อนที่จะมีเรื่องเกิดขึ้นมากกว่านี้คนที่เป็นเพื่อนพ่อบ้านก็ออกมายืนนิ่งๆด้วยสายตาดุๆใส่อาโรคจิตทำให้คนที่โดนจ้องมองอย่างสงสัยและปนไปด้วยความหวาดกลัว
“คนนี้ใครเหรอหลาน?”
“เงียบปากไปจะแดกข้าวไหมแดกก็นั่งไม่แดกก็ออกไปเหม็นขี้หน้า” ผมพยายามพูดด้วยเสียงนิ่งๆก่อนที่จะมองพี่น้องฝาแฝดและพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน
คนที่เป็นอายกยิ้มอย่างพอใจ นานๆทีหลานที่เขารักจะออกปากเชิญชวนให้กินข้าวด้วย แต่ก็นานๆทีจริงๆ เพราะปัจจุบันหลานคนนี้ ‘เกลียด’ เขามากกว่าเดิมแล้ว ทำแบบนี้ก็คงเกลียดมากกว่า แต่อาแบบเขาเคยสนใจที่ไหนกันนะ หลานคนนี้นะคงหวานน่ากินมากน่าดู อืม…
เวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาทีกว่าๆได ที่ยังไม่ได้กินอาหารที่เขาอยากกิน หงุดหงิด...หงุดหงิดที่ต้องมานั่งรอกินอาหารกับอา
“ฉันจะขึ้นไปบนห้องถ้าแจ็คสันออกมาให้บอกว่าเจ้านายอยู้บนห้องแล้ว” คนที่เป็นยกยิ้มที่ผมปากนิดหน่อยนั้นทำให้มาร์คเกลียด แต่ที่เขาพูดแบบนี้เพื่อที่จะดูพฤติกรรมของไอ้โรคจิตนี้เท่านั้นละ
“มาร์คฮยองง อย่าขึ้นไปเลยนะรอก่อนนะเดี๋ยวพ่อบ้านคนที่ทำอาหารก็ออกมาแล้วนะ” จินยองกอดแขนอ้อนผมใหญ่เลย จินยองจะรู้ไหมนะว่ามีรังสีแปลกๆออกมาจากลุงคนนั้น
“นั้นสิ ฉันทนไม่ไดหรอกนะที่ต้องมานั่งรออาหารกับเด็กคนนี้”
“เน่ ! ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่เนียร์ !” น้องชายฝาแฝดโวยวายทันทีจินยองไม่ชอบให้เรียกว่าเด็กงั้นเหรอ แต่พวกนายนี้ช่วยหยุดสงครามนี้สักทีเถอะ ฉันขี้เกียจห้ามจริงๆนะ
ผมถอนหายใจออกมาเบาเบาแต่นั้นทำให้ฝาแฝดสองคนนั้นหันมามองผมอย่างงงว่า ‘เบื่อเหรอ ขอโทษนะ’ ให้ตายสินอกจากจะหน้าตาเป็นฝาแฝดเหมือนกันแล้ว นิสัยยังเกือบจะคล้ายกันอีก
“ฝาแฝดอย่าพวกนายอยู่เงียบๆแปปนึงก็คงจะดีมากๆเลยนะ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกฉันกับจินยองว่า ‘ฝาแฝด’ ฟังคนเขาเรียกแบบนั้นแล้วขนลุกชะมัด” จูเนียร์หันไปทางอื่นทันที ทำไมกันละเป็นฝาแฝดกันนะก็ต้องสามัคคีนะ ฝาแฝดคู่นี้แปลกแปลกจริงจริง
“แหม ฉันอยากกับฉันชอบเหมือนกันงั้นเหรอ” ผมรีบยกมือขึ้นมาห้ามศึกนี้ทันที เฮ้อเป็นแบบนี้ประจำเลยนะเนี่ย ว่าแต่ทำไมมันเงียบๆขึ้นละ
ผมหันไปมองทางพี่ยองแจก้เห็นว่าพี่เขาหลับไปเรียบร้อยแล้ว อืม...คงจะง่วงมากจริงๆ หันไปอีกฝั่งหนึ่งก็เห็นคนโรคจิตมองว่าทางผมเรียกว่ามองจนจะกินผมไปทั้งตัวอย่างนั้นละ
“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับอาหารมาแล้ว” ผมกัดปากเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปทางต้นเสียง
ที่กัดปากนี้จะบอกให้ไว้ว่าหิวมากด้วย !!!!
----- s t e w a r d -----
หลังจากที่ผมกินข้าวที่แจ็คสันทำขอบอกได้คำเดียวว่าอะไรมากและที่น่าตกใจคือ….แจ็คสันทำข้าวมาตั้งเยอะแยะประมาณสิบกว่าอย่างทำไมผมถึงกินหมด แถมเกลี้ยงด้วยเรียกว่าแทบไม่ต้องล้างจานได้เลย
ทันทีที่กินเสร็จผมก็ขึ้นห้องมาส่วนคนที่อยู่โต๊ะอาหารก็ต่างแยกย้ายก็ขึ้นห้องของตัวเองไปส่วนผมก็ขึ้นเหมือนกันโดยไม่ลืมที่จะมีพ่อบ้านตามติดตัวตลอดเพราะอะไรเหรอ ? ระวังภัยจากตาแก่โรคจิตคนนั้นไง
“ต้วนอี๋เอิ้น” ผมทันไปตามเสียงเรียกทันทีต้วนอี๋เอิ้นนั้นก็อีกชื่อของผมนะผมมีหลายชื่อมากเช่น มาร์ค มาร์คคึ มาร์คเคอะ ต้วน อี๋เอิ้น เอินเอิน
เอินเอินนี้ให้พ่อบ้านแจ็คสันเรียกคนเดียวครับ..
“นึกว่าเจ้านายที่รักของผมจะไม่หันซะแล้ว”
“ใครเป็นที่รักของนายไม่ทราบ” พ่อบ้านแจ็คสันมองผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินมาจิ้มแก้มผมเบาเบาก่อนที่จะหอมแก้มผมไปเบาเบา น่าแปลกทำไมผมไม่ปฏิเสธแถมยังรู้สึกดีอีกเวลาที่มีพ่อบ้านอยู่ใกล้ๆ
“ล..แล้วเรื่องของอาโรคจิตนี้จะเอายังไง” แจ็คสันหย่นจมูกใส่ผมเล็กน้อยก่อนที่จะไปหาเอกสาร เขารู้ไหมนะเวลาที่เขาทำตัวมุ้งมิ้งกับผมนี้น่ารักสุดๆไปเลย
“ประมาณว่าอาการของเขายังเหมือนเดิมครับ แต่ดูจากท่าทางต้องการคุณมาก”
อี๋เอิ้นนี่อยากจะร้องไห้เป็นภาษาอิตาลีเลยครับ…
“พอเลยพอฉันไม่ต้องที่จะได้ยิ...”
“วันนี้ผมเหนื่อยมากเลยนะครับที่ต้องทำอาหารเยอะแยะ” ผมพยายามที่จะเงียบและพยายามฟังคำพูดของอีกฝ่ายที่พยายามจะสื่อ..
“แต่สุดท้ายฉันก็กินหมดนะ” ผมยู่ปากเล็กน้อยนี้คงจะทำให้พ่อบ้านมีกำลังใจมากขึ้นสินะ
“นั้นทำให้พ่อบ้านอย่างผมมีความสุขมากเลยนะครับ”
“ดีแล้วที่นายมีความสุขเพราะฉันไม่ได้ใจดีอะไรแบบนี้บ่อยๆ” ผมเป็นคนที่ไม่ชอบโกหกและไม่ชอบให้ใครมาโกหกผมด้วยเวลาผมคิดอะไรผมก็จะพูดไปอย่างนั้น แต่ผมจะลองยอมโกหกดูสักครั้งว่าผมเริ่มหวั่นไหวให้พ่อบ้านคนนี้นิดนึงแล้วละ
มีใครบอกผมไหมนะ ? เวลาผมมีความสขมากเกินไปหายะมันจะมาเยือนเร็วมากขึ้น
มากจนผมไม่ทันตั้งตัว…..
“นอนได้แล้วนะครับเอินเอิน” ผมทำตามที่พ่อบ้านบอกทันที ไม่ใช่ว่าผมจะเชื่อฟังเขาหรอกนะแค่ผมเหนื่อยก็เท่านั้นเอง เวลาที่เหนื่อยก็ต้องเกิดอาหารง่วงนอนเป็นปกติอยู่แล้ว
เวลาหลับนี้ไม่ได้อยากให้มีฝันร้ายเข้ามาในฝันเลย..
แน่นอนว่าจะไม่มีฝันร้ายไหนมากวนใจเอินเอินคนนี้ได้อีกแล้ว ในเมื่อมีพ่อบ้านอย่างแจ็คสันอยู่ข้างๆแบบนี้
เสียงทะเลาะยามเช้าของใครบ้างคนเป็นคนปลุกผมขึ้นมาลืมตาดูโลก แล้วกันที่ทะเลาะคงเป็นใครไม่ไดหรอกนอกจากพวกฝาแฝดสองคนนั้น
ให้ตายสิ ! ขยันทะเลาะกันจังเลย
แบบนี้ไงผมถึงได้ไม่ค่อยชอบเสียงอะไรที่มันดังๆ
“ฉันจะไปหามาร์คฮยอง ปล่อย!”
“ไอ่มาร์คนอนอยู่จะไปกวนมันหาพ่อทำไมครับจินยอง ?” ผมแทบจะหลุดคำทันทีนานๆทีจูเนียร์มันจะกวนตีนน้องของมันนะเนี่ยเพราะส่วนมากผมจะเห็นสองคนนีทะเลาะกันบ่อยๆ
ข้อแตกต่างของสองคนนี้คือ
พี่ชายฝาแฝดเป็นคนเงียบนิดหน่อยแต่ถ้าสนิทจริงๆจะเป็นคนที่ตลกมากซึ่งการกระทำนั้นก็แตกต่างจากน้องชายฝาแฝดของเขาคนน้องเป็นคนที่ร่าเริงกวนตลอดเวลาถ้าสนิทจริงๆก็จะบ้ามากกว่าเดิม
ผมตัดสินใจเดินไปทางห้องฝาแฝดทันที เสียงดังมากจนผมนอนต่อไม่ได้เลย..
“จูยองเงียบๆหน่อยฉันนอนต่อไม่ได้เลย”
“อย่าเรียกว่าจูยอง!” ทั้งสองคนนั้นพูดออกว่าพร้อมกันผมนี่แทบจะหลุดขำออกมาทันที แหมมมมม ถึงจะแตกต่างกันยังไงทั้งคู่ก็เป็นฝาแฝดจริงๆนั้นละ
“นี้นายจะพูดตามฉันทำไม!” เอ่าเอาเข้าไปพูดพร้อมกันอีกแล้วจะบอกอะไรให้ผมไม่ชอบเสียงดังเอามากๆทำไหมนะเหรอ ? บางทีมันก็น่ารำคาญเกินไปนี้ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ผมยังไม่มีแฟนและทำให้เพื่อนบ้านคนอื่นๆของผมมักจะมองผมประมาณว่า ‘ไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงนายคงเป็นเกย์ใช่ไหมเนี่ย?’ ผมนี่อยากจะเข้าไปต่อยปากมันจริงๆ เพื่อนบ้านบางคนมันชอบแช่งให้ผมเป็นเกย์นะ ช่างมันเถอะบางทีผมก็ปลงๆกับเรื่องนี้แล้ว เฮ้อ..
“ไปทะเลาะกันที่อื่นได้ไหม? พอดีฉันเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรเสียงดัง” จินยองเบะปากเล็กน้อยเกินที่จะทำสายตาวิ้งๆมาใส่ผม
“มาร์คฮยองอ่าา อย่าใจร้ายกับจินยองแบบนี้สิ” ผมยิ้มที่ผมปากเล็กน้อย ดูท่าจินยองกับจูเนียร์จะตกใจนิดหน่อยที่เห็นผมยิ้มแบบนั้น
“งั้นจินยองของพี่ก็อย่าเสียงดังนะครับพี่ง่วง”
“พี่มาร์คจินยองเป็นของพี่แล้วเหรออ” จินยองทำหน้าวิ้งๆขึ้นมาอีกครั้งดูท่าเด็กคนนี้จะชอบผมมากสินะให้ตายเถอะ ก็คนมันหล่อซะขนาดนี้
“ไม่ใช่ครับ” จินยองทำหน้าผิดหวังทันทีแถมยังโวยวายใส่ผมอีกด้วย..
“ถ้าจินยองไม่เงียบมาร์คฮยองคนนี้จะให้พ่อบ้านเจบีมาจูบนะครับ” ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นจูเนียร์ก็ทำหน้าเย็นชาทันที เฮ้อออ จูเนียร์นายจะมีอคติอะไรกับพ่อบ้านเจบีนักหนา
“เอ๋ พ่อบ้านเจบีนี้ใครเหรอมาร์คฮยองง” จินยองมองผมด้วยวายตาอยากรู้เอามากๆทำอยากจะกลืนกินพ่อบ้านเจบีไปอย่างนั้นละ
“จินยองนายไม่มีค่าพอที่จะรู้จักพ่อบ้านเจบีหรอกนะ” คำพูดของเพื่อนสนิทของผมอย่างจูเนียร์ทำให้ผมอึ้งไปเลย ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าจูเนียร์มันจะกล้าพูดถึงขนาดนี้ !
“ทำอย่างกับพี่มีค่ามากงั้นละ” คำที่ออกมาจากปากจินยองทำให้ผมเป็นเหมือนอากาศ เอาอีกแล้วสิ ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอเนี่ยย
“พี่มีค่ามากพอมีมากจนแกไม่รู้เลยละจินยอง” คนที่เป็นน้องชายฝาแฝดทำหน้าหงุดหงิดมากได้ข่าวว่าผมจะมาห้ามพี่น้องคู่นี้นะทำไมกลับกลายเป็นว่าทะเลาะกันอีกแล้วละ..
----- s t e w a r d -----
นี้มาอัพให้ทันทีที่ว่างเลยนะ ขอสารภาพบาป ยังไม่ได้ปั่นการบ้านเลย T - T มาอัพครึ่งแรกให้ก่อนนะครัช ตอนนี้มีแฟนคลับ 48 แล้ว ! ขอบคุณอีกครั้งนะที่ติดตามเรื่องนี้
แท๊ก #ฟิคพ่อบ้านของหวาน / #FicstewardMS
สามารถพูดคุยกันได้ในทวิตเตอร์และแฟนเพจ
facebook : https://www.facebook.com/bearsawriter
@SQWEEZ
ความคิดเห็น