คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : STEWARD : C.2 : ของหวาน (100%)
พ่อบ้านชอบกินของหวาน
พ่อบ้านของหวาน : ของหวานเป็นสิ่งไม่ตาย แต่ก็ขาดไม่ได้เพราะมันจะทำให้ตายทั้งเป็นได้เหมือนกัน
เช้าวันใหม่ของฤดูหนาวเป็นเพราะอาหารที่เย็นสบายเกินไปทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่กับผ้าห่มนอนหลับสบายนอนน่าตาน่ารักอยู่เผยให้เห็นริมฝีปากอมชมพูที่ดูน่ารักอย่างกับเค้กสตอเบอร์รี่ทำให้พ่อบ้านประจำตัวของเขานั่งมองเจ้านายที่กำลังนอนหลับ ในใจก็พลางคิดไปด้วยว่า
'สักวันริมฝีปากน่ารักๆอย่างนั้นต้องเป้นอาหารหวานสำหรับข้า…'
ช่วงบ่ายของฤดูกาลหน้าหนาว เป็นสิ่งที่ทำให้พ่อบ้านกังวลเป้นอย่างมาก ทำไม ทำไมเจ้านายที่น่ากินของเขายังไม่ตื่นสักที รึว่า..เจ้านายของเขาเป็นไข้หวัด
เนื่องจากร่างสูงน้อย (?) กำลังจ้องมองเจ้านายของเขาที่หน้าแดง
หรือว่า เจ้านายของเขากำลังไม่สบาย จริงๆ หรือว่าฝันถึงใคร..
แต่ใครจะไปกล้าแตะต้องตัวเจ้านาย คราวก่อนก็เผลอขอของหวานจากเจ้านายไปเกือบจะโดนด่าเล็กน้อย แต่ใครจะไปยอมละ เนื้อตัวของนายน้อยก็เหมือนของหวานของเขา ต้องเป็นของเขาคนเดียว คนเดียวเท่านั้น ที่จะได้กิน
“อ...อือ พ...พ่อบ้าน”
คนที่เป้นพ่อบ้านพอได้ยินเสียงของเจ้าที่เขากำลังบ่นถึงของหวานรีบลุกขึ้นมาดูอาการของเจ้านายเขาทันที
“พ..พ่อบ้านเจบี”
น่าหงุดหงิดจริงๆ..
“ที่นี้ไม่มีพ่อบ้านที่ชื่อเจบี มีแต่คนที่ชื่อพ่อบ้านแจ็คสันหวังพ่อบ้านที่ชอบกินของหวานเท่านั้นครับ”
น่าแปลก...ทำไมถึงพูดชื่อเพื่อนเราออกมา…หรือเพราะนายน้อยของเขาเป็นไข้จริงๆ ทำให้เผลอพึมพำอะไรแปลกๆออกมา
คนที่เป็นพ่อบ้านค่อยๆอุ้มคนที่ไม่สบายประคองให้นอนพิงหัวเตียง ค่อยๆปลดกระดุมของร่างสูงที่มีไข้หน้าแดงๆนอนพิงอยู่บนหัวเตียงอย่างว่าง่ายพร้อมบ่นพึมพำกับตัวเองเล็กน้อยว่า
ผมนี่ชอบหน้าหนาวซะจริงๆเลยครับ
“เช็ดตัวหน่อยนะครับนายน้อย” ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยบ่งบอกว่าเขายังพอมีสติอยู่ คนที่เป็นพ่อบ้านได้ถามเจ้านายของเขาแล้วก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำเตรียมของที่จะมาให้เช็ดตัวเจ้านายของเขา
เช็ด เช็ด เช็ด..
พ่อบ้านค่อยเช็ดไปที่ละน้อย ให้ตายเถอะ นานๆทีเขาจะมีโอกาสแบบนี้ที่จะได้เห็นผิวของร่างสูงทั้ง ขาว.. และเนียน… เหมือเค้กก้อนสีขาวที่พ่อบ้านคนนี้ชอบกิน แต่ไม่ว่าอะไรก็เถอะ จะเป็นของหวานชนิดไหนก็ได้เขากินได้หมด แต่ถ้าจะให้กินอร่อยที่สุดก็คงจะเป็นเนื้อเค้กแบบนายน้อย
นายน้อยคนนี้เป็นของหวานที่น่ากินที่สุดเท่าที่พ่อบ้านแจ็คสันเคยได้กินมา แต่ก็ใช่ว่าของหวานทุกอย่างจะถูกใจเขา
“อ..อ่ะอืม..อย่าเช็ดนานนะ..หนาว”
ทั้งเสียงหวานขนาดนี้ นานแค่ไหนนะที่พ่อบ้านแจ็คสันจะทนได้
ในเมื่อสิ่งที่พ่อบ้านของเขากำลังพยายามอดทนแต่ถ้าได้ของหวานมาเพิ่มเติมชีวิตของเขานั้นจะทำให้พ่อบ้านของเขาอยากลิ้มลองเนื้อของเจ้านาย
นิ้วที่บวมนิดๆของพ่อบ้านเริ่มแตะไปที่หน้าอกเล็กๆบางๆของร่างสูงที่นอนเป็นไข้ตัวร้อน ทำให้ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของพ่อบ้าน
“ผมอยากกินของหวานครับเจ้านาย”
ร่างสูงส่ายหัวเล็กน้อย พยายามห้าม แต่ไม่ทันไรคนที่เป็นพ่อบ้านก็ไม่ฟังคำสั่งของเจ้านายจับคนที่พิงอยู่บนหัวเตียงกดริมฝีปากของตนเองเกินที่ร่างสูงเคลิ้มตามไปด้วย อาจจะเป็นเพราะพิษไข้ก็ได้ แต่ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ ความอดทนของพ่อบ้านแจ็คสันก็คงจะขาดเป็นเส้นดายที่ขาดทันที
“ย่ะ..อย่า”
คนที่เป็นไข้พยายามทันอีกคนออก อย่างน้อยคนอย่างเขายังพอมีแรงอยู่
คนที่เป็นพ่อบ้านจับข้อมือคนที่มีไข้ให้ติดกับกำแพงตัวเตียงทันที
‘อย่าทำตัวให้น่ากินไปตามกว่านี้เลยครับเจ้านายของผม…ระวังตัวเองให้มากกว่าเดิมนะครับ’
“อร่อยจังเลยครับ” ร่างสูงมองหน้าอีกคนมองด้วยสายตาเย็นชาที่พ่อบ้านแจ็คสันไม่ชอบ ทำไมถึงไม่ชอบนะเหรอ เพราะมันไม่ใช่ตัวของตัวเอง ตัวตนที่เจ้านายพ่อบ้านแจ็คสันนั้นรู้ดีว่านั้นไม่ใช่นายน้อยที่เขารู้จัก
แต่บางทีพ่อบ้านอย่างเขาอาจะทำมากไปจริงๆ
การกระทำของคนที่เป็นไข้ทำให้พ่อบ้านปล่อข้อมือของเขาเป็นอิสระทันที ร่างสูงพยายามใช้มือของเขาติดกระดุมให้เรียบร้อยอาจจะเป็นเพราะพิษไข้เลยทำให้ไม่มีแรงพอที่จะใช้ติดกระดุมให้เข้าที แต่นั้นก็ไม่ทำให้คนที่เป็นไข้โกรธเท่ากับการกระทำของพ่อบ้านแจ็คสันการกระทำโดยการลักขโมยจูบ
คลุมโปรงหนีน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ในความคิดของคุณชายมาร์คต้วน
แต่นั้นก็เป็นการหนีปัญหาแบบไร้เหตุผลเหมือนกัน…
“อย่าโกรธผมเลยนะครับ เพราะผมขาดความหวานไม่ได้”
ขาดความหวานมากก็ไปกินน้ำตาลแทนดิ..มาขโมยจูบแรกของเจ้านายได้ไงตั้งสองครั้ง
คนที่เป็นไข้บ่นในใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องแอบด่าผมในใจหรอกนะครับ”
ทำเป็นรู้ดี..
แต่ก็ดีรู้ให้มันตลอดไปนะพ่อบ้านแจ็คสัน
“รับทราครับนายน้อยของผม”
ดีแล้วเชื่องง่ายเหมือนหมา ฉันชอบ
“ดีใจที่เจ้านายชอบหมาบ้าอย่างผมนะครับ แต่ถึงจะเป็นหมาบ้าแต่หมาตัวนี้ก็ชอบกินของหวานแล้วก็..”
“แล้วก็อะไรของนายไม่ทราบ”
“ผมนึกว่านายน้อยจะไม่ยอมพูดกับผมซะแล้วสิ”
“นั้นมันก็เรื่องของฉัน เข้าใจไหมครับคุณพ่อบ้านแจ็คสัน”
ไม่ทันที่เรื่องสูงจะต่อปากต่อคำกับคนที่อยู่ข้างเตียง ก็รีบลุกจากเตียงลงไปข้างล่างทันที ก่อนที่จะลุกพ่อบ้านคนสนิทขว้าแขนไว้
“ผมเป็นพ่อบ้านที่ชอบกินของหวานแล้วก็ไอติมแบบคุณด้วยนะครับ”
คนที่เป็นพ่อบ้านฉีกยิ้มทันที โดยไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะกล้าพูดกับเจ้านายของเขาขนาดนี้
พ่อบ้านจะรู้ไหมนะ ว่าเจ้านายของเขากำลังสับสนเล็กน้อยกับไอติมที่พ่อบ้านหมายถึง…
“ชอบนักใช่ไหม งั้นฉันจะไม่ให้ของหวานนายอีกต่อไป!”
“ผมเชื่อว่าคุณชายมาร์คห้ามตัวองไม่ได้หรอกครับ” คนที่ฟังได้แต่กำหมัดแน่น เขาต้องทำมันได้สิในเมื่อเขาบอกไปแล้ว ถึงแม้ว่าพ่อบ้านของเขาจะมาไม้ไหนก็เถอะ ในเมื่อปากพูดออกไปแล้วต้องทำให้ได้
เจ้านายจะรู้รึเปล่านะ ว่าอาการแบบนั้นมันยั่วชัดๆ…
พูดเสร็จพอบ้านก็มองหน้าเจ้านายของเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปหยิบหวีของเจ้านายมาหวีผมของตัวเอง
“นายจะสื่อถึงอะไรพ่อบ้านแจ็คสัน”
“ไม่รู้เหรอครับ ?”
“ถ้ารู้แล้วจะถามหาพ่อนายทำไมละ”
“อยากเจอพ่อผมถึงขนาดนั้นเลยรึไง”
กวนตีน…
“ฮะฮ่ะฮา ผมล้อเล่นครับ”
“แล้วจะบอกฉันได้รึยังละ ที่เอาหวีของฉันมาหวีตามใจชอบเนี่ย ?”
“ผมนี่จะไม่ยุ่ง”
…
..
..
..
..
.
.
.
.
.
..
.
.
จุดแทนความรู้สึก..ว่าพ่อบ้านคนนี่มันกวนตีน..….
“ผมจะคิดว่าผมไม่ได้ยินคุณพูดนะครับ”
“ฮะฮ่ะฮาตลกจังเลย” คนที่เป็นเจ้านายทำหน้าเบื่อหน่อยกับความรู้ทันของพ่อบ้านคนนี้ ตั้งแต่ที่เขาอยู่กับพ่อบ้านคนนี้มา มีอะไรบ้างที่เขาพ่อบ้านไม่รู้ในสิ่งที่เขาคิด
ทุกอย่าง
ทุกเรื่อง
โดยเฉพาะเรื่องของคุณอาโรคจิต
พูดแล้วแล้วยังสยองไม่หาย…
“ตอนบ่ายนี้อยากกินอะไรครับ”
“ไม่กินไม่หิวจะลงไปอยู่ข้างล่าง”
“เดี๋ยวก่อนสิครับยังไม่สบายอยู่เลยนะครับ ไม่ควรจะลงไปไหน”
“เตี้ยหลบไปดิ”
“ถึงจะเตี้ยแต่อย่างอื่นก็สูงยาวนะครับ”
เดี๋ยวๆ ไอ่คำว่าเตี้ยก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แต่ไอ่ยาวๆนี้คืออะไร
“ผมคิดว่าผมล้อเล่นนะครับ แต่ผมไม่ล้อเล่นที่จะบอกว่านายน้อยของผมหน้าแดง”
คนที่เป็นไขจับหนาัวแดงทันที
“เป็นไข้หน้าเลยแดงก็แค่นั้น”
พ่อบ้านยิ้มเล็กน้อย
“ตกลง บ่ายนี้อยากกินอะไรครับนายน้อย”
คนที่เป็นไข้เดินกลับไปทีเตียงนอนเท้าคางก่อนที่จะมองมาหาพ่อบ้าน
“กินอะไรก็ได้ แล้วก็เอามาให้ด้วยเสร็จแล้วนายจะไปไหนก็ไป” ให้ตายสิวันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ ตื่นมาก็โดนพ่อบานบ่นอยากกินของหวานไปนิดแล้วแถมยังจะมาบอกว่าหน้าแดงอีกอะไรของมอนั้นนะ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเผลอเคลิ้มตามหมอนั้นไปซะได้
ไปหาจูเนียร์ดีกว่า
“จูเนียร์อยู่ในห้องรึเปล่า”
ให้ตายเถอะ..เวียนหัวซะมัด
“มาร์คเหรอ..เฮ้ย..มาร์ค!”
“นี่พ่อบ้านเจบี มาร์คจะไม่เป็นไรใช่ไหม”
“มีไข้นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับ”
“จะ..แจ็คสันกะ..กอดหน่อยมันหนาว..”
“....”
“เจบีอยู่เปนเพื่อนมาร์คก่อนนะเดี๋ยวฉันไปตามแจ็คสันก่อน”
“คุณชายเนียร์อย่า -”
“ไม่ต้องตาม ผมมาแล้ว”
----- s t e w a r d -----
ให้ตายเถอะลมอะไรหอบเจ้านายของผมให้หาคุณชายจูเนียร์รู้ไหมว่าขึ้นไปที่ห้องของเขาก็ไม่เจอ ไอ้เราก็ห่วงแทบแย่ ถ้าเป็นอะไรไปใครจะช่วยทันละ
“หนาวมากไหมครับผมจะได้เช็ดตัวให้อีก”
คนที่เป็นไข้ชะงักไปกับเขาพูดของพ่อบ้าน
พ่อบ้านเจบีหันไปมองเพื่อนสนิทของเขาเล็กน้อยก่อนที่จะส่ายหัวและแนะนำให้เจ้านายของเขาออกไปนั่งเล่นข้างล่าง
“ไหวไหมครับ?”
“นะ..นาย”
“อะไรหอบคุณมาที่นี้ ผมตกใจแทบแย่ถ้าผมไม่มาที่นี้จะเป็นยังเป็นไข้แท้ๆยังจะออกมาข้างนอกแบบนี้อีก”
“ขะ..ขอโทษ” ร่างสูงร้องไห้ออกมา ทำให้คนที่เป็นพ่อบ้านตกใจรีบไปกอดร่างสูงให้คนที่เป็นไข้สบายใจ
“ผมต่างหากที่ขอโทษครับเจ้านาย” คนที่เป็นไข้รีบผลักคนที่เป็นพ่อบ้านออกทันทีแล้วนอนลงบนเตียงของเพื่อนรักอย่างช้าๆปล่อยให้คนที่เป็นพ่อบ้านยืนมองคนที่เป็นไข้
“ผมใช้เวลาว่างไปสืบมาแล้วพบว่าคุณอาคนนั้นเป็นโรคชนิดหนึ่งที่รักษาไม่ได้ แต่วิธีการช่วยนั้นก็คือการมีเซ็กซ์กับคนในครอบครัวไปเรื่อยๆครับถึงจะค่อยๆหาย”
คนฟังที่เป็นไข้แทบจะอ้วกทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘คนในครอบครัว’ แล้วทำไมต้องเป็นมาร์คต้วนด้วยละนี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“มีทางอื่นอีกไหม?”
คนที่เป็นพ่อบ้านส่ายหัวไปมาอย่างช้าๆคนที่ฟังได้แต่นั่งถอนหายใจไปเรื่อยๆ จนพ้อบ้านต้องพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา
“แต่ก็ยังพอมีทางนะครับ”
คนผมสีแดงอมน้ำตาลหันไปตามเสียงที่เขาต้องการอย่างน้อยบางที การที่เขามีพอบ้านแจ็คสันนี้อาจจะเป็นเรื่องดีที่สุดสำหรับเขาแล้วก็ได้ ทั้งปลอดภัยและมีความสุข
.
.
.
.
.
.
.
..
ถึงแม้ว่าบ้างครั้งพ้อบ้านจะชอบลวนลามเขาก็เถอะ….
“มันมีทางแก้ทางเดียวซึ่งใครก็ช่วยไม่ได้”
คนที่ตั้งใจฟังขมวดคิ้วทันที ไหนบอกว่ามีทางอื่นยังไงละแล้วทำไมถึงใครก็ช่วยไม่ได้เลยละ
“โดยเฉพาะพ่อบ้านเจบีช่วยคุณชายไม่ได้แน่นอนครับ”
ยิ่งตั้งใจฟังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งงงไปมากกว่าเดิมตอนนอนเผลอพูดอะไรไปรึเปล่า ทำไมแจ็คสันต้องทำหน้าไม่ค่อยพอใจมากขนาดนั้นด้วย
“ยกเว้นผมเท่านั้นที่จะช่วยคุณได้”
“........”
“โดยการที่คุณต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”
อะไรนะ ! พ่อบ้านแจ็คสันเพี้ยนไปรึไง !
“พ่อบ้านแจ็คสันนี้ไม่ใช่เรื่องตลกนะ !”
To be continued.
เฮลโล่วววววววววว ทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้นะครัช
เนื่องจากหายไปนานมากกกก พอดีไปหาบรรยากาศดีๆมาแต่งฟิคนะคะ555555
กลับมาต่อกันที่พ่อบ้านคนหล่อแจ็คสันหวัง ! เรื่องจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะคะ = w =
อาจจะเริ่มอัพช้าหน่อยเพราะว่าโรงเรียนหมีเปิดแล้ววว แต่ว่าจะอัพให้แต่ละตอนสนุกๆแถมมุกกากๆไปด้วยเป็นตอนๆคะ
อาจจะมีบางคำผิดไปบางเล็กน้อยหรือว่าไม่เล็กก็ขอโทษด้วยนะคะช่วงเบลอๆเป็นอย่างมากกกกก
: มาเล่นแท็กกันนนน :
#ficstewardMS
#พ่อบ้านชอบกินของหวาน
ส่วนจะเป็นมาร์คสันหรือว่าจาร์คก็จะแล้วแต่คนแต่งน้าาาาา555555 #โดนตรบส์
มาคุยแล้วก็ติดตามฟิคกันได้ที่แฟนเพจเลยยยยย (มีเป็นของตัวเองสักที = w =) *เช็ดเหงื่อ*
facebook : https://www.facebook.com/bearsawriter
ความคิดเห็น