คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O ( 100 %)
: พ่อบ้าน J A R K :
I N T R O
M A R K : พ่อบ้านปีศาจใช่ไหม ?
? : เปล่าครับ ผมแค่พ่อบ้านธรรมดาเท่านั้นครับ
“จะไปไหน”
“ยุ่ง”
“อาถามดีๆนะครับหลาน”
ใครหลานมึง ….
“แล้วไง” คนที่ขึ้นชื่อว่าหลานกลับทำไม่สนใจท่าทางของอาที่เขารู้จักสักนิด ก็แหมอาของเขานั้นน่ารำคาญยิ่งกว่าหมากัดกันซะยิ่งกว่าอีก
“คุยกับอาดีๆหน่อยสิ”
“….”
“สักครั้งก็ยังดีนะ หลาน…”
ฝันไปเถอะมึง ..
“ดีๆ ที่นี้จบแล้วนะครับอา” คนที่ขึ้นชื่อว่าหลานยังคงกวนตีนอาของเขาไปเรื่อยๆ ใครจะไปสนละนี้มันช่วงเวลาที่มาร์คเกลียดที่สุด เกลียดที่ต้องอยู่กับอาสองคน … คนเป็นหลานก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆใส่อา หวังว่าเขาพอจะรู้บ้างนะว่าหลานเขาเบื่อเต็มทีแล้ว
“จะไปไหนก็ไปครับ อาไม่ห้ามหลานแล้ว” คนเป็นหลานเบิกตาโต พระเจ้า นี้อาของเขาจะเลิกยุ่งกับชีวิตของเขาสักทีใช่ไหมเนี่ย คนเป็นหลานได้เพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก แต่ไม่รู้เลยว่า มุมปากของเขากำลังถูกมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์จากอาของเขาเอง ..
“แต่ว่านะครับหลาน”
“แต่อะไรอีกวะ บอกมาเร็วๆหน่อย รีบ”
“คือ…”
“….”
“มึงจะถ่วงเวลาของหลานคนนี้อีกนานไหมครับ” คำสรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นท่าทางของอานั้นมีแต่เสียเวลามากกว่าเดิม ….
รู้อย่างนี้เขาน่าจะไปเรียนต่างประเทศอีกสัก 10 ปี
“อาก็แค่อยาก..”
“อยากอะไร อยากมี sex ก็ไปนู่นกับเมียคุณ” เสียงเย็นชาและอารมณ์ร้อนของเขากำลังจะกลับมา เขาไม่ชอบให้ใครมาขัดเวลาอันมีค่าของเขา และนั้นคือนิสัยที่แท้จริงของเขา
ป่าเถื่อน ใจร้าย ปากหมา x 1000 เป็นต้น
“อา..ก็แค่อยากจะบอกว่ากลับได้ไม่เกินเที่ยงคืน” หลานมองอาที่สายตาเย็นชา บ่งบอกว่า ‘ไม่น่าเสียเวลามาคุยจริงๆ’ อาของเขาก็ทำได้แค่ยิ้มบางๆ ให้หลานเขารู้หลานของเขามีของจิต จิตใจที่หนึ่งคุณชาย และจิตใจที่สอง …. สิ่งที่เหนือมนุษย์
“เป็นคนไม่ใช่ซินเดอเรล่าที่จะกลับได้ไหมเกินเที่ยงคืน” เมียไม่อยู่ก็อย่างเนี่ย กระดี๊กระด๊ากับลูกเจ้าของบ้าน บอกได้คำเดียวว่า ‘ขยะแขยง’
“….”
“นายน้อยมาร์คมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ” คนที่เป็นหลานหันไปตามเสียงเรียกที่เขาชื่นชอบ ใช่ เขาชื่อมาร์ค ชื่อที่แสนวิเศษที่พ่อแม่ของเขาตั้งให้ ทำไมต้องชื่อมาร์คละ เดวิธ เคเอฟซี แม็คโดโน่ ยังจะดูเท่กว่าอีก เพราะ …. พ่อแม่อยากให้เขาเป็น ‘เกย์’ ยังไงละ
แค่มาร์คคิดก็สยองแล้ว ถ้ายิ่งนึกภาพที่กำลังมีอะไรกับผู้ชายละ มาร์ครับไม่ได้หรอก …
กลับมาที่เรื่องเดิม
“แจ็คสันมาพอดีเลยย ~” คนรับใช้ของมาร์คที่ชื่อแจ้คสันได้แต่ทำหน้างง ๆนับวันพันปีเจ้านายของเขาไม่เคยเรียกชื่อของเขาด้วยเสียงที่หวาน จนเขาเกิดอาการ ‘อยาก’ ขึ้นมาอีกคน แต่มาร์คไม่สนใจ เขาต้องการแค่ให้อาที่เขาไม่ชอบขี้หน้าออกไปจากบ้านเขา
“อาออกไปก่อนคนจะมีอะไรกัน…” คนเป็นอาได้แต่ทำตาค้างจนมาร์คสะใจ แต่มาร์คไม่รู้ว่าคำพูดที่เขาพูดออกไปเล่นๆนั้น จะทำให้คนรับใช้หรือพ่อบ้านของเขาต้องการมันมาก ๆ เมื่อมาร์คยังเห็นว่าอาของเขายังลังเล เขาจึงเริ่มเอามือสวยๆของเขาไต่ไปตามแขนและค่อยๆเลื่อนไปตรงคอของแจ็คสันอย่างช้า .. ช้า … โดยไม่รู้ว่าอะไร ‘ตุงๆ’ ของแจ็คสันกำลังเริ่มทำงาน มาร์คเริ่มที่จะปดกระดุมเสื้อของแจ้คสันอย่างช้าๆ ทำให้คนถูกกระทำต้องระงับอารมณ์ไว้ เพราะว่า เขารู้ว่ามาร์คต้องการไล่อาของเขาออกไปด้วยวิธีนี้
ปัง
เสียงปิคประตูที่นิ่งเรียบทำให้มาร์คยิ้มดีใจอย่างผู้ชนะ นี้เป็นทุกครั้งที่มาร์คชนะอาของเขา แต่ใครจะไปรู้ในเมื่ออะไรมันตุงๆ แล้วมันอาจจะต้องทำภารกิจสักหน่อย สักหน่อยจริงๆ นั้นละ
“ยินดีด้วยครับนายน้อยที่ชนะ” แจ็คสันก้มหัวให้กับเจ้าน้อยของเขาอย่างน้อบน้อมและก็ไม่ลืมที่จะติดกระดุมที่เจ้านายของเขาเป็นคนแกะมันออกกับมือ อย่างนี้คงต้องขอชิมของหวานนายน้อยสักหน่อยแล้ว นั้นเป็นส่วนหนึ่งที่เขาต้องการ
“ผมอยากกินของหวานจากนายน้อย”
“ข..ของหวานอะไรกัน ฉันไม่ได้ออกไปจากห้องนี้ก่อนฉันจะทำงาน”
“แต่ผมหิว ผมอยากกินของหวาน”
“แล้วไง” แจ็คสันทำหน้าหงอยๆ แต่ยิ่งแจ็คสันทำหน้าแบบนี้ที่ไร เจ้านายหรือนายน้อยของเขาก็อดไม่ได้ที่จะยอมยกธงขาวให้กับคนที่เฝ้าดูแลเขามาตลอดที่อาที่ไม่ชอบขี้หน้าอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปทำงานต่อก่อนนะครับ”
“ไม่อยากกินของหวานแล้วเหรอ” แจ็คสันทำหน้ายิ้มแย้มทันทีที่จะได้กินของหวาน แจ็คสันเดินไปอยากช้าๆ พลางได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นของนายน้อยของเขา แจ็คสันรู้ว่านายน้อยของเขากำลังเขิน แต่นั้นก็เป็นของโปรดหรือของที่แจ็คสันจะได้หลังจากเสร็คภารกิจที่เขาทำให้มันจบ ดังนั้นเขาจึงพยายามทำให้อ่อนหวานที่สุด … เพื่อจะได้รางวัลชิ้นใหญ่กว่าเดิม
“กินให้อร่อยนะแจ็คสัน”
“ครับนายน้อย”
ใครจะไปรู้ละ ของหวานที่แจ็คสันว่าก็คือ ‘จูบ’ ที่อร่อยจากปากอมชมพูนั้นละ
ใครจะไปรู้บางทีเขาอาจจะหวังมากกว่านั้น อาจจะ … หวังทั้งตัวแล้วก็ได้ เพราะน้องตุงกำลังทำงาน ..
“อ..อื้อ”
“….”
“พ่อบ้านแจ็คสัน พอได้แล้ว”
“หื้ม แต่ผมยังไม่อิ่มเลยนะครับนายน้อย”
“อิ่มได้แล้ว”
“ได้ยังไงละครับ มันตุงแล้ว…
”
“นี่เป็นคำสั่ง”
“….”
“เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วครับ” คนที่เป็นพ่อบ้านเดินออกไปจากประตูเงียบๆ ไม่ลืมที่จะบอกนายน้อยว่า
“คราวหน้าขอเป็นรสสตรอเบอร์รี่นะครับนายน้อย”
“ส..สตอเบอร์รี่อะไรเล่า ! ไปทำงาน”
“หึๆ ครับๆ” พ่อบ้านเดินออกไปอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้แต่เจ้านายที่ให้ของหวานกับลูกน้องหน้าแดงและหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“ฝันปเถอะ ไอ่ปีศาจบ้า”
# พ่อบ้านแจ็คสัน #
“มึงอยู่ไหน”
[ อยู่คฤหาสน์มีอะไรวะแจ็ค ]
“มาช่วยหน่อยย” อยากจะบ้าตาย .. การทำอาหารนี่ไม่ใชเรื่องตลกจริงๆ ผมนี่พยายามทำให้อร่อยที่สุดแล้วกลายเป็นว่าแย่ยิ่งกว่าเดิมอีก เวลาจะหยิบอะไรก็ไม่ค่อยจะถึง เห้ย ผมไม่ได้เตี้ยนะครับ -_- ผมออกจะสูง แล้วส่วนสูงเกี่ยวอะไรด้วย ผมกำลังบ่นเรื่องทำอาหารนะได้ข่าว
[ ช่วยสอนมึงทำอาหารเหรอ ฝันไปเถอะแจ็คสั้น ]
รู้ใจกูจริมๆ แต่ แจ็คสั้นพ่องส์มึงอ่ะดิ .. แจ็คสันเว้ย ..
“เอาน้า ขอร้อง..นะบี”
[ เสียงเหมือนหมาที่เจ้านายยังไม่ให้อาหารเหมือนเดิม ]
“ให้แล้วเถอะ อร่อยด้วย..”
[ แหมอิจฉาจัง ]
“อิจฉาทำไม มึงก็หาเจ้านายดิ”
[ หาทำไมกูชอบอิสระ ]
“แล้วแต่มึงเลยครับ จะให้สอนทำอาหารจะมาสอนให้กูได้รึยังงง”
[ กูสอนแล้วจะได้อะไร ]
“ไม่บอก”
[ เซอร์ไพร ? ได้ๆ เดี๋ยวไป ]
“มึงเบาๆหน่อยดิ”
“เบาอะไร เดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้วไอ่แจ็ค”
“เห้ย เบาเบา”
“กูทำเบาไม่เป็น มึงจะทำเองก็ได้นะ กูไม่ห้าม”
“เออ ทำเองก็ได้มึงทำทีไรเป็นเรื่องทุกที”
“เรื่องอะไร ก็แค่หันมะเขือเทศแค่นี้ ?” อะไรวะ คนทำอาหารก็ต้องใส่ใจป่ะ กว่าจะทำออกมาได้แต่ละอย่าง ของทุกอย่างก็ต้องสดใหม่ น่าทาน กลิ่มหอม และที่สำคัญรสชาติอร่อย ผมคิดอยู่แล้วว่าไอ่เจบีเพื่อนผมต้องโวยวายนิดหน่อย แต่จะให้ทำยังไงละ ผมใส่ใจทุกรายละเอียดนะเว้ย ขืนทำไปแล้วไม่ได้เรื่องก็อดที่จะกินของหวานจากเจ้านายพอดีสิวะ
“แล้วอาที่มึงบอกเป็นไง”
“โรคจิต จ้องจะเอานายน้อยของกู”
“ฉันเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ แจ็คสัน” ทั้งพ่อบ้านและเพื่อนของเขาหันไปตามเสียงที่เขาได้ยิน SHIT LOST แล้วเจ้านายได้ยิน
“น่ากินจัง..”
“ไอ่บีมึงหยุดเดี๋ยวนี้เลย”
“เพื่อนนายจะเข้ามาทำงานกับฉันเหรอ” เจ้านายคงไม่ได้ยินเรื่องที่เพื่อนของเขาพูดสินะ น่ากงน่ากินอะไรละ พ่อบ้านแจ็คสันคนนี้กินได้คนเดียวเท่านั้นเว้ย
“ไม่ค…”
“ใช่ครับผมจะมาสมัครงาน”
“อืมดี แจ็คสันแนะนำงานให้กับ เอ่อ..”
“เจบีครับ”
“อย่าลืมแนะนำงานให้กับเจบีแล้วกันนะ”
“ครับ” หันทีที่นายน้อยออกไปผมก็รีบไปสะกิดถามไอ่บีทันที ผมอยากรู้ ทำไม ได้ข่าวว่ามันชอบอิสระไม่ใช่รึไง
“ไหนมึงบอกว่าชอบอิสระ”
“ชอบ แต่กูชอบคนนั้น” มันชี้ไปให้ผมดูและก็พบกับเพื่อนบ้านของมาร์คหรือนายน้อยของเขา
“นั้นจูเนียร์เพื่อนของนายน้อย มึงชอบ”
“เออ น่ากินด้วย”
“’งั้นเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก” พูดจบผมก็พยายามดึงมันไปหาเพื่อนของนายน้อย แต่มันก็พยายามดิ้น
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูแนะนำเองได้”
“’งั้นกูก็แนะนำนะ”
“อะไรไอ่เตี้ยแจ็คสั้น”
โอ๊ยจุก ด่าเตี้ยไม่พอ ด่าสั้นอีก โอ๊ยยยย
“ตบหัวแม่ง !”
“ตบให้ถึงนะมึง…”
“ไอ่here….กูงอนแม่ง”
“เรื่องของมึงดิ หึๆ”
“’งั้นเรื่องที่กูจะบอกก็เรื่องของมึง”
“เอ้ากูขอโทษษ ง้อนะเตง”
ขนลุกโว๊ยยยย
“ขนลุกเว้ย เออหายแล้วเรื่องที่กูจะบอกก็คือมึงกำลังมีคู่แข่ง”
“ใคร ?”
“คุณชายยองแจ”
“นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจบีคนนี้เลยครับ J”
“ถ้ามีจะหัวเราะให้ดูครับ หึๆ”
หลังจากวันนั้นเจบีเพื่อนผมก็มาทุกวันครับ ถามว่าทำงานไหม ? ก็ทำนะ ส่วนมากจะเหล่มาคุณชายจูเนียร์มากกว่า ตอนแรกผมก็งงนะ ทำไมไอ่บีถึงตัดสินใจอย่างนั้น เพราะมันชอบอิสระแท้ ๆ มันเลยตอบผมมาว่า
‘คนที่ชื่อจูเนียร์น่ากิน กูเลยลองเปลี่ยนอะไรใหม่ๆดูบ้างเข้าใจนะครับคุณเตี้ยจัง’
เตี้ยจังพ่องส์ .. แจ็คสันโว๊ยยย
ผมได้แต่ทำหน้าบูดๆ ใส่มันแต่มันไม่ได้สนใจผมสักเท่าไหร่ ช่างเถอะ ผมรีบขึ้นห้องไปหานายน้อย ขึ้นห้องไปทำไมนะเหรอ ไปปลุกสิ แหม ยังทำอะไรไม่ได้หรอก เดี๋ยวไม่ได้กินของหวานกันพอดี เดี๋ยวพ่อบ้านคนนี้จะอดตาย ของหวานนั้นพ่อบ้านชอบนะ ชอบจนอยากจะกลืนกินไปทั้งตัวแล้ว แต่ต้องห้ามความรู้สึกไว ไม่งั้นจะโดนไล่ออกเปล่าๆ แต่..ถึงจะไล่ออก ก็ไม่ออกอยู่ดีนั้นละ เพราะอะไร ? ไม่บอกหรอก
ขืนบอกไปก็ไม่ได้กินของหวานกันพอดี …
“นายน้อยจะนอนเลยไหมครับ ผมจะได้แต่งตัวให้”
“ก็เอาสิ พาฉันไปอาบน้ำด้วย” ผมพาเจ้านายไปที่ห้องน้ำอาบน้ำ จากนั้นก็เปิดอ่างแล้วใส่กลีบกุหลาบลงไป เพื่อให้เจ้านายผ่อนคลายมากขึ้น ก็อย่างว่า..ต้องเรียนหนังสือ เรียนดนตรี เรียนการเต้นรำ อีกหลายอย่างมากมาย อีกอย่างต้องเจอกับอาแก่โรคจิตทั้งวัน
“นายออกไปก่อน”
“ออกไปทำไมละครับแล้วผมจะอาบน้ำให้นายน้อยยังไงละครับ”
“ฉ..ฉันอาบเองได้ นายแค่สระผมให้ฉันก็พอ”
เจ้านายใครวะ … น่ากินฉิบเป๋ง…
ผมสีน้ำตาลที่ดูเหมือนช็อกโกแลต ทั้งนุ่ม และหน้าหวานๆ ยิ่งดูอีกอยากกิน ดวงตาที่สีดำเหมือนกับลูกเกดที่น่ากิน และ ปากที่อมชมพูเหมือนกับสตอเบอร์รี่ ทั้งแดงเล็กน้อยดูแล้วยิ้มน่ากิน
“จ้องอะไร”
“เปล่าครับนายน้อย”
“ดีแล้ว”
นี้หลังคนหรือว่าอะไรวะเนี่ย น่ากินซะมัด …
งับ …
“เห้ย พ่อบ้านแจ็คสัน !” ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เจ้านายพูด .. รู้สึกตัวเร็วจัง อยากนี้ยิ่งน่ากินเข้าไปใหญ่ พ่อบ้านอยากกินใจจะขาดแล้ว …
“พ่อบ้านแจ็คสัน นี้ไม่ใช่เวลากินของหวานตอนนี้”
“ผมอดใจไม่ไหวแล้ว อยากกิน….”
update : (100 %)
อยากกิน อยากิน อยากกิน อัพเดต 100 % แล้วคะ
ฟหกด่าาสว บอกได้เลยว่าฟิน
ฟิคเรื่องนี้พ่อบ้านชอบกินของหวานคะ ไม่ต้องตกใจ 555555
Twitter : @Teddyxxx_ (ทวงฟิคคะ)
ถ้ายังไม่อัพให้อืดอยู่นะคะ T - T
คอมเม้นบอกด้วยนะคะ เพื่อจะได้ปรับปรุง
@SQWEEZ
ความคิดเห็น