F.T island เพื่อนกันฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #9 : หึงนะ

 


วันเเข็งขัน ที่สำคัญมาถึงเเล้ว

ตอน หึงนะ

วันแข็งกีฬาประจำปี ณ.โรงเรียนมินัมยอน (미남연)

 

“วอนบิน นายต้องชนะให้ได้นะ ถึงแม้ว่านายจะบาดเจ็บขาหัก แขนหัก ล้มหัวฟาดพื้น ปวดหัว เป็นไข้ ไม่สบาย เจ็บคอ นายจะต้องลงแข็งให้ได้นะ” แจจินพูดอย่างเมามันมาก

“โฮ///แจจิน นายจะให้วอนบินมันไปแข็งกีฬา หรือจะให้มันไปตายว่ะ แช่งซะ หมดอนาคตเลย นายนี่พูดซะเหมือยแช่งเลยนะ” ซึงฮยอนพูดเรียกสติให้แจจินกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม

“เออๆๆๆ รู้หรอกน่า พูดให้มันมีกำลังใจไง คนฉลาดคิดโว้ย” แจจินพูออธิบายให้ซึงฮยอนกับวอนบินเข้าใจ

“คนฉลาดคิด เค้าคิดได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”  ซึงฮยอนอึ่งมาก   “คนโง่อย่างฉันคงคิดไม่ได้อย่างนายหรอก ขอผ่านดีกว่า เช้อๆๆ ไอ้คนฉลาด ”   ซึงฮยอนพูดประชดแจจิน แล้วก็ทำเป็นงอนแก้มป่อง

“โฮ// ผีนอยเข้าสิงอีกแล้ว งอนเหรอ เค้าขอโทษ นะนะนะนะนะ ให้อภัยเค้าด้วยนะ อย่างอนเลย นะนะนะนะ”  แจจินพูอง้อซึงฮยอน เพราะรู้ว่าตอนนี้ซึงฮยอนงอนอยู่

“ไม่สน โกดแล้ว”  ซึงฮยอนก็ได้แต่ใจแข็ง ทำเป็นโกดแจจิน แต่จริงๆแล้วเค้า ไม่ได้โกดซะหน่อย

“นะนะนะนะ เค้าขอโทด หายโกดยัง”  แจจินอ้อนซึงฮยอนต่อไปเรื่อย แต่พวกเค้าสองคนไม่รู้หรอกว่า เพื่อนๆรอบข้างตัวเค้า เริ่มสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไประหว่างพวกเค้าสองคนแล้ว

“ไม่/// ไม่/// ไม่///”  ซึงฮยอนก็ชอบแย่แจจินเล่น เพราะเค้าหวังว่า อยากให้แจจินเห็นเค้าเป็นคนสำคัญสำหรับแจจินแค่ไหน แต่ซึงฮยอนก็หารู้ไม่ว่า สิ่งที่เค้าแสดงออกมาต่อแจจิน มันไม่ใช่เพื่อนสนิดทั่วไปที่เค้าทำกัน มันคล้าย...มาก// ซึงฮยอน คงไม่รู้หรอกว่า เค้ารู้สึกยังไงกับคนตรงหน้ากันแน่ แต่สิ่งที่สังเกตได้คือ ตอนนี้เพื่อนๆเริ่มสังเกตุเห็นอาการเปลี่ยนไประหว่างเพื่อนของพวกเค้า

“งั้น นายจะให้ฉันทำอะไร นายถึงหายโกด”  แจจินที่เป็นคนที่ฉลาดอยู่แล้ว แต่ทำมัยตอนนี้เค้าถึงดูโง่จัง นั้นเป็นเพราะว่าเค้าชอบซึงฮยอน บุคคลที่มีนิสัยมิติที่4ที่มีความคิดแปลกๆๆเข้าแล้ว เพราะความรักทำให้คนตาบอด

“งั้นวันแข็งหนุ่มหน้าหวาน นายต้องไปเชียร์ฉัน ok นะ” ซึงฮยอนพูดแล้วก็ยิ้มไปด้วย

“ได้สิ ถ้าไม่เชียร์นายแล้ว จะไปเชียร์หมาที่ไหนล่ะ” แจจินพูดแล้วก็ยิ้มไปด้วย ซึงฮยอนอยากให้ฉันไปเชียร์เค้าเหรอ ดีใจจังเลย ซึงฮยอนนายอย่ายิ้มได้มั้ย ฉันเขินนะ ได้โปรด

 

“พวกนาย2คน ดูแปลกไปนะ มันเหมือนอะไรนะ....เหมือน......” ฮงกีถามเพราะเริ่มสังเกตุเห็นกับอาการแปลกๆของเพื่อนตัวเองไม่หาย

“เพื่อนโว้ย///เพื่อนกัน นายอย่าคิดมากสิ ฉันชอบผู้หญิงโว้ย”  ซึงฮยอนรีบพูดตัดบทไป

แจจินถึงกับเงียบไป เพื่อนเหรอ แค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ ใช่สิฉันก็เป็นได้แค่เพื่อน แจจินเมื่อได้ยิน สิ่งที่ซึงฮยอนพูด เค้าก็ได้แต่คิดอยู่ในใจ ฉันอยากร้องไห้จัง เพื่อน เพื่อน เพื่อน ฉันไม่อยากเป็นแค่เพื่อนนิ

 

 

“เฮ้ยแจจินนายเป็นอะไร ดูเงียบๆไปนะ”  ซึงฮยอนถาม

“เปล่านิ ฉันปวดหัวนิดหน่อยนะ” แจจินพูดปัดๆๆไป เพราะไม่อยากให้ซึงฮยอนรู้ว่าเค้าคิดเกินมากกว่าเพื่อน

“เหรอ งั้นฉันไปหามินฮวานก่อนนะ มันไปเข้าห้องน้ำนานแล้ว ตกส้วมตายรึยัง”  ซึงฮยอนพูดเสร็จแล้วก็รีบวิ่งไปหามินฮวานที่ห้องน้ำ

 

“เฮ้ยไอ้มิน เป็นไงท้องเสียเหรอ”   ซึงฮยอนถามเพราะเป็นห่วงเพื่อน

“เอ้อ ท้องเสียกินข้าวมาตอนเช้าแล้วเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย โอ้ย ไม่ออกว่ะ เจ็บตุ๊ดว่ะ”  มินฮวานพูดไปบ่นไป

“แล้วจะทำไงว่ะ” ซึงฮยอนถาม

“ ไอ่ซึงมึงอย่าพูดดังสิว่ะ กูอายเค้า ห้ามพูดชื่อกู พูดเป็นชื่อไอ้ฮงกีดีกว่า มันหน้าตาดีเกินไปต้องให้มันอายซะบ้าง”    มินฮวานพูดไป เบ่งไป////

“โฮ ไอ้เพื่อนเลว รักเพื่อนมากเลยเนอะ”  ซึงฮยอนด่ามินฮวานไป

“แล้วมึงจะเรียกมั้ยล่ะ”  มินฮวานถาม

“เรียนสิ”  ซึงฮยอนตอบ แล้วก็ยิ้มอย่างมีแผน  “เฮ้ยมินฮวานเรามาแกล้งไอ้ฮงกีกันเถอะ”

“เออ เห็นด้วย” มินฮวานรีบตอบไป

“ฮงกีเมื่อไหร่ จะขี้เสร็จสักที เหม็นมากเลย โหยไปกินอะไรมาว่ะ”  ซึงฮยอนพูดไปขำไป

“เออ ///กินหมาเน่ามาว่ะ”  มินฮวานรับมุก ของซึงฮยอนต่อ

 “เหม็นว่ะ”  ซึงฮยอนบ่น

“ไอ้ซึง...........มึง...............”  มินฮวานเรียกซึงฮยอน

“อะไร....ว่ะ รีบๆพูดมา”  ซึงฮยอนถามมินฮวาน ด้วยความสงสัยว่า เค้าจะถามอะไร

“ไอ้ซึง ......มึงว่าแจจินดูแปลกๆ หรือเปล่าว่ะ ” มินฮวานถามเพราะเจ้าตัวสงสัยมานานแล้ว

“ก็ไม่นิ กูว่าไอ้แจจินก็ปกติดีนะ ไม่เห็นเปลี่ยนไปเลย ”   ซึงฮยอนตอบ อย่างหน้าตาเฉย  “แต่กูรู้สึกว่า แจจินจินเวลามองมึงแล้วดูแปลกไทนะ มันไม่เหมือนเดิม ไม่รู้สิกูบอกไม่ถูก ”มินฮวาน พูดค้างๆๆคา

“โหยไอ้ป้อด หัวใจแมวมาก แจจินมันเป็นเพื่อนกูตั้งแต่เด็กแล้ว มึงอย่าคิดทะลึ่ง กูไม่ชอบ อย่าพูดให้แจจินมันได้ยินนะเดี๋ยวมันโกรธ ”  ซึงฮยอนปฎิเสทเสียงแข็ง    แต่จริงๆแล้วเค้าก็เริ่มสับสน ระหว่างเพื่อนสนิท กับร้ก เหมืนกัน

“ซึงฮยอน กูรู้สึกว่ามึงจะคอยปกป้องแจจินตลอดเลยนะ ”  มินฮวาน พูดแซวซึงฮยอนเล่น

“ก็แจจินมันเป็นเพื่อนไง ” ซึงฮยอน เริ่มสับสน กับความรู้สึกที่เรียกว่าเพื่อน กับความรัก มันหน้าตาเป็นยังไงนะ

“เดี๋ยวรอให้แน่ใจอะไรบางอย่างก่อน” ซึงฮยอนบอก

“แน่ใจอะไรเหรอ”  มินฮวานถาม

“ก็แน่ใจ ไง///”    ซึงฮยอนตอบกลับ ทำให้มินฮวานงงงง ขึ้นอีก

“เออ กูไม่พูดแล้ว ระวังนะ ถ้าไม่รีบ ระวังจะเสียของรักนะ กูสังเกตุเห็นไอ้วอนบินมันก็แอบชอบแจจินอยู่เหมือนกันนะ เห็นมันแอบมองแจจินตลอดเลย กูไม่อยากให้เพื่อนต้องทะเลาะกัน”  มินฮวานพูดให้ซึงฮยอนคิด

“กู กับแจจินเป็นเพื่อนกัน เพื่อน เพื่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  ซึงฮยอนตอบ แต่ในใจก็คิดไม่ตก เพราะเค้าเองก็กลัวเหมือนกันกลัวที่จะเสียแจจินให้คนอื่น

“เออ กูไม่ยุ้งเรื่องของมึงแล้วก็ได้ แต่กูแค่เตือนมึงไว้  จะบอกอะไรให้นะ แจจินมันชอบมึง แต่มึงกลับทำเป็นใจแข็ง โง่ไม่รู้เรื่อง ทำเหมือนมันเป็นแค่เพื่อน ระวังมันจะช้าไป มึงเคยได้ยินมั้ย ว่าเวลามันไม่เคยรอใคร ” มินฮวานพูดเรียกสติซึงฮยอน ให้ซึงฮยอนได้คิด

 

“มินฮวานไอ้ซึง เสร็จยังออกมาได้แล้ว ไอ้วอนบินเรียกไปแข็งกีฬาแล้วเร็ว”  แจจินเรียกเพื่อนสองคนที่อยู่ข้างใน

“ตกใจหมดเลย”  ซึงฮยอนตกใจมาก กลัวว่าแจจินจะได้ยินสิ่งที่เค้าพูดกับมินฮวาน

“เออ เสร็จแล้ว” มินฮวานตะโกนจากข้างใน

“ไอ้ซึง ทำเป็นเนียนๆ หน่อยได้มั้ยเดี๋ยวไอ้แจจินมันก็รู้หรอก”   มินฮวานบอกซึงฮยอน เพราะเห็นถึง ความผิดปกติของเพื่อน

“รู้อะไรเหรอ”  แจจินถามอย่างสงสัย

“เปล่า เปล่า นิ”  ซึงฮยอนรีบตอบ

“เหรอ”  แจจินตอบ แต่ที่จริงก็สงสัยมาก เพราะซึงฮยอนชอบพูดกับมินฮวานลับๆล่อๆ กันอยู่สองคน รู้มั้ยว่าฉันหึงนะ