F.T island เพื่อนกันฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #8 : กระเป๋าจร้า

     
      

“เฮ้ยแจจิน วันนี้เป็นอะไรว่ะ ดูเงียบผิดปกติมากเลย” ซึงฮยอนเริ่มสงสัยอาการเปลียนไปของแจจิน

“เปล่านิฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” แจจินรีบพูด เพราะไม่อยากให้ซึงฮยอนเป็นห่วง

 ซึงฮยอนได้แต่แอบมองแจจินว่า แจจินจะพูดอะไรรึเปล่า แต่ทำไมวันนี้แจจินดูเงียบไปหล่ะแปลกจริงๆ

“เฮ้ยซึงฮยอน เดี๋ยวฉันไปกินข้าวก่อนนะ” แจจินรีบลุงขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยทิ้งความสงสัยให้กับเพื่อนๆในกลุ่ม

“แจจินมันเป็นอะไรว่ะ” ฮงกีถ้าเพื่อนในกลุ่ม เพราะสงสัยมาก

“เออว่ะ มันแปลกมาก เหมื่อนมีอะไรอยู่ในใจเลย” จงฮุนบอก

“ซึงฮยอนแล้วนายรู้มั้ย ว่าแจจินมันเป็นอะไร” ฮงกีถาม เพราะสงสัยมาก

“ ฉันไม่รู้ ”  ซึงฮยอนรีบบอกปัดๆๆไป แต่งในใจก็นึกสงสัยไม่ได้เพราะเค้ารู้สึกได้ว่ามันผิดปกติมาก

 

 

แจจินรีบเดินไปข้างนอก “โอ้ยหิวข้าวจังเลย ลืมหยิบเงินมา จะทำไงดีล่ะ เงินก็ไม่มี สงสัยวันนี้ฉันต้องทนหิวทั้งวันแน่เลย”แจจินบ่นตลอดทางเดิน เพราะคิดหาวิธีเอาตัวรอด คิด คิดๆ

“ นึกออกแล้ว กลับไปเอาเงินที่บ้านดีกว่า ฉลาดจริงๆเลยนะเราเนี่ย ”

“ไอ้อาการพูดคนเดียว นิสัยเริ่มจะเหมือนซึงฮยอนเข้าไปทุกทีๆ แล้วนะเราเนี่ย” แจจินเริ่มจะนึกถึงเพื่อน ที่ตอนนี้วุ่นตามหาตัวเค้าอยู่

 

ที่โรงเรียน

“แจจินมันไปไหนว่ะ หายไปนานแล้ว ทำมัยมันยังไม่มาอีกนะ” ซึงฮยอนเริ่มเป็นห่วงแจจินมากกก

ฮงกีนึกขึ้นได้  “เออ ฉันลืมบอกแจจินมันว่ามันลืมเอากระเป๋าเงินมา ฉันเลยเก็บกระเป๋าเงินไว้ให้มัน”  ฮงกีรีบบอกเพราะเริ่มเป็นห่วงแจจินแล้ว

“แล้วตอนนี้แจจินมันอยู่ไหนว่ะ ฉันเริ่มจะเป็นห่วงมันแล้วนะ ฉันว่าพวกเรารีบไปตามหาแจจินกันดีกว่าว่ะ” จงฮุนพูด ด้วยอาการเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง

“เออ เห็นด้วยว่ะ ปะ ไปตามหาไอ้ตัวแสบกันเถอะแสบจริงๆไอ้แจจิน ชอบทำให้เพื่อนเป็นห่วงได้ตลอด” วอนบินบ่นเพราะความเป็นห่วง   

“งั้นพวกเราไปตามหาแจจินกันเถอะ เริ่มเป็นห่วงมันแล้วว่ะ ชอบทำอะไรเหมือนเด็กๆอยู่ด้วย” ซึงฮยอนเป็นห่วงแจจินจนออกนอกหน้ามาก จนเพื่อนๆเริ่มดูอาการของซึงฮยอนออกแล้ว แต่ก็ไม่ได้สังเกตุอะไร

 

ที่บ้านหรรษา

“กระเป๋าเงินหายไปไหนนะ ทำมัยหาไม่เจอล่ะ จำได้ว่าเอาไว้ตรงนี้นะ แจจินเดินเข้ามาหากระเป๋าเงิน แต่หาไม่เจอ” แจจินเลยตัดสินใจกลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง เพราะไม่อยากโดดเรียน (รู้ค่ะว่าเด็กเรียน)

 แล้วเค้าจะรู้มั้ยนะว่าเพื่อนเริ่มเป็นห่วงเจ้าตัวปัญหาแล้ว

 

ที่โรงเรียน

“ไม่เจอว่ะ”

“ฉันก็หาแจจินไม่เจอเหมือนกัน มันไปไหนว่ะทำมัยหาไม่เจอว่ะ” วอนบินพูดไม่หยุด

“ซึงฮยอนแกเป็นเพื่อนสนิดแจจินมัน แกรู้มั้ย ว่ามันจะไปไหน” ฮงกีถามเผื่อซึงฮยอนจะรู้

“ไม่รู้ว่ะ มันไปไหนแล้วทำมัยไม่บอกว่ะ แจจินมันจะรู้มั้ยนะว่าฉันเป็นห่วงมันแค่ไหน ” ซึงฮยอนพูดไม่ทันคิด ว่าเพื่อนในกลุ่มเริ่มจะสงสัย กับอาการเป็นห่วงเพื่อนเกินหน้าเกินตามาก

 

 

“ฉันอยู่นี่” แจจินรีบวิ่งมาหาพวกเพื่อนๆ ด้วยอาการที่หอบแฮ๊กๆๆ

แฮะๆๆๆ

“เหนื่อยว่ะ”

“เฮ้ยไอ้แจจิน แกไปไหนว่ะทำมัยหาไม่เจอว่ะ” จงฮุนถาม

“ฉันก็กลับบ้านไปหากระเป๋าเงิน แต่หาไม่เจอว่ะ อยากรู้นักว่าไอ้บ้าตัวไหนเอากระเป๋าเงินฉันไปซ้อนรึเปล่า ถ้ารู้นะจะฆ่ามันให้ตาย แล้วหั่นเป็นชิ้นๆแล้วหมกส้วมไว้เลย”

“โหด อะ ” ฮงกีร้องเสียงหลง

“ฮาๆๆๆๆๆ ” เพื่อนทุกคนหัวเราะ เพราะรู้ว่าใครเอากระเป๋าแจจินไป

“แจจิน ฉันว่านายไม่ต้องหากระเป๋าแล้วหล่ะ มันอยู่กับไอ้ฮงกี เมื่อเช้านายลืมไว้ที่หลังตู้เย็น ฮงกีมันเลยหยิบมาให้ แต่มันดันลืมบอกนาย”จงฮุนรีบพูดเพราะไม่อยากเห็นฮงกีตายก่อนวัยอันควร

“โฮ ฮงกีโครตแมนเลยว่ะ งั้นฉันถอนคำพูดก็ได้ที่จะฆ่านาย okนะ” แจจินพูดแล้วก็ หัวเราะไปด้วย