คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : สวนสนุก พาเครียด (ฮุน/ฮง ซึง/เเจ)
ตอน สวนสนุก พาเครียด
“ไอ้บ้า คิดว่าตัวเองหล่อลากใส้รึงัย มาทำเป็นโกด เดี๋ยวโดน/// ฮงกีผู้เลอโฉมคนนี้จะกัดซะให้ตาย”
ฮงกีพอเดินออกมาจากห้องก็บ่นซะไม่หยุด และเปิดประตู ตู้เย็นเพื่อหาของกินมายัดปาก ก่อนจะนึกได้ว่า ไอ้ที่ว่ากัดให้ตายเนี่ย เค้าใช้กับหมากันไม่ใช่เหรอ
“บ้า///แหละ ว่าตัวเองเป็นหมาได้ยังไง”
หนุ่มหน้าหวาน เอาหัวโคก กับตู้เย็นเพื่อเรียกสติตัวเองให้กับมา จากอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
และในไม่นานนัก ก็มีเสียงโทรศัพท์ของหนุ่มหน้าหวานดังขึ้น
(อันยอง เน ซารัง ซารัง ซารัง ชา กาโยนึน ซารัง ซารัง ซารัง ชาอุรีนึนนาเย........)
เสียงเพลงจากโทรศัทพ์ ยังดังไม่จบเพลง หนุ่มหน้าหวานก็ยิ้มออกมา เมื่อพบว่าเบอร์ที่โทรมา ทำให้เค้ายิ้มออกมาได้ ไอ้ จุนฮยอง
“อันยอง ยอง ยอง ยอง ไอ้ฮ้อย/////” เสียงหนุ่มหน้าหวานตอบปลายสายอย่างทะเล้น ก่อนที่จะเริ่มเอาปมด้อย เริ่มปากของจุนฮยอง มาล้อเล่นต่อ
“ไอ้อ้วน” จุนฮยอง ตะหวาดปลายสายทันที ว่าอะไร ว่าได้ แต่อย่าว่าเรื่อง ปากที่เคารพรักของเค้าจุนฮยองคนนี้รับไม่ได้
“โอ้ว/// ซอรี่ หว่ะ///” ฮงกีพอรู้ว่า คนปลายสายคงงอนแน่ เลยชิงขอโทดก่อน
“ไม่ต้องมาซง มาซอ ควายไม่อยากฟัง” นั้นไง หลุดออกมาอีกแล้ว เวลาคุยกับเพื่อนทีไร ปากจุนฮยองก็จะจัดอย่างนี้แหละ ฮงกีผู้นี้ชินแล้วแหละ
“แล้วไงมึง โทรมามัย เหงาอีกแล้ว รึว่าสาวทิ้ง” หนุ่มหน้าหวานถามกลับมาอย่างรู้ทัน ว่า
“ร้อยวันพันปี ไม่คิดที่จะโทรมา แล้วทำมัยตอนนี้ถึงกระแดะอยากจะโทรมาหว่ะ”
“เอ้อ// ช่างมึง กูไม่บ่นแล้ว” จุนฮยองเอือมระอา กับอาการชอบ แควกหาเรื่องของหนุ่มหน้าหวาน
“แล้วมึงมีไร ถึงโทรมา” หนุ่มหน้าหวานถามกลับมาอีกรอบ เพื่อต้องการจะรู้จุดประสงค์
“พอดี พ่อมึงบอกให้กูมาช่วยดูแลมึงที่นี่ กูก็เลยต้องห่อสังขาน มาเรียนที่เดียวกับมึงไง ไอ้โง้///” สิ้นเสียงจุนฮยองปลายสายก็เงียบไป
“เออ//ตามใจ เดี๋ยวกูเครียให้ ok///บายแค่นี่แหละ เปลียงตังค์” หนุ่มหน้าหวาน ตอบอย่างคิดหนัก เพราะเค้ารู้ว่าจุนฮยองเป็นเพื่อนสนิทของเค้าที่แทกู ไม่ค่อยถูกชะตา กับจงฮุนซักเท่าไหร่
“เออ กูก็เปลืองตังค์เหมือนกัน ค่าโทรยิ่งแพงหูฉีดอยู่ด้วย แค่นี้นะ บายเว้ย แล้วฝากบอกไอ้หน้าเฮ่ยจงฮุนด้วย ว่ากูไปถึงมันตายแน่//////”
“ตูดๆๆๆๆๆๆๆ/////”
สายถูกตังไปอย่างเร่งด่วน นี่แหละนิสัยเพื่อเค้า โคตรดีเลย ว่ามั้ย
หนุ่มหน้าหวานก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุผลอะไร ที่ทำให้เพื่อนของเค้าสองคน ไม่ค่อยจะลงรอยกัน แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัจจัยสำคัญ ที่สำคัญจริงๆ คือ พวกมันสองตัว จะต้องเป็นเหมือนหมาที่กัดกันไปข้างเมื่อเจอหน้ากันทุกที
“ โอ้ มาย ก็อด คนน่ารักเซ็ง”
“นิ ไอ้อ้วนฮง” ไม่ต้องสงสัย ว่าปากใครที่จัดจ้านไม่แพ้เค้า ถ้าไม่ใช่ไอ้หน้าหล่อลากใส้
“ทำมัย ไอ้ลากใส้ มาง้อเหรอ////” ฮงกีถามกลับไป เพราะเค้ารู้ว่า ไม่ถึงชั่วโมง จงฮุนจะต้องมาง้อเค้าแน่ๆๆ
“เปล้า////// ไม่ได้มาง้อ แค่มาบอกว่า วันนี้ไม่กินข้าวเย็น จะกลับไปกินข้าวที่บ้าน” คนหน้าหล่อตอบกับอย่างหน้าตาเฉย และไม่ลืมที่จะเหล่มองชายหน้าหวาน ที่ทำหน้าอยากจะฆ่าเค้าให้ตายคามือ
“เออ/// ไม่ต้องกับมาก็ได้นะมึง กูไม่รอ” ฮงกีพอเริ่มจะควบคุมอารมณ์โกดได้ ก็ไม่สนใจคนหน้าหล่อตรงหน้าเลย รีบเดินขึ้นห้อง
ส่วนจงฮุน ก็ได้แต่ ยืนบ่น คนหน้าหวานที่เดินขึ้นห้องไป
“เชอร์/// ไม่รอ ไม่ง้อ งั้นวันนี้ก็ไม่กลับ ฟันธง”
จงฮุนเดินออกมาจากบ้านพักเพื่อที่จะกลับไปนอนที่บ้านหลังใหญ่ของตน เพราะว่าอยู่ที่นี่แล้วรู้สึก โมโหคนหน้าหวานยังไงบอกไม่ถูก
“บรืน/////////////////”
ทางด้านฮงกี
“ไม่ง้อ ใช่มั้ย ได้//// งั้นนายเตรียมตัวรับมือกับไอ้จุนฮยองได้เลย รับรองนายสะอึกแน่จงฮุน”
หนุ่มหน้าหวาน อดอมยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเพื่อนทั้งสองของเค้าเจอกันรับลอง มันหยอดแน่ ขอบอก
“งั้นวันนี้ จะนอนคนเดี๋ยว ไม่มีใครมาเป็นผีเฝ้าป่าช้า ถามนู่ ถามนี่” ฮงกีพูดกับตัวเอง ก่อนจะตรง ไปที่เตียงนอน
--------------------------50%--------------------------------
ทางด้าน ซึงฮยอน/แจจิน
“ที่รัก วันนี้เราจะเล่นอะไรดีหล่ะ” ชายร่างสูงเดินมาถามชายร่างบางที่ เดินไปซื้อบัตรเครื่องเล่น มาสองใบ
ชายร่างบางยิ้ม เมื่อคิดได้ว่าจะหาวิธีแก้เผ็ดยังไงดีกับชายร่างสูง ที่ชอบแสดงอาการหื่นๆออกมาเมื่อเจอเค้า
“งั้น ไปบ้าผีสิงกัน” แจจินรีบตอบไป และยิ้มหวานใส่ซึงฮยอน และลากซึงฮยอนไปที่ทางเข้าบ้านผีสิงอย่างเร่งด่วน
“วันนี้รับรอง นายได้ตาย คาบ้านผผีสิงแน่ ซง ซึงฮยอน”
“มาย////นะ มายเข้าไป แจจินจร้า เค้ากลัวผผีนะตัวเอง” ซึงฮยอนหันมามองแจจิน และมองบ้านผีสิง
“ซึงฮยอน ระหว่าง ผี กับฉัน นายกลัวใครมากกว่ากัน” คนร่างบางยื่นข้อเสนอ ให้กันคนร่างสูง ได้คิดหนัก อีกรอบ
“ทำมัย แฟนผมเค้าถึงน่ากลัวทุกวัน จากเมื่อก่อนที่แสนจะน่ารัก แต่บัดนี้แปลเปรียนจากนางฟ้ามาเป็นนางมารร้าย เปลี่ยนไปขนาดนี้ คนหล่อเครียด/////”
“จร้า/////เค้ากลัวตัวเองที่สุด” ซึงฮยอนตอบกับไป และไม่ลืมที่จะเกาะแขนแจจิน
“งั้นดี///” แจจินยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“เข้าไปข้างในซะ///นี่คือคำสั่ง” หนุ่มร่างบางชี้ไปที่ประตูทางเข้าบ้านผีสิงอีกรอบ
“จร้าที่รัก” ซึงฮยอนเริ่มทำหน้าลำบากใจ
“ได้///// เข้าก็เข้า คอยดูนะ กับบ้านไปจะคิดบัญชี ให้หนักเลยคอยดู” ซึงฮยอนบอกกับคนร่างบางก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างใน
“ไอ้หื่น ขึ้นสมอง” แจจินตีมือคนร่างสูงที่จับมือเค้าอยู่อย่างแรง และก็เดินเข้าไปในบ้านผีสิงอย่างที่ตนตั้งใจ
“โอ้ว//////”
“มาย/////”
“ไม่เอาแล้ว////”
“ผีเต็มไปหมดเลย ฮือๆๆๆๆๆๆ////”
“ได้โปรดเถอะ ผมไม่หื่นอีกแล้ว”
คนร่างสูงได้แต่ร้องไห้เหมือนกับเด็กๆๆที่กลัวผี โดยไม่คิดเลยว่าไอ้คนที่แกล้งเค้า ได้แต่หัวเราะสะใจ กับการได้แกล้งคนร่างสูงเป็นอย่างมาก ถึงว่าทำมัยถึงใจดี มาเที่ยวเป็นเพื่อนคนร่างสูงที่แท้ก็อยากจะแกล้งคนร่างสูงนี่เอง
--------------------------70%--------------------------------
ทางด้านจงฮุน
ณ คฤหาด หลังใหญ่ แห่งบ้านตะกลูชอย
“นี่ จงฮุน ร้อยวันพันปีแม่ไม่เห็นลูกจะมานอนบ้าน แล้ววันนี้นึกคึกยังไง มานอนที่บ้านหล่ะ”
หญิงแก่วัยกว่าคน เดินเข้ามาหาลูกชายที่รัก และเดินตรงมานั้งที่เตียงนอน ของหนุ่มหล่อ เพราะเค้ารู้ดีว่าอาการแบบนี้ของลูกชายของเค้ามันเป็นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่ฮงกี เค้าอาบน้ำร้อนมาก่อน เค้ารู้ดีว่าลูกตัวเองคิดยังไง กับเด็กหนุ่มหน้าหวาน
“แม่ครับ ผมไม่เค้าใจ ว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้ากันแน่”
“ถึงแม้ว่าผมอยู่ใกล้ตัวเค้า แต่ทำมัยเหมือนมันอยู่ห่าง”
“แต่ทำมัย ผมถึงต้องคอยตามเค้า หึงเค้า”
“ทำมัยผมต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่เจอเค้า กับผู้ชายคนอื่น”
“ทำมัยเค้า ชอบทำให้ผมโมโหเค้า”
“แม่ครับ แม่ว่าผมเป็นอะไรเหรอครับ”
“จงฮุนลูก ลูกลองใช้ใจของตัวเองคิด ดีกว่า ว่าสิ่งที่ลูกเป็นอยู่นี้ มันคืออะไร”
ผู้เป็นแม่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เค้าก็บอบลูกชายได้เท่านั้น เพราะเค้าคิดว่าลูกชายเค้าคงหาคำตอบเจอ ในเวลาไม่ช้าแน่นอน
“งั้นแม่ไปนอนก่อนะลูก แล้ววันนี้ ก็อย่านอนดึกหล่ะ เข้าใจ๊” ผู้เป็นยิ้มให้ลูกชาย และเดินเข้าไปนอน ที่ห้องนอนของตน
“ครับแม่” จงฮุนตอบกลับอย่างสั้นๆๆ ให้ผู้เป็นแม่รู้ว่าเค้าไม่เป็นอะไรมากนัก
“ทำมัย คำถามนี้ มันต้องทำให้เค้า คิดมากขนาดนั้น ถึงแม้เราจะเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ นี่เราเป็นอะไรไป”
“หึงเหรอ”
“ชอบเหรอ”
“รักเหรอ”
คำนี้ใช่มั้ยที่มันดังอยู่ในหัวเค้ามาตั้งนานแสนนาน โดยหาคำตอบ ออกมาไม่ได้ว่าเพราะอะไร จนวันนี้เค้าเริ่มรู้ใจตัวเอง ว่าเค้าคิดยังไงกับหนุ่มหน้าหวาน แต่เค้าเกิดความรู้สึกนี้ตอนไหนกัน
มันเริ่มตั้งแต่สนิท แปลเปลี่ยนมาเป็นชอบ และเก้ามาเป็นคำว่าหึง หึงโดยไม่มีสาเหตุ หึงโดยที่ไม่คิดจะหาคำตอบ แต่ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าอาการของเค้าที่เป็นอยู่มันเรียกว่า “รัก”
“ใช่”
“ใช่แล้ว”
“นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่า รัก”
ถึงแม้มันจะเป็นเพียงคำสั้นๆๆ แต่เค้าก็ไม่คิดจะหาคำตอบอีกแล้ว ก็ในเมื่อเค้า มีคำตอบอยู่ตรงหน้าอยู่แล้วก็คือ ลี ฮงกี
“รอนะ”
“นายห้ามไปรักใคร”
“ถ้าฉันยังไม่บอกรักนาย”
การตูนชวนจิ้น
นี่คือรูปภาพผู้ที่จะมาสร้างสีสัน ให้กับเรื่องนี้
จุนฮยอง เพื่อนซี้ของฮงกี
ช่วงไรเตอร์ขอเม้า
เป็นไงบ้างจร้า ห่างหายไปนาน พักนี้ไรเตอร์เครียดๆๆเรื่องเรียน ก็เลยไม่ค่อยมีอารมณ์ฮาๆๆสักเท่าไหร่ คิดไม่ออกว่าจะแต่งใน รูปแบบไหนดี ขอบอกได้คำเดียวว่าตืบตันจริงๆๆๆ
ต้องขอโทดลีดเดอร์ด้วยนะจร้า หากตอนนี้ไม่ค่อยจะฮา ตามแบบไรเตอร์สักเท่าไหร่
อี่กสัก 2วันเดี๋ยวไรเตอร์จะมาอัพ ตอนต่อไป นะรับรองว่าไม่เบี๋ยว
ถึงน้องนิ้ง
ขอบใจอย่างสุดซึง ที่ตามติดผลงานของไรเตอร์ตลอดมา รักน้องจัง ไรเตอร์ก็ไม่มีอะไรจะให้นอกจากจะแต่งฟิต ให้ สนุก ตลอดลอดฝั่ง
ความคิดเห็น