คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : วันจะเกิด กับน้องชายตัวเเสบ
ณ ห้างสรรพสินค้า
ฮงกีได้แต่เอามือเกาหัว ด้วยความงง เพราะเค้าไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้ซึงฮยอนดี
"ไอ้ซึงมันชอบอะไรว่ะ นึกยังไงก็นึกไม่ออกเลยทำมัยมันยากอย่างนี้นะ ถ้าเรื่องสอบป่านนี้คงเสร็จตั้งนานแล้วเพราะว่ากามั้วได้" ฮงกีทำท่าทางคิดนักมาก ทำมัยตอนเรื่องเรียนไม่เห็นเค้าคิดมากอะไรขนาดนี้เลยนะ
"สงสารเพื่อนอ้วนฮงจังเลย" จงฮุนพอเห็นอาการของฮงกี ก็แซวใหญ่เลย "ทำมัยกูไม่เห็นมึงเครียดเรื่องเรียน อย่างนี้บ้างนะไอ้ฮง" จงฮุนปากจัดใช้ได้ แต่เค้าก็ต้องเก็บอาการโกรธเพราะฮงกีสวนทันควันเหมือนกัน
"กูกับมึง มันก็ไม่ต่างกันหรอกไอ้ฮุน หลับตากาข้อสอบกันทั้งคู่ ไม่ใช่เหรอ ความฉลาดอันน้อยนิดของเรามันเท่ากัน" หนุ่มหน้าหวานดึงให้หนุ่มหน้าหล่อ ดูต่ำเตี้ย ลากดิน หมุดตะขาบ ไปกับเค้าด้วย เพราะคำพูดของเค้า ปากจัดกันทั้งคู่จริงๆ
"ไอ้อ้วนฮง มึงพูดซะ ทำให้กูดูโง้มากเลยนะมึง" จงฮุนเริ่มจะอาย เพราะตอนนี้คนในห้างมองชายหนุ่มที่หน้าตาดีเถียงกันอย่างเมามัน
"อ้าวแล้วแจจิน กับมิน มันไปไหนว่ะเนี้ย แป๊ปๆหายแป๊ปๆหาย แม้งพวกมันสองคนเป็นนินจารึไงนะ " ฮงกีทั้งเหนื่อยที่เถียงกับจงฮุนแล้วเหนื่อยที่ตามหาพวกแจจินและมินฮวานด้วย
"ไอ้อ้วน ยุคนี้มันยุคอะไร ทำมัยมึงไม่โทรหาพวกนั้นว่ะ หรือมึงจะใช้ให้นกพิราบส่งจดหมายให้แทน กูว่าชาติหน้าตอนบ่ายๆคงถึง มึงมีหัวไว้ทำมัยว่ะเนี่ย สงสัยมีหัวไว้คั้นหูสองหูไม่ให้ชนกันมั้ง" หนุ่มหน้าหล่อบ่นอีกเเล้ว (คิดเหรอว่าฮงกีจะไม่รู้ว่าโดนหรอกด่า-ไรเตอร์)
" เออ กูลืม กูผิดพอใจยัง เลิกบ่นได้แล้ว กูลำคาญ" สุดท้ายฮงกีก็ขอสงบศึกชั่วคราว แต่เค้าลืมคิดไปว่าเค้าโดนหลอกดาอยู่นะ (ใช่ ไรเตอร์เห็นด้วย ตกลงอ้วนเราปากจัดหรือฮุนปากจัดกันเเน่นะ-ไรเตอร์)
--------------------------------30%---------------------------------------
แจจินเดินหาของขวัญให้ซึงฮยอนทั่วห้างแต่ก็ไม่เจอ อะไรที่จะเหมากับซึงฮยอนเท้ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นั้นคือตุ๊กตารูปกบเคโระสีเขียว เค้าคิดไว้ว่าจะซื้อให้ซึงฮยอนใส่เล่นกีตาร์เพื่อเป็นโชคราง เพื่อให้ซึงฮยอนสบายใจด้วย แจจินเลยรีบเดินไปหยิบตุ๊กตาออกมาแต่ก็มีใครบางคนมาหยิบไปก่อนแล้ว
"ขอโทษครับ"//////
"ขอโท/////"
"อ้าวมินฮวาน นายก็จะเอาตุ๊กตาเป็นของขัวญให้ไอ้ซึงมันเหรอ" แจจินตกใจเมื่อเห็นมินฮวานหยิบตุ๊กตาแซงหน้าเค้าไป
"เอ้อ//// งั้นไม่เป็นไร เดียวฉันเอาตัวใหม่ก็ได้มีตั้งหลายตัว" แจจินเลยเดินไปหยิบตุ๊กตาอีกตัวออกมา แจจินไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะเค้ารู้สึกกว่ามินฮวานดูท่าทางแปลกๆเมื่ออยู่กับเค้า สงสัยว่ามินฮวานโกษอะไรเค้าสักเรื่องมั้ง คงไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกมั้ง เพราะตั้งเเต่วันนั้นที่มินฮวานร้องไห้ก็ไม่เห็นจะพูดอะไรกับเค้าเลย งง ////
"อ้าว เฮ้ยอยู่นี่กันเองนะมึง ปล่อยให้พวกกูตามหาตั้งนาน ได้ของขัวญมาแล้วเหรอ" ฮงกีวิ้ง หรือกลิ้งกันเเน่นะ เข้ามาหาพวกแจจิน
"เอ้อ หาได้แล้ว แล้วมึงล่ะฮงกี จงฮุนหาได้ยัง" ฮงกีและจงฮุนเลือบไปเห็นตุ๊กตากบเคโระ ก็เลยหยิบแล้วก็ไปจ่ายเงินที่แค็ชเชียร์กัน จงฮุนทำอะไรดูง้ายไปซะหมดเลย
"ทำมัยพวกเราใจตรงกันขนาดนี้นะ ของขวัญยังซื้อเหมือนกัน โดยไม่ได้นัดหมายเลย" แจจินได้ทีก็อดคิดไม่ได้ว่ามันดูยังไงก็แปลก แปลกอยู่
ณ บ้านหรรษา
ซึงฮยอนยืนคอยแจจิน อยู่หน้าบ้าน มันนานแล้วนะเค้าไปไหนกันนะ ทำมัยไม่เห็นบอกฉันเลย แล้ววันนี้แจจินจะรู้รึเปล่าว่าวันนี้วันเกิดเรา คอยดูนะคืนนี้จะจัดให้หนักเลยโทดฐานลืมวันเกิดเค้า (ซึงจร้า เเต่ก่อนหน้านี้ ซึงซึงก็ลืมวันเกิดตัวเองเหมือนกันนะจ๊ะ-ไรเตอร์)
ขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้จัดงานวันเกิดกับไอ้วอนบินสองคนก็ได้ ดี จะกินอาหารที่ไอ้วอนบินทำ ให้ตายไปเลย ซึงฮยอนพอบ่นเสร็จก็ งอนตุ๊ปป่อง ขึ้นไปอาบน้ำด้านบน
1ชั่วโมง ผ่านไป
" ไอ้ซึง ลงมาได้แล้ว อาหารเสร็จแล้ว" วอนบินตะโกนเรียกซึงฮยอน
"ได้เวลาที่จะตายแล้วใช้มั้ย" ซึงฮยอนตะโกนถามวอนบินอย่างไม่คิดเลยว่า ชะตาชีวิตจะเป็นอย่างไร
"อะไร ตาย ตาย" วอนบินย้อนถามซึงฮยอนด้วยความสงสัย
"อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร แค่บอกว่า ต๊ายตาย//// จะใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้วเหรอ" ซึงฮยอนลื้นได้อีก เนียนมาก
"เหรอ รีบๆลงมาได้แล้ว " วอนบินเรียกให้ซึงฮยอนรีบๆลงมา เพราะตอนนี้เซอร์ไพทร์กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
เห้อ สงสัยพวกนั้นจะลืมวันเกิดเราแล้วแน่เลย ไม่ใช่คนสำคัญก็อย่างนี้หล่ะ ซึงฮยอนพอคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เค้าดูเศร้า ซึงฮยอนเดินลงบันได โดยเค้าไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย เอ้อ ทำมัยวันนี้บ้านมืดๆ จังห่วะ สงสัยลูกคนรวยลืมจ่ายค่าไฟแน่ๆเลย ซึงฮยอนคิดได้นะเรื่องแบบนี้ถนัดจังนะ
"ไอ้วอน เปิดไฟด่วนเว้ย กูมองไม่เห็นทาง" ซึงฮยอนเรียกให้วอนบินเปิดไฟ เพราะตอนนี้เค้าเกาะอยู่ที่ขอบบันได เพราะกลัวตกบันได
"เออ เดี๋ยวนะ แป๋บเดียวนะ" วอนบินรีบบอกให้ซึงฮยอนรอ "เฮ้ยจุดเที่ยนเสร็จยังว่ะไอ้ฮงกี" วอนบินกระซิบบอกฮงกี เพื่อไม้ให้ซึงฮยอนรู้ตัว
"เออ แป๋บเดียวสิหว่ะ ไอ้แจจินถือเค้กให้มันดีๆหน่อยสิหว่ะ" ฮงกีกำลังจะจุดเทียนเสร็จแล้ว แต่แจจินกับมาตื่นเต้นแทน
"ไอ้ฮงกี มึงอย่าด่ากูสิ กูตื่นเต้นนะมึง แล้วพวกมึงดันมาให้กูถือเค้กแล้วยังมาว่ากูอีก นิสัย" แจจินรีบตอบกลับ
"ทำมัยไม่บอกว่าสันดาญเลยหล่ะ" ฮงกีก็ดันด่าตัวเองแทนเเจจินตกลงว่าเค้าฉลาดหรือโง้กันแน่เนี่ยที่ดันด่าตัวเองก็เป็น
"ไอ้วอนบิน เปิดไฟสักทีเถอะ กูกลัวผี ฮือๆๆ มันมึดนะมึง" ซึงฮยอนจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าเค้าแสดงความขี้ขาดให้เพื่อนทั้งกลุ่มเห็นหมดแล้ว
มินฮวานหลุดขำออกมาเสียงดังหลั้น "ฮาๆๆๆๆ ไอ้ซึงมันกลัวผี"
"เฮ้ยเงียบ หน่อยสิมึง" ฮงกีกระซิบบอกมินฮวานเพื่อไม่ให้ความลับแตก
"นั้น นั้นๆๆ เสียงอะไร" ซึงฮยอนเริ่มกลัวกกกับเสียงลึกลับนั้นหรือว่าจะเป็น ผอ อี ผี ผีแน่ๆเลย
"นะโม นะโม นะโมๆๆๆๆๆๆ" ซึงฮยอยท้องต่อไม่ได้เพราะว่าเค้ากลัวผีจนจำบทสวดไม่ได้
"นะโม นะโมๆ สับเปเหระ สัมมา สับเป็ด สับไก่ สับเนื้อหมูพร้อมๆกัน มีเนื้อหมู มีเนื้อไก้ มีเนื้อปลา สับพร้อมๆกัน อะไรต่อนะ นึกไม่ออกอะไรต่อหว่ะ " ซึงฮยอนนึกยังไงก็นึกไม่ออก (ตกลงนี่คือบทสวดเวลาซึงกลัวผีเหรอจร้า////)
"ดูมันสิ ท่องได้คำเดียว นะโมๆๆๆๆ" มินฮวานขำซึงฮยอนใหญ่เลย ซึงฮยอนทำมัยนายทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมดนะ
"ซึงฮยอนทำอย่างนี้ ก็น่ารักเนาะ ว่ามั้ย" แจจินพอเห็นซึงฮยอนทำท่าทางกลัวผีแล้วดูน่ารักดี แจจินเรียกให้เพื่อนดูซึงฮยอน เด็กน้อยผู้น่ารัก ที่ยืนขาสั่นอยู่ด้านบน
"เออ หว่ะ ขำหว่ะ" ฮงกีดันหลุดขำมาอีก
"เฮ้ย พอเถอะ พวกเรารีบออกไปได้แล้ว สงสารไอ้ซึงมันดูสิ เดี๋ยวได้หัวใจวายตายก่อนที่จะเป่าเทียนพอดี" วอนบินเห็นซึงฮยอนแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"เออๆๆ ก็ได้ เลิกแกล้งแล้ว" ฮงกีรีบเดินออกไปคนแรก แล้วตามด้วยเหล่าพวกลูกลิงทั้งหลาย
"ล้า ล้า ลาลาลา สุขสัน วันหมาจะเกิด สุขสันวันหมาเกิด สุขสันวันหมาเกิด แฮบปีเบอเดย์ทูยู" เหล่าเพื่อนๆช่วยกันร้องเพลงวันเกิดให้ซึงฮยอน ที่ตอนนี้ยืนขาสั่นเพราะกลัวผีแทบอยากจะเป็นลมสองตะหลบ
"ไอ้บ้า ไอ้เพื่อนเลว พวกนายหลอกฉันนี่หว่า ปล่อยให้ตกใจตั้งนาน คิดว่าเป็นผีซะอีก" ซึงฮยอนพอเห็นเหล่าเพื่อนๆ ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ด้วยความดีใจที่เพื่อนๆไม่ได้ลืมวันเกิดของเค้าเลย
"สุขสันวันเกิดเว้ยเพื่อน" ฮงกีและจงฮุนช้วยกันอวยพรวันเกิดซึงฮยอนตามด้วยของขวัญที่แสนที่จะเรียนแบบกันมาชัดๆ
"เออ ขอบใจมากเว้ยที่พวกมึงสองตัว เอ้ย//สองคน ไม่ได้ลืมวันเกิดกู" ซึงฮยอนกล่าวด้วยน้ำตาที่แสนจะดีใจอย่างสุดซึ้ง
"สุขสันวันเกิดนะซึง ขอให้นายมีความสุข และเป็นที่รักของทุกคน และเป็นที่รักของฉันด้วย" มินฮวานพูดแปลกๆ "อ้อ เป็นที่รักของพวกฉันน่ะ พูดผิดแค่นี้คิดมากไปได้" มินฮวานรีบพูดปัดๆไปเพราะไม่อยากให้เหล่าพวกเพื่อนๆทั้งหลายสงสัยในตัวเค้า
ซึงฮยอนยิ้มด้วยความดีใจ เพราะนี่คือสิ่งที่เพื่อนสนิดของเค้าให้มา "ขอบใจมากนะไอ้มิน "นายนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีตลอด ไม่เหมือนไอ้พวกสองตัวนั้น ที่ชอบแก้ลงกูสุดๆๆเลย" ซึงฮยอนพูดด้วยความดีใจ และไม่ลืมที่จะเบียดเบียนไปหาเพื่อน พี่สุดแสนจะแสบของเค้าเลย
ฮงกีพอรู้ว่าซึงฮยอนพูดเบียดเบียนมาทางเค้า เค้าก็เริมเถียงกลับชนิดที่ว่าตั้งหลักแทบไม่ทันเลย
"โถ"
"โถ"
"โถ ไอ้คุณเพื่อน พูดอย่างนี้ทำมัย ไม่ด่าตรงๆไปเลยล่ะ"
ซึงฮยอนพอเห็นท่าที ของฮงกีที่ออกอากาศอย่างเห็นได้ชัดก็เถียงกลับเช่นกัน
"ได้งั้นกูจะพูดตรงๆเลยนะ พวกมึงสองตัว นิสัยไม่ดีชอบฉายเดี๋ยวลืมกูตลอด ชอบหม่อสาวโดยไม่ยอมชวนกู ชอบออกไปเจอสาวโดยไม่ยอมชวนกู นั้นแหละที่เป็นโทษผิดมหัน" ซึงฮยอนพูดอย่างเป็นหลักการมากเลยเนาะว่ามั้ย
"พอ พอๆๆๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว ถึงเวลาหนุ่มหน้าตาดีออกโลงสักที่ รอนานแล้ว" แจจินพูดแบบไม่ละอายปากเป็นครั้งแรก "สุขสันวันเกิดนะ อะ นี่ของขัวญ แค่นี้แหละขี้เกียดพูด เพราะทุกสิ่ง ทุกอย่าง ที่อยากจะพูดมันอยู่ที่ในนี้หมดแล้ว" แจจินชี้มาตรงที่หัวใจของตัวเอง
"แหวะ// หวานจนเลี้ยนหว่ะ" ฮงกีดันเข้ามาขัดอีกแล้ว "ดีนะ ที่กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกัน ถ้าใครมาฟังก็ถึงกับ อยากจะอวกหว่ะ หวานมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆขอบอก" ฮงกีดันแซวเพื่อนทั้งคู่ต่อหน้า เค้าจะรู้มั้ยนะว่าเค้าทำให้คนที่ถูกแซว แทบเขินจนบิดตัวเป็นเลขแปดอยู่แล้ว
"เออ หยุดพูดได้แล้ว ก่อนที่จะมีอะไรมากระแทกปากมึง" ซึงฮยอนพูดซะ ทำให้ฮงกีรีบหยุดพูดและเงียบอย่างเร็ว เพราะเค้าเริ่มรู้ว่า ชะตาชีวิตของเค้าใกล้ที่จะถึงจุดดับแล้ว และอาจจะเกิดศึก วันธงชัยได้ทุกเมื่อถ้าเค้าไม่ยอมหยุดพูด
"ต่อไปเป็นคนสุดท้ายของวันนี้ได้แก่ กุ๊กสุดหล่อ ที่มีดีกรีการทำอาหารระดับเทพ ไม่ว่าจะเป็นอาหารไทย เกาหลี อิตาลี จีน หรือแม้แต่เมนูเปิบพิสดาร ด้วยฝีมือติดลบกับพรสวรรณจึงทำให้เค้าขหนานนามตัวเค้าเองว่า กระทะแตก จีวอนบิน เชฟมือหนึ่งแห่งบ้านเกาะหรรษา" พูดซะดูหลูเลยเนาะวอนบินพูดซะเว่อร์มาก แต่ก็ไม่ทำให้เค้าละอายใจในสิ่งที่เค้าพูดแม้แต่น้อยนิดเลย
"ไอ้ซึง นี่คือของขัวญของมึง" วอนบินยกอาหารที่สุดแสนจะดูหน้าตาแปลกๆไปหน่อย หน้าตามันคล้ายกับอาหารหมาเลย
"นี่คือตับจิ้งจก ที่กูดักจับมา" วอนบินพูดด้วยความภาคภูมิใจอีกแล้ว "ด้วยฝีมือระดับเทพของกูจึงทำให้มันมีหน้าตาที่แสนจะหน้ารับประทานเป็นอย่างมาก"
"ด้วยกลิ่มเหม็นไหม้นิดๆ" วอนบินพูดด้วย ยิ้มไปด้วย
"ลงทุนนะมึง" ซึงฮยอนแทบทำสีหน้าไม่ถูกเลย เค้าจะรับหรือจะไม่รับดีนะ เลือกไม่ถูกจริงๆ
สุดท้ายซึงฮยอนก็รับมา และกินโชว์วอนบินด้วยใจที่สะอื้น "ชาติที่แล้วกูต้องไปทำกรรมอะไรไว้แน่ๆเลย ชาตินี้ถึงต้องเจออะไรแบบนี้"
"ไหวนะมึง" จงฮุนถามซึงฮยอนที่สีหน้าดำหม่นหมองไปหน่อย เพราะได้รับอนิสงค์กรงกรรมกรงเวียน จากฝีมือเชฟมือทอง
"เออ ไหว ถ้ากูตายไปก็ฝากบอกตำรวจด้วยว่า ฆาตกรคือไอ้วอนบินมัน" ซึงฮยอนสั่งเสียจงฮุนก่อนตาย
เพื่อนๆต่างเห็นซึงฮยอนเอาตัวไปเสียงอันตราย จึงดีใจกันยกใหญ่
"สู่ๆๆนะมึง" มินฮวานตะโกนบอกซึงฮยอน
"ถ้าตายไป มึงไม่ต้องกลัวนะ" ฮงกีรีบบอกซึงฮยอนก่อนตาย
"ทำมัยเหรอ" ซึงฮยอนถามฮงกีกลับ
"ก็ไม่ต้องกลัวไง กูได้ทำประกันชีวิตไว้ให้แล้ว แล้วส่วนสมบัติพ่อมึง เดี๋ยวกูดูแลให้เอง" ฮงกีเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆ
"เออ ขอบใจเว้ย แต่ไม่ต้อง รอให้มึงตายก่อนแล้วกัน" ซึงฮยอนกล่าวอำลาเพื่อนได้แสบจริงๆ
"ไอ้ซึง ไอ้เพื่อนเจี่ย ไอ้ปากหมา" ฮงกีพอโดนซึงฮยอนด่ากลับมา ก็เริ่มเถียงกลับ จนทำให้เพื่อนๆในกลุ่มเริ่มจะลำคาญพวกเค้าสองคนแล้ว
"หยุดได้แล้ว เลิกกัดกันเหมือนหมาอยู่ได้ รีบๆกินเร็วๆ" พอสิ้นเสียแจจิน เพื่อนๆทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนอย่างเร่งด่วน เพราะกลัวรังสีอำมหิตจากแจจิน
"ดุจังเลย คอยดูนะคืนนี้จะเล่นซะให้น่วมเลย" ซึงฮยอนพอโดนแจจินดุ ก็ถึงกับเป็นหมาหงอยเลย เเต่เเจจินพอได้ยินสิ่งที่ซึงฮยอนพูด ก็ถึงกับหน้าเเดงเลยทีเดียว
---------------------------------50%-------------------------------------
หนึ่งเดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก
"เชิญครับท่านประทาน เชิญด้านในได้เลยครับ ผมมีอะไรจะให้ท่านดู"
ณ ห้องซ้อมดนตรี
"อันยองเน ซารัง ซารัง ซารัง ซันกาโยนึนซารัง ซารัง ซารัง ซาอุรีนุนา เยปุนูนีๅ@#$%&*^@#"
"ฮงกีร้องเพลงได้แล้วเหรอเนี่ย ไม่หน้าเชื่อเลย ว่าพัฒนาการของพวกเค้าจะก้าวหน้าได้ไวขนาดนี้" ท่านประทานค้ายเพลงพูดอย่างตกใจ เพราะไม่เชื่อในสายตาตัวเอง จากที่เมื่อก่อนแทบจะปิดหูไม่อยากได้ยินเสียงแต่ตอนนี้ดูสิ อัศจรรย์มาก
"ครับท่านประทานผมบอกแล้วว่าพวกเค้ามาพร้อมกับพรสวรรณ์กันชัดๆเลย"
"งั้น เอาอย่างนี้ผมจะตั้งทีมพิเศษมา เพื่อมาดูแลพวกเค้า ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะให้พวกเค้ามาเป็นวงดนตรีค้ายผม เเจจินลูกผมคงไม่คักค่องอะไรหลอก"
"ครับท่าน ผมว่าแล้วท่านต้องคิดอย่างที่ผมคิด" อาจารย์คัง กับพ่อแจจินแอบกระซิบกันใหญ่เลย
โดยไม่ให้พวกเค้าได้ตัดสินใจก่อน เเละเริ่มหาเเผนการ ให้พวกเค้ามาเป็นไอด้อลที่มีชื่อเสียงอีก5เดือนหลังจากนี้
"เฮ้ยไอ้วอน มึงเป็นอะไรว่ะ" จงฮุนถามวอนบินเพราะเห็นว่าวอนบินไอทั้งวันเลย
"อ้อ เปล่าหลอก พอดีกูไม่สบาย" วอนบินไอหนักมาก
"เอ้อ งั้นวันนี้ไอ้วอนมันไม่สบาย งั้นวันนี้พวกเราไปกินอาหารนอกบ้านกันดีมั้ย" ฮงกีถามเพื่อนๆในกลุ่ม ฮงกีไม่น่าถามเลย ผลก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไงก็รู้ๆกันอยู่
"เอ้อดี งั้นซ้อมดนตรีเสร็จ ไปกินกัน ใจแทบขาดเมื่อได้กินกับข้าวฝีมือของไอ้วอนมัน" จงฮุนรีบชวนเพื่อนเลยทันที
"จะขาดใจทำมัยเหรอ" วอนบินถามจงฮุน
"อ้อ ก็ ก็ ก็ แทบขาดใจเมื่อไม่ได้กินฝีมือนายไง นายทำอาหารอร่อยสุดยอดไปเลย" จงฮุนไหลลื่นอีกแล้ว ชาติที่แล้วคงเป็นปลาไหลแน่ๆเลย
"สตอแหล สตอเบอรี่" ฮงกีพอเห็นจงฮุนเนี่ยนก็เนี่ยนด่าจงฮุนซะ
*เธอเป็นมากกว่ารัก เพาระเธอคือครึ่งชีวิต ฉันใช้เวลาทั้งชีวิต เพื่อตามหาสและรอคอยเธอมาแสนนาน*
"เสียงโทรศัพย์ใครว่ะ" ซึงฮยอนตะโกนถามเพื่อนด้วยความฉุนเพราะมันดังตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีใครรับสักที
"ไม่รู้ว่ะ พวกข้าไม้ได้ใช้เสียงเพลงนี้ว่ะ" จงฮุนพูดออกมาก่อนที่ จะสังเกตเห็นแล้วว่า ตันเสียงมันมาจากไหน
"แม่งถ้ารู้ว่าใครเป็นเจ้าของนะ แม่งจะด่าให้ยับเลย" ซึงฮยอนเริ่มออกแนวโวยวายแล้ว
จงฮุนเรียกซึงฮยอนด้วยความเป็นห่วง "ไอ้ซึง ข้าว่าเองถอนคำพูดซะดีกว่าว่ะ"
"ทำมัยว่ะ" ซึงฮยอนถามจงฮุน โดยไม่ได้สังเกตอะไรเลย
ฮงกีทนไม่ไหวเลยต้องออกมมาแถลงข้อสงสัย ด้วยการแถลงข่าวอันใหญ่โต "ไอ้โง่ซึง นั้นมันเสียงโทรศัพท์ของมึงเว้ย ไม่ใช่ของพวกกู"
ก่อนที่ฮงกีจะด่าต่อ ซึงฮยอนก็หยุดพูดแล้วก้มลงมามองที่กระเป๋ากางเกง "อ้าว โทรศัพท์ข้าเองว่ะ" ซึงฮยอนหน้าแตกดังเพล้งเลย
และเริ่มสำนึกผิด ปนอายเป็นอย่างมาก "ข้าขอโทษว่ะ ลืม ลืมหว่ะเพิ่งเปลียนเสียงเพลงใหม่ลืม ฮาฮาๆๆ" ซึงฮยอนหัวเราะกรบเกรื่อน
"ประจำนายนะ ขี้ลืมสุดๆๆเลย" แจจินเดินเข้ามา แล้วเอามือตีไปที่หนาผากซึงฮยอนหนึ่งที่
"ขอโทษ" ซึงฮยอนสำนึดดดผิดใหญ่เลย
"สิบโหล วัดดีครับ ซึงคนหล่อพูดอยู่ครับ" ซึงฮยอนพูด เล่นมุกไปด้วย
"อ้าว ไอ้น้องรักมีไร ถึงโทรมาได้" น้องชายของซึงฮยอนโทรมานั้นเอง
"วันนี้เหรอ อืมได้" ซึงฮยอนคุยกับน้องชายแล้วหันมามองหน้าเพื่อนๆก่อนที่จะพยักหน้าว่าขอโทดคงไปไม่ได้แล้ว
"งั้นรอตรงนั้นห้ามไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับ" ซึงฮยอนพูดเสร็จก่อนจะวางสายลง แล้วเดินมาหาเพื่อน
"งั้นพวกนายไปกินกันก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันตามไป เดี๋ยวไปรับน้องรักก่อน"
"เออ เร็วๆนะมึง" ฮงกีพูดเสร็จก็โยนกุญซแจรถให้ซึงฮยอน ฮงกีนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆเลย
ซึงฮยอนรีบรับกุญแจรถ และขอบใจฮงกี "นายนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆเลยหว่ะไอ้ฮง"
"เปล้า////"
"ฝากเติมน้ำมันให้ด้วยหล่ะ เหลือขีดเดี่ยวก็จะหมดแล้วหล่ะ คงขับไปไหนได้ไม่ไกล"
"ไอ้ฮงกี ไอ้งก" ซึงฮยอนก็ได้แต่บ่นเพื่อน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเค้าชินแล้วกับนิสัยเพื่อนในกลุ่ม
"ขอบใจที่ชมหว่ะ แต่ทีหหลังไม่ต้องชมก็ได้นะ" ฮงกีตอบกับรับคำชมเป็นอย่างดี
"เอ้อ งั้นพวกนายไปกินกันก่อนเลยนะ เดี๋ยวไปรับไอ้ตัวยุ้งก่อน" ซึงฮยอนรีบเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไวอย่างเร็ว เพราะเค้ากลัวว่าอาหารอาจจะหมดได้
"เฮ้ยไม่ต้องขับเร็วขนาดนี้ก็ได้ ซึง" แจจินตระโกนดังรั้นด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุ
--------------------------80%---------------------------------
อยู่ไหนนะ ทำมัยหาไม่เจอนะ บอกแล้วไงให้อยู่กับที่ ซึงฮยอนขับรถ วนรอบ หน้าสนามบินปูซานแต่ก็ไม่เจอน้องชายสุดเลิฟสักที่นะ โทรหาดีกว่า
"ไอ้น้องเซครับ อยู่ไหนเนี่ย" ซึงฮยอนถามน้องชายสุดแสบ
"ฮยอง ผมอยู่ตรงป้อมยาม มารับที รอนานแล้ว พี่ขับช้ามากเลยนะ ตาแก่ซึง" น้องชายสุดที่รักก็ดันบ่นพี่ชายสุดหวงอีก
"เซ้อ พี่กับนาย อายุห่างกันแค่สองปีเองนะ ไอ้น้องบ้า ปากจัดจริงๆ ไอ้ลูกพ่อแม่สั่งสอนแล้วไม่จำนายนี่มีนิสัยเหมือนใครกันนะ นิสัยเสียจริงๆเลย" ซึงฮยอนบ่นน้องชายปากจัดเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน
"ก็ผม เป็นน้องพี่ไง นิสัยเราเลยเหมือนกัน" น้องเซ ตอบกลับทำให้พี่ชายสุดที่รักแทบไปไม่ถูก
"น้องเซครับ พี่ซึงไปรับกรุณารออยู่กับที่นะครับ ห้ามไปไหน" ซึงฮยอนพูดแบบนี้แสดงว่าน้องชายคงเป็นเด็กสิบขวบแน่ๆเลย
"พี่ซึง ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมโตแล้ว รู้ไว้ซะ" น้องชายของซึงฮยอนได้แต่บ่นพี่ชายที่แสนแสบคนนี้ตลอดเลย
"ทำมัย ฉันเป็นห่วงนายนะ" ซึงฮยอนพูดกับน้องด้วยความเป็นห่วง
"พี่อ่ะ อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กสิ" น้องเซเถียงใหญ่เลย (พี่น้องคู่นี้ รู้แล้วว่าเหมือนกันจริงๆ ปากจัดเหมือนกันเลย)
"งั้นรอพี่อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวไปรับ" ซึงฮยอนรีบตัดบทเพราะเจอน้องชายแล้ว ยืนคุยโทรศัพท์อย่างเมามันเลย
"ครับพี่ชาย อันยอง ฮยอง" น้องเซพูดกับซึงฮยอนน่ารักมากเลย เป็นคู่พี่น้องที่รักกันมากๆเลยนะคู่นี้
"วางสายได้แล้ว เปลื่องเงิน" ซึงฮยอนวางสายทิ้งแล้วบึ่งรถมาทางน้องชายสุดที่รักทันที
"ปี้น ปี้นๆๆๆๆๆๆๆ เด็กชายซงเซฮยอน ขึ้นรถได้แล้วครับ" นี่เป็นคำแรกที่ซึงฮยอนชอบเรียกน้องชาย
"อ้าว ตาแก่ ซงซึงฮยอนนี่เอง พี่อ่ะ มาช้ามากเลยรู้มั้ย ผมหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว"
"หิวข้าวเหรอ เดี๋ยวพี่พาไปกิน" ซึงฮยอนตั้งสมาธิกับการขับรถเป็นอย่างมาก
บรรยากาศในรถก็เลยเงียบ น้องเซ เลยตั้งประเดนถามพี่ชาย
"ฮยอง"
"อะไร" ซึงฮยอนถามกลับ
"พี่มีแฟนยัง" น้องเซถามซะ พี่ไปแทบไม่ถูก
"บ้าหน่ะ ยังเลย ใครจะมาสนพี่" ซึงฮยอนดันไปโกหกน้องอีก
"แน่นะ" น้องเซยังถามย้ำอีกครั้ง
"แน่สิ" ซึงฮยอนก็ตอบกลับ
"งั้น ก็ดีแล้วแหละ ผมไม่อยากให้พี่ไปรักใคร แล้วก็เป็นห่วงใครนอกจากผมเพียงคนเดียว เพราะผมคือน้องของพี่ ที่พี่รัก" นั้นไงอาการหวงพี่ชายเริ่มออกแล้ว น้องเซแล้วแจจินของเราจะรอดมั้ยเนี่ย
ซึงฮยอนถึงกับสะอึก พี่รู้แล้ว เรามีกันสองพี่น้อง
"ฉันจะรักใครได้หล่ะถ้าไม่ใช่นาย ไอ้น้องรัก" ซึงฮยอนเริ่มปาดเหงื่อเป็นแทบๆ
แจจินเดินมารอซึงฮยอน ที่หน้าร้านด้วยความเป็นห่วง เมื่อไหร่นะ นายจะมาถึงสักที นะซึง
"ไอ้เซ ลงได้แล้ว ถึงแล้ว เดี๋ยวนายเข้าไปรอพี่ข้างในก่อนเลยนะ" ซึงฮยอนไล่ให้น้องตัวเองลงจากรถ
"ครับ แล้วพี่จะไปไหนเหรอ" น้องเซถามพี่ชาย
"พี่จะไปหาที่จอดรถเว้ย///" ซึงฮยอนตอบซะ (นั้นมันน้องนายนะ)
บรืน////////////
"พี่ซึง บอกว่าให้เข้าไปรอด้านในก่อน งั้นเข้าไปดีกว่า" น้องเซรีบเดินเข้ามาในร้านอาหารอย่าง.งงงง
"อ้าวซึงฮยอน นายไปไหนมาเนี่ย ทำไม ไปนานจังหล่ะ แล้วน้องนายหล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอ" แจจินรีบเดินมากอดน้องเซ ด้วยความเป็นหว่ง น้องเซถึงกับงง
"เออ คือ เออ เออ น้องเซงง จนพูดไม่ออกเลย นี่เราหน้าเหมือนพี่ซึงมากขนาดนั้นเลยเหรอ" แล้วคนนี้ใครล่ะมากอดซะแน่นเลย
"เร็วเข้า เข้ามาได้แล้ว พวกเพื่อนๆรอนายนานมากแล้วรู้มั้ย" แจจินดันเข้าใจผิดคิดว่าน้องเซคือซึงฮยอน (เพราะว่าซึงฮยอนกับน้องเซฮยอน ถึงแม้จะห่างกันสองปีแต่พวกเค้าก็หน้าตาเหมือนกันยิ้งกว่าแฝดกันซะอีก) น้องเซได้ที ก็ไหลตามน้ำเลย
"เหรอ" น้องเซในคราบซึงฮยอน ได้ทีก็เข้าไปแทนที่พี่ชายซะเลย อยากรู้นักว่าเพื่อนๆของพี่ซึงมีนิสัยเป็นยังไงบ้าง พี่ชายเราถึงไม่ยอมกลับบ้านซะกะที
"อ้าวไอ้ซึงมาแล้วเหรอ รีบๆมานั้งได้แล้ว เร็ว" มินฮวานเรียกให้ น้องเซมานั้ง
"นั้นใครอ่ะ น่ารักจังเลย พี่เค้าชื่ออะไรนะ สงสัยเป็นเพื่อนสนิดพี่ชายมั้ง นั้นไง รักแรกพบ" พอน้องเซ เห็นมินฮวานถึงกับตกหลุมรักเลย
"อ้าว เฮ้ย ไม่มานั้งสักที่หล่ะ ไอ้ซึง ยืนนิ้งอยู่ได้" มินฮวานถามน้องเซ
"ออ อ้อ" ลืมไป ว่าเราคือพี่ซึงนี่หว่า น้องเซรีบเดินมานั้งข้างๆมินฮวาน อย่างดีใจ
"อ้าวเฮ้ย ซึง ทุกครั้งนายจะต้องนั้งข้างฉัน ไม่ใช่เหรอ" แจจินเริ่มน้อยใจที่ซึงฮยอนไม่สนใจ
"ไม่เอา จะนั้งตรงนี้" น้องเซตอบแจจินซะ เหมือนเด็กเอาแต่ใจมากๆเลย
"ก็ได้ ตามใจ งอนแล้ว" แจจินงอนซึงฮยอนแล้ว นักเขียนอยากจะบอกจังเลย ว่านั้นคือน้องเซไม่ใช่ซึงฮยอน
นานแล้วนะ เมื่อไหร่นายจะง้อฉันสักทีหล่ะซึงฮยอน แจจินฉุนแล้ว
"นี่ๆๆๆ ผมอยากกินเนื้ออ่ะ ตักให้หน่อยสิ" น้องเซเรียกให้มินฮวานตักเนื้อให้
"ไอ้ซึง นายเป็นไรไป ทุกครั้งไม่เห็นจะพูดเพราะอย่างนี้เลย บ้าปะ" มินฮวานสงสัย เพราะซึงฮยอนจะไม่แสดงอาการอะไรแบบนี้เด็ดขาด แล้วเนื้อด้วยหล่ะ ซึงมันแพ้เนื้อไม่ใช่เหรอ มันจะกินได้ไง
แจจินได้แต่งอน แล้วไม่ได้สังเกตเห็นอะไร ที่ผิดปกติ
"เฮ้ยไอ้ซึง วันนี้เป็นไรหว่ะ" ฮงกีถาน้องเซ
"เปล่า///" อ น้องเซไม่อยากให้ผิดปกติ เมื่อไหร่นะ พี่ชายจะมาสักที
10นาทีผ่านไป
"โทดที มาสายไปหน่อย" ตัวต้นเหตุรีบเดินมานั้ง
" อ้าวแล้วใครมาอีกเนี่ย" ฮงกีหันไปมอง ซึงฮยอนเดินเข้ามานั้งที่โต๊ะข้างๆแจจิน
"เฮ้ย///" ฮงกีแทบจะลมจับ แม่งเหมือนกันสุดๆ
"อร่อยมั้ย น้องเซ" ซึงฮยอนถามน้องชายสุกแสบ
"สุดยอด ทำมัยพี่ชายมาช้าจังหล่ะ" น้องเซก็เนียนไปตามน้ำ
แต่พวกที่งงสุดๆ ก็คงเป็นฮงกี แจจิน จงฮุน มินฮวาน วอนบิน งง เป็นไก่ตาแตกเลย
"อ่ะกินเนื้อมั้ยเดี๋ยวพี่ตักให้" ซึงฮยอนตักเนื้อให้น้องชายสุดแสบ
"ขอบคุณครับพี่ชาย งั้นเดี๋ยวผมตักหมูให้นะ พี่แพ้เนื้อกินไม่ได้" น้องเซแสดงเป็นน้องชายสุดน่ารักมาเลย
เห็นที พวกเพื่อนของซึงฮยอนจะเจอศึกใหญ่นัก
แสบจริงๆเลยนะ สองพี่น้อง
"เเสบ/////"
ซึงฮยอนได้ยินที่แจจินบ่นพอดี "แสบอะไรเหรอ จร้าที่รัก"
"เปล่าไม่มีอะไร ซะหน่อย" แจจินพูดปากกับใจไม่ตรงกันเลย
"งอนเหรอ ตัวเองงอนเค้าเรื่องอะไรล่ะ บอกเค้ามาซะดีๆ" ซึงฮยอนถามแจจิน ที่ขี้งอน
"เปล่า ฉันไม่ได้งอนนายซะหน่อย แค่เจ็บใจ" แจจินบอกซึง แต่คำตอบของแจจินสร้างความงงงวยให้กับซึงฮยอนไม่ใช่น้อย
แต่คนที่รู้ ก็คงจะเป็นเหล่าพวกเพื่อนๆของซึง และน้องเซ ที่ทำวีรกรรมไว้แสบ ปลอมแปลงได้เนียนมากๆ
"ไอ้ฮุน น้องกูจะมาอยู่ด้วย เดี๋ยวค่าห้อง กูออกเองนะ เดี๋ยวเรื่องที่นอน กูจะให้น้องเซนอนกับกูก็ได้"
"ไม่เอาอะพี่ชาย ผมอยากนอนกับพี่คนนี้" น้องเซฮยอน ชี้ไปทางมินฮวาน
"งั้นก็ได้ นอนกับพี่ก็ได้ครับน้องเซ พี่ชื่อมินฮวานครับ" มินฮวานมองซึงฮยอนกับน้องเซฮยอน แล้วดูยังไงหน้าตาก็เหมือนกันมาก จนแยกแทบไม่ออก
"ตาแก่ซึง งั้นผมนอนกับพี่มินนี่นะ" น้องเซเรียกซะตั้งฉายาให้ซะแสบจริงๆ
"ครับ ไอ้เด็กชายเซฮยอน" ซึงฮยอนรู้จุดออกของน้องเซ
"พี่อ่ะ ผมบอกแล้วว่าผมโตแล้วนะ ผมไม่ใช่เด็กซะหน่อย" น้องเซฉุนขาด
"เออ ขี้เกียจเถียงนายแล้ว เหนื่อย ปากจัดจริงๆเลย นิสัย" ซึงฮยอนบ่นอีกแล้ว
"ก็ผมเป็นน้องพี่นิ นิสัยเหมือนกัน" น้องเซสมแล้วที่เป็นน้องของซึงฮยอน
"ไอ้น้องแสบ" ซึงฮยอนมองหน้าเซฮยอน ให้รู้ว่า เงียบได้แล้ว นิคือคำสั่งสายตาของพี่ชาย
"ฮาฮาๆ เหมือนกันจริงๆ ทั้งนิสัย หน้าตา" ฮงกีพูดตัดบท
"ใช่ครับพี่ เราไม่เหมือนกันธรรมดานะครับ ขนาดตอนที่พี่ซึงอยู่ที่โรงเรียนเก่า ก็ยังมีสาวมาขอเบอร์ผมเค้าคิดว่าผมเป็นพี่ซึง ผมก็เลยให้เบอร์ตัวเองแทน น้องเซพูดด้วยความภาคภูมิใจที่มีพี่ชายที่หน้าตาดีแต่เสียดายพี่ซึงเค้าจับได้ซะก่อน เค้าก็เลยยึดโทรศัพท์ผม แล้วเอาไปคุยซะเองเลย ถ้านับได้ว่าพี่ซึงมีแฟนกีคนเหรอ" น้องเซเอามือขึ้นมานับ สิบนิ้วคงไม่พอ
"พี่ผมเจ้าชู้มากๆๆๆ แต่ผมไม่ได้เจ้าชู้เหมือนพี่ชายของผมนะครับ พี่มินฮวาน" น้องเซพูดจบก็หันมาหามินฮวาน (นั้นไง ไหนบอกว่าไม่เจ้าชู้ไง พี่น้องนิสัยเหมือนกันจิงๆเลย)
มินฮวานที่กำลังกินข้าวอย่างเมามัน แล้วเงยหน้าขึ้นเห็นน้องเซส่งยิ้มมาให้ หนึ่งดอกถึงกับสะอึก น้องเซ พี่มินอยากจะบอกใจแทบขาด ว่าพี่ชอบพี่ชายของน้อง ไม่ใช่น้อง กรุณาอยู่ห่างพี่เถอะพี่กลัว
ฟากซึงฮยอน ที่โดนน้องชายเผาหมดเปลี่ยนได้แต่เงียบก้มหน้าก้มตากิน วันนี้ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย ไอ้น้องบ้าดันมาพูดต่อหน้าแจจินสุดที่รักซะได้
ทางด้านแจจินได้แต่กำช้อนส้อมแน่นแทบจะหัก มีแฟนเป็นสิบ เจ้าชู้งั้นเหรอ โอ้ยทำมัยหมูมันหั่นอยากอย่างนี้นะ โอ้ยโมโห ไม่กงไม่กินมันแล้ว แจจินรีบลุกขึ้นสร้างความตกตะลึงให้กับเพื่อนในกลุ่มเป็นอย่างมาก
แต่คนที่ ตกกระใจ หัวใจไปอยู่ที่ตาตุ่มก็คงเป็นซึงฮยอนเพราะรู้เลยว่า ตอนนี้แจจินกำลังงอน
"เดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน" แจจินพอพูดเสร็จก็เดินดุ่มๆๆเหมือนอยากจะฆ่าคนข้างๆให้ตายตรงหน้า
ทำไงดี แจจินต้องโกรธแน่ๆเลย งั้นไปง้อดีกว่า ซึงฮยอนพอคิดได้รีบลุกขึ้นไปหาแจจิน
"อ้าวเฮ้ย ไอ้ซึง ไปไหนหวะ" วอนบินตะโกนถามซึงฮยอน
"ไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา" ซึงฮยอนรีบเดินไปอย่างเร็ว
ช่วง การตูนย์น่าอ่าน "อ้า///"
ฮง- "อ้า////"
ฮุน-"อยู่นิ่งๆสิ ฮง"
ฮง- "โอ้ย// เจ็บอ่ะฮุน เบาเบา หน่อยสิ"
ฮุน-"อ๊าๆๆๆ ก็เบา อยู่นี่ไง"
ฮง-"ขนาด ทำเบาๆ เเล้วยังเจ็บเลย"
ฮุน-"โฮ// ก็นายสิ มีดบาดมือ เเล้วยังไม่อยู่นิ่งอีก เดียวปล่อยให้ตายไปเลย"
เเซบนี้ คงพอใจลีดเดอร์ทุกคนนะจร้า การตูนย์สั้นๆๆ ให้ชวนจิ้นกัน เข้าใจผิดกันรึเปล่านะ
เครติด จาก ไรเตอร์ JB โซ
ช่วง///ซุปซิบกับไรเตอร์
ฝากติดตามด้วยนะจร้า
ไรเตอร์ไม่รู้ว่าไรเตอร์เเต่งเป็นยังไง ก็ฝากติชมได้เลย
เเต่ขออย่างนึงอย่ากดเเบนเลนนะ
โพดให้กำลังใจหน่อยเถอะนะ 1โพด ก็ทำให้ไรเตอร์มีกำลังใจได้มากมายเเล้วจร้า
รักลีดเดอร์ทุกคนนะจร้า
จากไรเตอร์
ความคิดเห็น