คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอน (NCซึงเเจ) อาหารสุดแสนพิเศษ จากเชฟมือทอง
เขินอ่ะ เเต่งไปเขินไป
ตอน NC :ซึงฮยอนเเจจิน อาหารสุดแสนพิเศษ จากเชฟมือทอง
ณ บ้านหรรษา
“หิวข้าว ๆๆๆๆๆ วันนี้เวณใครทำกับข้าวน้า” ฮงกีเกิดอาการหิวข้าวมากะทันหัน
“วันนี้เหรอเวณใครนะ แป็บเดียวนะเดี๋ยวดูตารางก่อน” ซึงฮยอนรีบเดินไปดูตารางเวณที่ประตูห้อง ก่อนที่จะทำหน้าตาเครียด
“เออ เออ วันนี้เวณไอ้วอนมัน” ซึงฮยอนตอบด้วยความลำบางใจ เพราะเค้า กับฮงกีรู้ดีว่าฝึมือทำอาหารของวอนบินเป็นอย่างไร ฝีมือนั้นอร่อยจนกลืนไม่ลง วอบบินเค้าจะคิดว่าตัวเองเป็นเซฟหมึกแดงที่มีอะไรจับใส่ไปทุกอย่าง และผลก็คือหมาไม่แดก (หรือพูดเพราะๆให้ไพเราะเสนาะหูก็คือ สุนัขไม่รับประทาน หรือสั้นๆว่ากระเดือกไม่ลง)
“ฮะ เวณใครนะ” ฮงกีถามด้วยความตกใจ ฮงกีรู้แล้วว่านรก เริ่มมาเยือนแล้ว วันนี้คงต้องมีใครตายไปสักคนแน่ๆ
“เวณไอ้วอนมันไง ฮงกีนายหูตึงรึเปล่าเนี่ย” ซึงฮยอนเริ่มจะรู้แล้วว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร
“เออวันนี้เวณทำอาหารของข้านี่หว่า” วอนบินดีใจใหญ่เลยที่ได้ทำอาหารให้เพื่อนๆกินกัน
แต่เพื่อนๆกับไม่คิดเหมือนวอนบินซะเลย “ไอ้ฮง แกจะทำไงดีว่ะ ข้าไม่อยากกินฝีมือไอ้วอนมันนะ” ซึงฮยอนรีบขอความช่วยเหลือจากฮงกี เพื่อนที่คิดแผนร้ายๆได้ตลอดเวลา
“เออ ข้าก็ว่างั้น” ฮงกีหันไปตอบซึงฮยอน ก่อนจะใช้ความคิด ฮงกีใช่ความคิด ว่าพวกเค้าจะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร
ก่อนทีฮงกีจะได้ใช้ความคิดอันน้อยนิด วอนบินก็เรียกให้เพื่อนๆมาเป็นผู้ชมเรียบร้อยแล้ว
“แจจินนายนั้งตรงนี้นะ จงฮุนนั้งนี่แล้วกัน มินฮวานนั้งตรงนั้นแล้วกัน ส่วนพวกนายสองคนมานั้งใกล้ๆเลย จะได้ดูวิธีการทำอาหารสุดแสนจะเพอร์เฟ็ตของฉัน ” วอนบินทำท่าทางโอเวอร์ ต่างจากเมื่อก่อนมากเลย เพราะถ้าวอนบินเล่นกีฬาจะดูเท่ๆ แต่ถ้าทำอาหารจะดูน่ารักๆ ซึ่งข้อนี้เพื่อนๆทุกคนก็รู้ดีว่าที่แท้จริงแล้ว วอนบินเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุด “นิพวกนานนะ มานี่” วอนบินเรียกให้ฮงกีและซึงฮยอนมานั้งใกล้ๆเค้า เพื่อจะได้ดูฝีมือการทำอาหารขั้นเทพของเค้า
“วันนี้ข้าจะทำ ไก่กระฉากใส้วัวแล้วกัน อันนี้เป็นสูตรที่คิดมาเองสดๆเลยนะเนี่ย ต้องคนมีพรสวรรถึงจะทำได้นะเนี่ย” วอนบินชมตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ
“โฮ แม่ง เล่นชมตัวเองฝ่ายเดียว มันคิดจะถามความเห็นของเพื่อนบ้างมั้ยเนี่ย” ซึงฮยอนแอบบ่นกับฮงกีสองคน ด้วยความเครียด
“เออ ว่ะ กูว่ามีหวังถ้ากูกินเข้าไปมีหวัง กูได้ อันยอง โลกแน่ๆเลย ลาลับ อย่ากลับมาอีกเลย” ฮงกีพูดด้วยอาการที่หวาดกลัว เหมือนกลับว่า ถ้ากินเข้าไปมีหวังตายอย่างเดียว
“เออ ว่ะ กูจะทำไงดีวะ” ซึงฮยอนถามฮงกีให้หาวิธีเอาตัวรอด แต่ไม่ทันแล้ว วอนบินได้ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อ้า เสร็จแล้ว มากินกันได้ อย่าแย้งกันนะมีอีกเยอะ ถ้าใครไม่อิ่มบอกได้นะ” วอนบินพูดด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนที่จะเดินตรงไปล้างมือ
“ฮงกีอร่อยมั้ย ตักเยอะๆนะ ทำมัยนายตักน้อยจังหล่ะมาเดี๋ยวฉันตักให้ เอาไปเยอะๆเลยนะ วอนบินรีบตักอาหารให้ฮงกีใหญ่เลย” เพราะเห็นว่าฮงกีหน้าตาซีดๆไป ก็เลยเป็นห่วงเพื่อนชิ้นมา
“วอนบิน ถ้านายเป็นห่วงฉันจริง นายไม่ต้องตักให้ฉันก็ได้ ไปตักให้ไอ้ซึงฮยอนเถอะ” ฮงกีรีบปัดไปให้เพื่อนที่อยู่ข้างรับกรรมแทน โทษทีนะไอ่ซึง ช่วยไม่ได้ตัวใครตัวมัน
“อ้าว เฮ้ยไอ้ เจี้ยฮง ไอ้เพื่อนเลว โยนขี้มาให้กูอีกแล้ว” ซึงฮยอนโกดเป็นฟืนเป็นไฟเลย วันนี้ตายแน่ๆเลย
“ไอ้ซึงตอนนี้ตัวใครตัวมันเล้วกันนะ วันนี้กูขอเอาชีวิตรอดก่อนแล้วกัน” ฮงกีรีบเอาตัวรอด
แต่ คนที่จะไม่รอดก็คงจะเป็นซึงฮยอน
“อ้าวไอ้ซึง กินให้เยอะนะ พักนี้นายผอมลงไปมากนะ นายต้องกินให้เยอะๆหน่อยนะ” วอนบินรีบตักอาหารให้ซึงฮยอน
“พอๆพอแล้ว ข้าจะใกล้อิ่มแล้ว” ซึงฮยอนรีบบอกปัดไป เพราะไม่อยากตายตอนนี้
“ออเหรอ งั้น กินให้อร่อยนะ” วอนบินดีใจมากที่เพื่อนๆชอบอาหารที่เค้าทำ ก็เลยรีบเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารอันใหม่ออกมา ทิ้งให้เพื่อนๆ กินอาหารสุดแสนอร่อยของเค้าต่อไป
“ซึงฮยอนนายไหวมั้ย” มินฮวานถามซึงฮยอนด้วยความเป็นห่วง เพราะเค้ารู้สึกที่จะกระวนกระวาย แทนเพื่อนของเค้าไม่ได้
“ไม่ไหว ก็ต้องไหว” ซึงฮยอนรู้ดีว่าอาหารของวอนบิน มันอร่อยขนาดไหน อร่อยจนเค้าแทบกลืนไม่ลง
“ถ้าไม่ไหวก็บอกได้นะ เดียวฉันกินแทนนายเองก็ได้” มินฮวานบอกซึงฮยอนด้วยความเป็นห่วง แต่อีกใจนึงก็ต้องรักษาระยะห่างเอาไว้ เพราะเค้ากลัวที่จะเสีย....ไป
“ขอบใจมาก นะมินฮวาน ฉันรักนายจัง เพื่อนเลิฟ” ซึงฮยอนลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดมินฮวานซะแน่นสร้างความตกใจให้กับมินฮวานเป็นอย่างมาก แต่เค้าไม่รู้หรอกว่าการกระทำเมื่อกี่นี้ได้อยู่ในสายตาของแจจินแล้ว
แต่ในทางกลับกันมินฮวานที่ได้ยินประโยคแรกของเพื่อนชายร่างสูง ก็ถึงกับยิ้มออกมา แต่พอได้ยินประโยคหลัง กลับทำให้ชายร่างเล็กหน้าเศร้าขึ้นมาบอกไม่ถูก อย่าไหลนะ ขอร้องๆ น้ำตาอย่าไหลเด็ดขาดนะมินฮวาน
“ขอโทษนะ พอดีฉันปวดหัว ขอตัวก่อน” มินฮวานรีบปาดน้ำตาและรีบเดินเข้าห้องของตน ก่อนที่ชายร่างสูงจะเห็น บางสิ่งบางอย่างที่เปลียนไป ในตัวมินฮวาน
อะไรวะ มินฮวานเป็นไรงงงง ซึงฮยอนเกาหัวอย่างงงง แต่ต้อนนี้เค้าเริ่มหาตัวช่วยที่เค้าทั้งรักทั้งหวง แต่มองซ้ายก็ไม่เห็นมองขวาก็ไม่เห็น แต่เออ นั้นไงสุดที่เลิฟของฉัน แจจินยืนหันหลังอยุ่ที่ริมหน้าต่าง
“แจจิน มานี่หน่อยสิ ” ซึงฮยอนคิดรีบกระโดดกวักมือเรียกให้แจจินเดินมาหา
“มีอะไรเหรอ” แจจินรีบมา ตามเสียงของซึงฮยอน แต่รู้สึกว่าเสียงมันดูเย็นชาไปหน่อยมั้ยนะ
“ช่วยฉันกินหน่อยสิ มามาๆๆๆ” ซึงฮยอนรีบเรียกให้แจจินมานั้งกับเค้า ก่อนที่แจจินจะปัดมือซึงฮยอน ด้วยความโมโห เพราะเเจจินเห็นการกระทำเมื่อกี้นี้ ระหว่างซึงฮยอนกับมินฮวานจึงเกิดอาการเเปลกๆที่ตัวเค้า ก็ไม่สามารถอธิบายมาเป็นคำพูดได้(ไรเตอร์จะบอกให้ เค้าเรียกว่าหึง)
แจจินรีบบอกปัดไป “ฉันปวดท้องกะทันหัน โอ้ยไม่ไหวแล้ว ปวดๆๆ” แจจินพูดเสร็จก็รีบเดินขึ้นห้องไปอย่างเร็วรี่ ทิ้งให้ซึงฮยอน อมทุกข์อยู่คนเดียว เป็นอะไรของเค้านะ
แจจินรีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง ก็พบกับเสียงสะอื่นของใครบางคน ฮือ ฮือๆๆ เสียงใครนะ มันดูเหมือนกับเสียงของมินฮวานเลย มินฮวานเค้าเป็นอะไรรึเปล่านะ แจจินเลยถือวิสาสะแอบฟังอยู่ข้างๆประตู
มินฮวานที่ไม่รู้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็ดันร้องไห้ออกมาดังลั่น “ ฮือๆๆๆทำมัย ทำมัยกัน ทำมัยนายถึงรักแต่เค้า ทำมั้ยไม่รักฉันสักนิดฉันทำอะไรผิดเหรอ” มินฮวานก็ได้แต่รัองคล่ำครวงทิ้งความสงสัยให้กับแจจินเป็นอย่างมาก
“ใครกันนะที่ทำให้มินฮวานเป็นแบบนี้” แจจินเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปถามแต่พอมินฮวานเห็นแจจินก็ได้แต่ร้องไห้ใหญ่เลย
“มินนายเป็นอะไร นายบอกฉันได้นะ เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกแค่ผงเข้าตา” มินฮวานรีบเอามือมาเช็ดน้ำตาของเค้าที่ไหลยังไงก็ไม่ยอมหยุดง่ายๆ
ด้วยความเศร้า แจจินเลยไม่อยากถามอะไรมาก “ชั่งเถอะ ถ้ารู้ว่าเป็นใครฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนคนนั้นเลย” แจจินพูดอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะเค้ากับมินฮวานเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว แต่พักหลังๆพอซึงฮยอนเข้ามา มินฮวานดูจะห่างเหินกับเค้ามากแต่เค้าก็ไม่เคยโกรธเพราะแจจินไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นเลย (สงสารมินฮวานกับแจจินจัง ที่หลงรักผู้ชายคนคนเดียวกัน )
มินฮวานหันมามองหน้าแจจิน และพูดขอบใจ แจจินที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา “ขอบใจมากนะแจจิน”
ณ บันไดที่ยาวเรียงราย ชายหนุ่มร่างสูง เร่งฝีเท้าสุดกำลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
“นี่นะเหรอที่ บอกว่ารักกัน เดี๋ยวเถอะ ขึ้นไปจะแกล้งงอนซะให้เข็ดเลย” ซึงฮยอนแอบงอนแจจินเล็กๆ
ซึงฮยอนกินเสร็จก็รีบขึ้นไปข้างบนห้อง
“อ้าวซึง นายกินเสร็จแล้วเหรอ” แจจินถามซึงฮยอน แต่ซึงฮยอนกับไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น รีบเดินเข้าไปนอน ที่เตียงนอนอันแสนนุ่มป่นสกปรกของตน โดยไม่คิดที่จะอาบน้ำเลย แม้แต้น้อย สร้างความเหนื่อยใจให้กับชายร่างบางเป็ยอย่างยิ่ง
(................)เงียบ///
“นายเป็นอะไร งอนเหรอ” แจจินถามซึงฮยอน แต่ก็ไม่ได้ผล ซึงฮยอนก็ไม่ยอมพูดด้วย ได้แต่นั่งเงียบ
(................)เงียบ/// งอนนะ งอนนะ รู้มั้ยว่างอน ซึงฮยอนหันมามองหน้าแจจิน แล้วก็หันกลับไปที่เดิม เฉ้อออ โอ้ย คอเค็ด หันแรงไปหน่อย
“ขอโทษ หายโกดเค้าเถอะนะตัวเอง” แจจินอ้อนซึงฮยอนก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล แจจินเลยท้อแล้วเดินไปอาบน้ำซะโดยดี
(..................)เงียบ ซึงฮยอนหันไปมองไปแจจิน ก็ได้แต่เห็นชายร่างบางรีบเดินเข้าไปอาบน้ำโดยไม่มาสนใจเค้าเลย งอนอยู่นะ ทำมัยไม่มาง้อนะ (เท่าที่ดูมารู้สึกว่าแจจินง้นนายแล้วนะซึง แต่นายไม่พูดเอง ช้วยไม่ได้ สมน้ำหน้า)
แจจินเข้าไปอาบน้ำ สิบชาติผ่านไป แล้วแต่ก็ไม่เห็นออกมาสักทีเลย
แจจินอาบน้ำเสร็จแล้ว ว้า////ดันลืมเอาชุดมาเปลี่ยนได้ แย่แล้วไง ซึงฮยอนหลับรึยังนะ คงหลับแล้วมั้ง ออกไปดีกว่า
แอ็ด/////////// เสียงประตูถูกเปิดออก จากคนในห้องน้ำ
แจจินรีบเดิน เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซ้ายหนอ ขวาหนอ ซ้ายหนอ ขาวหนอ แจจินรีบเปิดตู้เสื้อผ้า อยุ่ไหนนะ ชุดนอนของฉัน อยู่ไหนนะ อะเจอแล้วอยู่นี่เอง เปลี่ยนเลยดีกว่า แต่เออซึงฮยอนตื่นรึยังนะ แจจินหันไปมองชายร่างสูงที่นอนอยู่บนที่นอน อย่างสงบตอนนี้น้ำลายยืดด้วย หลับแล้วสินะ งั้นเปลี่ยนเลยดีกว่า แจจินจัดการเปลี่ยนชุดนอน ต่อหน้าต่อตาซึงฮยอน ที่ตอนนี้นอนหลับอยู่
ซึงฮยอนที่ลืมตาขึ้นมาพอดี ก็เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น (ควรเห็น)ก็ถึงกับหลับตาแทบไม่ทัน ฮะ// แจจินเค้าจะทำอะไรของเค้านะ ทำมัยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าข้างในหล่ะ มาเปลี่ยนอะไรตรงนี้นะ ซึงฮยอนรู้สึกกระวนกระวาย กับภาพที่ตนเห็นตรงหน้าพอคิดที่ไรหน้าของเค้าก็มีไอแดงระเรื่อ เหมือนกับลูดสตอเบอรี่เลย เเจจินนายทำให้น้องชายของฉันตื่นรู้รึเปล่า ไอ้เตี๋ย/////
เสร็จสักที พอแจจินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็รีบขึ้นมาบนเตียง
แจจินเลยรีบเข้านอน แต่เอะ ทำมัยเค้าไม่ไปนอนที่เตียงของตัวเองล่ะ แต่ดันมานอนเตียงเดียวกับซึงฮยอน ซึงฮยอนสะดุ้งตัวด้วยความตกใจและลืมตาขึ้นก็พบว่ามีใครบางคนมานอนที่เตียงของเค้าโดยไม่ได้รับอณุญาติ “หายโกดรึยัง” แจจินถามซึงฮยอน ซึงฮยอนมองหน้าแจจินเพราะไม่คิดว่าแจจินจะคิดอะไรพิเรนอย่างนี้
“ฉันอุส่าให้ท่านายเลยนะเนี่ย” แจจินเริ่มจะมีความคิดที่แปลกๆ จนซึงฮยอนแทบคิดไม่ถึงว่าเค้าจะกล้าทำ แจจินเริ่มเอาขาข้างซ้ายไปพาดขาซึงฮยอน แล้วเขี่ยไปมา อย่างเบาๆ แต่ซึงฮยอนก็ไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น(ซึงฮยอนตอนนี้ ขมอารมณ์สุดๆๆเลยตอนนี้ เพราะถ้าแจจินเผลอทำนานกว่านี้ บรรยากาศอาจจะพาไปได้ทุกเมื่อ)
“หายโกดเค้าเถอะนะตัวเอง” แจจินได้ทีอ้อนใหญ่เลย
ซึงฮยอนกลัวว่าแจจินอาจจะเล่นแรงกว่านี้ก็ได้ ถ้าเค้ายังไม่หายโกด “อืมหายโกดแล้วก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า นายต้องนอนข้างๆฉันนะ” ซึงฮยอนได้ทีก็สั่งแจจินใหญ่เลย แจจินก็ไม่ปฎิเสธ “ทีหลัง ห้ามโกดอีกหล่ะ” แจจินสั่งซะ คิดเหรอว่าซึงฮยอนจะเชื่อ ไม่มีทาง
“อืม สัญญาครับที่รัก” ซึงฮยอนพูดซะหวานเลย แต่แจจินสิดันหวานกว่า แจจินกอดซึงฮยอนซะแน้นเลย แต่ซึงฮยอนตอนนั้นเค้าก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ซึงฮยอนมองมาที่ใบหน้าที่แสนน่ารัก ก็กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ
ซึงฮยอนจับไปที่ใบหน้าของแจจินอย่างแผ่วเบา เพื่อที่จะประทับร้อยจูบที่ริมฝีปากของแจจิน และตามมาด้วยการไซร้ไปที่ซอกคอของแจจินก่อนที่จะกลายมาเป็นแวมไพร์ดูเลือดแจจินซะหมดตัว ซึงฮยอนประทับจูบที่แสนเร้าร้อนให้แจจินไปชุดใหญ่ ก่อนที่แจจินจะดิ้นเพราะเค้ากำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะรสชาติจูบที่เเสนเนินนานของซึงฮยอน แต่ก็ไม่เป็นผลด้วยแรงที่แจจินไม่มีทางที่จะต้านทานซึงฮยอนได้เลย
ก่อนที่ซึงฮยอนจะจัดการปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง ในขณะเดียวกันมืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อของแจจิน ซึงฮยอนไล่จูบแจจินเมื่อถอดเสื้อแจจินสำเร็จซึงฮยอนจูบที่ริมฝีปากและไล่จูบที่ต้นคอ
"อ๊า// " แจจินร้องออกมา ด้วยความที่ไม่เคย
ก่อนที่ซึงฮยอนจะถอดกางเกงของแจจิน เเจจินจับมือของซึงฮยอน
"ไม่ถอดนะ " เเจจินรีบจับมือซึงอยอน เเต่เเจจินก็ต้องชะงัก เมื่อซึงฮยอนก้มลุงจูบที่จุดอ่อนไหวของเเจจินเบาๆ ทำให้เเจจินเกิดอาการเเปลกๆ ด้วยครั้งเเรกของเค้า เค้าเเทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
พอเเจจิน นำมือออก ซึงอฮยอนก็เหมือนรู้งาน เริ่มถอดกางเกงของเเจจิน
เเจจินทำอะไรไม่ถูก ได้เเต่หน้าเเดง ไอเเดงระเรื่อขึ้นที่ใบหน้าของเค้า เเต่นี่คือสิ่งที่ทำให้ซึงฮยอนมีอารมณ์ เค้าก็จัดการพรมจูบที่จุดอ้อนไหวอย่างเเผ่วเบา เเล้วดูดดืม ซึ่งนั้นก็ทำให้เเจจิน เเทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนเลย ซึงฮยอนจับการที่จุดอ่อนไหวของเเจจินด้วยปากดึงเข้าดึงออก จนเเจจิน เริ่มเก็บอาการไม่ไหว เเละเริ่มเสียงครางออกมา
"อ๊า///" ซึงฮยอนเงยหน้าดูเเจจินก็รู้ว่าตอนนี้เเจจินเริ่มทนไม่ไหว
เเต่เค้าก็อยากจะเเกล้งคนรักของเค้าเล่นบ้าง ซึงฮยอนก็เลยตัดสินใจหยุดการกระทำทั้งหมด เเล้วกลับมานอน เเจจินที่อารมณ์ค้างอยู่ ก็เอ่ยถามซึงฮยอน
"นายหยุดทำมัย" ถึงเเม้จะเขินอาย เเต่เค้าก็ทนไม่ไหว เพราะสิ่งที่เค้าทำ มันยังไม่ได้ปลดปลอยออกมา
"เปล่า เเค่อยากเเกล้งนายเล่น สนุกดี " ซึงฮยอนตอบเเจจิน ออกมาเเล้วเผยรอยยิ้มเจ้าเลห์
"นายต้องการอะไร" เเจจินเริ่มยิงคำถามใส่ซึงฮยอน
"คืนนี้ ฉัน ขอทำอย่างนี้กับนายทั้งคืนเลย ได้ปะ" ซึงฮยอนเผยรอยยิ้มเจ้าเลห๋ออกมา เเล้วตอบเเจจินอย่างเร็วรี่
"ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้หื่น"เเจจินเริ่มสันหา คำมาด่าซึงฮยอน
"ก็ได้ งั้นฉันนอนก่อนนะ" ซึงฮยอน เลยเเกล้งทำเป็นรีบนอน
"ก็ได้ ทั้งคืน ก็ทั้งคืน" เเจจินรีบดึงซึงฮยอนให้ลุกขึ้นจากเตียง
ชึงฮยอนพอรู้ว่าตัวเอง เป็นผู้ชนะ ก็รีบขึ้นมาคลอมตัวเเจจินอีกครั้ง
เเละเริ่มจากการปลุกเล้าอารมณ์เเจจินใหม่อีกรอบ ซึงฮยอนพรมจูบอันเเสนเร้าร้อง ลิ้นที่ไม่มีพันณาการอะไร ก็ชอนไช ไล่ขบลิ้นเเจจินที่ไม่รู้ประสีประสา เเต่นี่เเหลงที่สร้างอารมณ์ให้ซึงฮยอน เป็นอย่างดี
ซึงฮยอนจัดการถอดกางเกงของเเจจินออก เผยให้เห็น จุดอ่อนไหวที่ได้รูป ซึงฮยอนก้มลงโดยใช้ปากที่มีอยู่ รูดขึ้นลูดลง หลายรอบ
" อ๋า ฮ้า///"ทำให้เเจจินเกิดอารมณ์อีกครั้ง จนเเจจินถึงจุดสูงสุด
"อ๊า ซะ ซึง ไม่ไหว อ้า" เเจจินร้องครางออกมา เเล้วบอกกับซึงฮยอนว่าตอนนี้เค้าเริ่มไม่ไหวเเล้ว
เเละในที่สุดเเจจินจินก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา จนเลอะปากของซึงฮยอน ซึงฮยอนลุกขึ้นเเล้วเเล้วนำนิ้วมือมาสอดไว้ที่ช่องทางรักของเเจจิน ซึ่งสร้างความตกใจให้เเจจินเป็นอย่างมาก เเต่เเจจินก็ยอมให้ซึงฮยอนทำ ตามใจปราถนา
ซึงฮยอนควบคุมอารมร์ตัวเองไม่อยู่ ก่อนที่เค้าจะทำอะไรที่คาดไม่ถึง แจจินฉันรักนายนะ มาเป็นของฉันเถอะ
"ฮะ///"แจจินก็พูดได้เท่านี้ก่อนที่ซึวฮยอนจะจับแจจินพริกตัวอย่างเร็ว
“โอ๊ย// ซึง”
“ฉันเจ็บ///” แจจินถึงกับน้ำตาไหล
ซึงฮยอนให้นิ้ว สอดเข้าไปที่ชอ่งทางรักของเเจจิน จนเค้ารู้สึกมั่นใจว่าช่องทางนี้ได้ขยายออกเเล้ว
ซึงฮยอน นำจุดอ่อนไหวที่เเข็งตัวมาตั้งนานเเล้ว ใส่เข้าไปในช่องทางรักของเเจจิน
"โอ๊ย เจ็บ"เเจจิน กระเด่งตัวออกมา เเต่ก็ไม่เป็นผล ซึงฮยอน จัดการเบาทำให้ตอนเเรกที่เเจจินรู้สึกเจ็บ เเต่ตอนนี้เริ่มปรับจัวได้เเล้ว จากที่ว่าช้าก็เปลี่ยนมาเป็ฯเเบบเร็ว
"อ๋าๆๆๆ///"เเจจินร้องเสียงครางออกมา ไม่ยั้ง
“ไม่ไหวแล้ว////” แจจินแทบหมดแรง
แจจินร้องเสียงหลงออกมาอีกแล้ว
“โอ๊ยๆๆ///”
“อ๊า///”
เหนื่อยจัง
"ทนหน่อยนะ อีกนิด" ซึงฮยอนพูด เเละเริ่มเร่งความเร็ว
"อ๊าอ๋า///"น้ำขาวสีขุ่น ของซึงฮยอน ออกมาเลอะช่องทางรักของเเจจิน
ซึงฮยอนอุ่ม เเจจินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย เเต่เเจจินจะรู้มั้ยนะ รอยยิ้มที่มุมปากที่เเสนเจ้าเลห์นี้มีเเผนอะไร
นอนได้แล้ว
แต่แจจินก็ดันทำตาม “ครับ จะนอนแล้วนะ หลับฝันดีนะ” แจจินพูดเสร็จก็หลับตานอน
ซึงฮยอนพอเห็นแจจินนอน ก็เลยนอนตามอย่างมีความสุข ซึงฮยอนไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแจจินก็มีมุมอ่อนหวานเหมือนกัน ทุกครั้งเค้าจะต้องตามง้อแจจิน แต่ตอนนี้แจจินดันมาง้อเค้าก่อน ทำมัยวันนี้ฉันถึงรู้สึกมีความสุขอย่างนี้นะ ซึงฮยอนนายมันทั้งหล่อแล้วยังโชคดีอีกด้วย(ชมตัวเองอีกแล้วนะซึงฮยอน)ก็มันคือเรื่องจริงนี่คร๊าบบบ ไม่ปฎิเสธ ซึงฮยอนพูดคนเดียวอีกแล้ว สงสัยพิษสุนัขบ้าเริ่มออกฤทธิ์ ซึงฮยอนสงสัยคงเริ่มจะเป็นบ้าแล้วหล่ะ หรือเพราะเรื่องเมื่อคืนหนักไปหน่อยกันแน่ก็เลยเป็นแบบนี้
แต่พวกเค้าสองคนดันไม่รู้ว่าบทความที่พวกเค้าสองคนสนทนากันอยู่เมื่อกี้ มีใครบางคนได้ยินเรียบร้อยแล้ว
มันไม่จริงใช่มั้ย ซึงฮยอนไม่ได้มีอะไรกับแจจินใช่มั้ย ฉันไม่มีทางเชื่อ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ ฉันตางหากที่รักนายไม่ใช่แจจิน ทำมัยนายทำกับฉันแบบนี้ซึงฮยอน ทำมัยนายไม่ให้โอกาสฉันบ้างเลย ฮือฮือๆๆๆ *มันเจ็บตรงนี้ ที่หัวใจ เริ่มจะขาดแล้ว หาไม่เจอ คนรักคนเดิม อยู่ที่ไหน* เพลงของปาน ธนพร
ทำมัยอาการที่หลงรักใครสักคนมันเจ็บได้ถึงขนาดนี้ มินฮวานนายไม่น่าแสดงเป็นคนดีเลย
ทำมัยนายต้องไปยุให้ซึงฮยอนชอบแจจินด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย มินฮวานแทบคุมสติตัวเองแทบจะไม่ได้ จนนั้งอยู่ที่หน้าห้องซึงฮยอนในเวลานี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วสินะ วันนี้หลังจากเที่ยงคืนก็จะเป็นวันเกิดของซึงฮยอน และฉันจะได้สุขสันวันเกิดนายเป็นคนแรก ฉันอุส่ารวบรวมความกล้าที่จะมาสารภาพกับนายว่า ฉันรักนาย รักมาตั้งนานแล้ว แต่ แต่มันก็สายไปแล้ว หัวใจของนายเป็นของแจจินเรียบร้อยไปแล้ว ฉันจะทำยังไงได้ นอกจากรักนายข้างเดียวต่อไป เจ็บมากๆ ไม่เป็นไรหัวใจของฉันมันด้านชาไปหมดแล้ว แค่นี้เอง ไม่ตายซะหน่อย ฮือๆๆๆๆ ทำไงดี ฉันแทบไม่มีแรงที่จะเดินไปห้องของตัวเองเลย (ฮือๆๆๆ สงสารมินฮวานจัง นักเขียนเข้าใจว่าอาการแอบรักใครข้างเดียว แล้วดันบอกเค้าไม่ได้ แต่พอดันรวบรวมความกล้าเพื่อจะไปบอกเค้า เค้าดันมีคนใหม่แล้ว เข้าใจว่ามันเจ็บ และก็เจ็บมากๆ ไม่รู้จะเจ็บไปถึงเมือไหร่ )
“เฮ้ ไอ้ซึง สุขสันวันเกิด” วอนบินอวยพรให้ซึงฮยอนแต่เช้าเลย
“ซึงฮยอน ทำท่าทางงงงง วันนี้ใครเกิดวะ” ซึงฮยอนถามวอนบินอย่างไม่รู้เรื่อง เพราะเค้าเองก็ลืมวันเกิดตัวเอง เพราะว่าเรื่องเมื่อคืนน่าจดจำกว่าเยอะ
“เจี้ยแล้วไงเพื่อนกู ดันลืมวันเกิดตัวเอง” วอนบินบ่นอีกแล้ว
“เออ วันนี้มึงเกิด ถ้าวันนี้มึงไม่เกิดแล้วหมาตัวไหนเกิดว่ะ” วอนบินเริ่มจะปวดหัวอีกแล้ว ที่เค้าคิดผิด ที่มีเพื่อนที่ขี้ลืมอย่างนี้
“เหรอ” ซึงฮยอนพูดมา เหมือนปกติ เหมือนทุกวัน แต่เค้าดันโลภมากไปหน่อย
“ไหนล่ะของขัวญ” ซึงฮยอนรีบทวงของขัวญจากวอนบิน
“โถ ไอ้งก” วอนบินด่าไป ก่อนที่คิ้วของทั้งคู่จะชนกัน
“งั้นวันนี้กูจะทำอาหารให้กินแล้วกัน เพื่อเป็นของขัวญให้ โอเค” วอนบินทำไม้ทำมือ
ซึงฮยอนทำท่าทางกลัวสุดขีด “งั้นกูไม่เอาแล้วก็ได้ของขัวญมึง”
“ไม่ได้มึงต้องเอา เพราะว่ากูซื้อของมาหมดแล้ว อาหารกูก็ทำไว้แล้วด้วย วันนี้พวกเราจะจัดวันเกิดให้มึงที่นี่” วอนบินพูดซะโดยไม่ขอความคิดเห็นจากเจ้าของวันเกิดเลยสักนิด
“คร๊าบบ/// ไอ้เพื่อนแสนดี ไอ้คนศรีบ้านศรีเมือง ไอ้คนมีน้ำใจ ไอ้สุภาพบุรุษ วันนี้วันเกิดใครกันแน่ว่ะ จัดแจงซะทุกอย่างเลยนะมึง ซึงฮยอนบ่น” โดยรู้สึกว่า วันนี้ มันวันเกิดซึงฮยอนหรือวันเกิดวอนบินกันแน่นะ เค้าเริ่มจะสับสน กับการเป็นตัวตั้งตัวตี จัดงานวันเกิดครั้งนี้
“ไม่ต้องขอบใจหรอก กูเต็มใจ” วอนบินพูดเองเออเอง ทุกอย่าง ส่วนซึงฮยอนได้แต่ทำหน้ารับกรรมไปเต็มๆ
“ปีนี้กูต้องโชคร้ายแน่ๆเลย ต้องไปทำบุญสักเก้าวัด เก้าวัดคงไม่พอ ร้อยวัดเลยดีมั้ยนะ” ซึงฮยอนกลายเป็นคนถือเรื่องโชคเรื่องรางตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย (นักเขียนเพิ่งรู้)
“งั้นกูไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เหน่าแล้วเนี้ย ตั้งแต่เมื่อวานน้ำก็ยังไม่ได้อาบเลย” ซึงฮยอนเป็นคนที่เปิดเผยมากเลย เค้ากล้ายอมรับว่าตนเองนั้นสกปรกแค่ไหนโดยไม่แคร์สื่อเลยสักนิด
“แล้ววันนี้พวกเพื่อนๆมันหายไปไหนว่ะทำมัยไม่เห็นมันอยู่บ้านเลย” ซึงฮยอนถามวอนบินแต่วอนบินทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“ไม่รู้สิ สงสัยมันคงลืมวันเกิดมึงมั้ง” วอนบินแกล้งยั่วซึงฮยอนเล่น ที่จริงแล้วพวกนั้นเค้าเตรียมจะเซอร์ไพทร์ซึงฮยอนจึงออกไปซื้อของกัน
โพดด้วยนะ กำลังใจไรเตอร์เริ่มจะหดเเล้วนะ
ไม่ค่อยมีคนโพดเลยอ่ะน้อยใจจังเลย
ติชมได้ เเต่นิยายเรื่องนี้จะติดเลดเยอะหน่อย
NC ยาวเป็นหางเว้า
อีกสักสี่ห้าตอนก็คงถึงคู่ฮงกีเเล้ว เชียร์หน่อยนะ
เกริ่งนำ ตอนต่อไปคู่ที่สมหวัง
อาจจะต้องผิดใจกัน เดาเอาเองนะค่ะว่าเรื่องอะไระ
ปล. ถ้าอยากจะอ่านต่อไปก็ อย่ากดเเบน เลยนะ สงสารด้วยเถอะ
ถ้าใครกดเเบน ขอให้เเฟนมีกิ๊ก เป็นโสด หาเเฟนไม่ได้
ความคิดเห็น