ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I dolวงดนตรีจำเป็น
หิว หิว
อยากกินข้าว
พักกลางวัน
"พักกลางวันเเล้ว เย้ๆๆๆๆ ดีใจจังได้กินข้าวเเล้ว" ฮงกี พูดอย่างอารมณ์ดี
"ฮงกีนายนะ หิวได้ตลอดเลย ฉันกลัวนายจะกินฉันมากกว่าอีก" จงฮุนบ่น
"ก็นายน่ากินนิ +_+""""""""""""" " ฮงกีพูด จนทำให้เพื่อนๆ ที่ได้ยินคำพูดของฮงกี ถึงกับค้างไปตามๆๆกัน ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้ สว่นจงฮุนถึงกับอึ่ง
สักพัก จน ฮงกี ต้องพูดต่อว่า "ก็ขานายใหญ่เหมือนขาหมูเลยนี่ ฉันหิวก็เลยคิดว่าขานายนะ เป็นขาหมูเออ หรือขาหมาดีหล่ะ 5555555+++++++++ "
"ฮงกีนายตายเเน่วันนี้"จงฮุนโมโหสุดขีด
"จับฉันให้ได้สิจ๊ะจงฮุนจร้า"
" ฮงกีนายหยุดล้อฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
" ฉันไม่หยุดขาหมู ขาหมู ขาหมูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ไม่หยุดหมูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
" เฮ้ยฮงกีระวัง ปัก///////// "
"ขอโทษครับ"
" เฮ้ยนายเป็นใคร ถึงกล้ามาชนฉันรุ่นพี่ " ชายหนุ่มที่มาดีทั้งความสูงเเละหน้าตา
" ขอโทษจริงๆครับ" ฮงกีก้มหน้าขอโทษ
"เฮ้ยฮงกีนายเป็นอะไรรึเปล่านะ เจ็บมั้ย" รุ่นพี่คนนึงที่หน้าตาหล่อขาวสูงเเละอ่อนโยน ที่วิ้งมาดึงฮงกีให้ลุกขึ้นถามฮงกีด้วยความเป็นห่วง
"พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมไม่เป็นอะไร"ฮงกีพูดด้วยความโมโฮ
" อ้าวเฮ้ยรุ่นน้องกล้าพูดกับรุ่นพี่อย่างนี้ได้ไงนายรู้รึเปล่าว่ายงฮวาคือใคร เขาเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเลยนะ" รุ่นพี่จอมหาเรื่องพูดเเบบว่ามีเพื่อนเป็นถึงลูกเจ้าของโรงเรียน
"เเล้วพี่มายุ่งอะไรด้วย ผมก็ขอโทษพี่เเล้วนิ"
"เเล้วพี่ก็มาพูดไม่ดีกับผม เเล้วพี่ล่ะเป็นใคร"ฮงกีถาม ด้วยความสงสัย
" ฉันก็เป็นรุ่นพี่นายไง"
" ก็เเค่รุ่นพี่ " จงฮุนพูดเสริมด้วยความโมโห "นายอย่ามายุ่งกับพวกฉันดีกว่าถ้านายไม่อยากเจ็บตัว นายลองหันหลังไปดู ถ้าเกิดนายทำอะไรฉัน บอดี้การด์ก็จะวิ่งมาอัดนายก่อน" จงฮุนพูดซะน่ากลัว
"เป็นเเค่รุ่นพี่ระวังเดี๋ยวถ้าพวกพี่เรียนจบ เเล้วโดนเกณ์ทหารเมื่อไหร่ผมจะบอกให้พ่อผมทำโทษพวกพี่ให้หนักๆๆเลย คอยดู" ซึงฮยอนพูด้วยความโมโห (โถพ่อลูกนายทหารใหญ่ )
"สุดยอดเลย เยี่ยมสุดๆๆๆๆ" วอนบินเชียร์
"ใช่"
"ใช่"
"ใช่"
"ใช่"
"เสริมกันใหญ่เลยนะพวกนายเนี่ย" เเจจินพูดขึ้น "พอเถอะ คุณลูกมาเฟีย คุณลูกทหาร พวกนายน่ากลัวพอๆกันเลยสมเเล้วที่เป็นเพื่อนกันน่ากลัว"
มินฮวานพูดขึ้น "พี่ครับเพื่อนผมคนนี้ เค้าก็เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเหมือนกัน "
"เฮ้ย ยงฮวาใช้น้องนายเหรอทำมัยไม่เห็นเหมือนนายเลย"
" อืมน้องฉัน เค้าไม่ชอบหน้าฉันเท่าไหร่ นายอย่าไปยุ่งเลย" ยงฮวาพูด ด้วยนำเสียงที่เศร้า
"สงสัย ไม่มีอะไร สู้นายได้มั้งถึงไม่ชอบนาย"รุ่นพี่จอมหาเรื่องพูด เเทงใจดำ
" ไม่ใช่นะ ฉันเก่งกว่านายก็เเล้วกัน" ฮงกีโมโหจนจะคุมสติไม่อยู่เเล้ว จนไม้รู้ว่าพูออะไรออกไปบ้าง
"ฉันไม่เชื่อหรอก อย่างนายจะมีอะไรมาสู้ยงฮยวาได้ "
"10ปี ยังไม่สาย ก็ได้ฉันจะพิสูท ให้พวกพี่ได้รู้ว่าฉันเหนือกว่าพี่ "ฮงกีพูดเเบบไม่คิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในอนาคต
"ได้///// งั้นงานเเข็ง วงดนตรี อีก5เดือน เจอกัน "รุ่นพี่จอมหาเรื่องพูดเเล้วก็อมยิ้ม อย่างมีชัย
"ได้ อีก5เดือนเจอกัน "
"เฮ้ยไอ้ฮง" นายนะ เพื่อนทุกคนโมโหที่ฮงกีไปรับปากกับรุ่นพี่ไว้
บ้านหรรษา
"เฮ้ยไอ้ฮงกี พวกฉันเล่นดนตรีไม่เป็นนายก็รุ้ไม่ใช่เหรอ เเล้วนายไปรับคำท้า กับรุ่นพี่เค้าได้ไง" เพื่อนทุกคนต่างพูด
" ฉันขอโทษ ฉันผิดไปเเล้ว"
"ฮงกีเเล้วนายกับพี่ชายมีอะไรรึเปล่า เล่าให้ฟังได้นะ" จงฮุนพูดด้วยความเป็นห่วง
"อืมได้ เมื่อสมัยตอนเด็กๆๆฉันกับพี่รักกันมาก เเล้วมีอยู่วันนึง วันนั้นเป็นวันเกิดฉัน ฉันได้ของขัวญเป็นรถบังคับ เเล้วฉันเล่นไม่เป็น ฉันก็เลยอยากให้พี่สอนฉันเล่นเเต่พี่กับ โมโหเเล้วโยนรถบังคับของฉันลงน้ำ เเล้วบอกกับฉันว่ามันไร้สาระเรื่องเเค่นี้ถึงกับทำลายของขวัญที่ฉันได้จากพ่อ " ฮงกีเล่าด้วยความโกรธ
" เเต่วันนี้ ตอนที่นายล้มลง เเล้วพี่นายก็รีบวิ่งมาพยุงนาย ด้วยความเป็นห่วง นั้นเป็นเพราะว่าพี่นายเค้ารักนาย พี่เค้าเป็นห่วงนายนะ" จงฮุนพูดปลอบ
" อืมๆๆๆใช่" มินฮวานพูด
"เค้าก็เเค่อยากถ่ายโทษที่ทำกับฉันไว้ฮงกีพูดเเล้วน้ำตาก็ไหล พี่ตางหากที่ผิดไม่ใช่ผม พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเตรียมของขวัญไว้ให้พี่ เเต่พี่กับโยนมันทิ้งไป ก็เหมือน โยนหัวใจผมทิ้งไปด้วย " ฮงกีร้องไห้ออกมา ด้วยความน้อยใจ
"ชายหนุ่ม ที่หลบอยู่หลังต้นไม้พูดขึ้น พี่ขอโทษ ฮงกีพี่เสียใจ พี่ไม่อยากให้มันเป็นเเบบนี้ นายจะรู้มั้ยว่าพี่ต้องเดินไปเก็บของขวัญของนาย ของขววัญของนายพี่ชอบมาก เเต่พี่อยากให้นายเข้มเเข็งมันผิดด้วยเหรอ ที่พี่ชายคนนึงจะทำเพื่อน้องได้
พี่เชื่อว่านายจะต้องดึงพรสวรรณ์ ออกมาได้เเน่ เพราะนายมีเพื่อนที่่ดี พี่เชื่อนายจะต้องเข้มเเข็งได้ สุขสันวันเกิดนะน้องรัก พี่จะคอยช่วยนายเสมอ เมื่อนายต้องการพี่ " ชายหนุ่มที่มีสีหน้าอ่อนโยนพูดเบาๆ หลังพุ่มไม้ เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มอีกคนรู้ตัว
ในบ้าน
" ฮงกีนายขี้เเงจิงๆเลย เรื่องเเค่นี้เนี่ยนะ ผีนอยเข้าสิง รึงัย นายเนี้ย งั้นพวกเรามารับขวัญฮงกีหน่อยเร็ว" วอนบินพูดไม่ทันจะพูดจบก็จับฮงกีปิดตา มัดมือมัดเท้า
เเฮปปีเบอเดย์หมาเกิด
เเฮปปีเบอเดย์หมาเกิด
เเฮปปีเบอเดย์ เเฮปปีเบอเดย์
เเฮปปีเบอเดย์หมา..........จะ.......เกิด
"สุขสันวันเกิดขอให้นายมีความสุขมากกกกกกก" วอนบินอวยพรซะ
"ขอให้นาย มีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ซึงฮยอนอวยพร
"วอนบินถาม ซึงทำมัยนายต้องมาเรียนเเบบคำอวยพรฉันด้วยอะ "
"ก็ฉันนึกไม่ออกนิ "ซึงฮยอนพูดเเล้วทำเป็นอาย
"งั้น ฉันขอให้นายเเก่ขึ้น1ปี นะ" โฮ เเจจิน
"นายนี่ สมเเล้วที่ฉลาด อวยพรซะเวอร์สุดๆๆเลย " เเจจิน มินฮวานเเอบบ่น
"เเล้วฉันจะอวยพรว่าอะไรดีล่ะ งั้นขอให้นายเเต่งหญิงได้น่ารักเเล้วกันนะ" มินฮวานอวยพรเเบบคิดไม่ออก
"ฉันคนสุดท้ายเเล้วสินะ งั้นขอให้นาย เเละพวกเราตั้งวงดนตรีได้ก็เเล้วกัน เเละประสบความสำเร็จ ดีมั้ย " จงฮุนพูด
สุดยอดเลยฮุนนายอวยพรได้สุดๆๆๆไปเลย ฮงกีหัวเราะ55555
"งั้นฉันอวยพรบ้างนะ ฉันขอให้พวกเราเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป สาธุ" ฮงกีความคิดไกลจิงๆๆ
สาธุ..........................
"เพื่อนกันตลอดไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เม้นให้ด้วยนะ
ติ ได้นะถ้าเขียนผิดตรงไหน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น