คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : พี่ชาย ที่เเสนดี
20.00น.
ณ. บ้านหรรษา
"พี่มินฮวานครับ น้องเซ นอนกับพี่ได้ป้าว น้องเซนอนคนเดียวไม่ได้ น้องเซกลัวผีอ่ะ" ชายหนุ่มรางสูงพูดขึ้นก่อนที่จะเดิน ไปที่เตียงตรงข้ามของตน โดยไม่รอช้าให้อีกคนตกลงรับคำ
"ได้ครับน้องเซ" ชายร่างเล็ก รีบตอบตกลงทันทีเพราะเห็นเป็นน้องงชายของคนที่ตัวเอง แอบชอบอยู่
ฟืบ///
"พี่มินนี่ครับ" ชายร่างสูงชวนชายร่างเล็กพูดต่อ
"คะ ครับ น้องเซ"
"วันนี้อากาศ หนาวนะครับ น้องเซ ขอนอนกอด พี่มินนี่หน่อยได้มั้ยครับ" ชายร่างสูงอ้อนชายร่างเล็กอีกแล้ว
"จะดีเหรอครับน้องเซ" ชายร่างเล็กถามต่อ
"ดีสิครับพี่มินนี่" ชายร่างสูงรีบตอบเช่นกัน ก่อนจะถือวิสาสะ นำมือเรียวกอดร่างเล็กตรงหน้า
"ครับ" ชายร่างเล็กรับคำ ตึก ตึก ตึก มินฮวานนายเป็นอะไรไป น้องเซนะ ไม่ใช่ไอ้ซึงมันนะ แค่หน้าตาเหมือนกันเฉยๆๆ นายอย่าไปหวันไหวเด็ดขาดนะ
เซฮยอน
สวัสดีครับ ผม ซงเซฮยอนครับ ผมเป็นน้องชายสุดที่รักของพี่ซึงฮยอน เราห่างกัน 2 ปีครับ แต่ผมดันหน้าตาเหมือนกับพี่ชายยิ้งกว่าฝาแฝดอีด ทุกคนก็เลยคิดว่าผมกับพี่ชายคือแฝดกันจริงๆๆไม่ใช่นะครับ เราห่างกันสองปี ตอนนี้ผมมีคนที่ผมชอบแล้วครับ เค้าก็คือพี่มินนี่นั้นเอง แต่พี่มินนี่ดันแอบชอบพี่ชายของผมเนี่ยสิ เศร้าจัง แต่ไม่เป็นไรครับ ผมจะตามตื้อ ตามจีบ ไม่ให้พี่มินนี้ได้มีเวลาไปคิดถึง พี่ชายได้เลย ซงเซฮยอน หน้าด้านซะอย่าง ดื้อเท่านั้นที่ครองโลก สู้ๆๆๆๆๆๆ
เราลืมใครไปรึเปล่านะ คนที่พักอยู่กับมินฮวานก็คือวอนบิน แล้วตอนนี้วอนบิน ไปนอนที่ไหนกันหล่ะ
"ไอ้ แสบเซ คอยดูนะ แม้ง/// ทำกูได้" ชายร่างสูงบ่นอุบ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เค้าก็คือวอบบินนั้นเอง เพราะน้องเซ เอากระเป๋าเสื้อผ้า ของวอนบินมากองไว้หน้าห้อง แล้วส่งท้ายบอกอีกว่า
"พี่วอนบินครับ พี่เป็นเจ้าบ้าน พี่ต้องเสียสละ ไปนอน ห้องเก็บของนะครับ"
ไอ้คำว่าน้องเพื่อนก็ดันจุกอยู่ที่คอ ผมก็เลยต้องละเห็ดมานอนอยู่ที่ห้องเก็บของ ประการชะนี้ไงล่ะครับ
"เฮ้อ////" คนหล่อเซ็งเลย แจจินก็ยังไม่กลับมาเพราะว่า ไอ้สองพี่น้องเวรตะไร พี่มันก็แย้งคนที่ผมชอบไป น้องมันก็แย้งที่นอนผมไป ชีวิตหนุ่มหล่ออย่างผมจะเป็นอย่างไร ถ้าไม่ระเห็ดมาอยู่ที่ห้องเก็บของ
---------------------------30%-----------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ.สุสาน อดีตนายหญิง แห่งบ้านตระกลูลี
สายลมพัดผ่าน ความเศร้าเข้ามาเหยีดกายชายหนุ่มหน้าหวาน ชายหนุ่มที่มีพร้องกับรอยยิ้มที่มีเสนห์ เดินมาหยุดอยุ่ที่หหน้าหลุมศพของหญิง วัยกลางคน ผู้ที่เปลือมไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส
"แม่"
"แม่ครับ ฮึก//"
"แม่"
"แม่เป็นยังไงบ้าง แม่อยู่คนเดียวอยู่บนฟ้า เหงามั้ยครับ"
"ผมกล่าวกับตัวเองเสมอว่า แม่อยู่กับผม แม่ไม่มีวันที่จะทิ้งผม ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นแล้วก็ตาม แต่ผมก็จำสิ่งดีๆ ความสุข รอยยิ้มของแม่ได้ตลอดเวลา พอผมคิดถึงความสุดของแม่ ผมรู้สึกมีความสุขมากเลยครับแม่"
ย้อยไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว
"แม่ครับ แม่อย่าเป็นอะไรนะครับ แม่ต้องอยู่กับผมห้ามทิ้งผมไปไหน ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆ"
เด็กน้อย หน้าตาน่ารัก ที่มีรอยยิ้มที่สดใส ร้องไห้คล่ำครวญกับหญิงผู้เป็นมารดาของตน
"ฮงกีลูก แม่เค้าไปสบายแล้วนะ ลูดต้องเข้มแข็ง อย่าทำให้แม่เค้าต้องเป็นห่วงสิ" ชายแก่วัยกลางคนเดินเข้ามากอดผู้เป็นลูกชายสุดที่รัก เค้าก็เสียใจไม่แพ้ผู้เป็นลูกชายเลย เค้าได้แต่ข่มน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าลูกชาย เพื่อไม่อยากให้ลูกชายตัวเองเหมือนขาดที่พึ่ง
"ฮงกีลูก เดินไปหาพี่ยงฮวาก่อนแล้วกัน พ่อมีเรื่องจะคุยกับแม่เค้า เป็นครั้งสุดท้าย"
"ครับพ่อ" เด็กน้อยหน้าหวานพูดขึ้น ก่อนจะผละอ้อมกอด ไปหาผู้เป็นที่ชาย ต่างสายเลือดที่ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
"พี่ครับ แม่ผม ฮือๆๆๆๆ" ฮงกีพอเห็นผู้เป็นพี่ก็กลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัง เด็กน้อยหน้าหวานวิ้งไปกอดพี่ชายอย่างเร็ว เพื่อให้พี่ชายสุดที่รักปลอบโยน
"ฮงกีอย่าร้องนะ เดี๋ยวก็ไม่น่ารักหลอก" ชายผู้เป็นพี่ก็อดแชวไม่ได้
"พี่ยงฮวา ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆๆ" เด็นน้อยหน้าหวานร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชาย
"บ้าน่า นายยังมีพี่อยู่ทั้งคนนะ" ชายหนุ่มพูดขึ้น
"พี่สัญญาแล้วนะ ว่าพี่จะอยุ่กับผม ไม่ทิ้งผมไปไหน" เด็กชายหน้าหวานถามผู้เป็นพี่ชายกลับ
"ครับ พี่สัญญา" ถึงแม้รอยยิ้มนี้ จะเปลี่ยมไปด้วยความอบอุ่น แต่มันก็แฝงไปด้วยความเศร้า (เค้าไม่กล้าบอก กับน้องชายต่างสายเลือดว่า เค้ารู้สึกยังไง ฮงกีพี่รักนายมากนะ แต่พี่ไม่กล้าบอก)
หลังจากงานศพ นายหญิงแห่งบ้านตระกูล ลี
"ไม่จริง พี่จะต้องอยู่กับผม ไหนพี่สัญญาว่าพี่จะอยู่กับผมไง พี่จะมิ้งผมไปไหน" เด็กน้อยหน้าหวานถามพี่ชาย
"ฮงกี พี่ ขอโทษ แต่พี่มีความจำเป็นที่จะต้องไป" ชายหนุ่มตอบกับมา ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ ที่จอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่
"ถ้าพี่ก้าว เดิน แม้แต่ก้าวเดียว ผมจะไม่มีวันให้อภัยพี่ ผมจะโกดพี่" เด็กชายหน้าหวาน กล่าวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
ยงฮวา รีบเดินออกไปอย่างไม่รีรอ เพราะเค้ารู้ ถ้าเค้าอยู่ที่นี่ต่อไป เค้าอาจ คงทำสิ่งที่ฮงกีคิดไม่ถึงก็ได้ (ฮงกี พี่ขอดทด พี่ขอไปทำใจก่อนแล้วกันนะ เพาะพี่รักนายมาก แต่ความรักของพี่ รักแบบที่นายคงไม่ต้องการ พี่รักนายที่แบบไม่ใช่เพียงแค่พี่ชาย น้องชาย ถ้าพี่ทำใจได้แล้ว พี่จะกลับมาหานาย)
"ยงฮวา หยุดนะ" เด็กชายหน้าหวาน สั่งให้พี่ชายหยุดเดิน แต่ก็ไม่เป็นผลเลย
(..............)
" ผมบอกว่า ไม่ให้พี่ไป"
(...............)
" พี่ได้ยินมั้ย"
(...............)
"หยุด///"
(................)
"หยุด เดี๋ยวนี้นะ"
(..............)
"ฮือๆๆๆ ผมเกียจพี่"
(............)
"ได้ยินมั้ย ว่าผมเกียจพี่" เด็กชายหน้าหวาน ได้แต่ร้องไห้อีกครั้ง และอีกครั้ง
(............)
ปัจจุบัน
"แม่ครับ ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆเลยครับ ผมมีทั้งเพื่อนที่แสนดี และแสบในเวลาเดียวกัน พวกเค้าทำให้ผมมีความสุขได้ แต่ถึงยังไง ผมก็อยากให้พี่ยงฮวา กลับมาเป็นพี่ชายผมเหมือนเดิมนะครับแม่ พอผมเจอหน้าพี่ชายผมรู้สึก อยากไปเป็นเด็กเหมือนเดิมจัง แต่พี่ชายไม่ยอมมาง้อผมเลยอ่ะ ผมก็เลย ต้องรักษาหน้าตัวเองเอาไว้แทน โดยการทำหน้ายักษ์หน้ามารใส่พี่ชาย"
"ผมมีความลับที่จะเล่าให้แม่ฟัง แม่รู้มั้ยครับ ที่ผมทำเป็นเกียจพี่ชาย จริงๆแล้วผมหายโกดพี่เค้าตั้งนานแล้วแหละ แต่ผมอยากจะแกล้งพี่เค้าเล่น ก็เค้าไม่ยอมมาง้อผมเองนิ จะให้ผมเสียฟรอม์เหรอ ฝันไปเถอะ เชอร์////" ชายหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้น โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีคนมาแอบฟังเรียบร้อยแล้ว
ยงฮวา ที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้รีบเดินออกมา หาน้องชาย พร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
"ไอ้แสบ พี่ก็หลงเศร้ามาตั้งนาน ที่ไหนได้ นายหลอกพี่เหรอ" เดินมาพร้อมกับลูบผมน้องชาย ฮงกีหันมาหา ผู้มาเยือนใหม่ พอเห็นหน้าเท่านั้น ถึงกลับตกใจ พูดไม่เป็นภาษา
"เอ้// พ พะ พี่ พี่มาได้ยังไงเนี่ย" ฮงกีหันมาถามหน้าเครียด์
"ถ้าพี่ไม่มา แล้วพี่จะรู้เหรอว่านายแกล้งพี่ แสบนักนะเรา" ยงฮวานำมือขึ้นมาลูบหัวน้องชายเล่น เหมือนอย่างเมื่อก่อนที่เค้าชอบทำเป็นประจำ
"ผมขอโทด" ฮงกีกล่าวขอโทดพี่ชาย
"ไม่ต้องขอโทดเลย พาพี่ไปเลี้ยงข้าวเดี๋ยวนี้เลย พี่หิวข้าว" ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
"พี่อ่ะชอบทำให้ผมเสียเงินอยู่เรื่อยเลยนะ" หนุ่มหน้าหวานทำหน้ามุ้ยใหย๋เลย
"ก็พี่มันจนนิ พี่เป็นเด็กกำพร้านะ นายตางหากที่รวยกว่าพี่ ชายหนุ่มตอบ" พรางยิ้มให้น้องชายต่างสายเลือด
"ได้ครับ ท่านพี่ชายกำมะลอ เดี๋ยววันนี้ฮงกีคนรวย จะเลี้ยงข้าว พี่ชายกำพร้าเอง โอเค" หนุ่มหน้าหวานตอบ อย่างมีรอยยิ้มสร้างความดีใจให้กับผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก
ยงฮวาก่อนที่จะมาอยู่บ้านของฮงกี เค้าเคยเป็นเด็กขายดอกไม้มาก่อน เพราะเค้ากำพร้าทั้งพ่อและแม่ คุณนายใหญ่ของบ้านตระกูลลีเห็นเข้า ก็นึกสงสาร เลยรับยงฮวา มาเป็นบุตรบุญธรรม แล้วฮงกีก็ตื่นเต้นมากด้วยกับการมีพี่ชายเป็นครั้งแรก
ณ หน้าบ้าน บ้านหรรษา
"เมื่อไหร่ ไอ้อ้วนฮงมันจะมาสักทีนะ มันนานเกิดไปแล้วนะ" จงฮุนเดิน วนรอฮงกีอย่าร้อนใจ
"นี่เราเป็นอะไรไป ทำมัยต้องไปห่วงมันด้วยว่ะ ไม่เข้าใจ คนหล่องง"
ชว่ง การตูนชวนจิ้น ตอน ฝันไป
ฮง - จงฮุน จูบฉันหน่อยสิ
ฮุน – จะดีเหรอ ฮงกี
ฮง – ดีสิ เร็วๆๆ ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ
ฮุน – ก็ได้ จูบก็จูบ อืม////
ฮง – อุ๊บ///
ฮุน –ที่แท้ก็ฟันไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนหล่อเซ็งเป็ด
ช่วง ไรเตอร์ขอเม้า
ตอนนี้เราก็เอาจุดคลายแม็คน้ำๆๆ ของเรื่องไปก่อนนะจร้า เดี๋ยวเนื้อๆๆกำลังจะตามมาในไม่ช้านี้แล้ว
ขอบคุณมากนะค่ะที่คอยเป็นกำลังใจให้
1 โพดก็มีความหมายแล้ว กำลังใจสำคัญของไรเตอร์ ก็คือรีดอเดอร์ผู้น่ารักทุกคน
ความคิดเห็น