F.T island เพื่อนกันฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #11 : รู้นะ ว่ารัก

ตอน รู้นะ ว่ารัก

“เช้าแล้ว/////////////ตื่นนอนได้แล้ว”

“เฮ้ย/////พวกนาย///////” วอนบินอุทานดังมากและมีท่าทีตกใจอย่างสุดขีด

“พวกๆๆนาย2 คนทำอะไรกัน ทำมัยถึงมานอนเตียงเดียวกันได้”  วอนบินรีบยิงคำถามที่ ไม่น่าจะถามเลย

แจจินรีบลืมตาขึ้นมา แล้วรีบสปลิงตัวขึ้นมาจากเตียงซึงฮยอน “เปล่า เปล่า ฉันสองคนไม่ได้ทำอะไร” แจจินรีบอธิบายให้วอนบินเข้าใจ ก่อนที่วอนบินจะคิดอะไรต่างๆนาๆ

“อ้าว ไอ้วอนบิน จะแฮกปากอะไร เสียงดัง คนจะหรับจะนอน”  ซึงฮยอนตืนมาพอดี

“แล้วทำมัยพวกนายสองคนถึงนอนเตียงเดียวกันล่ะ”  วอนบินถามซึงฮยอน

“กูไม่สบายเลยให้ ไอ้แจจินมันมานอนเป็นเพื่อน ก็เท่านั้น ไม่มีอะไร”  ซึงฮยอนตอบ แต่ความจริงแล้วเค้าอยากให้แจจินอยู่ใกล้ๆเค้าตั้งหาก

“อืมใช่ ใช่ ใช่” แจจินก็ได้แต่เออ ออ ตามซึงฮยอนไป

“ออ เข้าใจแล้ว” วอนบินพอฟังคำตอบจากซึงฮยอนแล้วก็โลงใจ โดยเผยรอยยิ้มออกมา ทำให้เห็นมุมน่ารักของวอนบิน

แจจินพอเห็นรอยยิ้มของวอนบินก็พูดขึ้น “วอนบินฉันชอบที่นายยิ้มนะ เวลานายยิ้มทำให้โลกสดใส”  แจจินพูดแล้วก็ยิ้มกับวอนบินไปด้วย งั้นเราไปข้างล่างกันดีกว่านะ

ส่วนซึงฮยอนที่เห็นแจจินชมวอนบินก็ได้แต่หน้าบูดหน้าเบียว  “เช้อ////ยิ้มเหรอ น่ารักเหรอ ฉันตางหากที่น่ารัก หล่อ เพอร์เฟ็ก สุดยอด ทุกอย่าง”  ซึงฮยอนได้แต่ชมตัวเองอยู่คนเดียว ทำไปได้เนาะซึงนายเนี่ย

 

“อ้าวไอ้ซึงหายแล้งเหรอ”  ฮงกีเมื่อเห็นซึงฮยอนเดินลงบันใดสิ่งแรกที่จะถามเนี่ยนะ

“อืมหายแล้ว เมื่อคืนได้ยาดีนะ”  ซึงฮยอนพูดพลางยิ้มไปด้วย

“ยาอะไรเหรอ ยามันดีขนาดนั้นเลยเหรอ” มินฮวานถาม ด้วยความสงสัย

“ก็ยาทั่วๆไปแหละ” ซึงฮยอนตอบ แต่ที่จริงแล้วยาที่ดีที่สุดคือแจจินต่างหาก

“งั้นถ้านายหายแล้ว นายก็คงลงแข็งบอล ได้นะ” ฮงกีพูด เพราะเค้าอยากให้ซึงฮยอนลงแข็งบอลมากเลย

“เออ ได้ วันนี้เรามีแข่งอะไรล่ะ บอกไว้ก่อนนะถ้าแพ้อย่ามาว่ากันก็แล้วกัน” ซึงฮยอนพูดตัดบทไป

“โฮ ไอ้ซึงอย่างนาย ยังสะกดคำว่าแพ้ได้อีกเหรอ” มินฮวานถาม เพราะซึงฮยอนเก่งด้านกีฬาไม่แพ้วอนบินเลย

“พวกนายจำไม่ได้ไง เมื่อปีที่แล้ว ไอ้ฮงกีให้กู แข่งกระโดดสูง ผลเป็นไง พวกมึงก็น่าจะจำกันได้ มันเป็นภาพที่น่าอายที่สุดในชีวิตกูเลยก็ว่าได้ ”    ซึงฮยอนพูดแล้วหัวเราะไปด้วยเหมือนเรื่องสนุกเลยคราวนี้

“พวกมึงก็รู้ ว่ากูกระโดดสูงไม่เป็น แล้วยังให้กูไปแข็งกระโดดสูงอีก เป็นเพื่อนภาษาอะไรว่ะ แทนที่จะช่วยเพื่อนแต่กลับซ้ำเติมเพื่อน”  ซึงฮยอนงอนแก้มป่องแล้วตอนนี้

“เออ เออ เอออ ขอโทษว่ะ”  ฮงกีรู้สึกผิดมาทันที

 

สนามกีฬา

“ไอ้ซึงมึงไหวแน่นะ” แจจินถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวสิ ถ้าไม่ไหวนายจะแบกฉันไปนอนมั้ยล่ะ”  ซึงฮยอนพูดอย่างมีเล่สไน

แจจิน เริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เค้าหอมแก้มซึงฮยอนตอนหลับ แล้วเค้าก็ต้องตืนจากภวังเมื่ออาจารย์ฮานาเดินมาแล้วมาจับแขนแจจิน

“แจจินจร้า อาจารย์ขอให้แจจินชนะนะค่ะ เด็กดีของอาจารย์ จุ๊บๆๆๆ” อาจารย์ฮานาได้แต่แทระโรมแจจินต่อไปเรื่อยๆ

“อาจารย์แล้วพวกผมล่ะ อวยพรหน่อยสิ”  ซึงฮยอนพูดแทรกขึ้น

“ของพวกนายเหรอ ชาติหน้าเถอะย่ะ พ่อหนุ่มน้อย ฉันไมมีทางนอกใจแจจินได้หรอก” อาจารย์ฮานาพูดแล้วหัวเราะไปด้วย เหมือนกับแม่มดเลย

“ยังแมม่มด คิดจะกินสุดที่รักของฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ”  ซึงฮยอนคิดอยู่ในใจอีกแล้ว นายเริ่มจะเหมือนคนบ้าขึ้นทุกทีแล้วนะซึงฮยอนรู้ตัวมั้ย

“ขอบคุณครับอาจารย์” แจจินตอบรับ ด้วยรอยยิ้มแสนน่ารักเหมือนทุกครั้ง

“นักเรียนกลุ่มนั้นนะ จะแข่งมั้ย ถ้าแข่ง ขอเชิญลงสนามด้วยครับ” อาจารย์พาละพูดขึ้น

“ครับ อาจารย์” วอนบินรีบตอบ

“ปะ ไปได้แล้ว  ลงสนามกันเถอะ” วอนบินรีบเรียกเพื่อนๆให้เตรียมตัวลงสนาม

“ไอ้ซึง เอาแผนเดิมนะเล่นให้เต็มที่เลยนะ” วอนบินสั่งให้ซึงฮยอนให้เล่นแผนเดิม

“เออ รับรองจะไม่ทำให้ผิดหวัง เลยไอ้วอน”  ซึงฮยอนพูดพลางทำท่าทางไปด้วย ดูแล้วตลกมากเลยย

เพื่อนๆต่างสงสัย เลยถามวอนบิน “แผนอะไรว่ะ แผนเดิม”

“เถอะนะเดี๋ยวก็รู้เอง รับรองได้สนุกแน่ เนาะไอ้ซึง” วอนบินเรียกให้ซึงฮยอนเออ ออ ตามไปด้วย

“เออ สนุกแน่ๆ”  ซึงฮยอนพูดเพียงเท่านั้น 

พวกที่จะลงแข่งท้าชิง ก็มีอาการอย่างที่เห็น เมื่อเห็นวอนบิน กับซึงฮยอนคือ  อาการตกใจสุดขีด ขาสั่นกันใหญ่เลย

 

“เฮ้ย///เฮียซึง กับเฮียวอน ลงแข่งด้วยเหรอครับ งั้นพวกเราไม่แข่ง งั้นพวกเราขอยอมแพ้”

“อ้าว ทำมัยมันง่ายจังว่ะ”  ฮงกีงง งง งง

“เท้ายังไม่ได้แตะสนามเลย นะ พวกเราก็ชนะแล้วเหรอ มันง่ายไปมั้ยเนี่ย” จงฮุนงงงงงงมาก

“โฮย อุส่าฟิตมาเลยนะเนีย ดูสิ”  มินฮวานอวดกล้ามที่เพิ่งไปออกกำลังกายมา แต่นั้นเหรอที่เรียกว่ากล้าม มันเหมือน กล้าง มากกว่านะ

“มันแปลกนะ”  แจจินสงสัย “ที่พวกนายบอกว่ามีแผน นี่ใช่มั้ยแผน ของพวกนาย”

“เฮียซึง กับเฮียวอน ลงแข่งทำมัยไม่บอกพวกเราก่อน พวกเราจะได้ขอถอนตัวเร็วๆกว่านี้”  กลุ่มนักบอลคู่แข่งตรงข้ามถึงกับ ก้มหน้าก้มตา เมื่อเห็นวอนบินกับซึงฮยอนเหมือนเห็นผีเลย

“เฮียซึง เฮียวอน งั้นพวกผมขอลาไปก่อนนะครับ” พอพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากสนามบอลอย่างเร็ว

“เออ รีบไปเลยไม่ต้องหันมานะ” วอนบินพูดดูท่าทางดุมาก

“ครับ เฮียยยยยย”  กลุ่มนักบอลรีบวิ่งออกไปอย่างเร็ว เพราะไม่อยากอยู่นานนัก

“เฮ้ยไอ้ซึง ไอ้วอน ทำไม ไอ้พวกนั้นถึงกลัวพวกนาย2คนว่ะ ขนาด กูเป็นลูกมาเฟียแท้ๆยังไม่เห็นมีใครกลัวกูเลย หรือว่ากูมันหน้าตาดีเกินไปว่ะ” จงฮุนเริ่มนอกเรื่องแล้ว

วอนบินอธิบาย อย่างภาพภูมิใจ  “ก็ไอ้เด็กพวกนั้นนะ เป็นเด็กในสังกัดของพ่อฉันเอง พวกนายก็รู้ ว่าพ่อฉันเป็นประธานชมรมกีฬา ใครจะกล้ายุ่งกับลูกเจ้าของประธานชมรมกีฬา” วอนบินพูดอย่างกับลูกนายกเลย

“แล้วไอ้ซึงล่ะ มันไปเสือกอะไรกับเค้าด้วย ทำมัยพวกนั้นถึงต้องกลัว มันด้วยว่ะ”  จงฮุนถาม

“ฉันเหรอ เปล่านิ กูก็แค่เป็นลูกนายทหารใหญ่เอง ก็แค่นี้ไม่มีอะไร”  ซึงฮยอนตอบ เหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่แสนจะธรรมดามากเลย 

“สงสัย เวลาคนอื่นมองกลุ่มพวกเรา คงมองว่าเป็นเรื่องที่หน้ากลัวไปแล้ว มีทั้งลูกมาเฟีย ลูกนายทหารใหญ่ ลูกเจ้าของโรงเรียน ลูกเจ้าของฟามไก่ ลูกประธานกีฬา ลูกเจ้าของค่ายเพลง” จงฮุนพูด แล้วก็หัวเราะไปด้วย ท่าทางน่ากลัวมาก เริ่มบ้าแล้ว

“สุดยอดจริงๆ อิทธิพลสุดๆ พวกเราน่ากลัวจริงๆ ยิ่งกว่าF4อีก เพราะพวกเราคือ FT.island ไง”   แจจินพูดซะเห็นภาพเลย

“เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพวกเราก็น่ากลัวเหมือนกัน” ฮงกีพูดขึ้น

“เออ ว่ะกูก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพวกเรามันกลายเป็นบุคคลอันตรายไปแล้ว” วอนบินพูดเสร็จก็หัวเราะแบบแปลกๆ มันเหมือนคนโลกจิตเลยอ่ะ

“งั้นพวกเราไปเลี้ยงฉลองชัยชนะกันเถอะ กูอยากกินข้าวแล้ว อยากกินโค้ก อยากกินรามย็อน อยากกินขนม อยากกินทุกอย่างเลย...” ฮงกีพูด แล้วก็เลียปากตัวเองไปด้วย

“หยี// ไอ้ฮง น่าเกียจอ่ะ”  จงฮุนพูดแล้วก็ทำท่า กลัวฮงกีขึ้นมา

“ก็กูหิวนิ นะๆๆๆๆๆ ” ฮงกีพูดแล้วก็ ทำท่าทางเหมือนเด็กอยากกินขนมเลย

“เออ ไปก็ไป เดี๋ยวกูเลี้ยงเองก็ได้ ” จงฮุน เริ่มทนอาการเอาแต่ใจของฮงกีไม่ไหว จนต้องตามใจฮงกีอีกรอบ เหมือนเด็กจริงเลยนะนายเนี่ยฮงกี

“เย้ย ฮุนฮุน ใจดีจังเลย” ฮงกีทำท่าทางดีใจ เริ่มเหมือนเด็กแล้ว นะนายเนี่ย