คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 약속해 : 1
ผมื่อบาส
ผมเป็นเ็บ้านนอที่มาามหาวามฝัน ผมมีวามฝัน ฝันที่อยาะเป็นนัแส
ผมเลยเ้ารุเทพมาอยู่อนโที่พ่อื้อไว้ ผมมาเพื่อไม่ใ่แ่วามฝัน
ผมมาามหานที่เยให้สัาับผม ว่าไม่ว่าะเิอะไรึ้น
เาะปป้อผมในเวลาที่ผมไม่เหลือใร และเายัเป็นรัแรอผม...
“ฮ้าววววว”
ผมื่นเ้ามาโยบรรยาาศที่มีแ่ึสูๆล้อมรอบไปหม
ผู้นูเร่รีบ เินันมามายเหมือนม ่าาผมที่ว่าะเปิมหาลัย
็เือบอีสออาทิย์
ผมัสินใอาบน้ำ
และลมาหาอะไริน ผมมาอยู่รุเทพไ้เือบสออาทิย์ละรับ
และเหลืออีสออาทิย์มหาลัย็ะเปิภาเรียนแร ผมมาามหาวามฝัน และ ำสัา
ที่นนนึเยให้ไว้ับผมเมื่อ 8 ปี่อน อนนั้นผม 10 วบ ผมำไ้ลาๆว่า
ผมไปปีน้นไม้ และพลัลมา ้นระแท ร้อไห้ฟูมฟาย ในอนนั้นไม่มีใรไ้ยินเสียร้ออผมแน่ๆ
มันเ็บมารับ เ็บนลุไม่ไ้ แ่แล้ว็มีเ็ผู้าย อายุราวๆ 13-14 เินมาหาผม
ปลอบผม ลูบหัวแบบอ่อนโยน เาบอับผมว่า เวลาที่ผมไม่มีใรเล่น้วย ไปเล่นับเา
เาะูแลผมเอ เาสัาว่าะไม่ทำให้ผมบาเ็บและะปป้อผมลอไป
หลัานั้นสออาทิย์
ผม็ไม่ไ้เอเาอีเลย เาหายไปพร้อมับหมายที่ิไว้ที่้นไม้
“อโทษนะ...
พี่้อไปเรียนรุเทพ
อโทษที่ไปไม่ไ้ลา
ไว้ะลับมาเล่น้วยันอี อย่าลืมพี่นะ ...
็อ”
ทิ้ไว้เพียหมายเท่านี้ และผม็ไม่ไ้เอเาอีเลย
นั่นเป็นุเริ่ม้นที่ทำให้ผมั้ใเรียน และสอบเ้า
มหาลัยที่รุเทพและมาามหาพี่เาถึเปอร์เ็นเอมันะน้อยนิมา็เหอะ
อนนี้พี่เาอาะโมาแล้วแน่ๆ แ่ผมไม่เยลืมใบหน้านั้นไ้แน่นอน ถ้าเอผมำไ้แน่ๆ
“ป้ารับหมูระเทียมไ่าวานนึรับ”
‘รอแปปนะ
เี๋ยวป้าทำให้ ไปนั่รอเลย’
“รับ”
ผมลมาิน้าวร้านนี้ประำเพราะป้าแใีอบแถมหมูระเทียมให้ผมเยอะมา
ไม่อ้วนให้มันรู้ไปสิ ฮ่าๆ
ในระหว่าที่นั่รอ
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเ็่อนะเห็นารแ้เือนาแอพเั่นไลน์
ะเป็นใรไปไม่ไ้นอา พี่ายัวแสบและ็พ่อับแม่
K.
K. : ทำไรอยู่วะิน้าวยั
ยาภูมิแพ้เอาไป้วยไหม
B : เอามาไม่้อห่วผมหรอพี่ิม
ทำอย่าับไปออรบั้นแหละ
K. : อยู่นเียวไ้ใ่ปะ
แน่ในะว่าไม่้อให้พี่ย้ายไปอยู่เป็นเพื่อน
B : รับอยู่ไ้รับ
สบายมา ิน้าวละ้าวมาพอี
K. : ูแลัวเอ
มีอะไรโทรหาไ้ลอ ะรีบิ่ไปหาเลย
B : ร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
‘มาแล้วหมูระเทียมไ่าว
ไม่พิเศษ’
“อบุรับ”
หมูระเทียมอโปรผมถูวาไว้รหน้า หอมริๆ
อนโผมอยู่ใล้ับมหาลัยพอสมวรรับ่วเที่ยๆแบบนี้เลยมี นศ ทยอยมาิน้าวัน
ผม็นั่ิน้าวอผมปิเหมือนทุๆรั้แ่สิ่ที่ทำให้ผมเห็นแทบ้อนล่วนั้น ือ
ายหิู่นึ ำลัเินมาสั่้าวร้านเียวับผม
ผู้ายนที่ผมุ้นหน้าอย่าีและไม่เยลืม บัเอิมา
ผมรีบั้าวเ้าปานหมาน
่อนะวิ่ไปหาพี่เาอยาีใที่ไ้เอ
“เห้ย ! น้อมึระวั้วยิวะ ะนูแล้วเนี่ย !”
(หอบอยู่)
“พี่ำผมไ้ปะ (ยิ้ม)”
“อะไร มึะมาเล่นมุอะไรแถวนี้ ไปไปูรีบ...แฟนูรออยู่”
“...แฟน ?”
“เอ้าไอ่นี่ ถอยไปเะะ !”
ผมถูผลัออไปให้พ้นทา
่อนผมะล้มลใส่เ้าอี้
โรม !!!
‘ว้ายยย หนูเป็นไรป่าวลู’
ั้สิไ้ผมรีบอบลับไป
“ไม่เป็นไรรับป้า ผมโอเรับ”
‘ไม่เ็บรไหนนะ ไปหาหมอมั้ย’
“ผมไม่เป็นไรรับ นี่รับ่า้าว ผมไป่อนนะรับ”
‘่ะๆ ระวั้วยนะ’
“รับ”
ผมรีบลับเ้าอนโ
แล้วนั่ปรับอารม์ และึสิัวเอ พี่เา ำผมไม่ไ้...
ความคิดเห็น