ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เพื่ิอนสนิท7
แ่เพื่อนสนิทริๆ
ปั!
เสียเปิประูห้อัึ้น พร้อมับร่าสูที่แบนัวเล็อยู่บบ่า ว่าเาะลาออารถ ไหนะแบมันึ้นมาบนห้ออี บอำเียวว่า เหนื่อย!และหนัมา ไม่ิว่าเห็น
ัวเล็ๆแบบนี้ หนัใ่ย่อย ผมปล่อยมันลับพื้น
แบมัน รีบวิ่ไปที่ประู ีหน่อยที่่อนเ้ามาผมล๊อประูแล้ว
“อย่าหนี” ผมว้า้อมือมือบา
“อ๊ะ!ปล่อย” มันพยายามแะมือ แ่ไม่มีทาะออเลย
“มาเ้าเรื่อ อเราไ้แล้ว ยอลทำอะไรให้แบไม่พอใ แบบอยอลมาสิ..พูับยอล ให้ยอลไ้รับรู้วามิอแบ” พูพลาปล่อยมือ เปลี่ยนมาโอบเอวบา
“ยอลไม่รู้ริๆหรือแล้ไม่รู้”
“แบ…โอเ ยอลมันโ่ เพราะะนั้น แบผู้าลา ่วยไ้อสสัยเพื่อนโ่ๆนนี้้วยเถอะ” ผมบออย่าอ่อนใ
“ปล่อย!” แบพูเสียเรียบ มือบาันแนออ แ่ผม็ไม่ยับสันิ
“ไม่! แบ้อบอยอลมา่อน”
“แบโรธที่ยอลทำแบบนี้แหละ”
“ทำอย่านี้ืออย่าไหน? อย่านี้เหรอ?” ผมรวบัวแบไว้ในออ้มแนแน่นึ้น มูโุ่ลสูลิ่นหอมอ่อนๆาออาว
“อย่าทำให้วามโรธเปลี่ยนเป็นวามเลียนะยอล”ใบหน้าหวานเรียบเยึ้น าเรียว้อเอาเรื่อ
“แบโรธที่ยอลแสับแบเหมือนเป็นแฟนแ่็ไปถ่ายรูปับน้อเ้าเหรอรับ”
“รู้ัวแล้ว็ยัทำ”
“เอ้า ็ยอลแ่เห็นว่าถ่ายรูป้วยันเยๆ ไม่ไ้ิอะไรริๆนะรับ”
“ยอลไม่ิแ่ถ้าน้อเ้าิละ แล้วนอื่นะมอยอลยัไ”
“ั่น้อเ้าสิ ยอลไม่สนใหรอว่าใระมอยัไ (ยอลมอแ่แบนเียว)
“เฮ้อ...ยอลยาให้แบผ่อนลายบ้า หน้าึหมแล้ว” ผมบีบมูโ่รั้นอนในอ้อมแน
“อย่ามาับ!”แบมันสะบัหน้าหนี
“ยอลเ้าใ ว่าแบไม่อยาให้ยอลถูมอว่าเ้าู เพราะทุวันนี้ใรๆ็เ้าใว่าแบ เป็นแฟนยอล แ่ยอล็พอในะที่นอื่นิแบบนั้น เพราะมันแสว่าพวเารััวน
อเราริๆไม่ว่าเราะเป็นอะไร็าม ถึแม้เราะไม่เป็นอย่าที่พวเ้าิัน็เถอะ แล้วแบะัวลอะไรอี ”
เสียทุ่มอธิบายสิ่ที่ิออมา สิ่ที่ิ แ่ไม่ไ้พู แ่อนนี้ผมำลัพูบอแบ แบะไ้ไม่เ้าใผิที่ิว่าผม หุหิ หรือไม่พอใที่เป็นเป้าสายา
แบนั่นิ่ ไม่พูา เารับฟัร่าสู ส่วนหนึ่ในใเริ่มเ้นแร
“ยอล” ใบหน้าหวานเยหน้ามอ มัน็ึ้ในะ เพราะปิยอลไม่เยพูอะไรแบบนี้ แ่นี้็อุ่นใ
“อย่าทำหน้าอย่านั้นนะ เี่ยวยอลับปล้ำะเลย” ผมพูึ้น่อนะผลัร่าบาในอ้อมอลับเีย”
“อ๊ะ”แบหายหลัลบนเียนุ่ม โยมียอลร่อมทับไว้
“ทำหน้าาน่ารัแบบนี้ ยอลอยาะฟั้วยวามหมั่นเี้ยวริๆ”
“ไอ้ยอล!!ทำบ้าอะไรเนีย….ลุออไปนะ” ใบหน้าหวานเริ่มลับมามีีวิีวาอีรั้
“ไอ้อินับไอ้ฮุน มันิว่ายอลับแบเป็นเฟนันริๆ ั้นเรามาทำให้เป็นรออย่าที่ทุนิัน..”สายาูุนึ้นเมื่อมอไปยัร่าบา ทำเอา แบสะท้าน
“ไอ้..ไอ้ยอล อ..ย่าิอะไรอุบาทว์นะเว้ย”เสียหวานเอ่ยิๆัๆท่านี่ออะล่อแหลมอยู่แล้ว ะรอพ้นนร่าสูที่ทับอยู่ไหมเนีย
“นี่ยอลเอารินะเนีย มาให้หมาป่าย้ำสัที ระ่ายน้อย” มือแร่รั้่อมือบาไว ใบหน้ามูร้ายาเสียทุ้มเอยึ้นอย่าน่าลัว
“ป..ปล่อยนะ ยอล แบไม่ใ่ผู้หินะเว้ยและไม่ใ่ระ่ายน้อย้วยโอ้ย ิมาไ้ไวะ ปล่อยเี๋ยวนี้นะ!”ปาบาร้อั ร่าบาิ้นไม่หยุ
ร่าสูยนิ้วแะริมฝีปาอนที่ำลัร้อะโน มือ้าที่เป็นอิสระอแบถูนำมาวาทาบหน้าผม แล้วผลัออนผมผะ
“โอ๊ย ย ย แบ อย่าันหน้าิวะ” มือแร่ับมือบาึไว้อีรั้
“ยอล็ปล่อยิวะ ปล่อยแบนะ อย่ามาพูมั่วๆใระไปไ้ับมึัน ไม่ยอมหรอเว้ยย ไม่มีทา! ปล่อย” ใบหน้าหวานบูบึ้ แ่ลับูน่าเอ็นูไม่น้อยในวามรู้สึ
“ปล่อยแน่ แ่้อหลัาที่ยอลไ้แบแล้ว” เสียทุ้มพูึ้น
“ไอ้ยอล ไม่ปล่อยูถีบมึริๆ้วย ะถีบให้และ และะเหยียบให้มเลย!” มันู่ แ่ผม็ทำลอยหน้าลอยา ไม่ลัวมัน
“ไม่ให้ถีบหรอ มาเป็นอยอละีี หึหึ” ผมร่อมทับาแบไว้ นยับไปไหนไม่ไ้ ้มลุไ้อาวอย่าแล้หยอ
“อ๊ะ ปล่อย ปล่อยน๊า…อย่าทำแบบนี้นะยอล แบลัวริๆแล้วนะ” แบร้ออย่าใับารระทำอยอล ใบหน้าหันหน้าหนี ทำให้เปิ่อว่าให้ใบหน้ามไุ้ไไ้
ถนัมาึ้น
“ไม่้อลัว ยอละเบาๆ”ผมพูออมา้วยรอยยิ้ม
“ไอ้บ้ายอล ไม่เอา”
“เอ๊า แบอยาไ้หนัๆ เน้นๆ แรๆ ยอลัให้นะ”ผมพูอย่ายั่วเย้า่อนะฝัมูลบนแ้มเนียนใส ที่อนนี้สีแเ้ม
“ไม่!ไม่เอา ปล่อยนะ ยอลปล่อย อ๊ะ อึ…”แบราออมาอย่าไม่ั้ใเมื่อฟันมัหยอเย้าใบหู ผมยิ้มอย่าพอใที่ไ้ยินเสียหวานเล็ลอออมาเพราะฝีมือเา ร่าสููบ
้นอาวลาไล้ล่ำ มือปลระุมเสื้อเิอแบออ
“ะอายทำไม เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าห้อเียวันแบยัไม่เห็นอายเลยนิ”ผมปลระุมเม็สุท้าย ่อนเลื่อนมือ ลูบไล้ผิวาวเนียนอย่านึสนุ
“อ๊ะ..อย่านะยอล เอามือออ อ๊ะ!อือ..”แบปัป้อร่าายามือปลาหมึ ลามือไปทั่วแผ่นอบา เรียเสียราเรือานใ้ร่าอย่าี
“ยอล..อือ อย่า.ร..นั้น อ๊ะ!”แบเผลอแอ่นอรับ สัมผัสเมือผมูบไหล่มนไล่ไปลาอวา มือแร่ปัป่ายไปทั่วผิวเนียน
“ไอ้ยอล บ้า” อย่ามามีอารม์แบบนี้ับแบนะโว้ยยย” แบรีบเ้ัวึ้น ร่าบาลานหนีาารเาะุม แ่ผม็รั้้อเท้าบาไว้แล้วลาลับเ้ามาหาัว
“ะหนีไปไหน…มา่วยยอล่อน แบอะแหละ ทำมันื่น มาทำให้มันสบเี๋ยวนี้!” ผมพู้น่อนะแนบายทับอีรา ท่ามลาเวามแื่นใอนที่มาอยู่ใ้ร่าอีหน
“อือ..ไอยอลบ้า ยอลำลัิสปรับแบนะ!”
“มันเป็นธรรมาิมนุษย์วะ แบ ะ่มมันให้ลมัน็ุวามิบไม่ไ้นะ…”สายาเ้าเลห์มออย่าหื่นระหาย ทำให้แบเหื่อแพลั่ ูเป็นเพื่อนมึนะโว้ยยยยยยยยย
“โอ้ยยยย ั้นมึ็ไป ไปเลย ห้อน้ำทานั้นนูนน รุาลุออไปาัวู ปล่อยเลย” นิ้วเรียวี้ไปทาห้อน้ำ ผมหันหน้าไปทาที่มันี้ ่อนใบหน้าเ้าเลห์ะหันลับมาสบา
เพื่อนสนิท
“ไม่” ผมพูเสียเ้ม แล้ให้ถึที่สุ สนุีเวลาเห็นใบหน้าหวาน หวาลัวลนลาน แม้ผมเอะวบุมัวเอไม่่อยไหวแล้ว็ามเมื่อ วามรู้สึ้อารมันพลุ่พล่านึ้น
“อืมม เอาน่า มาหอมหน่อยเร็ว อืมม ห๊อมหอมม” ผม้มหน้าสูลิ่นหอมอ่อนๆาร่า้าใ้ ุไออ
“อืออ…อออ” แบส่เสียอืออึ มือบารอออมาาารรอมทับ มือเรียวปัป่ายหาอะไรเหมาะๆที่พอะหยุยั้ารระทำอนร่าสู
ใบหน้าหวานเอียหลบไป้าน้า เปิ่อว่าให้ใบหน้ามออนไ้ถนัึ้น วาเรียวสวยวาามอสิ่ใล้ัว ่อนริมฝีปาบาะยยิ้มเ้าเลห์ึ้นบ้า เมื่อเห็นทา
รอ อีนิ อีนิเียว
อึ๊บ…อีนิเียว็ะ…
“ปั๊!!”
“โอ๊ย!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น