คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
จุดเริ่มต้น
ติ้ง!ติ้ง!ติ้ง!
เสียงระฆังเงินประจำเมืองดังบอกเวลาท่ามกลางความเงียบว่าได้เข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว แต่ถึงกระนั้นผู้คนส่วนใหญ่ก็ล้วนเข้าสู่นิทราไม่ได้รับรู้แต่อย่างใด เพราะคงไม่มีใครมานั่งขายของร้องเพลงกันในเวลานี้ ถ้ามีคงโดนชาวบ้านเอาขวานไล่ฟันฐานขัดความสุขยามราตรีเป็นแน่ แต่ใช่ว่าทุกคนจะหลับกันไปซะหมด อย่างน้อยก็ยังมีคนบางกลุ่มที่ยังทำหน้าของตนอย่างสุดความสามารถ
สายลมอ่อนๆพัดเข้าผ่านหน้าต่างไม้สลักสีทองที่เปิดกว้างรับลมเผยให้เห็นท้องฟ้ายามรัตติกาล หมู่ดาวแข่งกันส่องแสงกับจันทร์กลมโตเต็มดวงที่โดดเด่นที่สุด แต่ก็ยังไม่สามารถแย่งความสนใจของหญิงสาวจากกระดาษหลายฉบับ ขณะที่มือกำลังจับด้ามขนนกจุ่มหมึกเขียนอย่างตั้งอกตั้งใจ แสงสว่างจากตะเกียงที่แขวนอยู่ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน ใบหน้าเรียวรีแม้ไร้สีสันแต่งแต้มแต่กลับดูดีอย่างหาตัวจับยาก คิ้วโค้งสวยแม้จะใกล้ผูกกันเป็นโบว์แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้านี้สวยลดลงแต่อย่างใด ตากลมโตสีบลูโทปาซที่มักจะฉายแววสดใสขี้เล่นและเจ้าเล่ห์แม้ตอนนี้จะไม่ได้มีท่าทีแสดงออกแบบนั้นแต่สามารถรับกับแพขนตาหนางอนและจมูกโด่งสวยที่คั่นกลางได้อย่างไม่มีที่ติ ริมฝีปากบางแม้จะถูกกัดด้วยฟันของเจ้าของตามนิสัยแต่ก็ยังดูดี ผมลอนสีรัตติกาลเงาสวยถูกม้วยขึ้นเผยให้เห็นผิวกายขาวผ่องที่ได้รับการดูแลสม่ำเสมอแม้จะถูกปกปิดเนื้อผ้าแพรเนื้อบางเบาสีชมพูอ่อนอยู่ก็ตาม
“รายจ่ายของวังมันเพิ่มขึ้นมากเกินไปหรือเปล่า” เสียงใสของหญิงสาวกล่าวขึ้น หลังจากนั่งพิจารณารอบสุดท้ายกว่าสามชั่วโมง ซึ่งนั่นทำให้เธอตัดสินใจหยิบเสื้อคลุมสีมุกที่แขวนอยู่ใกล้ๆออกมาสวมก่อนจะเปิดประตูสีเงินของห้องทำงานที่มักใช้เป็นประจำก่อนเดินตามพรมสีแดงสดไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องๆหนึ่งตามประสงค์ที่ตั้งไว้แต่แรก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” เสียงชายวัยกลางคนเจ้าของห้องดังขึ้นเพื่อเป็นการอนุญาตให้หญิงสาวเข้าห้องได้อย่างถูกต้องตามระเบียบ
“อ้าว เซย์เองหรอมีธุระอะไรกับลุงหรือเปล่ามาซะดึกเชียว” เสียงของชายคนเดิมยังดังขึ้นแม้ตาสีนิลจะไม่ได้จับจ้องมาที่เธอแต่กลับจ้องไปที่เอกสารหลายฉบับ ผมสีน้ำตาลไหมปลิวไปตามลมจนเสียทรง แต่กลับยิ่งทำให้ดูดีน่าเคารพนับถือเสียอย่างนั้น ก็จะมีใครทำงานหนักเท่าชายเบื้องหน้าอีกเพราะไฟล์ซีโลนสงบสุขมาหลายสิบปีก็เพราะท่านลุงคอยปกครองดูแลนั่นเอง
“ขอประทานอภัยเพคะท่านลุง หลานแค่จะนำเอกสารที่ดูแลมาให้ เพราะมันค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่หลานจึงกลัวจะไม่ทันการ” น้ำเสียงจริงจังของหญิงสาวเรียกความสนใจจากชายข้างหน้าหรือองค์กษัตริย์ปัจจุบันนามอาซีทรอป ก่อนจะอธิบายถึงเหตุที่มาอย่างชำนาญและอธิบายถึงจุดต่างๆที่เกิดความผิดปกติ เรื่องเงินเรื่องทองของวังแม้เศษเหรียญเดียวก็ถือเป็นเรื่องใหญ่
“หลานทำงานให้ท่านลุงตั้งแต่หกขวบจนตอนนี้อายุสิบห้า หลานคิดว่าคงมีคนที่ยักยอกเงินแน่ เพราะเงินของวังเริ่มหายไปมากขึ้นเกินความจำเป็นตั้งแต่สามเดือนก่อน ซึ่งตอนนี้คงสรุปเป็นอื่นมิได้”
“งั้นเช้าพรุ่งนี้เอาเอกสารและงานวิเคราะห์ให้วาเลีย เดี๋ยวนางจะจัดการต่อเอง นี่ก็ดึกมากแล้วลุงว่าหลานควรจะพักบ้าง ขนาดเจ้าวออัน เวอาน หรือวีอายังไม่ขยันเท่าหลานเลย” น้ำเสียงห่วงใยส่งออกมาถึงหญิงสาวหลังจากเอ่ยถึงภรรยาแสนสวยอันเป็นที่รัก และบุตรชายสุดหล่อทั้งสามของพระองค์ที่ก็ทรงงานหนักไม่ยิ่งหย่อนกว่าเธอสักเท่าไหร่
“ท่านพี่ทั้งสามก็ทรงงานหนักอีกทั้งยังต้องเรียนหลานคงเทียบไม่ติด และท่านลุงก็ทรงดูแลพระวรกายบ้างนะเพคะ แม้ท่านป้าวาเลียจะคอยดูแลอยู่แล้วก็เถอะอากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว เดี๋ยวจะไม่หล่อ...นี่ก็ดึกมากแล้วหญิงงั้นทูลลานะเพคะ” หญิงสาวพูดหยอกเย้าตามปกติก่อนจะย่อกายถวายบังคมอย่างสวยงาม ส่งยิ้มหวานให้และออกจะห้องทำงานของชายหนุ่มตรงไปยังห้องนอนที่ใช้เป็นประจำ โดยมีตะเกียงทางเดินคอยให้แสงสว่างจนถึงหน้าห้องและเตรียมตัวเข้าสู่นิทราลงบนเตียงสีทองขนาดใหญ่ก่อนจะหลับลงในที่สุด
“เซย์ตื่นสายไม่ดีนะครับ ดูสิว่าใครมาหา”เสียงของใครบ้างคนดังขึ้นในโซนประสาทแม้จะเบามากแต่ก็เป็นเสียงที่คุ้นเคย จนทำให้แพขนตาของหญิงสาวยกขึ้นและกระพริบอีกหลายครั้งเพื่อให้ชินกับความสว่างของแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผ้าม่านสีทองปักลายสวย
“ท่านพี่วออัน ท่านพี่เวอาน ท่านพี่วีอา มาได้ยังไงเพคะ ไม่บอกหญิงก่อน วันนี้เซย์จะได้เข้าครัวทำอาหารให้พระองค์ แล้วนี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีเรียนหรอเพคะ แล้วจะอยู่นานแค่ไหน มิตินั้นเป็นอย่างไรบ้างสนุกหรือเปล่าเพคะ” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายต่างสายเลือดนั่งล้อมรอบเตียง เพราะเธอเป็นเพียงลูกของเพื่อนสนิทท่านป้าวาเลียซึ่งเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาพ่อแม่สักครั้งแม้แต่ชื่อท่านป้าท่านลุงก็ไม่ยอมบอก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเนื่องจากท่านป้าท่านลุงและพี่ๆได้มอบความรักความอบอุ่นให้เป็นอย่างดี
คนแรกที่เธอเห็นคือวออันเป็นองค์รัชทายาทสุดหล่อ ผมสีน้ำตาลจากท่านลุงยาวประบ่าเพิ่มความเท่ได้อย่างมหาศาล ดวงตาที่มรกตจากท่านป้ายิ่งทำให้ชายที่ห่างกันสามคนนี้หล่อขึ้นมากที่เดียว คนที่สองคือเวอานพี่ชายคนรองที่สีผมนั้นเป็นสีทองเช่นเดียวกับท่านป้า และดวงตาสีรัตติกาลเช่นท่านลุง แต่ก็ยังคงหล่อคมเฉียบขาดเหมือนเดิม คนสุดท้ายคือวีอาพี่ชายที่ห่างกับเธอเพียงปีเดียวหน้าตาสายคล้ายท่านป้าแต่สีตาและสีผมนั้นเหมือนกับท่านลุงไม่มีผิด แต่ถึงอย่างไรก็ยังหล่ออยู่ดี
“น้องเซซีล่าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีกว่า แล้วก็ไม่ต้องพูดราชาศัพท์ให้ยุ่งยากพี่เองก็บอกหลายครั้ง พวกพี่จะลงไปรอที่ห้องอาหารใหญ่หละกัน” พี่วีอาเรียกชื่อจริงของเธอเพื่อเป็นการตำหนิว่าไม่พอใจนักที่พูดราชาศัพท์เพราะคล้ายทำตัวห่างเหิน เพราะพี่ชายทั้งสามนั่นไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับพี่ชายอีกสองคนเพื่อให้เพื่อได้ทำภารกิจส่วนตัวอย่างสะดวกซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานและลงไปยังห้องอาหารใหญ่อย่างรวดเร็วเพราะทั้งวิ่งทั้งกระโดดเพราะกลัวจะสายไม่ทันเวลาทำให้ผู้ใหญ่รอนาน
“ขอประทานอภัยที่มาช้านะเพคะ”เซซีล่าพูดอย่างอย่างรวดเร็วปนหอบเพราะการใช้แรงไปเมื่อครู่เพราะวังก็ใหญ่ใช่เล่น ก่อนจะย่อถวายบังคมอย่างสวยงามให้ท่านลุงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ท่านป้าแสนสวยที่นั่งถัดมาตามด้วยพี่ชายทั้งสามที่มองอาการเหนื่อยหอบของผู้มาใหม่อย่างขำๆ ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวเท้าไปยังเก้าอี้สีทองที่เข้ากับกับโต๊ะยาวที่คลุมด้วยผ้าปูสีขาวสะอาดลายสวยที่ตรงข้ามกับวีอา
“เซย์คงไม่คิดว่าพี่จะหายไปใช่หรือเปล่า” วออันถามด้วยน้ำเสียงขำๆก่อนจะส่องสายตาเอ็นดูให้(หลงตัวเองไปแล้วพี่ชาย) แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใดเพราะมีหลายเรื่องที่จะต้องรีบถามและจัดการ
“ท่านป้าคะ เอกสารและงานวิเคราะห์หลานวางไว้ที่โต๊ะทำงานใหญ่ทางขวามือนะเพคะ อ้อ พี่ชายทั้งสามของน้องคงให้คำตอบดีๆในการใช้เวทย์ปลดกลอนเข้ามาในห้องของเซย์ได้” หญิงสาวพูดอย่างเป็นการเป็นงานและส่งยิ้มไปทางท่านป้า ก่อนจะส่งสายตาจับผิดให้พี่ชายทั้งสามคนที่ทำเหวอและเหลอหลาอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะของท่านลุงและท่านป้าได้ไม่น้อย
“เป็นไงใช้เวทเข้าห้องน้อง เซย์ฉลาดเป็นกรดระวังจะโดนเอาคืนนะ เวอาน” ท่านลุงพูดขึ้นก่อนจะให้สัญญาณเอาอาหารมาเสริม
“ท่านพ่อ ผมแค่จะไปปลุกเซย์เพราะกลัวน้องจะสาย อีกอย่างไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือนอย่างจะเจอน้องใจจะขาด” เวอานหยอดคำหวานเล็กให้ขณะแก้ตัวไปคราวเดียวกัน
“งั้นคราวหน้าเซย์คงต้องลงกลอนเวทซะแล้ว ไม่งั้นพี่วออันคงได้เอาปิ่นหยกน้องไปให้สาวอีก พี่เวอานคงได้หยิบแหวนน้องไปซ่อนอีก และพี่วีอาคงได้มาแอบยุ่งกับเองสารงานน้องอีกเป็นแน่” เซซีล่าพร้อมมองพี่ชายทั้งสามด้วยสายตาขาดโทษและแอบรายงานความผิดอ้อมๆให้ท่านลุงและท่านป้าที่ฟังอย่างสนอกสนใจ
“สาวที่ไหนหรือเวอานถึงขนาดเอาปิ่นที่น้องนั่งทำไปให้เชียว” แม้จะเอ่ยชื่อพี่เวอานแต่สายตากลับมาที่เซซีลาซะอย่างนั้น ซึ่งก็เข้าทางเจ้าตัวซะเหลือเกิน
“คงจะเป็นสาวในโรงเรียนเวทแน่ๆค่ะท่านป้าเพราะตั้งแต่ไปเรียนได้สองปี ท่านพี่ก็ติดต่อมาน้อยลงทั้งไปรษณีย์บิน ทั้งโทรจิต แทบจะไม่ติดต่อมาหาเลย จะอ้างว่างานยุ่งก็คงไม่ได้เพราะเมื่อก่อนยุ่งกว่านี้ยังโทรมาเช้าเย็น” เซซีล่าพูดพร้อมทำเสียงเศร้าสร้อยแต่ในตากลับชายแวสนุกที่ได้แกล้งพี่ชายคนโต ส่วนพี่ทั้งสองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่รอดตัวไม่โดนน้องตัวแสบเล่นงาน ขณะท่านป้าและท่านลุงก็ทำท่าเห็นด้วย แต่บทสนทนาก็ต้องหยุดลงเพราะอาหารได้ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ และเปลี่ยนเรื่องคุยกันไปเรื่อยเปื่อยแทน
...รอดตัวไปนะพี่วออัน ถือเป็นโชคดีไปหละกัน... หญิงสาวคิดพร้อมกับรับประทานอาหารเบื้องหน้า เมื่อเสร็จแล้วก็โดนพี่ชายทั้งสามลากไปที่สวนดอกไม้ตะวันออกทันที
ซึ่งสถานที่ที่นั่งอยู่นั้นเป็นศาลาหินเล็กๆแต่กลับสวยและแข่งแรงเข้ากับดอกไม้กลิ่นหอมหลายพันธุ์และสีสันหลากหลายที่ถูกจัดเรียงตกแต่งเป็นรูปสัตว์เทพต่างๆมากมาย แต่ถึงจะสวย หญิงสาวก็ไม่ได้ให้ความสำคัญมากนักก็เห็นตั้งแต่ยังเด็กๆดอกไม้ต้นไม่ยังไม่โตเท่านี้ดังนั้นความสนใจสนใจจึงพุ่งตรงไปที่การโดนพี่ชายต่างสายเลือดลากมาซะไกลทั้งที่ตั้งใจจะไปเคลียงานแท้ๆ
“ที่พี่พามาเนี่ยไม่ได้จะพามานั่งจิบชาชมดอกไม้หรอกใช่ไหมคะ”
“พี่แค่อยากจะชวนเซย์ไปที่มิติฟีโอเล่ ไปเรียนไปหาความรู้เพราะอีกไม่นานเซย์ก็จะสิบห้าบริบูรณ์แล้ว ถึงแม้เซย์จะมีความรู้มากอยู่แล้วก็เถอะนะ”พี่วออันพูดไขข้อข้องใจให้
“ท่านพี่จะให้เซย์ไปเรียน ทั้งที่การเรียนท่านป้าก็สอนให้ไม่ขาดตกบกพร่อง การปกครองท่านลุงก็แนะนำให้อย่างดี การต่อสู้พี่เองก็สอนให้เซย์ทั้งมีด ทั้งดาบ ทั้งธนู เรื่องเวทพี่เวอานก็สอนจนเซย์ชำนาญแล้วไหนจะเรื่องปลุกยาและสมุนไพรพี่วีอานก็สอนเซย์ตั้งแต่ยังเล็ก ความรู้รอบตัวเซย์ก็พอจะมี แล้วทำไมเซย์ต้องเรียนหละคะ” ใช่ทำไมต้องเรียน เธอไม่ไม่ชอบการใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากเพราะมันค่อนข้างอึดอัด อีกอย่างก็อยากจะช่วยงานท่านลุงท่านป้าด้วย
“เซย์...พี่เข้าใจว่าเซย์ไม่ชอบการบังคับแต่มันก็ดีไม่ใช่หรอถ้าเซย์จะได้มีความรู้มากขึ้นเพื่อจะได้ช่วยงานท่านลุงอย่างดีที่สุด อีกอย่างคือ....”พี่เวอานพูดพร้อมกับอธิบายแต่อยู่ๆก็เงียบไปจนวีอาต้องพูดแทน
“เซย์จะได้มีเพื่อนได้รู้จักสังคมใหม่ๆ ซึ่งมันไม่ได้เลวร้ายเลยนะ พวกพี่รับประกันได้ ว่าโรงเรียนเวทฟีโอไวท์จะทำให้เซย์มีความสุข อีกอย่างเราจะได้เจอกันบ่อยๆไง”
“พวกพี่อยากให้เซย์ไปเซย์ขัดได้ด้วยหรือคะ ใบสมัครพวกพี่ก็คงเอามาแล้ว เซย์จะปฏิเสธอะไรได้หละคะ ท่านลุงท่านป้าก็คงเห็นดีเห็นงามกับท่านพี่ด้วย เซย์หละไม่เข้าใจจริงๆ” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ต้องยอมรับเลยว่าตัวเธอเองไม่เคยปฏิเสธประสงค์ของพี่ชายทั้งสามหรือท่านลุงและท่านป้าสักครั้ง เพราะทุกคนล้วนมีบุญคุณล้นหัว ที่ให้ทั้งวิชา ที่พัก ความรักความอบอุ่น
“เซย์น่ารักจริงๆเลย งั้นเซย์นั่งกรอกนะ เดี๋ยวพวกพี่จะช่วยอธิบายเรื่องของมิติฟีโอเล่ให้ฟัง เซย์ต้องชอบแน่ๆ” ไม่พูดเปล่าใบสมัคร หมึก และปากกาขนนกด้ามโปรดก็ปรากฏมาอยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็วโดยฝีมือมือชายคนรองที่ชอบใช้เวทเป็นชีวิตจิตใจ ก็ที่ทั้งสามจะช่วยกันสาธยายความงาม ความอลังการ ความยิ่งใหญ่ ของมิติที่ว่าและว่าที่โรงเรียนในอนาคตของเธออย่างเมามัน (มันใจมากว่าเธอติด = =)
...มันดีแล้วหรอที่เราจะไปจริงๆ...
ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังอดคิดไม่ได้อยู่ดี เพราะลางสังหรณ์ของเธอมันไม่ค่อยจะดีนัก อีกทั้งกริยาของท่านลุงท่านป้าและพี่ทั้งสามที่หลังๆดูแปลกไปแต่ความลับย่อมไม่มีในโลกและไม่มีเรื่องไหนที่จะลอดพ้นสายตาดุจเหยี่ยวหาเยื่อของเธอไปได้ อยู่แค่ จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วตอนแรก เย้ๆๆๆ จุดเริ่มต้นของเรื่องมันก็อยู่ตรงนี้แน่เองแหละค่ะ
เป็นการเปิดตัวละครสำคัญมากมายก่ายกองมาก เพื่ออะไรไม่รู้
แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนและอ่านจนจบ ทั้งที่ตั้งใจและหลงเข้ามา ^^
มีอะไรคอมเม้นท์ข้างล่างได้ค่ะเพราะอ่านแน่นอน
หรืออยากให้กำลังใจก็โพสข้างล่างได้เลย ><
พบกันตอนต่อไปนะคะ หวังว่าจะมีคนหลงมาบ่อยๆ 5555+
ความคิดเห็น