คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จุดเปลี่ยน
จุดเปลี่ยน
หมู่มวลดอกไม้หลากสีมากสายพันธุ์ แม้ตอนนี้จะไม่ได้บานสะพรั่งเนื่องจากไม่มีแสงแดดจากดวงอาทิตย์คอยกระตุ้นเหมือนช่วงเช้า แต่แสงสว่างจากดวงจันทร์และแสงดาวที่ส่องกระทบกลีบดอกนั้นก็ทำให้ดอกไม้ที่หุบตูมดูสวยในแบบที่แตกต่างออกไป สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านทำให้กิ่งก้านพลิ้วไหวไปตามลมยิ่งทำให้เป็นภาพที่น่าประทับใจและน่าดูภาพหนึ่ง แต่ในขณะนี้คงไม่มีใครที่คิดจะชมความงามยามราตรีของดอกไม้เหล่านี้เท่าไหร่นัก เนื่องจากทุกคนในที่นั้นกำลังพุ่งเป้าให้ความสนใจไปกับสาวสวยที่กำลังนั่งเล่าความเป็นมาความเป็นไปของเหตุการณ์ ที่ลัดบ้าง ข้ามบ้าง แต่งเติมบ้าง เมื่อราวๆเดือนก่อน โดยมีท่านเทพทั้งสองยืนนิ่งขนาบข้างเป็นฉากหลังเพื่อให้ผู้ฟังคนอื่นนั้นกดดันเล่นๆ
“งั้นพวกเราช่วยด้วย” เสียงประสานของทั้งเพื่อนสาวทั้งสี่และพี่ชายทั้งสามดังขึ้นนอกจากนี้ยังมีอีกหนึ่งมนุษย์หินที่พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อฟังเรื่องราวจากหญิงสาวที่นั่งทำหน้าปั้นยากอยู่
“เซย์จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพวกพี่ก่อน” พี่วออันพูดต่อทัน
“เซย์ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซะหน่อยยังไงพวกพี่ก็อยู่ข้างเซย์เสมอนะ” เสริมด้วยพี่เวอาน
“ไม่รู้หละ ยังไงพี่ก็จะไม่ให้เซย์เสี่ยงอันตรายคนเดียวแน่นอน” ปิดท้ายด้วยพี่วีอา
“เซย์อาจจะต้องทำสงคราม รบ หรืออะไรที่มันอันตราย ไม่ได้เล่นตำรวจจับโจรหรอกนะ เรื่องนี้เล่นจริงไม่มีตัวแสดงแทน เกิดจริง เจ็บจริง ตายจริงนะคะ...พวกท่านก็พูดอะไรหน่อย ที่เรียกมานี่ไม่ใช่ให้มายืนเป็นฉากหลังหรอกนะคะ” เซซีล่าพูดกับบรรดาบุคคลชอบเสี่ยงก่อนจะเห็นแขวะท่านเทพทั้งสองที่ยืนแน่นิ่งชมนกชมไม้...
“พวกเขาอยากช่วย เจ้าจะให้ข้าทำยังไง อีกอย่างมีคนช่วยก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอเซซีล่า ส่วนเรื่องทักษะการรบต่างๆ ให้มาฝึกแบบเจ้าทุกวันไม่นานก็เก่งเท่าเจ้าแล้ว เซซีล่า” คำพูดเอาแต่ใจ และตัดสินเรียบร้อยเสร็จสรรพนี้ก็เป็นของท่านเทพสาวแสนสวยโฟเอบัส ที่ขณะนี้กำลังจ้องบุรุษหนุ่มหน้าตาดีทั้งสี่อยู่ ซึ่งถ้าไม่ใช่เซซีล่าก็คงคิดว่าไปเลยเถิดกู่ไม่กลับ เพียงแต่ถ้าตั้งใจจ้องมองดีๆหรือถ้ามีแว่นขยายก็ลองส่องดู แล้วคุณจะเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ขี้เล่นอยู่ในตาคู่นั้นแม้จะเพียงเล็กน้อยมากถึงมากที่สุด ซึ่งสรุปได้สั้นๆตามเซซีล่าว่าท่านโฟเอบัสอยากแกล้งคนอื่นนั่นเอง รู้สึกท่านเทพจะว่างเกินไปแล้ว
และหลังจากท่านโฟเอบัสเซ็นอนุมัติ(?) ก็ทำให้ทุกคนในที่นี้วางแผนที่จะไปฝึกรบแบบลับพิเศษที่มิติของเซซีล่าหรือนั่นก็คือราชวังของพี่ชายทั้งสามหลังจากสอบกลางภาคเสร็จในอีก 2 เดือน ซึ่งทางมาสเตอร์จำเป็นนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีขัดข้องประการใด โดยเฉพาะท่านโฟเอบัสที่ดูจะสนุกสนานเป็นพิเศษที่ได้เยื่อ(?) ไว้แกล้งเล่นอีกหลายคน อีกทั้งยังได้ไปต่างมิติที่ถึงแม้อยู่มาพันกว่าปีท่านก็ยังไม่เคยไปเหยียบที่ไฟล์ซีโลนเลยสักครั้ง การวางแผนฝึกครั้งนี้จึงเป็นที่ยอมรับตกลงของทุกคนแม้เซซีล่าจะยังไม่เห็นด้วยอยู่ก็ตาม
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมานอกจากเซซีล่าที่ต้องใช้ชีวิตแบบที่เรียกว่ายุ่งกว่าเดิม แต่ก็ยังมีอีกผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกันอีกเจ็ดคนและมนุษย์หินอีกหนึ่งที่วิ่งวุ่นจนแทบกระอักเลือดเนื่องจากการสอบก็ใกล้เข้ามาทุกที ดีกรีความโหดของมาสเตอร์เทพทั้งสองก็เพิ่มเป็นทวีคูณไม่ได้สนใจสภาพลูกศิษย์ที่จิตใกล้หลุดไปทุกขณะ ไหนจะมาสเตอร์แต่ละวิชาที่อัดเนื้อหาจัดเต็มตามแบบฉบับโค้งสุดท้ายก่อนสอบ ทำให้สภาพแต่ละคนนั้นไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก แม้แต่จามีลที่ว่ารักสวยรักงามยังแทบจะกลายเป็นคนละคน
ถึงจะไม่มีใครบ่นว่าเหนื่อยหรืออยากพัก แต่ทุกคนนั้นก็ไม่ได้เคยชินแบบเซซีลาที่ใช้ชีวิตแบบนี้มาเกือบเดือน ซึ่งเธอก็เข้าใจดีว่าตอนแรกนั้นทรมานขนาดไหน เพราะร่างกายก็ยังปรับสภาพไม่ได้ แล้วยิ่งมาฝึกลัดขั้นลัดตอนให้ทันเธอที่ฝึกไปไกลแล้วก็เรียกได้ว่ายากยิ่งกว่าเข็นโอ่งมังกรขึ้นภูเขาหิมาลัย ที่เหนื่อยทั้งผู้ฝึกและผู้ถูกฝึก
เวลาผ่านไปไวยิ่งกว่าจุดพลุทะลุสายไฟ(โกหกเถอะ)เพราะในที่สุดเทศกาลการสอบกึ่งทรมานของโรงเรียนเวทย์ฟีโอไวท์ที่ทุกคนรอคอย(?)ก็มาถึง ใครที่ว่าการสอบเข้าโรงเรียนนี้ยากแล้ว ถ้าได้มานั่งสอบแม้จะเก็บคะแนนดูหละก็อาจจะต้องเปลี่ยนคำพูด เนื่องจากมันยากพอๆกับการสอนปลาตะเพียนให้ว่ายน้ำท่ากรรเชียงที่ดูเหมือนจะง่ายแต่ยากมหาโหด ถ้าใครไม่อ่านมาดีๆข้ามแม้เพียงไม้วรรณยุกต์ก็อาจจะตกได้แบบไม่ต้องสงสัย แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะหลังจากอดตาหลับขับตานอนท่องหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายมาหลายวัน จึงทำให้พวกเซซีล่าผ่านวิกฤตนี้ไปได้
การสอบภาคปฏิบัติของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน ใครโชคดีก็อาจจะเจอโจทย์ง่าย ซึ่งโจทย์ของเซซีล่านั้นเป็นการจัดการหุ่นกระบอกเวทย์ 20 ตัวให้ลงไปกองอยู่กับพื้น ถึงแม้หุ่นกระบอกเวทย์นั้นจะทำมาจากไม้เนื้ออ่อนประกอบเป็นรูปร่างมนุษย์ แต่การเคลื่อนไหวและใช้อาวุธโดยการมีเวทย์บังคับนั้นสามารถทำได้พลิ้วไหวไม่มีตัดขัดและถือว่ามีฝีมือไม่น้อย ยิ่งการที่ต้องสู้ในจำนวนมากนั้นก็ถือเป็นงานใหญ่ใช่เล่น เซซีล่า เลือกใช้ดาบยาวที่ถนัดที่สุดเพราะสามารถใช้ได้ทั้งตั้งรุกและตั้งรับแม้จะใช้กำลังมากกว่าการอาวุธอื่นๆก็ตาม แต่เพราะได้รับการฝึกฝนมากอย่างหนัก การใช้ดาบกระสวกไส้หุ่นกระบอกทั้งหลายจึงสามารถผ่านมาได้อย่างไม่ต้องสงสัยและไร้ริ้วรอย
ส่วนการหลับตาท่องบทเวทย์มาทุกแขนงนั้นก็ไม่ได้สูญเปล่า เพราะสามารถขุดมาใช้การอย่างเต็มที่แบบจัดหนักจัดเต็มตั้งแต่เวทย์ขั้นพื้นฐานไปจนถึงเวทย์ชั้นสูงไม่มีปราณีมาสเตอร์ทดสอบที่แทบจะกระอักเลือดเพราะความเก่งกาจปนน่ากลัวของลูกศิษย์ ถึงแม้โจทย์จะเป็นแค่การณ์แย่งคฑาของอีกฝ่ายก็ตาม ซึ่งนั้นก็ไม่ฝีมือเซซีล่าคนเดียวเนื่องจากเพื่อนสาวทั้งสี่และเดรกีสก็ทำได้ดีไม่แพ้กัน
นอกจากนั้นก็เป็นการสอบวิชาปลุกยา การเข้าสังคม และการควบคุมและดึงพลังพลังธาตุต่างๆ ซึ่งนั้นก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้มากมาย เพราะการปลุกยานั้นพี่วีอาลงมือสอนพิเศษติวเข้มให้มือไม่มีหวงความรู้ วิชาการเข้าสังคมก็เป็นการทดสอบการอยู่ร่วมกันในสังคมชั้นสูง การเดิน การรับประทานอาหาร การเต้นรำ ซึ่งเธอก็ถูกมาตั้งแต่ยังเด็กจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร ส่วนวิชาการควบคุมและดึงพลังธาตุนั้นแค่มีสมาธิและได้รับการฝึกฝนอีกนิดหน่อยก็สามารถผ่านได้อย่างสบาย จะให้เสกน้ำเป็นดาบ เสกดินเป็นรูปปั้นเทพีเสรีภาพ ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวล
หลังสอบเสร็จก็มีการเรียกประชุมเล็กๆ โดยการยืนฟัง ผอ. พร่ำเพ้อพรรณนาถึงความประทับใจที่นักเรียนตั้งใจและรักษากฎระเบียบ 202 ข้อของโรงเรียนอย่างเคร่งครัด รวมถึงขอบคุณคณะมาสเตอร์แต่ละคนที่อบรมบ่มเพาะวิชาความรู้ให้ลูกศิษย์ ก่อนจะอวยพรให้โอวาท และปิดท้ายด้วยการแจกตารางเรียนเทอมสองที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนเพื่อให้นักเรียนไปนอนทำใจเล่นที่บ้าน เพราะจากที่ดูแล้วนอกจากการเรียนจะยังคงความเข้มข้นดุเดือด(?) กิจกรรมต่างๆก็ถูกยกยอดมาไว้ในเทอมนี้โดยไม่มีปราณีนักเรียนเลยสักนิด ก่อนจะปล่อยให้ออกจากโรงเรียนอย่างเป็นทางการหลังจากใช้ชีวิตอันทรหดปนสมบุกสมบันภายใต้รั้วนี้กว่าเดือนให้ได้พักเป็นเวลาสองสัปดาห์ก่อนจะต้องกลับมาเรียนต่ออีกหนึ่งเดือนแล้วจริงจบเทอมแรก
“พวกเธอจะไปกันจริงหรอ” เซซีล่าถามเพื่อนสาวที่ติดสอยห้อยตามยืนยันจะทำตามแผนการที่เตรียมไว้ โดยมีพี่ชายและมนุษย์หินอีกคนถือสำภาระให้ ซึ่งต้องยอมรับเลยว่าพวกเธอกล้าและมั่นมากที่ใช้องค์ชายถึงสี่ที่เป็นองค์รัชทายาทถึงสองคนถือกระเป๋าให้ ส่วนตัวเองก็เดินตัวปลิวไม่ได้สนใจสายตาคนมอง
“ไม่น่าถามนะ อีกสิบนาทีก็จะเดินทางอยู่แล้ว” บลูสาวน้อยผู้มีความมั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยมตอบขึ้นแทนเพื่อนอีกสามที่พยักหน้าเห็นด้วย
ถึงจะถามไปอย่างนั้นแต่ก็รู้ดีว่าเพื่อนสาวไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เพราะขณะนี้ทุกคนกำลังก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในห้องรับรองของสถานฑูตประจำมิติฟีโอเล่ ที่ใช้สำหรับเดินทางไปยังไฟล์ซีโลนแล้วนั่งเอง แม้ภายในห้องจะไม่ได้ประดับตกแต่งจากของมิติเธอมานัก แต่ทุกอย่างนั้นดูดีมีระดับและใช้งบประมาณมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นแจกัน ชนิดดอกไม้ที่ประดับ โต๊ะน้ำชา โซฟารับรอง อาหารว่างและเครื่องดื่ม พรม โคมไฟระย้า หรือแม้แต่ตัวเรือนนาฬิกาก็ดูมีราคากว่ามากอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแสดงออกถึงการใช้เงินอันสิ้นเปลืองของมิตินี้ได้เป็นอย่างดีในความคิดของเซซีล่า (นิสัยเดิมแก้ไม่ได้)
การพูดคุยกันคั่นเวลาเป็นไปอย่างสนุกสนานเฮฮาเพราะดูเหมือนเพื่อนสาวและพี่ชายของเธอจะเข้ากันได้เป็นอย่างดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย บรรยากาศเหมือนการไปเที่ยวพักผ่อนระหว่างปิดเทอมธรรมดาไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรกับการไปฝึกรบที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้าแม้แต่นิด แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่เธอควรจะดีใจมากกว่าการเห็นเพื่อนตัวเองทุกข์เป็นไหนๆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนี้เธอจะได้ยินอีกนานเท่าไหร่ก็ยังไม่รู้ หากแต่ตอนนี้ยังมีโอกาสเธอก็อยากจะตักตวงความสุขให้มากที่สุด นั่นคือสิ่งที่เธอพึ่งคิดได้เมื่อไม่นาน ซึ่งจะผิดหรือถูกนั้นคงต้องให้เวลาตัดสินอีกที
เมื่อถึงเวลาเจ้านาฬิกาก็ทำหน้าที่ร้องเสียงประหลาดส่งสัญญาณที่เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าต้องไปยืนบนพรมสีแดงด้านหน้าเพื่อพร้อมจะข้ามมิติด้วยเส้นทางอันทรหดอดทนที่เธอเคยผ่านมาครั้งหนึ่ง ซึ่งนั้นก็ไม่ได้น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก ถึงแม้จะนั่งทำอกทำใจมาบ้างแล้วก็ตาม โดยขั้นตอนต่างก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่ สำภาระทุกอย่างถูกนำต่อไปให้นกขนส่งที่ทำหน้าเป็นไปรษณีย์ส่งของถึงในวัง ก่อนที่ทุกคนจะยืนจับมือเรียงหน้ากระดานอย่างพร้อมเพรียง
บรรยากาศอันคุ้นเคยปรากฏหน้าหญิงสามอีกครั้ง โคมไฟระย้าที่เคยให้แสงสว่างขณะนี้ได้หยุดทำงานทำให้ความมืดเข้าปกคลุมแทนที่อย่างรวดเร็ว ผนังสีขาวสะอาดด้านหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นรูปร่างแปลกตาที่ไม่ใช่ขดหอยเหมือนครั้งก่อน แต่ก็มีขนาดใหญ่พอที่จะกลืนกินพื้นที่ทั้งหมดซึ่งรูปมันก็ยังคงเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆและสร้างความน่าปวดหัวให้ไม่น้อย ก่อนจะมีแรงดึงดูดมหาศาลค่อยๆดูดกลืนร่างกายของแต่ละคนเข้าไปอย่างช้าๆ แรงบีบอัด และความกดอากาศที่ดูเหมือนจะต่ำลงถูกส่งมาร่างหญิงสาว ภาพในห้องเปลี่ยนไปกลายเป็นบรรยากาศสีดำเวิ้งวางไร้ที่สิ้นสุด เส้นสีเรืองแสงหลายเส้นขดไปขดมาเป็นรูปสัตว์หน้าตาแปลกๆ เบื้องหน้านั้นเป็นทางออกที่ส่องแสงสว่างซึ่งเริ่มขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยเมื่อร่างบางขยับเข้าใกล้มันทุกขณะ ซึ่งนั้นหมายถึงที่หมายที่รออยู่เบื้องหน้านั่นเอง
ว้ายยยย!
ตุ๊บ!
ครั้งนี้ถือว่าเธอสามารถทรงตัวได้ดีกว่าครั้งก่อนและไม่ได้ลมใส่ใครเหมือนครั้งแรกแต่ถึงยังไงเธอก็ยังไม่มองว่ามันเป็นการเดินทางอันภิรมย์ โดยเสียงประสานเมื่อครู่ที่บังเกิดนั้นมาจากเพื่อนสาวที่เสียการควบคุมตกลงไปกองกับพื้นทั้งสี่ที่เคยเดินทางแบบนี้เป็นครั้งแรก ซึ่งสภาพก็ไม่ได้ต่างจากเธอในครั้งก่อนมากนัก หลังจากปรับสภาพแวดล้อมได้แล้ว ทุกคนก็พยายามพยุงตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล สายตาสี่คู่สอดส่ายไปยังบรรยากาศรอบข้างที่เรียกได้ว่าแปลกใหม่
ถ้าเทียบไฟล์ซีโลนกับฟีโอเล่นั้น มิตินี้ถือว่าค่อนข้างล้าหลังและมีการพัฒนาน้อยกว่าอยู่ประมาณหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศรอบด้านนั้นแสดงถึง ความอบอุ่น สงบสุข สันติ จริงใจและไม่วุ่นวาย ซึ่งเรียกว่าหาได้ยากมากแล้วในอีกมิติที่เพิ่งจากมา การแต่งกายของแต่ละบุคคลแม้ไม่ได้หรูหราโดดเด่น แต่ก็ไม่ได้ซอมซ่อขาดสีสัน และเหมือนว่าเป็นที่ถูกใจของจามีลที่ได้เจอแฟชั่นใหม่ๆต่างดินแดน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ในความรู้สึกของเซซีล่าที่เคยอยู่มิตินี้มาหลายปี เธอสัมผัสถึงบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงและแตกต่างไปจากเมื่อก่อน ไม่ใช่สถานที่หรือสิ่งก่อสร้างที่มีการพัฒนา ไม่ใช่ความแปลกตากับบรรยากาศใหม่ๆ แต่เป็น...
“เธอก็รู้สึกเหมือนกันสินะ เซซีล่า” เดรกีสเดินมาจากทิศทางไหนเจ้าของชื่อก็ไม่ทันได้สังเกต แต่การกระซิบเมื่อครู่บ่งบอกว่าเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกๆอยู่คนเดียว อย่างน้อยผู้ชายข้างๆก็สัมผัสได้สิ่งแปลกปลอมเช่นเดียวกับเธอ ไม่ใช่ว่าเธอหวาดระแวงไปเอง ถึงแม้มันจะเบาบางมากๆก็ตาม แต่น่าแปลกเพราะมิติไฟล์ซีโลนแห่งนี้ไม่น่าจะมีสิ่งที่ว่าอยู่ถึงแม้จะน้อยนิด
...เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เกิดอะไรอีกหละทีนี้ 5555 อย่าถามไรท์ค่ะ ไม่บอกหรอกเพราะไรท์ก็จำไม่ได้
แต่ในที่สุดก็ได้มาอัพสักที หายไปหลายวันคิดถึงกันบ้างรึเปล่า
มีไม่มีแต่ไรท์จะอัพก็แวะมาอัพ 555 (ไม่ได้สนใจโลก ...?)
เนื้อเรื่องเริ่มซีเรียสขึ้นมาทุกขณะ ตอนนั้นเครียดเรื่องอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ งงตัวเองเหมือนกัน
แต่หวังว่ารีดเดอร์จะยังติดตามให้กำลังใจกันอยู่ รู้สึกดีจริงสำหรับทุกกำลังใจ
มีอะไรก็สามารถบอกกล่าวถามไถ่กันได้ค่ะ
ไว้เจอกันตอนต่อไปนะคะ >0<
ความคิดเห็น