คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“หากแด่ท่านผู้เป็นนาย ข้าจักยอมถวายชีพ เพื่อปลุกและปกป้องท่านตลอดชีพข้านี้จักหาไม่ ข้าจักยอมหลั่งเลือดเนื้อเพื่อเผ่าเราดำรงอยู่และเพื่อให้ท่านได้ทวงคืนสมบัติอันสมควร” เสียงแหบพร่าล่องลอยราวกระซิบกับร่างหญิงสาวตรงหน้าของชายชราผู้หนึ่งวนซ้ำไปเรื่อยๆคล้ายกล่องดนตรีที่ชำรุด หรือแผ่นเสียงเก่าๆที่เต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งาน เช่นเดียวกับชายชรา ผมสีดำกลายเป็นขาวราวจะบอกเวลาที่ใช้อยู่บนดินแดนแห่งนี้ รอยขีดขวนหรือบาดแผลล้วนแสดงถึงประสบการณ์ต่างๆได้เป็นอย่างดี ผิวหนังเหี่ยวย่นก็เป็นเครื่องช่วยเตือนว่าสังขารและชีพของสรรสิ่งนั้นไม่แน่นอน หากแต่...
“นายหญิงผู้เป็นสายโลหิตแห่งท่านอีราบัสเทพผู้ยิ่งใหญ่ในความมืด ข้าจักขออันเชิญวิญญาณของท่านลงสู่ร่างอีกครั้ง หากแม้ต้องแลกด้วยวันเวลาที่เหลืออยู่ ข้าก็ยินดี” แม้แก่มากแล้ว แต่น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นไม่ได้ติดขัดแม้จะแหบพร้าเหมือนประโยคแรกๆที่ผ่านมา ทุกถ้อยคำล้วนแสดงออกถึงเจตนาที่ชัดเจนแน่วแน่ เพื่อส่งถึงร่างหญิงสาวที่เพิ่งถูกค้นพบหลังจากตามหามากว่าพันปี ซึ่งก็สำเร็จในปีที่พันเอ็ดนั่นเอง แต่ถึงกระนั้นร่างที่ตามหาก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซึ่งแตกต่างกับเขามาก
สตรีเบื้องหน้าเป็นหญิงสาวที่สวยราวกับเทพมาจุติ แพขนตาหน้างอนรวมถึงเปลือกตาที่ปิดสนิทก็ไม่ได้ทำให้ความงามของใบหน้าน้อยลงแต่อย่างใด จมูกแม้มิได้ทำงานให้ลมเข้าออกแต่ก็ยังคงโด่งรับกับใบหน้าขาวเรียว ริมฝีปากบางแม้จะไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดตลอดพันปีแต่ก็ไม่ได้ไร้สีจนซีดเซียว ผมสีนิลตรงสลวยยาวประเอวตกลงตามแรงโน้มถ่วงตัดกับผิวกายก็ไม่ได้ขัดกันแต่กลับยิ่งโดดเด่นในสายตาชายชราที่ตามหาร่างของเธอมาตลอดจนเกือบวาระสุดท้าย
“วจีที่อ้อนวอนต่อโลกา โปรดเมตาส่งนางคืนมาแก่เผ่าพ้อง เพื่อแก้แค้นและทวงคืนสิ่งสมควร เพราะหากแม้ท่านยังใจดำต่อไปเช่นนี้ ข้าจักพลีเพื่อดึงนางให้ตื่นจากนินทราที่หลับใหล เพื่อให้ความมืดดำรงและยิ่งใหญ่ตลอดกาล! ดาร์ลีก้าดาร์กมีทัส!” สิ้นเสียงมนต์ตรายากบทสำคัญ ร่างของหญิงสาวก็ค่อยๆลอยสูงขึ้นจากที่ลอยอยู่เดิม ควันทมิฬจากปากชายชราปกปิดและคลุมร่างของหญิงสาวจนมิด ท้องฟ้าที่ค่อยส่องสว่างถูกปกคลุมด้วยความมืดของรัตติกาลอย่างรวดเร็วแต่หากยังคงมีแสงสว่างของจันทราเต็มดวงที่ส่องมายังร่างของหญิงสาวแทนแสงอาทิตย์ ป่ารอบด้านเกิดแรงเสียดสีกับลมจนเกิดเสียงราวกับโหยหวนจนชวนขนลุก แผ่นดินที่เคยยืนอยู่ค่อยๆเขยื้อนและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนปริแตกเป็นรอยแยกเป็นหลุมขนาดใหญ่ในที่สุด ไอร้อนลาวาและสะเก็ดไฟค่อยๆเข้ามาแทนที่ หากแต่ร่างของมัจจุราชก็ค่อยโพล่ออกมาเช่นกัน
ร่างดำทมิฬถูกปกปิดด้วยอาภรสีดำคลุมทั้งร่างกายที่มีออร่าความน่าสะพรึงกลัว น่าเคารพ น่าเกรงขามอยู่เต็มเปี่ยม มือขวามีเคียวโค้งเงาสีดำกระทบแสงจันทร์อยู่ ปลายเคียวคล้ายมีเส้นโซ่ที่ตอนนี้กำลังรัดทั้งข้อมือข้อเท้าและต้นคอของวิญญาณหญิงสาวเจ้าของร่างที่ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผล ผิวหุ้มติดกระดูก ไม่ได้เหมือนร่างที่ยังคงอยู่เลยสักนิด
“ขอบคุณท่านที่กรุณา ข้าขอให้สัจจะว่าจะปกป้องเชื่อเหลือนางด้วยชีวิต นางและท่านจะกลายเป็นหนึ่งที่จะครองดินแดนนี้ ขอเพียงคืนนางและให้กงล้อนี้ได้ดำเนินต่อ เพื่อที่นางจะได้ช่วงชิงผลพวงแห่งอำนาจอีกครั้ง ได้โปรดให้โอกาสนาง เพราะหากเคยพลาดแล้ว ย่อมต้องรู้ ป้องกันและช่วงชิงได้ดีกว่าพันปีเป็นแน่” เสียงชายชราจะล่องลอยแต่ดวงตากระเต็มไปด้วยความแน่วแน่ไม่ได้ล้อเล่นที่จะต่อรองกับมัจจุราชด้านหน้าแม้แต่น้อย ทุกอย่างค่อยสงบเว้นหมอกดำกับร่างที่ลอยอยู่สูงจนแถบมองไม่เห็นที่ยังไม่กลับเป็นปกติแต่ก็ไม่ได้รบกวนอะไร คล้ายจะรอฟังคำตอบของมัจจุราชเบื้องหน้าเช่นกัน
“ดีโก้ ท่านยังคงเป็นเช่นนี้เสมอ แม้จะจบศึกครั้งนั้น ท่านก็ยังไม่ลดละ ข้ากับท่านนั้นฝ่ายเดียวกัน ข้าเพียงรอเวลาอันสมควร จึงจะให้ ‘แม่นางออโรร่า’ นายของเจ้าคืน แต่หากท่านคิดว่าเวลานี้นั้นสมควรแล้วข้าจะไม่ขัดเจ้า แต่หากผิดพลาดเจ้าอย่าหวังจะมีดินแดนให้เผ่าของเจ้าได้อยู่หายใจ และข้าจะการด้วยตัวเอง” แม้เสียงจะราบเรียบแต่กลับทำให้ดีโก้ชายชรามากประสบการณ์ผู้นี้กดดันได้อย่างมหาศาล
“ข้าเชื่อว่าพระนางออโรร่า จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง และชนเผ่าดาร์กก็จะสามารถยึดครองดินแดนและอาณาจักรนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่ต้องถึงมือท่าน ของเพียงให้นางกลับมาทำหน้าที่ของนางอีกครั้ง”ดีโก้ยังยืนยันคำเดิม
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็ขอให้พวกท่าน...โชคดี” สิ้นเสียงมัจจุราช โซ่ที่ล่ามวิญญาณของออโรร่าอยู่ก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ลมกระโชคแรงอีกครั้งและหนักกว่าเดิมราวกับกำลังถูกขัดใจ ท้องฟ้าคำรามกึกก้องเหมือนบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แผ่นดินเริ่มสั่นรุนแรงคล้ายสั่นเทาด้วยความกลัว ผืนน้ำที่เคยสงบกลับเต็มไปด้วยความแปรปรวนคล้ายจะบอกว่ากำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ วิญญาณสาวพุ่งเข้าหาร่างที่ลอยอยู่ทะลุควันดำที่ลอยหุ้มไว้ก่อนควันจะค่อยๆจางหายไปและปรากฏร่างงามที่ลงมาลอยอยู่ที่ตำแหน่งเดิมในตอนแรกเพียงแต่แตกต่างตรงที่ตาสีนิลได้เปิดขึ้นแล้วแม้แววตาจะเรียบเฉยไร้อารมณ์ หัวใจอวัยวะต่างๆได้เริ่มทำงานอย่างสมบูรณ์ รวมถึงโชคชะตาก็เริ่มเคลื่อนที่และหมุนวนอีกครั้ง!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีรีดเดอร์ที่ทั้งหลงเข้ามา และตั้งใจแวะเวียนมาทุกคนอย่างเป็นทางการค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่าคิดหนักมากกับการเอานิยายเรื่องนี้มาลง
เพราะมันเป็นเรื่องแรกในชีวิตแต่งเมื่อปีที่แล้ว ขุดมันขึ้นมาใหม่ 555+
ถามว่าทำไม่ถึงเอามาอัพลง ตอบเลยว่าเหตุผลไม่มีค่ะ 5555+
เอาเป็นว่าเป็นฉากเปิดที่ไรท์ก็มึนเหมือนกันว่าทำไมต้องเปิดแบบนี้
เปิดรับทุกความคิดเห็นและทักทายผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ให้กำลังใจและติชมกันได้ข้างล่างเลยค่ะ
ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านและเจอกันตอนต่อไปจ้า ^^^
ความคิดเห็น