ไม่รู้จะตั้งอะไร เอาเป็นว่ากูให้มึง

ข้อมูลเบื้องต้น

G  Minor!

ห้องสีฟ้า♥

 

นี่คือทำนองแห่งความหลังระหว่างเรา...ได้ยินเมื่อไรยิ่งนึกถึงวันเก่า
เนิ่นนานแค่ไหนแต่เพลงนี้ของเรา
...ยังทุ้มอยู่ในใจ...♥

กูไม่ได้มีของขวัญหรือรางวัลอะไรจะให้มึงเก็บไว้นอนกอด
กูมีแค่ตัวหนังสือ กับทำนองเพลงที่อยากให้มึงเก็บไว้ในความทรงจำ


ยังคงมีแต่เธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน มีแต่เธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป.

 

เนื้อเรื่อง

ไงไอ่ดื้อจุ้นงงเลยอ่ะดิ่ ?.ยิ้ม
ยินดีต้อนรับสู่ห้องสีฟ้าของกู ไม่ดิ่ ต้องบอกว่าของมึงสิเนาะถึงจะถูก
มึงอาจจะสงสัย เอ ..ชื่อห้องสีฟ้า แต่สีฟ้ามีเท่าเห็บหมา มันห้องสีฟ้าตรงไหนฟระ !?

จริงๆ กูอยากจะสื่ออะไรที่มันแบบว่าลึกซึ้งกว่านั้นไงเว้ย
ไม่ว่ารอบตัวของมึงในตอนนี้จะเป็นสีอะไร ?
แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ว่ามึงคือสีฟ้าที่แสนสดใสของกูเสมอ (:

ฮ่าๆ เกริ่นมามากมาย ถึงมึงจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่มึงก็อาจจะยังงงๆ ว่ากูทำมันขึ้นมาทำไมวะ ?
อย่าว่าแต่มึงเลย กูเองตอนนี้นั้งพิมพ์ๆ อยู่ก็ยังงงๆ แต่ในใจก็แค่อยากคุย อยากเก็บความทรงจำของเราเอาไว้ให้คนขี้ลืมอย่างมึง
เผื่อถ้าวันไหนกูไม่ได้อยู่แล้ว มึงเกิดนึกขึ้นได้ว่าเคยมีกูนะ มึงกลับมาอ่าน
...จะได้จำได้มากขึ้นไง...

นานแค่ไหนแล้ววะที่เรารู้สึกกันมา ? ถึงเดือนมั๊ย ? กูไม่รู้วะ แต่ความรู้สึกมันเหมือนกูเคยคุยกับมึงมาเป็นชาติเลยมึงว่าเหมือนกันใช่มั๊ยละ ?
จากตอนแรกกูคิดว่าเราจะคุยกันไม่ได้นานซะแล้ว
ตอนรับแอดกูหยาบไป แต่พอคุยแชทแรกๆมึงสุภาพมา..
แหม ตอนนั้นกูยิ่งเข้าหาคนที่คุยสุภาพๆไม่เป็นด้วย -___-  555555555555555 ไม่มีอะไรคุยจนได้ถาม นี่เราจะคุยกันแค่นี้เหรอคับ ?
แล้วดูตอนนี้ดิ่ นั้งฝอยยาวเหยียดเลยทีเดียว
อันนี้ต้องยกความดีความชอบให้กัยเสียงครางสุดเซ็ก. ของกูนะครัช

อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา ซี้ดดด ฮ่าๆ .ขำ

เห็นมั๊ยวะ คนอื่นเค้าสนิทกันเพราะคุยกันมานาน
ปรึกษาหาลือกันเรื่องความทุกข์ แต่เราละ ? อินดี้ที่สุดเลยชิมิ .กอดคอ
อืมม หลังจากนั้นระหว่างเรามีอะไรเกิดขึ้นต่อนะ ? เอ้อใช่ กูพาลูกมาให้มึงรู้จักหรือเปล่า
จริงๆแล้วลูกกูนี่มีเกือบยี่สิบคนเลยนะจะบอกให้ .ยักคิ้ว
แต่อย่าเลย กูเองก็ยังจำไม่ได้หมดหรอก ฮ่าๆ

เหมือนลูกกูจะชอบมึงมากเลยนะ เวลาคุยกับกูนี่พูดถึงคุณลุงไม่หยุดเลย มึงเองอ่ะคุยกับลูกกูบ้างก็ดีนะเว้ย เดี๋ยวน้องฮุนน้อยใจหนา

และหลังจากนั้นไม่นาน .. เราทั้งคู่ก็โดนพี่แปมลากไปแด๊ก โดยพร้อมเพรียงกัน ฮ่าๆ
มึงรู้มั๊ย ? ตอนแรกที่กูโดนแปม กูกลัวกูจะไม่ได้คุยกับมึงมาก คือกูแก้แปมไม่ได้สักที
แล้วกูกลับไปที่บอทเก่า เพื่อจะเสริชหาชื่อมึง
แต่หายังไงกูก็หาไม่เจอ กูเลยลองไล่ลิงค์ดู เพราะกูชอบเข้าไปส่องของมึง [นี่สารภาพเลย -,- ]
มันต้องพอมีลิงค์ค้างบ้างสิวะ !!
และแล้วมันก็มีจริงๆสัส กูแบบเฮ้ยนี่ไงวะ แต่มึงรู้อะไรมั๊ย ..?
พอกูกดลิงค์เข้าไปดันขึ้นว่าไม่มีหน้านี้แล้ว ความรู้สึกกูแบบ
เห้ย .. อะไรวะ หรือมันบล็อคไว้ให้แค่เพื่อนเห็นเหรอ
หรือมันโดนแปมเหมือนกู มันจะกลับมามั๊ยวะ ตอนนี้มันทำอะไรอยู่
เมื่อไหร่จะมาสักที ฟังดูบ้านะมึง
แต่มันคือเรื่องจริงวะ ฮ่าๆ

โอเค เรื่องราวกำลังเข้มข้นเพราะเรากำลังจะเดินทางเข้าสู่จุดตึงเครียด ..
หลังจากที่เราทั้งคู่ได้ทำการแก้แปมได้แล้ว เราก็กลับมาเฮฮาบ้าคลั่งเหมือนเดิม โดยมีไอ่ห่านเข้าร่วมด้วย [มึงโดนบล็อคสินะ กร๊าก]
แต่แล้ว .. ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อคุณเปลี่ยนมาใช้ยางมิทเชอร์รินถุ้ย 5555555555555
เมื่อมึงมีปัญหาส่วนตัว ที่สร้างความกวนใจในอารมณ์ของมึงมาก

ณ จุดนั้นคือกูเป็นห่วงมึงนะ และกูก็งงด้วย เฮ้ย ? มึงเป็นไรไปวะ
กูเองก็อยากรู้ แต่กูถามกูพูดอะไรไปก็ไม่ตอบกูเลย คือคนอื่นตอบหมดแต่ไม่ตอบกู
จุดจุดนี้กูละเฟล น้อยใจ เสียใจ เป็นห่วง
เออห่าไรไม่รู้ปนกันไปหมดจนกูแทบจะแยกไม่ออก ตอนนั้นคือไม่มีกะใจคุยกับใครเลย
ที่กูไม่ยอมไปนอนคือกูรอมึงตอบกู แต่ก็ไม่ .. ฮ่าๆ

ถ้าเป็นปกติกูคงเลิกสนมึงแระ เออ อยากทำห่าไรก็ทำกูจะไม่ยุ่ง
แต่กับมึงกูนั้งร้องไห้วะสัส เอาจริงป่ะ ? 5555555555 กูไม่เคยคิดเลยว่าเฮ้ย เราจะมีความรู้สึกให้กับคนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยได้ยินเสียง เค้าเป็นใครมาจากไหนอะไรเราก็ไม่รู้ได้ขนาดนี้ ขนาดกับเเฟนกูในตอนนั้น กูยังไม่มานั้งวอร์รี่เลย

แต่กับมึงนี่ เราเป็นโอ้กันแค่นั้นไม่ใช่เหรอ ? ฮ่าๆ แปลกดีเหมือนกัน

แต่พอผ่านมันไปได้ กูก็ไม่ติดใจอะไรแล้วละ กูคิดแค่ว่า แค่เราเป็นเหมือนเดิมมันก็พอแล้ว .

ฮ่าๆ เออเอาละ เมื่อช่วงดราม่าผ่านไป กูกับมึงก็กลับมาแน่นแฟ้นกันเหมือนเดิม
อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
มึงกับน้องกูได้รู้จักกัน เวลาที่เรามีเรื่องอะไร
เราก็เอามาเล่าให้กันฟังตลอดไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่
ขนาดไม่มีอะไรจะคุย มันก็ยังสรรหามาคุยกันได้ทั้งวันเลย คิดดูดิ่ ฮ่าๆ

กูก็ไม่รู้นะจุ้นว่าความรู้สึกกูมันเปลี่ยนเป็นมากกว่าเพื่่อนตั้งแต่ตอนไหน ? แล้วตอนนี้กูรู้สึกยังไง กูบอกได้เลย
'กูรักมึง'
มึงไม่ต้องเชื่อกูหรอก มันอาจจะเป็นแค่ตัวหนังสือเท่าที่มึงมองเห็น
แต่สำหรับกู มันคือความรู้สึกงั้นจริงๆ .ยิ้ม

มึงอาจจะบอกไมมันจะยิ่งใหญ่ขนาดนั้นวะ !? แต่มันเป็นความผูกพันความเคยชินของกูนี่
กูชินแล้วที่ทุกวันตื่นมา จะต้องมานั้งฝอยกับมึง
กูชินแล้ว ที่ต้องมาเถียงเรื่องความหล่อ ทั้งๆที่กูหล่อกว่า -,.-
แต่ถึงกูจะชินแล้ว .. แต่กูเองก็อยากจะมีโมเมนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อีกนานๆ

กูอยากจะรับปาก และก็บอกมึงว่า ..
เราจะคุยด้วยกันแบบนี้ทุกวันนะจุ้น กูจะไม่ไปไหน กูจะอยู่กับมึง
กูอยากจะสัญญา แต่กูเองก็ไม่อยากที่จะหลอกตัวเอง และกูก็ไม่อยากโกหกมึง

กูไม่รู้หรอกว่าหลังจากวันนี้ไป แม่งจะเกิดอะไรขึ้น ?
ในวันพรุ่งนี้ หรือในวันต่อๆไป มึงตื่นมา มึงจะยังเจอกูคนนี้คอยบ่นให้มึงฟังอีกหรือเปล่า ?
แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูจะรักมึงตลอดไปนะ
มึงเป็นดูโอ้คนแรกของกูเลย และมึงก็เป็นให้กูได้ทุกอย่างด้วย
ไม่ว่าจะเพื่อนเวลาเหงา เป็นพี่คอยปลอบเวลากูท้อ
เป็นพ่อเวลาด่ากู และมึงก็ทำให้กูเขินได้เหมือนกับมึงเป็นเมียกูงั้นแหละ ฮ่าๆ

ขอบคุณนะมึงสำหรับทุกอย่าง กูขอบคุณมากจริงๆ .ยิ้ม

จุ้นจ๋า มาถึงตรงนี้แล้วกูเองก็คงหมดเรื่องที่จะโม้แล้วละ
ก็มันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆนี่เนาะแต่มันก็เป็นช่วงที่ดีที่สุดเลย

กูอยากให้มึง ดูและตัวเองดีๆนะ หายไวๆ ถ้าเครียดเรื่องอะไรก็อย่าหักโหมละ
เพื่อนมึงมีเยอะ คนที่เขารักและเป็นห่วงมึงมีเยอะ กูเองก็จะคอยเป็นห่วงมึงอยู่ตลอดเวลา
อากาศเริ่มหนาวแล้วนะมึง ห่มผ้าด้วย กินยาด้วย ใส่เสื้อหนาๆนะเข้าใจมั๊ย ?
อย่าดื้อให้มากนักละ ข้าวปลาอ่ะกินให้ครบ อ้อ แล้วอย่าลืมเลย์ของกูด้วย กินเผื่อกูด้วยนะมึง


'กูชอบให้มึงเป็นสีฟ้า สีฟ้าสดใส ร่าเริง มองแล้วรู้สึกสบาย อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ไม่ร้อน และไม่เศร้าเกินไป'

กูรักมึงนะ สีฟ้าของกู (: