รักที่เราไม่เข้าใจ

ลำดับตอนที่ #1 : รักที่มันต้องช้ำ

หลายครั้งที่ฉันคบผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกัน และหลายครั้งที่จะต้องเจ็บเมื่อไม่เหลือใครแต่ฉันเองก็ไม่เค็ดจนกระทังมาครั้งนี้

“เดี๋ยวฝนมานะ”

“จะไปไหน”

“ออกไปทำงานแป็ปหนึ่ง”

“รีบไปรีบกลับล่ะ”

“จ๊ะ”

ฉันย้างก้าวออกจากบ้านเพื่อนจะไปยังร้านเกมแหล่งความบันเทิงมากมายที่ฉันไปบ่อยมากกว่าบ้านเสียอีก และพอเรื่องเครื่องที่เหมาะกับการเล่นเกมได้แล้วพี่เจ้าของรายก็จักการเปิดเวลาให้ และแน่นอนว่าสิ่งแรกที่ฉันเลือกที่จะเข้าไปเชยชมมันก็คือเกม........มันคือเกมส์ที่ให้ความบันเทิงและแชทไปได้ในเวลาพร้อมๆกัน

“น่ารักจังเลย มีแฟนยังครับ”

“ยัง ทำไมหรอ”

“ป่าว เป็นแฟนกับเรามั้ย”

“ได้ดิ”

และนี่ก็คือแฟนคนแรกที่ไม่เคยเห็นหน้าได้แต่คุยกันทางมือถือเท่านั้นเขาชื่อว่าโต๊ยอยู่คนละจังหวัดกับฉันเข้าอายุน้อยกว่าฉัน1ปีในสายตาฉันเค้าไม่ใช่เด็กเลยขาคือคนที่จะมาคอยเติมเต็มส่วนที่ฉันขาดไปนาน

หลังจากที่คบหากับโต๊ยได้สัก4เดือนได้มั้งฉันก็หันมาเล่นแชททางอินเทอร์เน็ตและก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าตั้ม ตอนแรกเพราะรูปที่เขาส่งมาให้ดูมันหล่อ และฉันเองก็เป็นโรคแพ้คนหล่อเสียด้วยสิ

ฉันสลับรางอย่างนี้อยู่เรื่อยไปโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันแอบมีอีกคนอยู่ส่วนคนในแชทนะหรอก็ยังคงคุยไปเรื่อยๆนั้นแหละแต่ก็แค่คลายเหงาเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจังอะไรมากมายอย่างเช่นกับตั้มฉันไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับผู้ชายคนนี้เลยเพียงเพราะเมย์เพื่อนร่วนชั้นตอนม.3ที่ก็เล่นแชทเหมือนฉันและเขาก็ติดต่อกับตั้มอยู่เหมือนกันมันก็เลยเกิดความหมั้นไส้ขึ้นฉันทำเป็นร้องไห้ฟูมฟายกับการที่ตั้มไปแอบคบกับเมย์

“ตั้มทำไมตั้มต้องทำแบบนี้กับฝนบ้างล่ะ มีฝนคนนี้แล้วมันยังไม่พอใช่ไหม”

“ป่าวนะฝนเมย์เขาโทรมาเอง”

“ตั้ม ฝนรักตั้มนะ”

“ครับ ตั้มก็รักฝนนะ”

“สัญญาได้ไหมว่าเราจะรักกัน”

“ได้เราจะรักกันนานๆ”

เพียงเท่านี้ฉันกับตั้มเราก็ได้คบกันโดยที่โต๊ยไม่รู้เลยและพอเวลาผ่านไป3เดือนตั้มก็เริ่มที่จะไม่ติดต่อมา ฉันก็ไม่ได้โทรหาเขาเหมือนกัน

วันเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้(ลืมอ่ะ) เพื่อนสนิทของฉันที่ชื่อว่าปอก็โทรมาเพื่อนจะชวนออกไปดูหนังกัน

“ฝนไปดูหนังกับเราไหม”

“ที่ไหนอ่ะ”

“ก็ที่ที่เราเคยไปกันไง”

“ได้ๆ เที่ยงนะ มารับเค้าที่....ด้วย”

“เออได้เดี๋ยวไปรับ พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“อื้มๆๆ”

“เออแกแค่นี้ก่อนนะ”

“เออๆๆๆบายๆๆ”
เที่ยงวันที่นัดเจอกับปอเพื่อนชายคนสนิท ปอมารับฉันที่โรงเรียนสอนพิเศษ สักพักปอก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าฉัน การแต่งตัวของปอแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ดูดีมาขึ้น หล่อขึ้น ใจจะละลายลงตรงหน้า

“จะไปกันได้หรือยัง”

“ไปก็ไปดิ แล้วกินอะไรมาหรือยังล่ะ”

“ไปกินที่นู้นก็ได้เดี๋ยวเลี้ยง”

“ดีดีของฟรีอ่ะชอบ”

“นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะแก”

“เพิ่งรู้หรอ รีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันรถ ขี้เกียจไปนั้งรอนานนะ”

“ไม่ต้องห่วง ฉันเอารถมา”

“แกขับรถเป็นด้วยหรอ”

“เออน้า ไม่ต้องถามมาก”

ก็คนมันอยากรู้หนิเลยถามทำไมต้องดุด้วยนายปอลากฉันมาที่ลานจอดรถ รถเบ้นช์สีดำเงาจอดอยู่ด้านในสุดเราสองคนมาหยุดอยู่ที่ข้างๆรถปอเปิดประตูให้ฉันอย่างสุภาพบุรุษ ตลอดเวลาที่อยู่บนรถเราคุยกันถึงเรื่องเก่าๆเรื่องราวเกี่ยวกับมิตรภาพดีดีที่ผ่านมาจั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกันจนมาถึงวันที่เราสนิทกัน

“วันนี้จะดูเรื่องอะไรดีล่ะ”

“แล้วแต่คนเลี้ยงดิ”

“เอางั้นหรอ”

“อื้ม....แล้วแต่ปอเลย ฝนดูได้ทุกเรื่องนั้นแหละ”

“งั้นดูเรื่องนี้กัน ปออยากดูมานานและ”

ปอจักการซื้อตั๋วหนังรักมาสองใบ พอเข้ามาในโรงหนังคนในโรงหนังมีไม่ค่อยเยอะสักเท่าไรที่นั้งที่ปอซื้อมาอยู่ด้านบนสุด หนังรักได้ดำเนินเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆจนกระทั้งมาถึงบนที่นางเอกกับพระเอกจูบกันปอหันมามองหน้าฉันนิดๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยที่เราคบกับแบบมากกว่าเพื่อนอยู่เราคงจะจูบกับอย่างในหนังนั้นแล้วแต่ทว่าตอนนี้สถานะของเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกัน

ไม่ทันที่ความคิดของฉันจะจบลงมือใหญ่ของปอก็เลื่อนมาไว้ที่หน้าขาของฉันพร้อมกับถูไปมา

“ปอ...เอามือออกนะ”

“ฝนไม่รักปอแล้วหรอ”

“เราเป็นเพื่อนกันนะ”

“แต่ปออยากกลับมาคบกับฝนใหม่หนิ”

“มันผ่านไปแล้ว จะรื้อฟื้นมันทำไม”

คราวนี้ไม่เพียงแต่ที่ปอจะเอามือมาลูบที่ขาเท่านั้นหน้าของเขายังจะเข้ามาใกล้ๆฉันอีกลมหายใจถี่บงบอกถึงการเต้นแรงของหัวใจทั้งเขาและฉัน ความรู้สึกในใจมันเหมือนมีอะไรสักอยากสั่งให้ฉันปล่อยตัวไปตอนสิ่งที่ปอกำลังจะกระทำ มือของปอค่อยๆขยับเข้ามาในกระโปร่งและปอก็เล่นส่วนนั้นพร้อมทั้งรสการจูบของเขาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง”

หนังจบไปแล้วสัก5นาทีได้ ฉันกับปอนั้งอยู่ต่อเราสองคนมองหน้ากันแว่วตาเดิมๆเริ่มกลับคืนมา

“ฝน...เรากลับมาเป็นแบบเดิมนะ”

“แล้วแฟนปอล่ะ”

“เขาไปมีคนใหม่แล้ว”

“ฝนไม่อยากเจ็บอีก”

“ปอสัญญาจะไม่ทำให้ฝนเจ็บอีก”

“อื้ม ฝนจะลองเสี่ยง”

หลังจากดูหนังวันนั้นปอก็มารับส่งฉันไปโรงเรียนทุกวันทั้งๆที่โรงเรียนของเราสองคนก็ไม่ได้ไปทางเดียวกันเลย ปอกลับมาดีเหมือนเดิม คอยดูแลฉันหลังเลิกเรียนปอจะมารับไปกินข้าวก่อนจะไปส่งฉันที่ห้อง

แต่วันนี้มันไม่เหมือนกับทุกวันที่เคยเป็น ปอโทรมาหาฉันทุกๆ50นาทีเป็นแบบเรียนหมดคาบปอเป็นต้องโทรมาทุกที

“ฝนคืนนี้ไปปอไปนอนด้วยที่บ้านนะ”

“แล้วแม่ปอไม่ว่าหรอ”

“แม่ไปดูงานที่ต่างประเทศนะปออยู่บ้านคนเดียวมันเหงา”

“อื้มๆ...ได้”

“แล้วเดี๋ยวตอนเย็นปอไปรับนะจ๊ะที่รัก”

“จ๊ะ...เดี๋ยวฝนไปเรียนก่อนนะ”

“ครับ...ตั้งใจเรียนนะครับ”

“จ๊ะ บาย”

คุณๆคะคงไม่ต้องให้ฉันเล่าถึงตรงนี้หรอกนะเพราะก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ว่าเมื่อหญิงชายมาอยู่ร่วมห้องกันแล้วมันจะเกินอะไรขึ้นอะไรขึ้นในห้องนอน

ความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆๆจนเราได้เป็นแฟนกันจนนั้นที่สุด

มันไม่มีอะไรผิดแปลกไปเลยปอดีทุกอย่างฉันเองก็ทุ่มเทกับเขาเช่นกันแผลเก่าที่เคยมีต่อกันมันถูกลบล้างไปด้วยความดีของเขา

3เดือนต่อมา......ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันฉันเริ่มที่จะรู้สึกว่าไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำมันดูขัดใจกันไปหมดเราทะเลาะกันมากขึ้น

“ไปไหนมา”

“มันเรื่องของฝนมายุ้งอะไรด้วยล่ะ”

“ฝนปอเป็นผัวฝนนะจะทำอะไรก็เกรงใจกันบ้างสิ”

“แล้วทีปอพาผู้หญิงไปกินข้าวล่ะปอเคยเกรงใจฝนบ้างไหม”

“ปอบอกฝนแล้วไงว่านั้นนะเพื่อนปอมนเป็นทอมไม่ใช่ผู้หญิง”

“จะเป็นใครก็แล้วแต่มันก็ผู้หญิงนั้นแหละ”

“พอๆๆฝนปอไม่อยากจะชวนฝนทะเลาะ”

“เอาสิในเมื่อทนกับฝนไม่ได้ก็เลิกกันไปเลยฝนก็ทนไม่ได้แล้วเหมือนกันที่จะต้องมานั่งทะเลาะกันแบบนี้ทุกวันนะ”

“ฝนแต่ปอรักฝนนะ”

“แต่ฝนลำคานฝนให้ปอมาเป็นแฟนนะไม่ใช่ให้มาเป็นพ่อ”

ก็ทะเลาะกันในวันนั้นผลสรุปที่ออกมาก็คือต่างคนต่างไม่คุยกันไม่มีใครเอ่ยปากถามใครก่อนจนในที่สุดปอก็เลือกที่จะเดินจากไปเอง การเลิกกันในครั้งนี้ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ฉันแม้แต่น้อยมันกลับสร้างความสบายใจให้ฉันอีกต่างหาก