(TS9) Way of Love เส้นทางแห่งความรัก (CRBB)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : จุดเริ่มต้นของการพบกัน

10 ปีผ่านไป
ณ เมืองหลวง กรุงเทพมหานคร :)

ในคอนโดย่านในกลางกรุงเทพฯ หญิงสาวคนนี้ เธอสอบติดคณะสถาปัตย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของกรุงเทพ เธอต้องเดินมาจากเชียงใหม่เพียงลำพัง แต่ยังดีที่พี่ชายของเธอให้อาศัยอยู่คอนโดแห่งนี้เพราะพี่ชายของเธอต้องย้ายไปทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งในจ.ภูเก็ต

วันเปิดเทอมวันแรกมาถึงจนได้
'กริ๊งงงงงงงงงง....' เสียงนาฬิกาปลุกดังในเวลา6โมง45นาที มือของเธอเอื้อมปิดมันอย่างไม่ใยดีแล้วก็นอนต่ออีกโดยไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอม (ที่จริงเธอรู้แต่ไม่อยากตื่นเอง มันขี้เกียจ 555 :P // ไรท์)
 
45 นาทีผ่านไป
'เจอคนนี้Finเลย บ่องตงรักจุงเบย อยากอวดทุกคนเลย...' เสียงมือถือดังแล้วดังอีกจนเธอต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ทั้งที่ยังหลับอยู่โดยไม่ได้มองว่าใครโทรมา
"ฮัลโหล"
"ฮัลโหล นี่แกอยู่ไหนแล้วอ่ะ ออกมาหรือยัง??"
"หือ??"
"ชั้นถามว่าแกอยู่ไหน ห้าาา..." ปลายสายตอบกลับมาอย่างอารมณ์เสีย เสียงนั่นคือเพื่อนเฟรมนั่นเอง
"นี้มันกี่โมงแล้วหล่าาาาา...??"
"จะมีหน้ามาถามอีก นี่มัน7โมงครึ่งแล้วนะ เค้าเข้าเรียน9โมงนะแก!! จะไปเรียนสายตั้งแต่วันแรกเลยหรือไง??" ปลายตอบกลับมาทำให้เธอตาสว่างหันไปมองนาฬิกาที่ข้างเตียง ปรากฎว่า 7โมงครึ่งอย่างที่ว่าจริงๆ
"เฮ้ย จริงด้วย!!"
"เฮ้อออ.. จริงน้าแกเนี่ย รีบๆมาแล้วกัน ชั้นรออยู่ที่ตึกคณะแล้วนะ บาย" ทันทีปลายสายกดวาง เธอก็รีบเก็บเตียงและทำภารกิจส่วนตัวและเดินทางไปมหาวิทยาลัยซึ่งคอนโดติดกับรถไฟฟ้าบีทีเอส แต่ว่าเธอก็ต้องต่อรถเมล์ไปอีกสองสามป้ายกว่าจะถึงมหาวิทยาลัย แต่วันนี้โชคไม่เข้าข้างเอาซะเลยเพราะวันนี้รถไฟฟ้าคนขึ้นเยอะมากและพอมาต่อรถเมล์ดันรถติดอีก

เวลา8โมง45นาที
เพื่อนสาวยังคงนั่งรออยู่ใต้ตึกคณะอยู่ นักศึกษาคนอื่นๆทยอยขึ้นห้องเรียนไปแล้ว เหลือเพียงไม่กี่คนที่อยู่บริเวณนั้น
"เมื่อไหร่จะมาว้าาา...ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว" เฟรมรอพรางมองเวลาในนาฬิกาข้อมือ

8.50น.
"ไม่ไหวเลยเพื่อนชั้นเนี่ย ไปรอบนห้องเรียนดีกว่า ขี้เกียจรอแระ เดี๋ยวไม่ทัน" เวลาเรียนกระชั้นชิดเข้ามาทุกที เฟรมจึงตัดสินใจเLineไปหาเชอรีนแล้วเดินขึ้นห้องเรียนทันที

ทางด้านเชอรีน
พอรถเมล์จอดหน้ามหาวิทยาลัย เชอรีนก็รีบวิ่งไปที่ตึกคณะทันทีแต่มือถือมีเสียงเตือนขึ้นมา เชอรีนเปิดดู มีคนLineเข้ามาหานั่นคือเพื่อนสาวนั่นเอง
'ชั้นรออยู่บนห้องเรียนแล้วนะ รีบๆมาเลยนะแก เหลือเองคนเดียวแล้วนะ 555' เชอรีนเห็นข้อความที่เพื่อนส่งมาถึงกับเบิกตาโพรงแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ตึกคณะ แต่ระหว่างทางด้วยที่เธอไม่ทันระวังเธอจึงไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ทำให้หนังสือที่เธอคนนั้นถือมาหล่นกระจัดกระจายลงพื้น
"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวช่วยเก็บให้นะคะ" เชอรีนกล่าวแล้วลงไปเก็บหนังสือให้ ตอนเก็บเธอได้หยิบหนังสือเล่มเดียวกับผู้หญิงคนนี้นแล้วเธอก็จ้องมองหน้าผู้หญิงคนนั้นเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง
'ผู้หญิงคนนี้ทำไมหน้าตาคุ้นๆจัง เหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย' เชอรีนคิดอยู่ในใจ เธอเหม่ออยู่ซักพักทำให้ผู้หญิงต้องสะกิดเบาๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมา
"น้องคะ" หญิงสาวคนนั้นถาม ทำให้สติของเชอรีนกลับมา
"ค...คะ??" เชอรีนรีบปล่อยหนังสือที่หญิงสาวคนนั้นถือแล้วทำตัวให้เป็นปกติ
"ขอบคุณนะคะ"
"ค่ะ ขอโทษนะคะที่เดินชนพี่เมื่อกี้นี้อ่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวคนนั้นยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร เชอรีนมองดูนาฬิกาถึงกับเบิกตาโพรงเพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะ9โมงแล้ว
"ขอตัวนะคะ" เชอรีนตอบแล้วเดินรีบวิ่งไปที่คณะทันทีโดยปล่อยให้หญิงสาวคนนั้นยืนอยู่คนเดียว
'ผู้หญิงอะไร ซุ่มซ่ามจัง แต่ก็น่ารักดีนะ ^^' หญิงสาวคนนั้นคิดในใจแล้วมองเชอรีนที่กำลังวิ่งไปอยู่ห่างๆ ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปเรียนเธอสะดุดอะไรบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นนั่นคือหนังสือนิยายโรแมนติก เธอเปิดไปที่หน้าแรก เธอสะดุดกับชื่อเจ้าของหนังสือที่เขียนไว้
'Cherreen HVK 6/5/56'
"ตัวเล็ก??" เธอเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อชื่อที่เธอเห็นมันคุ้นเหลือเกิน และสรรพนาม"ตัวเล็ก"เธอเคยใช้กับเชอรีนตอนสมัยเด็กๆด้วย หรือว่าเธอคนนั้นคือเชอรีนที่ไม่ได้เจอกันเกือบ 10 ปี เธอยังคงคิดถึงน้องสาวคนนี้เสมอไม่เปลี่ยนแปลง

ในห้องเรียน
ขณะที่อาจารย์บรรยายและนักศึกษาคนอื่นกำลังจดตามที่อาจารย์พูดอยู่ เชอรีนก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เธอเดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหน้าตาเหมือนกับพี่สาวที่เคยจากกันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว เธอคิดถึงพี่สาวคนนี้มาก เธอไม่คิดว่าจะมาเรียนที่เดียวกับพี่สาวคนนี้ แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าเป็นพี่สาวที่เธอตามหาหรือเปล่าเพราะยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย เฟรมที่นั่งข้างๆเห็นเชอรีนมีอาการเหม่อลอย ก็ตีแขนเบาๆ
"เฮ้ แก เป็นไรเปล่า??" เฟรมหันไปกระซิบเบาๆ
"..." เชอรีนยังนิ่งอยู่
"เฮ้ย" เฟรมตีแขนเชอรีนอีกรอบ
"อ...อะไรหรอเพื่อน??" เชอรีนหลุดออกจากภวังค์แล้วหันไปตอบคนข้างๆ
"แกเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย ฟังที่อาจารย์พูดรึป่าว นั่งเหม่ออยู่ได้"
"เอ่อออ... ชั้นไม่ได้เป็นอะไรนี่" เชอรีนตอบลอยๆแล้วหันกลับจดแลคเชอร์ต่อ เฟรมแอบส่ายหน้าเบาๆ
'เป็นอะไรของแกเนี่ย เฮ้อออ... -*-' เฟรมแอบคิดแล้วกลับไปจดงานต่อ

เวลาพักเที่ยง
ในโรงอาหาร
ขณะที่เชอรีนกับเฟรมกำลังกินข้าวอยู่ เฟรมก็ได้ปลุกประเด็นที่เธอข้องใจกับเชอรีนขึ้นมาทันที
"ถามจริง เมื่อเช้าแกคิดอะไรอยู่"
"ก็เปล่านี่" เชอรีนตอบแบบลอยๆแล้วกินข้าวต่อ
"ไม่จริงอ่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ก็บอกว่าเปล่าไง" เชอรีนตอบอย่างหัวเสีย
"แน่ะ ยังจะมาปากแข็งนะแก บอกมาเร็วๆ" สายตาของเพื่อนสาวจ้องเขม่งไปที่เชอรีน ทำให้เชอรีนยอมปริปากบอกแต่โดยดี
"เอ่อออ...ก็ได้ ก็ได้ คือเมื่อเช้า..." 
"หวัดดีจ้า ^^" ยังไม่ทันที่จะบอกก็มีหญิงสาวคนหนึ่งมาทักเชอรีน
"หวัดดีค่าาา...พี่" เฟรมตอบทักทายคนแรกในขณะที่เชอรีนยังคงนิ่งอยู่
"เอ่ออ...หวัดดีจ้า" เชอรีนนิ่งไปซักพักแล้วหันไปทักทายตอบ เพราะเสียงมันคุ้นเหมือนคนที่มาชนเมื่อเช้าเลย หญิงสาวคนนั้นยิ้มตอบแล้วหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เชอรีน เชอรีนทำหน้างงๆ
"เอ่ออ...อะไรหรอคะ"
"หนังสือของเธอไง เธอทำตกเอาไว้เมื่อเช้าอ่ะ" คำพูดของเธอทำให้เชอรีนนึกถึงตอนที่วิ่งชนคนนั้นเมื่อเช้า เธอคงจะทำตกระหว่างที่ชนกันแน่ๆเลย เชอรีนจึงค้นกระเป๋า หนังสือเล่มนั้นหายไปจริงๆ เธอจึงรับหนังสือเล่มนั้นมาจากผู้หญิงคนนััน
"ขอบคุณค่ะ ที่อุตส่าห์เก็บไว้ให้"
"ไม่เป็นไรจ้า ^^ " หญิงสาวตอบแล้วเดินจากไปแต่ถูกเชอรีนขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เดี๋ยวก่อนพี่ เอ่อออ... พี่ชื่ออะไรคะ เรียนอยู่คณะอะไรหรอ" เชอรีนหลุดถามหญิงสาวคนนั้นโดยไม่รู้ตัวทั้งๆที่ควรจะเธอรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร
"แบมบี้จ้า เรียนอยู่ปี3 คณะนิเทศฯ" หญิงสาวตอบด้วยเสียงเรียบๆแล้วเดินจากไป เชอรีนยังคงนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน
'พี่แบมของรีนจริงๆด้วย' เชอรีนยืนมองหญิงสาวคนนั้นด้วยสายตาที่เศร้าๆเล็กน้อยด้วยความคิดถึง
"นี่ รีน ตกลงมันยังไงกันเนี่ย ชั้นงงไปหมดแล้ว" เฟรมถาม
"ก็พี่คนเมื่อกี้ ชั้นเป็นคนวิ่งชนเค้าเอง" เชอรีนตอบ
"แล้วแกก็ทำหนังสือตกโดยไม่รู้ตัวเนี่ยนะ"
"ประมาณนั้น ว่าแต่เมื่อไหร่จะเลิกถามชั้นซักทีเนี่ย"
"ไม่ถามแล้วก็ได้ กินข้าวกันต่อเถอะ เดี๋ยวไปเรียนคาบบ่ายไม่ทัน"
"อืม"

เวลา16.00น.

คาบเรียนตอนบ่ายอาจารย์ยังไม่สอนอะไรมากเลยได้เลิกเรียนเร็ว เฟรมกับเชอรีนก็เดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามหาวิทยาลัย
"จะไปไหนต่อกันดี" เฟรมถาม
"เอ่ออ...กลับห้องดีกว่า วันเหนื่อทั้งวันแระ"
"ไม่เป็นไร ไว้วันอื่นก็ได้"
รถเมล์ที่เฟรมต้องขึ้นกลับบ้านมาพอดี
"ไปก่อนนะเพื่อน มีอะไรเดี๋ยวLineไปหา บาย" เฟรมบอกแล้วขึ้นรถเมล์ไปทันที
"บาย" เชอรีนโบกมือลาแล้วยืนอยู่ตรงนั้น ระหว่างรอก็มีคนมาทักพอดี
"เจอกันอีกแล้วนะ" เชอรีนได้ยินก็หันไปทักตอบ
"พี่แบมบี้"
"มารอรถที่นี่หรอ"
"ค่ะ"
"นั่งสายอะไรอ่ะ"
"56 แล้วก็เดินไปขึ้นบีทีเอสถึงที่คอนโดเลยค่ะ"
"กลับทางเดียวกับพี่เลยนี่ เดี๋ยวไปด้วยกันนะ ^^"
"ได้ค่ะ^^"
"รถมาพอดี ไป ขึ้นรถกัน" แบมบี้เอ่ยชวนเชอรีนขึ้นรถเมล์ไปที่สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสด้วยกัน และก็นั่งบีทีเอสมาด้วยกันจนถึงที่หมาย
"ขอบคุณนะคะที่กลับบ้านเป็นเพื่อน ว่าแต่ บ้านพี่อยู่แถวนี้หรอคะ" เชอรีนถาม
"ใช่จ้า ให้พี่เดินไปส่งที่ห้องด้วยมั้ย??"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ ส่งตรงนี้ก็พอแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ" เชอรีนตอบแล้วยิ้มๆแล้วเดินจากไป
"พรุ่งนี้เจอนะคะ เชอรีน" แบมบี้ตอบกลับ แต่เชอรีนกำลังจะเดินไปแล้วหันกลับมามองแบมบี้อย่างงงๆ
"พี่แบมรู้จักชื่อหนูตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ??"
"ก็...จากหนังสือที่น้องทำตกอ่ะ มันมีลงชื่อไว้ด้วยพี่ก็เลยรู้" แบมบี้ตอบตรงกันข้ามกับใจคิดเพราะที่จริงเธอรู้จักชื่อของเธอตั้งแต่แรกที่เจอกันแล้ว
"อ่อ ค่ะ แล้วกันพรุ่งนี้นะคะพี่แบม" เชอรีนตอบแล้วก็เดินจากไป
'ตัวเล็กของพี่ หน้าตาไม่เปลี่ยนเลยนะ ยังน่ารักเหมือนเดิม' แบมบี้ได้แต่มองด้วยความรู้สึกคิดถึง รอยยิ้มที่เธอให้มายังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงเลย









**เชอรีนแบมบี้เจอกันแล้ว แต่ทั้งสองเหมือนจะยังจำอดีตกันไม่ได้
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป คอยติดตามกันด้วยนะค้าบบ..
Comment เพื่อกำลังใจด้วยเด้อ ^^