ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 : เธอคิดยังไงกัน
2 อาทิตย์ผ่านไปหลังจบการประกวดดาวมหาวิทยาลัย การใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเชอรีนเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้น เพราะเวลาไปไหนมาไหนก็จะมีแต่คนทักทาย บ้างก็ขอถ่ายรูป บ้างก็มีหนุ่มๆมาขอเบอร์ ขอแอดไลน์ แต่เธอก็ปฏิเสธหนุ่มๆเหล่านั้น และในช่วงนี้ก็จะเป็นฤดูกาลสอบกลางภาค บรรยากาศในห้องสอบเป็นไปด้วยความตึงเครียดของนักศึกษาที่กำลังทำข้อสอบ เชอรีนนั่งอยู่กลางๆห้อง ส่วนเฟรมนั่งอยู่ริมๆติดประตู วันนี้พวกเธอมีสอบตอนบ่ายทำให้บรรยากาศในการทำข้อสอบน่านอนเข้าไปอีก
ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง
เชอรีนทำข้อสอบเสร็จและลุกออกมาจากโต๊ะและส่งข้อสอบให้อาจารย์คุมสอบและออกไปรอเฟรมที่นอกห้อง เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่เชอรีนกำลังรอเฟรมอยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทัก
"สวัสดีครับ" ผู้ชายคนนั้นทัก เชอรีนยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ"
"ตามสบายเลยค่ะ" ผู้ชายคนนั้นเข้ามานั่งข้างๆ เชอรีนก็หันองมาที่ผู้ชายคนนั้น แต่ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอกันตอนประกวดดาวมหาวิทยาลัยเลย
"นาย เราเคยเจอกันมาก่อนรึป่าวอ่ะ"
"น่าจะเคยมั้งครับ"
"นายชื่อไรหรอ"
"เซนครับ"
"เซน?? อ๋ออ... รู้แล้ว เดือนมหาลัยนี่เองใช่มั้ย"
"อืม"
"เซนมาสอบที่ตึกนี้เหมือนกันหรอ"
"ครับ สอบอยู่ห้องสุดท้ายนู้นน่ะ"
"อ่อ"
"เอ่่อออ...เชอรีน"
"หืมมม???"
"คือว่าเรามีอะไรอยากจะถามน่ะ"
"อะไรหรอ"
"เชอรีนมีแฟนรึยังครับ" คำถามนี้ทำให้เชอรีนถึงกับสะอึกเลยทีเดียว ใจจรืงก็อยากตอบว่ามีแล้ว แต่ว่าเธอกับแบมบี้ก็ยังไม่ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์
"ยังค่ะ รีนยังโสด ทำไมหรอคะ"
"คือรีนจะว่าอะไรมั้ยถ้าเราจะขอคบกับรีนน่ะ"
"อะไรนะ!!" เชอรีนตกใจ เซนกำลังจีบเธออยู่หรอเนี่ย
"ตกลงได้มั้ยครับ"
"เอ่อออ..."
ในระหว่างที่เธอกับเซนสนทนากันอยู่ แบมบี้เดินลงมาจากชั้น 3 และกำลังจะเดินลงไปชั้นล่างก็บังเอิญมาเห็นเชอรีนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ห่างๆ แบมบี้มองไปทางทั้งสองด้วยสายตาแปลกๆเหมือนกับว่าเธอหึงเชอรีนอย่างนั้นเลย ในใจของเธอตอนนี้ไม่อยากให้ผู้ชายเข้าใกล้เชอรีนเลย เพราะนับตั้งแตงหลังการประกวดดาวมหาวิทยาลัย เชอรีนก็มีหนุ่มๆมารุมจีบอยู่เรื่อย แต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นที่คุยกับเชอรีนอยู่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ด้วย แบมบี้จึงรีบเดินลงจากตึกและออกไปให้เร็วที่สุด แต่บังเอิญว่าเธอเดินสวนกับสต๊อปพอดี สต๊อปเห็นจึงจับแขนเอารั้งแบมบี้เอาไว้
"เพื่อน จะรีบไปไหนหรอ" สต๊อปถาม
"จะรีบกลับห้องไปอ่านหนังสือ" แบมบี้ตอบห้วนๆและพยายามจะเดินหนีไปแต่ก็ยังถูกสต๊อปรั้งไว้อยู่ดี
"ปกติแกไม่เคยกลับบ้านก่อนสี่โมงเย็นเลยไม่ใช่หรอ"
"ถ้าวันนี้ชั้นอยากกลับเร็วแล้วจะทำไม" แบมบี้เริ่มอารมณ์เสียใส่เพื่อน
"ถามจริง วันนี้แกเป็นอะไรไป มีอะไรงั้นหรอ"
"ก็ไม่มีอะไรนี่"
"ชั้นไม่เชื่อ ต้องมีอะไรแน่เลย แกไปเจออะไรมาใช่มั้ย"
"เปล่า ชั้นไม่ได้เจออะไรซักหน่อย ขอตัวก่อนนะ" แบมบี้แกะมือที่รั้งเอาไว้ออกแล้วเดินจากไป สต๊อปไดแต่ยืนงงอยู่ เธอคิดว่าแบมบี้ไปทานอะไรเข้าถึงมีอาการแปลกๆอย่างนี้
ทางด้านเชอรีนและเซนในเวลาเดียวกัน
"ตกลงได้มั้ยครับ" ค้างไว้ที่เซนถามเชอรีน
"เอ่อออ...ก็ได้ค่ะ ^^"
"ขอบคุณครับ งั้นผมขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ" เซนถามพร้อมยื่นมือถือให้เชอรีน เชอรีนก็เอามือถือของเซนมากดเบอร์ให้
"เดี๋ยวไว้ผมโทรไปหานะครับ"
"ค่ะ"
ระหว่างการสนทนา เฟรมกับสมายด์ก็เดินตรงมาที่เชอรีนทันที แต่เธอทั้งสองก็เห็นเซนด้วย
"นี่นายมาคุยอะไรกับเพื่อนชั้นเนี่ย" เฟรมหันไปต่อว่าเซน
"ก็..." เซนจะตอบแต่ว่าเชอรีนตอบขึ้นมาก่อน
"ก็พอกีเซนเค้าเดินผ่านมาเลยขอรีนมานั่งคุยเป็นเพื่อนหน่อยอ่ะ ก็เท่านั้นเอง อย่าไปว่าเค้าเลยน้าเพื่อนสาว"
"อิม แล้วจะกลับบ้านรึยัง"
"ไปสิ เซน เราไปก่อนนะ"
"เราไปด้วยได้มั้ยรีน"
"เอ่ออ... ก็ได้จ้า"
ทั้งสามรวมทั้งเซนซึ่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญออกมาจากตึกด้วยกันแล้วบังเอิญเห็นสต๊อปนังอยู่ที่ม้านั่งข้างๆตึก
"พี่สต๊อป มานั่งรอใครหรอคะ" เฟรมถาม
"อ้าวเฟรม มาตอนไหนเนี่ย" สต๊อปถาม
"มาเมื่อกี้น่ะ เห็นพี่นั่งอยู่คนเดียว แล้วทำไมต้องทำหน้ามุ่ยอย่างงั้นด้วยล่ะ"
"ก็แบมบี้น่ะสิ"
"พี่แบม?? มีไรหรอคะ" เชอรีนถาม
"ก็ไม่รู้ว่าแบมบี้ไปกินโดนอะไรเข้าน่ะสิ ถึงได้มาอารมณ์เสียใส่ชั้นอ่ะ ไม่รู้ว่าเค้ามีอะไรอยู่ในใจรึป่าว" สต๊อปตอบ ทำให้เชอรีนนึกถึงตอนที่นั่งคุยกับเซนตามลำพังที่หน้าห้องสอบ แต่ไม่รู้ว่าแบมบี้ไปเกี่ยวอะไรด้วย เฟรมได้ยินที่สต๊อปตอบก็หันไปมองเชอรีนทันที เฟรมจึงตัดสินใจลากเพื่อนสาวของเธอไปหามุมคุยส่วนตัว
"พี่สต๊อปคะ เดี๋ยวขอเอาเพื่อนสาวไปเคลียร์ซักครู่นะคะ" หลังจากนั้นเฟรมก็ลากเชอรีนมาตรงหลังตึกซึ่งเป็นมุมอับและไม่ค่อยมีใครเดินไปเดินมาแล้วก็เงียบด้วย
"นี่เฟรม พาชั้นมาที่ยี่ทำไมอ่ะ" เชอรีนถามด้วยความแปลกใจ
"รีน ชั้นขอถามไรหน่อย ตอนที่ชั้นยังไม่ออกมาจากห้องสอบ แกกับนายเซนคุยอะไรกัน"
"ก็ไม่มีไรนี่"
"แล้วเค้าพูดอะไรกับเธอ"
"ก็คุยเรื่องสอบน่ะ"
"ชั้นไม่เชื่อหรอก ถามตรงๆนะ เซนกำลังจีบเธออยู่ใช่มั้ย"
"เอ่ออ..."
"นั่นไงว่าแล้วเชียว แล้วแกก็ให้เบอร์เค้า แล้วก็ตกลงคบกันแล้วใช่มั้ย"
"เฟรม คือรีน..."
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ชั้นดูจากสายตานายนั่นก็รู้แล้ว"
"แล้วที่พี่สต๊อปบอกว่าพี่แบมมีอะไรอยู่ในใจล่ะ มันหมายความว่ายังไง แล้วพี่แบมไปเกี่ยวอะไรด้วย"
"ก็หมายความว่าพี่แบมอาจจะบังเอิญไปเห็นเธอกับนายนั่นอยู่ด้วยกันน่ะสิ เผลอๆพี่แบมอาจจะกำลังหึงเธออยู่ก็ได้นะ" เฟรมพูดทำให้เชอรีนถึงกับสะอึกเลย เธอไม่รู้ว่าตอนคุยกับเซนอยู่ แบมบี้มาเห็นเข้า แล้วเธอก็ไม่รู้อีกว่าแบมบี้คิดยังไงกับเธอ หรือว่าตัวเธอเองกำลังทำอะไรผิดไปรึป่าว
"ล้อเล่นหน่าเพื่อน พี่แบมจะมาหึงได้ไง ก็พี่แบมไม่ได้คิดอะไรกับรีนซักหน่อย แล้วพี่แบมยังเคยขอรีนเป็นพี่สาวอยู่เลย"
"แกอาจจะคิดอย่างนี้ แต่เธออาจจะยังไม่รู้หรอกว่าพี่แบมคิดยังไงกับเธอ บางทีพี่แบมอาจจะคิดไปไกลแล้วก็ได้นะ แกลองคิดดูดีๆล่ะ เพราะเธอก็สนิทกับพี่แบมอย่างกับว่าเธอสองคนคบกันเป็นแฟนอย่างนั้นอ่ะ"
'แฟนงั้นหรอ เป็นผู้หญิงด้วยกันจะเป็นแฟนกันได้ยังไง แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่แบมรักเธออย่างคนเป็นแฟนรักกันน่ะ' เชอรีนคิดอยู่ในใจแล้วถามเฟรมต่อ
"แล้วชั้นจะแน่ใจได้ไงว่าพี่แบมคิดกับรีนมากกว่านั้นอ่ะ"
"ก็ลองถามใจเธอเองดูสิ เธอคิดว่าสิ่งที่พี่แบมทำกับเธอทุกวันนี้มันเรียกว่าอะไร และจริงๆแล้ว รีนชอบใครกันแน่" เฟรมทิ้งทวนแล้วเดินจากไป เชอรีนได้แต่ยืนคิดว่าสิ่งที่เฟรมพูดไปมันจริงอย่างที่เธอว่ารึป่าว
ตอนกลางคืนเวลา 20.00น.
เชอรีนนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบในเช้าวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้าย มีแค่วิชาเดียว ระหว่างที่เธออ่านนั้นเธอก็คิดถึงแต่คำพูดที่เฟรมบอก
"แต่เธออาจจะยังไม่รู้หรอกว่าพี่แบมคิดยังไงกับเธอ บางทีพี่แบมอาจจะคิดไปไกลแล้วก็ได้นะ"
"และจริงๆแล้ว รีนชอบใครกันแน่"
คำพูดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเชอรีนไปเรื่อยจนไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือสอบ
"โอ๊ยยยยย..." เชอรีนแทบจะต้องเอามือกุมขมับ
"เจอคนนี้ฟินเลย บ่องตงรักจุงเบย อยากอวดทุกคนเลย..." เสียงมือถือดังทำให้เชอรีนหลุดออกจากภวังค์ทันที
"ฮัลโหล เชอรีนพูดค่ะ"
"ฮัลโหล นี่เซนเองนะครับ"
"โทรมามีธุระไรหรอ"
"คือไม่มีไรหรอก ผมก็แค่อยากโทรมาคุยด้วยเท่านั้นเอง"
"พรุ่งนี้ไม่มีสอบรึไง"
"พรุ่งนี้สอบทั้งวันเลยครับ"
"แล้วไม่ต้องไปอ่านหนังสือหรอ"
"ก็หมดแล้วนี่ แล้วรีนกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่หรอครับ"
"ก็พรุ่งนี้สอบวิชาที่เรียนยากที่สุดน่ะสิ"
"อืม พรุ่งนี้ตอนพักเที่ยงไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ"
"เอ่ออ..."
"ถ้ารีนไม่สะดวกก็บอกได้นะครับ"
"ได้จ้าได้"
"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ"
"ค่ะ"
"ฝันดีนะครับ ผมไม่กวนแระ บายครับ"
"บาย"
หลังที่เซนวางหูไป เธอก็ไปอ่านหนังสือต่อแต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านต่อ เธอจึงเอาหนังสือไปเก็บใส่กระเป๋า และเข้านอน แต่ว่าเธอก็นอนไม่หลับอยู่ดี เธอจึงหยิบไอโฟนขึ้นมาหาชื่อเหมือนจะโทรหาใครบางคน เธอหาเรื่อยๆจนสะดุดที่ชื่อแบมบี้ ใจนึงเธออยากจะกดโทรไปหา ใจนึงก็ไม่กล้าโทรไปหาเพราะกลัวว่าแบมบี้จะไม่ยอมคุยด้วย เธอจึงวางไอโฟนลงที่เดิมและปิดไฟเข้านอนทันที
วันต่อมา
พอเชอรีนสอบเสร็จในช่วงเช้า เธอก็มารอเซนที่หน้าโรงอาหาร ระหว่างรอนั้นเอง ตั้มก็เดินมาที่โรงอาหารพร้อมกับอ้น ดิว บูรณ์และคริส ซึ่งเป็นแก๊งค์ของตั้มเลยก็ว่าได้ ตั้มและเพื่อนจะเดินเข้าโรงอาหารไปก็มาเจอเชอรีนที่ด้านหน้าทันที
"น้องเชอรีนมารอใครหรอครับ" ตั้มถาม
"ก็มารอเพื่อนอ่ะ"
"อ๋อ น้องเฟรมใช่มั้ยครับ" อ้นถาม
"ไม่ใช่หรอก กว่าเฟรมจะออกมาจากห้องสอบก็เกือบหมดเวลาสอบนู่นแล้ว"
"แล้วเป็นใครล่ะ แบมบี้หรอ" ตั้มถาม
"ก็ไม่ใช่ รีนไม่ได้เจอพี่แบมตั้งหลายวันแล้ว"
"อ้าว ได้โทรหากันป่าล่ะ"
"ไม่ได้โทร"
"เฟรมก็ไม่ใช่ ยัยแบมก็ไม่ใช่ แล้วตกลงเป็นใครกันแน่" ตั้มถามด้วยความข้องใจ
"พี่ตั้มอย่ารู้เลยดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะ" เชอรีนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเลี่ยงไปที่อื่น ตั้มและเพื่อนๆมองเชอรีนเป็นสายตาเดียวกันด้วยความแปลกใจ
"น้องเชอรีนเป็นอัไรของเค้านะ" บูรณ์พูด
"จริงด้วย วันนี้เค้าเป็นอะไรไปกันแน่ ดูแปลกๆไปนะ" ตั้มบอก
เชอรีนเดินเลี่ยงจากกลุ่มตั้มได้ก็มานั่งที่ม้านั่งข้างโรงอาหารทันที พอนั่งได้ซักพักก็เห็นแบมบี้เดินอยู่บริเวณตึกสารสนเทศซึ่งห่างจากโรงอาหารไปไม่ไกลมากนัก เธอจึงรีบเดินตามหลังไปเพื่อขอคุยด้วย
"พี่แบมมม..." เชอรีนตะโกนเรียกไล่หลัง แต่ว่าเธอก็ยังไม่หยุดเดิน เชอรีนจึงเรียกเธออีกครั้ง
"พี่แบมมมม... รอรีนก่อนได้มั้ย เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อนนะค้าาา...พี่แบม" คราวนี้แบมบี้หยุดเดินทันทีและหันมามองเชอรีนด้วยสายตาที่เย็นชา
"แต่ว่าพี่ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนี่"
"แต่ว่ารีนมี ทำไมช่วงนี้พี่แบมต้องหลบหน้ารีนตลอดเลยอ่ะคะ"
"รีนก็หน้าจะรู้ดีว่าทำไม" คำถามนี้เชอรีนถึงกับสะอึกเลยทีเดียว
"รีนทำอะไรงั้นหรอ"
"ก็รีนไปคุยกับเดือนมหาลัยอย่างสนิทสนมกันไม่ใช่หรอ ทั้งที่รีนก็มีคนมาจีบตั้งเยอะแยะแต่เธอปฏิเสธหมด แล้วทำไมกับคนนี้เธอถึงยอมล่ะ"
"ก็...เค้าอยากมาคุยด้วยเองอ่ะ รีนไม่ได้เข้าหาเค้าก่อนนะ เค้ามาจีบรีนจริงแต่รีนไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเลยนะคะ"
"ไม่ได้คิดหรอ แล้วที่ให้เบอร์เค้าไปด้วยมันหมายความว่ายังไง" คำถามนี้แทงใจดำของเชอรีนเต็มๆ และเธอก็งงด้วยว่าแบมบี้รู้ได้ยังไง
"พี่แบมรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ"
"ไปถามเพื่อนเธอดูแล้วกัน พี่ขอตัวก่อนนะคะ" แบมบี้พูดจบแล้วเดินจากไป เชอรีนได้แต่ยืนงงว่า แบมบี้เปลี่ยนไปตอนไหน หรือว่าอาจจะเป็นตัวเธอเองที่ทำให้เปลี่ยนก็ได้ หลังจากนั้นไม่นานเซนก็เดินมาหาเชอรีนพอดี
"อ้าว รีน ทำไมมารอตรงนี้ล่ะ" เซนถาม
"ก็แถวโรงอาหารไม่มีที่นั่งอ่ะ"
"งั้นเราไปโรงอาหารกัน"
เซนกับเชอรีนเดินไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเที่ยง ในระหว่างทานอาหารเที่ยง เซนเห็นเชอรีนสีหน้าไม่ค่อยดีเลยถาม
"รีนเป็นอะไรรึป่าว"
"ป...ป...เปล่าค่ะ" ทั้งสองเงียบไปจนเชอรีนต้องทำลายความเงียบ
"เซน"
"หืมมม???"
"คือรีนอยากบอกอะไรนายอ่ะ"
"อืม ว่ามาสิ"
"คือเซนจะว่าอะไรมั้ยถ้าเราคบกันในฐานะเพื่อนเท่านั้นอ่ะ" เซนได้ยินถึงกับนิ่งไปทันที
"ทำไมล่ะ เราไม่ดีตรงไหน"
"เปล่าหรอก คือรีนไม่ได้คิดอะไรกับนายเลยนะ"
"แต่ผมคิดนะครับ"
"ถึงนายจะคิด แต่รีนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับนายเลยแม้แต่นิดเดียว รีนคิดกับนายแค่เพื่อนจริงๆ เรื่องความรักน่ะ ใจของเรามันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ" เชอรีนพูตเตือนสติ
"ครับ" เซนพยักหน้ายอมรับ
"รีนเชื่อว่าซักวันหนึ่งนายจะต้องเจอคนที่ใช่และเหมาะสมมากกว่ารีนแน่ๆ"
"หรอครับ งั้นผมต้องยอมแพ้แล้วแหละครับ แล้วเราถามอะไรหน่อยไดมั้ย"
"ได้สิ"
"รีนมีคนที่ใช่แล้วใช่มั้ย"
"ที่จริงนะคนนี้ใช่มาตั้งนานแล้วล่ะ เค้าเป็นเพื่อนและพี่ที่เคียงข้างมากับรีนมาโดยตลอดและที่สำคัญเค้ารักและห่วงรีนมากที่สุดแล้วล่ะ"
"งั้นผมขอให้รีนกับเค้าคนนั้นรักกันนานๆนะครับ"
"ขอบใจมากจ้าเพื่อน" เชอรีนพูดพร้อมยื่นมือให้เซนจับ เขาก็จับมือกันอย่างเป็นมิตรในฐานะเพื่อนกัน
หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารเที่ยงกันเสร็จแล้ว เซนก็เดินออกมาส่งที่ตึกสารสนเทศ
"มาส่งตรงนี้ก็พอจ้า" เชอรีนบอก
"งั้นผมขอตัวไปสอบแล้วนะครับ"
"งั้น โชคดีกับการทำข้อสอบนะคะ"
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวไปก่อนนะครับ บาย" เซนโบกมือลาแล้วเดินแยกไป หลังจากนั้นไม่นานคุณเพื่อนของเขอรีนก็เดินเข้ามาหา
"นี่ จะไปทานข้าวทำไมไม่รอชั้นยะ??" เฟรมต่อว่าเชอรีน
"อ้าวหรอ โทษที แล้วแกกินอะไรรึยังเนี่ย"
"ยังเลย ชั้นจะกลับไปกินบ้านเนี่ย แล้วนี่แกจะไปไหนต่อรึป่าว"
"งั้นชั้นไปนั่งเล่นที่บ้านแกก่อนแล้วค่อยกลับบ้านได้ป่าว"
"แล้วแต่แกเถอะ"
เฟรมกับเชอรีนเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อเดินทางไปที่บ้านของเฟรม
"อ้าวลูก วันนี้ทำไมกลับมาเร็วจัง แล้วนี่พาใครมาด้วยล่ะ" แม่ของเฟรมทัก
"ค่ะ นี่เพื่อนของเฟรมเอง ชื่อเชอรีนค่ะ" เฟรมแนะนำ
"สวัสดีค่ะคุณแม่" เชอรีนยกมือไหว้ทักทายแม่ของเฟรม
หลังจากนั้นเฟรมกับเชอรีนก็เดินเข้าบ้าน ในขณะที่เชอรีนอยู่ที่บ้านเฟรมเธอก็ขึ้นมาดูหนังในห้องของเฟรมและทำนู่นทำนี่จนถึงเย็น
"คุณแม่คะ เดี๋ยวรีนขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก"
"นะเพื่อน กับข้าวฝีมือแม่เฟรมอร่อยเลยนะ" เฟรมช่วยเสริมอีกแรง
"ก็ได้จ้า"
เชอรีน เฟรมและคุณแม่ของเฟรมนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน ในขณะนั้นเองพ่อและพี่ชายของเฟรมก็กลับมาพร้อมกันพอดี
"หวัดดีครับแม่" แฟลชทักทายแม่ของเขา
"มาๆ มาทานข้าวกันลูก"
แฟลช พี่ชายของเฟรมและคุณพ่อก็มาร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อ สวัสดีค่ะพี่" เชอรีนหันไปยกมือไหว้พ่อและพี่ชายของเฟรม ทั้งสองก็รับไหว้
"วันนี้เฟรมกลับมาบ้านเร็วหรอ ทุกทีเห็นมาไม่เคยมาทันมื้อเย็นซักที" พี่แฟลชถาม
"แหม วันนี้ก็อยากกลับเร็วบ้าง"
"พี่แฟลช นี่เพื่อนเฟรมเองชื่อเชอรีน"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่เอ่ออ..."
"พี่แฟลชครับ"
"อ่อค่ะ"
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความชื่นมื่น เชอรีนอยู่แล้วรู้สึกว่าครอบครัวนี้อบอุ่นดี
เวลา 19.20น.
"ขอบคุณนะคะสำหรับมื้อเย็น" เชอรีนบอกกับแม่ของเฟรม
"จ้า ว่างๆก็มาเที่ยวเล่นที่บ้านนี้บ้างก็ได้นะคะ"
"ค่ะ เดี๋ยวรีนขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวก่อนลูกนี่มันมืดแล้วจะให้ไปส่งมั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รีนเกรงใจ"
"ไม่เป็นไรจ้าลูก ถือว่าเป็นเพื่อนของเจ้าเฟรมเค้าน่ะ แลัวอีกอย่างซอยนี้มันมืด เดินคนเดียวมันอันตรายนะ"
"ค่ะ"
"แฟลช"
"ครับแม่"
"เดี๋ยวลูกพาหนูเชอรีนไปส่งหน่อยนะ"
"ได้ครับแม่"
"ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวหนูลาเลยละกันนะคะ สวัสดีค่ะ"
เชอรีนขึ้นรถของพี่แฟลชไปเพื่อเดินทางไปยังที่หมายที่เธอต้องการ
"จอดตรงป้ายรถเมล์นั่นก็ได้ค่ะ" เชอรีนบอกตำแหน่งกับพี่แฟลชที่ต้องการ พี่แฟลชก็จอดให้ลงทันที
"ขึ้นรถตรงนี้หรอครับ" แฟลชถาม
"ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"กลับบ้านดีๆนะครับ"
" ค่ะ สวัสดีค่ะ" เชอรีนลงจากรถแล้วยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ พอรถที่ผ่านบริเวณคอนโดมาก็ขึ้นรถไปทันที เธอใช้เวลาประมาณ 20 นาทีเดินทางถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยที่จะเข้าคอนโดของเธอ ซึ่งลึกพอสมควร เธอต้องใช้เวลาพอสมควรในการเดินเข้าไปเพราะช่วงกลางคืนไม่ต่อยมีวินมอเตอร์ไซต์อยู่แถวนั้น ทำให้เธอต้องเดินเข้าไป ซอยนั้นค่อนข้างจะเปลี่ยวะมีแสงสว่างน้อยด้วย ระหว่างที่เธอเดินเข้าซอยไป อยู่ๆก็มีโจรวิ่งมาฉกกระเป๋าแต่เธอก็รั้งไม่ให้เขาไป เธอกับโจรยื้อแย่งกระเป๋าอยู่อย่างนั้นแล้วตะโกนเรียกให้คยช่วย
"ช่วยด้วยค่ะ!!!" เชอรีนตะโกนออกไป บังเอิญแบมบี้เดินออกมาทำธุระตรงเซเว่นหลังคอนโดซึ่งอยู่ห่างจากคอนโดประมาณ 5 เมตร ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนมีคนขอความช่วยเหลือ แบมบี้จึงวิ่งออกไปดุว่าเสียงมาจากตรงไหน
"ปล่อยนะ" เชอรีนยังคงยื้อแย่งกระเป๋ากับโจรเพื่อถ่วงเวลา แต่ด้วยที่โจรมีแรงเยอะกว่าจึงผลักเชอรีนลงไปกองกับพื้น แล้วโจรคนนั้นก็วิ่งหนีไปข้างหน้า เชอรีนจึงเอาแรงที่เหลืออยู่วิ่งตามโจรคนนั้นไป โจรคนนั้นวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูทางจนวิ่งมาชนที่ไหล่ของแบมบี้เข้า
"โอ๊ย" แบมบี้อุทานออกมาเมื่อมีอะไรบางอย่างมาชน และหลังจากนั้นก็เห็นเชอรีนวิ่งสวนมา
"หยุดนะไอ้โจรชั่ว" เชอรีนตะโกนออกไป ทำให้แบมบี้นึกได้ว่าคนที่วิ่งมาชนเธอนั้นเป็นโจรฉกกระเป๋าเชอรีนไป แบมบี้จึงวิ่งนำหน้าเชอรีนไปเพื่อให้ทันโจร เมื่อเธอวิ่งไล่ตามทันแล้วก็กระโดดถีบโจรคนนั้นล้มคว่ำไปทันที แล้วทั้งสองก็ต่อสู้กัน เชอรีนที่วิ่งตามหลังมาก็เห็นแบมบี้ต่อสู้อยู่กับโจรคนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต แบมบี้โดนอัดไปที่ท้องเต็มๆจนล้มลงไปแต่เธอกก็ยังฮึดสู้ต่อจนโจรคนนั้นสลบไป เชอรีนที่ได้แต่ยืนมองก็เดินเข้าไปหาแบมบี้ที่สภาพตอนนี้ดูไม่จืดเลย
"พี่แบม" เชอรีนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงแต่แบมบี้ก็ไม่ยอมตอบอะไร เธอยื่นกระเป๋าให้แล้วเดินจากไป แต่ทันใดนั้นโจรก็ฟื้นขึ้นมาแล้วเอามีดออกมาจากตัวโดยที่เชอรีนไม่ทันระวังตัว แบมบี้ที่กำลังเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างทำให้เธอหันหลังกลับก็พบว่าโจรคนนั้นกำลังจะเข้ามาแทงเชอรีนข้างหลัง
"รีน ระวัง!!" แบมบี้วิ่งเข้าไปคว้าตัวเชอรีนไว้ จัวหวะนั้นเองคมมีดก็แทงเข้าไปที่ต้นแขนข้างขวาของแบมบี้ทันที แบมบี้ได้จังหวะก็ถีบโจรไปทางด้านหลัง โจรคนนั้นก็วิ่งหนีไปแต่ไปไม่รอดเพราะรปภ.หน้าทางเข้าคอนโดเดินผ่านมาพอดีเลยจับตัวได้ทันควันและจับส่งตำรวจทันที เหตุการณ์วุ่นๆก็สงบลง แบมบี้ที่กอดรีนเอาไว้ก็คลายลงแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
"รีน เจ็บตรงไหนบ้างรึป่าว" แบมบี้ถาม เชอรีนมองด้วยสายตาไม่เข้าใจ
"พี่แบม เป็นห่วงรีนด้วยหรอคะ" เชอรีนพูดด้วยความน้อยใจ
"รีน พี่ขอโทษ คือตอนนั้นพี่วู่วามไปหน่อยอ่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พี่แบมไม่ผิด รีนผิดเองที่ทำให้พี่ต้องเปลี่ยนไป"
"..."
"ไป กลับห้องกัน นี่มืดมากแล้วนะ" ในขณะที่แบมบี้ลุกขึ้นยืนอยู่ๆก็วูบลงไปต่อหน้าต่อตา
"เฮ้ย พี่แบม เป็นไรไปอ่ะ พี่แบม ว๊ายตายแล้ว!!" เชอรีนเข้าประคองแบมบี้ไว้ถึงกับตกใจเมื่อเธอเห็นเลือดไหลออกมาตรงต้นแขนขวาของเธอ
"พี่แบม อย่าเพิ่งเป็นไรนะ" เชอรีนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอออกจากกระเป๋าแล้วไปห้ามเลือดให้แบมบี้ เชอรีนพยายามประคองแบมบี้กลับขึ้นห้อง พอมาถึงหน้าตึกของเชอรีน รปภ.เห็นก็ตกใจ
"เฮ้ย คุณ ไปทำอะไรมาเนี่ย"
"อย่าเพิ่งถามเลยค่ะ เปิดประตูให้หนูหน่อย" เชอรีนบอก รปภ.ก็เปิดประตูให้ทันที แล้วขึ้นลิฟต์ไป ระหว่างที่ขึ้นลิฟต์ แบมบี้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมละลือ
"รีน" แบมบี้เรียกด้วยเสียงเหนื่อยๆ เลือดที่ไหลออกมาขากต้นแขนก็หยดลงที่พื้นลิฟต์หยดแล้วหยดเล่า
"พี่แบม ทำใจดีๆไว้นะคะ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว"
ลิฟต์จอดชั้นที่ 6 แล้ว เชอรีนรีบพาแบมบี้ไปที่ห้องให้เร็วที่สุด ทันทีที่เธอถึงห้อง เชอรีนก็เอาตัวแบมบี้วางลงไว้ที่โซฟาทันทีแล้วรีบวิ่งไปเอาอุปกรณ์ทำแผลทันที เชอรีนค่อยๆถอดเสื้อคลุมของแบมบี้ออก แผลที่ถูกแทงใหญ่พอสมควร เชอรีนเข้าห้องน้ำไปล้างมือก่อนแล้วเอากะละมังใส่น้ำมาวางข้างๆและลงมือเช็ดตัวให้แบมบี้ก่อน หลังจากนั้นเชอรีนก็ลงมือทำแผลให้ทันที แบมบี้ยังคงไม่รู้สึกตัวดี จนกระทั่งทำแผลเสร็จ เชอรีนลุกออกไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลหลังจากนั้นก็ไปทำภารกิจส่วนตัวของเธอให้เรียบร้อย
เวลา 23.00น.
แบมบี้ที่หลับใหลอยู่บนโซฟาก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะเธอลุกขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บที่แผลด้วย เธอมองไปรอบๆห้องเธอไม่เห็นเชอรีน แบมบี้กำลังจะเดินไปที่ห้องนอนก็เห็นเสื้อผ้าและผ้าขนหนูที่เชอรีนเตรียมไว้ให้และมีโน๊ตน้อยด้วย
"ถ้าฟื้นแล้วก็เปลี่ยนชุดด้วยซะนะ เสื้อพี่มอมไปหมดแล้ว" แบมบี้เห็นก็แอบอมยิ้มขึ้นมา เชอรีนเป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยหรอ แบมบี้เข้าไปทำภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อยจนเสร็จ เธอก็เข้าไปในห้องนอนของเชอรีน แต่เชอรีนยังไม่ได้นอน
"ฟื้นแล้วหรอคะ" เชอรีนถาม แบมบี้ไม่ได้ตอบอะไร เธอก็เดินมานั่งข้างๆเชอรีนบนเตียง
"ฟื้นแล้วจะเห็นพี่มานั่งอยู่ตรงนี้รึป่าวล่ะ" แบมบี้ตอบกวนๆ เชอรีนก็ตีที่ต้นแขนซึ่งอยู่ตรงบริเวณแผล
"โอ๊ย!! เจ็บนะรีน"
"โอ๊ะ ขอโทษค่ะ รีนไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"พี่แบมคะ"
"หืมม??"
"ตอนนี้แบมคิดยังไงกับเชอรีนอยู่ ถามจริงๆนะคะ"
"เอ่ออ.. "
"พี่แบม อย่าเก็บความรู้สึกเลย พูดออกมาเถอะค่ะ รีนรับได้เสมอ"
"แน่ใจนะ"
"ค่ะ"
"คือตั้งแต่ที่เจอรีนมา พี่รู้สึกว่ารีนเป็นคนที่พี่คุยด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด"
"แล้วไงต่อ"
"แต่เวลาผ่านไป ความรู้สึกเหล่านั้นมันก็เปลี่ยนไป ที่จริงแล้วความรู้สึกดีๆเหล่านั้นมันผุดขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แต่ไม่ใช่ตอนเจอกันครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยหรอกนะ แต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อได้พบกับเด็กหญิงคนหนึ่ง เด็กคนนั้นน่ารักและใสซื่อมาก พี่รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่นั้นมา พี่กับเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นก็ชอบไปเล่นด้วยกัน ดูการ์ตูนด้วยกัน ดูดาวด้วยกัน ทำให้พี่รู้สึกว่าอยากจะอยู่เคียงข้างเด็กหญิงคนนั้นตลอดไป แต่โชคชะตาก็เล่นตลก เมื่อพี่ต้องย้ายบ้านไปอยู่ชลบุรีอย่างกระทันหัน พี่ก็ไม่มีโอกาสได้ร่ำลาเด็กหญิงคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นพี่ก็รู้สึกเสียใจมากและคิดว่าพี่จะไม่มีโอกาสได้เจอกับเด็กหญิงที่น่ารักคนนั้นอีก..." แบมบี้เล่าความในใจให้ฟังทำให้เชอรีนนึกภาพไปถึงเหตุการณ์ตอนนั้นได้อย่างชัดเจน เชอรีนก็เคยฝันถึงภาพนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเป็นความทรงจำที่ฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้
"ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในใจพี่ก็ยังไม่ลืมเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นและแอบฝันไว้ว่าซักวันคงจะได้พบกับเด็กหญิงคนนั้นอีีก และตอนนี้ฝันของพี่ก็เป็นจริงซักที"
"พี่แบม" เชอรีนฟังไป น้ำตาก็ไหลออกมา แบมบี้เห็นจึงเอามือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บไปซับน้ำตาให้
"ตัวเล็ก พี่แบมบี้คนนี้ได้กลับมาหารีนแล้วนะ" แบมบี้พูดจบเชอรีนก็โผเข้ากอดทันที เธอกอดไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้พี่สาวคนนี้จากเธอไปอีก น้ำตาของเชอรีนก็ไหลออกมาด้วยความดีใจและตื้นตัน พอกอดกันได้ซักพักเชอรีนก็คลายอ้อมกอดออกมา แบมบี้เอามือลูบที่หน้าเชอรีนเพื่อเช็ดน้ำตาให้
"รีน ที่รีนถามว่าพี่คิดยังไงกับรีน พี่จะบอกว่าพี่ไม่อยากเป็นพี่สาวแล้วนะ" เชอรีนงงๆกับคำพูดของแบมบี้
"รีน พี่รักรีนนะ สุดที่รักของพี่" แบมบี้เผยความในใจที่อัดอั้นมานานนับ 10 ปีได้
"พี่แบม" เชอรีนดีใจจนพูดไม่ออกเลย เพราะเวลานี้แบมบี้บอกรักเธอได้เต็มปากเต็มคำแล้ว นี่แหละเป็นเวลาที่รีนรอคอยเหมือนกัน แบมบี้เอามือลูบหัวของเชอรีนด้วยความรัก แบมบี้จ้องหน้าเชอรีนเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างทำให้เธอมองอย่างไม่วางตา และแล้วก็มีแรงโน้มถ่วงที่ทำให้หน้าของแบมบี้ยื่นเข้าไปใกล้ๆเชอรีนจนรู้สึกได้ของลมหายใจของกันและกัน และแล้วริมฝีปากของเธอก็เข้าทาบทับลงไปกับริมฝีปากของเชอรีนทันที เธอทำตามที่ใจเรียกร้องมานานตอนนี้เธอได้ทำมันลงไปแล้ว มือทั้งสองเชอรีนก็โอบเอวของแบมบี้ไว้เพื่อให้กายแนบชิดกัน นั่นหมายความว่าเธอรับรักจากแบมบี้ไปจนหมดแล้ว คืนนี้คงจะเป็นคืนที่เธอทั้งสองมีความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว
.......................………........................
ตอนนี้จบลงแบบหวานน้ำตาลเรียกพี่เลย ฮิ้วววว...
แต่งไปเขินไป อ๊ากกก... > <
แล้วรีดล่ะเป็นยังไงบ้าง 555 :P
comment แล้วฟินเลย บ่่องตงรักจุงเบย ~
ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง
เชอรีนทำข้อสอบเสร็จและลุกออกมาจากโต๊ะและส่งข้อสอบให้อาจารย์คุมสอบและออกไปรอเฟรมที่นอกห้อง เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่เชอรีนกำลังรอเฟรมอยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทัก
"สวัสดีครับ" ผู้ชายคนนั้นทัก เชอรีนยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ"
"ตามสบายเลยค่ะ" ผู้ชายคนนั้นเข้ามานั่งข้างๆ เชอรีนก็หันองมาที่ผู้ชายคนนั้น แต่ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอกันตอนประกวดดาวมหาวิทยาลัยเลย
"นาย เราเคยเจอกันมาก่อนรึป่าวอ่ะ"
"น่าจะเคยมั้งครับ"
"นายชื่อไรหรอ"
"เซนครับ"
"เซน?? อ๋ออ... รู้แล้ว เดือนมหาลัยนี่เองใช่มั้ย"
"อืม"
"เซนมาสอบที่ตึกนี้เหมือนกันหรอ"
"ครับ สอบอยู่ห้องสุดท้ายนู้นน่ะ"
"อ่อ"
"เอ่่อออ...เชอรีน"
"หืมมม???"
"คือว่าเรามีอะไรอยากจะถามน่ะ"
"อะไรหรอ"
"เชอรีนมีแฟนรึยังครับ" คำถามนี้ทำให้เชอรีนถึงกับสะอึกเลยทีเดียว ใจจรืงก็อยากตอบว่ามีแล้ว แต่ว่าเธอกับแบมบี้ก็ยังไม่ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์
"ยังค่ะ รีนยังโสด ทำไมหรอคะ"
"คือรีนจะว่าอะไรมั้ยถ้าเราจะขอคบกับรีนน่ะ"
"อะไรนะ!!" เชอรีนตกใจ เซนกำลังจีบเธออยู่หรอเนี่ย
"ตกลงได้มั้ยครับ"
"เอ่อออ..."
ในระหว่างที่เธอกับเซนสนทนากันอยู่ แบมบี้เดินลงมาจากชั้น 3 และกำลังจะเดินลงไปชั้นล่างก็บังเอิญมาเห็นเชอรีนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ห่างๆ แบมบี้มองไปทางทั้งสองด้วยสายตาแปลกๆเหมือนกับว่าเธอหึงเชอรีนอย่างนั้นเลย ในใจของเธอตอนนี้ไม่อยากให้ผู้ชายเข้าใกล้เชอรีนเลย เพราะนับตั้งแตงหลังการประกวดดาวมหาวิทยาลัย เชอรีนก็มีหนุ่มๆมารุมจีบอยู่เรื่อย แต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นที่คุยกับเชอรีนอยู่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ด้วย แบมบี้จึงรีบเดินลงจากตึกและออกไปให้เร็วที่สุด แต่บังเอิญว่าเธอเดินสวนกับสต๊อปพอดี สต๊อปเห็นจึงจับแขนเอารั้งแบมบี้เอาไว้
"เพื่อน จะรีบไปไหนหรอ" สต๊อปถาม
"จะรีบกลับห้องไปอ่านหนังสือ" แบมบี้ตอบห้วนๆและพยายามจะเดินหนีไปแต่ก็ยังถูกสต๊อปรั้งไว้อยู่ดี
"ปกติแกไม่เคยกลับบ้านก่อนสี่โมงเย็นเลยไม่ใช่หรอ"
"ถ้าวันนี้ชั้นอยากกลับเร็วแล้วจะทำไม" แบมบี้เริ่มอารมณ์เสียใส่เพื่อน
"ถามจริง วันนี้แกเป็นอะไรไป มีอะไรงั้นหรอ"
"ก็ไม่มีอะไรนี่"
"ชั้นไม่เชื่อ ต้องมีอะไรแน่เลย แกไปเจออะไรมาใช่มั้ย"
"เปล่า ชั้นไม่ได้เจออะไรซักหน่อย ขอตัวก่อนนะ" แบมบี้แกะมือที่รั้งเอาไว้ออกแล้วเดินจากไป สต๊อปไดแต่ยืนงงอยู่ เธอคิดว่าแบมบี้ไปทานอะไรเข้าถึงมีอาการแปลกๆอย่างนี้
ทางด้านเชอรีนและเซนในเวลาเดียวกัน
"ตกลงได้มั้ยครับ" ค้างไว้ที่เซนถามเชอรีน
"เอ่อออ...ก็ได้ค่ะ ^^"
"ขอบคุณครับ งั้นผมขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ" เซนถามพร้อมยื่นมือถือให้เชอรีน เชอรีนก็เอามือถือของเซนมากดเบอร์ให้
"เดี๋ยวไว้ผมโทรไปหานะครับ"
"ค่ะ"
ระหว่างการสนทนา เฟรมกับสมายด์ก็เดินตรงมาที่เชอรีนทันที แต่เธอทั้งสองก็เห็นเซนด้วย
"นี่นายมาคุยอะไรกับเพื่อนชั้นเนี่ย" เฟรมหันไปต่อว่าเซน
"ก็..." เซนจะตอบแต่ว่าเชอรีนตอบขึ้นมาก่อน
"ก็พอกีเซนเค้าเดินผ่านมาเลยขอรีนมานั่งคุยเป็นเพื่อนหน่อยอ่ะ ก็เท่านั้นเอง อย่าไปว่าเค้าเลยน้าเพื่อนสาว"
"อิม แล้วจะกลับบ้านรึยัง"
"ไปสิ เซน เราไปก่อนนะ"
"เราไปด้วยได้มั้ยรีน"
"เอ่ออ... ก็ได้จ้า"
ทั้งสามรวมทั้งเซนซึ่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญออกมาจากตึกด้วยกันแล้วบังเอิญเห็นสต๊อปนังอยู่ที่ม้านั่งข้างๆตึก
"พี่สต๊อป มานั่งรอใครหรอคะ" เฟรมถาม
"อ้าวเฟรม มาตอนไหนเนี่ย" สต๊อปถาม
"มาเมื่อกี้น่ะ เห็นพี่นั่งอยู่คนเดียว แล้วทำไมต้องทำหน้ามุ่ยอย่างงั้นด้วยล่ะ"
"ก็แบมบี้น่ะสิ"
"พี่แบม?? มีไรหรอคะ" เชอรีนถาม
"ก็ไม่รู้ว่าแบมบี้ไปกินโดนอะไรเข้าน่ะสิ ถึงได้มาอารมณ์เสียใส่ชั้นอ่ะ ไม่รู้ว่าเค้ามีอะไรอยู่ในใจรึป่าว" สต๊อปตอบ ทำให้เชอรีนนึกถึงตอนที่นั่งคุยกับเซนตามลำพังที่หน้าห้องสอบ แต่ไม่รู้ว่าแบมบี้ไปเกี่ยวอะไรด้วย เฟรมได้ยินที่สต๊อปตอบก็หันไปมองเชอรีนทันที เฟรมจึงตัดสินใจลากเพื่อนสาวของเธอไปหามุมคุยส่วนตัว
"พี่สต๊อปคะ เดี๋ยวขอเอาเพื่อนสาวไปเคลียร์ซักครู่นะคะ" หลังจากนั้นเฟรมก็ลากเชอรีนมาตรงหลังตึกซึ่งเป็นมุมอับและไม่ค่อยมีใครเดินไปเดินมาแล้วก็เงียบด้วย
"นี่เฟรม พาชั้นมาที่ยี่ทำไมอ่ะ" เชอรีนถามด้วยความแปลกใจ
"รีน ชั้นขอถามไรหน่อย ตอนที่ชั้นยังไม่ออกมาจากห้องสอบ แกกับนายเซนคุยอะไรกัน"
"ก็ไม่มีไรนี่"
"แล้วเค้าพูดอะไรกับเธอ"
"ก็คุยเรื่องสอบน่ะ"
"ชั้นไม่เชื่อหรอก ถามตรงๆนะ เซนกำลังจีบเธออยู่ใช่มั้ย"
"เอ่ออ..."
"นั่นไงว่าแล้วเชียว แล้วแกก็ให้เบอร์เค้า แล้วก็ตกลงคบกันแล้วใช่มั้ย"
"เฟรม คือรีน..."
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ชั้นดูจากสายตานายนั่นก็รู้แล้ว"
"แล้วที่พี่สต๊อปบอกว่าพี่แบมมีอะไรอยู่ในใจล่ะ มันหมายความว่ายังไง แล้วพี่แบมไปเกี่ยวอะไรด้วย"
"ก็หมายความว่าพี่แบมอาจจะบังเอิญไปเห็นเธอกับนายนั่นอยู่ด้วยกันน่ะสิ เผลอๆพี่แบมอาจจะกำลังหึงเธออยู่ก็ได้นะ" เฟรมพูดทำให้เชอรีนถึงกับสะอึกเลย เธอไม่รู้ว่าตอนคุยกับเซนอยู่ แบมบี้มาเห็นเข้า แล้วเธอก็ไม่รู้อีกว่าแบมบี้คิดยังไงกับเธอ หรือว่าตัวเธอเองกำลังทำอะไรผิดไปรึป่าว
"ล้อเล่นหน่าเพื่อน พี่แบมจะมาหึงได้ไง ก็พี่แบมไม่ได้คิดอะไรกับรีนซักหน่อย แล้วพี่แบมยังเคยขอรีนเป็นพี่สาวอยู่เลย"
"แกอาจจะคิดอย่างนี้ แต่เธออาจจะยังไม่รู้หรอกว่าพี่แบมคิดยังไงกับเธอ บางทีพี่แบมอาจจะคิดไปไกลแล้วก็ได้นะ แกลองคิดดูดีๆล่ะ เพราะเธอก็สนิทกับพี่แบมอย่างกับว่าเธอสองคนคบกันเป็นแฟนอย่างนั้นอ่ะ"
'แฟนงั้นหรอ เป็นผู้หญิงด้วยกันจะเป็นแฟนกันได้ยังไง แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่แบมรักเธออย่างคนเป็นแฟนรักกันน่ะ' เชอรีนคิดอยู่ในใจแล้วถามเฟรมต่อ
"แล้วชั้นจะแน่ใจได้ไงว่าพี่แบมคิดกับรีนมากกว่านั้นอ่ะ"
"ก็ลองถามใจเธอเองดูสิ เธอคิดว่าสิ่งที่พี่แบมทำกับเธอทุกวันนี้มันเรียกว่าอะไร และจริงๆแล้ว รีนชอบใครกันแน่" เฟรมทิ้งทวนแล้วเดินจากไป เชอรีนได้แต่ยืนคิดว่าสิ่งที่เฟรมพูดไปมันจริงอย่างที่เธอว่ารึป่าว
ตอนกลางคืนเวลา 20.00น.
เชอรีนนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบในเช้าวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้าย มีแค่วิชาเดียว ระหว่างที่เธออ่านนั้นเธอก็คิดถึงแต่คำพูดที่เฟรมบอก
"แต่เธออาจจะยังไม่รู้หรอกว่าพี่แบมคิดยังไงกับเธอ บางทีพี่แบมอาจจะคิดไปไกลแล้วก็ได้นะ"
"และจริงๆแล้ว รีนชอบใครกันแน่"
คำพูดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเชอรีนไปเรื่อยจนไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือสอบ
"โอ๊ยยยยย..." เชอรีนแทบจะต้องเอามือกุมขมับ
"เจอคนนี้ฟินเลย บ่องตงรักจุงเบย อยากอวดทุกคนเลย..." เสียงมือถือดังทำให้เชอรีนหลุดออกจากภวังค์ทันที
"ฮัลโหล เชอรีนพูดค่ะ"
"ฮัลโหล นี่เซนเองนะครับ"
"โทรมามีธุระไรหรอ"
"คือไม่มีไรหรอก ผมก็แค่อยากโทรมาคุยด้วยเท่านั้นเอง"
"พรุ่งนี้ไม่มีสอบรึไง"
"พรุ่งนี้สอบทั้งวันเลยครับ"
"แล้วไม่ต้องไปอ่านหนังสือหรอ"
"ก็หมดแล้วนี่ แล้วรีนกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่หรอครับ"
"ก็พรุ่งนี้สอบวิชาที่เรียนยากที่สุดน่ะสิ"
"อืม พรุ่งนี้ตอนพักเที่ยงไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ"
"เอ่ออ..."
"ถ้ารีนไม่สะดวกก็บอกได้นะครับ"
"ได้จ้าได้"
"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ"
"ค่ะ"
"ฝันดีนะครับ ผมไม่กวนแระ บายครับ"
"บาย"
หลังที่เซนวางหูไป เธอก็ไปอ่านหนังสือต่อแต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านต่อ เธอจึงเอาหนังสือไปเก็บใส่กระเป๋า และเข้านอน แต่ว่าเธอก็นอนไม่หลับอยู่ดี เธอจึงหยิบไอโฟนขึ้นมาหาชื่อเหมือนจะโทรหาใครบางคน เธอหาเรื่อยๆจนสะดุดที่ชื่อแบมบี้ ใจนึงเธออยากจะกดโทรไปหา ใจนึงก็ไม่กล้าโทรไปหาเพราะกลัวว่าแบมบี้จะไม่ยอมคุยด้วย เธอจึงวางไอโฟนลงที่เดิมและปิดไฟเข้านอนทันที
วันต่อมา
พอเชอรีนสอบเสร็จในช่วงเช้า เธอก็มารอเซนที่หน้าโรงอาหาร ระหว่างรอนั้นเอง ตั้มก็เดินมาที่โรงอาหารพร้อมกับอ้น ดิว บูรณ์และคริส ซึ่งเป็นแก๊งค์ของตั้มเลยก็ว่าได้ ตั้มและเพื่อนจะเดินเข้าโรงอาหารไปก็มาเจอเชอรีนที่ด้านหน้าทันที
"น้องเชอรีนมารอใครหรอครับ" ตั้มถาม
"ก็มารอเพื่อนอ่ะ"
"อ๋อ น้องเฟรมใช่มั้ยครับ" อ้นถาม
"ไม่ใช่หรอก กว่าเฟรมจะออกมาจากห้องสอบก็เกือบหมดเวลาสอบนู่นแล้ว"
"แล้วเป็นใครล่ะ แบมบี้หรอ" ตั้มถาม
"ก็ไม่ใช่ รีนไม่ได้เจอพี่แบมตั้งหลายวันแล้ว"
"อ้าว ได้โทรหากันป่าล่ะ"
"ไม่ได้โทร"
"เฟรมก็ไม่ใช่ ยัยแบมก็ไม่ใช่ แล้วตกลงเป็นใครกันแน่" ตั้มถามด้วยความข้องใจ
"พี่ตั้มอย่ารู้เลยดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะ" เชอรีนพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเลี่ยงไปที่อื่น ตั้มและเพื่อนๆมองเชอรีนเป็นสายตาเดียวกันด้วยความแปลกใจ
"น้องเชอรีนเป็นอัไรของเค้านะ" บูรณ์พูด
"จริงด้วย วันนี้เค้าเป็นอะไรไปกันแน่ ดูแปลกๆไปนะ" ตั้มบอก
เชอรีนเดินเลี่ยงจากกลุ่มตั้มได้ก็มานั่งที่ม้านั่งข้างโรงอาหารทันที พอนั่งได้ซักพักก็เห็นแบมบี้เดินอยู่บริเวณตึกสารสนเทศซึ่งห่างจากโรงอาหารไปไม่ไกลมากนัก เธอจึงรีบเดินตามหลังไปเพื่อขอคุยด้วย
"พี่แบมมม..." เชอรีนตะโกนเรียกไล่หลัง แต่ว่าเธอก็ยังไม่หยุดเดิน เชอรีนจึงเรียกเธออีกครั้ง
"พี่แบมมมม... รอรีนก่อนได้มั้ย เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อนนะค้าาา...พี่แบม" คราวนี้แบมบี้หยุดเดินทันทีและหันมามองเชอรีนด้วยสายตาที่เย็นชา
"แต่ว่าพี่ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนี่"
"แต่ว่ารีนมี ทำไมช่วงนี้พี่แบมต้องหลบหน้ารีนตลอดเลยอ่ะคะ"
"รีนก็หน้าจะรู้ดีว่าทำไม" คำถามนี้เชอรีนถึงกับสะอึกเลยทีเดียว
"รีนทำอะไรงั้นหรอ"
"ก็รีนไปคุยกับเดือนมหาลัยอย่างสนิทสนมกันไม่ใช่หรอ ทั้งที่รีนก็มีคนมาจีบตั้งเยอะแยะแต่เธอปฏิเสธหมด แล้วทำไมกับคนนี้เธอถึงยอมล่ะ"
"ก็...เค้าอยากมาคุยด้วยเองอ่ะ รีนไม่ได้เข้าหาเค้าก่อนนะ เค้ามาจีบรีนจริงแต่รีนไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเลยนะคะ"
"ไม่ได้คิดหรอ แล้วที่ให้เบอร์เค้าไปด้วยมันหมายความว่ายังไง" คำถามนี้แทงใจดำของเชอรีนเต็มๆ และเธอก็งงด้วยว่าแบมบี้รู้ได้ยังไง
"พี่แบมรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ"
"ไปถามเพื่อนเธอดูแล้วกัน พี่ขอตัวก่อนนะคะ" แบมบี้พูดจบแล้วเดินจากไป เชอรีนได้แต่ยืนงงว่า แบมบี้เปลี่ยนไปตอนไหน หรือว่าอาจจะเป็นตัวเธอเองที่ทำให้เปลี่ยนก็ได้ หลังจากนั้นไม่นานเซนก็เดินมาหาเชอรีนพอดี
"อ้าว รีน ทำไมมารอตรงนี้ล่ะ" เซนถาม
"ก็แถวโรงอาหารไม่มีที่นั่งอ่ะ"
"งั้นเราไปโรงอาหารกัน"
เซนกับเชอรีนเดินไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเที่ยง ในระหว่างทานอาหารเที่ยง เซนเห็นเชอรีนสีหน้าไม่ค่อยดีเลยถาม
"รีนเป็นอะไรรึป่าว"
"ป...ป...เปล่าค่ะ" ทั้งสองเงียบไปจนเชอรีนต้องทำลายความเงียบ
"เซน"
"หืมมม???"
"คือรีนอยากบอกอะไรนายอ่ะ"
"อืม ว่ามาสิ"
"คือเซนจะว่าอะไรมั้ยถ้าเราคบกันในฐานะเพื่อนเท่านั้นอ่ะ" เซนได้ยินถึงกับนิ่งไปทันที
"ทำไมล่ะ เราไม่ดีตรงไหน"
"เปล่าหรอก คือรีนไม่ได้คิดอะไรกับนายเลยนะ"
"แต่ผมคิดนะครับ"
"ถึงนายจะคิด แต่รีนไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับนายเลยแม้แต่นิดเดียว รีนคิดกับนายแค่เพื่อนจริงๆ เรื่องความรักน่ะ ใจของเรามันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ" เชอรีนพูตเตือนสติ
"ครับ" เซนพยักหน้ายอมรับ
"รีนเชื่อว่าซักวันหนึ่งนายจะต้องเจอคนที่ใช่และเหมาะสมมากกว่ารีนแน่ๆ"
"หรอครับ งั้นผมต้องยอมแพ้แล้วแหละครับ แล้วเราถามอะไรหน่อยไดมั้ย"
"ได้สิ"
"รีนมีคนที่ใช่แล้วใช่มั้ย"
"ที่จริงนะคนนี้ใช่มาตั้งนานแล้วล่ะ เค้าเป็นเพื่อนและพี่ที่เคียงข้างมากับรีนมาโดยตลอดและที่สำคัญเค้ารักและห่วงรีนมากที่สุดแล้วล่ะ"
"งั้นผมขอให้รีนกับเค้าคนนั้นรักกันนานๆนะครับ"
"ขอบใจมากจ้าเพื่อน" เชอรีนพูดพร้อมยื่นมือให้เซนจับ เขาก็จับมือกันอย่างเป็นมิตรในฐานะเพื่อนกัน
หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารเที่ยงกันเสร็จแล้ว เซนก็เดินออกมาส่งที่ตึกสารสนเทศ
"มาส่งตรงนี้ก็พอจ้า" เชอรีนบอก
"งั้นผมขอตัวไปสอบแล้วนะครับ"
"งั้น โชคดีกับการทำข้อสอบนะคะ"
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวไปก่อนนะครับ บาย" เซนโบกมือลาแล้วเดินแยกไป หลังจากนั้นไม่นานคุณเพื่อนของเขอรีนก็เดินเข้ามาหา
"นี่ จะไปทานข้าวทำไมไม่รอชั้นยะ??" เฟรมต่อว่าเชอรีน
"อ้าวหรอ โทษที แล้วแกกินอะไรรึยังเนี่ย"
"ยังเลย ชั้นจะกลับไปกินบ้านเนี่ย แล้วนี่แกจะไปไหนต่อรึป่าว"
"งั้นชั้นไปนั่งเล่นที่บ้านแกก่อนแล้วค่อยกลับบ้านได้ป่าว"
"แล้วแต่แกเถอะ"
เฟรมกับเชอรีนเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อเดินทางไปที่บ้านของเฟรม
"อ้าวลูก วันนี้ทำไมกลับมาเร็วจัง แล้วนี่พาใครมาด้วยล่ะ" แม่ของเฟรมทัก
"ค่ะ นี่เพื่อนของเฟรมเอง ชื่อเชอรีนค่ะ" เฟรมแนะนำ
"สวัสดีค่ะคุณแม่" เชอรีนยกมือไหว้ทักทายแม่ของเฟรม
หลังจากนั้นเฟรมกับเชอรีนก็เดินเข้าบ้าน ในขณะที่เชอรีนอยู่ที่บ้านเฟรมเธอก็ขึ้นมาดูหนังในห้องของเฟรมและทำนู่นทำนี่จนถึงเย็น
"คุณแม่คะ เดี๋ยวรีนขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก"
"นะเพื่อน กับข้าวฝีมือแม่เฟรมอร่อยเลยนะ" เฟรมช่วยเสริมอีกแรง
"ก็ได้จ้า"
เชอรีน เฟรมและคุณแม่ของเฟรมนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน ในขณะนั้นเองพ่อและพี่ชายของเฟรมก็กลับมาพร้อมกันพอดี
"หวัดดีครับแม่" แฟลชทักทายแม่ของเขา
"มาๆ มาทานข้าวกันลูก"
แฟลช พี่ชายของเฟรมและคุณพ่อก็มาร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อ สวัสดีค่ะพี่" เชอรีนหันไปยกมือไหว้พ่อและพี่ชายของเฟรม ทั้งสองก็รับไหว้
"วันนี้เฟรมกลับมาบ้านเร็วหรอ ทุกทีเห็นมาไม่เคยมาทันมื้อเย็นซักที" พี่แฟลชถาม
"แหม วันนี้ก็อยากกลับเร็วบ้าง"
"พี่แฟลช นี่เพื่อนเฟรมเองชื่อเชอรีน"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่เอ่ออ..."
"พี่แฟลชครับ"
"อ่อค่ะ"
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความชื่นมื่น เชอรีนอยู่แล้วรู้สึกว่าครอบครัวนี้อบอุ่นดี
เวลา 19.20น.
"ขอบคุณนะคะสำหรับมื้อเย็น" เชอรีนบอกกับแม่ของเฟรม
"จ้า ว่างๆก็มาเที่ยวเล่นที่บ้านนี้บ้างก็ได้นะคะ"
"ค่ะ เดี๋ยวรีนขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวก่อนลูกนี่มันมืดแล้วจะให้ไปส่งมั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รีนเกรงใจ"
"ไม่เป็นไรจ้าลูก ถือว่าเป็นเพื่อนของเจ้าเฟรมเค้าน่ะ แลัวอีกอย่างซอยนี้มันมืด เดินคนเดียวมันอันตรายนะ"
"ค่ะ"
"แฟลช"
"ครับแม่"
"เดี๋ยวลูกพาหนูเชอรีนไปส่งหน่อยนะ"
"ได้ครับแม่"
"ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวหนูลาเลยละกันนะคะ สวัสดีค่ะ"
เชอรีนขึ้นรถของพี่แฟลชไปเพื่อเดินทางไปยังที่หมายที่เธอต้องการ
"จอดตรงป้ายรถเมล์นั่นก็ได้ค่ะ" เชอรีนบอกตำแหน่งกับพี่แฟลชที่ต้องการ พี่แฟลชก็จอดให้ลงทันที
"ขึ้นรถตรงนี้หรอครับ" แฟลชถาม
"ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"กลับบ้านดีๆนะครับ"
" ค่ะ สวัสดีค่ะ" เชอรีนลงจากรถแล้วยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ พอรถที่ผ่านบริเวณคอนโดมาก็ขึ้นรถไปทันที เธอใช้เวลาประมาณ 20 นาทีเดินทางถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยที่จะเข้าคอนโดของเธอ ซึ่งลึกพอสมควร เธอต้องใช้เวลาพอสมควรในการเดินเข้าไปเพราะช่วงกลางคืนไม่ต่อยมีวินมอเตอร์ไซต์อยู่แถวนั้น ทำให้เธอต้องเดินเข้าไป ซอยนั้นค่อนข้างจะเปลี่ยวะมีแสงสว่างน้อยด้วย ระหว่างที่เธอเดินเข้าซอยไป อยู่ๆก็มีโจรวิ่งมาฉกกระเป๋าแต่เธอก็รั้งไม่ให้เขาไป เธอกับโจรยื้อแย่งกระเป๋าอยู่อย่างนั้นแล้วตะโกนเรียกให้คยช่วย
"ช่วยด้วยค่ะ!!!" เชอรีนตะโกนออกไป บังเอิญแบมบี้เดินออกมาทำธุระตรงเซเว่นหลังคอนโดซึ่งอยู่ห่างจากคอนโดประมาณ 5 เมตร ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนมีคนขอความช่วยเหลือ แบมบี้จึงวิ่งออกไปดุว่าเสียงมาจากตรงไหน
"ปล่อยนะ" เชอรีนยังคงยื้อแย่งกระเป๋ากับโจรเพื่อถ่วงเวลา แต่ด้วยที่โจรมีแรงเยอะกว่าจึงผลักเชอรีนลงไปกองกับพื้น แล้วโจรคนนั้นก็วิ่งหนีไปข้างหน้า เชอรีนจึงเอาแรงที่เหลืออยู่วิ่งตามโจรคนนั้นไป โจรคนนั้นวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูทางจนวิ่งมาชนที่ไหล่ของแบมบี้เข้า
"โอ๊ย" แบมบี้อุทานออกมาเมื่อมีอะไรบางอย่างมาชน และหลังจากนั้นก็เห็นเชอรีนวิ่งสวนมา
"หยุดนะไอ้โจรชั่ว" เชอรีนตะโกนออกไป ทำให้แบมบี้นึกได้ว่าคนที่วิ่งมาชนเธอนั้นเป็นโจรฉกกระเป๋าเชอรีนไป แบมบี้จึงวิ่งนำหน้าเชอรีนไปเพื่อให้ทันโจร เมื่อเธอวิ่งไล่ตามทันแล้วก็กระโดดถีบโจรคนนั้นล้มคว่ำไปทันที แล้วทั้งสองก็ต่อสู้กัน เชอรีนที่วิ่งตามหลังมาก็เห็นแบมบี้ต่อสู้อยู่กับโจรคนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต แบมบี้โดนอัดไปที่ท้องเต็มๆจนล้มลงไปแต่เธอกก็ยังฮึดสู้ต่อจนโจรคนนั้นสลบไป เชอรีนที่ได้แต่ยืนมองก็เดินเข้าไปหาแบมบี้ที่สภาพตอนนี้ดูไม่จืดเลย
"พี่แบม" เชอรีนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงแต่แบมบี้ก็ไม่ยอมตอบอะไร เธอยื่นกระเป๋าให้แล้วเดินจากไป แต่ทันใดนั้นโจรก็ฟื้นขึ้นมาแล้วเอามีดออกมาจากตัวโดยที่เชอรีนไม่ทันระวังตัว แบมบี้ที่กำลังเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างทำให้เธอหันหลังกลับก็พบว่าโจรคนนั้นกำลังจะเข้ามาแทงเชอรีนข้างหลัง
"รีน ระวัง!!" แบมบี้วิ่งเข้าไปคว้าตัวเชอรีนไว้ จัวหวะนั้นเองคมมีดก็แทงเข้าไปที่ต้นแขนข้างขวาของแบมบี้ทันที แบมบี้ได้จังหวะก็ถีบโจรไปทางด้านหลัง โจรคนนั้นก็วิ่งหนีไปแต่ไปไม่รอดเพราะรปภ.หน้าทางเข้าคอนโดเดินผ่านมาพอดีเลยจับตัวได้ทันควันและจับส่งตำรวจทันที เหตุการณ์วุ่นๆก็สงบลง แบมบี้ที่กอดรีนเอาไว้ก็คลายลงแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
"รีน เจ็บตรงไหนบ้างรึป่าว" แบมบี้ถาม เชอรีนมองด้วยสายตาไม่เข้าใจ
"พี่แบม เป็นห่วงรีนด้วยหรอคะ" เชอรีนพูดด้วยความน้อยใจ
"รีน พี่ขอโทษ คือตอนนั้นพี่วู่วามไปหน่อยอ่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พี่แบมไม่ผิด รีนผิดเองที่ทำให้พี่ต้องเปลี่ยนไป"
"..."
"ไป กลับห้องกัน นี่มืดมากแล้วนะ" ในขณะที่แบมบี้ลุกขึ้นยืนอยู่ๆก็วูบลงไปต่อหน้าต่อตา
"เฮ้ย พี่แบม เป็นไรไปอ่ะ พี่แบม ว๊ายตายแล้ว!!" เชอรีนเข้าประคองแบมบี้ไว้ถึงกับตกใจเมื่อเธอเห็นเลือดไหลออกมาตรงต้นแขนขวาของเธอ
"พี่แบม อย่าเพิ่งเป็นไรนะ" เชอรีนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอออกจากกระเป๋าแล้วไปห้ามเลือดให้แบมบี้ เชอรีนพยายามประคองแบมบี้กลับขึ้นห้อง พอมาถึงหน้าตึกของเชอรีน รปภ.เห็นก็ตกใจ
"เฮ้ย คุณ ไปทำอะไรมาเนี่ย"
"อย่าเพิ่งถามเลยค่ะ เปิดประตูให้หนูหน่อย" เชอรีนบอก รปภ.ก็เปิดประตูให้ทันที แล้วขึ้นลิฟต์ไป ระหว่างที่ขึ้นลิฟต์ แบมบี้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมละลือ
"รีน" แบมบี้เรียกด้วยเสียงเหนื่อยๆ เลือดที่ไหลออกมาขากต้นแขนก็หยดลงที่พื้นลิฟต์หยดแล้วหยดเล่า
"พี่แบม ทำใจดีๆไว้นะคะ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว"
ลิฟต์จอดชั้นที่ 6 แล้ว เชอรีนรีบพาแบมบี้ไปที่ห้องให้เร็วที่สุด ทันทีที่เธอถึงห้อง เชอรีนก็เอาตัวแบมบี้วางลงไว้ที่โซฟาทันทีแล้วรีบวิ่งไปเอาอุปกรณ์ทำแผลทันที เชอรีนค่อยๆถอดเสื้อคลุมของแบมบี้ออก แผลที่ถูกแทงใหญ่พอสมควร เชอรีนเข้าห้องน้ำไปล้างมือก่อนแล้วเอากะละมังใส่น้ำมาวางข้างๆและลงมือเช็ดตัวให้แบมบี้ก่อน หลังจากนั้นเชอรีนก็ลงมือทำแผลให้ทันที แบมบี้ยังคงไม่รู้สึกตัวดี จนกระทั่งทำแผลเสร็จ เชอรีนลุกออกไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลหลังจากนั้นก็ไปทำภารกิจส่วนตัวของเธอให้เรียบร้อย
เวลา 23.00น.
แบมบี้ที่หลับใหลอยู่บนโซฟาก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะเธอลุกขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บที่แผลด้วย เธอมองไปรอบๆห้องเธอไม่เห็นเชอรีน แบมบี้กำลังจะเดินไปที่ห้องนอนก็เห็นเสื้อผ้าและผ้าขนหนูที่เชอรีนเตรียมไว้ให้และมีโน๊ตน้อยด้วย
"ถ้าฟื้นแล้วก็เปลี่ยนชุดด้วยซะนะ เสื้อพี่มอมไปหมดแล้ว" แบมบี้เห็นก็แอบอมยิ้มขึ้นมา เชอรีนเป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยหรอ แบมบี้เข้าไปทำภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อยจนเสร็จ เธอก็เข้าไปในห้องนอนของเชอรีน แต่เชอรีนยังไม่ได้นอน
"ฟื้นแล้วหรอคะ" เชอรีนถาม แบมบี้ไม่ได้ตอบอะไร เธอก็เดินมานั่งข้างๆเชอรีนบนเตียง
"ฟื้นแล้วจะเห็นพี่มานั่งอยู่ตรงนี้รึป่าวล่ะ" แบมบี้ตอบกวนๆ เชอรีนก็ตีที่ต้นแขนซึ่งอยู่ตรงบริเวณแผล
"โอ๊ย!! เจ็บนะรีน"
"โอ๊ะ ขอโทษค่ะ รีนไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"พี่แบมคะ"
"หืมม??"
"ตอนนี้แบมคิดยังไงกับเชอรีนอยู่ ถามจริงๆนะคะ"
"เอ่ออ.. "
"พี่แบม อย่าเก็บความรู้สึกเลย พูดออกมาเถอะค่ะ รีนรับได้เสมอ"
"แน่ใจนะ"
"ค่ะ"
"คือตั้งแต่ที่เจอรีนมา พี่รู้สึกว่ารีนเป็นคนที่พี่คุยด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด"
"แล้วไงต่อ"
"แต่เวลาผ่านไป ความรู้สึกเหล่านั้นมันก็เปลี่ยนไป ที่จริงแล้วความรู้สึกดีๆเหล่านั้นมันผุดขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แต่ไม่ใช่ตอนเจอกันครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยหรอกนะ แต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อได้พบกับเด็กหญิงคนหนึ่ง เด็กคนนั้นน่ารักและใสซื่อมาก พี่รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่นั้นมา พี่กับเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นก็ชอบไปเล่นด้วยกัน ดูการ์ตูนด้วยกัน ดูดาวด้วยกัน ทำให้พี่รู้สึกว่าอยากจะอยู่เคียงข้างเด็กหญิงคนนั้นตลอดไป แต่โชคชะตาก็เล่นตลก เมื่อพี่ต้องย้ายบ้านไปอยู่ชลบุรีอย่างกระทันหัน พี่ก็ไม่มีโอกาสได้ร่ำลาเด็กหญิงคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นพี่ก็รู้สึกเสียใจมากและคิดว่าพี่จะไม่มีโอกาสได้เจอกับเด็กหญิงที่น่ารักคนนั้นอีก..." แบมบี้เล่าความในใจให้ฟังทำให้เชอรีนนึกภาพไปถึงเหตุการณ์ตอนนั้นได้อย่างชัดเจน เชอรีนก็เคยฝันถึงภาพนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเป็นความทรงจำที่ฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้
"ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในใจพี่ก็ยังไม่ลืมเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นและแอบฝันไว้ว่าซักวันคงจะได้พบกับเด็กหญิงคนนั้นอีีก และตอนนี้ฝันของพี่ก็เป็นจริงซักที"
"พี่แบม" เชอรีนฟังไป น้ำตาก็ไหลออกมา แบมบี้เห็นจึงเอามือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บไปซับน้ำตาให้
"ตัวเล็ก พี่แบมบี้คนนี้ได้กลับมาหารีนแล้วนะ" แบมบี้พูดจบเชอรีนก็โผเข้ากอดทันที เธอกอดไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้พี่สาวคนนี้จากเธอไปอีก น้ำตาของเชอรีนก็ไหลออกมาด้วยความดีใจและตื้นตัน พอกอดกันได้ซักพักเชอรีนก็คลายอ้อมกอดออกมา แบมบี้เอามือลูบที่หน้าเชอรีนเพื่อเช็ดน้ำตาให้
"รีน ที่รีนถามว่าพี่คิดยังไงกับรีน พี่จะบอกว่าพี่ไม่อยากเป็นพี่สาวแล้วนะ" เชอรีนงงๆกับคำพูดของแบมบี้
"รีน พี่รักรีนนะ สุดที่รักของพี่" แบมบี้เผยความในใจที่อัดอั้นมานานนับ 10 ปีได้
"พี่แบม" เชอรีนดีใจจนพูดไม่ออกเลย เพราะเวลานี้แบมบี้บอกรักเธอได้เต็มปากเต็มคำแล้ว นี่แหละเป็นเวลาที่รีนรอคอยเหมือนกัน แบมบี้เอามือลูบหัวของเชอรีนด้วยความรัก แบมบี้จ้องหน้าเชอรีนเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่างทำให้เธอมองอย่างไม่วางตา และแล้วก็มีแรงโน้มถ่วงที่ทำให้หน้าของแบมบี้ยื่นเข้าไปใกล้ๆเชอรีนจนรู้สึกได้ของลมหายใจของกันและกัน และแล้วริมฝีปากของเธอก็เข้าทาบทับลงไปกับริมฝีปากของเชอรีนทันที เธอทำตามที่ใจเรียกร้องมานานตอนนี้เธอได้ทำมันลงไปแล้ว มือทั้งสองเชอรีนก็โอบเอวของแบมบี้ไว้เพื่อให้กายแนบชิดกัน นั่นหมายความว่าเธอรับรักจากแบมบี้ไปจนหมดแล้ว คืนนี้คงจะเป็นคืนที่เธอทั้งสองมีความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว
.......................………........................
ตอนนี้จบลงแบบหวานน้ำตาลเรียกพี่เลย ฮิ้วววว...
แต่งไปเขินไป อ๊ากกก... > <
แล้วรีดล่ะเป็นยังไงบ้าง 555 :P
comment แล้วฟินเลย บ่่องตงรักจุงเบย ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น