ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction
ณ บ้านแห่งหนึ่งที่จ.เชียงใหม่
เด็กหญิงอายุ 7 ขวบ คนหนึ่งที่กำลังหลับสบายในห้อง แต่ไม่รู้ว่าคนๆหนึ่งกำลังจะจากเธอไปโดยไม่ทันตั้งตัว
เวลา 8 โมงเช้า
เธอตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพราะปกติแล้วพ่อแม่ต้องมาปลุกเธอเพื่อไปโรงเรียนแต่เช้า แต่วันนี้ไม่ได้มาปลุกเลย เธอเดินลงมาจากบ้านแล้วพ่อแม่ยืนอยู่หน้าบ้านโบกมือเหมือลาใครสักคนอยู่ เด็กหญิงเห็นก็นึกแปลกใจจึงเข้าไปถามแม่
"แม่คะ มาทำอะไรที่หน้าบ้านแต่เช้าคะ"
"ก็มาส่งน้าเอ๋กับน้องแบมบี้ไงลูก" แม่ตอบ
"แล้วเค้าไปไหนกันหรือคะ??"
"พวกเค้าย้ายบ้านแล้ว ลูกไม่รู้หรอกหรือ??" เมื่อเด็กหญิงได้ยินก็ถึงกับอึ้งพูดไม่ออก พี่แบมบี้ไม่ได้บอกเธอหรือเนี่ย หลังจากที่เธอได้ยินแล้วก็วิ่งกลับเข้าบ้านและออกมาอีกครั้งพร้อมปั่นจักรยานออกไปโดยไม่บอกแม่
"อ้าว!! จะไปไหนลูก เชอรีน!!" แม่ตกใจเมื่อเด็กหญิงขี่จักรยานออกนอกบ้านไป
เชอรีนปั่นจักรยานออกไปโดยไม่สนใจเสียงคนข้างหลัง เธอพยายามปั่นตามรถบรรทุกที่ย้ายบ้านไปและตะโกนไล่หลังรถคันนั้น
"พี่แบมมมมมม....รอรีนก่อนนนนนน...."
แต่ว่ายิ่งนานเท่าไหร รถก็วิ่งทิ้งระยะห่างจากเชอรีนเมื่อนั้น เธอตะโกนหาแบมบี้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนรถคนนั้นได้ไกลออกไปเรื่อยๆจนเชอรีนต้องปั่นจักรยานเร็วขึ้นจนเบรคไม่อยู่ทำให้จักรยานล้มลงรวมทั้งตัวเชอรีนเองด้วย แต่ความพยายามก็ยังไม่หมดเมื่อเชอรีนทิ้งจักรยานไว้ตรงนั้นแล้ววิ่งตามไปแต่ก็ไม่สามารถตามรถคันนั้นได้ทันจนตัวเชอรีนได้ทรุดลงกับพื้นถนนด้วยความเหนื่อย น้ำตาก็ค่อยๆไหลจากตาของเด็กหญิง นั่นหมายความว่าเธอจะไม่มีโอกาสเจอกับพี่สาวคนนี้อีกต่อไป
"พี่แบมมมมม...." เด็กหญิงตะโกนออกไปเหมือนจะขาดใจ เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอคงจะทำใจไม่ได้ที่ต้องจากกับพี่สาวคนนี้ไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงอย่างไรก็ตามชีวิตของเธอก็ต้องดำเนินต่อไป แต่เธอก็ใช้ชีวิตเหมือนขาดสิ่งหนึ่งไปจากชีวิตของเธอ เพราะไม่มีใครที่รักและเข้าใจแบมบี้พี่สาวที่สนิทของเธออีกแล้ว
**ได้ฤกษ์เปิดเรื่องใหม่ซักที ห่างหายจากการแต่งฟิคไปนาน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยเน้อ
Comment ติชมกันได้จ้า ^^
เด็กหญิงอายุ 7 ขวบ คนหนึ่งที่กำลังหลับสบายในห้อง แต่ไม่รู้ว่าคนๆหนึ่งกำลังจะจากเธอไปโดยไม่ทันตั้งตัว
เวลา 8 โมงเช้า
เธอตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพราะปกติแล้วพ่อแม่ต้องมาปลุกเธอเพื่อไปโรงเรียนแต่เช้า แต่วันนี้ไม่ได้มาปลุกเลย เธอเดินลงมาจากบ้านแล้วพ่อแม่ยืนอยู่หน้าบ้านโบกมือเหมือลาใครสักคนอยู่ เด็กหญิงเห็นก็นึกแปลกใจจึงเข้าไปถามแม่
"แม่คะ มาทำอะไรที่หน้าบ้านแต่เช้าคะ"
"ก็มาส่งน้าเอ๋กับน้องแบมบี้ไงลูก" แม่ตอบ
"แล้วเค้าไปไหนกันหรือคะ??"
"พวกเค้าย้ายบ้านแล้ว ลูกไม่รู้หรอกหรือ??" เมื่อเด็กหญิงได้ยินก็ถึงกับอึ้งพูดไม่ออก พี่แบมบี้ไม่ได้บอกเธอหรือเนี่ย หลังจากที่เธอได้ยินแล้วก็วิ่งกลับเข้าบ้านและออกมาอีกครั้งพร้อมปั่นจักรยานออกไปโดยไม่บอกแม่
"อ้าว!! จะไปไหนลูก เชอรีน!!" แม่ตกใจเมื่อเด็กหญิงขี่จักรยานออกนอกบ้านไป
เชอรีนปั่นจักรยานออกไปโดยไม่สนใจเสียงคนข้างหลัง เธอพยายามปั่นตามรถบรรทุกที่ย้ายบ้านไปและตะโกนไล่หลังรถคันนั้น
"พี่แบมมมมมม....รอรีนก่อนนนนนน...."
แต่ว่ายิ่งนานเท่าไหร รถก็วิ่งทิ้งระยะห่างจากเชอรีนเมื่อนั้น เธอตะโกนหาแบมบี้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนรถคนนั้นได้ไกลออกไปเรื่อยๆจนเชอรีนต้องปั่นจักรยานเร็วขึ้นจนเบรคไม่อยู่ทำให้จักรยานล้มลงรวมทั้งตัวเชอรีนเองด้วย แต่ความพยายามก็ยังไม่หมดเมื่อเชอรีนทิ้งจักรยานไว้ตรงนั้นแล้ววิ่งตามไปแต่ก็ไม่สามารถตามรถคันนั้นได้ทันจนตัวเชอรีนได้ทรุดลงกับพื้นถนนด้วยความเหนื่อย น้ำตาก็ค่อยๆไหลจากตาของเด็กหญิง นั่นหมายความว่าเธอจะไม่มีโอกาสเจอกับพี่สาวคนนี้อีกต่อไป
"พี่แบมมมมม...." เด็กหญิงตะโกนออกไปเหมือนจะขาดใจ เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอคงจะทำใจไม่ได้ที่ต้องจากกับพี่สาวคนนี้ไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงอย่างไรก็ตามชีวิตของเธอก็ต้องดำเนินต่อไป แต่เธอก็ใช้ชีวิตเหมือนขาดสิ่งหนึ่งไปจากชีวิตของเธอ เพราะไม่มีใครที่รักและเข้าใจแบมบี้พี่สาวที่สนิทของเธออีกแล้ว
**ได้ฤกษ์เปิดเรื่องใหม่ซักที ห่างหายจากการแต่งฟิคไปนาน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยเน้อ
Comment ติชมกันได้จ้า ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น