คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 3.2: แอปปล่อยของ (จิ้นนท-แอปเปิ้ล)
ตอนเย็นที่ห้องนอน แอปเปิ้ลก็ได้ซ้อมร้องเพลงอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีนทอยู่ในห้องซึ่งนทซ้อมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวม ร้องเพลงซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งโดยใช้วิธีที่ครูแหม่มแนะนำให้จนรู้สึกว่าตัวเองร้องดีขึ้น
“...เก่งมาจากไหนก็แพ้หัวใจอย่างเธอ เมื่อไหร่ที่เพ้อ ยังนึกว่าเธออยู่ในฝัน ยังมีอีกหรือ รักแท้ที่เคยเสาะหามานาน วันนี้เป็นไงเป็นกันจะรักเธอ...” แอปเปิ้ลร้องอยู่อย่างนั้นตั้งนานจนนทเดินขึ้นมาบนห้อง พอถึงหน้าห้องก็ได้ยินเสียงแอเปิ้ลซ้อมร้องเพลงอยู่ พอเงียบลง นทก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทันทีแล้วปรบมือให้
“เก่งๆ เพราะมากเลยยย...”นทเอ่ยปากชมจนแอปเปิ้ลเขิน
“แหมม...ก็ยังไม่ดีขนาดนั้นหรอกจ้า”
“ร้องดีขึ้นนะเนี่ยเรา”
“รู้ได้ไงว่าดีขึ้น??”
“ฟังดูก็รู้แล้ววว...555”
“555...แล้วนี่พี่นทไม่ซ้อมต่อแล้วหรอ??”
“มาแปรงฟันก่อน แอปซ้อมเพลงต่อไปเถอะนะ”
“จ้า”
แอปเปิ้ลซ้อมเพลงอย่างต่อเนื่องอีกหลายครั้ง นทซึ่งแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงแอปเปิ้ลร้องเพลงอยู่ นทก็คิดตามว่าแอปเปิ้ลร้องเพลงดีขึ้นจริงๆนะเนี่ย แต่เจ้าตัวกลับบอกว่ายังเท่าเดิมอยู่ นทตั้งใจฟังเนื้อเพลงที่แอปเปิ้ลร้อง นทคิดว่าเนื้อเพลงมันสื่อถึงเราหรือเปล่านะ แอปเปิ้ลเลือกเพลงนี้เพื่อจะบอกอะไรเราหรือเปล่านะ นทคิดไปแปรงฟันไปแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดซะว่าแอปเปิ้ลอยากร้องเพลงนี้เอง นทแปรงฟันเสร็จก็ยืนหยุดนิ่ง แต่ไม่ได้หยุดนิ่งเพราะฟังแอปเปิ้ลร้องเพลงต่อ แต่สงสัยว่าอยู่ๆทำไมไม่ได้ยินเสียงแอปเปิ้ลร้องเพลงแล้วล่ะ?? แรกๆก็ไม่ได้นึกสงสัยจนกระทั่งล้างหน้าและทำภารกิจส่วนตัวเสร็จ ก็ยังไม่ได้ยินเสียงแอปเปิ้ลซ้อมร้องเพลงต่ออยู่ดี นทจึงเริ่มสงสัยมากขึ้นนึกว่าแอปเปิ้ลเป็นอะไรไปหรือเปล่าจึงเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นแอปเปิ้ลนั่งฟลุบหลับเอาหัวลงไปกับเตียงทั้งๆที่ฟังเครื่องเล่นmp3อยู่ และใบเนื้อเพลงยังถืออยู่ในมือ นทจึงเดินเข้าไปสะกิดแอปเปิ้ลเบาๆ
“แอป” นทสะกิดตรงไหล่แต่แอปเปิ้ลก็ยังไม่ตื่นจึงสะกิดอีกรอบนึง
“แอป” แอปเปิ้ลก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี นทจึงแกล้งเอามือไปจี้ตรงเอวซิ่งแอปเปิ้ลเป็นคนบ้าจี้ด้วย
“แอป!!” นทเอามือไปจี้ตรงเอว แอปเปิ้ลก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
“นี่แอปหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แอปไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ” แอปเปิ้ลพูดเสียงงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่น
“พี่จะไปรู้หรอ เห็นแอปเงียบไปตั้งนาน นึกว่าแอปเป็นอะไรซะอีก” นทบ่นใส่
“แอปไม่ได้เป็นอะไรหรอก ขอบใจนะที่เป็นห่วง” แอปเปิ้ลพูดแล้วยิ้มให้นท
“จะซ้อมต่อหรือเปล่าเนี่ย??”
“ซ้อมสิ” แอปเปิ้ลลุกขึ้นมาซ้อมต่อโดยที่นทนั่งฟังอยู่ด้วย นทก็ช่วยติวแอปเปิ้ลเป็นจุดๆไป
“แอปร้องตรงไหนไม่ได้เปล่า” นทถาม
“แอปร้องได้หมดแล้วจ้า”
“งั้นเดี๋ยวพี่ลงข้างล่างไปเอาอูคูเลเล่ก่อนนะ พี่นึกได้ว่าลืมไว้ตรงโซฟาห้องนั่งเล่นอ่ะ”
“จ้า”
นทลงไปข้างล่างที่ห้องนั่งเล่นหยิบอูคูเลเล่ขึ้นมา พอขึ้นไปที่ห้อง ก็เห็นแอปเปิ้ลหลับอีก คราวนี้นทถือโอกาสไปนั่งข้างๆติดกับแอปเปิ้ลแล้วเอาหัวแอปเปิ้ลลงมาหนุนที่ไหล่ของตัวเอง แล้วเอาอูคูเลเล่มาเล่นพลางฮัมเพลงไป ผ่านซักพักนึง แอปเปิ้ลก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี นทนึกสงสัยว่าแอปเปิ้ลไม่สบายหรือเปล่าจึงเอามือไปจับที่หน้าผาก ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่ หรือว่าแอปเปิ้ลจะง่วงแล้วแต่ตัวเองยังไม่ง่วงจึงนั่งฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์แล้วเหลือบไปเห็นเนื้อเพลงที่วางอยู่ตรงตักแอปเปิ้ลก็เลยหยิบขึ้นมาแล้วเล่นให้ฟังทั้งที่แอปเปิ้ลหลับอยู่ ร้องไปร้องมานทก็นึกได้ว่าเพลงที่แอปเปิ้ลเลือกนี่มันสื่อถึงตัวนทจริงๆด้วย เป็นเหมือนความในใจของแอปเปิ้ลที่อยากบอกให้นทรู้แต่ไม่กล้าบอกมาตรงๆ และคิดอยู่อีกว่าคราวแอปเปิ้ลจะปล่อยของอะไรอีกนะ
อีกชั่วโมงนึงก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ณ ตอนนี้คือเวลาเที่ยงคืนสิบนาที แอปเปิ้ลรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งก็รู้ตัวเองว่าหลับหนุนไหล่พี่นทอยู่ แต่ตอนนี้พี่นทหลับไปเหมือนกันทั้งๆที่มือถืออูคูเลเล่อยู่ แอปเปิ้ลปิดเครื่องเล่นmp3ที่ฟังอยู่แล้วหันไปเอาอูคูเลเล่ออกจากมือนทไปเก็บให้ จังหวะนั้นเองนทก็ตื่นขึ้นมาเหมือนกัน
“อ้าว พี่ตื่นแล้วหรอ” แอปเปิ้ลจ้องหน้านทแล้วถาม
“เอ่อออ...นี่พี่เผลอหลับไปหรอ” นทสงสัย
“ไม่รู้สิ แอปไม่เห็น ว่าแต่...แอปนอนหนุนไหล่พี่ได้ไงอ่ะ”
“เอ่ออ...พี่เห็นแอปนอนคอตกอยู่อ่ะ ก็เลยเอามาหนุนไหล่ให้”
“อ๋อออ...”
“แล้วนี่กี่โมงแล้วล่ะ” นทถาม แอปเปิ้ลหันไปดูนาฬิกา
“เที่ยงคืนกว่าๆแล้วค่ะ”
“จริง?? นี่เราเผลอหลับกันทั้งคู่เลยหรอ”
“คงงั้นมั้ง”
“แต่แอปหลับไปก่อนนี่”
“เอ่ออออ...???”
“เราขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆดีกว่านะ”
“ก็ได้ แต่ขอแอปเก็บของก่อน”
“ได้ๆ”
แอปเปิ้ลลุกขึ้นไปเก็บของให้เรียบร้อย นทขึ้นไปบนเตียงเรียบร้อยแล้วเช่นกัน แอปเปิ้ลเก็บของเสร็จก็ไปปิดไฟห้องเหลือเพียงไฟหัวเตียงดวงเล็กเท่านั้นแล้วขึ้นมานอนบนเตียงแต่ว่ากลับนอนไม่หลับจึงชวนนทคุยต่อ
“พี่นท พี่ว่าแอปร้องเพลงดีขึ้นจริงเปล่า” แอปเปิ้ลเปิดประเด็น
“จริงสิ แอปดูตั้งใจมากกว่าเดิมนะ”
“อืมมม...” ทั้งสองเงียบไปซักพักนึง
“อ้าว ไม่คุยต่อแล้วหรอ??” นทสงสัยว่าแอปเปิ้ลทำไมเงียบไปทั้งๆที่เป็นคนชวนคุยเอง
“แอปคิดอะไรบางอย่างอยู่ค่ะ”
“คิดอะไรหรอ??”
“คิดว่าถ้าวันหนึ่งเราต้องจากกัน เราจะคิดถึงกันมั้ย”
“ก็คิดถึงน่ะสิ”
“แน่ใจนะ??”
“จ้า”
“แต่แอปรู้สึกว่าอยากอยู่กับพี่นทไปอีกนานเลยอ่ะ”
“พี่ก็อยากเหมือนกัน”
“ทำไมพี่ใจตรงกับหนูไปหมดเลยอ่ะ พี่คิดอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ย??”
“ก็....พี่รักแอปมากเลยอ่ะ รู้สึกว่าอยู่ข้างๆแอปแล้วพี่มีความสุขมากๆอ่ะ แอปรู้สึกแบบเดียวกับพี่หรือเปล่า”
“แอปก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันค่ะ”
“เพลงที่แอปเลือกอยากร้องให้พี่จริงๆหรอ”
“ใช่ค่ะ แอปเป็นคนไม่กล้าบอกอะไรไปตรงๆหรอก เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะสงสัยเอา แอปก็เลยใช้เพลงเป็นสื่อแทน”
“เข้าใจคิดนะเนี่ย”
“แล้วเพลงที่พี่ร้องสื่ออะไรหรือเปล่า”
“ก็พี่ชอบเนื้อเพลงอ่ะ ความหมายมันดี ทำนองก็เพราะ”
“ไม่ได้สื่ออะไรถึงแอปเลยใช่มั้ย”
“ก็ใช่อ่ะ ทำไมหรอ??”
“ไม่มีไรหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ”
“งั้นก็แล้วไป” ทั้งสองคนก็เงียบไปอีกซักพักแล้วนทก็พูดขึ้นมาอีก
“เราจะนอนกันได้หรือยัง”
“จ้าๆ วันนี้รู้สึกว่าแอปปล่อยของออกจนหมดเลยอ่ะ”
“ยังไงอ่ะ??”
“ก็สิ่งที่นทบอกมาหมดเนี่ยแหละ แอปคงไม่ต้องอธิบายอะไรมากแล้วล่ะ”
“จริงด้วยเนอะ พี่บอกไปหมดแล้ว” นทพูดจบแล้วพลิกตัวมามองหน้าแอปเปื้ล แต่แอปเปิ้ลหลับสนิทไปแล้ว นทก็จ้องแอปเปิ้ลอยู่อย่างนั้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แอปนี่น่ารักจริงๆเลยนะ อยากให้อยู่กับพี่อย่างนี้ไปนานๆจัง” นทพึมพำกับตัวเองแล้วมองหน้าแอปเปิ้ลต่อแล้วเอามือไปลูบแก้มข้างหนึ่งของแอปเปิ้ล
“ฝันดีนะ น้องแอปที่น่ารักของพี่ พี่รักแอปที่สุด” นทพึมพำแล้วหลับไป
.............................................
To be continue to Chapter 3.3 -->>
ความคิดเห็น