(TS9) Way of Love เส้นทางแห่งความรัก (CRBB)

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : ยามที่เธอไม่สบาย

ผ่านไป 1 เดือนแล้วสินะสำหรับการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เชอรีนก็สามารถปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆในห้องได้เป็นอย่างดี ด้วยความที่เธอเป็นคนที่สวยและน่ารักทำให้หนุ่มๆในห้องแม้กระทั่งเอกอื่นๆในคณะมักจะรุมจีบเธออยู่บ่อยๆทำให้เพื่อนสาวอย่างเฟรมออกอาการเซ็งบ้างอะไรบ้าง วันนี้รุ่นพี่ก็นัดประชุมตอนช่วงเย็นซะด้วย พวกพี่ๆเค้านัดประชุมกันที่ห้องเรียนรวม3 ในอาคารเรียนรวม 2 
"วันนี้รุ่นพี่จะคุยเรื่องอะไรน้า" เชอรีนคิด
"ไม่รู้สิ" เฟรมตอบ
 
นักศึกษาปี1คณะสถาปัตย์ฯรวมตัวกันที่ห้องตามที่รุ่นพี่นัดหมาย พอถึงเวลาบูรณ์ซึ่งเป็นประธานสโมสรนักศึกษาก็เดินเข้ามา
"สวัสดีครับน้องๆ" บูรณ์กล่าวทักทาย
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"วันนี้ที่พี่เรียกน้องๆมาประชุมเพราะมีข่าวจะแจ้งให้ทราบนะครับ ในวันที่ 12 นี้ทางมหาวิทยาลัยจะจัดประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย ดังนั้นทางสโมสรนักศึกษาจะจัดประกวดดาวเดือนคณะเพื่อเป็นตัวแทนในการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยในครั้งนี้ พี่ขอให้แต่ละเอกส่งตัวแทนมาเอกละ 2 คนเป็นชาย 1 คน หญิง 1 คนเพื่อเข้าร่วมประกวดในวันศุกร์นี้ครับ" บูรณ์แจ้ง ระหว่างนั้นเฟรมจึงหันไปมองเชอรีนด้วยสายตาแปลกๆ เชอรีนหลบตาทันทีเหมือนรู้ทันว่าเพื่อนสาวคนนี้จะให้เข้าประกวดแน่ๆเลย
'ไม่นะ...ชั้นยังไม่พร้อมออกสื่อตอนนี้ง่า -*-' เชอรีนแอบคิดอยู่ในใจ
นักศึกษาแต่ละเอกซึ่งนั่งจับกลุ่มกันเป็นเอกๆอยู่แล้วได้รวมหัวกันปรึกษาเพื่อหาตัวแทนประกวดดาวเดือนคณะ เพื่อนๆในห้องก็ต่างลงมติเอกฉันท์กันแล้วโดยที่เฟรมแนวร่วม พอถึงเวลาบูรณ์ก็เรียกตัวแทนแต่ละเอกออกมา จนถึงคิวของเอกสถาปัตย์ฯภายใน
"เชิญตัวแทนจากเอกสถาปัตย์ภายในด้วยครับฯ" บูรณ์กล่าว อ๊อฟซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องก็ลุกออกมาก่อนแต่ว่าเพื่อนสาวของเฟรมนี่สิยังไม่ยอมลุกซักที รุ่นพี่ถาม
"ตัวแทนอีกคนเป็นใครเอ่ย" บูรณ์ถาม เพื่อนทุกคนพร้อมใจกันชี้ไปที่เชอรีน เชอรีนตกใจหน้าเหวอทันที หลังจากนั้นทุกคนในก็ปรบมือเชียร์จนเชอรีนต้องลุกออกไปด้วยความจำยอม และแล้วก็ได้ตัวแทนนักศึกษาแต่ละเอกเพื่อประกวดดาวคณะ
"ในที่สุดเราก็ได้ผู้เข่าร่วมประกวดกันครบแล้ว หลังจากนี้เสร็จการประชุมพี่ขอให้ผู้เข้าร่วมประกวดอยู่ประชุมต่อเพื่อนัดแนะสำหรับงานประกวดด้วยครับ สำหรับน้องๆทุกคนที่เหลือแยกย้ายกันได้ครับ" นักศึกษาทุกคนต่างทยอยเดินออกจากห้องไป เฟรมจึงเดินไปหาเชอรีนที่อยู่หน้าห้อง
"เดี๋ยวชั้นไปรอใตตึกนะ" เฟรมบอก เชอรีนจึงทำหน้างอนใส่
"แกนะแก ทำอะไรไม่เข้าเรื่องเลยนะ ชิ"
"โอ๋ๆ อย่างอนไปเลยนะเพื่อนสาว คิดซะว่าทำเพื่อทุกคนในห้องแล้วก็..." เฟรมกำลังพูดชื่ออีกคนแต่พูดไม่ออกทำให้เชอรีนสงสัย
"ใครหรอ"
"เปล่าๆ เอาเป็นทำเพื่อเพื่อนหน่อยแล้วกันนะ พวกเค้าอุตส่าห์ไว้ใจแก" เฟรมพูดแล้วเอามือไปตบบ่าเพื่อเป็นกำลังใจ
"อืม" เชอรีนพยักหน้าด้วยความจำยอม

เฟรมออกมาจากห้องแล้วลงไปนั่งรอที่ใต้ตึก แต่ว่าช่วงเย็นนี้สภาพอากาศไม่เป็นใจเอาซะเลย ท้องฟ้าครึ้มๆเหมือนฝนจะตกยังไงอย่างงั้นเลย ตอนนี้ลมเริ่มพัดแรงแล้วด้วย ขณะที่นักศึกษาคนอื่นกำลังทยอยกันกลับบ้าน เฟรมก็นั่งรอเพื่อนสาวที่ม้านั่งแถวๆหน้าห้องพักอาจารย์ ขณะนั่งรออยู่สต๊อปก็เดินออกมาจากห้องอาจารย์แล้วมาเห็นเฟรมนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก
"นี่เรายังไม่กลับบ้านอีกหรอ" สต๊อปเดินเข้าทักทายอย่างเป็นมิตรเพราะเคยเจอกันตอนอยู่ที่สนามฟุตบอลก่อนวันรับน้อง
"รอเพื่อนอยู่อ่ะค่ะ" เฟรมบอก สต๊อปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
"เราเคยเจอกันรึป่าวนะ"
"ก็เคยมั้ง"
"แล้วเรารู้จักชื่อพี่รึยัง" สต๊อปถาม เฟรมส่ายหน้าเบาๆ
"พี่ชื่อสต๊อปนะแล้วเราล่ะชื่อไร"
"เฟรมค่ะ"
"อ่อ"
"แล้วพี่สต๊อปมาทำอะไรที่นี่ล่ะ"
"แวะมาส่งงานอาจารย์น่ะ^^"
"อืม แล้ว...พี่แบมบี้ล่ะ ไม่เห็นมาด้วยกันเลย"
"ยัยแบมน่ะหรอ ตั้งแต่จบรับน้องก็แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย แต่ก็เจอกันอยู่บ่อยนะแต่ก็คุยกันได้ไม่เยอะเพราะต่างคนต่างไปเรียน จะเจอก็เฉพาะตอนประชุมองค์นิสิตเท่านั้นแหละ"
"พี่เป็นกรรมการในองค์กรนิสิตของมหาลัยหรอคะ"
"ใช่จ้า เป็นตัวแทนคณะที่ถูกส่งเข้าไปเพื่อเป็นกรรมการร่วมน่ะ แบมนี่ก็ใช่นะ"
"อืม"
"อ่อ รู้ข่าวประกวดดาวเดือนมหาลัยรึยัง รุ่นพี่เธอน่าจะบอกแล้วนี่"
"ค่ะ เพิ่งรู้วันนี้" ระหว่างที่สต๊อปกับเฟรมคุยกันอยู่ ก็มีเสียงฟ้าร้อง เป็นสัญญาณบอกว่าฝนใกล้จะตกเต็มทีแล้ว แต่ว่าเพื่อนก็ยังไม่ลงมาจากตึกซะที
"พี่ว่าเรากลับกันก่อนมั้ย ฝนก็ใกล้จะตกแล้ว" สต๊อปเสนอ
"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวไลน์บอกเชอรีนก่อน"
"เพื่อนเราชื่อเชอรีนหรอ"
"ใช่จ้า"
"เห็นแบมชอบคุยให้พี่ฟังอยู่เรื่อย น้องเค้าน่ารักดีนะ
"จ้า"

ขณะที่เชอรีนกำลังจะเดินลงไปที่ใต้ตึกก็มีเสียงเตือนไลน์เข้ามา เธอจึงเปิดอ่าน
"ชั้นขอตัวกลับบ้านก่อนนะ โทษทีที่ไม่ได้อยู่รอ แล้วตอนนี้ฝนตกแล้วด้วย"
หลังจากที่เฟรมส่งไลน์ไปหาเชอรีนเรียบร้อยแล้ว เฟรมก็เดินออกไปจากตึกพร้อมกับสต๊อป พอเชอรีนลงจากตึกแล้ว ฝนก็ค่อยๆตกลงมแล้ว เชอรีนเห็นเพื่อนคนอื่นทยอยกางร่มแล้วออกจากตึกไป แต่ว่าเชอรีนไม่ได้เอาร่มมาแล้วตึกก็ใกล้จะปิดแล้วด้วย เชอรีนจึงตัดสินใจเดินฝ่าฝนที่กำลังค่อยๆตกแรงขึ้นเรื่อยๆโดยเอากระเป๋าบังหัวเท่านั้นเพื่อออกไปขึ้นรถที่ตรงข้ามมหาวิทยาลัย ระหว่างนั้นบังเอิญแบมบี้เดินลงมาจากตึกนิเทศฯพอดี แบมบี้กางร่มออกเพื่อเดินออกไปขึ้นรถเช่นเดียวกัน แต่ก็มาเห็นเชอรีนที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตากฝนอยู่ แบมบี้จึงรีบเดินตรงไปที่เชอรีนเพื่อให้เธอมาอยู่ในร่มด้วยกัน
"อ้าว พี่แบม" เชอรีนหันมาทักด้วยความเป็นแปลกใจ
"เดินตากฝนคนเดียวทำไม เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" แบมบี้บอกด้วยความเป็นห่วง
ระหว่างที่ทั้งสองเดินออกไปที่หน้ามหาวิทยาลัยด้วยกัน ฝนก็ยังคงตกหนักอยู่ ละอองฝนก็กระเด็นใส่ทั้งสองด้วยที่เชอรีนตัวเป๊ยกอยู่แล้วทำให้เธอต้องเอามือมากอดตัวเองด้วยความหนาว แบมบี้จึงโอบเอวให้ตัวเชอรีนชิดเข้ามาเพื่อให้ละอองฝนโดนตัวเธอทำให้ตอนนี้หัวใจของเชอรีนเต้นแรงกว่าทุกครั้งเพราะไม่เคยกอดแนบชิดกันขนาดนี้มาก่อน ทั้งสองเดินมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยก็เดินไปเข้าร่มที่ป้ายรถเมล์ทันที
"นั่งแท๊กซี่กลับกันมั้ย" แบมบี้ถาม
"จะดีหรอ"
"เอาหน่า เราตัวเปียกขนาดนี้จะขึ้นรถไฟฟ้าได้ยังไง"
"ก็ได้ๆ" ทั้งสองเดินออกมาหน้าป้ายรถเมล์เพื่อโบกแท๊กซี่แล้วก็ลากเชอรีนขึ้นรถไป
"ไปบีทีเอสเพลินจิตค่ะ" แบมบี้บอกที่หมายที่ใกล้กับคอนโดเชอรีนกับคนขับ

เวลา19.30น.

บนถนนสุขุมวิทวันนี้ไปเป็นใจเอาซะเลย รถติดมากๆ (ขนาดไม่ใช่วันศุกร์นะเนี่ย) แถมยังฝนตกด้วยทำให้ยิ่งติดเข้าไปใหญ่ ตอนนี้พวกเธอนั่งอยู่ในรถมาประมาณชั่วโมงกว่าๆแล้ว รถติดแทบไม่ขยับเลย เชอรีนที่นั่งอยู่ก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาทันทีเพราะเสื้อของเธอเปียกชื้นไปหมด แบมบี้เห็นจึงถอดเสื้อคลุมสีดำแล้วเอามาห่มดัวให้เชอรีน เวลาผ่านไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเธอถึงที่หมาย แบมบี้ยื่นตังค์ให้คนขับแล้วหันไปปลุกเชอรีนที่หลับอยู่แต่ว่าปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แบมบี้เอามือไปแตะที่หน้าผากปรากฎว่าตัวเธอร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ แบมบี้ก็พยายามปลุกเชอรีนอีกครั้ง เชอรีนก็ตื่นขึ้นมา
"ถึงแล้วหรอ" เชอรีนถาม
"ก้ใช่น่ะสิ ลงมาได้แล้ว" แบมบี้ออกมาจากรถก่อนตามด้วยเชอรีน แต่พอเชอรีนเดินออกไปไม่กี่ก้าวเธอก็หน้ามืด แบมบี้เห็นจึงรีบเข้าไปประคองตัวไว้
"เดินไหวมั้ย" แบมบี้ถาม เชอรีนพยักหน้าแทนคำตอบ เธอพยายามเดินไปด้วยตัวเองอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล แบมบี้เดินเข้าประคองตัวไว้อีกครั้งแล้วค่อยๆพาเชอรีนกลับห้อง พอเดินไปถึงหน้าตึกที่เชอรีนพักอยู่ รปภ.หน้าตึกเห็นแบมบี้พยุงตัวเชอรีนด้วยทุลักทุเลอยู่ก็เข้าไปช่วยทันที
"พี่คะช่วยพยุงตัวน้องแป๊บนึงนะคะ" แบมบี้ฝากเชอรีนให้รปภ.ช่วยพยุงไว้เพื่อเปิดกระเป๋าของเชอรีนหาคีย์การ์ดเข้าตึก
"อยู่ไหนล่ะเนีย" แบมบี้ยังค้นกระเป๋าอยู่เพราะของในกระเป๋ามันเยอะมากๆ ล้วงไปล้วงมาก็เจอคีย์การ์ดที่ห้องกับกุญแจห้องพอดี แต่ว่าเครื่องรูดมันต้องใส่รหัสด้วย แบมบี้จึงลูดคีย์การ์ดแล้วกด0ตามด้วยเบอร์ห้องที่เชอรีนอยู่ ประตูก็เปิดทันที
"ขอบคุณนะคะพี่"
แบมบี้ประคองเชอรีนไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้น 6 ขณะที่อยู่ในลิฟต์ แบมบี้เอาตัวเชอรีนพิงกับผนังในลิฟต์แล้วเอามือแตะที่หน้าผากอีกครั้ง แบมบี้รู้สึกถึงความร้อนที่ออกมาจากตัวเธอได้ทันที เธอคงไข้ขึ้นแล้วล่ะ พอถึงชั้น 6 แบมบี้ก็พาตัวเชอรีนจนมาถึงหน้าห้อง 605 แบมบี้ล้วงกุญแจออกจากกระเป๋าอีกครั้งแล้วก็ไขเข้าไปในห้อง ทันทีที่ถึงห้องแบมบี้ก็ทิ้งกระเป๋าที่ถือมาหนักๆ 2 ใบลงโซฟาแล้วพาเชอรีนไปยังห้องนอนและเอาตัวเชอรีนลงเตียงทันที หลังจากนั้นแบมบี้ก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อย เธอนั่งพักแป๊บนึงก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อเอาน้ำใส่กะละมังเพื่อไปเช็ดตัวเชอรีน หลังจากนี้ก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาเสื้อไปเปลี่ยนให้เชอรีนเพราะตอนนี้เสื้อเธอที่ใส่อยู่เปียกพอสมควร แบมบี้ค่อยๆแกะกระดุมออกทีละเม็ดทำให้เห็นผิวขาวๆภายใต้เสื้อของน้องสาวคนนี้ทำให้หัวใจของแบมบี้เต้นแรงผิดปกติและมือของเธอก็พลอยสั่นเล็กน้อยไปด้วย เธอพยายามเปลี่ยนเสื้อให้เชอรีนจนเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็เช็ดตัวให้เพื่อระบายความร้อนในตัวเธอออกไป

เวลา21.45น.

แบมบี้จัดการเช็ดตัวให้เชอรีนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินออกจากห้องนอนไป คืนนี้เธอคงจะต้องอยู่เชอรีนแล้วล่ะ แต่ว่าเธอไม่มีเสื้อเปลี่ยน ที่จริงแล้วเธอก็พักที่คอนโดนี้เหมือนกันแต่อยู่คนละตึกเธออยู่ตึกB เธออยากเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อแต่ก็ไม่มีใครเฝ้าเชอรีนอีก เธอจึงจำใจต้องทิ้งเชอรีนไว้ห้องซักพักนึงเพื่อเดินไปที่ห้องตัวเองเพื่อไปเอาเสื้อผ้า เธอใช้เวลาเดินไปเอาเสื้อผ้าโดยที่ยังไม่เปลี่ยนเสื้อของตัวเองออกแล้วกลับมาที่ห้องของเชอรีนประมาณ 15 นาที ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย เธอรีบทำภารกิจส่วนตัวเสร็จก็เดินเข้าไปเฝ้าเชอรีนต่อ เธอนึกอะไรบางอย่างออกแล้วเดินออกไปที่ตู้ยาก็เจอแผ่นเจลลดไข้สำหรับผู้ใหญ่อยู่ เธอก็หยิบออกมาจากตู้แล้วเอาออกมาแผ่นหนึ่งเพื่อแปะหน้าผากเชอรีนเอาไว้ และหลังจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆเชอรีนแล้วผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

วันต่อมา

เวลา7.30น.

แบมบี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดที่แยงตาเธอ เธอหันไปทางเชอรีนที่ยังคงหลับใหลอยู่ เธอลองเอามือไปแกะแผ่นเจลออกแล้วแตะหน้าผากเธออีกครั้ง ไข้ก็ยังไม่ลด เธอเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวอีกครั้ง แล้วเธอก็เดินออกไปที่ครัวเพื่อต้มโจ๊กให้กิน ก่อนที่เธอจะลงมือทำเธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอมีเรียนตอนบ่ายแต่เธอคิดว่ายังไงเธอก็ไปเรียนไม่ได้อยู่ดีเพราะต้องอยู่เฝ้าเชอรีน เธอจึงโทรหาตั้ม เพื่อนสนิทในห้อง
"ฉันรู้แค่ฉันจะรัก รักเธอไปจนกว่าเธอจะรู้..." โทรศัพท์ของตั้มดัง ตอนนี้ตั้มอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว
"ฮัลโหล"
"ตั้ม แบมเอง ตอนนี้นายยังอยู่บ้านป่ะ"
"เปล่า ตอนนี้อยู่ที่มหาลัยแล้ว"
"ไปทำไรที่นั่นแต่เช้า เช้านี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอ"
"ก็ใช่ แต่อยู่บ้านมันเบื่อๆก็เลยรีบมานั่งเล่นกับเพื่อนๆที่มหาลัยซักหน่อย"
"อ่อหรอ"
"ว่าแต่ แบมโทรมามีไรหรอ"
"คือจะบอกว่าบ่ายนี้แบมไม่ได้มาเรียนนะ"
"อ้าว ทำไมอ่ะ"
"คือว่า...." แบมบี้ไม่กล้าบอกตั้มว่าเธอเฝ้าไข้เชอรีนอยู่
"ติดธุระด่วนหรอ"
"ไม่เชิงหรอก"
"แล้วตกลงมีธุระอะไรกันแน่อ่ะ"
"คือว่า เชอรีนไม่สบายอ่ะ ต้องอยู่เฝ้า"
"อย่างนี้นี่เองเนอะ"
"ยังไงนายช่วยจดงานมาให้ชั้นหน่อยแล้วกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะไปลอก"
"เคๆ แล้ว..."
"อะไรอีกล่ะ"
"คือจะให้ตั้มบอกอาจารย์ว่าไงอ่ะ"
"ก็บอกว่าแบมลากิจหรือบอกว่าติดธุระที่บ้านด่วนแล้วกันนะ"
"เคๆ ได้ๆ"
"ขอบใจมากๆนะ"
"ไม่เป็นไร แล้วโทรไปบอกเพื่อนเชอรีนหรือยัง"
"เฟรมน่ะหรอ ทำไมล่ะ"
"ก็เพื่อนอาจจะยังไม่รู้ว่าเพื่อนเค้าป่วยอยู่น่ะ"
"จริงด้วย งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ"
"โอเค บาย"
หลังจากวางสายกับตั้ม แบมบี้ก็กดไลน์ไปหาเฟรมทันที

ทาด้านเฟรมมารอเชอรีนที่เดิม แต่ว่าเชอรีนก็ยังไม่มาซักที
"ช้าตลอดอ่ะเพื่อนสาวนี่" เฟรมบ่นอยู่คนเดียว ระหว่างที่รอเธอก็หยิบไอโฟนจะโทรไปหาเชอรีนแต่ว่ามีข้อความไลน์เข้ามาก่อน
"ใครไลน์มาหาเนี่ย" เฟรมเปิดอ่านข้อความในไลน์ เป็นแบมบี้นี่เองที่ส่งมา
"นี่เฟรมใช่ป่าว พี่แบมบี้เองนะ" เฟรมเห็นก็อึ้งเล็กน้อยว่าแบมบี้มีไลน์ของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอไม่รอช้า พิมพ์ตอบกลับไปทันที
"มีไรหรอคะ"
"รู้ยังว่าเชอรีนไม่สบายอ่ะ" เฟรมเห็นข้อความถึงเบิกตาโพรง เธอไม่รู้ว่าที่เชอรีนยังไม่มาซักทีก็เพราะป่วยนี่เอง
"จิงป่าวคะ!! แล้วตอนนี้รีนเป็นไงบ้าง"
"ก็ยังมีไข้อยู่เลย ว่าแต่ตอนเช้ามีเรียนใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ"
"ยังไงก็ช่วยรีนจดงานมาให้หน่อยแล้วกันนะ"
"ได้จ้า^^"
"(แบมบี้ส่งสติ๊กเกอร์การ์ตูน Thank You มา)"
"พี่แบมไปเฝ้ารีนต่อเถอะ"
"จ้า"
"บ่ายนี้ไม่มีเรียน ถ้าเฟรมแวะไปหารีนเดี่ยวโทรบอกพี่อีกทีนึงนะคะ"
"โอเค"

หลังจากคุยไลน์เสร็จ แบมบี้ก็ลงมือทำโจ๊กทันที ในห้องนอน เชอรีนที่นอนอยู่ได้ลืมตาช้าๆ ตามองขึ้นไปที่เพดานแล้วค่อยมองซ้ายมองขวา พบว่าตัวเองมาอยู่มาอยู่ในห้องนอนของเธอเองแล้ว แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวมาก ไม่นานแบมบี้ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมถือชามโจ๊กเข้ามาด้วยแล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง 
"พี่แบม" เชอรีนเรียกด้วยน้ำเสียงแหบเล็กน้อยเพราะไม่สบาย
"ว่าไง ตื่นแล้วหรอ" แบมบี้ถามแล้วค่อยพยุงตัวเชอรีนลุกขึ้นนั่ง
"รีนมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ" 
"เมื่อคืน แหมก็เราอ่ะหน้ามืดไปตั้งแต่ตอนลงรถเมื่อวานไม่ใช่หรอ พี่กว่าจะเอาเราขึ้นห้องได้นี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ" แบมบี้พูดจบ เชอรีนก็เงียบไมพูดต่อ
"..."
"ตอนนี้เป็นไงแล้วบ้าง"
"ก็ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ" เชอรีนตอบ แบมบี้ก็มือไปแตะหน้าผาก ตัวเธอยังอุ่นๆอยู่แต่ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ
"เดี๋ยวรีนกินโจ๊กร้อนๆนีืก่อนนะ เดี๋ยวจะได้ทานยาแล้วนอนต่อ"
"ค่ะ" แบมบี้ลุกขึ้นย้ายไปนั่งบนเตียงข้างๆเชอรีนแล้วค่อยบรรจงตักโจ๊กในชามป้อนให้เชอรีนกิน
"เป็นไง อร่อยป่าว" แบมบี้ถาม เชอรีนพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นแบมบี้ก็ตักอีกคำและป้อนอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ
"พี่แบม พอก่อน รีนอิ่มแล้ว"
"ไม่กินอีกหน่อยหรอ" แบมบี้ถาม เชอรีนส่ายแทนคำตอบ
"งั้นพอแล้วก็ได้" แบมบี้วางชามโจ๊กไว้ที่โต๊ะตามเดิมแล้วหยิบแก้วน้ำและยาส่งให้เชอรีนกิน หลังจากนั้นแบมบี้หยิบชามและแก้วน้ำแล้วลุกออกไปจะเดินออกจากห้องนอน
"พี่แบม" เชอรีนเรียก
"หืมมม..." แบมบี้หันมาตามเสียง
"ขอบคุณมากนะคะ^^"
"ไม่เป็นไรจ้า^^" แบมบี้ตอบเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อเอาชามกับแก้วน้ำไปล้าง แต่ตัวเองลืมไปว่ายังไม่ทานอาหารเช้าเลย เธอจึงเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อดูว่าพอมีอะไรทานบ้าง และหลังจากที่เธอทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็หยิบNotebookออกมากางที่โต๊ะในห้องนอนของเชอรีนเพื่อเข้าอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลทำรายงานส่งในอีก2อาทิตย์บ้างหน้า ไหนๆเธอก็ไม่ได้ไปเรียนวันนี้แล้ว เธอก็ถือโอกาสใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ซักหน่อย

เวลา 11.30น.
แบมบี้นั่งฟลุบคาหน้าจอคอมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และระหว่างนั้นก็มีเสียงมือถือคอยปลุกให้เธอตื่น
"อย่าบอกว่าเหงา ถ้าเขายังอยู่ข้างเธอ อย่าให้ฉันฝันเพ้อเจ้อข้างเดียวได้ไหม..." แบมบี้พะงกหัวขึ้นมารับโทรศัพท์ 
"ฮัลโหล"
"พี่แบม เฟรมเอง"
"เออ ว่าไง มีไรหรอ"
"ตอนนี้เฟรมเลิกเรียนแล้ว กำลังเดินออกมาที่หน้ามหาลัยแล้ว เดี๋ยวเฟรมจะแวะเข้าไปหารีนน่ะ พี่แบมจะฝากซื้ออะไรเข้าไปมั้ยคะ"
"ตามสบายเลยจ้า แต่ว่าไม่ต้องซื้อมาเยอะนะ เดี๋ยวกินไม่หมด"
"จ้าพี่แบม แค่นี้ก่อนนะ"

ชั่วโมงนึงผ่านไป
โทรศัพท์แบมบี้ดังอีกครั้ง
"ฮัลโหลจ้า"
"พี่แบม เฟรมอยู่หน้าห้องแล้วนะคะ"
"จ้า เดี๋ยวออกไปเปิดให้" หลังจากวางสาย แบมบี้ก็เดินออกไปเปิดประตูก็เห็นเฟรมหิ้วถุงของกินมาถุงใหญ่ๆ
"หวัดดีจ้าพี่แบม" เฟรมทักทาย 
"มาเดี๋ยวช่วยถือเข้าไปให้"แบมบี้รับถุงมาจากเฟรมแล้วเดินเข้าไป เฟรมก็เดินตามหลังไป
"ซื้อมาเยอะแยะ พี่บอกว่าไม่ต้องซื้อมาเยอะไง"
"แหม พี่แบม ก็เห็นแล้วน่ากินนี่ เลยอดไม่ได้ แหะๆ :P" เฟรมพูดแล้วหยิบกล่องข้าวมันไก่ออกมา 2 กล่อง ข้าวต้มปลา 2 ถุง ขนมครก และยำมะม่วง
"โอโห พี่จะกินหมดมั้ยเนี่ย??"
"ถ้าไม่หมดไว้กินเป็นมื้อเย็นต่อก็ได้"
"จ้าๆ"
"ข้าวต้มปลานี่ เดี๋ยวเอาไปให้รีนกินด้วยนะคะ"
"จ้า" หลังจากที่เฟรมและแบมบี้จัดแจงของกินเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาทานของที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็เหลือเพียงข้าวต้มปลาไว้ ของกินอย่างอื่นก็ทยอยกินกันเข้าไป
"จะกินยำมะม่วงต่อป่าวคะ" เฟรมถาม
"ไม่เอาแล้วจ้า พี่อิ่มแล้ว"
"เดี๋ยวเฟรมเก็บไว้ที่ตู้เย็นก่อนนะ" เฟรมเอาจานยำมะม่วงปิดฝาทับเปอร์แวร์เอาไว้แล้วเข้าตู้เย็นไป ขณะที่แบมบี้เอาข้าวต้มปลาเทใส่ชามแล้วไปอุ่นร้อนเพื่อให้เชอรีนกินที่ห้องนอน
"รีน ลุกมาทานข้าวได้แล้ว" แบมบี้ปลุกเรียกเชอรีน เธอก็ตื่นและลุกขึ้นเองทันที ระหว่างนั้นเฟรมก็เดินตามเข้ามาในห้องนอน เฟรมก็ตรงเข้าไปทักเพื่อนสาวทันที
"ว่าไงเพื่อนสาว หมดสภาพเลยนะเอง" เฟรมแซว เชอรีนก็ยิ้มตอบ ไม่ได้พูดอะไร แบมบี้ก็ป้อนข้าวต้มปลาให้เชอรีน เฟรมก็ชวนคุยต่อ
"แล้วนี่ อาการดีขึ้นรึยัง"
"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ"
"ก็จะไม่ให้ดีขึ้นได้ไง ก็มีคนดูแลให้เป็นอย่างดีนี่ ใช่มั้ยพี่แบม" เฟรมแกล้งแซวพี่แบมจนเขินหน้าแดงแล้วเผลอยิ้มออกมา
"เฟรมก็... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก" แบมบี้พูดแก้ตัว 
"อ่อ ลืมไป ชั้นจดงานมาให้้แล้วน่ะ อาจารย์มีสั่งการบ้านด้วย จดไว้ให้แล้วเหมือนกัน ลองเอาไปดูเองนะ" เฟรมบอกเชอรีน
"จ้า ขอบใจมากนะ"
"พี่แบม เดี๋ยวเฟรมกลับก่อนนะ พอดีนัดแม่ไว้ประตูน้ำตอนบ่ายสามน่ะ" เฟรมบอกแบมบี้
"จ้า ขอบใจมากนะที่มาเยี่ยมน้องรีนอ่ะ"
"จ้า รีน เดี๋ยวเพื่อนไปก่อนนะ หายไวๆล่ะ "
"ขอบใจมากนะที่มาเยี่ยมน่ะ เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัยนะ ถ้าหาย"
"โอเค ไปก่อนนะ บายจ้า" เฟรมลาเพื่อนและหันไปลาแบมบี้ด้วย
"ลาแล้วนะคะพี่แบม สวัสดีค่ะ"
"จ้า^^" หลังจากที่เฟรมกลับไปแล้ว เชอรีนก็ทานข้าวต้มปลาที่แบมบี้ป้อนเสร็จพอดี แบมบี้ก็จัดการไปเก็บโต็ะที่ห้องครัวแล้วล้างจานชามให้เรียบร้อย พอล้างเสร็จกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ อยู่ก็วูบไปแป๊บนึง แต่แบมบี้ก็ยืนพิงผนังเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไป อาการเหมือนมึนศีรษะและปวดเมื่อยตามตัวเหมือนจะเป็นไข้เพราะตัวเองก็ละอองฝนในวันนั้นเหมือนกัน พออาการดีขึ้นแล้ว ก็เข้าไปทำภารกิจส่วนตัวในห้องน้ำให้เรียบร้อย แล้วเดินไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอนตรงนั้นเพื่อพักผ่อน 

เวลา 17.30น.
เชอรีนลุกขึ้นตื่นเพื่อเดินเข้าห้องน้ำ ตอนนี้อาการป่วยของเธอดีขึ้นจนใกล้จะหายสนิทแล้ว หลังจากที่เธอทำภารกิจในห้องน้ำเสร็จ ตอนเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นแบมบี้นอนอยู่ที่โซฟา เชอรีนตรงเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ เธอหลับสนิทมากๆเลย เชอรีนจ้องหน้าพี่สาวอย่างไม่วางตา 
'ตอนหลับก็น่ารักเหมือนกันนะ' เชอรีนแอบคิดอยู่ในใจ เธอพยายามเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้ๆจนหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ แต่ว่าแบมบี้ก็ขยับตัวเพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอตื่นแล้ว เชอรีนจึงปรับตัวเองให้เป็นปกติ ไม่นานแบมบี้ก็ลุกขึ้นมา พอหันไปก็เห็นเชอรีนนั่งอยู่ข้างๆ
"ว่าไงพี่สาว ตื่นแล้วหรอคะ^^" เชอรีนถาม แบมบี้ยังรู้สึกมึนๆอยู่เล็กน้อย
"กี่โมงแล้วล่ะ"แบมบี้ถาม เชอรีนหันไปมองนาฬิกาติดผนัง
"6โมงกว่าจ้าพี่แบม" 
"พี่นอนยาวขนาดนี้เลยหรอ" แบมบี้ถาม เชอรีนไม่ได้ตอบอะไรนอกสังเกตสีหน้าของแบมบี้
"พี่แบมดูหน้าซีดๆไปนะ"
"จริงหรอ" แบมบี้ตอบ เชอรีนเอามือไปแตะหน้าผากแบมบี้
"ตัวอุ่นๆนี่ ไข้ขึ้นหรอ"
"ไม่รู้สิ แต่รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวก็เท่านั้นเอง"
"เดี๋ยวรอตรงนี้ก็นะ" เชอรีนลุกขึ้นไปหยิบยาพาราพร้อมแก้วใส่น้ำแล้วเดินกลับมานั่งข้างๆแบมบี้พร้อมยื่นยาให้
"อ้าว กินยาซะ" แบมบี้รับยามาแล้วเอาเข้าปากตัวเองทันทีพร้อมน้ำ
"สงสัยพี่แบมคงจะติดไข้รีนแล้วมั้ง" เชอรีนพูด แบมบี้ได้แต่ยิ้มตอบ
"ไปพักผ่อนต่อเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปเรียนไม่ไหวหรอก มีเรียนตอนเช้าด้วยไม่่ใช่หรอ" เชอรีนถาม
"อืม"
"เดี๋ยวรีนไปเก็บแก้วให้" เชอรีนเอาแก้วจาแบมบี้ไปล้างเก็บแล้วเดินเข้าห้องนอนไปทันที แบมบี้มองเชอรีนที่เดินเข้าห้องไปแล้วแอบอมยิ้มออกมา 
'นี่ตัวเองเฝ้ารีนจนป่วยซะเองหรอเนี่ย บ้าจริงเลยเรา' แบมบี้แอบคิดอยู่ในใจ ผ่านไปซักพัก แบมบี้ก็ลุกออกจากโซฟาแล้วไปทำภารกิจส่วนตัวในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนเชอรีนไป พอเข้าไปถึงเชอรีนก็หลับไปก่อนแล้ว แบมบี้ก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆเชอรีน แต่ว่าเธอไม่ค่อยหลับจึงลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองเชอรีนที่หลับอยู่ เธอขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเชอรีนแล้วจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น
"ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วงพี่" แบมบี้พูดเบาๆกับเชอรีนที่ยังหลับอยู่แล้วเอามือลูบที่หัวของเชอรีนเบาๆ และยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของเธอ
"ฝันดีนะเจ้าตัวเล็ก" แบมบี้พูดจบก็บรรจงจูบที่หน้าผากของเชอรีนแล้วทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับไปเพราะฤทธิ์ยา



................................................................... 

มาอัพต่อแล้ว คราวนี้แต่งเพลินจนยาวเลย
ตอนนี้เชอบี้ฟินกันพอมั้ย 555

Comment เหมือนเดิมด้วยจ้า^^