คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2.2: ซ้อมกันมาให้เยอะๆนะ
“...บอกคำเดียวว่ารัก รัก รัก รัก ไม่มีดอกไม้ให้ใคร มีแต่คำนี้ เป็นภาษาดอกไม้ให้เธอ...” นทร้องให้แอปเปิ้ลฟัง
“เป็นไงบ้าง เสียงใช้ได้เลยมั้ย” นทถาม
“ก็ดีนะพี่” แอปเปิ้ลตอบ
“แล้วพี่กวางล่ะว่าไง” นทหันไปถามกวางซึ่งซ้อมเพลงอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
“โอเคแล้วจ้า” กวางตอบ
“เพลงที่แอปได้มาเนี่ยไม่มีที่แอปเลือกเองเลย” แอปเปิ้ลบ่นให้นทฟัง
“ทำไมอ่ะ เพลงที่แอปเลือกมันไม่เหมาะกับแอปเลยหรอ?”
“ก็ส่วนหนึ่งค่ะ อย่างเพลง First Kiss พี่จิ๊บบอกว่ามันไม่เหมาะกับวัยอ่ะ”
“แล้วนี่ตกลงได้เพลงอะไรมาล่ะ?”
“ตุ๊กตาบลายท์อ่ะ”
“เพลงเร็วอีกแล้วนี่ แล้วร้องยากกว่าอาทิตย์ที่แล้วป่ะ?”
“ยังไม่ร้องดูเลย แต่แอปว่าคราวนี้เหนื่อยกว่าอาทิตย์ที่แล้วแน่เลย”
“ยากหรอ?? ไหนขอดูเนื้อเพลงหน่อยสิ” นทขอแผ่นเนื้อเพลงจากแอปเปิ้ลแล้วลองเล่นกับกีตาร์ดู
“ทำนองประมาณนี้อ่ะ พี่ว่ามันเร็วกว่าเพลงอาทิตย์ที่แล้วอีก” นทตอบ
“จริงด้วย เว้นแต่ว่า ถ้าคราวนี้ท่าเต้นไม่เยอะก็อาจจะเหนื่อยน้อยกว่าอาทิตย์ที่แล้วก็ได้นะ”
“งั้นก็พยายามเข้านะ เดี๋ยผิดตรงไหน ครูแหม่มก็แก้ให้เองน่ะแหละ” นทให้กำลังใจ
“จ้า พี่นท” แอปเปิ้ลได้ยินแล้วรู้สึกโล่งใจขึ้น
วันต่อมา ทุกคนไปที่ห้องซ้อมเพลงแต่ต้องเข้าไปซ้อมทีละคน ส่วนคนที่เป็นเพลงเร็วแล้วต้องเต้นก็แยกไปซ้อมกันอีกที่นึง
“อยู่คนเดียว เมื่อตอนเย็นๆ” แอมป์ร้องให้ครูแหม่มฟัง
.
.
“ตรงนี้ต้องพยายามหายใจให้ทันนะคะ” ครูแหม่มแนะนำ แอมป์ก็จดลงไปในแผ่นเนื้อเพลง
“ไปซ้อมมาเยอะๆนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
แอมป์เดินออกจากห้อง ซิลวี่เข้าไปซ้อมเป็นคนต่อไป
“...เธอคือดวงใจของฉัน จากนี้...ฉันจะมีแค่เธอ...” ซิลวี่ร้องให้ครูแหม่มฟัง
.
.
“ตรงนี้ซิลวี่อาจจะต้องใส่ลูกเล่นอะไรหน่อยนะ เพลงจะได้ดูมีพลังมากขึ้น” ครูแหม่มแนะนำ
“ไปซ้อมมาเยอะๆนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทางด้านห้องซ้อมเต้น เนสนั่งรอในห้องขณะที่แอปเปิ้ลซ้อมเต้นกับครูตุ๊กตาอยู่ เนสเห็นแอปเปิ้ลแล้วรู้สึกทึ่งว่าแอปเปิ้ลเต้นเก่งอ่ะ คล่องมาด้วย เนสไม่เคยซ้อมเต้นก็เลยรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้
“พี่เนสไปซ้อมเต้นได้แล้วนะ” แอปเปิ้ลเดินมาทัก
“อ้าว เสร็จแล้วหรอ ทำไมเร็วจัวอ่ะ?” เนสสงสัย
“ก็ท่าไม่ค่อยยากอ่ะ ก็เลยได้เร็ว”
“แล้วของเนสล่ะ”
“ไม่รู้สิ ไปซ้อมได้แล้ว ครูรออยู่นะ”
“จ้าๆ”
การซ้อมเต้นของเนสไม่ค่อยราบรื่นนัก เพราะเนสเต้นผิดจังหวะซ้ำแล้วซ้ำอีกจนครูตุ๊กตาปวดหัวเลยทีเดียว
“โอ๊ยยย...เนสสส..กี่รอบแล้วเนี่ย ทำไมเธอยังเต้นไม่ได้ซักที” ครูตุ๊กตาบ่น
“ขอโทษครับ”
“แล้วจำเนื้อเพลงได้ยัง?”
“พอได้แล้ว แต่ยังไม่หมดอ่ะครับ”
“แล้วเธอจะต่อท่าได้มั้ยเนี่ย?”
งั้นผมให้ครูถ่ายวิดีโอแล้วผมเอากลับไปซ้อมที่บ้านเองได้มั้ยครับ?”
“เนสสส...ขนาดเธอซ้อมกับครูเองยังไม่ได้เลย จะให้ครูถ่ายวิดีโอแล้วให้เธอไปซ้อมเองได้ยังไง ยังงี้ก็ไม่ต้องมีครูมาสอนก็ได้ใช่มั้ย??” (เนสทำหน้าเสีย)
“เนส...เธอมีอะไรหรือเปล่า??”
“ผม...เอ่อออ...กลัวครูดุอ่ะครับ”
“แค่กลัวครูดุเนี่ยนะ ถ้าครูดุเธอจะเต้นไม่ได้เลยใช่มั้ย”
“เปล่าครับคือ...ผมต้องใช้เวลาอ่ะครับ”
“ต้องใช้เวลาด้วยหรอ เธอต้องแสดงวันเสาร์นี้แล้วนะ”
“เอ่อออ...” เนสพูดไม่ออก
“งั้นครูผิดใช่มั้ยที่ดุกับเธอ ทำให้เธอเต้นไม่ได้ งั้นครูต้องไม่ดุกับเธอ เธอถึงจะเต้นได้ใช่มั้ย??”
เนสเงียบไป... “งั้นครูจะไปปรับอารมณ์ของครูก่อน แล้วจะกลับเข้ามาสอนอย่างลัลล้ามีความสุข เอามั้ย??”
“ครับ” เนสตอบสั้นๆ
“แต่หมายความว่า ถ้าครูกลับเข้ามา เนสต้องเต้นได้แล้วนะ เข้าใจมั้ย”
“ครับ”
ครูตุ๊กตาเดินออกไป เหลือเพียงเนส พี่แบงค์และแดนเซอร์เท่านั้น เนสก็เริ่มขะมักเขม้นซ้อมเต้นอย่างตั้งใจอยู่หลายครั้งจนครูตุ๊กตาเดินกลับเข้ามาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ร่าเริง
“เอาเลยค่ะ เนส”
“ที่ซ้อมใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ”
“...1 2 3 4 5 I love you. 6 7 8 9 I love you. Every day and night I love you. Oh My daring oh oh my daring you…”
เนสร้องพร้อมเต้นให้ครูตุ๊กตาดู
“คราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้แล้วใช่มั้ย” ครูตุ๊กตาถาม
“ครับ”
“ที่จริงครูไม่ดุอย่างที่คิดหรอกนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก สบายๆ”
“ครับ”
“กลับไปซ้อมมาเยอะๆด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ”
...........................................
To be Continue to Chapter 2.3 -->>
ความคิดเห็น