คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 (เมื่อยมทูตเจ็บปวด!)
“เทียร์คุงงงงง~! >O<”
หมับ!
“คิดถึงจังเลย ^3^”
“คิคิ อย่าสิครับ ผมจักจี้นะ ^^”ข้าหัวเราะอย่างบ้าจี้พร้อมกับพยายามดันตัวของมิโกะจังออกจากการกอดรัดและฟัด(?)แก้มข้า
“อะแฮ่ม! พอได้แล้วมิโกะ -_-+++”
เหวอออออ~ ท่านซาตานมาเห็นพอดีเลยอ่ะ O0O
“แหมๆ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านซาตาน ^^ ขู่กันแต่เช้าเลยเหรอค่ะ”
“สนุกมากไหม?”
“อิอิ สนุกสุดๆไปเลยค่ะ ^0^”
นางช่างเป็นปีศาจที่ใจกล้าและบ้าบิ่นมากที่กล้ามายืนพูดจาย้อนท่านซาตานอยู่อย่างนี้น่ะ
-O-***
“ในเมื่อสนุกสุดๆแล้วก็ควรจะกลับไปนั่งที่ได้แล้วนะ -*-”
“ท่านซาตานล่ะก็ เจอหน้าฉันทีไรก็ไล่ให้กลับนั่งที่ตลอดเลย
จะใจร้ายกับสาวสวยไปไหนค่ะ T^T”
โอ้ว~ ดูแล้วน่าสงสารสุดๆ Y^Y
“เธอชอบลวนลามเทียร์ -_-++”ท่านซาตานพูดพร้อมมองมือของเธอที่กำลังโอบกอดรอบตัวข้าราวกับงูที่กำลังรัดเหยื่อ
ว่าแต่...ทำไมข้าถึงไม่รู้ตัวเลยแหะ =___=#
“แค่นิดหน่อยเองนะค่ะท่าน
ยังไงฉันก็ไม่คิดกับเทียร์เกินคำว่าเพื่อนแน่นอนอยู่แล้ววางใจเถอะ ^^”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น -_-+++++”
“เฮ้อ~ ฉันกลับไปนั่งที่ก็ได้ -0-”
มิโกะจังบ่นอย่างเซ็งก่อนจะหันมาพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“เที่ยงนี้เราไปทานข้าวด้วยกันอีกนะจ๊ะ
^__^”
“อ่ะ...อืม ^^;;;”
“เมื่อวานตอนเที่ยงนายไปกินข้าวเที่ยงกับยัยนั่นอย่างนั้นเหรอ?”เมื่อมิโกะจังเดินกลับไปนั่งที่ท่านซาตานก็ถามขึ้นพร้อมจ้องหน้าข้าอย่างคาดคั้นทันที
อ่า~ ข้าทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย YoY
“อ่า...ครับ (‘ ‘)”
“ทำไมไม่รอไปกินพร้อมฉัน”
“ก็...”
ข้าพูดพร้อมกับหลบตาท่านซาตานแล้วพูดต่อ
“..เทียร์เห็นท่านกำลังคุยกับยัยเด็กปากเสียอยู่ ก็เลยคิดว่าท่านคงจะไปกับนาง...”
“ก็จริง”
แปลบ!
เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันเรียบนิ่งของท่านซาตานข้าก็รู้สึกเจ็บหนึบบริเวณหน้าอกทันทีราวกับมีอะไรบางอย่างมากระแทกกับหน้าอกของข้า
ไม่สิ! ไม่ใช่น้ำเสียงเรียบๆแต่เป็นเพราะคำพูดนั้นต่างหาก...
...แล้วแบบนี้ข้าจะกล้าบอกความในใจออกไปได้อย่างไร...
“เป็นอะไร?”
“มะ...ไม่มีอะไรขอรับ เทียร์มิได้เป็นอะไร..”
...เพียงแค่กำลังจะหลั่งน้ำตาออกมาเท่านั้นเอง...
“แต่เสียงนายสั่นนะ”
...นั่นเพราะว่าข้ากำลังพยายามกลั้นมันไว้...
“เทียร์ หรือว่า...”
ท่านซาตานพูดก่อนจะแตะมือลงบนไหล่ข้าก่อนจะพูดต่อ “นายจะหึงฉัน?”
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ! เทียร์ไม่มีทางมีความรู้สึกอย่างนั้นกับท่านซาตานอย่างแน่นอน”
ข้ารีบปฎิเสธท่านซาตานอย่างรวดเร็วพร้อมกับกลืนความเสียใจและน้อยใจทั้งหมดให้ไหลกลับไปยังในอก
“อย่างนั้นเหรอ...”
ครืด~
“นั่งที่เตรียมตัวเรียนกันได้แล้วจ๊ะนักเรียน ^O^”อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องข้าก้าวเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงอันสดใสทักทายพวกเรา
ทำให้ข้าหันกลับไปสนใจอาจารย์แทนการมองท่านซาตาน
ข้าไม่รู้ว่าท่านซาตานจะทำหน้าแบบไหน รวมทั้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้ากำลังทำหน้าเช่นไร
รู้เพียงแต่...
...อะไรบางอย่างในอกที่กำลังเต้นอย่างอ่อนแรง...
“วันนี้ท่านซาตานหายไปไหนเหรอเทียร์คุง?”
มิโกะจังเดินมาทักข้าที่กำลังออกจากห้องเรียนเพื่อกลับบ้าน
ก็อย่างที่นางถามนั่นแหละวันนี้ตั้งแต่ตอนเที่ยงข้าก็ไม่เห็นท่านซาตานแม้แต่เงา
ทั้งที่กระเป๋านักเรียนยังตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ผมก็ไม่รู้...”
“เฮ้อ~ น้ำเสียงแบบนี้ทะเลาะกันหรือไง”มิโกะจังพูดพร้อมกับดึงข้าให้ไปมองตาของนาง
ข้าจึงจำต้องยอมรับกับข้อกล่าวหาอย่างไม่มีทางเลี่ยง
...บรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนั้นมันคือการทะเลาะชัดๆ...
“แล้วได้บอกรักไปหรือยัง?”
“ยัง ท่านคงจะไม่ยินดีหรอกหากผมบอกรัก”
“ทำไมล่ะ ฉันว่าท่านซาตานก็ดูเหมือนจะชอบนายอยู่นะ เห็นหวงซะขนาดนั้น -0-”
“ฮ่ะๆ ท่านเพียงแค่ใจดีกับผมเท่านั้นเอง”
“คิดมากน่ะเทียร์คุง”
นางพูดพร้อมกับลูบผมของข้าอย่างปลอบโยน “เอางี้
วันนี้ฉันจะอาสาไปส่งนายที่บ้านเอง ^^”
“เอ๋? ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้ ^^;;;”
“ไม่ได้หรอก หน้าตานายยิ่งน่ารักน่าหม่ำอย่างนี้ถ้าโดนใครฉุดระหว่างทางฉันคงเสียดายแย่เลย
ให้ฉันไปส่งนายดีกว่า ^0^”
“น่าหม่ำ?”
“ฮ่าๆๆ อย่าสนใจคำพูดของฉันเลยเราไปกันเถอะ ^O^”
“เอ๋~”
“จะไปไหนกันเหรอจ๊ะ ^^”
ข้ากับมิโกะจังที่กำลังคุยอย่างสนุกสนานต้องหยุดชะงักเมื่อพบร่างเล็กบางของผู้หญิงคนหนึ่งตรงหน้า
“ยัยเด็กปากเสีย -0-”
“กรี๊ด! แกว่าฉันเหรอเจ้าตุ๊ดไม่รู้จักเพศ! >o<”
“บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ตุ๊ด!”
“หึ ฉันไม่สนหรอกนะ แต่จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ท่าน-ไร-ยะ-!”
“อย่าไปยอมยัยนี่นะเทียร์คุง
ยัยนี่เป็นพวกหวงก้างทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกับท่านซาตานสักนิด”มิโกะจังกระซิบที่ข้างหูข้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมั่นไส้
หึ ข้าก็หมั่นไส้ยัยเด็กนี่ไม่น้อยเหมือนกัน
“จำเป็นเหรอที่ผมต้องทำตาม ^^”
“กะ...แก กรี๊ดดดดดด~! จัดการมัน!”
สิ้นเสียงของยัยเด็กปีศาจนกหวีดก็มีร่างของชายร่างยักษ์สามคนพุ่งเข้ามาจับแขนข้า
ข้าพยายามดิ้นแต่หนึ่งในนั้นกลับต่อยเข้าที่หน้าท้องของข้าอย่างแรงจนทำให้เรี่ยวแรงทั้งหมดของข้าหายไปทันที
มิโกะจังพยายามจะเข้ามาเพื่อช่วยข้า แต่ใครจะยอมให้สหายมาเจ็บตัวล่ะ! -O-
“หนีไปมิโกะจัง!”
“แต่ว่า...”
“ถ้าเธอเป็นเพื่อนผมเธอต้องหนีไป ไปซะ!”
“...เข้าใจแล้ว”มิโกะจังเม้มปากอย่างไม่แน่ใจก่อนจะวิ่งหนีไป
ยัยเด็กปีศาจเดินเข้ามาใกล้ข้าก่อนจะบีบแรงๆใบหน้าของข้า
“หึ ไงล่ะปากเก่งดีนักแม้แต่เพื่อนสาวเพียงคนเดียวก็ยังทิ้งไป เจ็บไหมจ๊ะ ^
^”
“ผมไม่เจ็บหรอกเพราะผมพอใจ
J”
“ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ!”
เพี๊ยะ!
แปลบ!
ข้ารู้สึกชาที่แก้มซีกขวาที่โดนยัยเด็กปีศาจนั่นตบ คอยดูนะ
รอดไปได้ข้าจะจับโยนลงในอ่างกามารมณ์ แค้นนนนนน~! >w<
“พามันไปขังในห้องเก็บของเก่าหลังโรงเรียน!”
ท่านซาตาน...ได้ยินข้าไหม...ได้โปรดมาช่วยข้าด้วย...
(ไรยะ Say)
“ท่านซาตาน!”
เสียงใครมาเรียกผมเนี่ยคนกำลังปวดหัวกับเอกสารโครงการที่ต้องส่งผู้อำนวยการอยู่นะ
พระเจ้าเถอะ! มันจะเยอะไปไหนฟะเนี่ย
เจ้าพวกกรรมการนักเรียนคงจะโยนงานทั้งหมดมาผมสินะ อ้ากกกก! อยากตายโว้ยยย!
>O<
ปัง!
“ท่านซาตาน! ช่วยเทียร์คุงด้วย! แฮ่กๆ”นี่มันมิโกะเพื่อนร่วมที่แสนเจ้าเล่ห์ของผมนี่ แต่ว่าไงนะ
เทียร์เหรอ?
“เธอหมายความว่าไงมิโกะ! เทียร์เป็นอะไร!”ผมวางมือจากงานทั้งหมดก่อนจะพุ่งเข้าไปจับที่ตัวของยัยนั่นและเขย่าอย่างกังวลและอยากรู้
...คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ...!
“ยัยมิเรนะ...ยัยนั่น..”
“ทำไม! บอกมาเร็วๆสิ”
“ยัยนั่นกำลังทำร้ายเทียร์...แฮ่กๆ”
มิเรนะ....!
100%
+++++++++++++++
จบแล้วกับตอนที่ 9 ตัวร้ายเริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว
งานนี้ถึงแม้เทียร์จะเป็นยมทูตแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเพราะอยู่ข้อห้ามที่ห้ามเปิดเผยร่างจริงต่อหน้ามนุษย์และพลังของยมทูตก็อ่อนมากในตอนกลางวัน
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เทียร์พ่ายแพ้
ต่อไปก็จะเป็นเปิดเผยความลับของท่านซาตานบ้างแล้ว อย่าเพิ่งทิ้งกันนะจ๊ะ ^O^
By : BB(BlueBlood)
ความคิดเห็น