คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 (เมื่อยมทูตต้องจากลา!)
“พ่อของข้าคือผู้ใด?”
“เจ้าถามอะไรน่ะ ข้าอย่างไรเล่า ข้าคือผู้ให้กำเนิดของเหล่ายมทูต”ท่านซาตานตอบข้าด้วยน้ำเสียงที่แฝงความอ่อนโยนไว้
ข้ามองดวงตาอันเต็มไปด้วยเสน่ห์ของท่านก่อนจะพูดต่อ
“แต่ความทรงจำของข้าไม่ได้บอกเช่นนั้น”
“เจ้าได้ความทรงจำนั้นคืนมาแล้วสินะ”
“...”
“พ่อของเจ้าคือมนุษย์ผู้หนึ่งที่ถูก...ปีศาจฆ่าตาย...”
“เช่นนั้นหมายความว่า?”
“แต่เจ้ามิได้เป็นมนุษย์อีกแล้วเทียร์
ข้ารับเจ้ามาเลี้ยงดูและมอบพลังให้เจ้า ถึงแม้พ่อและแม่ของเจ้าจะเป็นมนุษย์แต่เจ้าก็เป็นยมทูต
ยมทูตของข้า...”
“ข้ารู้แล้ว ข้าเพียงแต่อยากรู้ความจริงเพียงเท่านั้น...”
“เทียร์..กลับเถอะนะ”
ท่านซาตานพูดพร้อมกับถอดหน้ากากครึ่งหน้าของท่านออกเผยให้เห็นใบหน้าของท่านที่ข้าต้องการเห็นมาเนิ่นนาน
ใบหน้าขาวสะอาดราวกับปุยหิมะ ดวงตาเรียวสวยสีดำสนิทที่มีพลังแห่งเสน่ห์ที่ดึงดูดให้ผู้คนที่ได้สบต้องตกอยู่ในมนตร์สะกด
จมูกโด่งเป็นสันราวกับถูกแกะสลักอย่างประณีต ริมฝีปากบางสีแดงสดที่ชวนดึงดูดให้ผู้คนอยากเข้าไปสัมผัส
ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเป็นงานปั้นอย่างดีของท่านซาตานทำให้ข้าตะลึงจนพูดไม่ออก
“....”
“เดี๋ยว! ท่านจะพาเทียร์ไปไหน!”
“เจ้ามีปัญหารึไงเจ้ามนุษย์ผู้แอบอ้างชื่อของข้า?”ท่านซาตานพูดพร้อมดึงร่างข้าไปกอดไว้แน่น
ท่านไรยะ(เพื่อไม่ให้เกิดความสับสน)เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะพูดอย่างไม่เกรงกลัว
“ฉันไม่ได้แอบอ้างชื่อของท่านนะ แต่ที่นี้ฉันถูกเรียกว่า ‘ท่านซาตาน’ แล้วเทียร์ก็เรียกฉันแบบนั้นเหมือนกันตอนที่เราเจอกันครั้งแรก
ฉันก็นึกว่าเขาเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ แต่พอรู้ความจริงฉันก็ปฏิเสธไม่ลง
ก็เพราะ....”
“เพราะอะไรงั้นรึ?”
“เพราะ....ฉันรักเขา!”
O/////O
<-ข้า
O[
]O <-ซีนาสและเจ้าเหมียวทั้งสอง
-_-
<-ท่านซาตาน
“เจ้าช่างใจกล้าบ้าบิ่นดีแท้
แต่ต้องให้เจ้าตัดใจแล้วล่ะเพราะเทียร์เป็นคนของข้า
และข้าก็กำลังจะพาคนของข้ากลับไป”
“ฉันไม่ยอม!”
“เจ้าจะทำอะไรข้าได้ เจ้ามนุษย์ผู้ไร้พลัง”
“เทียร์บอกมาสิว่าอยากอยู่กับฉัน ฉันอยากอยู่กับนายนะ อยากอยู่กับนายตลอดไปเลยอย่างที่นายสัญญากับฉันไว้ยังไงล่ะ?”ท่านไรยะหันมามองข้าด้วยสายตาอ้อนวอน
แววตาของเขากำลังสั่นระริกอย่างหวาดกลัวราวกับเปลวเทียนที่โดนลมพัด
ข้าอยากจะทำตามใจตนเอง แต่....
“....ข้าขอโทษที่ต้องผิดสัญญา”
“เทียร์....”
“ข้าอยากจะอยู่กับท่านตลอดไปเพียงแต่ข้า...ไม่อาจจะปฏิเสธตัวตนของข้าได้”
“เทียร์...”
“ข้าขอโทษ...”
“ได้ยินชัดแล้วนะ เช่นนั้นเราไปกันเถอะเทียร์”ท่านซาตานก้มลงมาพูดกับข้าก่อนที่เราจะเดินไปขึ้นบนหลังของสุนัขสามหัวแล้วหายไป
ข้ามองใบหน้าของท่านไรยะก่อนจะให้หัวใจพูดในสิ่งที่อยากพูด
...คนที่ทำให้ข้าหลงรักได้มีเพียงท่านผู้เดียว...ท่านไรยะ
“เทียร์...”
“ไวท์ดาร์ก”ข้าหันไปมองร่างสูงโปร่งของไวท์ดาร์กก่อนจะเหม่อมองไปยังแม่น้ำว่างเปล่าอีกครั้ง
ข้ารู้สึกถึงร่างไวท์ดาร์กที่ทรุดลงนั่งเคียงข้างข้าก่อนจะเอื้อมมือมาโอบไหล่ข้าอย่างปลอบโยน
“ข้าควรจะขัดขวางเจ้าไม่ให้ไปอยู่ใกล้ชิดกับมนุษย์ผู้นั้น...”
“เจ้ามิผิดหรอกไวท์
ถ้าเลือกได้อีกครั้งข้าก็ยังยินดีที่จะไปใกล้ชิดเขาเหมือนเดิม”
“เทียร์...”
“ถึงแม้ว่ามันจะ...ทำให้ข้าเจ็บปวดแทบขาดใจก็ตาม”
“ร้องออกมาเถอะ!”
“หือ?”
“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะ ข้าจะเป็นผ้าเช็ดหน้าให้เจ้าเอง -0-”
“ไวท์ดาร์ก...”
“ก็ข้าเปรียบเหมือนแม่ของเจ้านี่น่า ^_^”
“ขอบใจนะ ฮือๆๆ”ข้าพูดพร้อมกับกอดร่างสูงโปร่งของไวท์ดาร์กแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
ข้าคิดถึงเขา คิดถึงท่านไรยะ คิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่มีเขา คิดถึงเหลือเกิน...
“หืม? นี่อาบน้ำแล้วเหรอ?”ท่านซาตานพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกของท่านกำลังจะถูกแก้มของข้า
ข้ายืนตัวแข็งพร้อมใบหน้าที่เริ่มจะร้อนแล้วตอบรับไปเสียงแผ่ว
“ขอรับ”
“หอมดีนะ”
จุ๊บ!
ตอนที่ท่านแอบหอมแก้มข้าครั้งแรก
พรึ่บ!
“อ่ะ ท่าน...”ข้าส่งเสียงอย่างตกใจเมื่อจู่ๆท่านซาตานก็ลุกขึ้นและดึงตัวข้าเข้าไปกอดโดยให้หน้าข้าชนกับแผงอกอันแข็งแรงของท่าน
ท่านซาตานมองทุกคนด้วยสายตาที่แข็งกร้าวทำให้เหตุโกลาหล(ซึ่งข้าเป็นคนสร้าง)กลับมาสู่เหตุการณ์ปกติ
“ฉันตัดสินแล้วว่าจะเป็นคนดูแลหมอนี่ส่วนสาเหตุเพราะเขาถูกพ่อแม่ฝากฝังให้อยู่กับฉัน
ใครมีปัญหาอีกไหม?”
“.......”
ทุกคนต่างพากันเงียบกริบเมื่อเจอสายตาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยอำนาจของท่านซาตาน
แม้แต่ยัยเด็กปากเสียก็ทำได้แค่ก้มหน้าเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครคัดค้านแล้วท่านซาตานก็ก้มลงมามองข้าที่อยู่ในอ้อมแขน
“นายก็เหมือนกันคราวหลังอย่าคิดที่จะเปิดเผยร่างกายเพียงเพราะคำพูดพวกนั้นอีกนะ
-_-+++”
ตอนที่ท่านปกป้องข้าจากสายตาพวกนั้น
“แล้วท่านชอบเด็กคนนั้นหรือเปล่าขอรับ?”
“ไม่ล่ะ ข้าชอบเจ้ามากกว่า ^_^”
ตอนที่ท่านบอกชอบข้า
“ข้าจะขออยู่เคียงข้างท่านซาตานตลอดไปเลยขอรับ! ^O^”
“นั่นสินะ ^^”
ตอนที่ข้าให้สัญญากับท่าน
ซึ่งสุดท้ายแล้วข้าไม่สามารถทำมันได้...
“หยุดนะ! พอได้แล้ว!”ข้ายกมือขึ้นกุมหัวแน่นพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง ไม่ไว้แล้ว
ข้าทนมันไม่ไหวแล้ว พอสักที!!
พอสักที!!!!
พรึ่บ
“ทะ...ท่าน อุ๊บ! OxO”
ตอนที่ท่านจูบข้าเพื่อให้ข้าคลายจากความเจ็บปวด
ข้าคิดถึงจริงๆ
อึก คิดถึงจริงๆ....
“เทียร์”
น้ำเสียงทรงอำนาจพร้อมกับร่างสูงในชดคลุมสีดำทำให้ข้าเช็ดน้ำตาและผละออกจากอกของไวท์ดาร์ก
“ท่านซาตาน...”
“เจ้าคิดถึงมนุษย์ผู้นั้นสินะ”
“ข้า....”
“เจ้าเสียใจสินะที่เลือกกลับมากับข้า”
“เปล่านะขอรับ ไม่ว่ายังไงความรักระหว่างข้ากับเขาก็มิอาจเป็นได้อยู่แล้ว
ก็เพราะข้าเป็นผู้ชายนี่น่า...และยังเป็นคนละเผ่าพันธุ์อีกด้วย”
“ตั้งแต่กลับมาเจ้าไปได้มองกระจกเลยสินะ”
“เห? ท่านซาตานหมายความว่าอะไรขอรับ O_O”
“เจ้าน่ะได้กลายพันธุ์แล้วเทียร์
เจ้าได้กลับไปเป็นเหมือนเมื่อตอนที่เจ้ายังเป็นเด็ก”
“หมายความว่า...”
“เจ้ากลายเป็นหญิงสาวแล้วเทียร์ ^^”ไวท์ดาร์กตอบข้าแทนพร้อมกับสัมผัสผมที่ยาวสลวยของข้าอย่างปลื้มปิติ
“ซึ่งหมายความว่าเจ้าไม่อาจเป็นยมทูตได้อีกแล้วเทียร์...เจ้ากำลังกลายเป็นมนุษย์เผ่าพันธุ์ดั้งเดิมที่เจ้าเคยเป็น”ท่านซาตานพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเศร้า
ข้าเหลือบขึ้นมองท่านซาตานอย่างเสียใจแต่ท่านกลับหันไปทางแม่น้ำว่างเปล่า
“เจ้ากลับไปเถอะเทียร์ ไปหาความรักของเจ้าข้ามิอาจรั้งเจ้าไว้ได้อีกแล้ว”
“ท่านซาตาน....ข้าขออภัยและขอบพระคุณขอรับ ^O^”ข้าทรุดตัวลงทำความเคารพท่านซาตานก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อท่านซาตานโบกมือ
“ไวท์ดาร์ก! แบล็คไลท์!”
“ขอรับท่านซาตาน!”ไวท์ดาร์กและแบล็คไลท์(ที่แอบมองดูอยู่ห่าง)รีบวิ่งไปรับคำสั่งจากท่านซาตานอย่างรวดเร็ว
“ข้าขอสั่งให้เจ้าเป็นมนุษย์และเป็นพ่อแม่ให้กับแอสทาเทียร์พร้อมทั้งดูแลเขาตลอดไป”
“ขอรับท่านซาตาน!”
“พวกเจ้าไปกันเถอะ!”
“ท่านซาตาน!”ข้าเรียกท่านซาตานอย่างซึ้งใจก่อนจะพุ่งเข้าไป...
จุ๊บ!
“ขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งนะขอรับ ^__^”
ท่านซาตานเอามือแตะที่แก้มซึ่งถูกข้าใช้ริมฝีปากจุมพิตเมื่อครู่ก่อนจะยิ้มให้ข้าแล้วโบกมือไล่
“รีบไปเถอะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ ^^”
“ขอรับท่านซาตาน! ^O^”พวกข้าตอบรับพร้อมกันก่อนจะวิ่งไปยังประตูที่เป็นทางไปโลกมนุษย์โดยมีสายตาของท่านซาตานมองตามหลังและพึมพำอย่างแผ่วเบา
“ข้าไม่ควรมีความรู้สึกสินะเทียร์”
100%
++++++++++++++++++++++++++++
บทนี้ยาวกว่าบทอื่นๆเพราะเป็นบทก่อนส่งท้าย ต่อไปก็จะเป็นบทส่งท้ายจริงแล้ว
รู้สึกใจหายนิดหน่อย
แต่ก็เหลือเชื่อมากที่เดียวที่สามารถแต่งเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงความคิดชั่ววูบให้จบได้
ทั้งนี้เพราะได้กำลังใจจากทุกคน บลูเป็นปลื้ม T^T เราไปฟินและซึ้งกับตอนสุดท้ายกันเถอะค่ะ
^O^
By : BB(BlueBlood)
ความคิดเห็น