คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 (ยมทูตหนีเที่ยว)
CHAPTER 1
(ยมทูตหนีเที่ยว)
“เทียร์
ข้าว่าเจ้าควรกลับไปได้แล้วนะ”
แมวดำที่มีชื่อว่า ‘แบล็คไลท์’เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกมาว่าตำหนิ
ชายหนุ่มมองแมวดำอย่างไม่ตกใจที่แมวพูดได้
จะให้ตกใจทำไมล่ะ -.-!
ก็ในเมื่อเขาอยู่กับเจ้าพวกนี้ตั้งแต่จำความได้แล้ว
-_-!
อ่า~พวกเจ้าคงอยากรู้ล่ะสินะว่าข้าเป็นใคร ข้ามีนามว่า ‘แอสทาเทียร์’
หรือมีชื่อเรียกเล่นๆว่า ‘เทียร์’ แต่นอกจากเจ้าแมวสองตัวนี้กับท่านซาตานแล้ว
ไม่มีใครเรียกข้าด้วยชื่อเล่นหรอกนะ ส่วนมากจะเรียกข้าด้วยชื่อจริงมากกว่า เพราะในโลกนั้นคนสนิทกับข้าก็คนที่เรียกชื่อเล่นข้านั้นแหละ
^^
แต่ก็ถูกที่เจ้าแบล็คพูดนะว่าข้าทำภารกิจเสร็จแล้วควรจะกลับได้แล้ว
แต่ข้ายังอยากจะเที่ยวเล่นอยู่นี่น่า ที่โลกมนุษย์มีอะไรที่แปลกประหลาดตั้งเยอะแยะ
ข้าอยากเห็นทั้งหมดเลยอ่ะ แต่ถ้าท่านซาตานรู้เข้าข้าได้โดนดุแน่ๆเลย แล้วท่านซาตานก็อาจจะจับข้าโยนลงไปในอ่างกามารมณ์ให้พวกวิญญาณสาวๆที่หื่นกามจับข้าปลุกปล้ำ
TOT
ส่วนตอนต้นเรื่องที่วิญญาณนักเรียนหญิงกลายเป็นลูกกลมๆเล็กๆสีชมพูนั้น
แล้วข้าบอกว่า ‘อีกแล้ว’ เพราะ..เมื่อวิญญาณกำลังมีความรู้สึกรัก
ลูกแก้วดวงวิญญาณหรือลูกแก้วที่เก็บวิญญาณนั้นจะกลายเป็นสีชมพูหวาน
และที่ข้าบอกว่าอีกแล้วเพราะว่าเท่าที่ข้าตามเก็บวิญญาณของผู้หญิงมา
ข้าได้ลูกแก้วจำนวนนี้มามากเท่ากับวิญญาณที่ข้าเก็บเลย
ท่านซาตานถึงกับนำมาล้อข้าเล่นในเวลาที่นึกสนุกว่า
อาวุธเด็ดของข้าคือการทำให้วิญญาณผู้หญิงหลงรักและทำให้วิญญาณนั้นยอมแพ้โดยไม่ต้องเหนื่อย
แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นนะ
o-0-o!!!
ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าพวกวิญญาณผู้หญิงพวกนั้นจะอ่อนไหวง่ายถึงขนาดหลงรักข้าแค่เพียงเห็นข้าแวบเดียวเท่านั้น-*-
แต่ก็ไม่ใช้ว่าข้าจะไม่เก็บวิญญาณผู้ชายนะ
ข้าก็เก็บเหมือนกัน-o-
ส่วนมากถ้าเป็นพวกที่ดื้อดึงแล้วถูกทำให้สลายด้วยคมเคียวของข้า
ลูกแก้วก็จะกลายเป็นสีแดงเลือด ส่วนที่ยอมไปแต่โดยดีโดยไม่ขัดขืน ก็จะกลายเป็นสีใสบริสุทธิ์
ส่วนถ้ารู้สึกดีกับข้านิดหนึ่งเช่นเห็นว่าข้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งจะกลายเป็นสีฟ้าสดใส
แต่ถ้าวิญญาณนั้นกำลังเศร้าอยู่ก็จะกลายเป็นสีเทาหม่นหมอง ซึ่งข้าไม่ชอบเลย
ท่านซาตานบอกว่า การจะเป็นยมทูตที่ดีจะต้องไม่มีความรู้สึก
แต่ข้าทำไม่ได้เพราะยังไงข้าก็ยังรู้สึกเศร้าใจตามพวกวิญญาณเหล่านั้นอยู่ดี…
“เจ้าคิดอะไรอยู่เหรอเทียร์
แบล็คงอนเจ้าแล้วนะ”
เจ้าแมวขาวที่มีชื่อว่า ‘ไวท์ดาร์ก’ พูดขึ้นมาเพื่อเรียกสติของข้า ข้าจึงหยิบขนมปังรูปปลาที่มีรสชาติเหมือนปลาออกมา
หรือที่ในโลกของข้าเรียกว่า ‘เบรดฟิช’ ก่อนยื่นให้แมวขี้น้อยใจที่บินทำหน้าบูดอยู่
เมื่อได้ขนมเบรดฟิชปั๊ป
เจ้าแมวขี้งอนก็หายงอนทันที เชื่อเลย -“-
ข้าเดินมาเรื่อยๆก่อนจะนั่งที่ชิงช้าพร้อมกับเจ้าแมวเหมียวที่กำลังกินเบรดฟิชกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
ข้าเคยคิดที่จะกินมันด้วย แต่เจ้าเหมียวสองตัวกลับพร้อมใจกันจะตะปบหน้าข้าหากข้ากินเบรดฟิชลงไป
น่ากลัวจริง อะไรจริง
T0T
ข้านั่งมองท้องฟ้าอันมืดมิดพร้อมกับยิ้มรับสายลมที่พัดมากระทบร่าง
สำหรับพวกมนุษย์อาจจะคิดว่าหนาว แต่ข้าที่อยู่แต่ในโลกที่เหน็บหนาว แค่นี้ถือว่า
เย็นสบาย ขณะที่ข้ากำลังจะหลับตานั้น ข้าก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น และเสียงคุ้นหูนั้นคือ
เสียงของ…
“ทำอะไรน่ะ!”
ท่านซาตาน!!!
“ท่านซาตาน
ท่านมาได้ยังไงน่ะขอรับ”
ข้าถามร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใต้เงามืดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
เจ้าแมวเหมียวทั้งสองจากที่กำลังกินเบรดฟิชอย่างเอร็ดอร่อยต่างก็พากันหมอบลงและส่งเสียงเรียกท่านซาตานด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
ไม่อยากจะบอกว่าต่อให้ข้าสนิทกับท่านซาตานแค่ไหน แต่ข้ายังไม่เห็นหน้าท่านซาตานเลย
เพราะ ท่านไม่อยากให้ข้ากลายพันธุ์เนื่องจากหลงรักใบหน้าเทพบุตรของท่าน แต่ข้าก็เคยคิดอยากจะเห็นนะ
แต่ก็ได้แค่คิดแหละ ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งท่านซาตานหรอก^_^
(ไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่กล้าที่หนีเที่ยวน่ะเหรอ^^++
: BB )(หุบปากไปเลย! เจ้ามนุษย์ผู้รู้มาก!>o< : astatear)
“แมวพูดได้?”
ท่านซาตานพึมพำออกมาเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อ
อ้าว?ทำไมท่านทำเหมือนไม่รู้ล่ะ?
ก็เจ้าสองตัวนี้ท่านเป็นคนยกให้เป็นพี่เลี้ยงของข้าเอง อ้อ^^ เพราะท่านไม่ค่อยได้เจอเจ้าสองตัวนี่สินะก็เลยลืม เป็นอย่างนี้แน่ๆเลย^-^
“นี่ก็เจ้าแบล็คไลท์และเจ้าไวท์ดาร์กไงขอรับ
ที่ท่านเคยให้ข้าเมื่อตอนที่ข้ายังเด็กๆอยู่ เพื่อให้ช่วยข้าในการจัดการวิญญาณเร่ร่อนไงขอรับ”
“วิญญาณเร่ร่อน?”ท่านซาตานยังคงพึมพำเหมือนไม่เข้าใจ
เอ๋0.0? หรือเพราะท่านไม่เห็นหน้าข้าก็เลยไม่รู้ว่าข้าคือใคร
“ข้าคือเทียร์
แอสทาเทียร์ ยมทูตข้ารับใช้คนสนิทของท่านไงขอรับ^^”
ข้าเดินเข้าไปใกล้ท่านซาตาน
ก่อนจะเว้นระยะห่างไว้เพื่อแสดงความเคารพ เจ้าแมวทั้งสองตัวก็บินตามมาในท่าหมอบคำนับ
“อ่ะ อืม
พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ”
ท่านซาตานรับคำด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
ก่อนจะก้าวออกมาจากมุมมืดทำให้ข้าได้เห็นใบหน้าของท่าน ที่เคยอยากเห็นมาตลอด….
ใบหน้าเรียวขาวกับคิ้วพาดเฉียงสีเข้มที่เข้ากับดวงตาคมสีดำ
จมูกโด่งที่รับกับริมฝีปากบางสีส้มออกชมพู ผมซอยสไลด์ระคอแบบพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นที่ข้าเคยแอบดูในกล่องสี่เหลี่ยมของมนุษย์
มิน่าล่ะ ถึงบอกว่าข้าอาจจะกลายพันธุ์เพราะมีใบหน้าที่หล่อเหลาแบบนี้นี่เอง
แค่เห็นก็รู้สึกว่ามีกลองตีอยู่ในอกเลยแหะ-_-
มันคืออาการอะไรนะ 0-0!
“เอ่อ
ข้ากำลังคิดจะกลับอยู่แล้วล่ะขอรับ เพียงแต่ว่าข้ารู้สึกง่วงนิดหน่อยก็เลยคิดว่าจะหลับก่อนแล้วค่อยกลับไปน่ะขอรับ^^”
โกหกสักนิดคงไม่ผิดหรอกมั้ง^,^
“อืม
อย่างนั้นไปนอนที่บ้านพักของฉันก่อนไหม"
“เอ่อ
ท่านซาตานทำไมถึงแทนตัวเองด้วยคำพูดแบบมนุษย์แบบนั้นล่ะขอรับ
อ้อท่านคงกลัวมนุษย์สงสัยใช่ไหมขอรับ ไม่ต้องกลัวหรอกขอรับ เวลานี้เป็นเวลานอนของมนุษย์ไม่มีมนุษย์คนไหนออกมาตอนนี้หรอกขอรับ
^0^”
“จะไปไหม?”
อุ้ย! มาเสียงเรียบๆแบบนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีชัวร์
เรื่องอะไรจะทำให้ท่านซาตานโกรธล่ะ ได้เจอบทลงโทษอันสุดแสนน่ากลัวอันนั้นแน่ๆ TwT
“ไปขอรับ!”พวกเราตอบพร้อมกัน ก่อนจะเดินตามท่านซาตานจนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง
นี่ท่านซาตานมีที่พักในโลกมนุษย์ด้วยเหรอเนี่ย
ท่านซาตานเจ๋งสุดยอด>o<!!!
“เข้าไปได้แล้ว”
ท่านซาตานหันมาพูดกับพวกเราที่กำลังมองบ้านพักของท่านอย่างตะลึงงัน
แต่ว่าท่านซาตานเนี่ยทำตัวกลมกลืนกับมนุษย์ได้เนียนจังแหะ
ข้าแอบคิดว่าเป็นมนุษย์จริงๆด้วยซ้ำ
ข้ากับเจ้าเหมียวทั้งสองตัวโค้งตัวให้ท่านซาตานตามมารยาทก่อนจะก้าวเข้าไปข้างในด้วยความระมัดระวัง
อ่า~ต้องทำอย่างไงบ้างเนี่ย ข้าไม่เคยใกล้ชิดท่านซาตานมากขนาดนี้มาก่อนเลย
ตื่นเต้นจังแหะ จนป่านนี้กลองในบริเวณอกของข้ายังคงไม่หยุดตีเลย
ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย!?!
“ถอดรองเท้าด้วย”
ท่านซาตานสั่ง
ข้าจึงถอดรองเท้าบู๊ตสีดำด้วยความระมัดระวัง
ข้าต้องไม่ทำตัวซุ่มซ่ามต่อหน้าท่านเด็ดขาด เดี๋ยวท่านจะโกรธข้า แล้วลงโทษข้าจริงๆT-T(หวาดกลัวสุดๆ)
“อ๊ะ!”
ข้าร้องอย่างตกใจเมื่อตัวข้าเอนลงไปข้างหลังเพราะพื้นมันลื่น
ตายแล้วๆ ท่านซาตานโกรธข้าแน่ๆเลย>0<!!
“ระวังหน่อยสิ”
ท่านซาตานพูดเสียงนุ่มอยู่ข้างหูข้าพร้อมกับมือแข็งแรงทั้งสองข้างที่กระชับตัวข้าให้ตั้งตรงได้
อ่า~ทำไมข้ารู้สึกร้อนๆที่หน้านะ-///- เจ้าเหมียวทั้งสองตกใจก่อนจะรีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็วเมื่อสบสายตากับท่านซาตาน
ข้าพยายามทรงตัวขึ้นก่อนจะผงกหัวให้ท่านซาตานแทนคำขอบคุณ เวลานี้ข้าพูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ
ให้ตายเถอะ! ทำยังไงดีนะ…!
“มานี่”
ท่านซาตานจับแขนข้าแน่นก่อนจะพาข้าและเจ้าเหมียวทั้งสองขึ้นไปบนชั้นสอง
ส่วนรองเท้าข้าน่ะเหรอ? ท่านซาตานหยิบมันไปไว้ในกล่องสี่เหลี่ยมๆที่มีรองเท้าหลายคู่ตั้งอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ข้ามองมือของท่านซาตานที่จับมือของข้าอยู่ด้วยอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วแปลกๆ
ทำไมไม่รู้ข้าถึงรู้สึกอยากให้ท่านซาตานจับแขนข้าอย่างนี้ไปตลอด บ้าๆๆ
ข้าบ้าไปแล้วแน่ๆ ข้าคิดแบบนั้นออกไปได้ยังไงเนี่ย นี่มันหมายความว่า
ข้ากำลังจะกลายพันธุ์อย่างที่ท่านซาตานเคยบอกเหรอเนี่ย! ไม่เด็ดขาด>O<!!!!!!
“นี่คือห้องของพวกนาย
เอ่อ พวกเจ้า”
ท่านซาตานรีบเปลี่ยนคำเรียกทันทีที่เจอสายตาสงสัยจากเจ้าเหมียวทั้งสอง
เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าเหมียวทั้งสองจึงผงกหัวรับก่อนจะบินเข้าห้องไป
ข้าก็จะเดินตามไปเช่นกันแต่ทว่า…ท่านซาตานกลับไม่ปล่อยแขนข้าเนี่ยสิ!
“เอ่อ..ท่านซาตานขอรับ..แขนข้า”
“นายไม่ต้องไปหรอก
เพราะห้องที่นายจะนอนคือห้องของฉัน-_-”
ท่านซาตานพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ก่อนจะลากฉันไปที่ห้องที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง อ๊ากกกก!
แล้วข้าจะทำยังไงดีเนี่ย!!!!!
100%
มาแล้วจ้า มาอัพบทที่1แล้ว ฮูเล่^0^ อ่ะๆ มีใครคิดถึงแนววายรึยัง
ลองอ่านไปดีๆนะจ๊ะแล้วจะรู้ว่าใช่วายหรือเปล่า ไม่มีอะไรจะเพ้อแล้ว งั้นไปดีกว่า
ฟิ้ว
ความคิดเห็น