Short Fiction of GOT7 [MarkBam]

ลำดับตอนที่ #1 : Love the way you lie [MarkBam]

“มาร์คฮยอง”เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อของใครบางคนที่ดังอยู่ปลายสายอีกฟากของโทรศัพท์

[ว่าไงครับ แบมแบม] เสียงเจ้าของชื่อปลายสายตอบกลับมา

“วันนี้พี่จะกลับบ้านรึเปล่า”เจ้าของชื่อแบมแบมเอ่ยถามคนปลายสาย

[อ่า งานพี่ค้างเยอะแยะเลยคงกลับดึกๆหน่อยล่ะมั้ง คิกๆ] ในขณะที่ปลายสายตอบกลับมาก็มี
เสียงหัวเราะของผู้หญิงดังขึ้น แต่เหมือนแบมแบมจะไม่ได้สนใจอะไรเพราะว่า…..ตอนนี้เขา
อยู่หน้าบาร์แห่งหนึ่ง บาร์ที่มีแฟนของตนกำลังยืนคลอเคลียอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่มุมมืด
ของหน้าบาร์

“อ่อ...งั้นหรอครับ งั้นกลับบ้านดีๆนะครับ”แบมแบมเอ่ยบอกแค่นั้นก็จะกดตัดสายทิ้งไป แล้ว
ยืนมองแฟนของตนที่กำลังกระหนุงกระหนิงกับผู้หญิงคนอื่นอยู่….

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์คโกหกเขาแบบนี้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมาเห็นแฟนตัวเองในสภาพแบบนี้

และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เชาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร…

เมื่อผู้ชายคนนี้จะเลิกนิสัยเจ้าชู้แบบนี้สักที เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ แต่ถึง
อย่างนั้น เขาก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้..รักมาก...ต่อให้โดนทำร้ายจิตใจขนาดนี้ก็ยังรัก…..

-3.25-

แกร๊ก…

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างหนาของบางคนที่เดินเข้ามาท่ามกลางความมืดแล้วทิ้งตัว
ลงนอนบนเตียงพร้อมกับพาดแขนแกร่งไปบนลำตัวบางของคนที่นอนอยู่ก่อนหน้านี้ ก่อนจะ
กระซิบลงที่ช้างหูของร่างบางเบาๆ

“ฝันดีนะครับ แบมแบม” ร่างหนาบอกแค่นั้นก่อนจะหลับไป

-8.00-

“อื้อ…”เสียงครางในลำคอเบาๆทำให้ร่างบางลืมตาขึ้นแล้วพยายามปรับโฟกัสสายตาให้รับ
สภาพแสงแดดในยามเช้าก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นร่างหนานอนหลับตาพริ้มอยู่
ข้างๆใบหน้าของตน ร่างบางมองใบหน้านั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเป็นห่วง
ความไว้ใจ...ใช่ความไว้ใจ ถึงร่างบางจะเห็นว่าร่างหนานอกใจตนขนาดไหนแต่ก็ยังเชื่อว่า
ร่างหนานั้นรักตนอยู่ ร่างบางเชื่ออย่างนั้น

ร่างบางก้มหน้าลงจุ้บไปที่ปากของร่างหนาก่อนจะผละตัวลุกออกไปอาบน้ำ ปล่อยร่างหนาที่
มีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นติดอยู่นอนหลับอยู่อย่างนั้น

-9.30-

“อ่า...”เสียงครางรับยามสายดังขึ้นจากร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงเพียงตนเดียว ร่างหนา
ลืมตาขึ้นก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่วห้องนอน มองหาร่างบางที่คุ้นตา แต่ทว่าตอนนี้ไม่อยู่

“หายไปไหนของเด็กนั่นนะ”ร่างหนายันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะก้มลงมองสภาพตัวเองที่แต่งกาย
ไม่เรียบร้อย ซ้ำยังมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงติดอยู่อีก…..อ่า แล้วที่เขานอนกอดแบมแบมทั้ง
คืนล่ะ กอดแบมแบมด้วยกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่น ให้ตายสิ แบมแบมจะรู้รึเปล่านะว่า
เมื่อคืนเขาโกหกเรื่องงานทั้งที่จริงเขาอยู่ที่บาร์?..เขาลืมคิดไปซะสนิท

ร่างหนาลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะแต่งตัวเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน

“ฮัลโหลครับ”เสียงหวานคุ้นหูดังที่ด้านล่างของตัวบ้านทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะ
วิ่งลงบันไดไปด้วยความเร่งรีบก็เห็นว่าร่างบางของแบมแบมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ร่างสูง
ค่อยๆเดินเข้าไปด้านหลังร่างบางก่อนจะสวมกอดเข้าที่ด้านหลัง

-หมับ-

“อ๊ะ! ฮยอง...อ่อ เปล่าครับๆ ว่ามาต่อเลย”ร่างบางตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ

“อ่า..ได้ครับ ครับ สวัสดีครับ” ร่างบางบอกลาคนปลายสายก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมา
มองหน้าร่างหนาที่กอดตนอยู่

“ตื่นสายจังนะครับ ไม่ไปทำงานหรอ”ร่างบางถามร่างหนาที่กอดตนอยู่ไม่ยอมปล่อย

“วันนี้ฮยองให้ไอ้แจบอมเข้าบริษัทแทนน่ะ”

“ทำไมล่ะครับ”

“ฮยองอยากอยู่กับแบมแบมไงครับ”ร่างหนาบอกนั่นทำให้ร่างบางยิ้มออกมา...ยิ้มที่ยินดีแต่ไม่
ได้เต็มใจ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาบอกว่าอยากอยู่กับแบมแบม...เขาไม่เคยอยู่เลยแม้แต่สักครั้ง
เดียว

//just gonna stand here watch me burn//

เสียงริงโทนมือถือของร่างหนาดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง

-marry-

ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ร่างหนาหน้าเหวอเล้กน้อยก่อนจะหันไปมองร่างบางที่ตอนนี้ไม่
ได้มองโทรศัพท์เขาอยู่

“อ่า..หวังว่าแบมแบมคงไม่ทันเห็นนะ”เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะกดรับโทรศัพท์เมื่อ
เห็นว่าร่างบางเดินหายเข้าห้องครัวไป

“ฮัลโหล”เสียงทุ้มนุ่มกรอกลงไปตามสาย

[มาร์คคะ ไหนวันนี้บอกจะมาหาแมรี่ไงคะ]เสียงปลายสายตอบกลับมา

“ครับๆ เดี๋ยวไปหานี่ไงรอก่อนสิครับ”มาร์คบอกกับปลายสายด้วยเสียงที่นุ่มนวลแต่แฝงไป
ด้วยความกังวล

[เร็วๆนะคะมาร์ค แมรี่คิดถึงคุณ]ปลายสายบอกแค่นั้นก่อนจะกดตัดสายไป

“ให้ตายสิ จะบอกแบมแบมยังไงดีวะเนี่ย”มาร์คสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
หาร่างบาง

-ห้องครัว-

“แบมแบมครับ ไอ้แจบอมโทรมาตามฮยองด่วนน่ะ ฮยองคงต้องไปบริษัทก่อน”มาร์คบอกด้วย
ท่าทีที่นิ่งๆแต่ทว่าไม่ยอมสบตากับร่างบางตรงหน้า

“อ๋อครับ ไปดีๆนะครับ”ร่างบางบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้กับมาร์คคนรักของตน นั่นทำให้มาร์ค
เผลอทำหน้าตาไม่สบายใจขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะแปรเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าปกติ

“ครับ ฮยองจะรีบกลับมานะ จุ้บ”มาร์คบอกก่อนจะจุ้บลงบนริมฝีปากของแบมแบมแล้วเดิน
ออกจากห้องครัวไป

“หวังว่า ผู้หญิงที่ชื่อแมรี่อะไรนั่น จะปล่อยตัวพี่กลับมาเร็วๆอย่างที่พี่บอกนะครับ”แบมแบม
พูดตามหลังมาร์คที่เดินออกไปแล้ว...ใช่ เขาเห็น เห็นชื่อที่โทรเข้ามา แต่เขาทำเป็นไม่สนใจ
มัน

“เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้สักทีนะ มาร์คฮยอง”แบมแบมพูดกับตัวเองก่อนจะสาวเท้าเดินขึ้นห้อง
นอนไป

-ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง-

“มาร์คคะ! ทำไมคุณมาช้าจังคะ”หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างหน้าหลงไหลตะคอกใส่หน้าของ
มาร์คชายหนุ่มที่ตนนัดมาเจอแต่ก็ดันมาช้ากว่าเวลานัด

“ผมขอโทษๆ ติดธุระที่บ้านน่ะ”มาร์คตอบแบบขอไปที

“ติดธุระ....หรือติดเมียกันแน่คะ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจแต่นั่นก็ทำให้ร่างหนาหันมา
มองออีกคนอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่

“อย่าก้าวก่ายถึงภรรยาผม”มาร์คบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูดุดัน

“แหม...ถ้าเทิดทูนเมียขนาดนั้นทำไมยังนอกใจล่ะคะ”หญิงสาวบอกก่อนจะลูบไล้ใบหน้า
ของมาร์คเป็นเชิงหยอกล้อ

“ผมไม่ได้นอกใจ ผมแค่นอกกายเท่านั้น ต่อให้ผมจะนอนกับผู้หญิงกี่สิบคน แต่คนที่ผมจะรัก
ก็จะมีแค่ภรรยาผมที่ชื่อแบมแบมคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงอย่างพวกคุณก็เป็นได้แค่คู่ควงเท้า
นั้นแหละ”มาร์คบอกด้วยหน้าที่ขึ้นสีเพราะความปากพล่อยของผู้หญิงคนนี้ มาร์คฮึดฮัดนิด
หน่อยก่อนจะเดินตีออกห่างจากผู้หญิงคนนี้ไป

“เดี๋ยวก่อนสิคะมาร์ค รอด้วย!”หญิงสาวทำหน้าเหลอหลาก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามมาร์คไป

-อีกฟากหนึ่งของห้าง-

“นี่แบมแบม เป็นไรรึเปล่าที่ฉันโทรตามนายออกมาน่ะ”ยูคยอมเพื่อนสนิทของแบมแบมถาม
ขึ้นเมื่อเห็นว่าแบมแบมที่ตนนัดเจอเดินมาถึงตน

“โหยยย ไม่เป็นไร สบายมาก ฮี่ๆ”แบมแบมบอกอย่างสบายๆก่อนจะส่งยิ้มไปให้ยูคยอม

“แน่ใจน่ะ ตอนโทรไปนึกว่านายหลับอยู่ซะอีก”ยูคยอมกล่าวถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้

“ก็หลับอยู่น่ะสิ”แบมแบมบอกก่อนจะยู่ปากใส่ยูคยอม

“ฮ่าๆๆ ขอโทษๆ เดี๋ยววันนี้เลี้ยงไอติม”ยูคยอมบอกก่อนจะขยี้ผมแบมแบมเล่น

“ย๊าา เสียทรงหมด”แบมแบมบอกก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่  

    ยูคยอมไม่ได้มองว่ามันดูน่ากลัวเลย ดูน่ารักซะมากกว่า แต่เขาก็เพียงยิ้มน้อยๆให้กับแบม
แบมก่อนจะเดินลากคนตัวเล็กไปร้านข่ยของร้านหนึ่ง

-ฝั่งมาร์ค-

“มาร์คคะ เดินรอแมรี่หน่อยสิ!”หญิงสาวเดินวี้ดว้ายอยู่ข้างๆมาร์คที่ตอนนี้สีหน้าบอกบุญไม่รับ
สุดๆ

“”ช่วยเงียบๆสักห้านาทีได้มั้ย หนวกหู!”

“อ๊ะ” เมื่อเห็นว่ามาร์คผู้ที่ตามใจทุกอย่างเริ่มสวมบทโหดหญิงสาวก็เงียบลงในทัยทีซึ่งนั่น
ทำให้มาร์คพึงพอใจอย่างมาก

“ดี”มาร์คบอกแค่นั้นก่อนจะเดินต่อไปอีกเรื่อยๆ แต่เดินได้ไม่ถึงไหนก็พบเห็นภาพบางอย่างที่
ทำให้เขาหงุดหงิดสุดๆ…….แบมแบมกับผู้ชายคนอื่น

“แมรี่วันนี้คุณกลับไปก่อนนะ ผมไม่ไปส่ง ลาล่ะ”มาร์บอกแตค่นั้นแล้วเดินหนีออกมาทันที
ปล่อยเสียงกรี๊ดน่าแสบแก้วหูทิ้งไว้เบื้องหลังก่อนจะเดินเข้าไปหาแบมแบมคนรักของตนที่
กำลังเดินกับผู้ชายคนอื่นอยู่

“แบมแบม”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะมีแววตาสงสัยเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ลืมส่งยิ้มไปให้

“ครับ”

“ทำไมถึงมาอยู่ทีนี่”มาร์คเอ่ยถามพลางจ้องหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆแบมแบม

“อ๋อ มาช่วยยูคยอมซื้อของน่ะครับ ฮยองล่ะครับมาทำอะไร”แบมแบมตอบออกไปตามความ
จริงและก็ถามมาร์คกลับเช่นกัน ความถามของแบมแบมทำให้มาร์คนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะ
โกหกออกมา

“ฮยองแวะมาซื้อของก่อนกลับบ้านน่ะ ว่าจะซื้อของไปฝากแบมแบมด้วย”มาร์คโกหกออกมา
คำโตก่อนจะหลบสายตาของแบมแบมแล้วไปจ้องหน้าคนข้างกายแบมแบมแทน

“อ๋อครับ แต่นี่ผมกำลังจะกลับบ้านแล้ว ฮยองจะกลับมั้ย”แบมแบมถามมาร์คที่ตอนนี้จ้อง
ผู้ชายข้างกายแบมแบมไม่วางตา

“กลับสิครับ แบมแบมก็กลับพร้อมพี่เลยนะ”มาร์คบอกก่อนจะดึงแบมแบมมายืนข้างตน

“อ่า...งั้นยูคยอมเรากลับบ้านก่อนนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็โทรมาหานะ กลับบ้านดีๆล่ะ”แบม
แบมเอ่ยบอกกับเพื่อนของตนก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้นั่นทำให้มาร์คที่ยืนอยู่ทำหน้าไม่
พอใจออมาอย่างเห็นได้ชัด

“โอเคๆ ถึงบ้านเดี๋ยวเราโทรหานะ”ยูคยอมบอกก่อนจะเดินเี่ลี่ยงออกไป

“กลับบ้านกันเถอะครับ”แบมแบมหันมาบอกกับมาร์คที่ตอนนี้มองตนด้วยสายตาที่ดู
หงุดหงิด…..นี่เราทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมมาร์คฮยองมองเราอย่างนั้น...แบมแบมได้แต่
คิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

“ครับ..กลับบ้าน”มาร์คบอกแล้วดึงมือแบมแบมให้เดินตามตนออกไป

-ที่บ้าน-

ตุ้บ!

  ทันทีที่ถึงบ้านมาร์คก็ลากแบมแบมเข้ามาในบ้านด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนจะเหวี่ยงร่างของ
แบมแบมลงบนโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมร่างแบมแบมไว้

“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร!”มาร์คคะตอกเสียงใส่แบมแบม

“พะ..เพื่อนแบมแบมเอง”แบมแบมตอบกลับไปด้วย้ำเสียงที่เหมือนจะร้องไห้เต็มที

“เพื่อนหรอ! เพื่อนเขาโทรหากัน โทรนัดกันไปเที่ยวข้างนอกรึไง!”มาร์คตะโกนใส่หน้าของ
แบมแบม

“.........แล้วเดี๋ยวนี้พี่แจบอมเขาใช้ชื่อว่าแมรี่แล้วหรอครับ”

“อึก..”คำถามที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างบางทำให้มาร์คถึงกับสะอึก

“นายเห็น..?”มาร์เอ่ยถามอย่างไม่เต็มเสียงนัก

“ครับผมเห็น..ผมรู้ทุกอย่างที่ฮยองทำ ผมรู้ทุกอย่างที่ฮยองนอกใจผม ผมรู้..เพียงแค่ผมไม่
พูดมันเท่านั้น ผมรอ...รอให้ฮยองกลับมารักผมเหมือนเดิม กลับมาเป็นเหมือนเดิม
กลับมาตอนที่ฮยองบอกรักผม ขอคบผม ขอผมแต่งงาน...สุดท้ายผมก็ทำได้แค่รอ..รอในสิ่ง
ที่มันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง..ฮยองว่ามั้ยล่ะ ถ้าคนมันนอกใจไปแล้วให้ตายยังไงก็คงไม่มีวีนกลับ
มาเหมือนเดิม…”คำพูดที่ออกมาจากปากของแบมแบมทำเอามาร์คถึงกับน้ำตาซึม เขามอง
ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของแบมแบม พอเห็นแบมแบมร้องไห้อย่างนี้แล้ว เขารู้สึกเจ็บ
เหมือนหัวใจของเขามันถูกบีบ เขาทำคนที่เขารักร้องไห้

“แบมแบม...ฺฮยองขอโทษ...”คำขอโทษที่เอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด ใบหน้าหล่อคมคายตอน
นี้เต็มไปด้วยน้ำตา...เขาไม่คิดว่าแบมแบมจะรักเขามากขนาดนี้

“ไม่หรอกครับ..ฮยองไม่ผิดหรอก ผมผิดเอง ที่รักฮยองมากเกินไป รักจนไม่อาจตัดใจ รักจน
ยอมถูกหลอกซ้ำไปซ้ำมา แต่ผมก็ชอบนะ..ชอชคำโกหกของฮยอง เพราะอย่างน้อยมันก็
ทำให้ผมรู้สึกดี”แบมแบมบอกก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“แบมแบม...เราเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย...ยกโทษให้คนเลวๆอย่างฮยองได้มั้ย ขอโอกาสให้ฮยอง
ได้แก้ตัว ฮยองขอโอกาส…”มาร์คเอ่ยขอโทษอีกคนซ้ำไปซ้ำมาพลางพูดพร่ำขอโอกาสจาก
อีกคน

“ได้สิครับฮยอง...ผมให้โอกาสฮยองได้เสมอ”แบมแบมเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้มรอยยิ้มที่ดูสดใส
ดูไม่หม่นหมองเหมือนที่ผ่านๆมา นั่นทำให้มาร์ครู้สึกผิดเข้าไปอีก มาร์คดึงตัวอีกคนมากอด
แน่นก่อนฝังใบหน้าหล่อไว้กับไหล่บางๆของอีกคน

“ขอบคุณนะแบมแบม ขอบคุณที่ให้โอกาสฮยองขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ”มาร์คบอก
ขอบคุณคนรักที่แสนจะใจดีของตนอยู่อย่างนั้นทั้งคืน…..

-3ปีต่อมา-

“แม่แบมฮะะะะะะะ พี่จินลูกป้าข้างบ้านเขาแกล้งยุนกิอีกแล้ว”เสียงเล็กๆของเด็กวัยห้าขวบที่
วิ่งเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งเข้ามาหาแม่ของตนก่อนจะกอดเอวผู้เป็นแม่เอาไว้

“หืม พี่จินเขาแกล้งอะไรยุนกิล่ะ”ผู้เป็นแม่ถามลูกชายของตนก่อนจะลูบหัวไปมา

“พี่เขาหอมแก้มยุนกิอ่ะ ยุนกิไม่ยอมนะ”

“ห๊ะ..ห๊าา”ผู้เป็นแม่ถึงกับอ้าปากเหวอเมื่อลูกชายตัวดีบอกว่าถูกหอมแก้ม..และเผอิญว่าคนที่
หอมแก้มลูกชายตนเป็นผู้ชาย

“พี่เขาบอกว่า ยุนกิเป็นของเขา ยุนกิไม่ใช่ของเล่นะแม่ ที่จะไปเป็นของเขาอ่ะะะ”ลูกชายตัว
เล็กบ่นไปมาอย่างอารมณ์ไม่ดีสุดๆนั่นทำให้ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“กลับมาแล้วคร้าบบบ”เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นที่หน้าประตูบ้านเรียกวามสนใจของสองแม่ลูกที่นั่ง
คุยกันให้หันไปมอง

“ปะป๊าาาาา พี่จินหอมแก้มยุนกิอ่าาา”ลูกชายวิ่งเข้าไปหาพ่อของตนก่อนจะฟ้องที่โดนหอม
แก้ม

“ห๊าาาาา ลูกป๊าโดนหอมแก้มจากผู้ชายงั้นหรอ”มาร์คผู้เป็นพ่อถึงกับแทบงายหลังที่รู้อย่างนั้น

“ใช่ฮะป๊า ยุนกิไม่รู้จะทำยังไงก็เลย…”

“ก็เลย….?”ผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ทวนตามคำพูดของลูกชายตัวดีพร้อมกัน

“จุ้บปากพี่เขาไปฮะ!”

“..........”

“..........”

ความเงียบเกิดขึ้นภายในบ้านหลังนี้เป็นเวลานานเกือบสองนาที ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะพูดขึ้นทำ
ลายความเงิบทั้งหลาย

“เอ่อ...ทำดีแล้วครับยุนกิ ทีหลังบอกจินให้ดูแลยุนกิด้วยนะ”มาร์คผู้เป็นพ่อบอกกับลูกชาย
อย่างนั้นก่อนจะเดินเขาไปหาภรรยาของตน

“ทำไมฮยองสอนลูกอย่างนั้นล่ะ”แบมแบมเอ่ยถาม

“ก็ไหนๆลูกเราจะเคะแล้วก็ปล่อยเขาเถอะ”มาร์คบอกแ่ค่นั้นก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลง
กับริมฝีปากอวบอิ่มของอีกคนอย่างดูดดื่มมือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างของอีกคนก่อนจะ
ผละออกแล้วอุ้มอีกคนด้วยท่าเจ้าสาวโดยไม่ลืมหันมาบอกกับลูกชายของตนว่า

“อ่อ..ยุนกิครับ ฝากบอกจินด้วยนะว่า ค่าสินสอดสิบล้านนะครับ” จบคำพูดมาร์คก็อุ้มภรรยา
ของตนขึ้นบนห้องนอนชั้นสองทันที….

“มาร์คฮยอง….อื้อออ…..”

“แบมแบม….อ่าส์”

คุยกันนิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เปิดฟิคเรื่องแรกด้วยความดราม่าแบบแบาๆ เบาจริงๆ-.- ชอบกันมั้ยรีด??ห๊ะอะรไนะ ไม่ชอบหรอ...อ่านกันต่อไป555555 เปิดเพลงไปด้วยฟังไปด้วยโอเคดีครับ หรือไม่ก็มาฟังตอนอ่านจบก็ได้นะ เพลงเพราะดี55555 ฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจดวงน้อยๆด้วยนะฮ้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
Ps.ขอบคุณที่บอกให้ไรต์แก้หน้านะ ไรต์ลืมคิดไป ไรต์ขอทวดดดด หวังว่าคงอ่านง่ายขึ้นเนอะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นจริงๆนะงับ ขอบคุณมากๆ .กราบ

Rasp berry