ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MF&KT - 1
ประเทศเกาหลีใต้ โซล ณ โกดังร้างติดกับแม่น้ำ เวลาท้องถิ่น 20.00น.
"แน่ใจนะว่าไม่มีตำรวจตามมา"หญิงสาวแว่นดำชุดดำเอ่ยปากถามผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงข้ามพร้อมกับลูกน้องที่ยืนคุมหลังเกือบสิบคน แต่ละคนล้วนมีอาวุธครบมือ...
"แก๊งค์มหาอำนาจอันดับหนึ่ง อย่างฉันมีหรอที่จะพลาดเรื่องเล็กๆน้อยๆ เอาของมา"ชายสวมแว่นตาตอบ ยักไหล่เล็กๆหนึ่งที ก่อนที่จะแบมือรอรับ กระเป๋าสีดำ ที่มี 'ของ' ที่ชายผู้นั้นต้องการ
หญิงสาวพยักหน้าให้ลูกน้องข้างหลัง ลูกน้องที่ถือปืนไว้เก็บปืนและเดินมาหยิบกระเป๋าที่เธอถือ เปิดกระเป๋าที่ล็อคอยู่แล้วยื่นให้ชายแว่นดำเช็คของ ตามปกติ ซึ่งในกระเป๋านั้น มีแต่ของที่ผิดกฎหมาย...
ท่ามกลางความตึงเครียดในการแลกของอย่างลับๆนั้น ยังมีอีกสายตาของกลุ่มที่ไม่ได้รับเชิญอีกหนึ่งกลุ่มใหญ่ กลุ่มที่ว่านั่นสวมเสื้อเต็มยศเสื้อเกราะ ผ้าคลุมหน้าและสวมหมวกกันน็อคกันกระสุนอีกหนึ่งชั้น และกางเกงหนา รองเท้าคอมแบด ปืนกระบอกยาวที่สามารถยิงทะลุร่างได้อย่างง่ายๆ พูดถึงแล้วเหมือนกับหน่วยswanของพวกตำรวจก็ไม่ปาน
ถึงจะมีจำนวนไม่มากเท่าสองกลุ่มที่กำลังแลกของกันอยู่แต่ความสามารถและทีมเวิร์คถือว่าเข้าขั้นยอดเยี่ยมระดับนายพล จากที่เป็นกลุ่มใหญ่ๆก็แยกออกเป็นสองกลุ่มย่อยแยกไปซ้าย-ขวา แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่ยังอยู่ที่เดิม พวกนั้นทำหน้าที่ป้องกันเจ้านาย...
จากกลุ่มที่แบ่งเป็นซ้าย-ขวา ก็ย่อยลงอีกจนตอนนี้เหลือเพียงกลุ่มละ 4 คน วิ่งอย่างเงียบๆหลบเสาบ้าง ตู้คอนเทนเนอร์บ้าง ทำให้คนที่กำลังแลกของนั้นไร้ความสงสัยว่ากำลังจะมีใครจู่โจมพวกเค้าอยู่
"ลงมือเลยดีมั้ยครับนายท่าน"ชายในชุดเต็มยศที่ทำหน้าาที่อารักขาเจ้านายนั้นถามเพื่อเอาคำสั่งจากเจ้านายต่อ เพราะตอนนี้พวกของเค้า ได้ล้อมเป้าหมายเป็นที่เรียบร้อย
"ยังก่อน"เจ้านาย ที่ไม่ได้ใส่ชุดออกศึก ใส่เพียงแค่เสื้อโค้ชสีน้ำตาล แว่นตาดำ และหมวกบานสีดำ เพื่อป้องกันความหนาวเย็นของอากาศเท่านั้น
...เวลาของพวกทำชั่วมักมีน้อย...
...เพราะฉะนั้น โอกาสดีๆที่จะกำจัดพวกคนชั่วก็มีน้อยเช่นกัน...
'เจ้านาย'ก้มลงมองดูนาฬิกา นี่มันเลยเวลานัดของเธอกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของเธอมาซักพักแล้ว และพวกนั้นก็ดูเหมือนจะเจรจาต่อรองอะไรเสร็จพอดี ถ้าช้ากว่านี้ลูกน้องและพวกของเค้าทั้งหมดจะเป็นอันตรายได้
"ขอโทษที่ให้รอนาน"คนร่างสูงกล่าวขอโทษขอโพย คนที่ขึ้นชื่อว่าเจ้านาย และยิ้มแบบเห้นฟันไปให้ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ค่อยสบอารมณ์เลยต้องหุบยิ้มไป
"ทำไมถึงช้าจังล่ะ คุณผู้กองยุนอา"เจ้านายทำเสียงกระแหนะกระแหนให้กับคนที่มาช้า
"เค้าสารวัตรแล้วนะตะเอง สารวัตรยุนอา^^ แยกย้ายไปเสริมกำลังคุณช็อกกี้พิงค์"คนตัวสูงหรือสารวัตรอิม ยุนอา ส่งยิ้มหวานให้กับคนที่กำลังก้มตัวนั่งอยู่ และส่งสายตาให้กับลูกน้องให้ทำตามแผนของฝั่งเธอ
"แล้วพวกไข่มุกดำอยู่ที่ไหนล่ะ"ยุนอาก้มตัวลงต่ำเพื่อที่จะได้คุยกับเจ้านายได้อย่างง่ายๆบ้าง
"ไข่มุกดำอยู่ที่หน้าทางเข้าฝั่งหน้ากับฝั่งหลังของโกดัง"เจ้านายพูดเสียงเรียบก่อนที่จะหันไปสนใจกับ 'เหยื่อ' ของเธอต่อ
"พวกมันกำลังจะออกรถแล้ว!!"ยุนอาพูดเสียงดังขึ้นมากอีกระดับเพราะความตกใจที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเท่าไหร่ จึงวอไปหาลูกน้องทุกๆกลุ่มให้เตรียมพร้อม
ส่วน 'เจ้านาย' ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นตระหนกแม้แต่นิดเดียว ลิปติกสีแดงสดที่ไม่ค่อยได้ขยับเขยื้อนเพราะเจ้านายไม่ยอมพูดซักเท่าไหร่ กลับเริ่มได้ทำงานอีกครั้งเมื่อเจ้านายคลี่ยิ้มออกมา
รถหรูหราสีดำสนิทเริ่มออกตัวออกไปทีละคัน...
รถคันสีดำมีทั้งหมดสี่คัน ฝั่งชายแว่นดำสองคันและฝ่ายผู้หญิงอีกสองคัน...
...ปฏิบัติการช็อกกี้พิงค์027...
หลังจากรถสีดำออกไป ซึ่งน่าจะเป็นคันที่ลูกน้องส่วนใหญ่ของผู้ชายแว่นดำอยู่ ได้เพียงคันเดียว กลับต้องถูกตัดขาดออกจากกันเพราะคันที่สองติดอยู่กับกับดักตะปูเรือใบที่เพิ่งโยนไปได้ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
...พวกคนชั่วก็ต้องเล่นด้วยแผนชั่วๆ...
คันแรกที่ขับออกไปโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คงเป็นหน้าที่ของแก๊งค์ไข่มุกดำตามที่วางแผนกันเอาไว้ ส่วนอีกสามคันที่เหลือ ไม่รอดฝีมือของกลุ่มตำรวจนอกเครื่องแบบกับแก๊งค์ช็อกกี้พิงค์หรอก...
เมื่ออีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังถูกโจมตี จึงลงออกมาจากรถเป้นลำดับแรกและวิ่งหนีได้อย่างปลอดภัยด้วยกันป้องกันจากลูกน้องของพวกเค้า เจ้านายและยุนอาพร้อมกับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งจึงวิ่งตามพวกหัวโจกนั่นไป ส่วนลูกน้องก็ต้องสู้กับลูกน้อง มันถึงขั้นเดียวกัน จะได้สู้แบบฝีมือเท่ากัน
....
...
หัวโจกทั้งสองพร้อมกับลูกน้องที่มีอยู่น้อยนิดวิ่งมาจนสุดทาง พวกเค้าประเมินความปลอดภัยผิด น่าจะตรวจสอบเส้นทางการหนีไว้เผื่อซักสองสามทาง ดูจากหน้าตาที่เหงื่อเต็มใบหน้า หายใจถี่ราวกับคนตีกลองหนักๆแล้ว มันดู...ไม่มีความเป็นมืออาชีพเอาเสียเลย
"เฮ้ย!!"หัวโจกผู้ชายนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจ หลังจากที่วกเค้าตัดสินใจวิ่งไปอีกทาง แต่คราวนี้กลับถูกชายนับสิบคนที่ใส่ชุดเต็มยศจ่อปืนมาที่พวกเค้า พอเอี้ยวหันตัวกลับมาอีกทาง ก็เจอลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง พร้อมกับคนสองคนที่เห็นแค่เงาก็ขนลุกไปถึงหัวเข่า
"วางปืนลงแล้วมอบตัวซะ"ยุนอาตะโกนบอกคนที่อยู่ในวงล้อมดงปืนกระบอก ซึ่งแต่ละคนก็ทำหน้าตาตื่นตระหนกกันทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าพวกเค้าจะไม่รักชีวิต...
ยอมจำนนว่าโชคชะตา ความสบาย ความรวยของพวกเค้ามันจบลงได้เพียงเานี้ ลูกน้องทั้งหมดล้วนวางปืนลงแล้วยกแขนขึ้นเหนือศรีษะ เป็นอันว่า...พวกเค้าแพ้แล้ว
ลูกน้องฝ่ายยุนอาที่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ วิ่งไปจับกุมเหยื่อของพวกเค้าทีละคน ชายแว่นตาดำและผู้หญิงคนนั้นถูกผลักให้นั่งลงไปเพื่อจะได้ใส่กุญแจมือได้ง่ายๆ ถึงแม้พวกเค้าจะยอมจำนนแล้ว แต่พวกเค้าก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่าผู้หญิงลิปติกสีแดง หมวกบานสีดำนั่นเค้าคือใคร
แต่ถ้าเพ่งมองดูดีๆเค้าคนนั้นมีปลอกแขนสีชมพูขอบดำติดอยู่ที่เสื้อกันหนาวยาวสีน้ำตาลนั่น
...มันคือสัญลักษณ์แก๊งค์ช็อกกี้พิงก์ สีชมพูขอบดำ...
...แก๊งค์ที่มีอำนาจเป็นอันดับหนึ่งในเกาหลีของจริง!!...
....
...
..
"วันนี้แกต้องเป็นคนตาบอดขายล็อตเตอร์รี่นะเว่ย เข้าใจป่ะไอ้แท"สาวร่างสูง ลอบมองเพื่อนตัวเล็กอีกที คราวนี้เหมือนเค้าจะไม่ค่อยแน่ใจกับการแสดงของตัวเล็กซักเท่าไหร่ เอ่อ...ลางสังหรณ์มันบอก
"แหมมม มีอะไรที่ฉันเป็นแล้วไม่เนียนมั่ง ขอทานก็เคยเป็น คนกวาดถนน รปภ. พนักงานต้อนรับ คนล้างจาน พนักงานขายของไดโซะ..."คนตัวเล็กพูดเพื่อเพิ่มความมั่นใจในตัวเอง ...คิดอันที่จริงเธอก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะเล่นเนียนหรือไม่เนียน-_-
"เออๆพอๆ คราวนี้เราต้องเอาเงินให้ได้เยอะๆนะเว่ยจะได้มีเงินไปส่งเจ้าหนี้แกซักที"คนตัวสูงเอ่ยบอก คราวนี้เธอซีเรียสจริงๆ เพราะคนตัวเล็กของเธอก็เลื่อนวันจ่ายมาเป็นเดือนแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่จะต้องเอาเงินก้อนแรกไปส่งเจ้าหนี้ของมัน
"เออๆเชื่อมือไอ้แทเถอะ"คนตัวเล็กเอามือน้อยๆตบที่อกของตัวเองหนักๆ และสวมแว่นตาสีดำกับไม้คลำทางเดินไปเพื่อเพิ่มความเนียน เธอจึงเดินไปโดยหลับตาข้างนึงลงเพื่อให้เห็นทางไม่สะดวก
"เฮ้อออ. จะรอดมั้ยวะเนี่ย"
....
....
'เป้าหมายคือวัยกลางคนผู้ชาย แกล้งทำเป็นเดินชนอะไรไปเดี๋ยวเค้าก็มาซื้อเอง'
แทยอนนึกถึงคำพูดของซูยองซึ่งตอนนี้ก็คงไปแสดงเป็นเด็กตาบอดขายล็อตเตอรี่เหมือนกัน แผนที่ดูไม่มีอะไร แต่ก็สามารถทำให้ขายได้ไปได้เยอะทีเดียว ซึ่งพื้นที่ทำมาหากินของทั้งคู่นั่นคือบริเวณห้างสรรพสินค้านั่นเอง
...นึกอยากขอบคุณที่เพื่อนรักอย่างซูยองต้องมาเหนื่อยช่วยเธอทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่กงการอะไร...
ความจริงแล้วซูยองก็มีฐานะพื้นฐานพอสมควร ซึ่งไม่มีวันเป็นลูกหนี้ใครหรอก แต่แทยอนที่เช่าบ้านข้างๆบ้านของซูยองนั่นแหละ ที่มีหนี้ล้นพ้นหัว ดอกเบี้ยก็พุ่งเอาๆที่จ่ายนี่จ่ายแต่ดอกเบี้ยเค้าทั้งนั้น
...แล้วอย่างนี้จะรวยตามความฝันของตัวเองได้อย่างไรกัน...
แม่พ่อก็ไม่เคยเห็นหน้า แล้วอย่านึกว่าจะได้เจอหน้าญาติๆเลย เฮ้ออออ พี่น้องมีไหมก็ไม่รู้เผลอๆคนที่ไปเดินชนเมื่อกี้อาจจะอาจจะเป็นพี่ต่างพ่อน้องต่างแม่ของเธอก็ได้
...ชีวิตอาภัพแบบอันลิมิต...
...ต้องสู้ชีวิตยิ่งกว่าฉลามบุก...
อีกด้านหนึ่งของลานหน้าห้างสรรพสินค้า...
"นี่จอดรถก่อน"หญิงสาวผู้ที่มีปลอกแขนสีชมพูขอบดำสั่งลูกน้องให้จอดรถข้างๆทาง ...เหมือนเธอจะลืมอะไรไป
"ลงไปซื้อมีดโกนหนวดให้ฉันหน่อย"คนที่ใครๆต่างเรียกว่าเจ้านายสั่ง
"เอ่อ เจ้านายจะเอาไปทำอะไรหรอครับ เจ้านายไม่มีหนวดนะครับ"ลูกน้องที่อยู่ข้างหน้าถาม
"อย่ารู้ซักเรื่องได้มั้ย ไปได้แล้วซูโฮ"เจ้านายยื่นบัตรเครดิตที่มีสีทองวาวให้กับลูกน้อง ซึ่งเค้าก็รับมันไว้และเปิดรถแวนคันใหญ่ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษออก สวมกันกันแดดสีชา และเดินกลับไปที่ห้างสรรพสินค้าที่เพิ่งเข้าไปถือของให้เจ้านายเมื่อครู่
คนแวนคันใหญ่ที่แบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนลูกน้องที่มีที่นั่งเพียง3ที่นั่งแต่ต้องยัดกันนั่งให้ได้5คน และส่วนที่สองนั่งได้6ที่นั่งแต่มีเจ้านายเท่านั้นที่ได้ครอบครองส่วนนั้นไป และมีกระจกดำที่สามารถเลื่อนเปิด-ปิดกั้นเอาไว้เผื่อพูดคุยกันได้
...ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน...
เจ้านายมองตามลูกน้องที่เพิ่งลงจากรถไป เฮ้อออเดินหรือคลาน แล้วเธอจะต้องรออีกนานแค่ไหนกัน
พูดถึงเรื่องเมื่อวานกับความสามารถในการวางแผนของเธอบวกกับความร่วมมือจากตำรวจนอกเครื่องแบบอย่างผู้กองยุนอาเอ๊ะหรือสารวัตร ชั่งเถอะตำรวจเหมือนกัน และแก๊งค์ไข่มุกดำ ทำให้แก๊งค์เธอมีผลงานดีๆเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง
...การมีอิทธิพลเพื่อได้กำจัดคนชั่ว ถือเป็นพันธกิจของแก๊งค์เธอและแก๊งค์พันธมิตรทั้งหลาย...
ลอบยิ้มเพื่อเป็นรางวัลให้กับตัวเองหนึ่งที เจ้านายเงยหน้าขึ้นมา มองออกไปทางนอกหน้าต่าง
...เขาอยากถอดแว่นตาสีดำนั่น...
...เพื่อที่จะมองแสงแดดสีแดงซักครั้ง...
...สบตากับผู้คนโดยใช้สายตาของตัวเอง...
...ไม่ต้องปกปิดหน้าตา เพื่อป้องกันตัวเอง...
ปึง!!!!!!!!
เฮือก!!!
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายตกใจก็ว่าได้ ก็มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เอาหน้ามาแปะอยู่ที่กระจกที่ติดกับที่เค้านั่ง เกือบหลุดกรี๊ดแล้วด้วยซ้ำ แต่พอเห็นลูกน้องที่หันมามองและตั้งท่าหยิบปืนป้องกันเค้านั้นก็กรี๊ดไม่ออก ...เพราะเธอต้องรักษามาดเจ้านายเอาไว้...
...นั่นมันเด็กตาบอด...
...เด็กอนุบาลก็รู้ว่ามันไม่บอดจริง-_-...
"เฮ้ย เงินเมื่อไหร่จะให้ซักทีวะ!!"เสียงผู้ชายสองคนที่ดังจากนอกรถ สามารถทะลุทะลวงเข้ามาถึงรถแวนได้อย่างง่ายดาย เจ้านายสามารถฟังได้อย่างชัดเจน เค้านั่งนิ่งแต่หูนั้นก็ตั้งใจฟังอย่างดี เก็บอาการอยากรู้เกินเหตุเอาไว้ในใจก็พอ
"แล้วจะมาเก็บอะไรนักหนาวะ ดอกเบี้ยก็แพงยิ่งกว่าค่าบ้านแกอีก!!"แทยอนตะโกนโวยวายและป้องกันตัวโดยใช้ไม้ของเธอตีเข้าไปที่สองอันธพาล
"แล้วจะยืมทำไมวะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเจ้านายฉันเป็นคนยังไง เผลอๆวันนี้แกอาจจะได้เป็นเมียของฉันสองคนก็ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า"อันธพาลคนนึงพูดทำหน้าหื่นใส่แทยอนที่กำลังยืนคิดเอาตัวรอดจากตรงนี้ให้ได้ แต่ทั้งหมดนั่นก็อยู่ในสายตาของเจ้านายที่อยู่ในรถอีกที
"ก็ถ้ารู้ว่าดอกเบี้ยแพงกว่าค่าตัวเมียพวกแกฉันก็คงไม่มายืมหรอกเว่ย!!!"แทยอนใส่กำปั้นหนักๆด้วยมือเล็กๆไปที่อันธพาลทั้งสองคน ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงตัวแค่นี้ แรงเยอะใช่เล่น.. ใครใช้ให้มาพูดหยาบคายกับเธอแบบนี้
"หนอยยยแก!!"อันธพาลคนนึงอัดกำปั้นที่หนักและเจ็บของแท้ใส่ท้องของแทยอน กะว่าจะหนีไปหลังจากหนีแล้วแท้ๆ...
อันธพาลอีกคนนึงก็เหมือนจะรู้งาน จับแทยอนเอาไว้เพื่อให้เป้าหมายอยู่นิ่งๆ เหมือนเวลาเตะกระสอบทราย...กระสอบมันก็อยู่นิ่งๆให้คนเค้าเตะต่อย แต่นี่มันคน...
และนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่เจ้านายทำท่าคิ้วขมวดเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่...
"ออกไปช่วยผู้หญิงคนนั้น"เจ้านาย เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งเล่นโทรศัพท์เครื่องหรูสีชมพูอ่อน เหมือนไม่ได้สนใจ...แต่เธอก็สนใจ
"ตะ...แต่มันไม่ใช่เรื่องของเรานะครับ"ลูกน้องของเธอที่เหลือเอ่ยปากเป็นเสียงเดียวกัน
"บอก ให้ ออก ไป ช่วย แล้วเอาผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถมา"เจ้านายกล่าวเสียงเรียบอีกครั้ง แต่ทำไมลูกน้องของเค้าถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าเมื่อกี้
"คะ...ครับ"ลูกน้องของเค้ารีบดันตัวกันออกไปจากรถสองคนจับตัวสองอันธพาลนั่นและจัดการแบบ 'มาเฟีย' ส่วนอีกสองคนก็ค่อยๆพยุงแทยอนที่ล้มทั้งยืนให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่หลังรถ
"เฮ้ย!!จะเอานางนั่นไปไหน นั่นมันลูกหนี้ของเจ้านายฉันนะ!!"อันธพาลคนนึงที่ถูกลูกน้องของเจ้านายทุบที่ท้องเมื่อกี้โวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแทยอนถูกช่วย วันนี้ถ้าพวกมันไม่ได้เงินจากแทยอน อาจจะได้กินข้าวต้มเป็นอาหารหลักยาวๆ
"เฮ้ออออ ร้อนจริงๆ!"เซฮุน ลูกน้องคนนึงของเจ้านาย ถอดชุดสูทออก เผยให้เห็นปลอกแขนสีชมพูขอบดำ ซึ่งเป็นโลโก้ของ 'แก๊งค์ช็อกกี้พิงค์'
"หะ...เห้ย ช็อกกี้พิงค์!!!"อันธพาลทั้งสองเห้นปลอกแขนก็ถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่คิดว่าจะได้เจอแก๊งค์อภิมหาอำนาจกับตัวเป็นๆ ลูกช้างมีบุญเหลือเกิน ถุ้ย! ใครเค้าอยากเจอ กลัวเว่ย!!
แทยอนที่ถูกพาตัวให้เข้ามาในตัวรถ ร้องโอดโอยเพราะเจ็บจากการถูกซ้อมเมื่อครู่ ดวงตาปิดสนิทแน่นเกินปกติ ถึงแม้ใบหน้าจะบิดเบี้ยวจนแทบดูไม่ได้ แต่คนตัวเล็กก็ยังรักษาความหน้าตาดีเกินเหตุได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้เจ้านายเผลอหัวเราะน้อยๆออกมา
...นี่ฉันหัวเราะเป็นหรอ...
ขนาดลูกน้องยังงง อยู่รับใช้เจ้านายมาหลายปี แต่ก็ยังไม่เคยเห็นเจ้านายหัวเราะซักนิด ยิ้มก็ยังไม่เคยเห็น นอกจากจะเป็นที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจนั่นน่ะนะ..
ลูกน้องที่จัดการกับอันธพาลสองคนนั้นด้วยแค่คำพูดและลงมือนิดๆหน่อยๆเสร็จก็กลับขึ้นมาบนรถ บวกกับที่ซูโฮเพิ่งกลับมาจากการซื้อมีดโกนหนวดพอดี จึงได้เวลาออกรถกลับไปยังบ้านของเจ้านายเสียที
"นะ...นี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน"แทยอนที่ยังเจ็บปวดอยู่แถวท้องกับใบหน้า เริ่มพูดได้ แต่รู้สึกว่าไม่อยากพูดได้ก็ตอนที่เห็นพวกชายชุดดำอยู่เต็มรถนี่ล่ะ
"บ้านของฉัน"เจ้านายพูดสั้นๆ ต่างคนต่างสบตากันโดยใช้แว่นตาสีดำเป็นฉากกั้น เธอไม่ได้มองกันตรงๆหรอก...
"ปล่อยฉันลงเถอะ"แทยอนพูดอ้อนวอน นี่มันหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า ไม่สิ หนีอันธพาลปะมาเฟียสิถึงจะถูก = =
"เธอชื่ออะไร?"ดูเหมือนเจ้านายจะไม่ฟังแทยอนพูดแม้แต่นิด นิสัยเธอเป็นอย่างนั้นนี่นา
"นี่คุณฟังฉันพูดหรือเปล่าเนี่ย-*-"แทยอนทำหน้าบูด ปากจู๋ ดูแล้วมันน่ารักจิ้มลิ้มบอกไม่ถูก
"เธออยากได้เงินไม่ใช่หรอ...ทำงานกับฉันเป็นไง?"เจ้านายถามคนตัวเล็กเสียงเรียบสายาก็ยังมองดูคนตัวเล็ก ขาว ปากแดง คิ้วไม่ค่อยมี แต่หน้าตาดีเกินร้อย
"หือ?"แทยอนทำเสียงสูงใส่ อยู่ดีๆก็มีชายชุดดำมาช่วย โดนยัดเข้ามาในรถมืดๆ แถมยังถูกให้มาทำงานด้วย เกิดอะไรขึ้นกับฉัน??
"เฝ้าบ้าน อย่างเดียว"เจ้านายชิงบอกก่อนเพราะรู้ดีว่าคนตัวเล็กจะต้องถาม ความจริงที่บ้านเจ้านายไม่มีคนรับใช้เลย เค้าอยู่คนเดียวในบ้านใหญ่ พวกลูกน้องก็อยู่บ้านเล็กๆรอบทิศ รวมถึงแม่บ้านผู้หญิงด้วย ยกเว้นเสียแต่ช่วงนี้ที่ดูเหมือนเจ้านายจะเหงาเลยให้ซูโฮ เซฮุนและแม่บ้านมาอยู่เฝ้าบ้านด้วยสองสามคน
"ห๊ะ??"คนตัวเล็กยิ่งงงหนัก งานบ้านอะไรให้เฝ้าบ้านอย่างเดียว เงินจะคุ้มกับที่ทำหรือเปล่า
"วันละแสนวอนเป็นไง?? ตกลงจะทำหรือไม่ทำ ถ้าไม่ทำฉันจะให้ลูกน้องเอาเธอลงไป"
...แสนวอน...
...แสนวอนนนนน...
...ใครจะไม่เอา!!...
"ทำ!!"คนตัวเล็กๆเด้งตัวขึ้นประหนึ่งว่าหายจากอาการบาดเจ็บ เงินเดือนวันละแสนวอนกะอีแค่เฝ้าบ้านนี่ โคตรจะคุ้ม!! และด้วยการตอบรับของตัวเล็กจึงทำให้เจ้านายหัวเราะออกมาอีกครั้ง
...คราวนี้เค้าหัวเราะออกมาดังกว่าเดิม...
...นี่เจ้านายหัวเราะ??...
"ตกลงเธอชื่ออะไร"เจ้านายกลับมาถามหลังจากที่หัวเราะเสร็จ
"แทยอน แล้วคุณล่ะ"แทยอนถามกลับ
"เรียกฉัน ว่า เจ้านาย"
.............................
10-shot ฟิคเก่าขอดองไว้แป๊บเดียวจริงๆ5555
"แน่ใจนะว่าไม่มีตำรวจตามมา"หญิงสาวแว่นดำชุดดำเอ่ยปากถามผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงข้ามพร้อมกับลูกน้องที่ยืนคุมหลังเกือบสิบคน แต่ละคนล้วนมีอาวุธครบมือ...
"แก๊งค์มหาอำนาจอันดับหนึ่ง อย่างฉันมีหรอที่จะพลาดเรื่องเล็กๆน้อยๆ เอาของมา"ชายสวมแว่นตาตอบ ยักไหล่เล็กๆหนึ่งที ก่อนที่จะแบมือรอรับ กระเป๋าสีดำ ที่มี 'ของ' ที่ชายผู้นั้นต้องการ
หญิงสาวพยักหน้าให้ลูกน้องข้างหลัง ลูกน้องที่ถือปืนไว้เก็บปืนและเดินมาหยิบกระเป๋าที่เธอถือ เปิดกระเป๋าที่ล็อคอยู่แล้วยื่นให้ชายแว่นดำเช็คของ ตามปกติ ซึ่งในกระเป๋านั้น มีแต่ของที่ผิดกฎหมาย...
ท่ามกลางความตึงเครียดในการแลกของอย่างลับๆนั้น ยังมีอีกสายตาของกลุ่มที่ไม่ได้รับเชิญอีกหนึ่งกลุ่มใหญ่ กลุ่มที่ว่านั่นสวมเสื้อเต็มยศเสื้อเกราะ ผ้าคลุมหน้าและสวมหมวกกันน็อคกันกระสุนอีกหนึ่งชั้น และกางเกงหนา รองเท้าคอมแบด ปืนกระบอกยาวที่สามารถยิงทะลุร่างได้อย่างง่ายๆ พูดถึงแล้วเหมือนกับหน่วยswanของพวกตำรวจก็ไม่ปาน
ถึงจะมีจำนวนไม่มากเท่าสองกลุ่มที่กำลังแลกของกันอยู่แต่ความสามารถและทีมเวิร์คถือว่าเข้าขั้นยอดเยี่ยมระดับนายพล จากที่เป็นกลุ่มใหญ่ๆก็แยกออกเป็นสองกลุ่มย่อยแยกไปซ้าย-ขวา แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่ยังอยู่ที่เดิม พวกนั้นทำหน้าที่ป้องกันเจ้านาย...
จากกลุ่มที่แบ่งเป็นซ้าย-ขวา ก็ย่อยลงอีกจนตอนนี้เหลือเพียงกลุ่มละ 4 คน วิ่งอย่างเงียบๆหลบเสาบ้าง ตู้คอนเทนเนอร์บ้าง ทำให้คนที่กำลังแลกของนั้นไร้ความสงสัยว่ากำลังจะมีใครจู่โจมพวกเค้าอยู่
"ลงมือเลยดีมั้ยครับนายท่าน"ชายในชุดเต็มยศที่ทำหน้าาที่อารักขาเจ้านายนั้นถามเพื่อเอาคำสั่งจากเจ้านายต่อ เพราะตอนนี้พวกของเค้า ได้ล้อมเป้าหมายเป็นที่เรียบร้อย
"ยังก่อน"เจ้านาย ที่ไม่ได้ใส่ชุดออกศึก ใส่เพียงแค่เสื้อโค้ชสีน้ำตาล แว่นตาดำ และหมวกบานสีดำ เพื่อป้องกันความหนาวเย็นของอากาศเท่านั้น
...เวลาของพวกทำชั่วมักมีน้อย...
...เพราะฉะนั้น โอกาสดีๆที่จะกำจัดพวกคนชั่วก็มีน้อยเช่นกัน...
'เจ้านาย'ก้มลงมองดูนาฬิกา นี่มันเลยเวลานัดของเธอกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของเธอมาซักพักแล้ว และพวกนั้นก็ดูเหมือนจะเจรจาต่อรองอะไรเสร็จพอดี ถ้าช้ากว่านี้ลูกน้องและพวกของเค้าทั้งหมดจะเป็นอันตรายได้
"ขอโทษที่ให้รอนาน"คนร่างสูงกล่าวขอโทษขอโพย คนที่ขึ้นชื่อว่าเจ้านาย และยิ้มแบบเห้นฟันไปให้ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ค่อยสบอารมณ์เลยต้องหุบยิ้มไป
"ทำไมถึงช้าจังล่ะ คุณผู้กองยุนอา"เจ้านายทำเสียงกระแหนะกระแหนให้กับคนที่มาช้า
"เค้าสารวัตรแล้วนะตะเอง สารวัตรยุนอา^^ แยกย้ายไปเสริมกำลังคุณช็อกกี้พิงค์"คนตัวสูงหรือสารวัตรอิม ยุนอา ส่งยิ้มหวานให้กับคนที่กำลังก้มตัวนั่งอยู่ และส่งสายตาให้กับลูกน้องให้ทำตามแผนของฝั่งเธอ
"แล้วพวกไข่มุกดำอยู่ที่ไหนล่ะ"ยุนอาก้มตัวลงต่ำเพื่อที่จะได้คุยกับเจ้านายได้อย่างง่ายๆบ้าง
"ไข่มุกดำอยู่ที่หน้าทางเข้าฝั่งหน้ากับฝั่งหลังของโกดัง"เจ้านายพูดเสียงเรียบก่อนที่จะหันไปสนใจกับ 'เหยื่อ' ของเธอต่อ
"พวกมันกำลังจะออกรถแล้ว!!"ยุนอาพูดเสียงดังขึ้นมากอีกระดับเพราะความตกใจที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเท่าไหร่ จึงวอไปหาลูกน้องทุกๆกลุ่มให้เตรียมพร้อม
ส่วน 'เจ้านาย' ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นตระหนกแม้แต่นิดเดียว ลิปติกสีแดงสดที่ไม่ค่อยได้ขยับเขยื้อนเพราะเจ้านายไม่ยอมพูดซักเท่าไหร่ กลับเริ่มได้ทำงานอีกครั้งเมื่อเจ้านายคลี่ยิ้มออกมา
รถหรูหราสีดำสนิทเริ่มออกตัวออกไปทีละคัน...
รถคันสีดำมีทั้งหมดสี่คัน ฝั่งชายแว่นดำสองคันและฝ่ายผู้หญิงอีกสองคัน...
...ปฏิบัติการช็อกกี้พิงค์027...
หลังจากรถสีดำออกไป ซึ่งน่าจะเป็นคันที่ลูกน้องส่วนใหญ่ของผู้ชายแว่นดำอยู่ ได้เพียงคันเดียว กลับต้องถูกตัดขาดออกจากกันเพราะคันที่สองติดอยู่กับกับดักตะปูเรือใบที่เพิ่งโยนไปได้ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
...พวกคนชั่วก็ต้องเล่นด้วยแผนชั่วๆ...
คันแรกที่ขับออกไปโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คงเป็นหน้าที่ของแก๊งค์ไข่มุกดำตามที่วางแผนกันเอาไว้ ส่วนอีกสามคันที่เหลือ ไม่รอดฝีมือของกลุ่มตำรวจนอกเครื่องแบบกับแก๊งค์ช็อกกี้พิงค์หรอก...
เมื่ออีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังถูกโจมตี จึงลงออกมาจากรถเป้นลำดับแรกและวิ่งหนีได้อย่างปลอดภัยด้วยกันป้องกันจากลูกน้องของพวกเค้า เจ้านายและยุนอาพร้อมกับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งจึงวิ่งตามพวกหัวโจกนั่นไป ส่วนลูกน้องก็ต้องสู้กับลูกน้อง มันถึงขั้นเดียวกัน จะได้สู้แบบฝีมือเท่ากัน
....
...
หัวโจกทั้งสองพร้อมกับลูกน้องที่มีอยู่น้อยนิดวิ่งมาจนสุดทาง พวกเค้าประเมินความปลอดภัยผิด น่าจะตรวจสอบเส้นทางการหนีไว้เผื่อซักสองสามทาง ดูจากหน้าตาที่เหงื่อเต็มใบหน้า หายใจถี่ราวกับคนตีกลองหนักๆแล้ว มันดู...ไม่มีความเป็นมืออาชีพเอาเสียเลย
"เฮ้ย!!"หัวโจกผู้ชายนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจ หลังจากที่วกเค้าตัดสินใจวิ่งไปอีกทาง แต่คราวนี้กลับถูกชายนับสิบคนที่ใส่ชุดเต็มยศจ่อปืนมาที่พวกเค้า พอเอี้ยวหันตัวกลับมาอีกทาง ก็เจอลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง พร้อมกับคนสองคนที่เห็นแค่เงาก็ขนลุกไปถึงหัวเข่า
"วางปืนลงแล้วมอบตัวซะ"ยุนอาตะโกนบอกคนที่อยู่ในวงล้อมดงปืนกระบอก ซึ่งแต่ละคนก็ทำหน้าตาตื่นตระหนกกันทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าพวกเค้าจะไม่รักชีวิต...
ยอมจำนนว่าโชคชะตา ความสบาย ความรวยของพวกเค้ามันจบลงได้เพียงเานี้ ลูกน้องทั้งหมดล้วนวางปืนลงแล้วยกแขนขึ้นเหนือศรีษะ เป็นอันว่า...พวกเค้าแพ้แล้ว
ลูกน้องฝ่ายยุนอาที่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ วิ่งไปจับกุมเหยื่อของพวกเค้าทีละคน ชายแว่นตาดำและผู้หญิงคนนั้นถูกผลักให้นั่งลงไปเพื่อจะได้ใส่กุญแจมือได้ง่ายๆ ถึงแม้พวกเค้าจะยอมจำนนแล้ว แต่พวกเค้าก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่าผู้หญิงลิปติกสีแดง หมวกบานสีดำนั่นเค้าคือใคร
แต่ถ้าเพ่งมองดูดีๆเค้าคนนั้นมีปลอกแขนสีชมพูขอบดำติดอยู่ที่เสื้อกันหนาวยาวสีน้ำตาลนั่น
...มันคือสัญลักษณ์แก๊งค์ช็อกกี้พิงก์ สีชมพูขอบดำ...
...แก๊งค์ที่มีอำนาจเป็นอันดับหนึ่งในเกาหลีของจริง!!...
....
...
..
"วันนี้แกต้องเป็นคนตาบอดขายล็อตเตอร์รี่นะเว่ย เข้าใจป่ะไอ้แท"สาวร่างสูง ลอบมองเพื่อนตัวเล็กอีกที คราวนี้เหมือนเค้าจะไม่ค่อยแน่ใจกับการแสดงของตัวเล็กซักเท่าไหร่ เอ่อ...ลางสังหรณ์มันบอก
"แหมมม มีอะไรที่ฉันเป็นแล้วไม่เนียนมั่ง ขอทานก็เคยเป็น คนกวาดถนน รปภ. พนักงานต้อนรับ คนล้างจาน พนักงานขายของไดโซะ..."คนตัวเล็กพูดเพื่อเพิ่มความมั่นใจในตัวเอง ...คิดอันที่จริงเธอก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะเล่นเนียนหรือไม่เนียน-_-
"เออๆพอๆ คราวนี้เราต้องเอาเงินให้ได้เยอะๆนะเว่ยจะได้มีเงินไปส่งเจ้าหนี้แกซักที"คนตัวสูงเอ่ยบอก คราวนี้เธอซีเรียสจริงๆ เพราะคนตัวเล็กของเธอก็เลื่อนวันจ่ายมาเป็นเดือนแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่จะต้องเอาเงินก้อนแรกไปส่งเจ้าหนี้ของมัน
"เออๆเชื่อมือไอ้แทเถอะ"คนตัวเล็กเอามือน้อยๆตบที่อกของตัวเองหนักๆ และสวมแว่นตาสีดำกับไม้คลำทางเดินไปเพื่อเพิ่มความเนียน เธอจึงเดินไปโดยหลับตาข้างนึงลงเพื่อให้เห็นทางไม่สะดวก
"เฮ้อออ. จะรอดมั้ยวะเนี่ย"
....
....
'เป้าหมายคือวัยกลางคนผู้ชาย แกล้งทำเป็นเดินชนอะไรไปเดี๋ยวเค้าก็มาซื้อเอง'
แทยอนนึกถึงคำพูดของซูยองซึ่งตอนนี้ก็คงไปแสดงเป็นเด็กตาบอดขายล็อตเตอรี่เหมือนกัน แผนที่ดูไม่มีอะไร แต่ก็สามารถทำให้ขายได้ไปได้เยอะทีเดียว ซึ่งพื้นที่ทำมาหากินของทั้งคู่นั่นคือบริเวณห้างสรรพสินค้านั่นเอง
...นึกอยากขอบคุณที่เพื่อนรักอย่างซูยองต้องมาเหนื่อยช่วยเธอทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่กงการอะไร...
ความจริงแล้วซูยองก็มีฐานะพื้นฐานพอสมควร ซึ่งไม่มีวันเป็นลูกหนี้ใครหรอก แต่แทยอนที่เช่าบ้านข้างๆบ้านของซูยองนั่นแหละ ที่มีหนี้ล้นพ้นหัว ดอกเบี้ยก็พุ่งเอาๆที่จ่ายนี่จ่ายแต่ดอกเบี้ยเค้าทั้งนั้น
...แล้วอย่างนี้จะรวยตามความฝันของตัวเองได้อย่างไรกัน...
แม่พ่อก็ไม่เคยเห็นหน้า แล้วอย่านึกว่าจะได้เจอหน้าญาติๆเลย เฮ้ออออ พี่น้องมีไหมก็ไม่รู้เผลอๆคนที่ไปเดินชนเมื่อกี้อาจจะอาจจะเป็นพี่ต่างพ่อน้องต่างแม่ของเธอก็ได้
...ชีวิตอาภัพแบบอันลิมิต...
...ต้องสู้ชีวิตยิ่งกว่าฉลามบุก...
อีกด้านหนึ่งของลานหน้าห้างสรรพสินค้า...
"นี่จอดรถก่อน"หญิงสาวผู้ที่มีปลอกแขนสีชมพูขอบดำสั่งลูกน้องให้จอดรถข้างๆทาง ...เหมือนเธอจะลืมอะไรไป
"ลงไปซื้อมีดโกนหนวดให้ฉันหน่อย"คนที่ใครๆต่างเรียกว่าเจ้านายสั่ง
"เอ่อ เจ้านายจะเอาไปทำอะไรหรอครับ เจ้านายไม่มีหนวดนะครับ"ลูกน้องที่อยู่ข้างหน้าถาม
"อย่ารู้ซักเรื่องได้มั้ย ไปได้แล้วซูโฮ"เจ้านายยื่นบัตรเครดิตที่มีสีทองวาวให้กับลูกน้อง ซึ่งเค้าก็รับมันไว้และเปิดรถแวนคันใหญ่ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษออก สวมกันกันแดดสีชา และเดินกลับไปที่ห้างสรรพสินค้าที่เพิ่งเข้าไปถือของให้เจ้านายเมื่อครู่
คนแวนคันใหญ่ที่แบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนลูกน้องที่มีที่นั่งเพียง3ที่นั่งแต่ต้องยัดกันนั่งให้ได้5คน และส่วนที่สองนั่งได้6ที่นั่งแต่มีเจ้านายเท่านั้นที่ได้ครอบครองส่วนนั้นไป และมีกระจกดำที่สามารถเลื่อนเปิด-ปิดกั้นเอาไว้เผื่อพูดคุยกันได้
...ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน...
เจ้านายมองตามลูกน้องที่เพิ่งลงจากรถไป เฮ้อออเดินหรือคลาน แล้วเธอจะต้องรออีกนานแค่ไหนกัน
พูดถึงเรื่องเมื่อวานกับความสามารถในการวางแผนของเธอบวกกับความร่วมมือจากตำรวจนอกเครื่องแบบอย่างผู้กองยุนอาเอ๊ะหรือสารวัตร ชั่งเถอะตำรวจเหมือนกัน และแก๊งค์ไข่มุกดำ ทำให้แก๊งค์เธอมีผลงานดีๆเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง
...การมีอิทธิพลเพื่อได้กำจัดคนชั่ว ถือเป็นพันธกิจของแก๊งค์เธอและแก๊งค์พันธมิตรทั้งหลาย...
ลอบยิ้มเพื่อเป็นรางวัลให้กับตัวเองหนึ่งที เจ้านายเงยหน้าขึ้นมา มองออกไปทางนอกหน้าต่าง
...เขาอยากถอดแว่นตาสีดำนั่น...
...เพื่อที่จะมองแสงแดดสีแดงซักครั้ง...
...สบตากับผู้คนโดยใช้สายตาของตัวเอง...
...ไม่ต้องปกปิดหน้าตา เพื่อป้องกันตัวเอง...
ปึง!!!!!!!!
เฮือก!!!
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายตกใจก็ว่าได้ ก็มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เอาหน้ามาแปะอยู่ที่กระจกที่ติดกับที่เค้านั่ง เกือบหลุดกรี๊ดแล้วด้วยซ้ำ แต่พอเห็นลูกน้องที่หันมามองและตั้งท่าหยิบปืนป้องกันเค้านั้นก็กรี๊ดไม่ออก ...เพราะเธอต้องรักษามาดเจ้านายเอาไว้...
...นั่นมันเด็กตาบอด...
...เด็กอนุบาลก็รู้ว่ามันไม่บอดจริง-_-...
"เฮ้ย เงินเมื่อไหร่จะให้ซักทีวะ!!"เสียงผู้ชายสองคนที่ดังจากนอกรถ สามารถทะลุทะลวงเข้ามาถึงรถแวนได้อย่างง่ายดาย เจ้านายสามารถฟังได้อย่างชัดเจน เค้านั่งนิ่งแต่หูนั้นก็ตั้งใจฟังอย่างดี เก็บอาการอยากรู้เกินเหตุเอาไว้ในใจก็พอ
"แล้วจะมาเก็บอะไรนักหนาวะ ดอกเบี้ยก็แพงยิ่งกว่าค่าบ้านแกอีก!!"แทยอนตะโกนโวยวายและป้องกันตัวโดยใช้ไม้ของเธอตีเข้าไปที่สองอันธพาล
"แล้วจะยืมทำไมวะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเจ้านายฉันเป็นคนยังไง เผลอๆวันนี้แกอาจจะได้เป็นเมียของฉันสองคนก็ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า"อันธพาลคนนึงพูดทำหน้าหื่นใส่แทยอนที่กำลังยืนคิดเอาตัวรอดจากตรงนี้ให้ได้ แต่ทั้งหมดนั่นก็อยู่ในสายตาของเจ้านายที่อยู่ในรถอีกที
"ก็ถ้ารู้ว่าดอกเบี้ยแพงกว่าค่าตัวเมียพวกแกฉันก็คงไม่มายืมหรอกเว่ย!!!"แทยอนใส่กำปั้นหนักๆด้วยมือเล็กๆไปที่อันธพาลทั้งสองคน ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงตัวแค่นี้ แรงเยอะใช่เล่น.. ใครใช้ให้มาพูดหยาบคายกับเธอแบบนี้
"หนอยยยแก!!"อันธพาลคนนึงอัดกำปั้นที่หนักและเจ็บของแท้ใส่ท้องของแทยอน กะว่าจะหนีไปหลังจากหนีแล้วแท้ๆ...
อันธพาลอีกคนนึงก็เหมือนจะรู้งาน จับแทยอนเอาไว้เพื่อให้เป้าหมายอยู่นิ่งๆ เหมือนเวลาเตะกระสอบทราย...กระสอบมันก็อยู่นิ่งๆให้คนเค้าเตะต่อย แต่นี่มันคน...
และนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่เจ้านายทำท่าคิ้วขมวดเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่...
"ออกไปช่วยผู้หญิงคนนั้น"เจ้านาย เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งเล่นโทรศัพท์เครื่องหรูสีชมพูอ่อน เหมือนไม่ได้สนใจ...แต่เธอก็สนใจ
"ตะ...แต่มันไม่ใช่เรื่องของเรานะครับ"ลูกน้องของเธอที่เหลือเอ่ยปากเป็นเสียงเดียวกัน
"บอก ให้ ออก ไป ช่วย แล้วเอาผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถมา"เจ้านายกล่าวเสียงเรียบอีกครั้ง แต่ทำไมลูกน้องของเค้าถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าเมื่อกี้
"คะ...ครับ"ลูกน้องของเค้ารีบดันตัวกันออกไปจากรถสองคนจับตัวสองอันธพาลนั่นและจัดการแบบ 'มาเฟีย' ส่วนอีกสองคนก็ค่อยๆพยุงแทยอนที่ล้มทั้งยืนให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่หลังรถ
"เฮ้ย!!จะเอานางนั่นไปไหน นั่นมันลูกหนี้ของเจ้านายฉันนะ!!"อันธพาลคนนึงที่ถูกลูกน้องของเจ้านายทุบที่ท้องเมื่อกี้โวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแทยอนถูกช่วย วันนี้ถ้าพวกมันไม่ได้เงินจากแทยอน อาจจะได้กินข้าวต้มเป็นอาหารหลักยาวๆ
"เฮ้ออออ ร้อนจริงๆ!"เซฮุน ลูกน้องคนนึงของเจ้านาย ถอดชุดสูทออก เผยให้เห็นปลอกแขนสีชมพูขอบดำ ซึ่งเป็นโลโก้ของ 'แก๊งค์ช็อกกี้พิงค์'
"หะ...เห้ย ช็อกกี้พิงค์!!!"อันธพาลทั้งสองเห้นปลอกแขนก็ถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่คิดว่าจะได้เจอแก๊งค์อภิมหาอำนาจกับตัวเป็นๆ ลูกช้างมีบุญเหลือเกิน ถุ้ย! ใครเค้าอยากเจอ กลัวเว่ย!!
แทยอนที่ถูกพาตัวให้เข้ามาในตัวรถ ร้องโอดโอยเพราะเจ็บจากการถูกซ้อมเมื่อครู่ ดวงตาปิดสนิทแน่นเกินปกติ ถึงแม้ใบหน้าจะบิดเบี้ยวจนแทบดูไม่ได้ แต่คนตัวเล็กก็ยังรักษาความหน้าตาดีเกินเหตุได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้เจ้านายเผลอหัวเราะน้อยๆออกมา
...นี่ฉันหัวเราะเป็นหรอ...
ขนาดลูกน้องยังงง อยู่รับใช้เจ้านายมาหลายปี แต่ก็ยังไม่เคยเห็นเจ้านายหัวเราะซักนิด ยิ้มก็ยังไม่เคยเห็น นอกจากจะเป็นที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจนั่นน่ะนะ..
ลูกน้องที่จัดการกับอันธพาลสองคนนั้นด้วยแค่คำพูดและลงมือนิดๆหน่อยๆเสร็จก็กลับขึ้นมาบนรถ บวกกับที่ซูโฮเพิ่งกลับมาจากการซื้อมีดโกนหนวดพอดี จึงได้เวลาออกรถกลับไปยังบ้านของเจ้านายเสียที
"นะ...นี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน"แทยอนที่ยังเจ็บปวดอยู่แถวท้องกับใบหน้า เริ่มพูดได้ แต่รู้สึกว่าไม่อยากพูดได้ก็ตอนที่เห็นพวกชายชุดดำอยู่เต็มรถนี่ล่ะ
"บ้านของฉัน"เจ้านายพูดสั้นๆ ต่างคนต่างสบตากันโดยใช้แว่นตาสีดำเป็นฉากกั้น เธอไม่ได้มองกันตรงๆหรอก...
"ปล่อยฉันลงเถอะ"แทยอนพูดอ้อนวอน นี่มันหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า ไม่สิ หนีอันธพาลปะมาเฟียสิถึงจะถูก = =
"เธอชื่ออะไร?"ดูเหมือนเจ้านายจะไม่ฟังแทยอนพูดแม้แต่นิด นิสัยเธอเป็นอย่างนั้นนี่นา
"นี่คุณฟังฉันพูดหรือเปล่าเนี่ย-*-"แทยอนทำหน้าบูด ปากจู๋ ดูแล้วมันน่ารักจิ้มลิ้มบอกไม่ถูก
"เธออยากได้เงินไม่ใช่หรอ...ทำงานกับฉันเป็นไง?"เจ้านายถามคนตัวเล็กเสียงเรียบสายาก็ยังมองดูคนตัวเล็ก ขาว ปากแดง คิ้วไม่ค่อยมี แต่หน้าตาดีเกินร้อย
"หือ?"แทยอนทำเสียงสูงใส่ อยู่ดีๆก็มีชายชุดดำมาช่วย โดนยัดเข้ามาในรถมืดๆ แถมยังถูกให้มาทำงานด้วย เกิดอะไรขึ้นกับฉัน??
"เฝ้าบ้าน อย่างเดียว"เจ้านายชิงบอกก่อนเพราะรู้ดีว่าคนตัวเล็กจะต้องถาม ความจริงที่บ้านเจ้านายไม่มีคนรับใช้เลย เค้าอยู่คนเดียวในบ้านใหญ่ พวกลูกน้องก็อยู่บ้านเล็กๆรอบทิศ รวมถึงแม่บ้านผู้หญิงด้วย ยกเว้นเสียแต่ช่วงนี้ที่ดูเหมือนเจ้านายจะเหงาเลยให้ซูโฮ เซฮุนและแม่บ้านมาอยู่เฝ้าบ้านด้วยสองสามคน
"ห๊ะ??"คนตัวเล็กยิ่งงงหนัก งานบ้านอะไรให้เฝ้าบ้านอย่างเดียว เงินจะคุ้มกับที่ทำหรือเปล่า
"วันละแสนวอนเป็นไง?? ตกลงจะทำหรือไม่ทำ ถ้าไม่ทำฉันจะให้ลูกน้องเอาเธอลงไป"
...แสนวอน...
...แสนวอนนนนน...
...ใครจะไม่เอา!!...
"ทำ!!"คนตัวเล็กๆเด้งตัวขึ้นประหนึ่งว่าหายจากอาการบาดเจ็บ เงินเดือนวันละแสนวอนกะอีแค่เฝ้าบ้านนี่ โคตรจะคุ้ม!! และด้วยการตอบรับของตัวเล็กจึงทำให้เจ้านายหัวเราะออกมาอีกครั้ง
...คราวนี้เค้าหัวเราะออกมาดังกว่าเดิม...
...นี่เจ้านายหัวเราะ??...
"ตกลงเธอชื่ออะไร"เจ้านายกลับมาถามหลังจากที่หัวเราะเสร็จ
"แทยอน แล้วคุณล่ะ"แทยอนถามกลับ
"เรียกฉัน ว่า เจ้านาย"
.............................
10-shot ฟิคเก่าขอดองไว้แป๊บเดียวจริงๆ5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น