[10-shot]Taeny มาเฟียตายิ้มกับเด็กจิ้มลิ้มแทยอน

ลำดับตอนที่ #3 : MF&KT - 3[100%]

"คะ...คุณชื่อทิฟฟานี่หรอ"แทยอนถามอย่างแปลกใจ ทำไมตอนที่อยู่ในรถตู้ถึงไม่ยอมบอก แล้วทีอย่างนี้ก็มาพูดกันอย่างง่ายๆโดยที่ยังไม่ได้ถามซักคำ











"อื้ม"เจ้านายทิฟฟานี่ยังคงทาครีมบริเวณท้องตามรอยฟกช้ำต่างๆ แต่บางทีแทยอนก็คิดว่าเจ้านายของเธอทานานเกินไป












จากที่ทา อาจจะมีความรู้สึกเหมือนนวดหรือลูบคลำ











"งั้นฉันเรียกเจ้านายว่า...คุณทิฟฟานี่ได้มั้ย"แทยอนเว้นวรรคประโยคไว้ซักนิด เพราะเธอกลัว...ว่าเจ้านายของเธอจะไม่ให้เรียกชื่อ











...นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีคนคนนึงเรียกชื่อเรา...











"ได้สิ แต่แค่ตอนที่อยู่กันแค่สองคนเท่านั้นนะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณเรียกทิฟฟานี่เฉยๆก็ได้"ทิฟฟานี่ยิ้มบางให้แทยอน และดึงเสื้อให้ปิดกลับที่เดิม ปิดฝายาบรรเทาอาการปวด และยื่นยาแก้ปวดให้แทยอน












"กินยาแล้วกลับไปนอนซะ"ทิฟฟานี่ยื่นยาให้แทยอน เก็บกระเป๋ายา แล้วเดินไปที่เตียงนอน แต่ยังไม่ทันหัวถึงหมอน แทยอนก็ตั้งคำถามขึ้นมา











"แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันต้องทำอะไรบ้าง??"











....











'เฝ้าบ้าน'










เป็นคำๆเดียวที่หลุดออกมาจากปากของเจ้านายเพียงแค่นั้นจริงๆ แทยอนเลยต้องมานั่งหาคำจำกัดความของคำว่าเฝ้าบ้าน โดยใช้ 'พจนานุกรม' พระเวรพระกรรม ดันไม่มีสมาร์ทโฟนใช้เหมือนใครเค้า เลยต้องเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อหาคำว่าเฝ้าบ้าน -_- ส่วนเจ้านายเธอออกไปทำธุระแต่เช้ากับลูกน้องแล้วล่ะ










"เฝ้าบ้านๆๆ"แทยอนพึมพำแล้วใช้นิ้วไล่คำไปเรื่อยๆ พจนานุกรมที่ใหญ่และหนักจนเธอต้องวางพื้นแล้วหาไปเรื่อยๆ และแล้ว..











"เฝ้า หมายถึง ระวังดูแลรักษา งั้นเฝ้าบ้านคือระวังบ้านหรอ บ้านน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง-*-"ด้วยตรรกะของแทยอนที่นับวันจะยิ่งถดถอยไปตามกาลเวลา ทำให้เธอเสียเวลาไปกับการตั้งสมมติฐานล้านแปดกับคำว่าเฝ้าบ้านอย่างมากมาย











จนในที่สุด..











รถมีระดับวิ่งแล่นมาตามพื้นถนน และจอดเทียบอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แทยอนที่กำลังถูบ้าน??? อย่างขะมักเขม้นก็หันมามองคนที่เพิ่งเข้ามา นั่นคือเจ้านายของเธอร้อยเปอร์เซนต์ แต่ว่ายังมีอีกคนที่เดินตามมาข้างๆด้วย เท่ห์สุดๆ












"แทยอนเธอทำอะไร??"เจ้านายของเธอมองพื้นที่เปียกโชน เหมือนเพิ่งถูกน้ำท่วมมาหมาดๆก็ไม่ปาน เธอรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังถูบ้าน นี่ถูจริงๆใช่มั้ย??












"ก็เฝ้าบ้านไงเจ้านาย^^"แทยอนพูดแล้วโค้งทักทายคนที่ยืนข้างเจ้านายของเธออย่างสุภาพ คนที่ยืนข้างๆนั้นก็โค้งให้นิดหน่อย แล้วก็หัวเราะเบาๆในความเด็กของแทยอน











"ฉันหมายถึงให้เธอนั่งเฝ้าว่ามีใครเข้าออกมั่ง ทีหลังไม่ต้องทำแล้วนะ!"เจ้านายวีนแตก บ่นใส่แทยอน ความจริงหน้าเธอก็ดูเครียดตั้งแต่เข้ามาในบ้านแล้ว











"ดะ...ได้"ด้วยความที่แทยอนไม่เคยโดนดุ ไม่รู้จักคำว่าดุด้วยซ้ำ เพียงแต่ความรู้สึกนี้ มันคงเรียกว่าโดนดุล่ะนะ












"ไปที่ห้องทำงานก่อนนะยูริ แล้วเดี๋ยวฉันจะตามไป"เจ้านายโบกมือให้คนข้างๆเดินไปก่อน ซึ่งคนข้างก็ยิ้มและเดินไปด้วยดี ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่แทยอนและเจ้านายของเธอ












"ทีหลังไม่ต้องมาทำแบบนี้แล้วรู้มั้ย แผลเธอก็ยังไม่หายดียังจะมาทำเก่งทำนู่นนี่อยู่นั่นแหละ"เจ้านายเอ็ดตะโรแทยอนยกใหญ่ แทยอนได้แต่กอดไม้ม็อบก้มหน้ารับชะตากรรม ความจริงเจ้านายก็ออกจจะหงุดหงิดนิดหน่อย เธอไม่ชอบที่ชื้น แต่อดเห็นหน้าบูดของแทยอนก็อดขำไม่ได้ หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มเสียอีก












"..."แทยอนได้แต่พยักหน้ารับ และก้มหน้าอยู่อย่างนั้นแต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีของบางอย่างอยู่ใกล้หัวตัวเอง












"ลองเอาไปใช้นะ ถ้าไม่ชอบก็บอกฉัน แล้วเย็นนี้ก็ไปกับฉันแต่งตัวให้ดีๆล่ะ"เจ้านายยัดถุงกระดาษให้แทยอน แล้วเดินไปที่ห้องทำงานตามที่ได้นัดกับยูริไว้ เมื่อเปิดถุงกระดาษดูก็พบว่า.











มันคือสมาร์ทโฟน!!











งานหนักมาต่อ งานหนักก็มา ให้ตายเถอะถึงเธออยากจะมีสมาร์ทโฟนใช้เหมือนใครเค้า แต่ความจริงเธอก็ใช้ไม่เป็น กดเปิดเครื่อง โทรเข้าโทรออก ปิดหน้าจอ ทั้งหมดนี้ เธอทำไม่เป็น..











ห้องทำงาน...











"เหลืออีกแค่สองแก๊งค์เท่านั้นแต่ที่ดูน่ากลัวที่สุดก็คงจะเป็นแก๊งค์เสาไฟกับไชเท้าน่ะนะ"ยูริค่อยๆแสดงความคิดเห็นให้เจ้านาย ยุนอา และแก๊งค์จ่าสิก(ในวิดีโอคอล)ฟัง












ยูริ หัวหน้าแก๊งค์ไข่มุกดำ ยุนอาสารวัตรตำรวจนอกเครื่องแบบ และเจสสิก้าแก๊งค์จ่าสิก ทั้งสามกลุ่มนี้เป็นกลุ่มพันธมิตรของแก๊งค์ช็อคกี้พิงค์ซึ่งนำโดยเจ้านาย ซึ่งบทสนทนาของพวกเค้าก็เกี่ยวกับโปรเจคใหญ่ที่ใกล้เสร็จในเร็วๆนี้












...โปรเจคเผด็จการแก๊งค์ใบดำ...










ถ้าแก๊งค์ไหนมีประวัติในด้านที่ไม่ดี แม้แต่นิดเดียว สารวัตรยุนก็จะลิสต์รายชื่อแก๊งค์ทั้งหมดและเขียนในบัญชีรายดำ ซึ่งในตอนแรกก็มีหลายแก๊งค์ทีเดียว แต่ตอนนี้เหลือเพียงสองแกีงค์เท่านั้น คือแก๊งค์เสาไฟกับไชเท้าและแก๊งค์ฮโยโคโยตี้












แก๊งค์เสาไฟกับไชเท้า คือแก๊งค์ที่มีอำนาจอันดับ5ของประเทศจากการประเมินความสามารถกันเองของกลุ่มสมาพันธ์มาเฟียแห่งชาติ มีหัวหน้าสองคนคือ ซูยองและซันนี่ ความสามารถแก๊งค์นี้ล้นหลามมาก เพราะสามารถจัดการคนได้ทุกระดับ(ส่วนสูง)











ส่วนแก๊งค์ฮโยโคโยตี้ แก๊งค์อันดับท้ายๆแต่ความร้ายกาจมีมากทีเดียว เพราะเป็นแก๊งค์ที่เคลื่อนไหวได้เร็วมาก และมีจุดแข็งคือการหลอกล่อด้วยการเต้นฮูลาฮูล่า












...พอเถอะ...

















..70%ที่เหลือ..












"งั้นเราจัดการกับแก๊งฮโยโคโยตี้กันก่อนดีมั้ย"เจ้านายเสนอความคิดเห็น และก็ไม่มีใครคัดค้านความคิดของเธอ








      

"แล้วเราจะจัดการยังไงกันดีล่ะ"ยูริ











"บุกผับไง"










....











เจ้านายและยูริเดินออกมาจากห้องทำงาน เจ้านายของเธอต้องทำตามธรรมเนียมเจ้าบ้านที่ดีคือการเดินไปส่งแขกกลับบ้าน เจ้านายกับยูริเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ ผ่านห้องนั่งเล่นที่มีคนตัวเล็กนั่งกดโทรศัพท์อยู่ ดูไปก็เหมือนคนกดนู่นนี่เล่นอย่างมืออาชีพแต่พอเจ้านายเดินไปดูใกล้ๆแล้ว.. หน้าจอยังมืดอยู่เลย -*-












"แทยอน นี่เธอเปิดเครื่องหรือยัง-_-"เจ้านายนั่งโซฟาข้างๆแทยอน เธอลืมไปเสียสนิทว่าต้องส่งแขกที่ยืนงงๆอยู่กลางบ้าน











"คะ..คือว่า มันเปิดเครื่องไงอ่ะ แหะๆ"แทยอนยิ้มเฝื่อนๆให้เจ้านาย เจ้านายของเธอก็หยิบโทรศัพท์จากมือแทยอนมาแล้วกดปุ่มที่อยู่ด้านข้างของตัวเครื่อง











"ถ้าเปิดเครื่องกดปุ่มนี้ค้างไว้ซักแป๊บนึง แบบนี้"เจ้านายอธิบายแทยอนทีละขั้นตอนและยื่นโทรศัพท์ยื่นให้เจ้าตัว











"แล้วแป๊บนึงนี่มันนานแค่ไหนอ่ะ"แทยอนถาม เธอถามด้วยความสงสัยจริงๆ แต่แถวบ้านเรียกคำถามพวกนี้ว่า










...คำถามกวนส้น__...











"3วิก็เปิดได้แล้วมั้ง-*-"เจ้านายตอบส่งๆไป พร้อมทั้งลุกขึ้นจะได้ไปส่งแขกเสียที











"เอ..แต่เมื่อกี้เจ้านายเปิดได้2วิเองนะ(' ' )"แทยอนยังเถียงเธออย่างสุดกำลัง แต่เมื่อกี้เธอจับเวลาได้สองวินาทีจริงๆนี่นา











"เออจะกี่วิก็เรื่องของเธอเถอะ ไปกันเถอะยูริ"เจ้านายดันตัวยูริให้เดินไปก่อนที่เธอจะเปิดศึกกับคนตัวเล็ก












...นี่ฉันหาคนมาแบ่งเบาภาระ หรือ เพิ่มภาระกันแน่??...











"นี่เธอ ฉันยังไม่ได้คุยกับแทยอนนั่นเลยน้า ใจคอจะไล่ฉันหรือไง"ยูริถามขึ้นเพราะเธอยังคงโดนเจ้านายดันหลังให้รีบๆเดินออกจากบ้านของเธอ











"ไม่ใช่ย่ะ ฉันมีธุระตอนเย็นนี้ เดี๋ยวค่อยมาวันหลังละกันนะ"เจ้านายบอกเหตุผลให้ยูริฟัง แต่ยูริก็ส่งสายตาแบบมีเลศนัยมา จนเจ้านายต้องทำหน้าคิ้วขมวดงงกับคนตัวสูง











"ธุระที่ว่านั่น..เกี่ยวกับเด็กเธอด้วยหรือเปล่า กิ๊วๆ"ยูริเอานิ้วเกลี่ยนแก้มเจ้านายเล่นๆเป็นการแซว ใช่ว่าเธอจะดูไม่ออกว่าเจ้านายคงรู้สึกพิเศษกับเด็กคนนี้ เพราะเธอไม่เคยเห็นเจ้านายพาใครมาบ้านนี้เลยซักคน ถ้าไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือเพื่อนรู้จักแบบเธอ












แต่จู่ๆเด็กคนนี้ก็มาอยู่บ้านของเจ้านาย โดยมีหน้าที่แค่ 'เฝ้าบ้าน' เท่านั้น แถมหน้าตาเด็กนี่ก็ยังดูน่ารักจิ้มลิ้ม เหมือนสเปคของเจ้านายเลยแหละ เพราะฉะนั้นมันก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน..ว่าเจ้านายคนนี้สนใจคนตัวเล็กที่ชื่อแทยอน..












"นั่นมันเรื่องของฉัน ไปได้ละไป"เจ้านายทำหน้านิ่ง ในขณะที่ยูริหัวเราะก๊าก แต่ก็โดนเจ้านายตีจนยอมขึ้นรถตู้สีดำไปแต่โดยดี











...












"นี่ยังไม่ไปเตรียมตัวอีกหรอ?"เจ้านายกลับเข้ามาในบ้าน ยังเห็นคนตัวเล็กนั่งกดโทรศัพท์จึงถามออกไป เพราะเธอก็จะไปเตรียมตัวแล้วเหมือนกัน












"คะ..คือ เท้าชาอ่ะ ลุกไม่ได้^^;"











"-_-"











เจ้านายส่ายกัวเบาๆกับตัวภาระนี่ เดินไปหาแทยอนและค่อยพยุงให้ลุกขึ้น แทยอนก็ลุกขึ้นแต่โดยดี ทั้งคู่ค่อยๆเดินไปโดยใช้การพยุงจากเจ้านายและไต่ไปตามกำแพง











"โอ๊ยยยยย ฮิฮิฮิฮิฮุฮุ จั๊กกะจี้ อ๊าาาา"แทยอนเดินไปแต่ก็ดันลืมเอาเท้าข้างที่ชาอยู่แตะพื้น เลยทำให้เหมือนมีเม็ดทรายวิ่งอยู่ในเท้าเธอ ทำให้รู้สึกจั๊กกะจี้มากทีเดียว











และด้วยความที่เป็นเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ทำให้แทยอนเสียหลักเซไปโดนตัวของเจ้านาย จนใบหน้าทั้งคู่อยู่ชิดไม่ถึงคืบ ดีที่มีแขนเล็กๆของแทยอนดันกำแพงไว้พอดี ไม่งั้นก็...  










สายตาของทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน แทยอนไม่รู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นอย่างไร และทิฟฟานี่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไรเช่นกัน











...รู้แต่เพียงว่าแค่มองตากันก็ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...










 
"อะ..เอ่อเจ้านายคะจะให้ดิฉันไปเตรียมรถให้เลยมั้ยคะ"คนรับใช้คนนึงของเจ้านายทำท่าทีกระอักกระอ่วนต่อเจ้านาย แต่เธอก็ไม่ผิด เพราะภาพที่เจ้านายของเธอกับแทยอนที่ดูเหมือนจะทำ...อะไรกัน มันช่าง ว้าวว












ทำให้ทั้งคู่แยกออกจากันเหมือนสปริง แทยอนทำตัวตัวไม่ถูกเลยได้แต่ถูไม่ตัวเองไปมา ส่วนเจ้านายก็ดันตัวเองให้ยืนตรงๆ แล้วหันไปมองหน้าคนรับใช้ของเธอ












"อะ...อื้ม อีกครึ่งชั่วโมงเตรียมรถส่วนตัวให้ฉันหน่อย"เจ้านายตอบคนรับใช้และเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่มองคนตัวเล็กแม้แต่นิดเดียว ส่วนคนตัวเล็กก็เดินตามขึ้นไป












....นี่เป็นครั้งแรก ที่เจ้านายทำท่าที่งึกงักต่อหน้าลูกน้อง...










....











30นาทีต่อมา..











แทยอนที่อาบน้ำเสร็จตั้งแต่15นาทีที่แล้ว ก็มานั่งอ่านหนังสือรอเจ้านายของเธอที่ห้องนั่งเล่นที่เดิม พอเธอได้ยินเสียงสลิปเปอร์มาไกลๆก็พอจะรู้ได้ว่าเป็นเสียงเท้าของเจ้านายจึงหันตามเสียงนั้นไป












เจ้านายสวมเดรสสีชมพูปล่อยผมที่เหมือนจะเพิ่งไดร์เสร็จเมื่อครู่ ทำให้ผมดูสลวยขึ้นมาก แทยอนเผลอลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว เผลอมองเจ้านายคนนี้ เผลอคิดไปว่าสวยมาก สวย สวย...












"ไปกันยัง?"เจ้านายที่อยู่ในระยะประชิดถามแทยอน เธอเดินมาตั้งแต่ตอนไหน? หรือว่ามัวแต่ตะลึงจนมากเกินไป











"อะ..อื้ม"แทยอนพยักหน้า และรอให้เจ้านายเดินนำไปก่อน แต่เจ้านายของเธอกลับเดินไปอีกทาง หยิบเสื้อโค้ชสีขาวมาสวมทับ และใส่แว่นตากันแดดอีกชั้น











...ขนาดจะสวยแล้วยังต้องปกปิดถึงขนาดนี้...












......












หลายชั่วโมงผ่านไปกับการใช้ชีวิตอยู่ในห้างสรรพสินค้าระดับไฮโซ เจ้านายเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย วันนี้เธอมากับเจ้านายสองคน ไม่มีลูกน้องมาคุม เพราะมันอาจจะดูประเจิดประเจ้อไปหน่อย เหมือคราวที่แล้วที่เธอเอาลูกน้องไปเป็นขบวน เลยมีคนติดตามเธอ











เข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่นทำเอาคนที่มีหน้าที่ 'เฝ้าบ้าน' อย่างแทยอน แทบอยากตัดแขนทิ้ง ให้หายเมื่อยตัวเสียเหลือเกิน










จนเดินมาถึงร้านนึงซึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าสำหรับผู้ชาย เจ้านายก็เค้าไปเลือกชุดนั้นชุดนี้ตามสบายหยิบโดยที่แทบจะไม่ต้องมอง ก็เอามาพาดใส่แขนของแทยอนให้เธอถือต่อ เดินไปทั่วร้านจนได้มาสิบกว่าชุด












"ลองเอาชุดทั้งหมดวางไว้ตรงนี้สิ"เจ้านายชี้ไปที่เก้าอี้ยาวที่วางตกแต่งร้านให้แทยอนเอาชุดดทั้งหมดไปวางไว้ ซึ่งแทยอนก็ทำตาม ชุดดูเท่และมีสไตล์มาก เท่จนแทบอิจฉาคนที่เจ้านายซื้อให้











"ชอบชุดไหนที่สุดในนี้"เจ้านายถามแทยอน เธอคงอยากได้ความคิดเห็นจากคนอื่นด้วยแหละมั้ง










"ชุดนั้นดูเท่ที่สุดแล้วนะ คนใส่จะต้องเท่มากๆแน่ๆ^^"เสื้อแขนยาวสีขาว พร้อมทั้งสเวตเตอร์สีน้ำเงินทะเล  และกางเกงยีนส์ดานิมสีน้ำตาล ดูรวมๆแล้วก็เท่อย่างที่แทยอนบอกจริงๆ










"สายตาดีเหมือนกันนี่ อ่ะ เอาไปใส่ซะเดี๋ยวนี้"เจ้านายหยิบชุดนั้นขึ้นมาและยื่นให้แทยอน ที่ทำหน้างงๆ











...นี่เจ้านายซื้อชุดพวกนี้ให้ฉัน?...











แทยอนพยักหน้าให้งงๆแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดตามคำสั่ง ส่วนเจ้านายก็แบกชุดทั้งหมดนั้นไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์อย่างอารมณ์ดี











...











"อื้มมม ทุกอย่างดูดีหมดยกเว้น เท้า = ="เจ้านายตรวจสอบความเพอร์เฟคของคนตัวเล็ก แทยอนในตอนนี้ช่างดูดีจนเกินบรรยาย ถ้าไม่ไปดูรองเท้าแตะสีขาว-น้ำเงินของมันน่ะนะ











เจ้านายเดินเข้าไปในร้านขายรองเท้าทันทีที่พูด เดินไปรอบๆร้านก็เริ่มจับคู่นู้นค่นี้มาเทียบกับเท้าแทยอน จนได้มาสามคู่











"เอาทั้งหมดนี่ค่ะ"ทิฟฟานี่บอกเคาท์เตอร์ให้คำนวณราคา แต่ว่าทำไมมีแต่รองเท้าเสริมส้นตึกมหาตึกทุกคู่เลยล่ะ = =











...แต่เอาเถอะ เค้าซื้อให้เราคงทำอะไรไม่ได้ = =...











"ใส่คู่นี้ละกันนะ"เจ้านายยื่นรองเท้าคู่ที่ยังไม่ได้ใส่ในถุงให้แทยอน











"คะ...คุณไม่คิดว่าฉันจะเมื่อยเท้าบ้างหรอถ้าใส่แบบนี้"แทยอนพูดออกไป เธอเลือกที่จะพูดและยอมไม่ได้อะไรเลยดีกว่า ปวดเท้าน่ะ











"งั้นเปลี่ยนก็ได้ขอเปลี่ยนสองคู่นี้เป็นรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินกับสีส้มขาวค่ะ"












....










   

และแล้วเวลาอาหารเย็นก็มาถึงทั้งคู่มานั่งทานในร้านบนตึกในห้างสรรพสินค้าชั้นที่สูงที่สุด ตะวันยังไม่ตกดินดี ท้องฟ้าเลยเป็นสีแดงเหลือง ระหว่างที่รออาหารทั้งคู่ก็ชมทิวทัศน์ของที่นี่











...ท้องฟ้าสีแดงเหลือง ถายในแว่นตานั้นแทบจะดูไม่ออก...










เจ้านายถอนหายใจออกมาหนึ่งที เธออุตส่าห์ได้มาทานอาหารในร้านที่แพงที่สุดและทิวทัศน์สวยที่สุด แต่เธอก็ไม่สามารถมองได้ด้วยตาเปล่าของเธอได้ ชีวิตของเธอไม่ได้ปลอดภัยถึงขนาดนั้น










(' ')










"จ้องฉันทำไม"เจ้านายถามแทยอนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และมองเธออย่างไม่วางตา









"ขอโทษนะคุณ"แทยอนกล่าวขอโทษ ก่อนที่จะถอดแว่นตาของเธอออก









"ย๊า! แทยอนเอาแว่นฉันคืนมานะ!"เจ้านายเริ่มโวยวายเมื่อรู้ว่าเธอไม่มีอะไรปกปิดตาของเธอ









"อ๊าาา ท้องฟ้าสวยจัง"แต่แทยอนก็ไม่สนใจกลับหันมองไปนอกหน้าต่างนั่นอีกครั้ง เจ้านายเธอหันตาม ท้องฟ้าสีแดงเหลือง มันสวยมาก











...เพราะเธอไม่เคยมองท้องฟ้า มองผู้คนในนอกสถานที่ด้วยตาตัวเองเลยซักครั้ง...











เจ้านายยิ้มบางๆก่อนที่จะหันมามองแทยอนที่กำลังดูทิวทัศน์เรื่อยเปื่อย เธออต้องขอบคุณคนนี้ ที่ทำให้เธอได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่เธอไม่เคยทำ










...ยอมก้มหัว เพียงเพื่อจะลองรองเท้าให้...










...ซื้อเสื้อผ้าโดยการแอบไปค้นตู้เสื้อผ้าว่าคนคนนี้ชอบแบบไหน...










...การที่อยู่กับคนคนนี้แล้วสบายใจ...










...การที่ได้ดูอะไรๆด้วยตาเปล่าเพราะแทยอน...










แบบนี้เรียกว่าชอบได้หรือเปล่า










.....











ทั้งคู่กลับมาจากการทานข้าวมื้อเย็น ถึงบ้านก็ค่ำๆ เจ้านายรู้สึกได้ว่า มันเป็นวันที่ดีๆ แทยอนก็คิดเช่นกัน









"เจ้านายคะ คุณหนูเล็กมาพบค่ะ"คนรับใช้ที่ยืนรอรับรายงาน










"จริงหรอ คริสตัลน่ะนะ?"










"ใช่ค่ะ"









เจ้านายเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนแทยอนก็หยิบของที่หลังรถและเดินตามมาทีหลัง แต่จู่ๆก็มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายจากข้างในบ้าน ไม่ใช่เสียงของเจ้านาย แล้วเป็นเสียงของใครกัน?










แทยอนรีบเดินเข้าไปในบ้าน เผื่อใครเป็นอะไรจะได้เข้าไปช่วยได้ แต่พอเธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นกลางบ้าน ก็พบผู้หญิงสองคน คนนึงก็คือเจ้านาย อีกคน..










"พี่ฟานี่เป็นไงบ้างคะคริสตัลคิดถึงพี่ที่สุดดในโลกเลยยย"ผู้หญิงคนนั้นกอดเจ้านายอย่างแน่น เจ้านายก็กอดตอบเช่นเดียวกัน










"พี่ก็คิดถึงน้องคนนี้เหมือนกันแหละ"เจ้านายบีบแก้มของคนที่ชื่อคริสตัล..










...เอ๊ะชื่อคุ้นๆ...










"อ้อแทยอน นี่คริสตัลน้องฉันเอง ส่วนนี่แทยอนเป็นลูกน้องพี่^^"










"คริสตัล!!!"










"พี่แท!! อร๊ายยยย"










..........................................





ฟิคเรื่องนี้แทยอนเรียกฟานี่ว่าฟานี่น้อยนิดเหลือเกิน ;_;