ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MF&KT - 2
ระหว่างทางกลับบ้าน เจ้านายของเธอก็ยังง่วนอยู่กับโทรศัพท์เครื่องสีชมพูต่อไป หลังจากที่ถามชื่อแล้วนั้นก็ไม่ถงถามไม่เรื่องสุขภาพซ้ากกกกคำ
นอนอยู่ตรงพื้นเบาะที่ถูกพับให้เป็นพื้นสำหรับรองเท้าของเจ้านายได้ระยะหนึ่งก็เริ่มรู้สึกว่าจะมีอาการปวดหลังเพิ่มขึ้นอีก แค่ปวดท้องกับแสบหน้านี่ก็เกินพอแล้ว แทยอนเลยค่อยๆพยุงตัวอีกขึ้นมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเจ้านายของเธอ ซึ่งเรียกความสนใจเจ้านายได้อย่างดี เจ้านายลอบมองเธอลอดผ่านแว่นตาสีดำนั่น เธอรู้ว่าเจ้านายมอง แล้ว...มองทำไม??
...เฮ้ออ ชั่งมันเถอะ เด็กนี่เจ็บตัวอยู่ฉันจะยกเว้นให้ก็ได้...
...แต่มานั่งทำผ้าห่มมินนี่เมาส์นี่รับไม่ได้นะ...
"ย่าห์! เอาผ้าห่มผืนนั้นมาให้ฉัน"เจ้านายสั่งแทยอนให้หยิบผ้าห่มสุดโปรดซึ่งแทยอนนั่งทับมันอยู่ให้เธอ
...ปกติ ไม่มีใครกล้านั่งเทียบเจ้านาย เลยรู้สึกแปลกใจถ้าจู่ๆก็มีคนมานั่ง...
...ยิ่งผ้าห่มสุดโปรด แม้แต่ปลายเล็บก็อย่าได้จับ...
...ล่าสุดลูกน้องใหม่เอาผ้าห่มไปห่มรอเจ้านายทำงาน เลยโดนเจ้านายจัดการโดนการเป็นเป้าวางแอปเปิ้ลวางไว้บนหัว...
...แต่เด็กนี่นั่งทับ แถมเอาผ้าห่มของเจ้านายไปถูกับตูด...
ถอนหายใจเบาๆและรับผ้าห่มนั้นไว้ คลี่ผ้าห่มเอามาคลุมตัวเหมือนเด็กหวงของ แล้วกลับไปให้ความสนใจกับโทรศัพท์ของเค้าต่อ แทยอนจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาบ้าง เป็นโทรศัพท์ที่ไฮเทคกว่าเจ้านายของเธอหลายเท่า เพราะถึงตกจากตึกชั้นสิบก็ไม่กระทบกระเทือนข้อมูลภายในตัวเครื่องของเธอได้เลย ...เพราะไม่มีหน่วยความจำ
"ฮัลโหล แกตอนนี้ฉันได้งานใหม่อ่ะ แล้วเดี๋ยวจะโทรไปอีกทีนะ ขอบใจมากที่ช่วย"แทยอนพูดกับปลายสายที่เพิ่งกดโทรไปเมื่อครู่
(เออดีแล้ว ฉันก็ตามหาแกจนทั่วไม่เจอนึกว่าโดนพวกนั้นอุ้มไปซะอีก)ซูยองพูดน้ำเสียงเป็นห่วง
...ก็ไม่เชิง...
"ฉันสบายดี เอ้อแค่นี้ก่อนนะ"แทยอนพูดไปเรื่อยๆ คือมันก็กดดันนะถ้าในรถทุกคนจะเงียบเป็นเป่าสากขนาดนี้ ก็เลยอยากหาเพื่อนคุยแค่นั้น แต่ประเด็นคือไม่มีคนคุยด้วย ก็เลยโทรไปหาเพื่อนสนิทปรากฎ..คุยได้ไม่ถึงหนึ่งหน้ากระดาษเรียงความ ก็เจอสายตากดดันจากเจ้านายของเธออีก เลยต้องรีบวางสายไป
...นี่ฉันหายใจได้อย่างเดียวหรือเปล่า ...
"เจ้านายครับ ดูเหมือนว่าจะมีคนตามรถเรามาซักพักแล้ว น่าจะพวกสะกดรอยตามเหมือนเคย"คริส คนขับรถมองผ่านกระจกหลังดูความปกติที่มีรถสีดำเก่าๆอีกครันตามรถของเจ้านายมาซักพักแล้ว ก็คงจะเป็นพวกสะกดรอยตามเหมือนเคย ที่ก็แค่ตามแล้วก็ไม่ได้ทำอะไร
"ผมว่าน่าจะเป็นพวกเดิมๆนะครับ"ชานซองที่นั่งข้างๆคนขับรถก็พูดสนับสนุนความคิดของคริส เจ้านายก็คิดเหมือนกันแหละ เพราะเรื่องพวกนี้เจ้านายเจอมาบ่อยนักล่ะ
"เหมือนดะ..."เจ้านายที่จะเอ่ยปากสั่งลูกน้อง กลับพูดไม่จบประโยค เพราะได้ยินเสียงที่เค้าคุ้นหูเป็นอย่างดี
ปัง!!! มันคือเสียงปืน...
เจ้านายรีบหันข้างไปมองทางด้านหลังรถตามสัญชาตญาณ เค้าพบรถสีดำคันเก่าอย่างที่ลูกน้องบอกทุกประการ เหตุการณ์แบบนี้เจ้านายเห็นได้บ่อยครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มีอะไรที่มันไม่เหมือนเดิม คือพวกเค้ามีปืน และใช้มันเพื่อหยุดเรา!
"เจ้านายก้ม!!"ซูโฮหันหลังมาและบอกเจ้านาย ส่วนตนก็เปิดกระจกข้างและใช้ปืนยิงโต้ตอบ รวมทั้งเซฮุนและแทคยอนด้วย แต่เหมือนเจ้านายจะงงๆไปหน่อย เค้าค่อยๆเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง และหยิบปืนสีดำทองขึ้นมา ไม่มีทีท่าว่าจะก้มหลบแม้แต่น้อย ซึ่งแตกต่างกับแทยอนที่นอนแบนราบติดกับเบาะอยู่ตั้งแต่ปังแรกแล้ว
แทยอนหลับตาปี๋เพราะเธอเกลียดเสียงปืนมาก มันดัง น่ากลัว และทุกๆครั้งที่เธอได้ยินเสียงนี้ จะต้องมีคนบาดเจ็บหรือไม่ก็ได้รับอันตรายทุกครั้งไป แต่ถึงแม้เธอจะกลัวมากซักแค่ไหน เธอก็พยายามจะลืมตาขึ้นมาเพื่อมองอีกคนว่าเมื่อไหร่จะก้มลงมาด้วยกัน เพราะเจ้านายของเธอตอนนี้...กำลังจะเปิดกระจกเพื่อยิงสู้
...แมนกว่าฉันอีก!!...
"นี่คุณรีบนอนสิ!"แทยอนกระชากมือของเจ้านายให้ล้มลงมือตามแรงดึง ถึงแม้เจ้านายของเธอจะแมนขนาดไหน แต่ถ้าแทยอนลองได้ใช้แรงตัวเองดึงบ้าง เจ้านายก็ต้องล้มตามแรงเหวี่ยงของแทยอนแน่นอน
แต่เธอไม่ได้ตั้งใจถึงขั้นที่ว่าเจ้านายจะต้องมาล้มทับเธอแล้วหน้าห่างกันแค่ไม่ถึงห้าเซนต์แบบนเนนนน้
เหมือนนาฬิกาถูกทุบให้เวลาหยุดเดินตรงนั้น สายตาที่มองผ่านกับจากแว่นตากันแดดของทั้งคู่.. ถึงแทยอนจะมองไม่เห็นดวงตาของเจ้านายชัดมากนัก แต่เจ้านายของเธอเห็นตาที่ผ่านจากแว่นกันแดดแน่นอน
เพราะแว่นกันแดดของแทยอนมันไม่ได้ทึบเท่าของเจ้านายนี่นา...
กอดหลวมๆของแทยอน การประสานสายตาผ่านแว่นตากันแดด ตาของแทยอนที่ลุกลนไปมาราวกับคนที่ทำอะไรไม่ถูก และริมฝีปากที่เกือบจะแตะกัน มันทำให้เจ้านายดูออกว่าแทยอนกำลังแปลกๆ
...ที่จะบอกน่ะ...
...จะดึงฉันลงมาทำไมในเมื่อกระจกรถมันกันกระสุน-*-...
"เจ้านายครับ จะเอายังไงต่อไปดี"ซูโฮถามเจ้านายในขณะที่ตัวเองกำลังตอบโต้คนที่ระดมยิงมาจากด้านหลัง
...นั่นสิ ขอเวลาคิดหน่อย...
...เพราะไอ้เด็กนี่เลย! ทำสติฉันกระเจิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
กลับบ้านก็ยังไม่ได้ ถ้าจะไปสถานีตำรวจก็อาจจะโดนจับทั้งคู่ก็เป็นได้ ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนเป็นตำรวจแต่ก็ตำรวจนอกเครื่องแบบ ไม่ได้มีอำนาจในตำรวจราชการได้หรอก...
"งั้นไปที่บ้านฉันก่อนก็ได้ ใกล้ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ"แทยอนพูดออกมาทั้งๆที่เธอกับเจ้านายยังอยู่ในท่าที่กอดกันหลวมๆอยู่ แต่หลังจากที่เธอพูด ทั้งคู่ก็แยกออกจากกัน
"ให้ฉันกับเจ้านายลงที่บ้านแล้วพวกเธอขับล่อพวกนั้นต่อ ดีมั้ย??"แทยอนเสนอความคิดเท่าที่คิดได้ ก็ไม่ได้เรียนสูงถึงขนาดคนอื่นเค้า คิดได้แค่นี้แหละ
...เป็นความคิดที่ดี...
"แต่ว่ามันเสียงมากนะ"แทคยอนพูด รถตามตูดขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปแวะ ขนาดเวลานี้ยังไม่มีเลย!
"ฉันรู้ทางแถวนี้ดี เพราะฉะนั้นคงหลบหลีกพวกนั้นได้มากอยู่ทีเดียว"แทยอนพูดเพื่อให้น่าเชื่อถือ ทุกคนในรถนั่งเงียบๆใช้ความคิดกัน ยกเว้นเสียแต่ซูโฮที่ยังคอยยิงสู้กับรถที่ตามมา
...
"ทำตามแทยอนเถอะ"จู่ๆเจ้านายก็พูดออกมาหลังจากที่ได้คิดหน้าคิดหลังคิดตลบนู่นนี่แล้ว มันก็ดีเหมือนกันถ้าเธอจะใช้แผนของแทยอนนำร่องและใช้แผนการของเธอต่อ
"แต่ว่า..."แทคยอนก็ยังจะไม่ค่อยเห็นด้วย จะให้เห็นด้วยได้อย่างไร ในเมื่อพวกเข้าเพิ่งเจอแทยอนยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ และอีกอย่างพวกเขาก็เป็นห่วงเจ้านาย
"แทยอนพาฉันไปที่บ้านเธอ ฉันกับแทยอนจะลงที่นั่นแล้วพวกเธอขับล่อไป ไปที่โรงแรมเครือเรา พักผ่อนที่นั่น แล้วค่อยกลับมาในวันพรุ่งนี้"เจ้านายค่อยๆอธิบายและพูดกับทีละคน เจ้านายใส่ใจกับทุกคน เข้าใจซึ่งกันและกัน และนั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมแก๊งค์ของเจ้านายถึงมีอิทธิพลเป็นอันดับหนึ่งของเกาหลี
"รับทราบครับ!"ลูกน้องทุกคนพูด พวกเค้าเชื่อใจในตัวเจ้านาย..
"แทยอนฉันเชื่อใจเธอนะ"เจ้านายหันไปคุยกับแทยอนอีกครั้ง แทยอนพยักหน้ารับและมองไปถนนข้างหน้าเพื่อดูทางว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว
"เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายตรงนี้เลย!! นั่นแหละแล้วตรงไปเรื่อยๆจะมีสะพาน ให้ทำเป็นขึ้นไปแต่เบนออกเลนซ้ายไปยูเทิร์นรถ"แทยอนคอยกำกับคริส ซึ่งคริสก็ปฏิบัติตามอย่างดี และด้วยการสั่งของแทยอนที่ให้เลี้ยวอย่างกะทันหันก็ทำให้รถที่ตามมาขับเลยไปไกลเพราะว่าพวกนั้นเหยียบคันเร่งมาจนมิด
..ตอนนี้พวกนั้นกำลังถอยรถแล้วเลี้ยวซ้ายตามมา...
ด้วยความช้าจากการถอยรถทำให้ระยะจากรถพวกนั้นกับรถเจ้านายไกลพอสมควร ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีรถ เลยเหยียบคันเร่งได้ตามต้องการ..
"จากตรงนี้มีทางแยกให้เลี้ยวซ้าย ถึงแยกเล็กๆก็เลี้ยวซ้ายอีกที!"แทยอนสั่งอยู่เรื่อยๆ เจ้านายก็มองแทยอนอยู่เรื่อยๆเช่นกัน...
คราวนี้รถที่ตามมาเมื่อกี้ดันเลี้ยวขวาไปแล้ว รอดตัวไปได้นานเลยทีเดียว แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ถนนมันดันเชื่อมกัน พวกนั้นคงเลี้ยวมาตามเราอีก เพราะฉะนั้นช่วงเวลานี้ต้องเร่งเครื่องให้เร็วที่สุด!!
"เลี้ยวซ้ายเสร็จก็เลี้ยวขวาซอยแรก!บ้านฉันอยู่หัวมุมพอดี เจ้านายเตรียมตัวเถอะ"หลังจากที่แทยอนบอกทางคริสเสร็จ ก็หันไปหาคนที่พูดถึง แต่ก็ไม่คิดว่าเค้าจะมองจ้องเราซะขนาดนี้ หน้าฉันมีอะไรติด??
"อะ...อื้ม"ไม่คิดว่าแทยยอนจะจับมือของเค้า จึงทำให้พูดตะกุกตะกักออกไป
แทคยอนเปิดประตูรถเพื่อเตรียมตัวจะได้ลงจากรถให้เร็วๆ เปิดที่กั้นออกพอที่จะมุดออกไปได้ แทยอนกับเจ้านายอยู่ตรงหน้าประตูเตรียมกระโดดแล้ว!
...ดีที่รถที่ตามมายังมาไม่ถึงและก็ยังไม่เห้นด้วยในตอนนี้...
"จอดตรงนี้!!"แทยอนบอกคริส ซึ่งคริสก็เบรคหลังจากนั้นอย่างรวดเร็ว รถได้ยังเคคลื่อนตัวไปข้างหน้าแต่ก็ช้าพอที่จะกระโดดลงพื้นได้อย่างปลอดภัยแล้ว แทยอนเล็งไปที่พื้นบีบมือเจ้านายของเธอเบาๆเป็นการบอกให้เตรียมตัวกระโดดลง
...ทั้งคู่กระโดดออกจากรถแล้ว และรถก็ออกตัวต่อไป...
แต่ประเด็นคือล้มไม่สวย ทั้งคู่เลยล้มลงไปโดยมีแทยอนเป็นเบาะรอรับน้ำหนักของเจ้านายของเธอไปโดยปริยาย ถึงแม้จะรู้สึกปวดหลังจี๊ดจนขึ้นสมองในตอนนี้ แต่เธอต้องรีบลุกขึ้นและดึงเจ้านายของเธอให้รีบเข้าไปในตัวบ้าน
ไม่ต้องเสียเวลาไขประตูบ้าน เพราะยังไงๆมันก็ไม่เคยถูกล็อค ต้องวิ่งผ่านสนามหญ้าเล็กๆของเธอและเข้าไปในตัวบ้านอีกวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง เพราะไม่มีเวลาให้เหลียว เสียงเท้าหนักๆและเสียงหายใจของทั้งคู่บอกได้ว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่เหนื่อยล้าเต็มทน
ทั้งคู่เข้ามาในตัวบ้านได้อย่างปลอดภัย แทยอนปิดประตูเหล็กนั่นและลอบมองข้างนอกผ่านรูตาข่ายของหน้าต่าง รถคันนั้นผ่านบ้านเธอไปพอดี...
...ช้ากว่านี้มีแต่ตายกับตาย...
"เฮ้อออออ"แทยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เคยเครียดจนหยุดหายใจไปช่วงหนึ่งมั้ย? ลุ้นว่าตัวเองจะเป็นยังไงในนาทีต่อไป นั่นแหละ แบบนั้นเลย
เจ้านายก็เหนื่อยเช่นกัน เค้าเดินไปนั่งที่โซฟาเก่าๆ นั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆมองรอบตัวบ้าน
...ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ซักกะชิ้นยกเว้นโซฟา...
...กระถามต้นไม้ที่ไม่มีต้นไม้...
...สนามหญ้าที่เหมือนสนามทรายเสียมากกว่า...
...ประตูเหล็กที่ขึ้นสนิม...
...นี่แทยอนอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงกัน...
มองคนตัวเล็กที่นั่งหอบอยู่ที่พื้นบ้าน ไม่คิดว่าคนตัวเล็กแค่นี้จะต้องใช้ชีวิตที่ลำบากลำบน เจอกันครั้งแรกก็พอจะดูออกว่าเธอหลอกคนเพื่อหาเงิน ไม่ใช่เพราะเธออยากหาเงินในทางที่ผิดแต่เธอ จำเป็น ที่จะต้องทำมันต่างหาก
ตู๊ดๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของเจ้านายดังขึ้น ทำให้เจ้านายเปลี่ยนความสนใจไปที่โทรศัพท์แทน ลูกน้องของเธอโทรมา
"มันยังตามพวกเธออยู่ใช่มั้ย อื้มๆล่อไปให้ไกลๆ เดี๋ยวฉันก็จะออกแล้ว"เจ้านายพูด แทยอนก็ไม่อยากเสียมารยาทเลยขึ้นชั้นสองไปเก็บของที่จำเป็น
....
...
"เธอมีรถมั้ย?"เจ้านายถามแทยอนที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บกระเป๋าเสร็จ กระเป๋าใบเล็กๆที่คงมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชิ้น
"ฉันมีรถมอเตอร์ไซด์อ่ะ คุณต้องถอดเสื้อคลุมกับหมวกออกแล้วเสื้อเสื้อคุลมฉันกับแมสปิดปากแล้วก็หมวกกันน็อค"แทยอนยื่นแมส เสื้อคลุมของเธอและหมวกกันน็อคให้เจ้านาย เพื่อให้เจ้านายเปลี่ยนตามที่เธอบอก
ซึ่งเจ้านายก็ทำตาม..เข้าห้องน้ำ ถอดเสื้อคุลมสีน้ำตาลนั่นออกถอดปลอกแขนของแก๊งค์แล้วใส่เสื้อคุลมผ้าร่มรูดซิปปิดมิดชิด ใส่แมสปิดปาก แว่นตาดำก็ถอดออก แล้วใส่หมวกกันน็อคที่คลุมทั้งหัว ปิดกระจกสำหรับมอง ดูๆไปแล้ว เจ้านายโคตรเหมือนโจรปล้นร้านเพชร-_-
...แต่มันก็ดูไม่ออกแน่ๆว่าคนคนนี้เป็นใคร!...
"อื้มมม ฉันแทบจำไม่ได้เลยว่าคุณเป็นใคร จะว่าไปตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จักคุณ-*-"แทยอนพูดออกมาหลังจากตรวจดูความเรียบร้อย เธอหยิบชุดที่เจ้านายใส่มาก่อนหน้านี้ใส่ในกระเป๋าของเธอ
...หลังจากที่เธอเปิดกระเป๋าของเธอ เจ้านายก็เห้นว่ามันมีเสื้อผ้าอยู่แค่ก้นกระเป๋าจริงๆ แทยอนเหลือที่ว่างไว้เพื่อใส่เสื้อผ้าหนาๆของเธอ...
"ไปกันเถอะคุณเจ้านาย^^"
......
...
..
รถเวสป้ามือสองค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามถนนสายหลักของโซล ลมเย็นๆที่โต้กับรถของเธอทำให้เจ้านายรู้สึกหนาวขึ้นมา เพราะเธอไม่เคยนั่งรถมอเตอร์ไซด์น่ะสิ อีกอย่างเธอใส่เสื้อผ้าร่ม มันยิ่งหนาวเข้าไปใหญ่!
เจ้านายจึงจับเสื้อของคนข้างหน้าเพื่ออย่างน้อยก็ให้ความอบอุ่นกับมือเธอได้...
แทยอนรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นตรงเอว จึงคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก็พอจะเดาออกว่าคนที่นั่งซ้อนท้ายกำลังหนาวเพราะลมที่โต้มาอยู่ แทยอนเลยจับมือของเจ้านายแล้วดึงให้เข้าไปกระเป๋าเสื้อของเธอ
...เจ้านายรู้สึกได้ว่ามันอุ่นขึ้นมากทีเดียว...
ด้วยความที่โซลก็ยังมีภูเขาเล็กๆอยู่มากต้องลอดอุโมงค์ข้ามสะพานอยู่บ่อยๆ มันดูโรแมนติกมากทีเดียว แทยอนเลยเผลอรู้สึกไปว่าเค้าได้มาเดทกับแฟน...
ความคิดบ้าๆก็คงหยุดแค่นั้น
"แล้วเข้าซอยนี้แล้วตรงไปจนสุดซอยนะ"เจ้านายเธอยังคงความขรึมได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะเป็นเสียงเรียบๆแต่แทยอนรู้สึกว่ามันน่ารักมากๆ
...เพราะปกติถ้าเจ้านายเธอพูดแบบวางมาดคงพูดว่า 'เข้าซอยแล้วตรงไป'...
....
...
รถมอเตอร์ไซด์เข้าซอยมานานพอสมควรก็สุดทางเข้าพอดี แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีบ้านซักหลัง แต่พอเจ้านายเธอสั่งให้ขับเข้าป่าไปแล้วเลี้ยวขวาก็พบกับ...สิ่งที่น่าจะเรียกว่าทางเข้า
ยามที่น่าจะเป็นลูกน้องของเจ้านายที่น่าจะมีประมาณห้าคน มองเวสป้าอย่างสงสัย เจ้านายจึงถอดหมวกกันน็อคออก แล้วบอกลูกน้อง พวกเค้าจึงยอมเปิดประตูให้...แต่ก็ยังไม่เห็นบ้านซักที
ต้องขับเข้าไปอีกระยะหนึ่งจึงเห็นน้ำพุใหญ่รอบๆนั้นมีสวนดอกไม้รอบและสนามหญ้าไล่ไปเรื่อยๆ ด้านริมที่ใกล้ตัวเธอที่สุดมีต้นไม้ใหญ่และชิงช้าไม้ที่ผูกไว้กับกิ่ง ส่วนด้านที่ไกลที่สุด เธอยังมองไม่เห็นว่ามันไปสุดตรงไหน..
เจอบ้านใหญ่ๆหลังหนึ่ง ถ้าเทียบกับบ้านเธอแล้วหลังนี้ใหญ่เป็นสองเท่าของบ้านเธอเลยทีเดียวข้างบ้านมีสระว่ายน้ำใหญ่และห้องฟิตเนสกลางสระว่ายน้ำอีกที เป้นห้องฟิตเนสที่กั้นด้วยกระจกสามารถมองเห็นได้ทั้งข้างในและข้างนอก
พอแทยอนขับเข้ามาในรั้วประตูใหญ่บ้านเธอแล้วกลับขับช้าลงเพื่อดูทัศนียภาพของพระราชวังบ้านเธอ
"ตรงไปอีกแล้วเลี้ยวขวา"เจ้านายของเธอบอกทางอีก นี่ยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ ก็นี่ไม่ใช่หรือไง??
แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรตรงไปแล้วเลี้ยวขวาตามที่บอก กลับเจอบ้านอีกหลังที่แบบเดียวกันกับหลังเมื่อกี้ทุกประการ ตรงไปเรื่อยๆมองไปทางขวาก็เจอกับบ้านที่แปลกไปจากหลังอื่น ...นี่พระราชวังดูไบหรือเปล่า??
บ้านสีขาวที่ลงลายสีทอง มองดูเหมือนพระราชวังยังไงอย่างนั้น เทียบจากบ้านที่ผ่านมาเมื่อกี้ หลังนี้ใหญ่กว่าเกือบสิบเท่า...
"นะ...นี่บ้านคุณหรอ"แทยอนเอียงคอพูดกับเจ้านาย เพราะเธอไม่เชื่อสายตาตัวเองจริงๆ การที่มีบ้านใหญ่ๆล้อมบ้านที่เหมือนพระราชวังถึงสี่ด้าน!!
"ใช่ เธอจอดข้างหน้านี่แหละ"เจ้านายสั่ง แทยอนก็เลี้ยวไปตามที่บอกจอดเวสป้า และเดินตามเจ้านายเข้าไปในบ้านต้อยๆ
"ป้ามิน ช่วยหาห้องนอนให้แทยอนที"เจ้านายเดินผ่านแม่บ้านและลูกน้องที่ยืนทำความเคารพ และสั่งหัวหน้าแม่บ้าน
"ค่ะ แล้วคุณท่านจะให้ป้าพาคุณแทยอนนอนส่วนไหนคะ"ป้ามินถามเจ้านายเพื่อความมั่นใจ จะได้ถูกใจเจ้านาย
"ข้างๆห้องฉันก็ได้ พาไปดูบ้านด้วย ตามสบายนะแทยอน"เจ้านายพูดกับแทยอนและเดินขึ้นไปบนบ้านทันที เธอต้องการพักผ่อนแบบยาวๆ
"เชิญทางนี้ค่ะคุณแทยอน"ป้ามินผายมือออกให้แทยอนเดินตามมา เธอพาแทยอนไปดูส่วนต่างๆในบ้านก่อน ห้องนั่งเล่นใหญ่ ห้องน้ำชั้นแรกที่มีทั้งหมดห้าห้อง ห้องรับประมานอาหาร ห้องดูหนัง ห้องร้องคาราโอเกะ ห้องทำงาน ห้องดนตรี ห้องสมุด ห้องคอมพิเตอร์ โอยยยย ลมแทบจับ
...เคยหลงทางในบ้านมั้ย??...
....
...
เจ้านายที่ขึ้นมาบนบ้านก่อนนั้นก็ชำระร่างกายอยู่นานทีเดียววันนี้ลุยแบบสุดโต่ง เช็ดผมให้หมาดๆแล้วกำลังจะล้มตัวนอน แต่ตาก็ไปเจอกับเสื้อคุลม แมสปิดปาก และ หมวกกันน็อค ถ้าเธอไม่ได้ของพวกนี้ เธออาจจะไม่รอด
...ไม่สิ ถ้าเธอไม่ได้แทยอนเธอคงไม่รอด...
พูดถึงคนตัวเล็ก เจ้านายก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแทยอนทั้งโดนรุมซ้อมจากอันธพาลจนน่วม แถมเธอยังล้มทับแทยอนจนไม่รู้ว่าป่านนี้หลังของเธอจะเป็นอย่างไร คิดอย่างนั้นแล้วก็เลยโทรลงไปที่ห้องแม่บ้าน
"เรียกแทยอนให้มาพบฉันที่ห้อง แล้วก็เอากระเป่ายามาให้ด้วย"เจ้านายสั่งแม่บ้าน วางโทรศัพท์และเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
...
...
ก๊อกๆๆ
แทยอนเคาะประตู ซึ่งเป็นห้องนอนของเจ้านายเธอ เจ้านายเธอเรียกเธอทำไม?? หรือว่าจะมาทวงเรื่องเสื้อคลุม?? เฮ้อออชั่งเถอะ
แทยอนค่อยๆแง้มประตูแล้วเข้าไปในห้องนอนอย่างช้าๆ ห้องนอนที่โคตรใหญ่ มองไปรอบๆอยู่ถึงสองครั้งจึงเห็นเจ้านายเธอนั่งอยู่ตรงโซฟายาวสีชมพูดอ่อน
"มานั่งตรงนี้สิ"เจ้านายใช้มือตบเบาะตรงข้างๆที่นั่งเธอ แทยอนต้องเดินจากหน้าประตูไปที่โซฟานั่นไกลพอสมควร
...แต่พอมาอยู่ใกล้ๆ กลับเห็นเจ้านายในลุคที่ไม่แต่งหน้า...
...ไม่มีแว่นตาดำ ไม่มีลิปติกสีแดงที่แต้มปาก...
...น่ารักสุดๆ...
"เอ้า หยุดเดินทำไมเร็วๆเข้าฉันง่วงนอนแล้ว"เจ้านายเรียกแทยอนเพื่อเตือนสติที่กำลังหลุดลอยออกไป แทยอนสะบัดหัวให้รู้สึกตัวและเดินไปนั่งที่โซฟาแบบเงียบๆ
"คะ...คุณเรียกฉันมีอะไรหรือเปล่า?"แทยอนพูดอ้ำๆอึ้งๆ เหมือนตัวเองเจอดาราระยะประชิด
"ฉันจะทำแผลให้เธอ อยู่นิ่งๆ"เจ้านายดึงมือแทยอนเบาๆเพื่อมาดูว่ามีรอยฟกช้ำตรงไหนหรือเปล่า มือที่รับน้ำหนักเธอตอนที่ล้ม...
เจ้านายบีบยาใส่นิ้วตัวเองแล้วค่อยๆหมุนนวดลงไปที่ข้อมือขาวๆของแทยอน ไม่คิดว่ามันจะสบายขนาดนี้ ไม่มีความรู้สึกว่ามันเจ็บเลยแม้แต่น้อย มีคนทำแผลให้อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน...
เจ้านายนวดมือของแทยอนเบาๆดูเหมือนว่าเจ้านายจะดูจริงจังกับการทำแผลของเธอมาก เธอขมวดคิ้วแล้วบ่นว่า'เขียวเป็นจ้ำๆเยอะเลย' แล้วก็ 'ทำไมต้องเอาแขนเล็กๆของเธอมารับน้ำหนักฉันด้วย'
"ตาของคุณสวยมากเลยนะ..."เงียบอยู่นานแทยอนก็พูดขึ้นมา ความจริงประโยคนี้เธอคิดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแหละ ว่าจะพูดดีมั้ย...
แต่ก็ไร้การตอบรับจากเจ้านาย เธอทำหน้านิ่งแล้วก็ทำแผลให้แทยอนต่อไป ที่แขนก็ทำแล้ว ที่หน้าก็ทำแล้ว เหลือแค่ที่ท้อง..
"นอนหงายสิ"เจ้านายดันตัวแทยอนให้นอนล้มลงไป และถกเสื้อแทยอนขึ้นครึ่งนึง เจ้านายดูจะไม่ขัดเขินอะไร แต่แทยอนนี่สิ แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
"เพราะตาของฉันมันเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงต้องปิดมันตลอดเวลา เพื่อรักษาความน่าเกรงขาม..."จู่ๆเจ้านายของเธอก็พูดขึ้นมา แววตาดูเศร้าลงไป แทยอนมองอยู่ตลอด เธอรู้สึกสงสารเจ้านายตายิ้มขึ้นมา
"ไม่หรอก เพราะตาของคุณ เลยทำให้คนรักคุณต่างหาก.."แทยอนพูด เธอพูดจากความรู้สึกของเธอจริงๆ แววตาที่ดูเศร้าๆ เจ้านายที่ดูอาการด้วยแววตาได้อย่างชัดเจน เวลาคนเห็น ก็รู้สึกหลงได้ไม่ยาก เหมือนแทยอนในตอนนี้
"ขอบคุณมากนะสำหรับวันนี้^^"เจ้านายยิ้มให้เธอ ไม่เพียงแต่รอยยิ้มที่ริมฝีปาก หากแต่เป็นรอยยิ้มจากดวงตาคู่นั้นด้วย
"ฉันชื่อทิฟฟานี่"
.....
นอนอยู่ตรงพื้นเบาะที่ถูกพับให้เป็นพื้นสำหรับรองเท้าของเจ้านายได้ระยะหนึ่งก็เริ่มรู้สึกว่าจะมีอาการปวดหลังเพิ่มขึ้นอีก แค่ปวดท้องกับแสบหน้านี่ก็เกินพอแล้ว แทยอนเลยค่อยๆพยุงตัวอีกขึ้นมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเจ้านายของเธอ ซึ่งเรียกความสนใจเจ้านายได้อย่างดี เจ้านายลอบมองเธอลอดผ่านแว่นตาสีดำนั่น เธอรู้ว่าเจ้านายมอง แล้ว...มองทำไม??
...เฮ้ออ ชั่งมันเถอะ เด็กนี่เจ็บตัวอยู่ฉันจะยกเว้นให้ก็ได้...
...แต่มานั่งทำผ้าห่มมินนี่เมาส์นี่รับไม่ได้นะ...
"ย่าห์! เอาผ้าห่มผืนนั้นมาให้ฉัน"เจ้านายสั่งแทยอนให้หยิบผ้าห่มสุดโปรดซึ่งแทยอนนั่งทับมันอยู่ให้เธอ
...ปกติ ไม่มีใครกล้านั่งเทียบเจ้านาย เลยรู้สึกแปลกใจถ้าจู่ๆก็มีคนมานั่ง...
...ยิ่งผ้าห่มสุดโปรด แม้แต่ปลายเล็บก็อย่าได้จับ...
...ล่าสุดลูกน้องใหม่เอาผ้าห่มไปห่มรอเจ้านายทำงาน เลยโดนเจ้านายจัดการโดนการเป็นเป้าวางแอปเปิ้ลวางไว้บนหัว...
...แต่เด็กนี่นั่งทับ แถมเอาผ้าห่มของเจ้านายไปถูกับตูด...
ถอนหายใจเบาๆและรับผ้าห่มนั้นไว้ คลี่ผ้าห่มเอามาคลุมตัวเหมือนเด็กหวงของ แล้วกลับไปให้ความสนใจกับโทรศัพท์ของเค้าต่อ แทยอนจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาบ้าง เป็นโทรศัพท์ที่ไฮเทคกว่าเจ้านายของเธอหลายเท่า เพราะถึงตกจากตึกชั้นสิบก็ไม่กระทบกระเทือนข้อมูลภายในตัวเครื่องของเธอได้เลย ...เพราะไม่มีหน่วยความจำ
"ฮัลโหล แกตอนนี้ฉันได้งานใหม่อ่ะ แล้วเดี๋ยวจะโทรไปอีกทีนะ ขอบใจมากที่ช่วย"แทยอนพูดกับปลายสายที่เพิ่งกดโทรไปเมื่อครู่
(เออดีแล้ว ฉันก็ตามหาแกจนทั่วไม่เจอนึกว่าโดนพวกนั้นอุ้มไปซะอีก)ซูยองพูดน้ำเสียงเป็นห่วง
...ก็ไม่เชิง...
"ฉันสบายดี เอ้อแค่นี้ก่อนนะ"แทยอนพูดไปเรื่อยๆ คือมันก็กดดันนะถ้าในรถทุกคนจะเงียบเป็นเป่าสากขนาดนี้ ก็เลยอยากหาเพื่อนคุยแค่นั้น แต่ประเด็นคือไม่มีคนคุยด้วย ก็เลยโทรไปหาเพื่อนสนิทปรากฎ..คุยได้ไม่ถึงหนึ่งหน้ากระดาษเรียงความ ก็เจอสายตากดดันจากเจ้านายของเธออีก เลยต้องรีบวางสายไป
...นี่ฉันหายใจได้อย่างเดียวหรือเปล่า ...
"เจ้านายครับ ดูเหมือนว่าจะมีคนตามรถเรามาซักพักแล้ว น่าจะพวกสะกดรอยตามเหมือนเคย"คริส คนขับรถมองผ่านกระจกหลังดูความปกติที่มีรถสีดำเก่าๆอีกครันตามรถของเจ้านายมาซักพักแล้ว ก็คงจะเป็นพวกสะกดรอยตามเหมือนเคย ที่ก็แค่ตามแล้วก็ไม่ได้ทำอะไร
"ผมว่าน่าจะเป็นพวกเดิมๆนะครับ"ชานซองที่นั่งข้างๆคนขับรถก็พูดสนับสนุนความคิดของคริส เจ้านายก็คิดเหมือนกันแหละ เพราะเรื่องพวกนี้เจ้านายเจอมาบ่อยนักล่ะ
"เหมือนดะ..."เจ้านายที่จะเอ่ยปากสั่งลูกน้อง กลับพูดไม่จบประโยค เพราะได้ยินเสียงที่เค้าคุ้นหูเป็นอย่างดี
ปัง!!! มันคือเสียงปืน...
เจ้านายรีบหันข้างไปมองทางด้านหลังรถตามสัญชาตญาณ เค้าพบรถสีดำคันเก่าอย่างที่ลูกน้องบอกทุกประการ เหตุการณ์แบบนี้เจ้านายเห็นได้บ่อยครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มีอะไรที่มันไม่เหมือนเดิม คือพวกเค้ามีปืน และใช้มันเพื่อหยุดเรา!
"เจ้านายก้ม!!"ซูโฮหันหลังมาและบอกเจ้านาย ส่วนตนก็เปิดกระจกข้างและใช้ปืนยิงโต้ตอบ รวมทั้งเซฮุนและแทคยอนด้วย แต่เหมือนเจ้านายจะงงๆไปหน่อย เค้าค่อยๆเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง และหยิบปืนสีดำทองขึ้นมา ไม่มีทีท่าว่าจะก้มหลบแม้แต่น้อย ซึ่งแตกต่างกับแทยอนที่นอนแบนราบติดกับเบาะอยู่ตั้งแต่ปังแรกแล้ว
แทยอนหลับตาปี๋เพราะเธอเกลียดเสียงปืนมาก มันดัง น่ากลัว และทุกๆครั้งที่เธอได้ยินเสียงนี้ จะต้องมีคนบาดเจ็บหรือไม่ก็ได้รับอันตรายทุกครั้งไป แต่ถึงแม้เธอจะกลัวมากซักแค่ไหน เธอก็พยายามจะลืมตาขึ้นมาเพื่อมองอีกคนว่าเมื่อไหร่จะก้มลงมาด้วยกัน เพราะเจ้านายของเธอตอนนี้...กำลังจะเปิดกระจกเพื่อยิงสู้
...แมนกว่าฉันอีก!!...
"นี่คุณรีบนอนสิ!"แทยอนกระชากมือของเจ้านายให้ล้มลงมือตามแรงดึง ถึงแม้เจ้านายของเธอจะแมนขนาดไหน แต่ถ้าแทยอนลองได้ใช้แรงตัวเองดึงบ้าง เจ้านายก็ต้องล้มตามแรงเหวี่ยงของแทยอนแน่นอน
แต่เธอไม่ได้ตั้งใจถึงขั้นที่ว่าเจ้านายจะต้องมาล้มทับเธอแล้วหน้าห่างกันแค่ไม่ถึงห้าเซนต์แบบนเนนนน้
เหมือนนาฬิกาถูกทุบให้เวลาหยุดเดินตรงนั้น สายตาที่มองผ่านกับจากแว่นตากันแดดของทั้งคู่.. ถึงแทยอนจะมองไม่เห็นดวงตาของเจ้านายชัดมากนัก แต่เจ้านายของเธอเห็นตาที่ผ่านจากแว่นกันแดดแน่นอน
เพราะแว่นกันแดดของแทยอนมันไม่ได้ทึบเท่าของเจ้านายนี่นา...
กอดหลวมๆของแทยอน การประสานสายตาผ่านแว่นตากันแดด ตาของแทยอนที่ลุกลนไปมาราวกับคนที่ทำอะไรไม่ถูก และริมฝีปากที่เกือบจะแตะกัน มันทำให้เจ้านายดูออกว่าแทยอนกำลังแปลกๆ
...ที่จะบอกน่ะ...
...จะดึงฉันลงมาทำไมในเมื่อกระจกรถมันกันกระสุน-*-...
"เจ้านายครับ จะเอายังไงต่อไปดี"ซูโฮถามเจ้านายในขณะที่ตัวเองกำลังตอบโต้คนที่ระดมยิงมาจากด้านหลัง
...นั่นสิ ขอเวลาคิดหน่อย...
...เพราะไอ้เด็กนี่เลย! ทำสติฉันกระเจิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
กลับบ้านก็ยังไม่ได้ ถ้าจะไปสถานีตำรวจก็อาจจะโดนจับทั้งคู่ก็เป็นได้ ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนเป็นตำรวจแต่ก็ตำรวจนอกเครื่องแบบ ไม่ได้มีอำนาจในตำรวจราชการได้หรอก...
"งั้นไปที่บ้านฉันก่อนก็ได้ ใกล้ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ"แทยอนพูดออกมาทั้งๆที่เธอกับเจ้านายยังอยู่ในท่าที่กอดกันหลวมๆอยู่ แต่หลังจากที่เธอพูด ทั้งคู่ก็แยกออกจากกัน
"ให้ฉันกับเจ้านายลงที่บ้านแล้วพวกเธอขับล่อพวกนั้นต่อ ดีมั้ย??"แทยอนเสนอความคิดเท่าที่คิดได้ ก็ไม่ได้เรียนสูงถึงขนาดคนอื่นเค้า คิดได้แค่นี้แหละ
...เป็นความคิดที่ดี...
"แต่ว่ามันเสียงมากนะ"แทคยอนพูด รถตามตูดขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปแวะ ขนาดเวลานี้ยังไม่มีเลย!
"ฉันรู้ทางแถวนี้ดี เพราะฉะนั้นคงหลบหลีกพวกนั้นได้มากอยู่ทีเดียว"แทยอนพูดเพื่อให้น่าเชื่อถือ ทุกคนในรถนั่งเงียบๆใช้ความคิดกัน ยกเว้นเสียแต่ซูโฮที่ยังคอยยิงสู้กับรถที่ตามมา
...
"ทำตามแทยอนเถอะ"จู่ๆเจ้านายก็พูดออกมาหลังจากที่ได้คิดหน้าคิดหลังคิดตลบนู่นนี่แล้ว มันก็ดีเหมือนกันถ้าเธอจะใช้แผนของแทยอนนำร่องและใช้แผนการของเธอต่อ
"แต่ว่า..."แทคยอนก็ยังจะไม่ค่อยเห็นด้วย จะให้เห็นด้วยได้อย่างไร ในเมื่อพวกเข้าเพิ่งเจอแทยอนยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ และอีกอย่างพวกเขาก็เป็นห่วงเจ้านาย
"แทยอนพาฉันไปที่บ้านเธอ ฉันกับแทยอนจะลงที่นั่นแล้วพวกเธอขับล่อไป ไปที่โรงแรมเครือเรา พักผ่อนที่นั่น แล้วค่อยกลับมาในวันพรุ่งนี้"เจ้านายค่อยๆอธิบายและพูดกับทีละคน เจ้านายใส่ใจกับทุกคน เข้าใจซึ่งกันและกัน และนั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมแก๊งค์ของเจ้านายถึงมีอิทธิพลเป็นอันดับหนึ่งของเกาหลี
"รับทราบครับ!"ลูกน้องทุกคนพูด พวกเค้าเชื่อใจในตัวเจ้านาย..
"แทยอนฉันเชื่อใจเธอนะ"เจ้านายหันไปคุยกับแทยอนอีกครั้ง แทยอนพยักหน้ารับและมองไปถนนข้างหน้าเพื่อดูทางว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว
"เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายตรงนี้เลย!! นั่นแหละแล้วตรงไปเรื่อยๆจะมีสะพาน ให้ทำเป็นขึ้นไปแต่เบนออกเลนซ้ายไปยูเทิร์นรถ"แทยอนคอยกำกับคริส ซึ่งคริสก็ปฏิบัติตามอย่างดี และด้วยการสั่งของแทยอนที่ให้เลี้ยวอย่างกะทันหันก็ทำให้รถที่ตามมาขับเลยไปไกลเพราะว่าพวกนั้นเหยียบคันเร่งมาจนมิด
..ตอนนี้พวกนั้นกำลังถอยรถแล้วเลี้ยวซ้ายตามมา...
ด้วยความช้าจากการถอยรถทำให้ระยะจากรถพวกนั้นกับรถเจ้านายไกลพอสมควร ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีรถ เลยเหยียบคันเร่งได้ตามต้องการ..
"จากตรงนี้มีทางแยกให้เลี้ยวซ้าย ถึงแยกเล็กๆก็เลี้ยวซ้ายอีกที!"แทยอนสั่งอยู่เรื่อยๆ เจ้านายก็มองแทยอนอยู่เรื่อยๆเช่นกัน...
คราวนี้รถที่ตามมาเมื่อกี้ดันเลี้ยวขวาไปแล้ว รอดตัวไปได้นานเลยทีเดียว แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ถนนมันดันเชื่อมกัน พวกนั้นคงเลี้ยวมาตามเราอีก เพราะฉะนั้นช่วงเวลานี้ต้องเร่งเครื่องให้เร็วที่สุด!!
"เลี้ยวซ้ายเสร็จก็เลี้ยวขวาซอยแรก!บ้านฉันอยู่หัวมุมพอดี เจ้านายเตรียมตัวเถอะ"หลังจากที่แทยอนบอกทางคริสเสร็จ ก็หันไปหาคนที่พูดถึง แต่ก็ไม่คิดว่าเค้าจะมองจ้องเราซะขนาดนี้ หน้าฉันมีอะไรติด??
"อะ...อื้ม"ไม่คิดว่าแทยยอนจะจับมือของเค้า จึงทำให้พูดตะกุกตะกักออกไป
แทคยอนเปิดประตูรถเพื่อเตรียมตัวจะได้ลงจากรถให้เร็วๆ เปิดที่กั้นออกพอที่จะมุดออกไปได้ แทยอนกับเจ้านายอยู่ตรงหน้าประตูเตรียมกระโดดแล้ว!
...ดีที่รถที่ตามมายังมาไม่ถึงและก็ยังไม่เห้นด้วยในตอนนี้...
"จอดตรงนี้!!"แทยอนบอกคริส ซึ่งคริสก็เบรคหลังจากนั้นอย่างรวดเร็ว รถได้ยังเคคลื่อนตัวไปข้างหน้าแต่ก็ช้าพอที่จะกระโดดลงพื้นได้อย่างปลอดภัยแล้ว แทยอนเล็งไปที่พื้นบีบมือเจ้านายของเธอเบาๆเป็นการบอกให้เตรียมตัวกระโดดลง
...ทั้งคู่กระโดดออกจากรถแล้ว และรถก็ออกตัวต่อไป...
แต่ประเด็นคือล้มไม่สวย ทั้งคู่เลยล้มลงไปโดยมีแทยอนเป็นเบาะรอรับน้ำหนักของเจ้านายของเธอไปโดยปริยาย ถึงแม้จะรู้สึกปวดหลังจี๊ดจนขึ้นสมองในตอนนี้ แต่เธอต้องรีบลุกขึ้นและดึงเจ้านายของเธอให้รีบเข้าไปในตัวบ้าน
ไม่ต้องเสียเวลาไขประตูบ้าน เพราะยังไงๆมันก็ไม่เคยถูกล็อค ต้องวิ่งผ่านสนามหญ้าเล็กๆของเธอและเข้าไปในตัวบ้านอีกวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง เพราะไม่มีเวลาให้เหลียว เสียงเท้าหนักๆและเสียงหายใจของทั้งคู่บอกได้ว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่เหนื่อยล้าเต็มทน
ทั้งคู่เข้ามาในตัวบ้านได้อย่างปลอดภัย แทยอนปิดประตูเหล็กนั่นและลอบมองข้างนอกผ่านรูตาข่ายของหน้าต่าง รถคันนั้นผ่านบ้านเธอไปพอดี...
...ช้ากว่านี้มีแต่ตายกับตาย...
"เฮ้อออออ"แทยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เคยเครียดจนหยุดหายใจไปช่วงหนึ่งมั้ย? ลุ้นว่าตัวเองจะเป็นยังไงในนาทีต่อไป นั่นแหละ แบบนั้นเลย
เจ้านายก็เหนื่อยเช่นกัน เค้าเดินไปนั่งที่โซฟาเก่าๆ นั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆมองรอบตัวบ้าน
...ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ซักกะชิ้นยกเว้นโซฟา...
...กระถามต้นไม้ที่ไม่มีต้นไม้...
...สนามหญ้าที่เหมือนสนามทรายเสียมากกว่า...
...ประตูเหล็กที่ขึ้นสนิม...
...นี่แทยอนอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงกัน...
มองคนตัวเล็กที่นั่งหอบอยู่ที่พื้นบ้าน ไม่คิดว่าคนตัวเล็กแค่นี้จะต้องใช้ชีวิตที่ลำบากลำบน เจอกันครั้งแรกก็พอจะดูออกว่าเธอหลอกคนเพื่อหาเงิน ไม่ใช่เพราะเธออยากหาเงินในทางที่ผิดแต่เธอ จำเป็น ที่จะต้องทำมันต่างหาก
ตู๊ดๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของเจ้านายดังขึ้น ทำให้เจ้านายเปลี่ยนความสนใจไปที่โทรศัพท์แทน ลูกน้องของเธอโทรมา
"มันยังตามพวกเธออยู่ใช่มั้ย อื้มๆล่อไปให้ไกลๆ เดี๋ยวฉันก็จะออกแล้ว"เจ้านายพูด แทยอนก็ไม่อยากเสียมารยาทเลยขึ้นชั้นสองไปเก็บของที่จำเป็น
....
...
"เธอมีรถมั้ย?"เจ้านายถามแทยอนที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บกระเป๋าเสร็จ กระเป๋าใบเล็กๆที่คงมีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชิ้น
"ฉันมีรถมอเตอร์ไซด์อ่ะ คุณต้องถอดเสื้อคลุมกับหมวกออกแล้วเสื้อเสื้อคุลมฉันกับแมสปิดปากแล้วก็หมวกกันน็อค"แทยอนยื่นแมส เสื้อคลุมของเธอและหมวกกันน็อคให้เจ้านาย เพื่อให้เจ้านายเปลี่ยนตามที่เธอบอก
ซึ่งเจ้านายก็ทำตาม..เข้าห้องน้ำ ถอดเสื้อคุลมสีน้ำตาลนั่นออกถอดปลอกแขนของแก๊งค์แล้วใส่เสื้อคุลมผ้าร่มรูดซิปปิดมิดชิด ใส่แมสปิดปาก แว่นตาดำก็ถอดออก แล้วใส่หมวกกันน็อคที่คลุมทั้งหัว ปิดกระจกสำหรับมอง ดูๆไปแล้ว เจ้านายโคตรเหมือนโจรปล้นร้านเพชร-_-
...แต่มันก็ดูไม่ออกแน่ๆว่าคนคนนี้เป็นใคร!...
"อื้มมม ฉันแทบจำไม่ได้เลยว่าคุณเป็นใคร จะว่าไปตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จักคุณ-*-"แทยอนพูดออกมาหลังจากตรวจดูความเรียบร้อย เธอหยิบชุดที่เจ้านายใส่มาก่อนหน้านี้ใส่ในกระเป๋าของเธอ
...หลังจากที่เธอเปิดกระเป๋าของเธอ เจ้านายก็เห้นว่ามันมีเสื้อผ้าอยู่แค่ก้นกระเป๋าจริงๆ แทยอนเหลือที่ว่างไว้เพื่อใส่เสื้อผ้าหนาๆของเธอ...
"ไปกันเถอะคุณเจ้านาย^^"
......
...
..
รถเวสป้ามือสองค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามถนนสายหลักของโซล ลมเย็นๆที่โต้กับรถของเธอทำให้เจ้านายรู้สึกหนาวขึ้นมา เพราะเธอไม่เคยนั่งรถมอเตอร์ไซด์น่ะสิ อีกอย่างเธอใส่เสื้อผ้าร่ม มันยิ่งหนาวเข้าไปใหญ่!
เจ้านายจึงจับเสื้อของคนข้างหน้าเพื่ออย่างน้อยก็ให้ความอบอุ่นกับมือเธอได้...
แทยอนรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นตรงเอว จึงคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก็พอจะเดาออกว่าคนที่นั่งซ้อนท้ายกำลังหนาวเพราะลมที่โต้มาอยู่ แทยอนเลยจับมือของเจ้านายแล้วดึงให้เข้าไปกระเป๋าเสื้อของเธอ
...เจ้านายรู้สึกได้ว่ามันอุ่นขึ้นมากทีเดียว...
ด้วยความที่โซลก็ยังมีภูเขาเล็กๆอยู่มากต้องลอดอุโมงค์ข้ามสะพานอยู่บ่อยๆ มันดูโรแมนติกมากทีเดียว แทยอนเลยเผลอรู้สึกไปว่าเค้าได้มาเดทกับแฟน...
ความคิดบ้าๆก็คงหยุดแค่นั้น
"แล้วเข้าซอยนี้แล้วตรงไปจนสุดซอยนะ"เจ้านายเธอยังคงความขรึมได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะเป็นเสียงเรียบๆแต่แทยอนรู้สึกว่ามันน่ารักมากๆ
...เพราะปกติถ้าเจ้านายเธอพูดแบบวางมาดคงพูดว่า 'เข้าซอยแล้วตรงไป'...
....
...
รถมอเตอร์ไซด์เข้าซอยมานานพอสมควรก็สุดทางเข้าพอดี แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีบ้านซักหลัง แต่พอเจ้านายเธอสั่งให้ขับเข้าป่าไปแล้วเลี้ยวขวาก็พบกับ...สิ่งที่น่าจะเรียกว่าทางเข้า
ยามที่น่าจะเป็นลูกน้องของเจ้านายที่น่าจะมีประมาณห้าคน มองเวสป้าอย่างสงสัย เจ้านายจึงถอดหมวกกันน็อคออก แล้วบอกลูกน้อง พวกเค้าจึงยอมเปิดประตูให้...แต่ก็ยังไม่เห็นบ้านซักที
ต้องขับเข้าไปอีกระยะหนึ่งจึงเห็นน้ำพุใหญ่รอบๆนั้นมีสวนดอกไม้รอบและสนามหญ้าไล่ไปเรื่อยๆ ด้านริมที่ใกล้ตัวเธอที่สุดมีต้นไม้ใหญ่และชิงช้าไม้ที่ผูกไว้กับกิ่ง ส่วนด้านที่ไกลที่สุด เธอยังมองไม่เห็นว่ามันไปสุดตรงไหน..
เจอบ้านใหญ่ๆหลังหนึ่ง ถ้าเทียบกับบ้านเธอแล้วหลังนี้ใหญ่เป็นสองเท่าของบ้านเธอเลยทีเดียวข้างบ้านมีสระว่ายน้ำใหญ่และห้องฟิตเนสกลางสระว่ายน้ำอีกที เป้นห้องฟิตเนสที่กั้นด้วยกระจกสามารถมองเห็นได้ทั้งข้างในและข้างนอก
พอแทยอนขับเข้ามาในรั้วประตูใหญ่บ้านเธอแล้วกลับขับช้าลงเพื่อดูทัศนียภาพของพระราชวังบ้านเธอ
"ตรงไปอีกแล้วเลี้ยวขวา"เจ้านายของเธอบอกทางอีก นี่ยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ ก็นี่ไม่ใช่หรือไง??
แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรตรงไปแล้วเลี้ยวขวาตามที่บอก กลับเจอบ้านอีกหลังที่แบบเดียวกันกับหลังเมื่อกี้ทุกประการ ตรงไปเรื่อยๆมองไปทางขวาก็เจอกับบ้านที่แปลกไปจากหลังอื่น ...นี่พระราชวังดูไบหรือเปล่า??
บ้านสีขาวที่ลงลายสีทอง มองดูเหมือนพระราชวังยังไงอย่างนั้น เทียบจากบ้านที่ผ่านมาเมื่อกี้ หลังนี้ใหญ่กว่าเกือบสิบเท่า...
"นะ...นี่บ้านคุณหรอ"แทยอนเอียงคอพูดกับเจ้านาย เพราะเธอไม่เชื่อสายตาตัวเองจริงๆ การที่มีบ้านใหญ่ๆล้อมบ้านที่เหมือนพระราชวังถึงสี่ด้าน!!
"ใช่ เธอจอดข้างหน้านี่แหละ"เจ้านายสั่ง แทยอนก็เลี้ยวไปตามที่บอกจอดเวสป้า และเดินตามเจ้านายเข้าไปในบ้านต้อยๆ
"ป้ามิน ช่วยหาห้องนอนให้แทยอนที"เจ้านายเดินผ่านแม่บ้านและลูกน้องที่ยืนทำความเคารพ และสั่งหัวหน้าแม่บ้าน
"ค่ะ แล้วคุณท่านจะให้ป้าพาคุณแทยอนนอนส่วนไหนคะ"ป้ามินถามเจ้านายเพื่อความมั่นใจ จะได้ถูกใจเจ้านาย
"ข้างๆห้องฉันก็ได้ พาไปดูบ้านด้วย ตามสบายนะแทยอน"เจ้านายพูดกับแทยอนและเดินขึ้นไปบนบ้านทันที เธอต้องการพักผ่อนแบบยาวๆ
"เชิญทางนี้ค่ะคุณแทยอน"ป้ามินผายมือออกให้แทยอนเดินตามมา เธอพาแทยอนไปดูส่วนต่างๆในบ้านก่อน ห้องนั่งเล่นใหญ่ ห้องน้ำชั้นแรกที่มีทั้งหมดห้าห้อง ห้องรับประมานอาหาร ห้องดูหนัง ห้องร้องคาราโอเกะ ห้องทำงาน ห้องดนตรี ห้องสมุด ห้องคอมพิเตอร์ โอยยยย ลมแทบจับ
...เคยหลงทางในบ้านมั้ย??...
....
...
เจ้านายที่ขึ้นมาบนบ้านก่อนนั้นก็ชำระร่างกายอยู่นานทีเดียววันนี้ลุยแบบสุดโต่ง เช็ดผมให้หมาดๆแล้วกำลังจะล้มตัวนอน แต่ตาก็ไปเจอกับเสื้อคุลม แมสปิดปาก และ หมวกกันน็อค ถ้าเธอไม่ได้ของพวกนี้ เธออาจจะไม่รอด
...ไม่สิ ถ้าเธอไม่ได้แทยอนเธอคงไม่รอด...
พูดถึงคนตัวเล็ก เจ้านายก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแทยอนทั้งโดนรุมซ้อมจากอันธพาลจนน่วม แถมเธอยังล้มทับแทยอนจนไม่รู้ว่าป่านนี้หลังของเธอจะเป็นอย่างไร คิดอย่างนั้นแล้วก็เลยโทรลงไปที่ห้องแม่บ้าน
"เรียกแทยอนให้มาพบฉันที่ห้อง แล้วก็เอากระเป่ายามาให้ด้วย"เจ้านายสั่งแม่บ้าน วางโทรศัพท์และเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
...
...
ก๊อกๆๆ
แทยอนเคาะประตู ซึ่งเป็นห้องนอนของเจ้านายเธอ เจ้านายเธอเรียกเธอทำไม?? หรือว่าจะมาทวงเรื่องเสื้อคลุม?? เฮ้อออชั่งเถอะ
แทยอนค่อยๆแง้มประตูแล้วเข้าไปในห้องนอนอย่างช้าๆ ห้องนอนที่โคตรใหญ่ มองไปรอบๆอยู่ถึงสองครั้งจึงเห็นเจ้านายเธอนั่งอยู่ตรงโซฟายาวสีชมพูดอ่อน
"มานั่งตรงนี้สิ"เจ้านายใช้มือตบเบาะตรงข้างๆที่นั่งเธอ แทยอนต้องเดินจากหน้าประตูไปที่โซฟานั่นไกลพอสมควร
...แต่พอมาอยู่ใกล้ๆ กลับเห็นเจ้านายในลุคที่ไม่แต่งหน้า...
...ไม่มีแว่นตาดำ ไม่มีลิปติกสีแดงที่แต้มปาก...
...น่ารักสุดๆ...
"เอ้า หยุดเดินทำไมเร็วๆเข้าฉันง่วงนอนแล้ว"เจ้านายเรียกแทยอนเพื่อเตือนสติที่กำลังหลุดลอยออกไป แทยอนสะบัดหัวให้รู้สึกตัวและเดินไปนั่งที่โซฟาแบบเงียบๆ
"คะ...คุณเรียกฉันมีอะไรหรือเปล่า?"แทยอนพูดอ้ำๆอึ้งๆ เหมือนตัวเองเจอดาราระยะประชิด
"ฉันจะทำแผลให้เธอ อยู่นิ่งๆ"เจ้านายดึงมือแทยอนเบาๆเพื่อมาดูว่ามีรอยฟกช้ำตรงไหนหรือเปล่า มือที่รับน้ำหนักเธอตอนที่ล้ม...
เจ้านายบีบยาใส่นิ้วตัวเองแล้วค่อยๆหมุนนวดลงไปที่ข้อมือขาวๆของแทยอน ไม่คิดว่ามันจะสบายขนาดนี้ ไม่มีความรู้สึกว่ามันเจ็บเลยแม้แต่น้อย มีคนทำแผลให้อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน...
เจ้านายนวดมือของแทยอนเบาๆดูเหมือนว่าเจ้านายจะดูจริงจังกับการทำแผลของเธอมาก เธอขมวดคิ้วแล้วบ่นว่า'เขียวเป็นจ้ำๆเยอะเลย' แล้วก็ 'ทำไมต้องเอาแขนเล็กๆของเธอมารับน้ำหนักฉันด้วย'
"ตาของคุณสวยมากเลยนะ..."เงียบอยู่นานแทยอนก็พูดขึ้นมา ความจริงประโยคนี้เธอคิดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแหละ ว่าจะพูดดีมั้ย...
แต่ก็ไร้การตอบรับจากเจ้านาย เธอทำหน้านิ่งแล้วก็ทำแผลให้แทยอนต่อไป ที่แขนก็ทำแล้ว ที่หน้าก็ทำแล้ว เหลือแค่ที่ท้อง..
"นอนหงายสิ"เจ้านายดันตัวแทยอนให้นอนล้มลงไป และถกเสื้อแทยอนขึ้นครึ่งนึง เจ้านายดูจะไม่ขัดเขินอะไร แต่แทยอนนี่สิ แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
"เพราะตาของฉันมันเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงต้องปิดมันตลอดเวลา เพื่อรักษาความน่าเกรงขาม..."จู่ๆเจ้านายของเธอก็พูดขึ้นมา แววตาดูเศร้าลงไป แทยอนมองอยู่ตลอด เธอรู้สึกสงสารเจ้านายตายิ้มขึ้นมา
"ไม่หรอก เพราะตาของคุณ เลยทำให้คนรักคุณต่างหาก.."แทยอนพูด เธอพูดจากความรู้สึกของเธอจริงๆ แววตาที่ดูเศร้าๆ เจ้านายที่ดูอาการด้วยแววตาได้อย่างชัดเจน เวลาคนเห็น ก็รู้สึกหลงได้ไม่ยาก เหมือนแทยอนในตอนนี้
"ขอบคุณมากนะสำหรับวันนี้^^"เจ้านายยิ้มให้เธอ ไม่เพียงแต่รอยยิ้มที่ริมฝีปาก หากแต่เป็นรอยยิ้มจากดวงตาคู่นั้นด้วย
"ฉันชื่อทิฟฟานี่"
.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น