telephone สื่อรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เจอกันครั้งเเรกก็ไม่ประทับใจ...ซะเเล้ว

  หวัดดี เราพึ่งหัดเเต่งอ่ะช่วยอ่านกันหน่อยน้า  ขอบคุณณณณณณณณณฮับ

วันนี้เป็นวันเเรกของการเปิดเรียน ฉันจะได้เป็นนักเรียนม.ปลายเเล้วที่สำคัญฉันได้เรียนโรงเรียนเซนมาด้วย โรงเรียนนี้จัดว่าเป็นโรงเรียนอินเตอร์ที่มีชื่อเสียงเเห่งหนึ่งแถมนักเรียนส่วนมากยังจัดว่าหน้าตาดี  มีฐานะด้วย อ๋ายกรี๊ดดดดดดดดดดด

    ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าประตูรร.เเล้ว  ฉันกำลังรอยัยสาลี่อยู่แต่นี่มันเลยเวลานัดมาตั้ง 10 นาทีเเล้วฉันก็ยังไม่เห็น(มันลืมรึเปล่าฟะ) ระหว่างที่รอฉันก็ยืนมองดูรอบๆมีนร.กระจัดกระจายอยู่เต็มบ้างก็กำลังเดินเข้ารร.  บ้างก็ซื้อของกิน ฉันรู้สึกดีมากที่ได้ใส่ยูนิฟอร์มของรร.นี้เพราะมันดูน่ารักมาก(ชุดนะ)55+  ฉันยืนรอมา 20นาทีเเล้ว โอ้ย!มันคลานมารึไงฟะ ถ้ามาถึงเเม่จะเทศน์เป็นกาพย์มหาชาติเลย   ตึก ตึก ตึก ตึก

     "เฮือก เฮือก  พริกจ๋า" ยัยสาลี่วิ่งหน้าตั้งมาด้วยความเร็วสูง
     "ไม่ต้องมาพริกจง พริกจ๋าเลย ทำไมแกพึ่งมา ฉันยืนรอเเกตั้ง 20นาทีขาเเข็งหมดเล้วนะโว้ย ถ้าฉันขาพิการไป แกจะรับผิดชอบมั้ย หา ?" ฉันรัวเป็นชุด
     "แฮะ แฮ ขอโทษ พอดีฉันนอนดึกเลยตื่นสายง่ะ"
     "ฉันนัดเเก 7 โมงนะโว้ยไม่ได้ให้เเกตื่นตอน7โมง แล้วเมื่อคืนแกวิ่งเล่นอยู่รึไงทำไมไม่นอน เฮ้อ เหนื่อย"
     "แฮะ แฮะ on msn ไม่ได้วิ่งเล่น" พอพูดจบยัยสาลี่ก็วิ่งเข้ารร.เรียนไป
     "เเก ตายยยยยยยยย" ฉันพูดจบก็รีบวิ่งตาม
     "เฮ้ย!ไอ้สาลี่ หยุดนะโว้ย แฮ่ก แฮ่ก ฉันเหนื่องเล้ว"ฉันวิ่งไปตะโกนไป
     "หยุดให้โง่ดิ เดี๋ยวเเกก็ตีฉันตาย" ยัยสาลี่ตะโกนตอบมาแล้วเลี้ยวเข้าซอกตึก ฉันจึงรีบวิ่งเพื่อจะเลี้ยวตามแต่ชนกับคนที่กำลังจะเดินออกมา
      "อ๊ากกกกก! " ตุบ ฉันล้มลงไปเเต่ไม่ยักเจ็บแฮะ รร.นี้ไฮโซขนาดปูพรมตรงทางเดินรึไงฟะ
      "ลุกไป"
      "ว๊ากก ว๊ากก พรมพูดได้  หายใจได้ อ๊ากกก ผี" ฉันจึงรีบหลับตาเเน่น
      "ฉันบอกให้เธอลุกไป"
อ๊ากกพรมมีมือ มันจับแขนฉันได้ มันดันได้ อ๋ายยยผีพรมหลอก
      "โธ่โว้ย! ไม่ใข่ผี คนโว้ย เธอนอนทับฉันอยู่ลุกไปเลย"
      "คน คนเหรอ ไม่ใช่ผี"ฉันเริ่มได้สติหลังจากเสียงทุ้มตำ ตวาดดังขึ้น คนไมใช่ผี แต่ หวา เสียงผู้ชาย หวา!!
      "เออดิ" สิ้นเสียงเขาฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นมา อ๊ายยคนหรือเทวดาฟะ หล่อโคตรรร ผิวขาวเนียน หน้าตาหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาใสกิ๊ก ว้าวเจาะหูที่ข้างซ้ายด้วย ฉันตกไปในภวังค์ความหล่อของหมอนี่
      "ลุกซะทีฃิโว้ย! หนักนะ ยัยช้างนำ"
โอ้โฮ!! ปากอมหมาไว้รึไงฟะ หน้าตาก็ดี เเต่ปากงี้เเม่งโคตรติดลบ คิดว่าฉันอยากจะนอนทับรึไงตัวก็แข็งทื่อยังกับไม้ ฉันจึงรีบลุกขึ้นทันที หมอนั่นก็รีบลุกตาม
    
วันนี้ขอ up เท่านี้เน้อ ยางงายก้อขอฝากนิยาเรื่องนี้ด้วยน้า ชอบไม่ชอบก้อment กันได้
 
     ตาย!!คนมันมามุงดูอะไรกันฟะ ไม่เคยเห็นคนรึไง แล้วเสียงฮึมๆนี่มันอะไรกัน
      "ยัย พริก เกิดอะไรขึ้น"  เสียงยัยสาลี่ดังขึ้น ฉันจึงหันหลังไปยังต้นเสียง อย่าบอกนะว่าเเกพึ่งมา นี่เเกวิ่งไปขั้วโลกเหนือรึไงวะ
      "เปล่า ไม่มีอะไร"
      "เฮ้ย! ไม่มีอะไรได้ไง เธอวิ่งมาชนฉันแถมยังมานอนทับอีก บ้านเอเรียกไม่มีอะไรรึไว ฮะ?๐" เสียงทุ้มตำดังขึ้นอีกครั้ง ฉันจึงหันหน้ากลับไปจ้องหน้าไอ้รูปหล่อนั่น หมอนั่นก็จ้องตอบ มันจะเล่นเกมส์จ้องตากับฉันรึไงฟะ
      "ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ อีกอย่างถ้านายเห็นใครวิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็ควรจะหลบไม่ใช่เหรอ" ฉันพยายามเถียงข้างๆคูๆ ถึงจะรู้ว่าตัวเองผิดก็เถอะแต่ไม่อยากขอโทษหมอนี่
      "นี่ ยัยช้างนำ ทำผิดเเล้วไม่ยอมรับเหรอ"
      "เอ่อ....ก็บอกเเล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ  จะอะไรนักหนาฮะ"
ฉันโมโหกลบเกลื่อนก็ไม่อยากพูดคำว่าขอโทษนี่หว่าจะเอาชนะให้ได้รึไง ฉันเริ่มหาทางออกไม่ถูกจึงส่งสายตาให้สาลี่ช่วย
      "เอ่อ..คือ  รุ่นพี่ค่ะ คือ..พริกเค้าคงไม่ได้ตั้งใจจะชนหรอกค่ะ เอ่อ ขอโทษแทนยัยนี่ด้วยเเล้วกันนะคะ แฮะ แฮะ"
      "เฮฮะ!!! ตัวเองทำผิดแต่ต้องให้คนอื่นขอโทษ น่าขำชะมัด เฮ้อ ชางเถอะ ฉันจะถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันที่โดนช้างทับ เสียเวลา"
 พอพูดจบหมอนั่นก็เดินกระเเทกไหล่ฉันไป กรี๊ดดดดดดดดดด ตอนนี้ฉันเดือดปุดๆๆเเล้วนะ มันว่าฉันผิดเเต่ต้องให้คนอื่นขอโทษแถมยังมาว่าฉันเป็นช้างอีก อ๋าย!ไอ้บ้า ไอ้ปากหมา ไอ้ขี้เก๊ก ทนไม่ไหวเเล้วโว้ยยยยย
วันนี้ อัพ เท่านี้ก่อน ต้องออกไปข้างนอกแล้ว ขอบคุณทุกคนนนที่ช่วยอ่านนะ