คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II...
Chapter II
8:00 น.
ก๊อกๆ!
เสียงเคาะประตูหน้าน้ำดังขึ้น
“วิน..เป็นอะไรรึเปล่า.ทำไมอาบน้ำนานจ..”
“ผมไม่เป็นอะไร..”
ไม่ทันที่คนเคาะประตูจะพูด วินก็เปิดประตู พูดแทรกขึ้นเสียงเบา ก่อนจะยืนประชันหน้ากับผู้ชายร่างใหญ่ที่ชื่อ ภพ
ผมจ้องหน้าเฮียภพไม่ละสายตา เสียงหายใจที่หนักหน่วงทำให้เฮียภพรู้ว่าผมไม่พอใจอะไร
สักอย่าง จึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินหนีไป
ผมเบนหน้าหนีออกจากใบหน้าคมคายนั้น เตรียมที่จะเข้าห้องตัวเองไปใส่เสื้อผ้า
ห้องนอน.. ก่อนนี้มันถูกปิดไว้ แต่ทำไม..ตอนนี้มันเปิดอยู่ละ!!
ผมเดินปรี่เข้าไปกระชากประตูห้องตัวเองทันทีก่อนจะพบว่า..ผู้หญิงคนนั้น คนที่จูบกับเฮีย
ภพเมื่อครู่ ผู้หญิงร่างเล็กคนนั้น(แต่ก็ใหญ่กว่าผม)ถูกหุ้มด้วยผ้าห่มสีดำ เนื้อตัวเปลือยเปล่า..
“คุณเป็นใคร!?มาทำอะไรในห้องผม!” ผมตะคอกเธอเสียงดัง ทำให้เธอหันมามองหน้า
ผมด้วยสายตาอ้อยอิ่งเหมือนวอนที่ตาย!
“ฉะ...ฉันชื่อเฟรช เรียนอยู่ปี 1” เธอตอบ
“เฟรช...ครูเฟรชครูสอนฝรั่งเศสผมใช่ไหม?”ผมเดินไปใกล้ๆ จ้องเธออย่างเอาเรื่อง
“ชะ..ใช่จ้ะใช่..”เธอหลุบสายตาลง
“ออกไป...”ผมพูดเสียงนิ่ง หวังว่าเธอคงจะเข้าใจ เพราะผมไม่อยากมีเรื่องกับเธอ
“อะไรนะ?.นี่..เธอกล้าไล่ฉันหรอ เด็กแก่แดด..” คราวนี้เธอไม่ยอม แถมยังตะโกนใส่หน้า
ผมอีกต่างหาก
“หึ...ตกลงนี่เป็นครูสอนพิเศษ หรือเป็นโสเภณีคนพิเศษที่เฮียภพพามากันแน่!..เอ๊ะ..หรือ
คุณระริกระรี้เสนอตัวมาเอง...”ผมทำหน้ากวนๆใส่
“วิน...” เสียงทุ้มหนักของเฮียภพเอ่ยขึ้น ผมหันหลังไปมองด้วยแววตาสมเพช
“ภพ!” เสียงหวานแหลมของผู้หญิงที่ชื่อเฟรช เกือบทำให้หูผมแตกเป็นเสี่ยงๆ
“วิน..ให้เกียรติครูเฟรชเขาหน่อย อย่าทำตัวก้าวร้าวแบบนี้..เฮียไม่ชอบ” เฮียภพพูดเสียง
เบา แต่มันดังมากในความคิดผม...
“เฮีย..เฮียภพจะให้ผม..ให้เกียรติผู้หญิงที่ทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ!” ผมเถียง
“ยังไงซะ เขาก็เป็นแขกของเฮีย เป็นแขกคนพิเศษของเฮีย”
เป็นแขกคนพิเศษของเฮีย…..
เป็นแขกคนพิเศษของเฮีย….
เป็นแขกคนพิเศษของเฮีย….
คนพิเศษของเฮีย......
“ครับ!” ผมตอบอย่างไม่เต็มใจ
มองดูเฮียภพที่กำลังอุ้มผู้หญิงคนนั้นที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มสีดำของผมออกจากห้องไป
ผมปิดประตูห้องนอนเสียงดัง ปัง! ก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
...
ขอโทษนะครับพ่อเลี้ยง.. ผมอยู่ไปไม่ไหว... ผมไม่อยากร้องไห้อีก...
เสื้อผ้าที่จำเป็นถูกจัดใส่ลงกระเป๋าเป้ สีดำใบขนาดย่อมเรียบร้อยแล้ว
‘แล้วผมจะกลับมา’
หมึกปากกาสีดำถูกขีดเขียนลงบนกระดาษโน้ตและแปะไว้บนหัวนอน
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงไหม? ที่ว่าผมจะกลับมา J
คุณไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...มองคุณตลอดเวลา
คุณไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...หึงคุณแค่ไหน
คุณไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...น้อยใจมากๆ
คุณไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...รักคุณ..แบบที่คุณไม่อยากให้เป็น...
ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณนะ คุณภพ
ประตูห้องนอนถูกเปิดเป็นครั้งสุดท้าย ร่างบางในชุดเสื้อฮู้ดแขนยาวสีดำและกางเกงเดฟสี
เทา หมวกแก็ปที่ถูกสวมทับไว้ทำให้ไม่สามารถมองหน้าคนใส่ได้
ผมชะเง้อหน้ามองไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมเพื่อดูราดราว ก่อนจะพาร้องเท้าAdidasคู่สีแดง
มาอยู่กลางห้อง
ผมคิดว่าเฮียภพคงจะไปส่งผู้หญิงปากดีคนนั้น และอีกนานกว่าจะกลับ สังเกตได้จาก
กุญแจรถยนต์Nissanที่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
ผมเดินจ้ำอ้าวลงไปจากคอนโดฯแห่งนี้ พร้อมที่จะเผชิญกับโลกที่กว้างใหญ่ด้วยตัวผมคน
เดียว
เดินจากชีวิตผู้ชายคนนั้นได้แล้วนะวิน... เราไม่ใช่คนสำคัญของเขา ไม่ใช่เลย..
จุดมุ่งหมายต่อไปของผม..แน่ละมันคือOIS สถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักมันคือดงของพวกมาเฟีย
ปัญญาอ่อนแต่ไม่เคยแพ้เรื่องการตีต่อย 5555 ผมเคยไปที่นั่นหลายครั้งแล้ว เฮียภพพาไปอีกเช่นเคย..
ที่นั่นผมรู้จักไม่กี่คนเอง ก็มีแค่ คุณ กับ ซันเดย์ สองคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน อีกไม่นาน
คุณๆก็จะได้รู้จักกัน เขาอายุมากกว่าผม 4-5 ปีได้ แต่ผมก็เรียกแค่ชื่อเขาเฉยๆ เพราะเราสนิทกันแล้ว
เอาละวิน... เราคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่มีแต่ความเสียใจอีกแล้ว................................................................................................................................
อยากทักคุณผู้อ่านที่แสนดีของวิซเรย์ว่า
‘อันยองฮาเซโย’!!! <3 <3
555555
ผ่านไปแล้วอีกบทT^T แต่ก็ยังดูติดๆขัดๆ เนื้อหาน้อยๆยังไงไม่รู้สินะ-__-‘’
ช่วงนี้วิซเรย์ติดสอบ และ เรียน โอ้ละหนอ~555
ขอโทษนะคะที่อัพช้า แต่จะพยายามอัพเรื่อยๆไม่ให้ขาด แล้วก็จะพยายามปรับคำพูดนู้นนี่นั่นให้ดูดีกว่าเดิมด้วย**
ยังไงก็ทักกันได้น้า~ Twitter:@aus_ram ค่า
*THANK YOU*
ขอบคุณทุกคนเลยนะคะ..ที่มาคอมเม้นท์นิยายวิซเรย์ด้วย ตื่นเต้นมากๆเลย>//<
มีกำลังใจอัพนิยายขึ้นเย๊อะ นี่พูดเลย-3-
ยังไงก็ติได้ชมได้น้า~ เค้าจะได้แก้ไข 5555
<3 <3 <3 <3 <3
เจอกันChapterหน้าครับ จุ๊บๆ :: PARWIN
<3 <3 <3 <3 <3
.......................................................................
ความคิดเห็น