คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I...
Chapter I
‘แม่!!!!!!!!!’
ร่างบางในชุดนอนแบบเสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์สบายตัว เด้งตัวขึ้นจากที่นอนไซส์คิงราว
กับว่าเตียงนั้นเป็นเตียงตะปูรนไฟก็ไม่ปาน
“แฮ่กๆ...ฝันอีกแล้วหรอวะ...” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพบว่าตัวเองฝันไปอีกแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว.. ผู้หญิงคนนั้นที่ทิ้งผมไป... ให้ตายเหอะ ทำไมเหงื่อมันเกาะเต็มตัวผมขนาดนี้เนี่ย! เหนียวเป็นบ้าเลย
ร่างเล็กเอื้อมมือปัดผมสีดำสนิทที่ปรกหน้าอยู่ให้เข้าที่ ผมที่ถูกซอยยาวถึงต้นคอตอนนี้
อยากจะตัดทิ้งเสียเหลือเกิน ทำไมภาพเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในฝัน ทำไมเธอไม่ออกจากชีวิตผมไปซักทีนะ.. มัน10ปีแล้วนะ! 10ปีแล้วนะที่ต้องทนทรมานฝันถึงผู้หญิงคนนี้ที่ขึ้นชื่อว่าแม่ คนที่ผมควรลืมไปตั้งแต่แรก ทำไม.....ออกไปจากชีวิตผมเถอะนะ....
น้ำตาที่ถูกสะกดกลั้นเอาไว้ มันไหลออกมาจากนัยต์ตาสีดำเฉกเช่นสีผมของเขา ร่างบาง
ฟุบลงกับหมอนใบใหญ่สีขาว ขดตัวร้องไห้เบาๆเพียงลำพัง.... ก่อนจะหลับลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้งด้วยความอ่อนล้า
‘จิ๊บๆ..จิ๊บๆ..’
เสียงนกไนติงเกลที่บินผ่านหน้าต่างไป ทำให้ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นจากฝันร้าย ตื่นมาก็ถูกประเดิมด้วยน้ำตาอซะแล้ว..เหอะ.... มันช่างมีความสุขอะไรแบบนี้
ผมเอี้ยวตัวมองนาฬิกาแบบดิจิตอลซึ่งตอนนี้มันปรากฏตัวเลขสีแดงเด่นชัด 04:42 น.
จะตี 5 แล้วสินะ นอนต่อไปก็คงไร้ประโยชน์ ไหนๆตื่นมาแล้วก็ตื่นเลยละกัน
ร่างบางเด้งตัวลุกจากเตียงนั่น คว้าผ้าขนหนูที่โต๊ะข้างๆอย่างเคยชิน
มือเล็กที่กำลังจะเอื้อมไปจับลูกบิดประตูกลับถูกคนจากข้างนอกผลักเข้ามาก่อน ทำให้เจ้ากรรมโดนประตูโคกหัว เกิดเสียงร้องโอดโอยขึ้นก่อนจะหันไปโวยคนตรงหน้าอย่างหยาบคาย
“เชี่ยเอ๊ย!! ทำบ้าอะไรของมึงวะ!!” ผมตะคอกใส่คนๆนั้น และพยายามขยี้ตามองว่าเป็นใคร
“เดี๋ยวนี้หัดด่าพ่อเลี้ยงตัวเองแล้วหรอ หืม??” ร่างสูงในชุดลำลองยื่นหน้ามาใกล้คน
ที่ตะคอก ทำเอาผมสะดุ้งโหยง กลิ่นเหล้าที่ส่งกลิ่นคละคลุ้งทำให้ผมถึงกับถอยหลังกลับแทบไม่ทัน
สงสัยพ่อเลี้ยงจะเข้าผิดห้อง
“พ่อ...พ่อเองหรอ ทำไมเพิ่งกลับละฮะ?” เมื่อรู้ว่าเป็นพ่อเลี้ยง ผมก็อดที่จะสวมกอดเขา
ไม่ได้ เขาเป็นคนๆเดียวที่อยู่กับผม ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งผมไป ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น!
“เปลี่ยนเป็นเสียงหวานเชียวนะ”พ่อเลี้ยงบีบจมูกผมเล่นจนผมแทบหายใจไม่ออก
ผมเลยเอาคืนด้วยการกัดนิ้วพ่อเลี้ยงแรงๆหนึ่งที ทำเอาพ่อเลี้ยงสะบัดมือแล้วโยกหัวผมไปมา
“เออ แล้วนี่ตื่นมาทำอะไร ยังไม่เช้าเลยนะ...” พ่อเลี้ยงถามขึ้นพลางเดินไปที่ห้องครัวเพื่อ
เตรียมอาหารเช้า
“ผมฝันอีกแล้วฮะ... ผมฝันถึงผู้หญิงคนนั้น... คนนั้น...คนๆนั้น..”ผมนั่งลงบนโซฟาสีแดงที่
กลางห้อง สายตาเลื่อนลอยออกไปที่กระจกใส เห็นเมืองข้างล่างอย่างชัดเจน รถราเริ่มออกมาโลดแล่นอยู่บนท้องถนนบ้างแล้ว ทุกคนพร้อมจะเริ่มต้นกับชีวิตใหม่ พระอาทิตย์กำลังขึ้น แต่ชีวิตผมไม่เห็นจะสว่างสดใสเหมือนพระอาทิตย์นั่นเลย
น้ำใสๆไหลอาบแก้มนวลอีกครั้ง ภาพในฝันเมื่อคืนย้อนเข้ามาในมโนภาพ มือหนาจากคน
ที่ผมรักที่สุด ตอนนี้ถูกวางลงบนแก้มผมและน้ำตาก็ถูกปาดออกไป พ่อเลี้ยงสวมกอดผมอย่างคุ้นเคย ก่อนจะจบลงด้วยฝีปากหนาทาบทับลงบนปากบางของผม
“เฮ้!พ่อฮะ!...ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ พ่อเมามากแล้ว... ไปนอนเถอะฮะ เย็นนี้เรามีนัดกันที่OIS
นะ” ผมหันหน้าหนีทันทีที่ปากถูกสัมผัส ก่อนจะดันคนร่างใหญ่ออกไปจากตัว
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกพ่อ... ฉันเบื่อ..” พ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เหมือนเก็บกลั้นประโยคนี้
มานาน
“!!..ละ...แล้วพ่อจะให้ผมเรียกอะไรละฮะ?”นัยต์ตาสีดำสนิทแต่กลับแฝงไปด้วยความ
ลึกลับยามที่สายตานี้มองมาที่ผม ผมจะต้องรู้สึกแปลกๆ ใจเต้นแรง ผิดปกติ แต่วันนี้..มันช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน..
“ก็..เรียก..อืม..เรียกอะไรดีละ” คนพูดผละออกจากตัวผม แล้วทำท่าคิดหนักอย่างกวนๆ
“หืม?” ผมทักท้วงขึ้นอีกครั้ง
“เรียก..เฮีย..เรียกเฮียภพสิ” พ่อเลี้ยงหันมายกยิ้มน้อยๆให้ผม
“เฮียภพก็เฮียภพ ... เฮียภพๆ” ผมยิ้มร่า ลืมเรื่องเศร้าเมื่อกี้ไปหมดสิ้น
“ดีมากกกกน้องวิน ไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้เฮียนัดครูเฟรช ครูสอนคอร์สฝรั่งเศษมาให้น้อง
วินด้วยนะ”เฮียภพยีผมสีดำของผมจนยุ่ง
“โอเคครับ”ผมลุกจากโซฟาตัวใหญ่ ปล่อยให้คนตัวใหญ่เดินเข้าครัวไป
20นาทีผ่านไป
ประตูห้องน้ำถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างบางกำลังก้าวออกจากห้องน้ำ แต่เหมือนได้ยินเสียงขลุกขลักจากข้างนอกจึงชะเง้อหน้าไปมอง ก่อนจะพบว่า...
“ฮะ..เฮียภพ..”เสียงร่างบางเอ่ยขึ้น แต่มันก็ไม่ดังพอ..ไม่ดังพอที่จะกลบเสียงเฮียภพหรือผู้เป็นพ่อเลี้ยงที่เขารัก จูบกับผู้หญิงแปลกหน้าบนโซฟาตัวเดิม โซฟาตัวนั้นที่เฮียภพจูบเขาเมื่อไม่กี่นาที...
ให้ตายสิ! นี่เขาเป็นอะไร น้ำตาไหลอีกแล้ว ร่างเล็กถอยเข้าห้องน้ำก่อนจะปิดประตูให้เบาที่สุด
ผมขอโทษ...ผมขอโทษที่ไปขัดจังหวะเฮีย....
ซู่~~
เสียงน้ำจากฝักบัวดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้ไว้ใช้เพื่อชะล้างร่างกาย แต่มันกำลังชะล้างน้ำตาบนหน้าของคนที่ชื่อ ภาวิน
........................................................................................................................................................................
อูลั้ลลาาาา~
ไรเตอร์วิซ วิซเรย์ค่าาา
อันนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่วิซแต่ง ฝากเม้น ฝากแชร์ๆด้วยนะคะ>__<
รักนักอ่านทุกคนเล้ยย <3
..........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น