คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ( SF ) HAEEUN - วินมอดอง
6 ปีที่แล้ว
หวัดดีครับทุกคนผมชื่อฮยอกแจตอนนี้เรียนอยู่มอสี่ที่โรงเรียนมัธยมชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง วันๆไม่ค่อยทำไรนี่ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วยแต่ผมดันโดดคาบเทคนิคเคมีออกมาร้านเกมส์ซะงั้น ก็จะให้ทนเรียนได้ไงละครับน่าเบื่อซะขนาดนั้นอาจารย์ก็พูดไม่รู้เรื่องเอาแต่บ่นๆอยู่นั่น ผมนี่ตึ้บเลย เอ้อ แล้วไม่ต้องห่วงนะครับผมไม่ได้หนีออกมาคนเดียว มีหมาอีกสองสามตัวตามมาด้วยครับ
“เชี้ยอ้วนมึงขยับหน่อยได้ปะกูอึดอัด ตูดก็ใหญ่เสือกมานั่งเก้าอี้เดียวกับกูอีก” นั่นพูดถึงหมา หมาก็เห่า ตัวแรกชื่อซีวอนครับ เป็นหมาพันธุ์ชอบกินอาหารญี่ปุ่น ไซบีเรียนหัดสุกี้ ถุ้ย แม่งชอบวางมาดอยู่เรื่องบ้านแม่งก็ไม่ได้รวยทำเป็นอวดชอบโดนเพื่อนเรียกว่าคุณชายเพราะนิสัยของมัน
“อ้วนหน้ามึงอะ ก็แม่งเหลืออยู่สองที่ไอ้ฮยอกแจแม่งก็นั่งไปละที่นึง เหลือมึงกับกูกับเก้าอี้ตัวเดียวจะให้ทำไงครับคุณชาย” ตัวต่อมาครับบางแก้วคยูฮยอน ตัวนี้หนักเลยครับ เห่าได้ยี่สิบชั่วโมงนอนสต็อปไม่มีลิมิตเจอใครไม่ถูกใจ คยูฮยอนของเราสามารถกราดคำด่าได้ดั่งปืนกล
น่าแปลกใจใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงมาคบพวกมันเป็นเพื่อนได้ อย่าถามครับเพราะกูยังไม่ได้คิด(จากคนเขียน)
ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมโรงเรียนไม่จัดเวลาให้มัธยมเลิกพร้อมกันทุกห้อง ไม่งั้นผมคงได้เลิกบ่ายสองครึ่งเหมือนคนอื่นไม่ต้องมานั่งเรียนต่ออีกสองวิชาให้เมื่อยตูด แต่ก็นั่นแหละครับแค่ข้ออ้างเพราะผมก็โดดออกมาแล้วนี่ไง อย่านะมึงรอกูอีกสองปีรอให้ผมขึ้นมอหกแล้วจะเดินอวดเดินผ่านหน้าห้องเด็กมอสี่แล้วยิ้มเยาะใส่มัน หึ
ระหว่างที่พวกมันสองตัวกัดกันอยู่นั้นด้วยความเป็นเพื่อนผู้เสียสละและหน้าตาดีที่สุดในปฐพี ล้อเล่น จริงๆผมแค่หิวน้ำว่าจะออกไปซื้อน้ำหน้าร้านเข้ามากินซะหน่อย ไอ้ซีวอนจะได้มีที่นั่งด้วย ผมลุกจากเก้าอี้ ถามพวกมันว่าจะเอาไรกันไหม ตอนแรกแม่งก็บ่ายเบี่ยงงั้นงี้ ไม่มีตังมั่ง ไม่หิวมั่ง แต่พอบอกว่า กูเลี้ยง เท่านั้นแหละสั่งแบบแทบพังร้าน ไอ้พวกเห็นแก่กิน
ผมเลือกหยิบขนมที่พวกมันชอบกินสามสี่ห่อ สั่งลูกชิ้นไว้อีกห้าไม้ แล้วในมือก็มีน้ำอีกสามขวด แม่งไม่น่าบอกว่าเลี้ยงพวกแม่งเล้ย กรรมของกู แต่ในขณะที่ผมกำลังจัดการปัญหาในมือผมอยู่นั้นก็มีใครก็ไม่รู้มาดึงเอาขวดน้ำของผมไป
“มา พี่ช่วยถือ”
พี่ดอง.....
“.....”
“เอ้า งงอะไรครับ ของตั้งเยอะถือไหวได้ไง”
ก็อึ้งกันไปดิ ก็ไอ้คนที่มาช่วยผมถือของแม่งคือพี่ดองมอหก ผู้ชายที่ใครเห็นเป็นต้องเหลียวหลัง ไม่ใช่เพราะประหลาดนะครับแต่เพราะหล่อมากต่างหาก เป็นผู้ชายที่ผู้ชายด้วยกันเองใฝ่ฝันอยากจะเป็น นอกจากจะหล่อมากแล้วยังเป็นนักกีฬา เรียนห้องพิเศษกิฟต์วิทย์อะไรพวกนี้แหละผมก็ไม่รู้จัก พูดมาขนาดนี้สรุปเลยละกันว่าพี่แกป็อบมาก ไม่มากที่สุดในโรงเรียน แต่ใครก็รู้จัก ไม่แปลกเลยถ้าจะมีแต่คนมารุมชอบ แล้วก็แน่นอนครับ ผมก็ด้วย...
เห้ยแต่ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ ก็บอกไปแล้วไงว่าพี่เขาเป็นผู้ชายที่ผู้ชายด้วยกันใฝ่ฝันอยากจะเป็น แค่นั้นจริงๆครับ...
ผมไม่แน่ใจว่าพี่เขารู้จักผมหรือเปล่า แต่ผมก็แอบมองเขาอยู่บ่อยๆนะ ถึงตอนนี้พี่ดองลอบหยิบของทีล่ะอย่างออกไปจากมือผม จนผมเกือบจะยืนตัวเปล่าเหลือแค่ขนมสองสามห่อ
“โดดเรียนเหรอไงเรา”
“เอ่อ...ครับ..”
มอหกเลิกบ่ายสองครึ่งทุกวัน แต่ผมก็โดดออกมาร้านเกมส์บ่อยไม่เคยจะเห็นพี่เขาสักที วันนี้มาแปลกครับน่าสงสัย หรือพี่ดองแม่งจะเป็นสารวัตรนักเรียนวะ นี่แม่งเป็นแผนการจับกูเข้าห้องปกครองใช่ไหมบอกมานะ หยุดใช้หน้าหล่อๆกับยิ้มเกย์ๆนั่นด้วย
พี่ดองเดินไปสั่งลูกชิ้นสองไม้ ทั้งที่ในมือมีของๆผมเต็มไปหมด
“อะป้า 35 บาท ของผม 5 ไม้ ของพี่คนนี้อีก 2 ไม้”
พี่ดองมองหน้าผมงงๆ เหมือนจะไม่เข้าใจว่ากูไปเสือกอะไรกับลูกชิ้นของเขา ผมยักคิ้วให้ทีนึงหยิบขนมทั้งหมดจากมือพี่ดองที่คิดเงินหมดแล้วก็ยังจะถือไว้มาไว้ในมือตัวเอง
“ค่าจ้างช่วยถือหนมแล้วกันนะพี่”
หวัดดีครับทุกคนผมชื่อฮยอกแจเพิ่งเรียนจบมาตอนนี้รับจ้างขับวินมอเตอร์ไซด์ ไม่ต้องงงครับว่าทำไมผมถึงจับพลัดจับผลูมาทำอาชีพนี้ได้ อ่านอดีตที่แสนจะเป็นเด็กดีของผมก็พอจะเข้าใจ ก็คนมันไม่ได้ชอบวิทย์คณิตนี่ครับ โดนลุงกะป้าบังคับให้เรียนแถมยังให้เลือกคณะที่ผมแสนจะห่วยแตกสุดๆอย่างบัญชีให้ผมอีก รวมเจ็ดปีที่ฝ่าฝันเรียนมาผลลัพธ์ออกมาเป็นอย่างนี้ครับ
“คิวต่อไปมาคันนี้เลย” ผมตะโกนบอกผู้โดยสารรายที่ต่อแถวกันอยู่ให้เดินมาขึ้นคันผมเพราะคันหน้ากำลังจะออกแล้ว ผมคว้าเสื้อวินสีส้มเบอร์8ออกมาใส่ พอใส่เสร็จผู้โดยสารก็ซ้อนท้ายผมเสร็จพอดี ไม่ทันได้มองเลยว่าใครเป็นใคร ผู้หญิงหรือเปล่าวะ แต่ไม่น่าใช่เพราะหนักอยู่
“ลงไหนครับ”
“จองซูวิลล่าครับ”
ว้า ผู้ชายจริงๆด้วย เซ็งเลยผมอดแตะอั๋งเลย ผมพยักหน้ารับอย่างเซ็งๆก่อนจะออกรถเหมือนๆทุกวันที่ผมไปรับไปส่งใครต่อใครที่ผมไม่รู้จัก ได้เงินครั้งละสบบาทยี่สิบบาท ก็อยู่ได้นะครับแค่ต้องเหนื่อยหน่อย จริงๆแล้วผมเป็นคนขับรถเร็วนะ แล้วก็แรงมากด้วยครับ ไม่ว่าจะหญิงหรือชายผมก็ใส่เต็มเม็ด ถ้าคนไหนขึ้นบ่อยๆนี่จะจำผมได้และจะคอยบอกผมอยู่เสมอว่า ไม่รีบค่ะ ผมนี่ฮาแตกเลยครับขอโทษจริงๆ
ปกติถ้ามีลูกระนาดน้อยครั้งมากที่ผมจะเบรกยิ่งกับผู้โดยสารสาวๆสวยๆด้วยแล้ว ผมยิ่งปล่อยผ่านเลยครับ ก็เด้งๆกันไป แต่สงสัยวันนี้ลืมตัว สงสัยจะลืมไปว่าคนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ไม่ใช่สาวสายแต่เป็นผู้ชายที่หอบแฟ้มเอกสารอยู่เต็มมือ
“เห้ยน้อง ช้าๆก็ได้พี่ไม่รีบ”
ผมได้ยินเสียงผู้โดยสารหลังบอกจากที่ผมขี่รถข้ามลูกระนาดลูกที่หนึ่ง แล้วไอ้ทางไปจองซูวิลล่าเนี่ย เป็นสิบครับ ผมก็เหมือนจะแคร์นะแต่ก็ไม่ ผมจะขับก็ต่อเมื่อรู้ว่าข้างหน้าเป็นลูกระนาด ทางปกติผมก็บิดไม่เหลือครับ คนข้างหลังผมนี่ก็ดูท่าจะปรับตัวกับวินห่วยๆขับรถตามใจตัวเองไม่ได้ ได้ยินเสียงพี่แกจิ้จ้ะอยู่หลายครั้ง
“โทษทีนะแต่ขอตัวช่วยหน่อย”
หลังจากนิ่งอยู่นานชายหนุ่มข้างหลังขยับท่าทางผมไม่รู้สึกถึงแฟ้มเอกสารที่คอยจะแทงหลังผมอยู่ตลอดแล้วครับ ...แต่ดันรู้สึกถึงมืออุ่นๆที่เลื่อนเข้ามาแทน
“อะเต็มที่ จะขับเร็วแค่ไหนไปเลยน้อง”
คุณผู้โดยสารข้างหลังกอดเอวผมแน่นแทบจะเอาหน้าซบลงมาบนหลังผม ไปไม่เป็นเลยแบบนี้ไม่เคยเจอ ผมขับรถด้วยความเร็วคงที่ไปพักใหญ่ แทบลืมด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้แม่งจะลงตรงไหนวะ ปล่อยเขาลงข้างทางได้ไหมเสียวแปลกๆว่ะผู้ชายนะเว้ย!! โดนผู้ชายกอดเอวนะเว้ย!! บนมอเตอร์ไซด์ด้วย แล้วคนอื่นเขาจะคิดยังไงครับ
ผมนิ่งเงียบมาตลอดจนเขาเริ่มคลายอ้อมกอด วันนี้แดดมันร้อนหรือมันเป็นเพราะอะไรวะเหงื่อแตกเต็มหลัง โชคดีที่หุ่นไม่ได้พุงย้วยไม่งั้นพี่แกคงบีบมันส์มือ ผมขับเพลินจนลืมจริงๆครับว่าเมื่อกี้พี่เขาจะลงตรงไหน จังหวะที่ผมกำลังจะหันหน้าไปถามว่าลงตรงไหนพี่ผู้ชายแม่งก็ยื่นหน้ามาหวังจะกระซิบข้างหูผม แล้วยังไงต่อละครับ เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งทำให้ผมไม่ได้ใส่หมวกกันน็อคมา....
แม่งโดนหอมแก้มเต็มๆเลยครับ....
ไม่สิ จะเรียกว่าหอมแก้มไม่ได้ เพราะจมูกไม่โดนแก้มผมเลย แม่งปากทั้งนั้น ปากทั้งนั้นเลยครับ...
“เหี้ย!!” ผมเผลออุทานออกมาโดยไม่ตั้งใจ ก็มันตกใจนี่ครับ เป็นผู้ชายไม่เคยโดนผู้ชายมากอดเอว ที่สำคัญไม่เคยโดนผู้ชายมาจูบแก้มแบบเผลอๆอย่างนี้ด้วย กูจะไปทำบุญล้างซวยนี่กูเกิดปีอะไรเนี่ย ชงหรือเปล่าวะ พี่ผู้ชายด้านหลังเขยิบห่างจากผมนิดหน่อยเหมือนจะไปตั้งหลัก แล้วกระซิบข้างหูผมอีกครั้งว่าบ้านอยู่ตรงไหน แต่แค่นั้นก็ทำผมขนลุกซู่
ไอ้ลมที่โต้มานี่แม่งไม่ได้ช่วยให้กูหายเสียวจากลมปากของผู้ชายได้เลยเหรอวะแม่ง
ถึงที่หมายผมจอดรถตรงหน้าบ้านเขา ไม่อยากจะมองหน้าเลยครับแม่งอาย เหมือนโดนพม่าตีกรุงแตก ผมหันหน้าไปอีกทางปากก็พูดไปว่ายี่สิบบาท มือก็ยื่นไปรอเอาเงิน ผมรออยู่เกือบนาทีคิดว่าเขาคงจะหาเศษมาจ่ายให้ แต่ก็ไม่มีเงินสักบาทตกถึงมือผม สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือมือหนาที่อยู่ดีๆก็จับข้อมือของผมแน่น ผมหันไปเตรียมจะด่าด้วยความตกใจนี่มึงมาจูบแก้มกูมาพูดเสียวๆข้างหูกูแล้วยังจะมาจับไม้จับมืออีกเหรอ
แต่ความจริงมันทำให้ผมตกใจมากกว่าเก่า
ก็ไอ้คนที่นั่งซ้อนผมมาตลอดทางแล้วก็เป็นไอ้พม่ารามัญที่บุกเดียวมาตีกรุงผมแม่งคือ
“พี่ดอง...”
TBC.
มาสั้นๆให้พอกรุบกริบ ไม่ใช่หรอกจริงๆคือตันค่ะคิดออกแค่นี้แหละ555555 หายไปนานเลย กะจะแต่งวินมอไซมานานแล้วแต่เลือกไม่ได้สักทีว่าจะให้ใครเป็นพี่วิน วันนี้เพิ่งไปดูตุ๊กแกรักแป้งมากมาด้วยน่ารักมากเลยค่ะคันไม้คันมือยอากแต่งนิยายน่ารักดูมั่งๆ หลังจากแต่งให้เฮอึนทุเรศให้เยซองตายมาหลายรอบ
แล้วพอลงมือแต่งเป็นไง...
เฮอึนแม่งทุเรศไม่ต่างจากเรื่องอื่นๆเลยค่ะขอท่อด555555555555555555555555
พี่ดองนี่ชื่อเต็มๆว่าดองเฮ55555555555ไม่ใช่ดองแบบดองเค็มไรงี้นะคะ คือออกเสียงว่า ด็อง อะค่ะแต่ขี้เกียจพิมพ์ไม้ไต่คู้555555
สุดท้ายนี้ขอฝากรูปภาพประกอบให้เข้าใจมากยิ่งขึ้น
นี่คือหน้าตาของผู้ชายหื่นกามชอบให้หน้าอกสาวๆโดนหลังตัวเองนะคะ บัย แล้วเจอกัล
ความคิดเห็น