คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 :
คำเตือน: อย่าคิด อย่าหวัง อย่าพยายาม ที่จะหาสาระ…
“ปลาอะไรเอ่ยยใหญ่ที่สุดดดด”
“ปลากระป๋องเปิดฝาอิ๊อิ๊อิ๊”
ปากพูดมือขยับ มุขตลกควายๆที่ถูกจัดอันดับเป็น 1 ของมุขที่เล่นบ่อยที่สุดในโรงงาน แน่ล่ะก็อยู่ในโรงงานปลากระป๋องก็ต้องเล่นมุขปลากระป๋องเป็นเรื่องธรรมดา ตั้งแต่ทำงานที่นี่ทุกวันจะต้องมีมุขนี้เสมอ ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อเลยสักครั้ง เพราะมันมีสิ่งที่น่าเบื่อกว่านี้อยู่
มันคือปลาซาร์ดีนที่กองอยู่ตรงหน้านับร้อยตัว
เป็นปกติของทุกวันที่ อีทงเฮ พนักงานหนุ่มเจ้าของรางวัลมารยาทดีจิตใจงามสามปีซ้อน จะต้องมายืนที่ตำแหน่งเดิม ท่าเดิม บุคลิกเดิม เพื่อนข้างๆก็ยังคงเป็นคนเดิม มือหนากวาดปลาตรงหน้าสี่ตัวในมือเดียวก่อนจะใช้สายตาดั่งนกเหี่ยวพิจารณาว่ามีความบอบช้ำหรือเปล่า ต้องทำอย่างละเอียดเพื่อคุณภาพที่ดีที่สุดแก่ผู้บริโภค
มีดเงางามอาวุธประจำกายสะบัดเฉือนอย่างคล่องแคล่ว ปลาตัวแล้วตัวเล่าก็ต้องถูกตัดหัวตัดหางเสียบประจารด้วยฝีมือของทงเฮ กล้าพูดได้ว่าชำนาญการ ตัดหัวเสร็จก็โยนใส่กระป๋องตามลู่วิ่งได้อย่างแม่นยำ มือข้างซ้ายกวาดปลามาอีกสี่ตัวกระทำการเหมือนเดิม ส่วนมือข้างขวาก็ซอยมีดถี่ยิกด้วยความเซียน
“เห้ยทงเฮ พักแล้วไปกินข้าวกัน”
“มึงไปก่อนเลยซีวอน ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก”
มันชินเสียแล้วที่ทงเฮจะเปรียบการตัดตัวตัดหางปลาแล้วโยนใส่กระป๋องเหมือนการทำศึกช้างชนช้างของอโยธยากับพม่ารามัญ ปลาที่กองอยู่ข้างหน้าไม่มีวี่แววว่าจะลดลงไปเลย ต้องตัดหัวให้ได้สักครึ่งหนึ่งถึงจะไปกินข้าวได้ ทงเฮมีกฎที่สร้างขึ้นมาเอง
ทงเฮเป็นคนมีระเบียบวินัยในตนเองสูงกว่าคนปกติ อะไรที่คิดว่าทำได้ทงเฮต้องทำให้ได้ ย้ายรากย้ายโคนมากจากสุพรรณบุรี บ้านเกิดเมืองนอนอำเภอที่เหงาที่สุดในประเทศไทย
....อ.สองพี่น้อง #ท่ดๆ
เรียนจบมัธยมสามแล้วคุณพระพ่อกับคุณพระแม่ไม่อยากตังค์ส่งให้ลูกเรียน จะให้นั่งกินนอนกินอยู่บ้านเฉยๆก็กระไรอยู่ จะให้ออกไปแวนซ์มอเตอร์ไซด์ก็กลัวจะเรทติ้งแรงเกินไป ให้แบมือขอเงินแม่ทุกวันนี่ทงเฮทนไม่ได้จริงๆ
กรุงเทพมหานครเมืองที่ใครเขาก็ว่าสวย ชาวต่างชาตินิยมมาเที่ยวกันทุกเทศกาล อะไรอะไรมันก็ดี แย่อย่างเดียวก็ที่คนมันไม่ดี เพราะเมื่อก่อนทงเฮเป็นคนซื่อมากเกือบจะโง่เลยทีเดียว ใครพูดอะไรก็เชื่อหมดเลยอยากมาลองเสี่ยงดวงทำงานที่กรุงเทพ แรกๆคุณพระพ่อกับคุณพระแม่ก็ด่าจะเป็นจะตาย แต่ให้ทำไงชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน จับพลัดจับผลูมาทำงานโรงงานปลากระป๋องได้ยังไงนี่ขอไม่เล่าแล้วกัน (miewteuk:จริงๆละกูยังไม่ได้คิด)
ตายังจดจ้องไปที่ปลาซาร์ดีน หัวใจและเท้าเต้นตุบๆไปตามจังหวะเสียงเพลงจากวิทยุที่ไอ้ซีวอนแม่งเปิดลั่นโรงงาน ไม่อยากจะบอกใครหรอกว่าตัวตนที่แท้คือกูเป็นขาแดนซ์... เดี๋ยวจะเสียฟอร์มตำแหน่งพนักงานดีเด่น อะหึก ….อ๊อดแอดอ๊อดแอด
“ทงเฮมึงยกมือไม”
ฟึ่บ! ฉึก!
“อ๊อดแอดอ๊อดแอด อ่าวเฮ้ย ยกมือรั้ย บ้าป๊าว กูไม่ได้ย๊ก”
เอามือลงแทบไม่ทัน ปัดโธ่ท่าทางไปไวกว่าความคิดหรือนี่... ก็ใครใช้ให้พี่เท่แต่งเพลงโจ๊ะพรึมพรึมขนาดนี้ล่ะมันปลุกเชื้อสุพรรณในตัวมากขนาดไหนอยากให้รับรู้ มันเป็นความผิดของพี่เท่งคนเดียวอ๊อดแอดอ๊อดพ่อง อะ....... ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ปลายนิ้วนี่คืออะไร
“มะ..มะ...มึงทงเฮมึง!!!!!!!!”
ชะ..ชะ..ช่วยกูด้วย อีทงเฮยกมือซ้ายที่สั่นระริกขึ้นมาดูพร้อมกับน้ำเลือดที่ไหลอาบเต็มท่อนแขน ย้ายสายตาไปมองที่กองปลาตรงหน้ายังอยู่ในสภาพเดิม แต่ทำไม..ทำไมที่ปลายมีดมีสีแดง..... ร่างหนายกมือตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะเบิกตากว้างให้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า!!!
“ทงเฮมึงยกมือไม”
ฟึ่บ! ฉึก!
“อ๊อดแอดอ๊อดแอด อ่าวเฮ้ย ยกมือรั้ย บ้าป๊าว กูไม่ได้ย๊ก”
ฉึก! < ………………………
กูตัดนิ้วตัวเอง....ไอ้หำหดฟหกสย่ฟหวหฟสด้วฟห้ดฟห่สด่นีพนยไ
โอ้ยพระเจ้าช่วยกล้วยหักมุกเกิดมาไม่เคยควายขนาดนี้ทำงานมาหลายปีพ่องมึงกูตัดนิ้วตัวเองไอ้เหี้ยปลานับล้านที่ผ่านมือกูมาทำมันยังสวยงามกูตัดนิ้วตัวเองได้อย่างไรตอบ!!!!!!! พี่เท่งผิดคนเดียวที่ทำเพลงโจ๊ะพรึมพรึม
อยู่ดีๆน้ำจากสองตาแม่งก็ไหลออกมา ไม่ได้คิดว่ามันเจ็บเลยนะทำไมมันร้องไห้TTTTwwwwwwwwwTTTTTTTT ชเวซีวอนเพื่อนสนิทรีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พอเข้ามาเห็นใกล้ๆก็ผงะอยู่เหมือนกัน กองน้ำเลือดที่อยู่ตรงหน้าบอกได้ดีเลยว่าเกิดอะไรขึ้น...
“หนึ่ง..สอง...สาม..” เสียงใหญ่เอ่ยอย่างเชื่องช้าหลังจากดึงมือเพื่อนข้างๆ ออกมานับ....
“สะ..สะ..สี่ ทำไมมึงมีสี่นิ้วเล่าทงเฮเพื่อนรัก”
ไอ้เหี้ยอย่าถามกู กูบอกให้โทษพี่เท่งคนเดียวไงละโว้ย TTTTTwwwwTTTTTT
หดหู่กับชีวิต ช่วยกูด้วย กูไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว...............
ขาดนิ้วไปหนึ่งนิ้วกูจะใช้ชีวิตประจำวันอย่างไร!!!!!!!!! ถามกูสิว่าเวลากูล้างตูดแดกข้าวตัดหัวปลากูใช้นิ้วกี่นิ้ว........ ถึงจะมีคนเถียงว่ายังมีอีกเก้านิ้วที่เหลือแล้วมันแทนกันได้ที่ไหน....... ทงเฮต้องการสิบนิ้ว สิบนิ้วเข้าใจไหม!!!!!!!!!!
ซึ่งอีนิ้วที่สิบมันไปอยู่ที่ใด...........
ไอ้บ้าเอ๊ย รู้งี้ข้าจะส่งตเบงชเวงตี้ออกไปล่ามันมาตั้งแต่กูโยนมันลงกระป๋องไป....
ขอย้อนกลับไปเล่าช่วงเวลาที่หำที่สุดในชีวิต หลังจากตอนนั้นก็นั่งดราม่าบั้นปลายชีวิตกับอีซีวอนอยู่นานสองนานจนลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไปนั่นก็คือ... นิ้วกูหาย ทงเฮคงชินกับการตัดหัวตัดหางปลาแล้วโยนลงกระป๋อง ไม่รู้ตัวว่าเผลอตัดนิ้วตัวเองแล้วก็นึกว่าเป็นตัวปลาโยนมันลงไปด้วย......
อยากร้องไห้ให้กับชีวิตอันอัปยศอดสูของตัวเองอะฮรือ
อีทงเฮคนนี้ควรจะทำอย่างไรต่อไป...... ลองคิดสภาพดูว่าเป็นประชาชนธรรมดาบนโลกใบน้อยๆ เกิดวันหนึ่งหิวอยากจะแดกปลากระป๋อง เปิดฝามาผ่าง!!!!!!!! เจอนิ้วกูไอ้สัด........ ตำแหน่งพนักงานดีเด่นคงไม่ต้องถามหา ถ้าประธานอีทึกรู้มีหวังโดนเจี๋ยนออกจากบริษัทแน่ๆ มือหนาที่เหลืออยู่เก้านิ้วกุมขมับตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ไอ้ซีวอนแม่งก็วิ่งเปิดตูดแน่บไปนู่น ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง...
ทางเดียวที่จะช่วยชีวิตทงเฮก็คือ... ตามหาซากนิ้วที่หายไป
- - - - - - - - -
เอ้ยยยยยย พิมพ์อยู่เด้อTTTT______TTTTT อย่าด่าเรานะเราปัญญาอ่อน
@miewteuk
ความคิดเห็น