คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 :
กูกับไอ้เม่น
ทำไมซีรีย์เดี๋ยวนี้แม่งน่าเบื่อจังวะ
เฮ้อ อีฮยอกแจ ผู้ชายวัย 27 เป็นหัวหน้าแผนกที่บริษัทแห่งหนึ่ง แล้วก็เป็นหัวหน้าครอบครัวด้วย เฮ้ย ไม่ดิ ยังไม่มีลูก
“พี่ฮยอกแจกินข้าวค่า” มีแต่เมีย
ชื่ออ้อย แต่งงานกันมา 2 ปีแล้ว เธอบอกว่ายังไม่พร้อมเราเลยยังไม่มีลูก แต่ที่ถอนหายใจไปตอนแรกอะ คือวันๆน้องอ้อยเอาแต่ดูซีรีย์ -_- บางวันมาก็ร้องไห้ใส่ งอนพระเอก พาลไม่คุยกับกูสะอย่างงั้น ตั้งแต่ดูมาแม่งไม่มีเรื่องไหนสนุกเล้ย หรือกูไม่ได้ตั้งใจดูก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมกับเธอจะไปกันได้สักเท่าไรเชียว.......
- - - - - - - - - - - -
เฮ้ แล้วผมมายืนทำอะไรกลางบ้านวะ
อ่อ มายืนดูอดีตภรรยาขนของออกจากบ้าน สองในสี่ของลังเป็นซีรีย์เกาหลี บอกแล้ว ว่าเราสองคนไปกันไม่ได้หรอก
“โชคดีนะอ้อย”
“เหมือนกันนะคะ” เธอยิ้มแล้วหายไป เราต่างคนต่างจากกันด้วยดี
คิดๆดูมันก็น่าใจหายนะครับ ปกติอยู่ 2 มาวันนี้เหลือ 1 ....
อ้อยเป็นผู้หญิงน่ารัก ห้าวๆหน่อย ตรงไปตรงมา ไม่ค่อยคิดอะไร แต่นั่นแหละ ต่างกับผม เราเลยอยู่ด้วยกันไม่ได้
เห นั่นอะไรน่ะ
วัตถุสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า .. ซีรีย์นี่
“อ้อย อ้อย อย่าเพิ่งไป อ้อย ลืมของ อ้อย!!”
อ้อยไปแร้วส์ -_- ‘แพนด้า กับ นายเม่น’ ชื่อแปลกดีว่ะ -_- ผมคิดในใจแล้วก็วางกล่องมันลงที่เดิม
ลืมเอาไปจริงๆหรือจงใจทิ้งให้พี่ดูวะอ้อย...
- - - - - - - - - - - -
หิว.... ปกติจะมีคนทำกับข้าวให้กินเลยไม่ได้ซื้ออะไรมา ชีวิตที่ไม่มีอ้อยช่างเหงาเหลือเกิน ......
เหงา....
แล้วทำไมกูต้องมานั่งดูซีรีย์ด้วยวะ -_- …..
“โอ้ย อิจฉาไอ้เม่นชะมัด ได้จูบปากนางเอกด้วย”
แล้วตอนไหนที่กูอินกับมันขนาดนี้... รู้ตัวอีกที ก็ดูข้ามวันข้ามคืนจนจะจบเรื่องแล้วว่ะ -_-
ทำไม ทำไม ไอ้เม่นต้องโดนรถชน ทำไม ทำไมมม “ฮึก...”
.................แล้วทำไมกูต้องร้องไห้เพราะไอ้เม่น -_-
“ฮือ T-T” นั่น เผาเต่าเลยกู
พอนึกถึงตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วมันเศร้า ถ้ากูเกิดมาหน้าตาดี เพอร์เฟกต์แบบไอ้เม่น กูจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด ฮือ T_T
“เม่นเอ้ย เม่นของกู...” <- ดราม่าเพราะรักเม่น
- - - - - - - - - - - -
หลังจากวันนั้น ทำงานก็ไม่คุยกับใคร ที่โต๊ะทำงานดูจะมีออร่าความโหดร้ายอำมหิต ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่สนใจ ปฏิเสธคำร้องขอของคนอื่นอย่างเลือดเย็น กูอินกับไอ้เม่น กูเสียใจ...
กด – (Minimize) ย่อหน้าต่างงานที่ยังทำไม่เสร็จดี คิดถึงไอ้เม่น อยากดูซีรีย์ T-T …
มือเรียวคลิกท่องเว็บอย่างคล่องแคล่ว ซึ่งเว็บที่เข้าบ่อยที่สุดก็หนีไม่พ้น Google อยากเห็นหน้าเม่น อยากดูเม่น รู้แต่มันชื่อเม่น จะหาตัวมันนี่ต้องเริ่มจากอะไร....
ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ฮยอกแจกดค้นหารูปภาพจากกูเกิลทันที
‘เม่น’ ค้นหาด้วย Google
รอแปปนึง เนตบริษัทแม่งกาก.... เม่นที่กูรอคอย
....
เม่นมาแล้ว!!!!!!!!
รูปแต่ล่ะรูปที่ค่อยขึ้นมาตามที่โหลดเสร็จ เห้ย เดี๋ยวนะ...
เม่น เม่น เม่น!!!!!!!!!!!!!! เม่นกูล่ะ ไอ้เม่นกูอะ อยู่ไหน ไหนเม่นกูอยู่ไหนวดส่ฟหด่าฟหวด่าวฟหาด่ฟหดาฟสหด
นี่แม่งมีแต่เม่นที่แม่งมีหนามพร้อมจะพ่นตูดฆ่ากูได้ตลอดเวลา ไม่เอา ไม่เอาไอ้เหี้ยนี่ กูจะเอาเม่นอะ จะเอาเม่น ฮือ
(ชักดิ้นชักงอ)
“หัวหน้าเป็นไรปะคะ พักไหม”
ชิบหาย สลับแท็บแทบไม่ทัน
“เปล่า เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร๊” พูดปัดๆ แล้วก็ไปทำงานต่อ โอ่ยเหี้ยเหงื่อตกเลยกู ถ้าเมื่อกี้ลูกน้องเดินมาแล้วเจอที่กูหาอยู่นะ ป่นปี้แน่ชื่อเสียง
อนาถ หัวหน้าแผนกค้นหารูปเม่นในเวลางาน
เม็ดเดียวจอด กูนี่แหละจอด ไอ้ห่า
“กรี๊ด” เสียงกรี๊ดของพนักงานหญิงที่อยู่นอกห้อง ทำให้ผมเดินออกไปดูอย่างลืมตัว
“ 6 โมงที่ลาน xx มีสัมภาษณ์นักแสดงจากซีรี่ย์ แพนด้ากับนายเม่นอะแก ต้องไปดูให้ได้!”
ต้องไปดูให้ได้! เห้ยไม่ใช่!
“อะ..อ้าว หัวหน้าคะ..”
“มัวแต่กรี๊ดอะไรอยู่ได้ ทำงานเร็วเข้า!” ทำเป็นเก๊กโหดแต่สายตาก็แอบมองนิตยสารในมือ พร้อมกับใช้คอลแทกเลนส์ซูมเข้าไปดูเนื้อหาอย่างกับแว่นตาโคนัน
พูดเหมือนทำได้เนอะ =_= ผมตัดใจเพราะเพ่งไปก็ไม่ได้อะไร แถมยังปวดตาอีก แล้วกลับมานั่งทำงานที่เดิม ไม่อยากจะบอกหรอก... ว่า... อย่างนี้ต้องทำงานให้เสร็จแล้วรีบไป แอร้ว!!
6 โมง ลาน xx
“ทำไมเงียบจังวะ” นี่อุตส่าห์แต่งตัวมิดชิด ใส่หมวกใส่แว่น กลัวลูกน้องที่บริษัทจับได้ว่าแอบมากรี๊ดไอ้เม่น แม่งจะหมดความศรัทธาในตัวกูกัน
... ทำไมมันเงียบอย่างเงร้ บอกกูที!!!
โหนึกว่าจะได้เจอไอ้เม่นตัวเป็นๆ จะถามว่าทำเค้กยากไหม อยากไฮไฟว์ ขอเบอร์บ้างไรบ้าง (อิห่าหวังสูง)
“เอ่อ...พี่ครับๆ พอจะรู้ไหมว่างานแพนด้านายเม่นนี่เขาจัดที่ไหน”
“ที่นี่แหละครับ แต่อาทิตย์หน้านะ...”
“.................” ไอ้สัด..................... เสียหมาเลยกู
- - - - - - - - - - - -
แต่ไม่อยากมาเสียเที่ยว อุตส่าห์ถ่อมาไกลถึงนี่ทั้งที มันห่างจากบ้านกูมากนะครับ ตอนนี้มายืนอยู่ที่ลานขายผักผลไม้ ในห้างแล้วครับ อืม ไปซื้ออะไรมาทำกับข้าวกินที่บ้านดีกว่า หน้านี้ต้องกินผัก พอทำอะไรเล็กๆน้อยๆได้อยู่ อ้อยเคยสอน เออ.. พูดแล้วก็คิดถึง...
“อ้อย...”
“อ๊ะ ขอโทษครับ” มัวแต่เหม่อถึงอ้อย ตอนจะหยิบผักเสือกไปหยิบพร้อมคนข้างๆอีก
“ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอโทษ หยิบไปก่อนเลยครับ”
“คุณทำท่าจะหยิบมานานแล้ว หยิบไปก่อนเลยครับ”
“เอ่อ.. คุณ”
“ผมบอกให้หยิบก็หยิบไปเถอะ”
“เอ๊ะ คุณนี่ผมบอกว่า… เห้ย!” ขณะที่ผมกำลังเงยหน้าขึ้นไปด่าไอ้ผู้ชายข้างๆที่แม่งเซ้าซี้ผม ....
“เม่น ไอ้เม่น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ช่วยกูด้วย กูเจอไอ้เม่นแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น