คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ( SF ) HAEEUN - วณิพกคนขายขวด
“โอ๋ ไม่ร้องน้าทงเฮ”
“ฮึก..ฮึก ฮือ เราเจ็บ”
“โอ๋ทงเฮ มีเราอยู่ทั้งคน ใครจะมาทำอะไรทงเฮตะโกนเรียกชื่อเราเลยนะ”
“ฮึก..ฮึก..ฮยอกแจ..”
“เราจะอยู่กับทงเฮตลอดไปเล้ยย”
ห้าสิบปีผ่านไป
“แก ฉันเหนื่อย”
“นึกถึงหน้าความสำเร็จไว้”
“ฉันจำหน้ามันไม่ได้”
ปัดโถ่...อีทงเฮยกมือหนาตบหน้าผากตัวเองเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก อยู่ด้วยกันมาก็ห้าสิบกว่าปีเข้าไปแล้ว ทำไมอีฮยอกแจยังไม่ชินกับทุกวันที่เป็นอยู่นี่อีก รู้ว่ามันลำบาก..แต่ทำไงได้ ในเมื่อเขาเลือกฮยอกแจ และฮยอกแจก็เลือกเขา
เราจะจับมือกันขายขวดนะที่รัก
คนตัวเล็กเอนศีรษะซบลงไปที่ไหล่กว้างของชายผู้เป็นหัวใจอีกครึ่งดวง ง่ามนิ้วโป้งตีนถูกอ้ากว้างก่อนจะงับลงที่ปากกระสอบ อีฮยอกแจบังคับส้นตีนได้อย่างคล่องแคล่วเพราะชำนาญการ ดึงกระสอบที่เต็มไปด้วยของทำเงินออกมาเช็ครอยตำหนิทีล่ะขวด
“เดี๋ยวตีมือแตกเลยอีบ้าทงเฮ!”
ยังไม่ทันได้แกะฉลากที่ติดอยู่ในขวดกระทิงแดงออก ร่างหนาที่นั่งเป็นเจ้าของไหล่กว้างก็โยนขวดเข้ากระสอบอีกใบไปซะอย่างนั้น เห็นแล้วมันทนไม่ได้ รู้ไหมว่าแค่มีรอยขีดข่วนแค่มีฉลากกากๆแปะอยู่ในขวดเขาก็ไม่รับซื้อ ถ้ามัวแต่ทำชุ่ยๆแบบนี้ เย็นนี้จะแดกอะไร
“หยิบมันขึ้นมา”
“....นิดเดียวเอง”
“ฉันบอกให้หยิบมันขึ้นมา!”
“โถ่..ยาหยี”
ตาแก่ทงเฮอายุหกสิบหันไปทำตาปริบๆใส่คนรัก ก็โยนไปแล้วนี่จะให้ลุกไปหยิบมาก็กระไรอยู่ ไม่เห็นเหรอว่านั่งหลังโก่งแบบนี้มาเป็นสิบกว่าปี ขยับนี้โอ้ย ขยับนู่นโอ้ย หัวก็ขาวโพลนขนาดนี้แล้วยังมาทำตัวโหดเป็นวัยรุ่นไปได้ ฮยอกแจก็แบบนี้ไม่เคยจะยอมรับความจริงหรอกว่าตัวเองน่ะแก่! ห้าสิบกว่าเข้าไปแล้ว! ฮยอกแจอีแก่!!!!!!
“หยิบกระทิงแดงมาให้แล้วจ้ะ...”
………
ฮยอกแจกับทงเฮเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เกิดมาก็เจออีเด็กนี่นอนดึงจู๋อยู่ข้างๆไม่รู้ทำไมถึงทนคบมันมาได้ทั้งๆที่ทำตัวทุเรศตั้งแต่ครั้งแรกแบบนั้น เด็กๆก็เข้ากันดีอยู่หรอกทงเฮเป็นเด็กป๊อดที่กลัวทุกอย่างบนโลกใบนี้เอะอะร้องไห้ฟ้องแม่ตลอด ก็มีแต่ฮยอกแจนี่แหละที่คอยปกป้องทงเฮเพราะชอบทำตัวกร่างอย่างกับนักเลงอินทรีแดง
เวลาผ่านมาเป็นสี่สิบห้าสิบปี ฮยอกแจก็ยังมือหนักตีนหนักเหมือนเดิม
...ทงเฮก็ยังรักเหมือนเดิม
ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายสองคนจะอยู่ร่วมชายคากันได้นานขนาดนี้ รักกันดีแต่แทบจะฆ่ากันตายทุกวัน เอ๊ะหรือยังไง ก็ต้องมีบ้างแหละนะ เรื่องหยุมหยิมจุกจิกตามประสาคนขี้บ่นอย่างฮยอกแจ ถ้าเป็นเขาคงทนไม่ได้หรอก แต่เพราะทงเฮรัก.. รักฮยอกแจมาก ไม่ว่าอะไรทงเฮก็ยอมเสมอ
พรวด!!!!!
“ไอ้เหี้ยเตี้ยมึงทำอะไร!!!!!” ขอถอนคำพูดเมื่อกี้สิบนาที
“อะ..อะไรเหรอจ้ะคนดี”
“ทำไมมึงทำแบบนี้!!!!!!!!”
“พะ...พี่ทำอะไรเหรอจ้ะน้องอึน”
ก่อนที่ทงเฮจะบ่นเรื่องความรักจนเสี่ยวอ้วกเละเต็มหน้านิยายไปมากว่านี้ น้ำสีเหลืองก็พวยพุ่งออกมาจากปากคนรักพร้อมกับคำก่นด่าที่ถือเป็นนิสัยประจำของฮยอกแจ ไม่ดีละ..แบบนี้ไม่ดี... อีทงเฮยกมือเช็ดน้ำที่เริ่มจะเหนียวบนใบหน้า แล้วเขยิบตัวห่างออกไปเป็นวา...
“มึง...มึง...”
“นะ..นะน้องอึนของพี่...”
“มึงกล้าดียังไงเอาเงินไปซื้ออิชิตัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดน้องอึนพิโรธกรี๊ดดดดดดดดดดด
“พ..พะ..พะพี่ไม่ได้ตั้งใจนะทูลหัว..พะ..พะพี่เปล่านะอึน พะ....”
กรี๊ดดดดดดดไอ้เหี้ยช่วยด้วย น้องอึนวิ่งร้อยเมตรตามกูมาแล้วกรี๊ดอีเหี้ย กรี๊ด อย่างกับผีห่าซาตานโอ้ยกรี๊ดๆๆๆๆ โอ้ยกระชั้นชิดมากเลยกรี๊ดดดดดดดดดด
“มึงอย่าอยู่เลยทงเฮ!!!!!!”
โครม!!!!!!!!!
(กูตาย)
โอ้จันทรา...โปรดบอกทงเฮคนละอ่อนทีเถิด... ใครหล่อเลิศที่สุดในปฐพี... ข่ากทุ้ย ณ วินาทีนี้น้องอีทึกวงซูเปอร์เอ๊าะว์ก็คงต้องดูดีกว่าเขาเป็นแน่แท้ ...ก็ฮยอกแจยอดดวงใจเล่นปาขวดแก้วใส่หัวเข้าเต็มเปาจนสลบเหมือดไปในครั้งเดียว เลือดอาบอย่างกับคดีฆ่าในโคนัน
หึก... พี่แค่อยากให้น้องได้ลิ้มลองรสชาติของมันก่อนตาย
“พ..ทง...พี่ทง พี่...”
นี่พี่ฝันอยู่เหรอ... ได้ยินแต่เสียงอ่อนหวานซ้ำไปซ้ำมา...ขอให้พี่อย่าตื่นขึ้นมาเลย... ทำไมมันนุ่มละมุนแบบนี้ นี่อีทงเฮกำลังลอยอยู่บนก้อนเมฆงั้นเหรอ... อา...ถึงท้องฟ้าจะมืดมนแต่พี่ก็ยังคงมองเห็นดาวที่เปล่งประกายระยิบระยับ... มันก็เหมือนกับความรักของพี่..ที่ถึงแม่พี่จะอายุแปดสิบห้าพี่ก็จะยังรักน้องอึนแต่เพียงผู้เดียว...
“ตื่นสิอีดอก!!!สำออยอยู่ได้!!”
งื้ม..... (หลับ)
“ยัง ยังไม่ลุกใช่ไหมมึง ยังใช่ไหม... ได้ มึงเล่นกับกูแบบนี้นะอีพี่ทง....”
(แอบลืมตามอง เอ..น้องอึนของพี่หายไปไหนนะ)
อุ่ยๆๆมาแล้วๆๆ
เปลือกตาบางปิดลงอีกครั้งเมื่อได้ยินฝีเท้าของคนรักที่ใกล้เข้ามา โถ่..ขออ้อนอีกหน่อยแล้วกัน นานๆทีจะมีมุมคนแก่เซอร์วิสให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ
“พี่ทงเฮ...”
แอร้วๆๆๆๆๆๆๆๆ-////////-
“ตื่นเถอะนะ อึนเหงา”
ฮือๆๆๆๆๆๆ (หลับต่อ)
“พี่ทง....”
“มึงจงเอาขวดไปแดก!!!!!!!”
อุ้ก.....
ร่างหนาเบิกตาโพลงเมื่อทันทีที่กระสอบใบใหญ่ที่ข้างในเต็มไปด้วยขวดถูกเทลงมาบนตัวเขาอย่างไม่สนใจใยดีว่าร่างกายจะเป็นยังไง อีฮยอกแจยังคงยิ้มอย่างกับปิศาจกระหน่ำเทขวดลงมาจนหมดกระสอบก่อนจะ....
“ย่าห์!!!!!!!!!!!”
บ้าม!
“น้องอึนพี่ขี้จะแตกแล้วอย่ากระโดดทับ!!!!!!! อย่า....”
และนี่ก็คือจุดจบของเรื่องนี้....
พ่องไม่ใช่
กระดูกหักแล้วหรือยังไม่มีใครรู้...แต่ที่แน่ๆคือไม่มีตังค์ไปหาหมอ....ชีวิตมันช่างรันทด ชายชราอายุหกสิบพยุงตัวเองออกมาจากที่นอนฟูกเก่าๆที่ใช้มาร่วมสิบปี ..นี่ฝนตกหรือ?... ให้ตายสิน่า มาตกอะไรวันนี้ ยังไม่ได้ซ่อมฝ้าเลย น้ำท่วมบ้านแน่ๆ น้องอึนยิ่งขี้หนาวอยู่ฝนตกแบบนี้คงอยากได้อ้อมกอดของพี่ทงคนนี้สินะ...
“นะ..น้องอึน”
แค่ขยับปากพูดยังลำบาก อีทงเฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูง (ที่มากสุดแค่นั้น) ก่อนจะพยายามก้าวขาเดินให้ดูทะมัดทะแมงเหมือนวัยรุ่นอายุสิบแปด หยิบประแจ ไขควง อุปกรณ์ร่วมทั้งกระไดปีนสูงถึงเพดาน ...ขอโชว์ฟิตหน่อยน่า อย่าขัดกันสิ เห็นแบบนี้ก็ยังเตะปี๊บดังอยู่หนา…
ดังกร๊อบ... อีเห้หมอนรองกระดูกเคลื่อน
ไม่ได้การล่ะ... ปวดหลังมากทำไงดีวะ ..จะหยุดตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะก้าวขึ้นบันไดขั้นที่สี่มาแล้ว... ต้องซ่อมเพดานบ้านให้เสร็จก่อนที่น้องอึนจะกลับมาจากการขายขวด โถ่เอ๊ย แล้วใครบอกให้ออกจากบ้านไปทั้งอย่างนั้น น้องอึนลืมฟันปลอมไว้ในห้องน้ำ! พระเจ้า!!
มือหนาหยิบอุปกรณ์งานช่างที่เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาทีล่ะอย่าง เริ่มแก้ไขจุดบกพร่องของฝ้าเพดานบ้านด้วยความชำนาญ อีทงเฮเป็นคนเก่งด้านนี้มาก แทบจะทำได้ทุกอย่าง หนังสือเรียนจบแค่ปอสองแต่สูตรคูณท่องได้ถึงแม่24 ไม่อยากจะโชว์
“เฮ้อ...เสร็จเสียที โอยปวดหลังจะแย่”
ก้าวขาลงบันไดอย่างเชื่องช้า พลางแอ่นหน้าอกคลายความเมื่อยที่หลังไปด้วย ปวดมากมากต้องทำยังไง ยาก็ไม่มีจะกิน บอกใครก็ไม่ได้โดยเฉพาะฮยอกแจ เพราะตอนนี้เขาก็ทำงานหนักอยู่คนเดียว เดินเข็นรถเข็นตามหมู่บ้านตอนแดดส่องนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าฮยอกแจท้อ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าฮยอกแจเหนื่อย
ทงเฮรู้ว่าฮยอกแจทนอยู่ ไม่ใช่อยู่ทน
“อะ...เหวอๆๆ เหี้ยๆๆๆๆ”
“พี่ทง!!!!”
เฮือก.. เกือบตายแล้วไงไอ้เตี้ย ถ้าไม่ได้ฮยอกแจมาช่วยดันหลังก็คงตกบันไดตายห่าไปแน่ๆ นั่น...เขาทำให้คนตัวเล็กโกรธเข้าให้แล้ว อีทงเฮพยายามที่จะแอ่นหลังอีกครั้ง กลบเกลื่อนว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร มือหนากุมมือคนรักที่ยังตกใจไม่หายให้สบตาเขา ก่อนจะดึงคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอกอย่างอบอุ่น
จะกี่ปีๆ อ้อมกอดของทงเฮก็ยังปลอดภัยสำหรับฮยอกแจเสมอ
แต่เดี๋ยวนะ.. คนที่เสียขวัญควรจะเป็นทงเฮมากกว่าไหมเนี่ย
“ฮัลโหล..ซีวอนเหรอ”
“ว่าไง”
“รับซื้อขวดกูที”
ตุ๊ด..ตุ๊ด..ตุ๊ด..
=_=
รายที่ 5 ของวันแล้ว วันนี้ร่างหนาตื่นตั้งแต่หัวค่ำ มานั่งเอาฉลากออกจากขวดคัดแยกขยะใส่ถุง ทำแทนสุดที่รักของเขาที่เหนื่อยมาหลายวัน นี่ก็เวลาล่วงเลยเข้าไปเที่ยง อีฮยอกแจเป็นคนหลับยาวแต่เดี๋ยวสักพักก็คงตื่นเอง โทรหาเพื่อนสนิทตอนสมัยสิบแปดก็มักจะได้คำตอบแบบนี้กลับมาเสมอ ใครที่รู้ว่าเขามีอาชีพอะไรก็พากันขับไสไล่ส่ง ไม่มีสักคนเดียวที่จะช่วยเหลือเพื่อนตาดำๆอย่างเขา ดูอย่างอีซีวอนกระเทยควายนี่สิ...ถึงกับตัดสายข้ามประเทศ
อีทงเฮล้มตัวนอนกับพื้นปูนของบ้าน ถึงแม้ว่ามันจะหยาบหรือจะฝุ่นเยอะ แต่ทงเฮก็พร้อมที่จะนอน ถ้าฮยอกแจนอนอยู่ข้างๆเขา มือหนาหยิบโทรศัพท์โนเกีย3310 ขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะเข้าไปที่แอ๊บผิเคชั่น เกมส์งู เล่นคลายเครียด นี่ นี่ กูเลือกเอ็กซ์ตรีมเลยอยากสุด นี่เขาวงกตความเร็ว 12 ด้วยนี่ๆๆ
กึก!
เครื่องค้างเหรอ!!!!!!!!!!!!!!! ฮะ!!!!!!!!!!!
อ๋ออีสัดข้อความเข้า
หืม... ใครน่ะ 3424
นิ้วโป้งหยาบที่ซอกเล็บเต็มไปด้วยขี้มือของทงเฮ กดลงไปที่ปุ่มตรงกลาง เออแม่งเรียกว่าไรวะสัดหมามากกูไม่รู้จัก เพื่ออ่านข้อความที่บังอาจเข้ามาขัดจังหวะเล่นเกมส์ อีทงเฮถอยหน้าออกมาห่างจากมือถือประมาณ10เซ็น ก่อนจะเพ่งเล็งมองอีกที ยัง..ยัง..ยังอ่านไม่ออกอีก มือหนาขยี้ตาตัวเองอีกทีแล้วเลื่อนโทรศัพท์เข้าออกอีกครั้ง
ระ...ระ...รุ่นพี่เยซอง
รุ่นพี่เยซองโอ้หม่ายก็อดดดดดดดด
อีทงเฮยกมือปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาเพราะความตื้นตัน และออกเสียงอ่านข้อความเสียงดังฟังชัด
“ขอเชิญร่วมงานชาปะนัดกิดสบนายคิมจงงุน วันที่ 3/xx/xx ที่วัดอินชอน เวลาพระอาทิตย์ตกดิน โปรดนำซองขาวมาเองเจ้าภาพไม่มีงบ”
..........................................................................................................
.............................................................................................................................................
หะ..หะ..หะเหี้ยอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยGOSHHHHHHHHHHHH
“ไม่น่าเลยนะ... รุ่นพี่”
“คนเคยเล่นหัวกันมาตั้งแต่รุ่นๆ...”.
“โถ่...รุ่นพี่”
“ฮือ ทงเฮถ้ามึงทิ้งกูไปก่อนแบบนี้กูจะฆ่าตัวตายตามจริงๆด้วย”
(3/xx/xx เวลาพระอาทิตย์ตกดิน หน้าบ้าน)
ตาแก่ทงเฮวาดวงแขนรอบตัวคนรักที่ตอนนี้ก้มหน้าสั่งขี้มูกอยู่กับเสื้อเขา ฮยอกแจกับทงเฮสนิทกับเยซองมาก ไม่คิดเลยว่าจะมาจากกันไปเร็วขนาดนี้... บอกแล้วให้แดกวีสลิมไม่เคยเชื่อ... หึก..อีทงเฮกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล พลางฉีกกระดาษหนังสือพิมพ์ลงกองไฟหน้าบ้านตัวเอง
ขอโทษนะรุ่นพี่... พอดีพวกกูไม่มีเงินค่ารถไปงานศพ...
“ฮยอกแจ... รักนะ”
คนตัวเล็กเงยหน้าออกมาจากอ้อมแขน จ้องมองทงเฮที่อยู่ดีๆก็พูดประโยคนี้ออกมา ปีนึงจะมีสักกี่ทีที่จะบ้าบอพูดแบบนี้ อีฮยอกแจเช็ดน้ำตาของตัวเอง อยู่กับผู้ชายคนนี้มาไม่มีวันไหนเลยที่จะสบาย...ลำบากทุกวัน.. แต่ทำไว้แล้วตั้งแต่เลือกที่จะมาอยู่กับทงเฮ... ถึงแม้ว่าทงเฮจะจน ข้าวไม่มีจะแดก เตี้ย ฟันห่าง หน้ามันอย่างกับอะไร ขาโก่ง รูจมูกบาน ...ฮยอกแจก็เลือกแล้ว
“...”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน พี่อาจจะพูดว่าถ้าน้องเหนื่อย พี่จะให้น้องไป พี่จะไม่รั้ง พี่จะปล่อยน้อง แต่ตอนนี้...”
“...”
“เรามาไกลกันมาก มากจนถ้าน้องจะไป พี่จะจับแล้วล่ามโซ่เอาไว้”
“...”
“พี่ก็หกสิบแล้ว ไม่แน่พรุ่งนี้พี่อาจจะตายเหมือนเยซอง ดูแลตัวเองให้มากๆนะฮยอกแจ งานน่ะไม่ต้องทำเยอะหรอก สำหรับพี่แค่ได้อยู่กับน้อง ไก่สดพี่ก็จะกิน”
ป้าบ!
“ตบกันทำไมเล่า!”
อีทงเฮเบะปากโมโห แล้วจ้องหน้าคนรัก คนกำลังพูดฟีลดีๆซึ้งๆ ดันมาทำลายบรรยากาศ แล้วนี่ห้าสิบกว่าแล้วเถอะทำไมยังแรงดีแบบนี้ ตบทีหัวกูแทบกระจาย ร่างหนาจิกตาใส่ฮยอกแจก่อนจะดันหน้าผากอีกคนเบาๆเป็นการเอาคืน
“ถ้ายังรัก มันก็ต้องไหวสิทงเฮ ทนมาห้าสิบกว่าปีแล้ว แค่เนี้ย สบายมาก”
ถึงตะวันจะตกดิน ความรักของพี่ไม่เคยเสื่อมคลายนะจ๊ะ อีทงเฮคลี่ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ ฮึ่ย เห็นหน้ามุมิแบบนี้แล้วอดใจไม่ได้เลย ขอฟัดสักทีเถอะ จะเตะจะถีบจะเอาขวดปาหรืออะไรก็มาเลย วินาทีนี้ขอหอมให้ชื่นใจก่อนแล้วกัน!
บรื้น บรื้น...
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ อีฮยอกแจที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งเพราะความจักกี้ก็ทุบอกกว้างให้เงียบฟังเสียงรถซะก่อน ใครกันมาเอาป่านนี้ บ้านทงเฮกับฮยอกแจถือเป็นตัวบ้านที่หายากสุดๆ เพราะต้องขับรถมายันท้ายหมู่บ้าน ท้ายยิ่งกว่าท้าย ติดกับคลองแล้วรอบตัวก็มีแต่นาข้าวกับลังขวด
“เดี๋ยวพี่ไปดูเอง”
เสียงรถมาหยุดที่หน้าบ้านพอดีกับที่ทงเฮเดินไปถึง ใครกัน เพื่อนเหรอ ทงเฮไม่เคยมีเพื่อนแบบนี้ รถตู้คันใหญ่ติดฟิล์มดำสนิทแบบนี้มันใคร ดูท่าจะรวยซะด้วยสิ รถยากูซ่าหรือเปล่า อย่านะโว้ยอย่า กูมีความแก่เป็นอาวุธ ถ้ามึงลงมาแล้วชักปืนกูจะทำเป็นขาหักเดินไม่ได้ อย่านะมึงอย่า อ่าวละนั่นใคร เดินลงมาจากรถ แล้วแต่งตัวส้นตีนไรของเขาวะนั่น
.....!!!!!!!!
เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!
“ยินดีด้วยครับ คุณคือผู้โชคดี”
“คะ..คะ...คุณตัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(นอนอืดจมกองเงิน)
END
55555555555555555555555555555555555555555เฮอึนขายขวด5555555555555555555555555555
ส่งอิชิตันขวดเดียวรวยเบย55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ขอบคุณที่อ่านนะเลิฟๆๆๆ @miewteuk
ความคิดเห็น