คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ( SF ) HAEEUN - หมาขี้แพ้ edit.
“ไอ้เหี้ย ตามึงอะ โทรดิโทรเลย”
“อะ..เออ! อะไรวะแค่นี้เอง สบายมาก”
เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากด้านในของบ้าน ทำให้อีฮยอกแจเดินเข้าไปร่วมวงดูด้วยความสงสัย
“พวกแม่งทำไรกันวะ”
ไม่พูดเปล่ายังเกยคางไว้บนไหล่กว้างของอีกคนหน้าตาเฉย ไอ้พวกนี้หนิมารวมกันที่บ้านคังอินทีไร ต้องมีเกมส์อะไรแปลกๆมาเล่นกันทุกที แล้วก็เป็นฮยอกแจกับทงเฮที่ดีเลย์เป็นควายไม่ทันชาวบ้านเขาเสมอ
“มึงนั่นแหละทำอะไร”
พูดพร้อมกับยกมือหนายีผมคนตัวเล็กเบาๆ นั่น แล้วดูยังมาทำปากยู่ใส่อีก มีใครเคยบอกฮยอกแจบ้างไหมว่าตัวมันน่ารักขนาดไหน เวลาอยู่ใกล้คนอื่นแล้วทำตัวแบบนี้หรือเปล่า เวลาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ทงเฮ ฮยอกแจจะเป็นแบบนี้ไหม
“ฮื่อ ดูพวกมันเล่นเหอะ ไม่ต้องมาแกล้งเลย”
หัวเราะเบาๆกับประโยคที่ได้ยิน... แกล้งเหรอ?
ไม่เลย... อีทงเฮไม่เคยคิดจะแกล้งเล่นๆกับฮยอกแจเลยสักครั้ง
ในขณะเดียวกัน ยังมีพวกฝูงหมาที่กำลังกรี๊ดวี๊ดว้ายกระตู้วู้กันด้วยความสะใจ เกมส์นี้มันไม่ใช่ง่ายเลยนะ เป็นเกมส์ที่ต้องอาศัยความกล้า เกมส์ประหลาดๆที่แน่นอน คนคิดต้องเป็นคังอินกับอีทึก
“ไหนๆ ไวๆเลยสัดเยซอง มัวแต่เก๊กเช็ดแว่นอยู่ได้”
“เออ! กูก็บอกอยู่ว่าสบายมาก”
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของเพื่อนๆที่ตะโกนเรียกชื่อเยซอง เยซอง เจ้าของชื่อหยิบโทรศัพท์โนเกียจัญไรจากมือของคังอินผู้คุมเกมส์ ก่อนจะกดหมายเลขปลายทางที่จำได้ขึ้นใจ ....
1. ใจกล้าโทรหา 1 คะแนน
2. ปลายสายตอบรับ 2 คะแนน กรณีที่ไม่มีคนรับ ไม่มีคะแนน
3. สารภาพรัก 3 คะแนน
4. ปลายสายตอบตกลง แจ็กพ็อต 5 คะแนน ใครน้อยสุดโดนลงโทษ บูม!!!!!!
“เยซองตอนนี้มึงมี 1 คะแนน”
ตู๊ด......ตู๊ด.........
“เหี้ยติดแล้ว”
“บวกสองอีกเป็นสามคะแนน!”
“อะ..เอ่อ...”
ขอภาวนาให้คิมจงอุนคนนี้มีความกล้ามากพอ เพื่อคะแนน เพื่อตัวเอง และเพื่อเขาคนนั้น เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามใบหน้าทั้งๆที่ เปิดแอร์เย็นจนเยี่ยวแข็ง เยซองกำโทรศัพท์แน่น
ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปหนึ่งประโยคสำคัญ
“เรียวอุคพี่ชอบนาย!!!!!!!”
“บวกอีกสามเป็นหกคะแนน!”
.....
ถึงตอนนี้ก็รอลุ้นกันอย่างเดียวเลยสินะ เยซองแอบชอบน้องคนนี้มานานไม่มีใครในกลุ่มเพื่อนที่ไม่รู้ แต่ด้วยความที่มันเป็นคนปอดแหกเลยทำได้แค่มองเขาอยู่อย่างนั้น แต่พอรู้ว่าเขารับแอดในเฟสบุคก็มาดี๊ด๊าอยู่หลายวัน สักพักเฟสแม่งเสือกโดนแฮกปิดไปสะอย่างงั้นโถ่อีฟาย
“เรียวอุค คือพี่.....คือ..นาย นายฟังพี่ก่อน....สะ..สายหลุดว่ะพวกมึง”
“เกมมึงจบที่หกคะแนน”
เหมือนฟ้าผ่ากลางใจคิมจงอุน ถอดแว่นของตัวเองก่อนจะควักผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดน้ำตาลูกผู้ชายที่เริ่มไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ข้อดีของเกมส์นี้คือมันส์ ข้อเสียของเกมส์นี้ก็มีแค่อย่างเดียวคือ เจ็บเจียนตาย
“เฮ้ยมึงไม่เป็นไรนะเว้ย”
“เหี้ยเอ้ย กูไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ แม่งเอ้ย แม่ง แม่งๆๆๆ”
สุดท้ายก็ไม่พ้นคิมจงจินน้องชายสุดที่รักที่มักจะอยู่คอยปลอบใจเขาเสมอ พี่น้องคู่นี้รักกันมากถึงแม้สภาพจะดูไม่น่าเข้ากันได้ก็ตาม ตัวจงจินเองก็มีคนเข้ามาดูใจเยอะ แต่ไม่เคยจะเปิดรับใครเพราะเป็นห่วงพี่ชายที่ปกติก็น่าเวทนา คิดว่าถ้าเขาหายไปสักคนคงจะอยู่ไม่ได้
“เหมือนมันจะเริ่มไม่สนุกแล้วปะวะ”
“อื้ม.....มันก็ต้องมีบ้างน่า เดี๋ยวมานะ”
พูดแค่นั้นคนตัวเล็กก็เอื้อมมือมาหยิกแก้มอีกคนก่อนจะเดินออกไปข้างนอก อีทงเฮยกมือมาลูบแก้มตัวเองอย่างลืมตัว ยืนดูมาเมื่อกี้นี้แรกๆก็มันส์อยู่หรอก เห็นไอ้เยซองตื่นเต้นแล้วขำดี แต่พอมาเห็นเพื่อนผิดหวังแล้วก็แย่ๆว่ะ
“สมน้ำหน้ามึง ดันไปหลงกลเล่นเกมปัญญาอ่อน”
“ทงเฮมึงเงียบปากไป มึงไม่ใช่กูนี่”
...เฮ้อ นี่เขาจะทำยังไงกับเพื่อนสันดานแย่คนนี้ดี “จงจินพี่ฝากดูมันด้วยนะ”
Yesung: ก็ใครจะรู้วะว่าเรียวอุคที่น่าทะนุถนอมคนนั้นจะไปเป็นเมียของซองมินปีสามที่หน้าตาอย่างกับเคะในดงอ้อย ที่พี่ให้ใจ ที่มียอมเสียใจ ที่มีสัญญากับนายไว้ คิดซะว่าโมฆะก็แล้วกัน
“ตามึงละนังยอน”
“แหมมมมมมมมมมมมมมอีพวกปากปีจอมึงคิดว่ากูไม่กล้าล่ะสิเนี่ย”
“จัดไปครับเจ๊”
ทั้งคังอินทั้งเฮนรี่น้องปีหนึ่งที่หลงผิดเข้ารวมกลุ่ม ต่างพากันยื่นโทรศัพท์แทบจะกระแทกปากโจคยูฮยอน เจ๊ใหญ่ประจำกลุ่ม ชอบทำตัวเป็นเคะแรงทั้งที่จริงๆแล้วเป็นแค่เคะประหลาดหน้าหลุมคนนึง มือเรียวคว้าโทรศัพท์แต่ก่อนที่จะกดขอเปิดกระเป๋าแล้วเอาผ้าซับหน้ามัน
“อีเวรนี่มึงไวๆได้ไหม”
“นี่ก็คาดคั้นจังเลยอีเหี้ย!!”
สรุปกูเป็นตุ๊ดหรือมันเป็นตุ๊ด คังอินด่าคยูฮยอนซะเสียหมา เจ๊ร่างอวบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิจารณา แล้วลงมือกดเลขหมายปลายทางทันที
“091-135......”
“อื้อ รู้แล้วหน่า อื้อ ไม่ต้องมารับ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง”
‘เป็นห่วงรู้ไหม’
“อื้อออออ รู้แล้ว แล้วนี่กินไรยัง”
เสียงคุยโทรศัพท์จากในห้องน้ำทำให้ทงเฮที่กำลังจะเดินออกไปสูบบุหรี่ต้องหยุดฟัง นี่มันเสียงฮยอกแจ ทงเฮจำได้ แต่อีกคนนั่นใคร ทงเฮไม่รู้ ...ฮยอกแจคุยโทรศัพท์กับใคร แล้วทำไมต้องมาแอบคุยในห้องน้ำ เขาเป็นใครทำไมถึงบอกทงเฮไม่ได้ ไม่ใช่สิ ยังไงทงเฮก็ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายฮยอกแจ
ทงเฮเป็นแค่เพื่อนสนิท อยู่ในฐานะของตายก็พอ
มือหนาล้วงหยิบซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อ จุดไฟแช็กยืนสูบนอกระเบียง พลางคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้เรื่อยเปื่อย ทงเฮเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยหรือสุงสิงกับใคร ยกเว้นก็แต่ผู้ชายปากแดงตัวเล็กที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อกี้ ไม่ต้องรู้หรอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนมันคืออะไร
เพราะตัวเขาเอง ต่อให้ยิ่งหาคำตอบก็ดูเหมือนจะไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก
เซ็กส์เฟรนด์เหรอ... บางทีมันอาจจะดูมากไป
“อีดอกกกกกกกกกกก!!!!!!! พวกมึงดู พวกมึงดูมันทำกับกู โอ้ยอีเหี้ยกูไม่ไหวแล้ว มึงคิดว่ามึงเป็นใครเหรอมาทำให้คนอย่างกูรัก แล้วเสือกมีเมียอยู่แล้วให้คนอย่างกูเป็นชู้นี่มึงคิดว่ามึงเป็นใครเหรออีเห็ดสด อีปลวกแปซิฟิก อีสันขวาน อี อี โอ้ยอีเหี้ยยยยยยยย”
ได้ยินชัดทุกคำพูด นอกจากคยูฮยอนจะเป็นคนร้องเพลงเพราะแล้วยังด่าได้กังวานไกล อีทงเฮยิ้มบางๆแล้วส่ายหัว ก่อนจะดับไฟบุหรี่แล้วเดินเข้าไปร่วมวงสมเพช
“เอาน่าๆ ช่วงหนึ่งของชีวิต”
“ช่วงพ่อมึงสิกูไม่อยากแบบนี้ พวกมึงเอาแต่ด่ากูไม่หยุดที่ใครสักที กูก็หยุดที่มันแล้วนี่ไง ทำไมอะ...”
อีทึก ชินดง คังอิน รวมทั้งเฮนรี่ จากที่เฮฮาตอนนี้ทุกคนเงียบ และพากันปลอบเจ๊ใหญ่ของพวกเขาให้หยุดเห่า เอ้ย ด่าสักที นับครั้งได้ที่คยูฮยอนจะโวยวายแบบนี้ เห็นปากหมาด่าคนไปทั่วแบบนี้เขาเองก็มีมุมเศร้าเหมือนกัน ก็รักเขามากไง ก็คิดว่าจะหยุดกับคนนี้ สุดท้ายคือมันมีคนที่มันหยุดตั้งนานแล้ว.......
“เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนี่มึง แปปเดียวง่อยซะและ”
“มึงกลับไปบอกซีวอนเพื่อนมึงนะทงเฮว่าอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก กูจะฆ่ามัน”
“อีเจ๊ใจเย็นๆ”
ก็เป็นกันซะอย่างนี้ ใครคิดเกมส์ล่ะ ก็ไอ้คังอินแล้วพวกมึงก็บ้าจี้เล่นตามมัน เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น แล้วก็หัวเราะกันสนุกปาก... คนอย่างอีทงเฮจะไม่มีวันเล่นเกมทำร้ายตัวเองแบบนี้เด็ดขาดบอกไว้เลย เกือบสิบนาทีที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงแต่เสียงร้องไห้ของโจคยูฮยอนที่ดังฮือๆ บวกกับคำด่าที่ฟังไม่เป็นภาษา
“อ้าวเฮ้ย เลิกเงียบกันได้แล้ว เล่นต่อๆๆๆ ไอ้แห้งไปไหนนี่กูไม่เห็นหัวมันทั้งวัน”
เป็นคังอินกับอีทึกที่ส่งเสียงทำลายความเงียบ พวกเขาเองก็รู้สึกแย่ไม่แพ้กัน คิดเกมส์ขึ้นมาเล่นๆไม่คิดว่าพวกมันจะจริงจังกันขนาดนี้ ไม่คิดว่าพวกมันจะตกใจพร้อมใจกันเล่นด้วยซ้ำไป ทั้งหมดของเรื่องทั้งหมดอีกที คนที่ผิดเต็มๆก็คงเป็นคังอินกับอีทึก
“ทงเฮมึงนั่งทำส้นตีนไร ไปลากเมียมึงออกมาเล่นเลยไป”
“เมียไร ใคร”
“ก็ไอ้แห้งไง”
อ๋อ... ฮยอกแจนะเหรอ
“นั่นไม่ใช่เมีย แค่เพื่อนกัน”
“อะมึง กดซะ”
“เหี้ยไรกูไม่เล่น”
คราวนี้เป็นอีฮยอกแจที่ต้องเป็นคนหยิบโทรศัพท์แล้วเล่นเกมส์นี้ อีทงเฮเลือกที่จะนั่งอยู่อีกมุมนึงของห้อง ไม่อยากรับรู้อะไรมากนัก แต่จริงๆในใจมันก็หวังว่าคนที่ฮยอกแจจะโทรเข้าหาคือเขา ชีวิตของฮยอกแจมีผู้ชายกี่คนเข้ามาในชีวิตทงเฮรู้ทุกอย่าง
ถ้าถามว่าคนที่ฮยอกแจไว้ใจคือใคร ก็เขา แต่ถ้าถามว่าคนที่ฮยอกแจรักคือใคร ข้อนี้คงไม่ใช่เขา
ไม่รู้เพราะอะไรดลใจร่างหนาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่ว่าปลายทางของฮยอกแจจะเป็นใคร แต่เขาจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างฮยอกแจ
“ไอ้แห้งหนึ่งคะแนน!”
...อีทงเฮแค่นหัวเราะ
ในขณะที่โทรศัพท์ของเขามืดสนิท
“อะ..เอ่อ ฮยอกแจเองนะ”
“เข้ สามคะแนน!!”
...ได้แต่ยกมือขึ้นมายีผมตัวเอง
โทรศัพท์ของทงเฮยังคงมืดสนิท
“อืม... รักนะ”
“หกคะแนน!”
...รัก จะรู้บ้างไหมนะ
เม้มริมฝีปาก นัยน์ตาเหม่อมองออกไปข้างนอก แต่เสียงของอีกคนก็วนซ้ำไปซ้ำมาในหูไม่รู้ทำไม...
ร่างบางยักคิ้วให้คังอินอย่างผู้ชนะ ก่อนจะกดสปีกเกอร์โฟนให้ได้ยินกันทั่ว
‘รัก...เหมือนกันนะ’
“ไอ้แห้งแจ็กพ็อตตตตตตตตตตตตตตตตกะนยรบนยาสวผทปอม”
ทำไมเขาถึงยังยิ้มออก... ด้วยแรงสั่นของโทรศัพท์ที่เงียบมาหลายชั่วโมง อีทงเฮหยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า ก่อนจะกดรับสาย
“มีไร”
“มึงเล่นเกมส์ไรนั่นอยู่ปะวะ”
“เกมส์ไร”
“ก็เมื่อกี้ฮยอกแจโทรมาบอกรักกูไอ้เหี้ยเอ้ยรพบไยพรยๆไรนพีไน”
....
เป็นมึงเองเหรอซีวอน
“มึงจะเอาอะไรจากกูไปอีก”
“ฮะ อะไรของมึงวะกูงง”
“ลับหลังกูมึงทำอะไร”
“อะไรของมึงเนี่ยยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าใจ”
“กูรักของกูมากี่ปี มึงจะเอาของกูไปทำไม”
“ทงเฮมึงเป็นไรวะ”
“ไอ้เหี้ย”
สิ้นคำด่า อีทงเฮกดตัดการสนทนา แล้วเดินออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆที่กำลังมีความสุขกับชัยชนะของฮยอกแจ บอกทีสิตอนนี้ต้องทำยังไง ต้องเข้าไปยิ้มแล้วดีใจกับเขางั้นเหรอ ต้องเข้าไปหยิกแก้มแบบที่ฮยอกแจชอบทำไหม ต้องเข้าไปยืนข้างๆแล้วโอบเอวเหมือนที่เคยหรือเปล่า ต้องเข้าไปยืนแทรกระหว่างคังอินกับฮยอกแจเหมือนที่เคยยืนไหม บอกหน่อยสิ อีทงเฮ คนนี้ต้องทำอะไร
“กูขอเล่นบ้าง”
....
อีทงเฮยกโทรศัพท์คังอินขึ้นแนบหู ทันทีที่หมายเลข โชว์ขึ้นบนหน้าจอของปลายสาย เขาได้แต่หวังให้เจ้าของเครื่องรับ เขาได้แต่กลั้นความรู้สึกทั้งหมดแล้วทำได้แค่รอ
“....มึง”
ปลายสายถือโทรศัพท์ที่ขึ้นเบอร์คังอิน ก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่โทรออก
“ทงเฮ...มึง โทรหากู..ทำไม”
“หนะ..หนึ่งคะแนน.....”
ตู๊ด.......ตู๊ด........ตู๊ด.....
มีเพียงเสียงรอสายที่ดังวนครั้งแล้วครั้งเล่า อีฮยอกแจยังคงถือโทรศัพท์ไว้อย่างนั้น รอจนมันโอนสายเข้าบริการฝากข้อความ
“ทำไม”
“....”
“กูถามว่ามึงโทรหากูทำไม”
“เพราะคนที่กูรักคือมึง พอใจหรือยัง”
“กูได้หนึ่งคะแนนจะทำไรก็ทำกูเถอะ ยังไงกูก็เป็นไอ้ขี้แพ้อยู่วันยันค่ำ”
“ดูแลแฟนมึงให้ดีๆนะฮยอกแจ มีอะไรที่มึงยังไม่รู้อีกเยอะ ถามไอ้คยูดูมึงก็คงจะตาสว่างแล้วก็เลิกโง่สักที”
“กูไม่รู้จะพูดอะไร เพราะกูมันไม่ใช่”
“พูดอะไรมากมายแค่ไหน มึงก็ไม่เลือกกูอยู่ดี”
พูดตัดพ้อเพียงแค่นั้น อีทงเฮคว้าเสื้อตัวนอกที่วางพาดไว้บนโต๊ะ มองตาใครอีกคนที่ยังคงจ้องเขาอยู่เช่นกัน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังแล้วก้าวเท้าเดินออกจากบ้านไป พร้อมกับหัวใจที่กำลังจะสลายในไม่ช้า แต่มันติดอยู่ที่ว่า...
“ก็เบอร์ที่โทรเข้ามามันไม่ใช่มึง กูจะรับทำไมล่ะ”
สัมผัสคุ้นเคยที่โผกอดเขาจากด้านหลัง.... กอดจากอีฮยอกแจ
วินาทีนั้นเหมือนหยุดหายใจ ร่างหนาก้าวขาไม่ออก เขาเพียงแต่หยุดอยู่กับที่รอให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายพูดก่อน ...ในเมื่อเลือกที่จะรักใครคนอื่น ถึงตอนนี้จะมารั้งเขาไว้ทำไม รู้ทั้งรู้ว่าฮยอกแจก็แค่พูดไปอย่างนั้น แต่ทงเฮก็ยังฟัง ทำตัวเหมือนหมา... ที่รักเจ้าของสุดหัวใจ
“ขอแค่ครั้งเดียว ฟังกูก่อนได้ไหม”
ผละออกจากแผ่นหลังกว้าง มือบางหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง กดหาชื่อคุ้นตาที่เมมไว้แตกต่างจากคนอื่นแล้วโทรออก
“.....”
ตู๊ด......ตู๊ด......ตู๊ด....
รับรู้ได้ถึงแรงสั่นที่ต้นขา จากที่หน้าจอมืดสนิทตอนนี้กลับปรากฏชื่อของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลัง ...ถ้ารับไปแล้วฮยอกแจจะพูดว่าอะไร จะพูดว่ารักเขาไหม จะพูดว่าเลือกทงเฮไหม หรือว่าทงเฮจะต้องเป็นฝ่ายไปเหมือนเดิม
สมองไม่สั่งให้รับ กลัวหัวใจมันจะเจ็บ ...แต่ไม่รู้เมื่อไรที่มือหนากดรับแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู
“ฮยอกแจเองนะ....นับคะแนนดิคังอิน”
“มีแต่มึงที่พูดกับกูมาตลอด วันนี้กูจะเป็นฝ่ายพูดบ้าง”
“....”
“กูรู้ว่ามึงได้ยินที่กูคุยในห้องน้ำ กูคุยกับพ่อ ไอ้ควาย”
“....”
“ชอบคิดเองเออเอง คิดมากคิดเล็กคิดน้อยคิดทุกอย่างคิดแล้วก็เก็บไว้คนเดียว คิดอะไรที่กูไม่ได้คิด คิดแล้วก็เป็นแบบเนี้ย มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะมาคิดแทนกูแบบนี้ได้ไง”
“....”
“กูไม่ได้เป็นอะไรกับซีวอน มันชอบกู แต่กูไม่ได้ชอบมัน ที่ตั้งใจโทรหามัน เพราะกูอยากชนะ จะได้แกล้งคนขี้แพ้อย่างมึง เรื่องที่มันคบคยูกูรู้ที่ไม่รู้คือมันมีเมียอีกคน แต่กูไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่ามึงจะโทรหากู...”
“ก็กูดีใจอ่ะ ถามว่าทำไมมึงก็ไม่บอกกู แล้วก็รัวไรใส่กูมาเยอะแยะ ก็กูดีใจอ่ะ ดีใจที่คนที่มึงโทรหาเป็นกูจนทำตัวไม่ถูกอ่ะ เข้าใจไหมอ่ะ เข้าใจไหม”
“มึงเข้าใจไ....”
คำพูดสุดท้ายถูกกลืนเข้าไปในลำคอเพราะริมฝีปากของอีกคนที่บดขยี้ลงมา อีทงเฮรวบแขนเล็กที่พยายามจะขัดขืนก่อนจะกดจูบให้หนักหน่วงจนร่างเล็กไม่มีแรงที่จะยืน โทรศัพท์ที่เคยกำแน่นกลับร่วงหล่นไปซะอย่างนั้น
“กูเข้าใจทุกอย่างแล้ว กูมันโง่เอง กูขอโทษ”
ใช้สันจมูกโด่งไล้ตามโครงหน้าของคนที่อยู่ในอ้อมแขน ยกมือหนาขึ้นมาเช็ดน้ำที่อยู่รอบดวงตาแล้วฝังจมูกลงบนแก้มซ้ำซ้ำ
“ถึงตอนนี้แล้วกูเป็นคนชนะได้หรือยัง อีฮยอกแจ”
ทงเฮกดวางสาย ก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้นแนบอก แล้วหมุนรอบไปมาอย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝูงหมาที่ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน อีเยซองนี่ถึงกับน้ำตาแตกอีกรอบด้วยความซึ้ง ฮยอกแจเองก็เหมือนกัน ตอนนี้ได้อยู่ในอ้อมแขนของทงเฮ อะไรก็ไม่กลัวแล้ว
“นี่”
ยกมือเล็กตีลงไปที่แผ่นอกกว้าง เรียกสติคนบ้าที่กำลังดีใจให้เลิกเหวี่ยงตัวเขาสักที จะตกอยู่แล้วไม่ห่วงกันบ้างหรือไง
“รอมานานใช่ปะ วันนี้อะ”
“อืม รอมานาน กว่าจะมีวันของเราสองคน”
END
จบแย้ว TwwwT แบบนี้เป็นไง ให้เพื่อนช่วยคิดคือตันมาก
ฝากสเปวอนคยูตอนหน้าด้วยนะคะ กำลังเร่งพิมพ์อยู่เด้อ
ม้าขี้แพ้ vs เจ๊ใหญ่บางโพธิ์ แล้วเรามาพบกับจุดจบของเรื่องนี้กัล
ปล.อยากดูไอร่อนแมนใจจิขาดรอนรอน
ความคิดเห็น